အဖြည့်ခံ (စ/ဆုံး)

အဖြည့်ခံ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - အမည်မသိ

“ အိုး…ဆရာ….”

ထာဝစဉ် ရွှမ်းလက်နေသော နှုတ်ခမ်းထူထူလုံးလုံးလေးကို ဆရာမင်းခိုင်၏ နှုတ်ခမ်းအစုံက ငုံစုပ်တာကိုခံလိုက်ရသည်၊ နှင်း သွယ်၏လက်တစ်ဖက်က ဆရာ၏ ရင်ဘတ်ကို ကယောင်ကတန်း တွန်းထားမိသည်။

“ ဟွန်း…အွန်…..အင့်…အင့်…..ဟင့်….ဟင့်…….”

သက်ပြင်းရှိုက်သံများပြိုင်တူပေါ်လာသည်၊ နှင်းသွယ်၏ ကော့ရွှမ်းသော မျက်ဝန်းမျက်တောင်ကော့ကြီးများက မှေးစင်း တော့မယောင် လျှော့ကျလာသည်။

“ ဟင်…ရှင်…..ရှင်…..အွန်း……”

နှင်းသွယ်ဆောင့်ရုန်းလိုက်သောကြောင့် နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာက ပြွတ်ကနဲကွာသွားစဉ် နှင်းသွယ်စကားပြောရန် ကြိုးစားလိုက် သေးသည်၊ သို့သော် ဆရာမင်းခိုင်က သူမထက်အဆတစ်ရာလျှင်သည်၊ နှုတ်ခမ်းအစုံကို အလျှင်အမြန် ဆွဲယူကပ်သည်၊ နွေးထွေးပူလောင်သော အနမ်းက နှင်းသွယ်၏ ခန္ဓာကိုယ်တွင်းတစ်လျှောက်သို့ စီးဝင်ပြန့်နှံ့သွားသည်။

“ ဒုန်း…..အင့်…..ဝုန်း…”

နှင်းသွယ်ကသန်သည်၊လူယုတ်မာ မင်းခိုင်၏ ရင်ဘတ်ကိုဒူးနှင့်မြှောက်တိုက်ပြီး တွန်းထုတ်လိုက်သည်၊ “ဝုန်း” ကနဲအပြင်သို့ပြေးထွက်လိုက်သည်၊ အခန်းတံခါးကသော့ပိတ်ထားသည်။

“ အ…အင့်….”

သန်မာကြမ်းတမ်းသော လက်အစုံဖြင့်အနောက်မှ သိမ်းဖက်ခြင်းကိုခံလိုက်ရပြန်သည်၊ မာကြောတင်းရင်းနေသော အရာ တစ်ခုက လတ်ဆတ်ဖေါင်းကြွနေသော နှင်းသွယ်၏ ဖင်ကြားသို့ ရဲရဲတင်းတင်းကြီး ထိုးသွင်းဖိကပ်လိုက်သည်။

“ အာ….ကျွတ်…”

နှင်းသွယ်ရှက်ရှက်ဖြင့် ထိုပစ္စည်းကိုလှဲ့ရိုက်သည်၊ ဖင်နှင့်ဖိကပ်ထားသဖြင့်အနေရခက်နေသည်၊ ထို့ကြောင့်လက်နှင့်ထိုး နှိုက်ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်၊ ကိုင်မိတာမှားလေသည်၊ နှင်းသွယ်တုန်၍သွားသည်၊ လက်တစ်ဖက်ကတံခါးကို ထောက်ထား သည်၊ ကျန်လက်တစ်ဖက်က လက်ထဲ၌ သစ်သားငြုပ်ကျည်ပွေ့ကြီးကိုင်မိသလို မဆန့်မပြဲကိုင်ထားမိသောအရာကို ရုတ် တရက် မလွှတ်ရဲ။

“ ပြွတ်…စွပ်….ပြွတ်…”

ဆရာမင်းခိုင်က မွှေးညှင်းနုနုလေးများ ရှင်သန်နေသော နှင်းသွယ်၏ လည်ဂုတ်ကိုနမ်းသည်၊ ပြီးတော့ပါးစပ်နှင့်စုတ်သည်၊ နှင်းသွယ်က ပင်ကိုယ်က ယားတတ်သူလဲဖြစ်သည်၊ပူနွေးစိုစွတ်သော မင်းခိုင်၏ အနမ်းကြမ်းကြီးများကြောင့် တကိုယ်လုံးရှိ မွှေးညှင်းများ ဇောင်းထကာ ကြက်သီးဖုလေးများ အစီအရီထသွားကြသည်၊နှင်းသွယ်၏ လက်ထဲမှ ဆုတ်ကိုင်မိထားသော မင်းခိုင်၏ ပစ္စည်းကြီးမှာ ရာဘာဒုတ်ကြီးပမာဖြစ်လျှက် တင်းကနဲတင်းကနဲ ရုန်းကန်ထကြွ၍နေသည်။

နှင်းသွယ်အသားများတဇတ်ဖတ်တုန်နေသည်၊ ကြောက်လန့်၍တုန်ခါခြင်းမျိုး အေးချမ်း၍တုန်ခါခြင်းမျိုးနှင့် ခပ်ဆင်ဆင်တူသော်လည်း မိမိကိုယ်တိုင် ချမ်းအေး၍တုန်နေခြင်းမဟုတ်သည်ကိုတော့ နှင်းသွယ်ကောင်းကောင်းသိသည်၊ သူမကို ဖက် ထားသော မင်းခိုင်၏ လက်ဖဝါးအစုံက (အညှာ) ဖြစ်သော နို့လေးနှစ်လုံးကို ခပ်ကျစ်ကျစ် ဆုတ်နယ်ဆွဲကိုင်ပြီး ချေမွ နယ်ဖတ်နေပြန်ရာ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်း နှင့် နှင်းသွယ် စိတ်များယောက်ယက်ခတ်လာလေသည်၊သွေးများဆူပွက်လာသည်၊ နှင်းသွယ်၏ နှုတ်ခမ်းထူထူအမ်းအမ်းလေးများတုံတုံခါခါဖြစ်လာသည်၊ကြမ်းပြင်၌ကျားကန်ရပ်တည်ထားသောခြေနှစ်ချောင်း သည် ယိမ်းယိုင်ချင်လာသည်။

နှင်းသွယ်၏ လက်ထဲမှ မင်းခိုင်၏ လီးတန်ကြီးကိုလဲ နှင်းသွယ် ပို၍ တင်းတင်းကြီးကိုင်လိုက်မိသည်၊ မင်းခိုင်ကအငြိမ်မနေ၊လည်ဂုတ်ပါးနှင့်ကျောပြင်ဖေါင်းဖေါင်းတင်းတင်းလေးတွေကိုပါ သူ့မျက်နှာကြီး နှင့်ပွတ်သတ်နမ်းရှူံ့ယင်း လက်အစုံကလဲ နို့နှစ်ဖက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီး ခွနယ်ပြစ်နေသလို နှင်းသွယ်၏ ဖင်ကြားထဲသို့လဲ သူ၏ လီးကိုဆောင့်ဆောင့်သွင်းနေ သေးသည်၊ ပုဆိုးနှင့်ထဘီသာမခံလျှင် မင်းခိုင်၏ လီးကြီးက နှင်းသွယ်၏ စောက်ပတ်အောက်မှ လျှောတိုက်တိုးဝင်ကာ တစ်ဖက်ဆီသို့နှစ်လက်မခန့်ကျွံထွက်လာဖွယ်ရှိနေသည်။

“ နှင်းသွယ်ကို သနားပါဆရာရယ်…”

လှိုက်မောတုံခါစွာ တောင်းပန်သံလေးက မင်းခိုင်၏ ရာဂမီးကို မထိုးဖေါက်နိုင်ချေ၊နှင်းသွယ်မိမိကိုယ်မိမိစောင့်ရှောက်ကာကွယ်လာခဲ့သည်မှာ (၁၉) နှစ်တင်းတင်းပြည့်ခဲ့ပြီ၊ လုံခြုံခိုင်ခန့်စွာ စောင့်ရှောက်နိုင် ခဲ့၍လည်း ယနေ့ထိ နှင်းသွယ်မှဲ့တပေါက်မစွန်းမထင်းသောအပျိုစင်လေးဖြစ်နေခဲ့သည်။

မင်းခိုင်သည် နှင်းသွယ်တို့အိမ်သို့ အဝင်အထွက်ရှိပြီး သူမ၏ ဖခင်နှင့်ခင်မင်သူဖြစ်သည်၊ နှင်းသွယ် (၁ဝ)တန်းထဲက အင်္ဂလိပ်စာပြပေးသည်၊ ယခုဒုတိယနှစ်ရောက်သည်ထိ မင်းခိုင်ဆီမှာပင် နှင်းသွယ်က အင်္ဂလိပ်စာ တက်ရတုံးဖြစ်သည်၊ မင်းခိုင်၏အသက်က (၃ဝ) လောက်ရှိပြီး အိမ်ထောင်သည်တစ်ယောက်ဖြစ်သည်၊ သူ့မိန်းမနံမည်ကနီနီဝင်းဖြစ်သည်။

ယခုတစ်ပတ်လျှင် (၃)ရက် မင်းခိုင်၏အိမ်သို့ အင်္ဂလိပ်စာတက်ရန်လာနေကြဖြစ်သော  နှင်းသွယ်တစ်ယောက် ယနေ့တွင် ဆရာ မင်းခိုင်၏  အိမ်တွင်မည်သူမျှမရှိချိန်နှင့် ကြုံကြိုက်ကာ ယခုကဲ့သို့ဖြစ်ပျက်နေရခြင်းပင်ဖြစ်လေသည်၊(၁၉) နှစ်တိတိမှဲ့တစ်ပေါက်မစွန်းအောင် သူမကိုယ်သူမထိန်းသိမ်းနိုင်ခဲ့သော နှင်းသွယ်တစ်ယောက်……ယခုကဲ့သို့ အသား ချင်းပူးကပ် ဆုတ်ကိုင်ချေမွခြင်းမျိုးဖြင့်အညှာကို အကိုင်မခံရဖူးသေးပေ။

ဖင်ကြားထဲသို့လည်း ဤမျှအားရနှစ်ချိုက်စဖွယ်ဟာကြီးမျိုးဖြင့် ထိုးဆွကလိချင်းကို မခံစားခဲ့ရဖူးသေးချေ၊ ထိကပါး ု ရိကပါး စကားအရာမျှနှင့် ပြောဆိုခြင်းမျိုးကိုသာ နှင်းသွယ်အောင်မြင်စွာ ခက်ထန်မာကျောသော မျက်နှာဖြင့် တွန်းလှန်နိုင်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

မိန်းခလေးဆိုသည်မှာလည်း ဤမျှလောက်ခံနိုင်ရည်ကိုပင် မိမိကိုယ်မိမိ (လုံ) လှပြီဟု… ကိုယ့်ကိုယ်ကိုစွတ်ပြီး အထင်ကြီးတတ်ကြသည့် အမျိုးအစားသာဖြစ်သည်၊ နဖါးကြိုးပိုင်ပိုင်ကိုင် ဇက်ကြိုးနိုင်နိုင်ဆွဲနိုင်သော ကျွမ်းကျင်သူနှင့်ကျတော့ မျက်ရည် လေးအဝဲသားနှင့် အသဲတယားယား ရင်တဖိုဖိုနှင့် မိမိစိတ်က မိမိကို သစ္စာဖေါက်ကြသည်၊ယခုနှင်းသွယ်၏အရွယ်က ဆူဖြိုးစသွေးသားတို့ အထွတ်အထိပ်ရောက်စ ဖွင့်စ ကားစ..မီးတစ်ချက်ပွင့်သည်နှင့် သွေးသားများဝုန်းကနဲလောင်ကျွမ်းရန် အသင့်ဖြစ်နေသောအရွယ်ဖြစ်သည်။

ဆရာမင်းခိုင်သည် နှင်းသွယ်၏ကိုယ်လုံးကို ရင်ချင်းအပ်ဆွဲလှည့်သည်၊ နှင်းသွယ်၏ လက်ထဲမှ မင်းခိုင်၏ ဧရာမဟာကြီးက လွတ်သွားပြီး နှင်းသွယ်၏ စောက်ပတ်အောက်သို့ ထဘီပေါ်မှ ခပ်တင်းတင်းဖိထောက်ထားလိုက်သည်၊

“ အင့်……အ….”

ထူအမ်းအမ်းနှုတ်ခမ်းချိုုချိုလေးကို ဆရာမင်းခိုင်က ငုံစုပ်ပြီးလျှာဖြင့် ပွတ်သပ်စုပ်ယူသည်၊ နှင်းသွယ်လျှာဖျားလေးကို လျှာ ခြင်း ကလိထိုးဆွရင်း ချိုမြိန်သော အနမ်းခြင်းဖလှယ်ရန် စည်းရုံးသည်။

“ ချစ်လိုက်တာ……ခလေးရယ်..”

နှင်းသွယ်၏ တီရှပ်အင်္ကျီခပ်ပွပွကြီးကအပေါ်သို့လန်တက်သွားသည်၊ ဘရာစီယာဖွေးဖွေးလေးအထဲမှ နို့နှစ်လုံးကိုဖြေး ဆေးညင်သာစွာကော်ထုတ်သည်၊ ဝင်းကနဲအိစက်ဖြိုးတင်းစွာကန်ထွက်လာသော နို့နှစ်လုံးက မင်းခိုင်၏လီးကိုထောင်း ကနဲဖြစ် သွားစေသည်။

“ ဆ….ဆရာ……ရယ်….မလုပ်ပါနဲ့….အ…”

နှင်းသွယ်တောင်းပန်စကားလား..သာလား..မိမိဖာသာမသိ၊အသံကညင်သာတိုးတိတ်ပြီးလှိုက်မောလှုပ်ခါနေသည်ကို တော့ သတိရသည်။

“ နှင်းသွယ်ကို…လိုးပြီးရင်ကိုယ်သေပျော်ပြီ..နှင်းသွယ်…”

နားဝမှာကြားရတာနဲ့ပင်နှင်းသွယ်၏ မျက်တောင်ကော့ကော့ကြီးတွေရှက်ရိပ်ဝေကာစင်းကျကုန်သည်၊ နို့သီးခေါင်းရဲရဲလေးများကိုငြင်ငြင်သာသာလေးစုပ်ယူလိုက်သည်။

“ ပြွတ်….”

“ အ….အာ.…ဟင့်…..အင်း….ဟင်း….ဟင်း…….ဟင်း….”

နှင်းသွယ်ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။

“ ပြွတ်…..ပြွတ်ပြစ်….ပြွတ်…”

“ ဟ…..အာ…..ဟင်း….”

ခြေက်သွေ့လာသည့်နှုတ်ခမ်းအစုံကို လျှာဖြင့်ယက်နေမိသည်၊ ငြီးသံလေးများ အဆက်မပြတ်ထွက်နေသော နှုတ်ခမ်းလွှာက..နှင်းဆီဖတ်လေးသဖွယ် ပွင့်အာ၍နေသည်။

“ ကုတင်ပေါ်သွားရအောင်နော်….”

“ ဟင့်အင်း…..ဟင့်အင်း….”

ရာနှုံးပြည့်နီးပါးထကြွနေသော စိတ်ကိုမိန်းခလေးဗီဇက ကျန်သောရာနှုံးအနဲငယ်ဖြင့် ဗြောင်လိမ်ကာ မူချင်သေးသည်၊ မိန်းမ သဘာဝပင်..။

“ နှင်း…သွယ်….ချစ်ရယ်….”

“ အို….ဟင့်……အင်း….”

မင်းခိုင်ကလက်ဖဝါးကို အပေါ်သို့ဗြောင်းပြန်လှန်၍ နှင်းသွယ်၏ စောက်ဖုတ်လေးကို အုပ်၍ဆုတ်လိုက်သောအခါ တွင် ကား..ပင်ကိုအကျင့်ကိုက အရေထွက်လွယ်သော နှင်းသွယ် ဖြင်းကနဲ အရေကြည်များစိမ့်ကျသွားသည်။

ထဘီကိုဖေါက်၍ မင်းခိုင်၏ လက်ဖဝါးကိုစိုစွတ်ကုန်သည်၊ ဒါကနှင်းသွယ်၏ အဖြေဖြစ်သွားသည်၊မင်းခိုင်းသည် နှင်းသွယ်အား ပွေ့ချီယူငင်ကာ ကုတင်ပေါ်သို့တင်လိုက်လေသည်၊ မျက်ရည်ပူတို့က မျက်ခန်းမှထွက်၍ကျလာကြသည်၊ ရှက်ခြင်း…ကြောက်ခြင်း…အတွင်းအင်္ဂါသုံးသပ်ခံရခြင်း..စသောခံစားမှုတို့စုစည်းလှုပ်ရှားလိုက်သော စိတ်ကမျက်ရည်တို့ကို အလိုလိုနှိုးထသွားစေသည်။

“ နှင်းသွယ်ငိုနေတယ်…ဟုတ်လား….”

“ ငိုမှာပေါ့…”

နှင်းသွယ် သူ့ကိုမျက်ရည်မှုံဝါးဝါးကြားမှ မျက်စောင်းထိုးပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစူကာပြောသည်။

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ….ခလေးရယ်…နာမှာစိုးလို့လားဟင်….”

“ မသိဘူး…မသိဘူး…..”

“ ကို…..မနာအောင်လိုးမှာပါ…..”

“ အာ……အဟင့်…အဟင့်…ကဲ…ကဲ…ဘုံး…ဒုံး….ဒုံး…ဘုံး…”

ကုတင်ကိုလက်ဝါးဖြင့်တဘုံးဘုံးနေအောင်ရိုက်သည်၊ ခြေနှစ်ဖက်ကလဲ ဆောင့်ပြသည်။

“ လိုးမယ်နော်…”

“ အဲ…ဒါကြီး…မပြောနဲ့…အဟင့်…ဟင့်…”

“ မိန်းမနဲ့ယောကျ်ားလိုးကြတာအဆန်းမှမဟုတ်တာခလေးရယ်..လိုးကြရအောင်နော်….”

“ ကြည့်ပါလား…ဟင့်…ဟင့်..ဟင့်..မပြောပါနဲ့ဆို…”

နှင်းသွယ်မူလတန်းကျောင်းသူအရွယ်လိုအမူအယာတွေလုပ်ပြနေမိသည်။

“ လိုးကြမယ်” 

ဆိုသောစကားကြီးက နှင်းသွယ်၏နားဝမှတဆင့် သူမ၏ ခန္မာကိုယ်အတွင်းသို့တဖြင်းဖြင်းဝင်သွားသလိုခံစားနေရသည်၊ဒါကိုမင်းခိုင်ကကောင်းကောင်း သိပြီး သားဖြစ်သည်၊ နှင်းသွယ် စိတ်တွေယောက်ယက်ခတ်စေရန်ရည်ရွယ်ပြောဆို ပွတ်သတ်ပေးနေခြင်း ဖြစ်ကြောင်း အပျိုစင်မလေးနှင်းသွယ် မသိရှာပေ။

ဆီးခုံမောက်မောက်လေးကို လက်တဖက်ကဖွဖွရွရွလေး ဝိုက်ပွတ်လေး ပွတ်ရင်းစကားပြောနေခြင်းဖြစ်သည်၊ နှင်းသွယ်၏ ထူထဲနက်မှောင်သော အမွှေးများကထဘီအောက်၌ အလုံးလုံးအထွေးထွေးဖြစ်နေကြပေပြီ၊ မကြာခဏလည်း နှင်းသွယ်ကမင်းခိုင်၏ လက်ကိုဆွဲယူ ဖယ်ပစ်နေရသည်။

“ နှင်းသွယ်…အချစ်…”

“ ဘာအချစ်လဲ…မခေါ်နဲ့ ….”

“ ချစ်တယ်ဆိုတာ….လိုးချင်တယ်လို့ပြောတာဘဲနှင်းသွယ်…မိန်းခလေးတယောက်ကို ယောကျ်ားလေး တစ်ယောက်က ချစ် တယ်လို့ပြောတာဟာ မင်းနဲ့ငါနဲ့လိုးရအောင်ကွယ်လို့ပြောတာဘဲ နှင်းသွယ်..”

“ သွား…..မသိဘူး…အိုး….ထဘီမချွတ်နဲ့.လေ…..”

“ ဒီအတိုင်းလုပ်ရင်အရသာမရှိဘူး…နှင်းသွယ်ရဲ့..”

“ ရှင့်မိန်းမများမှတ်နေလား….”

“ ဟင်း..ငါ့မိန်းမဖြစ်ရမှာပေါ့…နှင်းသွယ်…ဟား…ဟား…ဟာ.း..”

တသက်လုံးအထင်ကြီးခဲ့ရသောသူ၊ မိသားစုအားလုံးကလေးစားရသောသူ၏ပါးစပ်မှ အပြစ်နှစ်ဆုံး စကားများကြားလိုက် ရ သောအခါ နှင်းသွယ်အံ့သြသလိုလို…သိမ်ငယ်သလိုလို…ထိတ်လန့်သလိုလို…

“ အ……ကျွတ်….”

ထဘီဆွဲချွတ်လိုက်ဖြင်းကိုလဲ ထိုမျှသာ ငြီးထွားလိုက်မိသည်၊ ဝင်းကနဲ ဖေါင်းကားပေါ်ထွက်လာသော မရိုးနိုင်သည့်မ..အင်္ဂါစောက်ပတ်ကြီးကို မင်းခိုင်ကအပြည့်အဝဖြဲကြည့်လိုက်သည်။

ကုတင်စွန်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်စုံကိုင်အားတင်းပြီး မျက်လုံးအစုံကိုတင်းတင်းကြီး ပိတ်ထားရုံမှအပ နှင်းသွယ် ဘာမှမတတ် နိုင်ပေ၊ဆပ်ပြာမွှေးလေးနှင့် နေ့စဉ်ရွရွလေးတိုက်ကာဆေးကြောသန့်စင်၍ သထားခဲ့ရသော မိမိစောက်ဖုတ်ကြီးကိုဆရာမင်းခိုင် ကပယ်ပယ်နယ်နယ်ကြီးဖြဲကာကြည့်နေခြင်းအတွက် နှင်းသွယ်၏ အသိအာရုံများက ဝေဝါး မှေးမှိန်နေရလေသည်။

သူမ၏ ဝန်းကျင်တွင်ရှိနေသော အရာဝထ္ထုပစ္စည်းအားလုံးတို့ကို သတိမပြု …မသိရှိတော့….ဝန်းကျင်မြင်ကွင်းသည်  နှင်းသွယ်အတွက် မှေးမှိန်၍ နေသည်၊ သူမ၏ မှတ်ဥဏ်သည် ဘာတစ်ခုမှအလုပ်မလုပ်တော့ဘဲ အထိတွေ့ဆီမှ ကာမအရသာကိုသာ ဦးနှောက်အာရုံကစေစားလျှက်ရှိသည်။

“ ပြွတ်…ပလပ်……ပြွတ်….ပြွတ်….”

“ အာ့……အု…”

ဖြဲထားသောစောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများသည် နီထွေးနေသည်၊ မွှေးထုံကြိုင်သင်းသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းအစုံမှတ ခြမ်းထည်းကိုပင် မင်းခိုင်က မက်မက်ရရ စုပ်လိုက်သည်၊ငွားငွားစွင့်စွင့်လေး တင့်တယ်နေရှာသော စောက်စိလေးက တင်းကနဲတင်းကနဲဖြစ်ကာ ထောင်တက်လာသည်၊ ဟစိဟစိ ကလိခံလိုက်ရသော နှင်းသွယ်၏ စောက်ပတ်ကြီးမှာ အတွင်းသားလေးတွေပေါ်လာအောင်ပြဲလန်သွားရရှာသည်။

“ ဗြစ်…..ပြွတ်…..”

“ ရှီး…အိုး……အိုး…..ကျွတ်…ကျွတ်….ကျွတ်…”

မင်းခိုင်၏ ဆံပင်များကိုစုံကိုင်ပြီးမင်းခိုင်၏မျက်လုံးများကို သူမ၏ စောက်ပတ်နှင့်ဆွဲကပ်ရင်း ခပ်ကော့ကော့လေးကြွကာ ခေါင်းကို ဘယ်ညာခါလူးရင်း ညီးထွားလိုက်မိသည်။

“ ဗြွတ်….ဗြွပ်….ဗြွတ်….ပြွတ်…. ဗြစ်……”

“ အား……ရှီး…..အား…..အား……အား….”

တခါဘူးမျှအလိုးမခံရသေးသော စောက်ဖုတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ်စုပ်ယက်ပေးနေခြင်းကြောင့် ဒူးနှစ်ဖက်က ဆတ်ကနဲ ထောင်ပြီးသားဖြစ်သွားသည်၊ ခြေဖဝါးအစုံက ကုတင်ကိုကန်ထောက်၍ ဖင်ကြီးကြွကာကော့တက်လာ၏။

“ ပြွတ်…… ပလပ်……ပြွတ်……ပလပ်…”

“ အား……ရှီး…..အား…..ရှီး…သေပြီ…အား……”

လျှာအပြားလိုက်ကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်အဝအောက်ခြေမှ စောက်စေ့ကိုကျော်ခါ…ဆီးခုံရှိစောက်မွှေးများဆီယက်တင် လိုက် သောအခါ နှင်းသွယ်ဆွေ့ဆွေ့ခုန်သွားရှာသည်၊ စိတ်ကြိုက်အခြေအနေသို့နှင်းသွယ်ရောက်လာပြီမို့မင်းခိုင်သည် ဒူးထောက်ကာ နေရာဝင်ယူလိုက်သည်။

ပုဆိုးကိုခေါင်းပေါ်မှကျော်၍ ချွတ်ပစ်လိုက်သည်၊ ထောင်းကနဲ မောင်းတန်ကြီးအလား ထောင်ထောင်သွားသော ဧရာမလီး ကြီးက နှင်းသွယ်၏ လှပဖေါင်းကား၍နေသော ပန်းနုရောင်စောက်ဖုတ်ကြီးကို အငမ်းမရတိုးကပ်နေသည်၊မင်းခိုင်က သူ့လီးကြီးကို အရင်းမှကိုင်၍ ဒစ်အထစ်ကြီးဖြင့် စောက်စိလေးကိုကော်ချိတ်လိုက်သည်။

“ အား……ဟား…..အာ…အား…….. ဟင်း…”

နှင်းသွယ်၏ ဖင်ကြီးကော့ပြီးဘုန်းကနဲပြန်ကျသွားသည်၊စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းက ပွစိပွစိဖြစ်၍ကျန်ခဲ့သည်။

“ ဗြစ်…….ပြွတ်….”

“ အု……အူး…….အား….ဝင်…..သွား…….ဝင်သွားပြီ…..”

“ ဝင်သွားပြီလား ဟင်”

“ ဝင်သွားပြီ…..အ……ကျွတ်…. ကျွတ်…. ကျွတ်….”

“ ဟ….အား…နာလိုက်တာ…..ကွယ်….ဟင့်အင်း…”

“ ပြွတ်…….စွပ်….စွပ်..ဖွတ်…..”

“ အ…..အ….အီ……အီး…….အီး…..”

“ ဗလွတ်…..ပြွတ်……”

မင်းခိုင်ကလီးကိုဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

“ အို……ဘာဖြစ်လို့လဲဟင်……”

“ သိပ်ကြပ်နေလို့ နှင်းသွယ်….အရမ်းနာလား…”

“ ရ….ပါ…တယ်…..တစ်ခါဝင်သွားပြီဘဲ…”

မင်းခိုင်ကြိတ်၍ပြုံးလိုက်မိသည်၊နဖါးနိုင်ဖို့…တက်နိုင်သို့ပင်…. အရေးကြီးသည်…..။ စောက်ပတ်ထဲ တစ်ကြိမ်ဝင်သွားပြီးမှတော့.. လီးအရသာသိသွားပြီလေ..၊နောင်ကို.

“ မောင့်ကိုဘဲချစ်တယ်သိလား.” 

ဆိုသော ခံကောင်းသည့်လေသံမျိုးပြောလာကြလိမ့်မည်ကိုဆရာမင်းခိုင် နောကျေပြီးသားဖြစ်သည်၊

“ လုပ်လေ….”

“ နှင်းကို…သနားလို့….”

“ သွား…..အခုမှ….ဟွန်း….”

“ မောင်လို့ခေါ်မှ လိုးပေးမယ်….”

“ အယ်…..ကြည့်စမ်…..ညစ်ပတ်တယ်”

“ မခေါ်ဘူးလား…”

“ ဟင့်အင်း…ခစ်..ခစ် …ခစ်…”

“ မခေါ်ရင်နေ…”

“ မောင်ကလဲကွာ..မကောင်းဘူး…”

“ ကောင်မလေး…ခံချင်နေပြီ”

“ မောင့်လီးကိုစုပ်ပေးမလားဟင်…”

“ အာ…..ဟင့်…ရွံတယ်..…”

“ သူ့စောက်ပတ်တော့ယက်ပေးနေရပြီးတော့…”

“ အ..ဘယ်သူခိုင်းလို့လဲ…သူ့ဟာသူလုပ်ပြီး…”

“ ဒါဖြင့်လဲနေ..…”

“ မောင်နော်မောင်..အနိုင်မကျင့်နဲ့သိလား…နှင်းသွယ်ငိုပြစ်လိုက်မှာ…”

“ ဒါဆို…တစ်ခါပြီးအောင်လုပ်ပြီးရင်စုပ်ပေးမလား…”

“ ကဲ….ကဲ…အင်း…အင်း…သိပ်အနိုင်ကျင့်တာဘဲ….”

တဖျပ်ဖျပ်တောက်ရွှန်းနေသော မျက်လုံးများဖြင့် ချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေးထိုးရင်း ဒူးနှစ်ဖက်ကိုစေ့လိုက်ခွါလိုက်လုပ်နေ သဖြင့် မင်းခိုင်က ဗိုက်သားချပ်ချပ်လေးကို အသာအုပ်ကိုင်ကာ  ထန်နေသော သူ့လီးဒစ်ကြီးအား စောက်ပတ်ထဲသို့ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။

“ ပြွတ်….ဘွတ်…ဘွတ်….”

“ အင်း…..”

ခပ်တင်းတင်းလိုးထဲ့လိုက်ခြင်းကြောင့် နှင်းသွယ်ခင်မျာ “ အင်း” ရှည်လေးညီးကာ မင်းခိုင်၏ ရင်ဘတ်ကို ဆီး၍တွန်းထား မိ လိုက်ရှာသည်။

“ တအားဘဲ….သူ့ဟာကြီးကသေးသေးကွေးကွေးလဲမဟုတ်ဘူး…..မောင်ကအရမ်းဆိုးတာဘဲကွာ…”

“ အစမို့ပါနှင်းရဲ့…နောက်တော့အဆင်ပြေသွားမှာပါ……”

“ ဖြေးဖြေးလုပ်ကွာ…နာတယ်..”

“ အင်းပါကွယ်…..”

“ ပြွတ်….စွပ်…ပြွတ်..စွပ်…..”

“ ဟား….အား…ကျွတ်…..ကျွတ်…..ကျွတ်…..”

“ နှင်းသွယ်…..”

“ အင်း…..”

“ မောင့်ကိုချစ်လားဟင်..…..”

“ ပြွတ်…ဘွတ်…ဖွတ်…..ပြွတ်…..ဖွတ်…..”

“ အင့်…..အ….အင့်…….အေး…အင့်….မေးနေစရာလိုသေးလား…မောင်ရယ်..အင့်……အင့်…….အင့်..”

“ လိုတာပေါ့ချစ်ရယ်….နှင်းဆီကချစ်တယ်ဆိုတဲ့စကားကြားချင်သေးတာပေါ့…...”

“  အင့်….အင့်……ချစ်ပါတယ်…မောင်ရယ်….သိပ်…..သိပ်….ချစ်ရပါပြီကွယ်…....”

“ ပြွတ်စွပ်….ပြွတ်…..စွပ်…..”

“ အ……အင်း………..အ…..အ…..”

..........................................................................................................................................

ကုတင်စောင်းတွင်ခြေတွဲလောင်းချကာ ပေါင်နှစ်လုံးကိုကား၍ထိုင်နေသော ဆရာမင်းခိုင်၏ လီးတန်ကြီးကိုနှင်းသွယ်သည် ကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်ပေါ်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်လျှက် အားရပါးရကြီး ငုံ့၍စုပ်နေသည်၊ နှစ်ယောက်စလုံး အဝတ်အစားဟူ သမျှ ဘာမျှမရှိကြ၊နှင်းသွယ်၏ ဖွေးဥနေသော ဖင်ကြီးက တင်းကားလျှက် အိ၍နေသည်။

ဆရာမင်းခိုင်က နှင်းသွယ်၏ လှပဖြူဝင်းသော နို့လေးနှစ်မွှာကို ပွတ်သပ်လိုက် ညှစ်လိုက် ဆွဲယူလိုက်ဖြင့် ကစားလျှက်ရှိပြီး သူ၏ ခြေထောက်တစ်ဖက်မှ ခြေမဖြင့် နှင်းသွယ်၏ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ထိုးသွင်းကလိပေးနေပြန်သည်။

နှင်းသွယ်က ခြေထောက်ကို ဖဝါးချထိုင်ထားခြင်းမျိုးမဟုတ်ဘဲ ခြေဖျားလေးများထောက်၍ တင်ပါးကြီးကိုဖနောင့် နှစ်ဖက် ဖြင့် တင်ကားထိုင်ထားသဖြင့် သူမ၏ စောက်ပတ်ဝလေးက ပြဲပြဲလေးရဲလို့နေသည်။မင်းခိုင်၏ ခြေမက စောက်ပတ်ဝလေးတွင် မဝင်တဝင်ကလိပေးနေခြင်းကို အားမလိုအားမရဖြင့် ဖင်ကြီးကိုဇကောဝိုင်း လှည့်ကာ တဟင်းဟင်းဖြင့် လက်ကောက်ဝတ်နီးပါးမျှ တုတ်ခိုင်မဲကြုတ်သော လီးကြီးကိုဖိပြီး စုပ်နေသည်။

“ ပြွတ်….ဗြစ်……ပလပ်…..ဟွန်း….ပြွတ်………..အင်း……..တော်ပြီ …မောင်ရယ်……မောတယ်…ကြေနပ်တော့နော်..”

“ နောက်ပုံစံတစ်မျိုးနဲ့လိုးရအောင်နော်….”

“ မောင့်မယားလေးပါကွယ်……မောင့်သဘောပါ…….”

“ ဒါဖြင့် ကြမ်းပြင်မှာ  ဝမ်းလျှားမှောက်လိုက်….”

“ ဘယ်လိုပုံစံ လုပ်မှာလဲ..ဟင်”

“ အိပ်လေ…..ပြီးတော့မောင်လုပ်ပြမှာပေါ့…”

နှင်းသွယ်က ရှက်ရွံ့နီမြန်းသော အပြုံးလေး တစ်ချက်ပြုံးကာ ကြမ်းပြင်၌ ဝမ်းလျှားမှောက်အိပ်ပေးလိုက်သည်။

နှင်းသွယ်တစ်ယောက် သနားစဖွယ်ကောင်းသော ကလေးငယ်တစ်ယောက်လို လက်မောင်းလေးအုံးပြီး အိပ်နေစဉ် မင်းခိုင် က သေးကျင်သော နှင်းနွယ်၏ခါးလေးကို ဒူးထောက်မိသည်အထိဆွဲထောင်ပြစ်လိုက်ရာ ကြီးမားဖွံ့ထွားသမျှအိစက် ဖြူဝင်းနေသော ဖင်ဆုံကြီးများက သူမအနောက်တွင်ဒူးထောက်ထားသော မင်းခိုင်၏လီးကြီးတဲ့တဲ့၌ချိန်ရွယ်ပြီးသားဖြစ်သွားလေသည်။

လေးဘက်ထောက်ပုံစံမျိုးနှင့်တူသော်လည်း ရှေ့လက်နှစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်တွင် ခေါင်းအုံးအိပ်ထားသောကြောင့်ခါးကခွက်ပြီး ဖင်ကအစွမ်းကုန် ကော့နေသည်၊အနှစ်သာရအရှိဆုံးပုံစံအနေအထားသို့ရောက်သွားလေသည်၊ ဖင်ဘူးဒေါင်းထောင်ပြီး ဒူးနှစ်ဖက်ကို ခပ်ကားကားထောက်လိုက်သောကြောင့် လက်နှစ်လုံးနီးပါးမျှစီ ထူအမ်းသောစောက်ဖုတ်နှစ်ခမ်းသားနှစ်ဖက်ကစေ့ကပ်လျှက်တင်သားနှစ်ခြမ်းကြားမှ လွတ်လွတ်ကျွတ်ကျွတ်ကြီး ပြူးထွက်နေသည်။

စောစောကပင်တစ်ချီပြီးအောင်လိုးထားသဖြင့် စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းလေး ထဲ၌ကပ်ညီနေသော သုတ်ရည်ဖြူဖြူလေးများကို မြင်တွေ့နေရဆဲပင်ရှိသေးပေသည်၊ မင်းခိုင်က နှင်းသွယ်၏စောက်ဖုတ်ကြီးကို အားရပါးရကိုင်တွယ်ထိုးဆွရန် လီးကြီးကိုချိန်ရွယ်ထားလေသည်၊ ပြီးတော့မှသူမ၏ဖင်သားကြီးဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီကို လက်နှစ်ဖက်ကဆွဲညှစ်ဆုပ်ကိုင်ပြီး သူ၏လီးတန်ကြီးကို လိုး၍သွင်းလိုက်တော့ရာ......

“ အား......အီး.....”

ဟူသောအသံနှင့်အတူ နှင်းသွယ်၏ခေါင်းလေးမှာ မော့၍တက်သွားရလေသည်၊မင်းခိုင်ကလဲ အားရပါးရဆောင့်၍လိုးသည်၊နှင်းသွယ်ကလဲ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီးကိုစကောဝိုင်းဝိုင်း၍၎င်း၊ ကော့ပြန်ပြီးဖင်ကြီးကိုနောက်ပြန်ဆောင့်၍ ၎င်း၊ အားရပါးရပင် အလိုးခံ၍နေလေသည်။

“ ပြွတ်..ဖွတ်..စွတ်...စွတ်...ပြွတ်...”

“ အင့်....အ....အ.....အင့်....အား....”

ဆင့်ကဲ ဆင့်ကဲ ခါရမ်းသွားသော နှင်းသွယ်၏ကိုယ်လုံးလေးတုန်ခါသွားတိုင်းကြမ်းပြင်ပေါ်၌ချထားသော လက်မောင်းကို မှေးမှီလျှက် တစောင်းလေးဖြစ်နေသောသူမ၏မျက်နှာလေးမှာလည်း ရှုံ့လိုက် မဲ့လိုက် အံကြိတ်လိုက် တံတွေးမြိုချလိုက် ဖြင့် ဝေဒနာပေါင်းစုံမျက်နှာလေးကို မြင်နေရလေသည်။

ဆရာမင်းခိုင်၏တုတ်ခိုင်ကြီးမားသော လီးကြီးက နှင်းသွယ်၏စောက်ပတ်လေးထဲသို့ ဝန်နှင့်အားမမျှမတ လိုးဝင်နေလေ သည်၊ သေသေချာကြည့်မည်ဆိုပါက နှင်းသွယ်၏စောက်ပတ်လေးမှ သွေးလေးတွေမှာ ထွက်ကျလျှက်ရှိပါလေတော့သည်။

နှင်းသွယ်သည် သူမတို့နေထိုင်ရာနှစ်ထပ်တိုက်ကြီးအောက်ထပ်သို့ အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ဝင်လိုက်လျှင်ပင် အပေါ်ထပ် မှဆင်း၍လာသော မိုးမိုးကို လှမ်း၍တွေ့လိုက်ရသည်၊ ဒီမိန်းမအပေါ်ထပ်ကိုဘာကြောင့်တက်ရတာလဲ ဟူသောအတွေးနဲ့အတူဒေါသစိတ်က နှင်းသွယ်၏ ရင်ထဲတွင်ကိန်းအောင်း၍ လာရသည်၊ တဆက်ထဲမှာပင် ဖခင်ဖြစ်သူ ဦးကျော်သင်ကိုလဲ ဒေါမနဿ ဖြစ်ရသည်၊ နှင်းသွယ်၏မိခင်ဆုံးသည်မှာ ၆ နှစ် ၇နှစ်ခန့်ရှိပြီဖြစ်သည်၊ ဒါကြောင့် နှင်းသွယ်တို့မှာ ဖအေတစ်ခုသမီးတစ်ခုဖြစ်သည်၊ အပေါ်ထပ်တွင် သူမတို့သားအဖ အိပ်ခန်းမျှသာရှိသည်၊ သူကဘာတက်လုပ်စရာရှိလို့လဲဟု နှင်းသွယ်စဉ်းစားမိသည်၊ အိမ်ရှေ့မှာ ဖခင်၏ကားကရပ်ထားတော့ အပေါ်ထပ်တွင် ဖခင် ဦးကျော်သင်ရှိနေမည်မှာ သေချာသည်။

ခုသူမကိုတွေ့တော့ မိုးမိုးကတစ်ချက်ပြုံး၍ပြပြီး အိမ်နောက်ဖေးဘက်သို့ ဝင်သွားသည်၊မိုးမိုးသူတို့အိမ်ကိုရောက်လာသည် မှာတစ်နှစ်ပင်ရှိပြီဖြစ်သည်၊ဖေဖေပြောတော့ မိုးမိုးက သူ့ငယ်သူငယ်ချင်းသမီးဖြစ်ပြီး မိဘများမရှိတော့၍ ခိုးကိုးရာမဲ့နေ၍ စောင့်ရှောက်ထားသည်ဟုပြောသည်၊ မိုးမိုးက ဘွဲ့ရတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အိမ်တွင်ဖခင် ဦးကျော်သင်၏ စာရင်းဇယားများကိုဝိုင်း၍ လုပ်ပေးရသည်၊အလုပ်ခန်းကအောက်ထပ်တွင်ရှိသည်၊ ပြီးတော့ညဘက်မှလုပ်ရတာဖြစ်သည်၊ ကျန်တဲ့အချိန် မိုးမိုးက ဘာအလုပ်မှမရှိ၊  မိုးမိုးအတွက်နေဖို့ကတော့ မိမ်မှအလုပ်သမား ဒေါ်အေးခင် နှင့်သူမ၏တူမလေးတို့နေသော တိုက်ကြီးဘေးရှိအိမ်လေးတွင် နေရာချထားသည်။

ထိုအိမ်လေးက နှစ်ခန်းတွဲဖြစ်ပြီး ဒေါ်အေးခင်တို့တူအရီးကတစ်ခန်း၊ မိုးမိုးက တစ်ခန်းဖြစ်သည်၊မိုးမိုးကအသက် ၂၃ နှစ်ရှိပြီး လှတာကတော့နှင်းသွယ်ထက်တောင်သာနိုင်သည်၊ ဒါကြောင့်လည်းနှင်းသွယ်ကိုကြည့်မရတာဖြစ်ချင်ဖြစ်မည်၊ အဆိုးဆုံးကတော့ မနေ့က နှင်းသွယ်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းတွင်ဘယ်အချိန်ကရောက်နေမှန်းမသိသော ဆရာမင်းခိုင် နှင့် ရယ်ရယ်မောမော စကားပြောနေခြင်းပင်ဖြစ်သည်၊သည်အိမ်သို့အမြဲလိုလို ဝင်ထွက်လေ့ရှိသော မင်းခိုင် နှင့် မိုးမိုးတို့ရင်းနှီးတာကမဆန်းပေ၊ ဒါပေမဲ့ နှင်းသွယ်၏စိတ်ထဲတွင်တော့ ဆရာမင်းခိုင်တွင် နီနီဝင်းဆိုသောဇနီးရှိတာကို သိနေလျှက်နှင့် နှင်းသွယ်လည်းဆရာမင်းခိုင်နှင့်ဖြစ်ခဲ့သည်၊ တစ်ခါမကတော့ ..... နဂိုကမင်းခိုင်တွင် ဇနီးရှိတာသိနေပေမဲ့ လည်းနှင်းသွယ်က မင်းသွယ်ကို သူမပိုင်ဆိုင်သော တစ်ဦးထဲပိုင်လိုသဘောထားနေသည်၊ မိုးမိုးနှင့်ရယ်ရယ်မောမောတွေ့လိုက်ရတော့ နှင်းသွယ်၏စိတ်ထဲတွင် မိုးမိုးအပေါ် အတော်ပင်မကြေမနပ်ဖြစ်ခဲ့ရလေတော့သည်။

အကြောတွေတင်းနေအောင်ထောင်နေသော ဦးကျော်သင်း၏လီးကြီးကို ဖြူဖွေးသွယ်လျှသောမိုးမိုး၏ လက်ချောင်းလေး တွေကဆုပ်ကိုင်ထားကာရှေ့တိုးနောက်ငင်ဖြင့်ပြုလုပ်ပေးနေသည်၊ဦးကျော်သင်က ကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်တွင်ထိုင်နေသော မိုးမိုး၏ပခုံးနှစ်ဖက်ကို စုံကိုင်၍ထားသည်၊ခဏနေတော့ မိုးမိုးက လီးကြီးကို  ရှာလေးနဲ့ထိုးယက်လိုက်ရာက လီးကြီး တစ်ချောင်းလုံးကိုစုပ်လိုက်တော့သည်၊လမွှေးကြမ်းကြမ်းကြီးတွေကိုလက်တစ်ဖက်ကသပ်တင်ပြီးကျန်လက်တဖက်က လီး အရင်း ကိုထိမ်းကိုင်ထားခါ ခေါင်းကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်၍ ဖိပြီးစုပ်ပေးနေသည်။

“ ပြွတ်....ဗြွတ်..ပလပ်...ဗြစ်...”

“ အား...အား...ရှီး....အင်း...အင်း....”

မိုးမိုးက မျက်လုံးလေးလှန်ကြည့်လိုက် ဦးကျော်သင်၏လီးကြီးကိုစုပ်လိုက်ဖြင့်လုပ်နေသည်၊ သူမ၏ပါးလေးတွေက ဖေါင်း၍ နေသည်၊ မိုးမိုးက ခဏကြာအောင် အားပါးတရစုပ်ပေးပြီးတော့မှလီးတန်ကြီးကို ပါးစပ်မှချွတ်ခါ ကုတင်ပေါ်သို့တက် လိုက်သည်၊ ကုတင်ပေါ်တွင် ခပ်ပြုံးပြုံးလေး ပက်လက်လှန်ပေးထားသော မိုးမိုး၏အနားကို ဦးကျော်သင်က ဗြုံးကနဲ မသွား သေးဘဲ သူမ၏ ဝတ်လစ်စလစ်အလှကို အရသာခံ၍ကြည့်နေသည်၊အရပ်အမောင်းအချိုးအစားနှင့် လိုက်ဖက်သော မိုးမိုး၏ တင်သားရင်သားတို့သည် ဖြူဝင်း၍တစ်ရစ်နေသည်၊ သူမ၏နို့သီးခေါင်းလေးတွေက စူမို့ပြီး တင်းထောင်နေကြသည်။

ကြီးမားပြဲအာနေသော စောက်ဖုတ်အုံကြီးက အရည်တွေတလက်လက်စိုစွတ်၍နေသည်၊စောက်ပတိနှုတ်ခမ်းခပ်ထူထူ နှစ်ခု ကြားမှ နီရဲသော စောက်စေ့လေးကပြူး၍ထွက်နေသည်။

ဦးကျော်သင်က ကုတင်ဇောင်းတွင်ထိုင်လျှက်မှ ကုတင်ပေါ်မှဆင်းလိုက်သည်၊ ပြီးတော့ မိုမိုး၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ကုတင် ပေါ်တွင် ကန့်လန့်လေးဖြစ်အောင် ဆွဲလှည့်လိုက်ပြီး သူမ၏ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်အောက်သို့ ဆွဲ၍ ချထား လိုက် တော့ရာ မိုးမိုး၏ဖင်သားကြီးများသည် ကုတင်ဇောင်းတွင်တင်ခါ စောက်ဖုတ်ကြီးက ခုံးကြွ မို့မောက်၍တက် လာသည်၊

ဦးကျော်သင်သည် စောစောကမိုးမိုးထိုင်ခဲ့သလိုကုတင်ဘေးကြမ်းပြင်တွင်ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး သူမ၏ခြေထောက် နှစ်ဖက်ကိုပုခုံးတစ်ဖက်တစ်ချက်စီသို့တဆွဲ၍ တင်လိုက်ပြီး သူ၏မျက်နှာကိုငုံ့ကာနှခေါင်းချွန်ချွန်ကြီးဖြင့် သူမ၏ စောက် စိ လေး ကိုခေါင်းကြီးခါရမ်းပြီး ဘယ်ပြန်ညာပြန် ပွတ်သပ်ကလိလိုက်တော့ရာ မိုးမိုး၏တင်သားကြီးများကခွက်၍ကြုံ့ဝင်သွား ပြီးခါးလေးက ကော့တက်သွားသည်၊ သူမ၏ကိုယ်လုံးလေးက ဘယ်ညာလူးလှိမ့်ပြီး တဆတ်ဆတ်တုန်၍သွားရှာသည်။

လူးလိုက်လှိမ့်လိုက်ဖြစ်သွားသော မိုးမိုး၏ စောက်ပတ်ခုံးခုံးဖေါင်းဖေါင်းလေးက ဦးကျော်သင်၏ပါးစပ်နှင့် ထိထိမိမိကြီး ပွတ်သပ် မိတော့သည်၊ တိုအခါတွင် စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုမဖြဲဘဲ လျှာကိုစုချွန်ပြီး စောက်ပတ် အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် အထပ်အောက် ပွတ်သတ်ပေးပြန်တော့ရာ မိုးမိုးသည် တဆတ်ဆတ် တုံ၍ နေရ ရှာလေသည်။

“ ပြွတ်......ပလပ်...စွတ်....ပြွတ်....”

“ အာ....အမလေး...အိုး......အိုး.... ကျွတ်....ကျွတ်......ကျွတ်......”

ဥိးကျော်သင်က အဆက်မပြတ် ယက်၍နေသည်၊ မိုးမိုး၏ စောက်ခေါင်းပေါက်ထဲသို့လည်း လျှာကိုထိုးသွင်းပြီး မနားတမ်းကလိသည်၊

“ လိုး.....လိုးပါတော့ အကိုကြီးရယ်.....မခံနိုင်တော့ဘူး.....”

အသံလေးကတိုးတိုးလေးပင်ဖြစ်သည်၊ မိုးမိုးခင်မျာ နှုတ်ခမ်းလေးတွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီး မျက်ရည်လေးတွေဝိုင်း၍နေ ရှာသည်၊ သူမ၏ ပါးစပ်လေးက ဟလိုက် စေ့လိုက်ဖြစ်နေလေသည်၊ မိုးမိုးတစ်ယောက် အတော်ပင် ခံစား၍နေရသည်၊ ဦးကျော်သင်က သူမ၏စောက်ခေါင်းထဲသို့လျှာထိုးသွင်းပြီး ဒလစပ်မွှေနှောက်နေသည်၊ ပြီးသည်နှင့် စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်း နှစ်ခု ကြားမှ သူမ၏စောက်စေ့လေးကို စုပ်ယူလိုက်သောအခါတွင်တော့ မိုးမိုး၏ စောက်ပတ်ထဲမှ သုတ်ရည်များ ပွက်ကနဲ ဗြစ်ကနဲ အထွေးလိုက်အထွေးလိုက် ထွက်ကျလာပါတော့သည်။

ဦးကျော်သင်က မိုးမိုး၏ သုတ်ရည်များကို လျှာဖြင့်သိမ်းယူသည်၊ ပြီးတော့ သုတ်ရည်တွေ ပေကျံနေသော လျှာကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်တပြင်လုံးကို ဖင်ကြားမှနေ၍ စောက်မွှေးတွေအထိ ဗြင်းကနဲ ရက်၍တင်လိုက်သည်။

“ အား....အမလေး...အကိုကြီးရယ်...”

မိုးမိုးခင်မျာ ကုတင်ပေါ်မှ အိပ်ယာခင်းကို အားကိုးတကြီးဆုတ်ကိုင်ရုံကလွဲ၍ ဘာမှမတတ်နိုင်ရှာတော့ပေ၊ ဒီတော့မှ ဦးကျော်သင်က သူ၏ပုခုံးတဖက်တချက်တွင်ရှိသော မိုးမိုး၏ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကို ကုတင်ဇောင်းသို့ တွဲလောင်းပြန်ချ၍ ပေးလိုက်တော့သည်။

“ အကိုကြီးက အရမ်းအားသန်တာဘဲ မိုးမိုးဖြင့် ဘယ်လိုဖြစ်သွားမှန်းတောင်မသိဘူး၊ သတိကိုလစ်သွားတာဘဲ”

မိုးမိုးက မျက်စောင်းလှလှလေးဖြင့် ကြေနပ်ကျေးဇူးတင်သလိုကြည့်ရင်း မောလှိုက် နေသောအသံလေးဖြင့် ပြောလိုက်ရှာသည်၊ဦးကျော်သင်က မတ်တောင်နေသော သူ၏လီးကြီး ကိုတချက်နှစ်ချက် ဂွင်းတိုက်ပေးလိုက်သည်၊ မိုးမိုး၏ မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများသည် နီရဲပြဲလန်နေသော လီးကြီးကို အာသာငမ်းငမ်းဖြင့် စိုက်ကြည့်ရင်းက လက်ညှိုးထိပ် လေးဖြင့် လီးဒစ်ကြီးကို ပွတ်သပ်၍ကြည့်နေရှာသည်။

“ လုပ်တော့ကွယ် မြန်မြန်..... ဘာကြည့်နေတာလဲ..တော်ကြာ နှင်းသွယ်ပြန်လာတော့မှာ  မနေ့တုံးကလဲ အပေါ်ထပ်က ဆင်းသွားတာ နှင်းသွယ်နဲ့တိုးနေရသေးတယ်”

“ မိုးမိုးစောက်ဖုတ်လေးက ဖြူဝင်းပြီး ချစ်စရာလေး”

“ ကဲပါ လိုးပါတော့အကိုကြီးရယ်...သိပ်စကားများတာဘဲ...”

မကြေနပ်တော့သလိုလေးပြောလိုက်တော့မှ ဦးကျော်သင်က သူ၏လီးကြီးကို စောက်ပတ်ဝသို့တေ့ကာသွင်းလိုက်သည်။

“ အ.....”  

ဆိုသော မြည်သံလေးနှင့်အတူ မိုးမိုး၏မျက်လုံးလေးများသည် မှေးစင်း၍ကျသွားသည်။

“ ဖွတ်... စွပ်.....” ထပ်သွင်းပြီးပြတ်ထုတ်သည်၊

“ ဘွတ်...ဖွတ်...စွပ်......” 

နှစ်ချက်ဆက်တိုက်လေးဖိသွင်းပြီးမှ ပြန်ထုတ်သည်။

“ ပြွတ်....ပြွတ်...ပြွတ်....စွပ်....” 

သုံးချက် လောက်ဆောင့်ပြီးတော့မှ ပြန်၍ထုတ်လိုက်သည်။

“ အင်း....ဟင်း.....အကိုကြီးရယ်...ကောင်းလိုက်တာနော်.......ဟင်း....ဟင်း.....”

မိုးမိုး၏လက်နှစ်ဖက်က ဦးကျော်သင်၏ ခါးကိုစုံလှမ်းလိုက်သည်၊ ဦးကျော်သင်၏လက်များက နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ရွရွလေး ဆုတ်နယ်၍ပေးလိုက်သည်၊ နီစွေးရွှန်းလက်နေသော နှုတ်ခမ်းလေးတွေကိုလဲ လှမ်းပြီး စုပ်ယူလိုက်ပြန်သည်၊ ဥိးကျော်သင်က အားပါးတရဆောင့်၍လိုးနေသည်။

မိုးမိုးက ကုတင်ဇောင်းမှာ ခြေထောက်နှစ်ချောင်းကိုမြှောက်လိုက်ကာ ဦးကျော်သင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့တဖပ်တချက်စီ တင်၍ပေးလိုက်သည်။

မိုးမိုး၏ စောက်ဖုတ်ကြီးကပြူး၍ထွက်လာသည်၊ ဦးကျော်သင်ကလဲ သူ၏ဆောင့်ချက်များကို တချက်မှမလျှော့ အသက် (၄ဝ) ဆိုတာသန်တုံးမြန်တုံးဖြစ်သည်၊ မိုးမိုး၏ စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုလုံးမှာလည်း စောက်ရည်များရွှဲနစ်နေပြီဖြစ်သည်။

“ ပြွတ်......စွပ်.....ပြွတ်.....ပြွတ်.....စွပ်....”

“ အ......အား.......မ.......ရပ်........အဲ......မရပ်နဲ့တော့..... အမလေး....အကိုကြီးရယ်.....အ.....ဟင်း.........ဟင်း...အမလေး....တော့....အား.........”

ဦးကျော်သင်၏ ဆောင့်ချက်များကို ကော့၍ကော့၍ ခံနေရင်းက မိုးမိုး၏ မျက်နှာလေးမှာ ရှုံ့မဲ့၍သွားရပြီး သူမ၏တကိုယ်လုံး ကော့ပျံ၍ တက်သွားရလေတော့သည်။

“ ပြွတ်......ဖွတ်...စွပ်.......ဘွတ်......”

“ အား.....အီး......ဟင်း.....”

ဦးကျော်သင်၏ ကိုယ်လုံးကြီးသည်လည်း တောင့်တင်း၍သွားရာမှ အားရပါးရတချက်မျှ ဆောင့်လိုက်ပြီး မိုးမိုး၏ကိုယ်ပေါ်သို့မှောက်၍ကျသွားပါလေတော့သည်။

ဦးကျော်သင်နှင့်သမီးဖြစ်သူနှင်းသွယ်တို့အခုတလောမကြာခဏတိုးတိုးတိတ်တိတ်စကားများကြသည်ဟု ဒေါ်အေးခင်က ပြန် ပြောပြ သော အခါ မိုးမိုးတစ်ယောက် အတော်ပင်စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်၊  မိမိအတွက်နှင့် ပတ်သက်၍ ပြသနာမဖြစ်စေချင် .. မိသားစုအတွင်း စိတ်ဝမ်းတွေမကွဲစေချင်ပေ။

“ အလကားပါမိုးမိုးရယ် ....နှင်းသွယ်က အကိုကြီးကိုသာ အပြစ်ပြောနေတာပါ.. ဟိုကောင်ဆရာမင်းခိုင်နဲ့ ဘာတွေဖြစ်နေတယ်ဆိုတာ အကိုကြီးကသိတော့ သူတို့ဆင်ခြင်ဖို့ ရှောင်ဖို့ပြောတာပါ...”

“ ဆရာမင်းခိုင်နဲ့ ဟုတ်ရဲ့လား..အကိုကြီးရယ်”

“ ဟား...ဟား.....မိုးမိုးက မင်းခိုင်ကို အထင်ကြီးနေတာကိုး...အင်း အကိုကြီးတို့် လုပ်နိုင်တာကတော့ တစ်ခုဘဲရှိတယ်... ....အဲဒါကတော့.........”

“ .................................................................................................................................... ”

“ ဆရာ့ကိုပြောရမှာ....အားတော့နာတယ်  ... အဟင်း......”

“ ပြောပါ မိုးမိုး....ဆရာကူညီနိုင်ရင် ကူညီရမှာပေါ့”

မိုးမိုးဆိုသော ကောင်မလေးမလာစဖူး မင်းခိုင်အိမ်သို့ရောက်လာသည်၊ ပြီးတော့လဲ မပြောစဖူး စကားတွေကိုလဲ ပြောပြန်သည်၊ မင်းခိုင်နှင့် ဧည့်ခန်းထဲတွင်ထိုင်၍ပြောနေကြခြင်းဖြစ်သည်၊ မင်းခိုင်၏ဇနီး နီနီဝင်း အပြင်သို့သွားနေသောကြောင့်လဲ တစ်အိမ်လုံးတွင် မင်းခိုင်တစ်ယောက်ထဲသာရှိနေရသည်၊

မိုးမိုးက သူမ၏မျက်နှာလေးကို ကလေးဆန်ဆန်လေး ရှုံ့မဲ့ပြလိုက်ရင်း....

“ မိုးမိုးနဲ့ အန်ကယ်ဦးကျော်သင်တို့နဲ့ပြသနာတက်တယ်ဆရာ....”

“ ဟင်......”

“ အဲဒါ မိုးမိုး သူတို့အိမ်မှာ မနေတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ် လိုက်တယ်”

“ အင်းပေါ့.....”

မိုးမိုးက စကားကိုအဆက်မပြတ်ပြောနေရင်းမှ မင်းခိုင်၏မျက်နှာကို အကဲခတ်သလိုမျိုး ကြည့်လိုက်သည်၊ မင်းခိုင်က မိုးမိုး၏ စကားကို စိတ်ဝင်တစားနားထောင်၍နေသည်။

မိုးမိုးက ဘရာစီယာကြိုးလေးကို ပုခုံးမှ ဆွဲတင်ရင်း အမှတ်တမဲ့ဟန်ဖြင့် သူမ၏နို့ကြီးတစ်ဖက်ကို လက်ဝါးလေးဖြင့် ပင့်ကိုင်ပြီး ဘယာစီယာချောင်သဖြင့် နေရာချသလိုလို လုပ်လိုက်သည်၊ သူမ၏ပေါင်နှစ်လုံးကိုလဲ မသ်မသာလေး ကားလျှက် ဆီးခုံမောက်မောက်လေးအောက်ကို ယားယံနေသည့်ဟန်ဖြင့် နှိုက်၍ မကြာခဏ ကုတ်သလို ဖဲ့သလို လုပ်နေ သည်၊ အရာရာကို အမှုမဲ့အမှတ်မဲ့ဟန်ဖြင့် ပြုလုပ်နေခြင်းဖြစ်သည်။

“ အခုတော့ မိုးမိုး ခြေသလုံးအိမ်တိုင်ဖြစ်နေရပြီ...ဆရာ....”

“ အင်းလေ...တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက်မှ နားလည်မှုမရှိတာ..”

“ အဲဒါ ခုမိုးမိုး လားရှှိုးကိုပြန်တော့မလို့ဆရာ..”

“ ဟဲ့...လားရှှိုးမှာ ဆွေမျိုးရှိလို့လား....”

“ မိုးမိုးရဲ့ အဒေါ်ဝမ်းကွဲတစ်ယောက်တော့ရှိတယ်”

“ အော်...အေး...အေး..ဒီတော့.. ဆရာကဘာကူညီရမှာလဲ....”

“  ဟို....ငွေကြေးအခက်ခဲရှိနေတတယ်.ဆရာ... ဒီအတွက် ဆရာကို မိုးမိုး ဘာဘဲလုပ်ပေးရ ပေးရ...”

“  အို....မဟုတ်တာ...မိုးမိုးရယ်....ငွေက ဘယ်လောက်....”

“  ငါးသောင်းပါ ဆရာ..”

“  ဒီကပါတဲ့ငွေနဲ့ မိုးမိုး ဘဝရပ်တည်ရမှာပါဆရာ....မိုးမိုးကို အထင်မလွဲနဲ့နော် မိုးမိုးခန္ဓာကိုယ်ကိုဘဲ ရင်းစရာရှိတော့တယ် ဆရာ..”

“ ဟာ....ဘယ်နဲ့မဟုတ်တာ....”

“ ကူညီပါ ဆရာရယ်....နော်”

မျက်ရည်ဝဲဝဲဆို့နစ်ကြေကွဲစွာဖြင့် ထိုက်ရာမှထကာ မင်းခိုင်၏ ခြေရင်းတွင်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မင်းခိုင်၏ပေါင်ပေါ်သို့ မျက်နှာလေးအပ်ခါ တသိမ့်သိမ့်လေးရှှိုက်ငိုလေသည်၊ မိုးမိး၏ဖြူဖွေးသွယ်လျှသော လက်လေးများက မင်းခိုင်၏ပေါင်ရင်းသို့ မသိမသာရွှေ့လျှားလိုက် ပွတ်သပ်ဆုပ်နယ်နေခြင်းက ရင်တွေတထိတ်ထိတ် တုန်လာစေသည်၊ယောကျ်ားဆိုသည်က ပေါင်ရင်းကို အကိုင်ခံသော သတ္တဝါမဟုတ်၊ အထူးသဖြင့် သူမ၏ခန္ဓာကိုယ်ကိုသာ ရင်းစရာကျန်ပါ တော့သည်ဟု ပွင့်လင်းစွာပြောလာသော မိန်းမချောလေး၏ အဆုတ်အနယ် အပွတ်အသပ်သည် အဓိပ္ပါယ်တွေကထင်ရှား ၍နေချေပြီ၊ မင်းခိုင်အနေရခက်နေသည်။

“ မိုး....မိုးမိုး... ကိုသနားပါဆရာ..နော်..”

ပါးစပ်ကတတွတ်တွတ်ပြောရင်း မိုးမိုး၏မျက်နှာ လေးက မင်းခိုင်၏လီးတန်ကြီးတဲ့တဲ့အပေါ်သို့ ဖိမှောက်၍ ငိုပြန်သည်၊ မင်းခိုင် မိုးမိုး၏ ပုခုံးလေးနှစ်ဖက်ကို ဆုတ်ကိုင်ကာ သူမကိုဆွဲ၍ထူလိုက်သည်၊ မိုးမိုး၏ခါးလေးက စန့်လာပြီး အကျီၤလေးက ခါးတွင်လက်နှစ်လုံး လောက် ဟသွားကာ ဗိုက်သားဝင်းဝင်းလေးက လက်နှစ်လုံးခန့် ထွက်ပေါ်လာသည်၊ ဝတ်ထားသော အကျီၤအောက်မှ တွန်းထိုးရုန်းကန်နေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးက မို့မောက် ဝင်းအိ၍ နေသည်၊ ကားစွင့်သော တင်ပါးကြီး နှစ်လုံး က ထဘီလေးအောက်မှ ဖုံးမရဖိမရ ကြွားကြွားကြီးပေါ်လွင်၍နေသည်။

မိုးမိုးက မတ်တတ်ရပ်လျှက်လေးဖြစ်လာပြီး သူမ၏ ရှေ့ကုလားထိုင်ပေါ်တွင် ထိုင်နေသော မင်းခိုင်၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ပေါ်သို့ ထောက်လာသည်၊ ထိုအခါ ကြီးမားအိစက်သော နို့ကြီးနှစ်လုံးက မင်းခိုင်၏ မျက်နှာနှင့် လက်သုံးလုံးခန့်သာ လိုတော့သည်၊ နို့နှစ်မွှာကြားမှ ချိုအီသော ရင်ငွေ့ရနံ့လေး တစ်မျိုးကို မင်းခိုင်ရှှုရှိုက်လိုက်ရသည်၊မင်းခိုင်၏သွေးများဆူကြွလာသည်၊ ရင်တွေပူလာသည်၊ မင်းခိုင်ချွေးစေးတွေပြန်လာသည်၊ တံတွေးကို မျိုချလိုက်ရင်း အသက်ရှူ လဲမြန်လာသည်။

“ ဆရာဟာ သာမန်လူသားဘဲနော်....မိုးမိုး...”

“ မိုးမိုး ဆရာ့ကိုကြည်ဖြူပြီးသားပါ..”

နှစ်ယောက်စလုံး၏စကားများက တိုးညှင်းကြသည်၊ တုံခိုက်လှိုက်မောနေကြပြန်သည်၊ အသက်ရှှုသံလေးများက ပြင်းထန်၍လာသည်၊ မိုးမိုး၏ခန္ဓာကိုယ်လေးသည် မင်းခိုင်၏ရင်ခွင်ထဲသို့ တအိအိပြိုလဲဝင်ရောက်သည်၊ မင်းခိုင်စိတ်ကို လျှော့ပေးလိုက်သည်။

မိုးမိုး၏ နှုတ်ခမ်းအိအိထွေထွေးလေးကို သူ့နှုတ်ခမ်းကြီးများဖြင့် စုပ်ယူသည်၊ မင်းခိုင်၏လီးကြီးမှာ ပေါ်ပေါ်တင်တင်ကြီး ပုဆိုးတွင်းမှ ထောင်ထလာသည်ကို မိုးမိုးတွေ့နေရသည်၊ မိုးမိုး၏ စောက်ပတ်လေးထဲမှ စိမ့်ကနဲ သိမ့်ကနဲ ယိုဆင်းလာသော အရည်ကြည်လေးများက ပေါင်အတိုင်း စီးဆင်းလာသည်။

“ အခန်းထဲသွားရအောင်....ဆရာရယ်..”

မိုးမိုးက မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးဖြင့် ပတ်ဝန်းကျင်ကိုအကဲခတ်ရင်း ပြော လေလိုက်လေရာ မင်းခိုင်က စကားမပြောဘဲ မိုးမိုး၏ပုခုံးလေးကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ကာ အခန်းထဲသို့ ဝင်ခဲ့ကြသည်၊တစ်အိမ်လုံး ငြိမ်သက် တိတ်ဆိတ်နေသည်၊ မိုးမိုး ကုတင်ပေါ်တွင် တင်ပါးလွှဲလေး ထိုင်ချလိုက်သည်၊ မင်းခိုင်ကို မျက်လုံးလေး စွေကြည့်ရင်း ခေါင်းလေးငုံ့လိုက်ကာ သူမ၏အကျီၤ ကြယ်သီးများကိုဖြုတ်နေသည်၊မိုးမိုးအားငေး၍ကြည့်နေသော မင်းခိုင်၏ပုဆိုးတွင်းမှ ငေါထွက်ကာတောင်နေသော လီးကြီးက မိုးမိုး အားလိုးချင်နေပြီဖြစ် ကြောင်း ဆန္ဒပြကာ တဆတ်ဆတ်တုန်နေသည်။

မိုးမိုးသည် သူမ၏ အပေါ်အကျီၤလေးကိုဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်သည်၊ ဘရာစီယာလေးသာ ကျန်ခဲ့သော မိုးမိုး၏ခန္ဓာကိုယ် အပေါ် ပိုင်းအလှမှာ ရင်ခုံမောဘွယ် တင်းရင်းပြန့်ကားလှသည်၊ လုံးဝန်းသော ပုခုံးသားဖွေးဖွေးလေးများကဘရာစီယာကြိုးလေး     အောက်မှတစ်ပြီး ခုံးထနေသည်၊ ဝင်းအိနေသော နို့အုံကြီးများမှာလဲ ဘရာစီယာ၏ အထက်ပိုင်းမှ လျှံထွက်နေသည်၊  ရင်ညွန့်လေးက ဖွေးဖွေးလေးအုနေသည်။

ဘေးသို့ကားထွက်နေသော နို့အုံသားများက တစ်ရစ်ရုန်းထွက်နေသည်၊ မိုးမိုးက ဘရာစီယာလေးကို ကျောမှချိတ်လေး များဖြုတ်ပြီးဖြေးညှင်းစွာခွာချလိုက်သည်၊ ပြောရရင် မင်းခိုင်သည် မိန်းမဆိုရင် ပြီးရောဆိုသည့် သူမဟုတ်၊ (၁၈) နှစ် ဝန်းကျင်လေးတွေထဲက ခြေမွှေးမီးမလောင် လက်မွှေးမီးမလောင် အနုစားလေးတွေကိုသာ အပိုင်ကြံခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်၊ ယခု မိုးမိုးမှာ အသလွတ်ကုန်းသော အမျိုးအစားထဲကနှင့်မတူ  လုံးဝမတူ စေတနာပါသော အပြုံးယဲ့ယဲ့ လေးဖြင့် ဖိတ်ခေါ်နေ ဟန် မျက်နှာလေးက အချစ်၏အငွေ့အသက်လေးတွေ ပါနေသည်ဟု မင်းခိုင်ထင်သည်။

နို့ကြီးနှစ်လုံးက ဝင်းလက်ဖြူအိစွာ ထွက်လာသည်၊ နို့သီးခေါင်းလေးများ နီနီလေးဖြစ်ကာ မာကျစ် မတ်တောင်နေသည်၊ ကိုင်ရက်စရာမရှိသော နို့လေးများအနီးသို့ မင်းခိုင် ဘယ်သို့ရောက်သွားမိသည်မမှတ်မိ။

“ အ....ဆရာ........အင်း.......ဟင်း.....”

မင်းခိုင်နို့သီးခေါင်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်သည်နှင့် မိုးမိုး၏ လက်တဖက်ကနို့ကိုပင့်တင်ခါ ကိုင်ပေးလာပြီး ကျန်လက်တစ် ဖက်ကမင်းခိုင်၏ခေါင်းကို အုပ်ကိုင်ဆွဲယူလိုက်သည်။

တင်ပါးအစုံက ကုတင်ဇောင်းဝယ် နောက်သို့ကော့ပစ်သွားပြီး ရင်လေးချီကာ ကလေးတစ်ယောက်ကို နို့တိုက်သည့်နှယ် ငုံ့ကြည့်ရင်း မျက်လုံးလေးများစင်းကျသွားကာ ပါးစပ်မှ တဟင်းဟင်းညီးထွားနေသည်၊ မင်းခိုင်က ပါးစပ်မှနို့ကို စို့ပေးနေ သကဲ့သို့လက်တစ်ဖက်ကလဲ ထဘီထဲသို့သွင်းကာ နှိုက်နေသည်။

“ အ.....အ.....အိုး.......ကျွတ်......ကျွတ်.......အင်း......ဟင်း.......ဟင်း.....”

စောက်ဖုတ်လေးသည် နူးညံ့လွန်းပြီး မွတ်ညက်နေသည်ကိုတွေ့ရသည်၊ ထိုမှအထက်တွင် ကြမ်းရှရှ အမွှေးအုံလေးကို စမ်းမိပြန်သည်၊ မိုးမိုး၏ ပေါင်ကြီးနှစ်လုံး ဘေးသို့ကားထွက်သွားသည်၊ သူမ၏လက်လေးတစ်ဖက်က စောက်ဖုတ်ကိုကိုင် နေသော မင်းခိုင်၏ လက်ဝါးလက်ဖျံကြီးကို တင်းတင်းဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်၊ တွန်းဖယ်ခြင်းမဟုတ်ဘဲ အားကိုးတကြီး ကိုင်တွယ် ခြင်းမျိုးသာဖြစ်သည်၊ မင်းခိုင်က မိုးမိုး၏ထဘီကိုချွတ်ချပြစ်လိုက်သည်။

“ အ....အ...အာ.....ဆရာ.....အဟင့် .......ဟင်း....”

မိုးမိုးကရှက်သောမျက်နှာလေးဖြင့် ငိုမဲ့မဲ့လေးဆိုရင်း မင်းခိုင်၏မျက်နှာကိုမကြည့်တော့ဘဲ တဖက်သို့ ခေါင်းကိုစောင်းကာ နှုတ်ခမ်းလေးကို ကိုက်ထားသည်။

“ ပေါင်ကားထားလေ..မိုးမိုး..”

“ အ.....ဟာ... ရှက်တယ်....ဟင့်.......”

“ ရှက်မနေပါနဲ့ကွယ်....ဆရာလဲချွတ်မှာပါ....”

“ ချွတ်.....ခုချွတ်.... မရဘူး... ဟွန်း......’

မိုးမိုးက ခလေးစိတ်ကောက်သလိုမျိုးဖြင့် မင်းခိုင်၏ပုဆိုးကိုဆွဲချွတ်သည်၊ မင်းခိုင်ဗိုက်ကိုရှပ်ပြီး အချွတ်ခံလိုက်သည်။

“ အမလေး.....အယ်........”

ကြောက်ရွံ့တာမျိုးမဟုတ်ဘဲ ရင်ထဲထိတ်ကနဲဖြစ်သွားခြင်းသာ၊ မင်းခိုင်၏လီးမှာ သာမန် စံချိန်မှီ လီးမျိုးသာဖြစ်သည်၊ သို့သော် ကြောက်ခမန်းလိလိ ကျစ်လစ်လွန်းလှသည်၊ အရင်းအဖျား လုံးပတ်ညီပြီး ဖေါင်းကြွနေသောအကြောအမြောင်းမြောင်းများက လီးကြီး၏ ကျစ်လစ်ထယ်ဝါမှုကိုပေါ်လွင်စေသည်။

ထိပ်ပိုင်းရဲရဲနီသော ဒစ်ကြီးကမူ မိုးမိုးမြင်ယုံဖြင့် ကြက်သီးလေးဖြန်းကနဲထသွားအောင် ကြီးမားလွန်းသည်၊ မင်းခိုင်က သူ့လီးအား စိုက်ကြည့်ရင်း အဝတ်ဗလာဖြစ်နေသော မိုးမိုး၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ လီးထိပ်ကို ထိုးသွင်းလိုက်ရာ မိုးမိုးက ဝဲယာ နှစ်ဖက်ညှပ်၍ နို့နှစ်လုံးကိုပူးကပ်ပြီး လီးကြီးကိုညှပ်ပေးလိုက်သည်။

မင်းခိုင်က မိုးမိုး၏ ပုခုံးနှစ်ဖက်ကို အသာမှေးကိုင်လျှက် လီးကိုရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ပေးနေသည်၊ ပူးကပ်ထားသော နို့ကြီး နှစ်လုံးအောက်ဖက်မှ အထက်သို့ထောင်တက်လာသော လီးထိပ်ကြီးက မိုးမိုး၏ ပါးစပ်နားသို့ ရောက်လာသော လီး ထိပ်ကြီးကို လှပဖူးပြည့်သော နှုတ်ခမ်းလေးနှစ်မွှာဖြင့် တို့ထိကာ နမ်းပေးလိုက်သည်။

“ လုပ်ကြရအောင်ဆရာ......မမနီပြန်လာရင်....ဒုက္ခ....”

မိုးမိုးက နောက်ကြောင်းမအေးသလို လေး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်မှ မင်းခိုင်၏လီးကြီးက မိုးမိုး၏ စောက်ဖုတ်လေးရှိရာသို့ ဦးတည်လာပေတော့သည်။

ကုတင်စွန်းတွင်ထိုက်ကာထားသော မိုးမိုး၏ တင်ပါးကြီးနှစ်လုံးက ဘေးသို့ ကားထွက်နေသည်၊ခြေဖျားတွင်တင်နေသော ထဘီလေးကို မိုးမိုးက ခက်လှမ်းလှမ်းသို့ခတ်ထုတ်လိုက်သည်၊ ရုတ်တရက် ကွာဟသွားသော ပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကြားသို့ မင်းခိုင်က လျှင်မြန်စွာ ဝင်ရပ်လိုက်သည်။

“ ဟွန်း.....ဒါကျတော့ မြန်လိုက်တာ.....”

ဟု မိုးမိုးက မရဲတရဲလေး ပြောရင်း မင်းခိုင်ကို မျက်စောင်းလေးထိုးလိုက်သည်။

အချိုးအစား ပြေပြစ်စွာဖွဲ့စည်းထားသော မိုးမိုး၏ ခန္ဓာကိုယ်လေးမှာ ကုတင်စောင်းတွင်ခြေချထိုင်ထားသဖြင့် သူမ ခြေထောက်နှစ်ဖက်ကို ကြမ်းပြင်ပေါ်၌ထောက်လိုက်ရာ ခုံးခုံးမတ်မတ် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ပို၍ကြီးမားခုံးထကာ ပြဲလန်လာ သည်၊ မဟတဟဖြစ်နေသော စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းကြားမှ ရဲရဲတွတ်တွတ် အတွင်းသားတချို့ကို မြင်နေရသည်၊ စောက်ပတ် နှစ်ခြမ်းထိပ်ဝယ် ငေါက်တောက်လေး ထွက်ပြူ၍ နေသော စောက်စေ့လေးမှာ အနဲငယ် ညိုရောင်သန်းနေသည်။

“ လိုးတော့ကွယ်....ဘာကြည့်နေတာလဲမသိဘူး”

မိုးမိုးက စောက်ဖုတ်လေးကို လက်ဝါးဖြင့် အုပ်လိုက်ကာ လက်ညှိုးလက်ခလယ်တို့ဖြင့် ဖြဲပေးလိုက်သည်၊  မင်းခိုင် က သူ ၏လီးထိပ်ကြီးကိုစောက်ပတ်ဝသို့အသာဖိချ၍တေ့ပြီးမှလိုးသွင်းချလိုက်တော့သည်။

“ အိ......အ.......အ........”

မိုးမိုး မျက်လုံးဝိုင်းဝိုင်းလေးများပြူးသွားပြီး ပါးစပ်လေးဟသွားသည်၊ လှပသော နှုတ်ခမ်းလေးများက ဝိုင်းစက်သွားသည်။

“ ပြွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်......”

မိုးမိုး၏မျက်တောင်ကော့ကြီးများမှေးစင်း၍ကျသွားသည်၊ အသက်ဝဝရှူရန်ကြိုးစားနေသော ပါးစပ်လေးက ပြန်မပိတ်အား..

ဟမြဲဟလျှက် တဟင်းဟင်း အသံလေးများလည်ချောင်းထဲမှထွက်လာသည်၊  ကြီးမားတောင့်တင်းလှသော မင်းခိုင်၏ တဖြောင့်တည်းသော လီးကြီးက စောက်ဖုတ်လေးထဲသို့ စူးစိုက်နစ်ဝင်သွားသည်။

“ အီး....အီး....အ........အ.....ဆရာ........”

မိုးမိုးချွေးတွေပြန်လာသည်၊ နှာသီးဖျားလေးတါင် ချွေးဥလေးများသီးနေကြသည်၊ တဆတ်ဆတ်တုန်ခါနေသော နှုတ်ခမ်း သားအစုံက အထက်အောက် ရိုက်ခတ်နေကြသည်၊ အသံက လေသံမျှသာထွက်ပေါ်နေကြသည်။

“ ပြွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်...... ပွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်......”

“ အီး....အီး....အ........အိုး.......ကျွတ်....ကျွတ်.... အ........အိုး.......ကျွတ်....ကျွတ်”

လီးကြီးက မိုးမိုး၏ စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်း လေးထဲသို့ စတင်ပြီးပုံမှန်ညှောင့်လိုက်ရာ မိုးမိုးခင်မျာ တွန့်တွန့်လူးသွား သည်၊

“ ပြွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်...... ပွတ်.......စွပ်.......ပြွတ်......”

အရည်များရွှဲနစ်နေသော စောက်ပတ်ထဲသို့လီးကြီးက ခပ်သွက်သွက်ကြီး အဝင်အထွက်လုပ်ရင်း မာသည်ထက်မာကြော လာကာ ဒလစပ် အားကုန်မောင်းကုန်ဆောင့်လိုးလိုက်လေတော့ရာ ခဏအကြာမှာတော့ မိုးမိုး၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲမှ ကျင်၍ ကျိန်းတက်လာသည်၊ မင်းခိုင်၏လီးကြီးမှာလည်း အီဆိမ့်၍တက်လာပြီး သုတ်ရည်များကိုပြိုင်တူ ပန်းထုတ်လိုက် မိကြ လေတော့သည်။

ထိုအဖြစ်များကို မျက်ရည်လျှံသောမျက်လုံးများဖြင့် အခန်းဝမှ ကြည့်နေသော နှင်းသွယ် တစ်ယောက် သူမ၏ ဖခင် ဦးကျော်သင် ပြောသည်မှာ မှန်ကန်၍နေပြီဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတော့သည်။

...........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................ 

ပြီးပါပြီ။