ရောဂါကျွမ်းပေမယ့် ဆေးဆရာကစွမ်းပါတယ် (စ/ဆုံး)

ရောဂါကျွမ်းပေမယ့် ဆေးဆရာကစွမ်းပါတယ် (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ကမ္ဘာကျော်ရတနာဝင်းထိန်

“ ဒေါက်တာရမ်းကု … မပုယောကျ်ားခေါ်တော့… သုံးဘီး….စီးတော့.. ဆိုက္ကား…” 

ဟုခလေးများဟစ်အော် မြူးတူးစွာ သီဆိုသံကြားရလျှင် ကိုယ့်ဖါသာ ကိုယ်မလုံချင်…။ဒေါက်တာရမ်းကု ဟူသော အမည်နာမ ဘွဲ့ထူးကြီးကိုက ထက်အောင် ကို အနေခက်စေသလိုပင်၊ မိမိ ကိုယ်တိုင် လက်မှတ်မဲ့ ဆေးထိုးအပ်ကိုင်ကာ မြိုင်သာ တောမြို့လေးနှင့် ဝန်းကျင်တဝိုက်ကို လှည့်လည် ကုစားနေသူ၊ မြိုင်သာ လမ်းပန်းဆက်သွယ်ရေးက ညံ့သည်၊ မြိုင်သာတောမြို့လေးသည် လာချင်..သွားချင်စရာမရှိ…ရွှံ့ထူ ဘွက်ထူ…နွေကာလ ဖုံထူသော မြိုင်သာက.. တောမကျ…မြို့မကျ…အရှေ့နှင့်အနောက် ဝဲယာတစ်ဘက် တစ်ချက်၌ ကုက္ကိုပင်အိုကြီးတွေက အလည်မှာ အကိုင်းချင်းခတ်ကာ အုပ်မိုးနေသည်။

မြိုင်သာ၌ အိမ်ကြီးအိမ်ကောင်းတွေရှိသည်၊ တစ်ထပ်တိုက်နှင့် မြေညီတိုက်ပုလေးတွေ.. အုတ်ပတ်ကား နှင့် ပြင်ထောင်အိမ်တွေကုန်စုံဆိုင်၊ စတိုးဆိုင်၊ လဘက်ရည်.. အအေး.. ဆိုင်တွေလဲရှိသည်၊ ဦးအကောက် ဆိုသော တရုတ် မာမွတ်ဆိုသော ကုလားတစ်ဦး က ဘစ်ကားထောင်ကြသည်၊ အတီးဆိုသော တရုတ်မကြီးက ကုန်စုံဆိုင် ထောင်ပြီး အီစွတ်က လဘက်ရည်ဆိုင်ဖွင့်သည်၊ မြိုင်သာရှိ သူဌေးစာရင်းဝင်က အကောက်၊ မာမွတ် နှင့် ဒေါက်တာရမ်းကု ကိုထက်အောင်တို့သာ ဖြစ်သည်။

ဟိုး…ဝေးဝေးလံလံ …တောကြိုအုံကြားမှ.. ယာခင်းလေးများ စိုက်ပျိုးရောင်းချသော …တောင်သူဦးကြီးများ ဘဝက .. မြိုင်သာကို အားကိုးတကြီး သွားလာရသည်၊ ချဉ်ပေါင်စသော ယာထွက်ပစ္စည်းလေးများ၊ သီးနှံလေး များကို အကောက်တို့ မာမွတ် တို့၏ ကားအိုကြီးများနှင့်တင်ကာ ကီလီ ကုန်စိမ်းတန်းလိုနေရာမျိုးသို့ ပို့ကြ ရသည်။

ပြောလိုတာက … မြိုင်သာတွင် လူတစ်စုချယ်လှယ်ကြိုးကိုင် လှုပ်ရှားနေမှုအောက်၌.. အသက်ရှင် ရပ်တည်နေ ရသည်၊ ထက်အောင်လို တိရိစ္ဆာန် ဆရာဝန်နှင့် လိုက်ရင်း ဆေးထိုးအပ် ထိုးတတ်လာသည့် “ရမ်းကု” အတွက် အကွက် ဖြစ်နေသည်၊ ထက်အောင် မည်မျှ ပင်ယူယူ အင်္ဂလိပ်ဆေး အကဒ်လိုက်ကို ရန်ကုန်မှ တင်ပို့ပေးသူ စီးပွားရေးသမားလဲ ရှိသည်။

ဆရာဝန်မရှိသော မြိုင်သာမှာ.. ထက်အောင်သာ ဆရာဝန် ၊ ထက်အောင်ဆိုလျှင် မြိုင်သာတစ်ခွင် ခလေးက အစ.. ခွေးအဆုံးသိသည်၊ ထက်အောင်စီးနေကျ ဟွန်ဒါဆိုင်ကယ်ကလည်း မြိုင်သာမှာ တစ်စီးတည်းသာ မြင်ဖူးသော .. မော်တော်ဆိုင်ကယ်။

“ ဟေး…..ဆရာလေး… လာပြီ” 

ရွာတစ်ရွာ ဝင်လိုက်သည်နှင့် ထက်အောင်ဆိုင်ကယ်အနောက်တွင် ခလေး အုပ်က …ဖုံတထောင်းထောင်းနှင့်ပြေးလိုက်တတ်ကြသည်၊ ထက်အောင် စမ်းပွင့်ပုံကလဲ ဆန်းသည်၊ မြိုင်သာ ဝန်းကျင်ရှိ ကျေးလက်အတော်များများတွင် သန္ဒေတားခြင်းက ခေတ်စားနေသည်၊ ပလပ်စတစ်အိပ်..သုံးသူ…. ဆေးကပ်စားသူ တောလည်း ဒုနှင့်ဒေး ၊ တားမရ ဆီးမရ သုံးလေးလ ဖြစ်လာသောအခါ ထက်အောင်မှ ထက်အောင်.. သေအပျောက်လုံးဝမရှိ၊ သားလျှောစေရမည် ၊ ကောင်းသည် ဆိုးသည်၊ ဥပဒေနှင့် ငြိစွန်းသည် ကို ထက်အောင်အလေးအနက်မထား၊ ကြိုက်ဈေးရလျှင် အဆင်ပြေစေရမည်၊ သာမန် ကိုယ့်လင်ယောကျ်ားနှင့် ကိုယ်ဝန်ရှိလာသူများထက် နောက်မီးလင်း ဘိုက်ကြီးသူများက တိုးတိုးတိတ်တိတ် ကြိတ်ပေးကြသော ငွေအလုံး အရင်းက.. ထက်အောင်စီးပွားရေးကို ထိုင်းကနဲ… ထိုင်းကနဲ တိုးတက်လာခဲ့သည်။

ယနေ့.. ထက်အောင်ကို ကြိုတင်ပင့်ထားသော ဒေါ်ငွေခင် သမီး မစိန်းမြ ကိစ္စ ကို… ဦးစားပေးထွက်ခဲ့သည်၊ မစိန်ပြက…မကျဉ်းတန်းရွာမှ..မျက်နှာဖုံး သူဌေး ဦးဖိုးဝေ၏ တစ်ဦးတည်းသော သမီး… မကျဉ်းတန်းမှ မြိုင်သာ သို့ (၈) တန်းကျောင်းတက်နေသူ ဖြစ်သည်၊ အသားဖြူဖြူ မစိန်းမြက မကျဉ်းတန်း ရွာမှာသာမဟုတ် မြိုင်သာ အထိ …သတင်းလာမွှေးသည်၊ ကျောင်းစာလည်း တော်သည်၊ သိက္ခာလည်းရှိသည်၊ မစိန်းမြကို တစ်ခါမြင်ဘူး သည်နှင့် သူ့အလှသူ့သတင်းက မြင်ရသူ အကိုကာလသား အသဲဝယ် အသားတံဆိပ်ရိုက်နှိပ်လိုက်သည့်နှယ် စွဲစွဲထင်ထင်ကြီး ကျန်ရစ်ကြသည်။

အသက် (၁၇) အရွယ် နုထွတ်ပျိုမြစ်စ သူ့အလှလေးကို တစ်စိပ်စီ တစ်ပိုင်းစီ ဇယားချ ချီးမွမ်း၍ရသည်၊ နက် မှောင်ရှည်လျှားသော ဆံကေသာမှ ဖြူလွှလှပသော ကနုကမာ အရောင်တောက်နေသည့် ခြေဖျားလေးကြောင့် မစိန်းမြအား .. အဝေးမှ ငေးသူငေး….မြင်းတပြေးခွာလိုက်သူလိုက် မိုက်မိုက်ကန်းကန်း ချစ်ရေးဆိုသူကဆို၊အပျိုဘော်ဝင်ကာစ မစိန်းမြ၏ တင်ပါးနှစ်လုံးအလှကြောင့်၊ ဘဝကိုပုံအပ် လက်ထပ်လိုသူ အရွယ်ဟိုင်း အရွယ်အို .. လူပျိုသိုးကြီးတွေကလည်း….. တန်းတန်းစွဲ… အိုး….ကောင်းသည်ဟု နံမည်ကကြီးသည်၊ သို့သော် ထက်အောင်နှင့်က အလှမ်းဝေးသည်၊ ထက်အောင်ကျင်လည်ကျက်စားရာ ဝန်းကျင်က အိမ်ထောင် သည် မိန်းမများနှင့်စပ်ယှက်သည်၊ အဲ….တလွဲတချော် ဖြစ်လာသော အပျိုရိုင်းလေးများနှင့် တော်ရုံ ခါ..ဆုံတတ် သည်။

ရေဖြစ်လာမည့် ကောင်မလေးအတော်များများကို ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း… ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချပေးရင်း ငွေတွင်းထဲ၌ လုံးပန်းနေရသဖြင့် မစိန်းမြနှင့် ဝေးကွာခဲ့ရခြင်းဖြစ်သည်၊ သို့သော် ကုလား အီဘရာဟင် တို့လို ကုလေးပေါက် လေးတွေဆီကတော့ မစိန်းမြအိုးကြီးအကြောင်း မြိန်ရေ ယှက်ရေ ပြောကြသည့်အကြောင်းကိုကြားရသည်၊ မစိန်းမြ ကိုမမြင်ဘူး၍လည်း ထက်အောင်စိတ်ဝင်စားမှုမရှိခဲ့။

ကုန်ခဲ့သော စနေနေ့ ညနေပိုင်းလောက်ကတော့ … မစိန်းမြအမေ ဒေါ်ငွေခင်.. တိတ်တဆိတ် ရောက်လာခဲ့ သည်။

“ ဆရာလေးဆီ အားကိုးတကြီး လာခဲ့တာပါ ဆရာလေးရယ်” 

ဒေါ်ငွေခင်မျက်လုံးက ကျီးကန်းတောင်း မှောက်ကြည့်သည်၊ ထက်အောင်ကအတွေ့အကြုံရှိပြီးသား။

“ ပြောမှာသာပြောပါ အဒေါ်.. ကျနော်တစ်ယောက်ထဲသမားပါ… ဘယ်သူမှမရှိပါဘူး…”

“ ပြောရမှာတောင် ရှက်ပါတယ် ဆရာလေးရယ်”

“ ဒီလိုပေါ့ဗျာ….လောကကြီးဟာ တယ်ပြီးဆန်းတယ်….မမျှော်မှန်းခဲ့တာတွေလဲ ဖြစ်လာတတ်တာ”

“ ဟုတ်ပါ့တော်… ဟုတ်ပ.. မှန်လိုက်တာ ဆရာလေးရယ်…ကျမသမီး မစိန်းမြ ဟာ… ဗိုင်းကောင်းကျောက်ဖိ သိက္ခာ အပြည့်နဲ့နေခဲ့တဲ့ ခလေးတစ်ယောက်ပါတော်… အဟင့်….’

ထက်အောင်ခေါင်းငြိမ့်ရင်း.. ကြားဘူးနေသော နံမည်ကိုစဉ်းစားခါ ဒေါ်ငွေခင်၏မျက်နှာကိုအကဲခပ်နေ လိုက်သည်၊ ဒေါ်ငွေခင်က တရှုံ့ရှုံ့ ငိုလိုက်ပြီးမှ စကားဆက်သည်။

“ အခုတော့ မိဘမျက်နှာကို အိုးမဲသုတ်ပြီလေ… ဆရာလေးရဲ့”

“ အဖြစ်ကိုလဲပြောအုံးလေ အဒေါ်ရဲ့.. ဘယ်ကဘယ်သူနဲ့ဖြစ်တာလဲ… အဲဒီလူက တာဝန်မယူဘူးလား”

“ အမလေး…. ဆရာလေးရယ်.. တာဝန်ယူလည်း ကျမတို့က မပေးစားနိုင်ပါဘူး.. အဟီး ဟီး….”

“ ဘာဖြစ်လို့လဲ ခင်ဗျာ…”

“ ကုလားဒိန်တစ်ယောက် ဆရာလေးရေ… မယားကြီးသားကြီးက ရှိသေး ဟီး…..ဟီး…”

“ ဘယ်လိုများဖြစ်ကုန်ကြတာလဲ မသိဘူးနော်”

“ မေးလို့ကို မရပါဘူး…ဆရာလေးရယ်….မကျဉ်းတန်းရွာကို ဆရာလေးလာခဲ့ပါအုံး…သမီးကအိမ်ထဲက အိမ်အပြင်မထွက်တော့ဘူး…စိတ်ညစ်ပြီး..ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတ်သေကြောင်းကြံမှာပံ… ကျမတော့ စိုးရိမ်မိတယ်…ပြီးတော့ သူ့ကိုယ်ဝန်ကိုလဲ ကျမတို့ ထိန်းသိမ်းမထားနိုင်ဘူး.. ဆရာလေးရယ် ကူညီပါအုံး..နော် သူ့အဖေသိရင်.. ရှက်တာနဲ့ သေမှာဘဲ..”

“ အင်းလေ.. …. နောက်တစ်ရက်နှစ်ရက်ဆို .. ရောက်လာမှာပါ…. မပူပါနဲ့…. အဒေါ် အခုဘယ်နှစ်လ လောက်ရှိပြီလဲ…ဟင်”

“ နှစ်လကျော်နေပြီတဲ့”

“ ရပါတယ်.. နုပါသေးတယ်…မစိုးရိမ်ပါနဲ့.. အဒေါ်… မပြောမပြီး… ဆေးဖိုးဝါးခတော့ တစ်ခါထဲ ပြောထားချင်တယ်”

“ သိပြီးသားပါ..ဆရာလေးရယ်…ဒီမှာ ငွေ (၂) ထောင် တစ်ခါထဲ ယူလာခဲ့ပါတယ်… အစစအရာရာ စိတ်ချပါရ စေနော်… လူသိမှာအစိုးရိမ်ဆုံးဘဲ ဆရာလေး…”

“ ဟာ….ဒီကိစ္စကြီး လူသိခံလိုကဘယ်လိုလုပ်ဖြစ်မလဲ၊ အရှက်တကွဲဖြစ်မယ့်ကိစ္စဘဲဟာ”

စကားကိုအလိုက်အထိုက် တတွတ်တွတ်ပြောရင်း ဒေါ်ငွေခင် လက်လိုင်ပုဝါနှင့် ထုတ်ယူလာသော ငွေ (၂) ထောင်ကို လှမ်းယူပြီး အိတ်ထဲ ထည့်လိုက်လေသည်။

“ ဒါဖြင့်…ကျမတို့စောင့်နေမယ်နော်…ဆရာလေး”

“ စိတ်ချပါ… ကျနော် ရောက်လာမှာပါ..”

“ ဆက်ဆက်လာပါ ဆရာလေးရယ် နော်…”

“ ဟာ…. ငွေလက်ခံပြီးပြီဘဲ ဥစ္စာ အဒေါ်ကလဲ”

တကယ်တော့… သန္ဓဖျက်ခြင်း အလပ်ကို ထက်အောင် စတင်လုပ်ကိုင်စဉ်က တရာ တရာ့ငါးဆယ်နှင့်သာပြီး ခဲ့သည်၊ တခါတရံ ငှက်ပျောတစ်ခိုင်၊ ကြက်ဥ အလုံးနှစ်ဆယ်လောက်နှင့်လည်း… ကိစ္စပြီးခဲ့ရသည်၊ ယခုတော့ ထက်အောင်ဈေးမြင့်လာသည်၊ အကွက်အကွင်းကောင်းလျှင်ကောင်းသလို ကျော်ပြစ်လိုက်သည်၊ ဦးဖိုးဝေလို ရွာ့မျက်နှာဖုံးဆိုလျှင် (၂) ထောင်ဆိုသောအသပြာက နည်းတောင်နည်းနေသလိုလို၊ သားသမီးမကောင်း မိဘ ခေါင်းဆိုသည့်အတိုင်း သားသမီးပေးသော ဒုက္ခကို ဥိးဖိုးဝေနှင့် ဒေါ်ငွေခင်တို့ ချိုချို မြိန်မြိန်ကြီး ခံစားလိုက်ကြ ရခြင်း ဖြစ်ပေသည်၊ မည်သို့ပင်ဆိုစေ.. မကျဉ်းတန်းရွာသို့ ယနေ့ ထက်အောင် ရောက်အောင် ဆိုက်ဆိုက် မြိုက်မြိုက် ရောက်လာခဲ့သည်။

“ ဟော…. ဆရာလေး…လာ….လာ…”

မကျဉ်းတန်းရွာအလည်ပိုင်းကျကျတွင် ဦးဖိုးဝေ၏ အိမ်မဲကြီးက ထီးထီးမားမားကြီးရှိသည်၊ ရေနံသုတ်…အုတ် ဖိနပ်ခံထားသော နှစ်ထပ်အိမ်ကြီးက ဟိန်းနေသည်။

“ သူကအဖေကို မြိုင်သာ လွှတ်ထားလိုက်တာ ဆရာလေး… သမီးကတော့ သူ့အခန်းထဲမှာ”

“ အင်းလေ… စောစောလေး လုပ်ငန်းစကြရအောင်…အဒေါ်ရေ…ရေနွေးထည့်ထားသေးလား”

“ အခုတည်လိုက်မယ်လေ.. ဆူပြီးသားက လဘက်ခြောက်ခပ်ထားတာမို့”

“ အဒေါ်သမီးက…. အဲ…. ကျနော်ကလည်း မမြင်ဘူးဘူး”

“ အမလေးနော်… စိတ်များထူပူနေတာကြည့်ပါအုံး… ဆရာ့ကို သမီးအခန်းထဲ ပို့ပေးရမှာပေါ့”

အပေါ်ထက်အနောက်ခန်းတွင် သေသပ်သော စာရေးစားပွဲလေးတစ်လုံးနှင့် တစ်ယောက်အိပ်ကုတင်လေး တစ်လုံးရှိနေသည်။

“ ဟဲ့….ပူတူးမ…. သမီး…”

“ ရှင်.. အမေ.. သမီး ဒီမှာပါ…”

အပေါ်ထပ်ဝရံတာမှနေ၍ မြိုင်သာ လမ်းကြောဆီသို့ ငေးမောနေသော မိန်းမချောလေး မစိန်းမြကိုစတင်တွေ့ လိုက်ရသည်၊ ပြောမယုံ ကြုံဘူးမှသိ ဆိုသော စကားသည် ထက်အောင်အတွက် ရည်ညွှန်းပြောလိုက်သလို ဖြစ်သွားသည်။

ဝိုင်းစက် လဲ့ရွှန်းနေသော မျက်ဝန်းနု ညိုကြီးများက .. ကြေကွဲဆို့နစ်သော ဝေဒနာတို့သန်းနေသည်၊ ပြေလျှော ဖြန့်ချထားသော ဆံနွယ်ကျော့ကျော့လေးများက လေဝယ်လွင့်မြောနေသည်၊ အိပ်ရင်းဝတ်ထားသော လက်ပြတ် အကျီ ၤအနက်ကလေးကြောင့် အသားလေးကပို၍ဝင်းနေသည်၊ ဆင်စွယ်သဏ္ဍန်လက်မောင်းလေးက တုတ်တုတ်လေး နုးညံ့ရှိန်းမြသော မွှေးညှင်းနုနုလေးများက ယှက်သန်းနေသည်။

မို့မို့တင်းတင်း ရွှေရင်နှစ်မွှာက …. ကုလားဒိန်စားပြီးသား အစားအစာဟု ပြော၍ ယုံနိုင်စရာမရှိအောင် တင်း ရင်း နေသည်၊ သေးသွယ်သော ခါးလေးအောက်မှ … ယောကျ်ား တကာ သမင်လည်ပြန် ကြည့်ရလောက် အောင် ဖွံ့ထွား ကားစွံ့ကားနေသော “အိုး” ကြီး က တလှုပ်လှုပ် လှုပ်ရှားတိုင်း လှုပ်လဲ့…..

“ သမီး…ဒါ… ဒေါက်တာ ထက်အောင်.. လေ”

“ ဟုတ်ကဲ့”

“ ကဲ… ဆရာလေး သမီးနဲ့ အဆင်ပြေသလိုသာ ကြည့်လုပ်ပေးခဲ့ပါနော်… အဒေါ်… မီးဖိုချောင်မှာ ရေနွေးအိုး တည်ရင်း…. လူရိပ်လူခြေ ကြည့်နေပါ့မယ်။

“ အပေါ်ထပ်… လှေခါးရင်းက တံခါးကို ပိတ်ထားခဲ့လေ..”

“ ဟုတ်ပြီ…. ဟုတ်ပြီ…”

ဒေါ်ငွေခင် က ကသီလင်တ အမူအရာလေးဖြင့် ပြန်ပြောရင်းဆင်းသွားသည်၊ ထက်အောင်က ဒေါက်တာအရင့် အမာကြီးနှယ် …. ဟိတ်ဟန်အပြည့်ဖြင့် ကျောပိုးအိပ်ထဲမှ ဆေးပစ္စည်းအချို့ကိုထုတ်လိုက်သည်။

“ သမီး…နေလို့ထိုင်လို့ကော အဆင်ပြေရဲ့လား…”

“ ပြေ….ပြေ….ပါတယ်…ဆရာ…”

“ တခါတလေ မူးနောက်နောက်ဖြစ်မယ်…. ပျို့အန်မယ်”

“ ဟုတ်ကဲ့… အဲလို…. တစ်ခါတစ်လေ ဖြစ်တယ်…”

ထက်အောင်ကို မစိန်းမြက အထင်ကြီးစွာ ကြည့်ရင်းဝန်ခံရှာသည်။

“ သမီးတို့ လူငယ်တွေက နှလုံးသားကို ဦးစားပေးကြတာကိုး…”

ထက်အောင်အသံက တကယ်ကို ခိုင်မာခန့်ညားလွန်းလှသည်။

“ ဟင့်အင်း…. သမီး… ဒီကုလားနဲ့ ဘယ်လိုမှ မပတ်သက်ခဲ့ဘူး…”

“ ဟင်….ဒါဖြင့်….”

“ သမီး….သမီး….မတရားကျင့်ခြင်း ခံခဲ့ရတာပါ….ဆရာ…”

မစိန်းမြက အံကလေးကြိတ်ကာ … လက်သီးလေး ဆုပ်ရင်းပြောလိုက်ရှာသည်၊ ထက်အောင် စိတ်ဝင်စား သွားသည်၊ နားကြပ်ကိုလည်ပင်းမှာကောက်စွတ်ရင်း ..မစိန်းမြနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရပ်လိုက်သည်။

“ သမီး အခန်းထဲမှာ လွပ်လွပ် လပ်လပ် ပြောကြရအောင်”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…”

ထက်အောင်၏ ဟန်ပါသော ဟိတ်ဟန်အပြည့်ကို မစိန်းမြလေးစား ယုံကြည်ကာ ရင်းနှီးစ ပြုလာသည်။

“ ဒီကောင့်ကို အမှုဖွင့်ဘို့ကောင်းတာပေါ့…”

“ သမီးတို့က အရှက်အကွဲ မခံနိုင်ဘူး ဆရာ…”

“ ဖြစ်နိုင်ရင် ဆရာ အစအဆုံး သိပါရစေလား.. ဟင်”

မစိန်းမြ အတန်ကြာတွေဝေနေသည်၊ ထက်အောင်မျက်နှာကို တစ်ချက်မော့ ကြည့်ပြီး လေးလံသော သက်ပြင်း တစ်ချက်ချသည်၊

“ ရှက်..လွန်းလို့ သမီး.. ဘယ်သူ့ကိုမှ မပြောခဲ့ဘူး ဆရာ…”

“ ခု ဟာက… သမီးနဲ့ ဆရာဘဲ ရှိတာပဲ… ဆရာက သမီးရဲ့ ဘဝပုံမပျက်အောင်တာဝန်ယူထားတယ်… ဆရာ့ကိုယုံကြည်ပါ….”

ဖွင့်ထားသော အပေါ်ထပ်တံခါးမကြီးမှ လေပြေလေးတသုတ်က ဝေ့ကနဲ တိုက်ခတ်ဝင်ရောက်လာသည်၊ ရှည် လျှားသော မစိန်းမြ၏ ဆံပင်ပျော့ပျော့နွယ်နွယ်လေးများ ကျောမှခွာ၍ ဖွာကနဲ လွင့်ပျံ့သည်၊ ဆို့နင့်ဖွယ် ကောင်းသော ဥသြအသံက ဟိုးအဝေးဆိမှ လွမ်းဆွတ်ဖွယ်ကောင်းသော နွေကဗျာ တစ်ပုဒ်ကို ဥသြငှက် လေးတစ်ကောင်က အထီးကျန် ဖွဲ့သီနေသည်၊ ကျောင်းလွယ်အိတ် လွယ်ထားသော မစိန်းမြ တစ်ယောက် မကျဉ်းတန်း နှင့်မြိုင်သာ လူသွားလမ်း၌ ခပ်သုတ်သုတ်လျှောက်နေသည်၊သူ့ရင်ထဲ၌ တဒိတ်ဒိတ် ခုံနေသည်။

သည်ကနေ့မှ ကျောင်းသွားဖေါ် တွေက စောစီးစွာ ထွက်သွားခဲ့ကြသဖြင့် မစိန်းမြ မြိုင်သာ အဝင်သင်္ချိုင်းကို ပတ်၍ အင်းတစ်ခုကို အချိန်ယူပြီးဖြတ်ရသည်၊ ကျောင်းက (၁၀) နာရီဆိုလျှင်တက်ပြီ၊ မြိုင်သာ အထက်တန်း ကျောင်းက ကုက္ကိုတန်းအဆုံး စိုက်ပျိုးရေး စခန်းအနီးမှာရှိသည်၊ မြို့ဟိုဘက်ထိပ်၊ သည်တော့ ကျောင်းအမှီ .. ဒုတိယ အစမ်းစာမေးပွဲ ဖြေဆိုနေချိန်လည်းဖြစ် .. စွန့်စားပြီး.. သင်္ချိုင်းကုန်းကို ဖြတ်လျှောက် ခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။မြိုင်သာ သင်္ချိုင်းကုန်းက သင်္ချိုင်းဆိုသော်လည်း ထည်ဝါကြီးမားသော အုတ်ဂူ ရှားပါးသည်၊ မီးသွေးပုံတွေကို ဟိုတစ်စု ဒီတစ်စု ရှိနေပြီး လူတစ်ရပ် မြိုင်သာ ဘိစပ် တောကြီးက င်္သချိုင်းကုန်းတစ်ခုလုံး ကို ဖုံးအုပ် ထားသည်။

“ ပဲ…..ပဲပဲ..ပဲ..ပဲပဲပဲပဲ…” 

သင်္ချိုင်းကုန်းအလည်ကြောတွင် ဆိတ်တစ်အုပ်ကို မြင်ရသည်၊ ဆိတ်အုပ်ထဲ၌ ကြီးမား ထွားကြိုင်းလှသော ဆိတ်သိုးကြီးတစ်ကောင် က ဘွားကနဲ တွေ့လိုက်ရသော မစိန်းမြ ကိုခေါင်း ထောင်ပြီး စောင့်၍ ကြည့်သည်၊ အမွှေးထူထူထပ်ထပ် နှင့် ဆိတ်သိုးကြီး ဟန်က အသဲငယ်နေသူ မစိန်းမြကို ခြောက်ခြားသွားစေသည်။

“ ဖရူး….ခရူး….ခရူး….” 

ဆိတ်သိုးကြီးက မစိန်းမြ သွားရာ လမ်းကျဉ်းကျဉ်းလေး ပေါ်၌ စုံရပ်ပြီး ခွာရှပ်ပြသည်၊ ချို ရမ်းပြသည်၊ ရန်လိုသောဟန်ဖြင့် အမွှေးများထောင်ကာ စောင်သည်၊နဂိုကမှ ကတုန်ကရီဖြစ်နေသော မစိန်းမြခြေအစုံက တန့်ကနဲရပ်ကာ ရှေ့မတိုး နောက်မဆုတ် ဖြစ်သွားသည်၊ ထွားကြိုင်းကြီးမားသော ဆိတ်သိုးကြီးနှင့် ရင်ဆိုင်ရန်လည်း မစိန်းမြ၌ အင်အားမရှိ၊ ကြောက်စိတ်နှင့် တကိုယ် လုံး တုံတုံခိုက်ခိုက်ဖြစ်လာသည်။

ဆိတ်သိုးကြီးက မစိန်းမြကြောက်ဟန်ပြသည်နှင့် တိရိစ္ဆန်တို့ ထုံးစံအတိုင်း “ဖြဲ” သည် အတင်းပြေးလာသည်။

“ အမလေး… အမေရေ့….”

မစိန်းမြနောက်ကြောင်းပြန်လှည့်ပြီး ထွက်ပြေးသည်၊ ဘိစပ်တောခြုံတစ်ခု အတွင်းတွင် လူတစ်ယောက်နှင့် တိုက်မိသည်၊ “ အမေ့” ကျောင်းလွယ်အိတ်လေးက ဘုတ်ကနဲ ပြုတ်ကျသွားသည်၊ သန်မာသော လက်မဲမဲ ကြီးနှစ်ဖက်က သူမ၏ ပုခုံးအစုံကို တင်းတင်းကြီးဆုပ်ကိုင်ကာ ရင်ချင်းအပ် ဆွဲသွင်းဖိကပ် ထားလိုက်သည်၊ ဆိတ်သိုးကြီးက ပေါ်မလာတော့ ၊ အတန်ကြာမှ တရွှေ့ရွှေ့နှင့် ခြုံစပ်သို့ အေးဆေးစွာ ရောက်လာသည်၊ ထိုအခါမှ ကြောက်အားလန့်အားဖက်တွယ်ထားသော လူကို မော့ကြည့်လိုက်မိသည်။

“ ဟင်…” 

မစိန်းမြ ဆတ် ကနဲ ရုန်းထွက်လိုက်သည်၊ သို့သော် သန်မာသော လက်ကြီးနှစ်ဖက်က တင်းကြပ်စွာ ဆုပ်ကိုင် ထားသောကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုက ခွာမသွား..။

“ အို… ရှင်.. ဘယ်လိုလူလဲ…..လွှတ်….”

အသားမဲသလား မမေးနဲ့ ၊ သပိတ်က အရှုံးပေးရမာ်၊ အပေါ်ပိုင်းက အဝတ်ဗလာနှင့် ရင်ဘတ်ကြီးတွင် ရှုပ်ထွေး နေသောအမွှေးအမြှင်မျာက ထူထပ်စွာပေါက်နေသည်၊ ရင်ဘတ်မှ အမွှေးအမြှင်များက ကြွေရုပ်မလေး မစိန်းမြ ၏ ပါးမို့မို့နှင့်ထိမိသောအခါ ကြက်သီးဖြန်းဖြန်းထသွားသည်၊ ခြေဖျား လက်ဖျား များတွေလဲ တုံရီလာသည်၊

မစိန်းမြ ခါးလေးကို ဆွဲရင်း ဖက်တွယ်ကာ ဆီးစပ်ချင်း ဖိကပ်ထားလိုက်ပြန်ရာ မစိန်းမြ မျက်လုံးလေးပြူးသွား သည်၊ ခိုးလိုး ခုလု အတန်ကြီးတစ်ခုက ဗိုက်သားနုနုလေးကို နွေးနွေးကြီး လှိမ့်ပွတ်မိသွားသည်။

“ အိုး….လွှတ်…လွှတ်….လွှတ်စမ်း..ခွေးကုလား..”

မစိန်းမြက အသံလေး ဖြစ်၍ အသံကုန်အော်ပြစ်လိုက်သည်၊ မစိန်းမြ လာစဉ်က လေးလေးတွဲ့တွဲ့လေး သီကျူး နေသော နွေကဗျာဆရာလေး ကိုဥသြက အထိတ်တလန့် ထပျံသွားသည်၊ မစိန်းမြ အသားလေးများ တဆတ် ဆတ် တုန်နေသည်၊ နားရွက်ကလေးများ နီမြန်း ထူပူသွားသည်၊ နှုတ်ခမ်းမွှေးထူထူကြီးက လက်နှစ်လုံးခန့် ကြီးမားပြီး အပေါ်နှုတ်ခမ်းသားကိုဖုံးအုပ်ခါ အမွှေးအမြင်အချို့ကပါးစပ်ထဲ ဝင်နေသည်။

လူပြတ်သော သင်္ချိုင်းကုန်းထဲ၌ ဆိတ်ကျောင်းသား ကုလား အပနား တစ်ယောက် ရေငတ်တုံး ရေတွင်းထဲ ကျသွားခြင်းပင်ဖြစ်သည်၊ အပနား၏ ဆိတ်အုပ်က သင်္ချိုင်းကုန်းထဲ၌ ပြန့်ကြဲစွာ အစာစားနေစဉ် ဆိတ်ထီး နှစ်ကောင် ကသိတ်မထဲ့ချင်၊ မကြာခဏ ဝှေ့တတ်သောကြောင့် အုပ်စု ခွဲ…ခွဲ ပေးရသည်၊ တပေါင်းရေကြည် ပင်ရင်း နား၌ ထိုင်နေစဉ် ဆိတ်ထီးက ဆိတ်မစောက်ပတ်ကိုနမ်းသည်၊ ယက်သည်၊ ဆိတ်မကမခံ၊ ဖင်ရှုံ့ပြီး ပြေးသည်၊ အလုပ်မရှိသော အပနား က ဆိတ်မကိုဖမ်းချုပ်ခါ ဆိတ်ထီးအနားတိုးပေးသည်၊ ဆိတ်ထီးက အနောက်မှခွပြီးလိုးသည်၊ မဝင်….၊ ဆိတ်သားစပ်ရာ၌ အပနားကျွမ်းကျင်သည်၊ ဆိတ်ထီးလီးတန်ကို မရွံမရှာ ကိုင်ပြီး ဆိတ်မစောက်ပတ်ထဲတေ့သွင်းပေးသည်၊ ဆိတ်ထီးက အားရှိ ပါးရှိဆောင့်သည်၊ ဆိတ်မက ခါးလေးကုန်းနေရှာသည်၊ အရှိန်ရပြီး ဆိတ်မငြိမ်လာသောအခါ ဆိတ်ထီးဘေးကို ‘ဘုန်း’ ကနဲ ဆောင့်ကန် ပြစ်လိုက်လေသည်။

ထို့နောက် အပနားက သေးကျဉ်သော ဆိတ်မစောက်ပတ်လေးထဲသို့ သူ့တန်ဆာကြီးကိုတေ့ကာ ထိုးသွင်း လိုက်လေသည်၊ ဆိတ်မက နောက်ခြေနှစ်ချောင်းဆုံ ကန်ရုန်းသည်၊ အပနား လီးထိပ်ကြီးက ကွမ်းသီးစိမ်း လုံးပမာဏခန့်မျှ ကြီးမားနေရာ၊ ညှပ်ရိုးကျဉ်းသော ဆိတ်မတန်ဆာထဲသို့မဝင်၊ ပျော့စိနွေးထွေးသော အထိအတွေ့ကြောင့်သာ လီးထိပ်ကြီးမှာ ဟိုထိုးဒီထိုးဖြင့် စိုစွတ်လာသည်၊ ဆိပ်မက ပဲပဲ ဟု အော်ဟစ်ရုန်းကန် သည်၊ အပနားက ဆိပ်မခါးကို ကိုင်မြှောက်၍ လီးကို မရမက ထိုးသွင်းသည်၊ ထိုအချိန်မှာပင် .. … ကံဆိုး မလေး မစိန်းမြသည် သင်္ချိုင်းကုန်း အတွင်းဖြတ်သန်းလာမိခြင်းဖြစ်သည်။

ရိပ်ကနဲ လူရိပ်လူယောင်တွေ့လိုက်ကထဲက အပနားက ဆိပ်မကိုလွှတ်ကာ ကတောင်းရေကြည်ပင်နားသို့ မျက်နှာမပျက် ပြန်ရောက်သွားသည်၊ ခြုံကွယ်မှလှမ်းချက်လိုက်သည်၊ မကျဉ်းတန်းမှာနေ၍ နေ့စဉ် မြိုင်သာ သို့ကျောင်းလာတက်သော မစိန်းမြကို အပနား ကောင်းကောင်းသိသည်၊ နို့ကုလား မာမွတ်တို့နှင့်လည်း ဒီကောင်မလေး အကြောင်း ပြောဖြစ်ကြသေးသည်။

မကျဉ်းတန်းသူ မစိန်းမြ၏ ကြီးမားအိစက်သော တင်ပါး ကြီးများက မြိုင်သာရှိ ကုလားဗမာ ယောကျ်ားလေးတိုင်းကို ဆွဲဆောင်ပြီး မစိန်းမြကြောင့် ရန်ပွဲလေးများလဲ ဖြစ်တတ်ကြသည်၊ ယခုသည်ကောင်မလေး ဘာကြောင့် သင်္ချိုင်းကုန်းထဲမှ ဖြတ်လာရသနည်း… အပနားမသိ၊ဆိတ်သိုးလိုက်၍ ပြေးလာသော မစိန်းမြကို ရည်ရွယ်ချက်မရှိဘဲ ဖမ်းယူထားလိုက်မိရာ အပနား၏ မူလက ထကြွ သောင်းကျန်းနေသော ကာမရာဂစိတ်များသည် ချွန်းလွှတ်ပေးလိုက်သောဆင်ကြီးပမာ ထိန်းမရတွေ ဖြစ်ကုန်သည်။

“ အိုး…လွှတ်…ခွေးကုလား…”

မွှေးကြိုင်နေသော ကျောင်းသူမလေးကိုယ်လုံး ကျစ်ကျစ်မာမာလေးကို နင့်နင့်နဲနဲကြီး ဖက်တွယ်လိုက်ရသော အရသာသည် အပနားအတွက် သတိမေ့လျှော့လုမတတ် ခံစားလိုက်ရသည်၊ နို့ကြီးနှစ်လုံးက ပျော့အိ နွေးထွေး စွာ အပနား၏ အမွှေးဗလဗြစ်နှင့် ရင်ဘတ်ကြီးကိုဖိကပ်မိသည်၊ အပနား ခန္ဓာကိုယ်ထဲ ဖြင်းကနဲ ကာမသွေးများ ပေါက်ကွဲကုန်သည်။

မာတင်းလုံးထန်နေသော အပနား၏ ကုလားလီးကြီးက ပုဆိုးဟောင်းလေးအတွင်းမှ ရုန်းကန်ကာ မာတောင် လာသည်၊ အိမ်တွင်ကျန်ရစ်သော ဇနီးဖြစ်သူ အမီနာနှင့် ခလေး ၆ ယောက်ရသည်အထိ ပေါင်းသင်းလာပြီး သည့်နောက်၊ ဇနီးအမီနာ၏ အပွတ်အသတ် အထိအတွေ့ကို ထားဦး၊ အပျိုဘဝက အမီနာ အိန္ဒိယဖြစ် ရေမွှေး ကိုအသုံးပြု၍၊ အမီနာ ကိုယ်လုံးလေးကို တစ်ခါမျှဖက်လိုက်လျှင်၊ တစ်နေ့တာ အပနား ကိုယ်မှာ ရေမွှေးနံ့က သင်းပျံ့ကြိုင်လှိုင်နေခဲ့သည်၊ယခုတော့ အမီနာ ကလေး ခြောက်ယောက် မိခင်၊ မီးဖိုထဲက မထွက်ရ၊ ဆိတ်နို့နံ့ တထောင်းထောင်းနှင့် ညှီစို့စို့ပင်ဖြစ်မိသည်။

ထိုကြောင့် မစိန်းမြ၏ ကရမက်နံ့သင်းသော ရေမွှေးနံ့မွှေးမွှေးလေးကို ဖြစ်ညှစ်ဖက်ထားလိုက်မိသည်နှင့် စိတ်များကောင်းကောင်း ထကြွသောင်းကျန်းသွားကြသည်၊ မနေ့ညကလည်း အမီနာကို ခလေးများအိပ်ချိန် ထုံးစံအတိုင်း ကာမစပ်ယှက်ရန် နှိုးသော်လည်း၊ အမီနာက နေ့ခင်းက ပူပြင်းသော နေရောင်အောက်၌ ပင်ပမ်း ဆင်းရဲစွာ လုပ်ထားရသော အလုပ်ကြမ်းဒဏ်ကြောင့်၊ စိတ်မပါ.. ညီးညူ ငြင်းဆန်လျှက် ပြန်အိပ်သွားခဲ့သည်၊ အိမ်ထောင်သည်ဘဝ၌ မိန်းမက ညင်းဆန်ခံရသော ယောကျ်ားလောက် ဘဝ ကို ရွံရှာတတ်သော သတ္တဝါ မရှိတော့ချေ၊ ယခုတော့ အပနား ရေကန်အသင့် ကြာအသင့် ကံဆိုးမလေး မိစန်းမြက ခုနှစ်ပြည်ထောင်မင်း အဆက်ဆက်တို့ ကမ်းလှမ်းချက်ကို လက်ခါ မာန်ထောင်ခဲ့လေသမျှ ကေသာလ မျောက်မင်းနှင့် ကာမချင်းလဲလှယ်ရသော အဖြစ်သို့ ရောက်ခဲ့ရလေသည်။

“ ရှင်…မယုတ်မာနဲ့နော်….ကယ်ကြပါအုံးရှင်……”

မစိန်းပြ အသံလေးခြစ် အောင်သည့်တိုင် ၊ အပနား မလွှတ်၊ ထူပိန်းကြမ်းလှသော နှုတ်ခမ်းမွှေးကြီးဖြင့် မစိန်းမြ ၏ပါးပြင်ကို ခက်ကြမ်းကြမ်းကြီး ဖိနမ်းပြစ်လိုက်လေသည်၊ မဲသဲ ညစ်ထေးနေသော ကုလားတစ်ယောက်က သူမကို ကာမစပ်ယှက်မည့် အပြုအမူတွေကို ဖက်ရမ်းနမ်းရှုံ့ခြင်းခံနေရသော မစိန်းမြခမျာ ကာမရာဂစိတ်တို့ ပေါ်မလာသော်လည်း ‘ဖိုမ’ ဓါတ်ပေါင်းစီး ပွတ်တိုက်မှုကြောင့် ပူထူပိန်းရှိန်းကာ ကြမ်းလှသော အုန်းဆံမွှေးကဲ့ သို့ သော အမွှေးကြမ်းကြီးများနှင့်ပွတ်တိုက် ခြင်းခံနေရသည့်အတွက် မနေတတ်မထိုင်တတ် ယားကျိနေ မိသည်။

“ ကယ်ကြပါအုံးရှင်……ကျမကို ကုလားကြီး..မတရားကျင့်ကြံနေပါတယ်ရှင်……လာကြပါအုံး..”

မစိန်းမြ စိတ်ထဲမှ မောပန်း ခြောက်ခြားနေသည့်ကြားမှ တအားကုန်းအော်ပြစ်လိုက်သည်၊ အိမ်မက်ထဲ၌ ထမင်းလုံး တစ္ဆေခြောက်သလိုပင် အသံတွေက ခွန်အားသုံးပြီး ဖြစ်ညှစ်အော်ဟစ်သည့်တိုင် စူးရှရှထွက်မလာ တော့၊ အကြောက်လွန် အမောလွန်လာသည့်အတွက် အသံလှိုင်းတို့က လုံးထွေးကုန်ဟန်တူသည်၊ ဝူးဝူးဝါးဝါး သာထွက်လာသည်၊ နထင်စပ်မှ ချွေးသီးလေးများကလည်း စီးကျလာကြလေသည်။

“ ဟီး…..ဟီး….ဟီး..အီးဟီး….နင်သိပ်မောနေမယ် ကောင်မလေး….” 

အပနားက ထုရိုက်ကုန်းခြစ်သောဒါဏ် ကိုမမှု နာကျင်ခြင်းလဲမပြပါ၊ မစိန်းမြကို အဓ္ဓမလုံးဖက်ခါ ဖင်ကြီးကို ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ လှုပ်ရှား၍ ညှောင့် နေမိသည်၊ ထမီနှင့် ပုဆိုးတို့ကြားခံနေသည့်တိုင်အောင် မစိန်းမြ ထိုသို့အညှောင့်ခံလိုက်ရတိုင်း ..ဖြင်းကနဲ… ဖြင်းကနဲ ခံစားရလျှက် အလွန်အမင်း အားငယ်သွားမိသည်။

ပေါင်ရင်းနှင့် ဘိုက်သားလေးများကို မာကြောနွေးပူစွာ ထိစပ်ပွတ်တိုက်ရင်း တိုးနေသော ကုလားကြီး၏ လီးတန်ကြီး အရှိန်ကလည်း၊ မစိန်းမြကို ခြောင်ခြားစွာ မူးဝေမေ့မြောသွားမတတ် ခံစားနေရပါလေသည်၊ အပနားက မြိုင်သာင်္သချိုင်းကုန်းနှင့် ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်နေသူဖြစ်သည်၊ ဘယ်နေရာက လူသွားလူလာကင်းပြီး လုံခြုံစိတ်ချရသည်ကို သိနေသည်။

ထိုကြောင့် မစိန်းမြကို ရုတ်တရက်ပွေ့ချီကာ ရှားရှားပါးပါးရှိသော အုတ်ဂူတုံးလေးအနက်မှ “ဦးပျော့” အသက် (၈၂) နှစ် ဆိုသော အုတ်ဂူလေးပေါ်သို့ ဆန့်ဆန့်လေးတင်လိုက်သည်၊ အုတ်ဂူထိပ် မျက်နှာပြင်က ပူလောင် လျှက်ရှိသည်၊ မစိန်းမြ၏ ဖြူလွသော ကျောင်းအင်္ကျ ီလေးမှာ အုတ်ဂူပေါ်၌ ပေါက်ကရရေးထားသော မီးသွေး စာများကြောင့် ပေညစ်ပေလူးကုန်ရသည်၊ အပနားက ဆိုင်းမဆင့် ဗုံမဆင့် အားဖြင့် ထမီအောက်စလေးကို မိမိရရကြီး ကိုက်ကာ ဆွဲဆောင့်ပြစ်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါ ဖိုကချကာစ ပေါင်မုံ့ကြီးအလား ပူနွေးဖေါင်းကား နေသော စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အလင်းရောင်၌ အဆီတဝင်းဝင်းနှင့် ကိုက်ဆွဲပြစ်ချင်စရာကြီး ဘွားကနဲပေါ်လာ သည်၊ မစိန်းမြက ခြေနှစ်ချောင်းနှင့် ကန်သော်လည်း ထိုခြေနှစ်ချောင်းကို ခြေကျင်းဝတ်မှ ဆုတ်ကိုင်ဖြဲထား လိုက်လေသည်။

အုတ်ဂူလေးပေါ်မှ လိမ့်မကျစေရန်လည်း ထိုအုတ်ဂူနံရံ နှစ်ဖက်ကို လက်ကလေးများနှင့် ဖေးမထောက်ထားရ လေသည်၊ အပနားကမူ နတ်သုဒ္ဓါကိုတွေ့လိုက်ရသော ခွေးဝဲစားကြီးအလား ထိန်းမရ၊ သိမ်းမရဖြစ်သွားကာ သွားရေများ ကျလာလေသည်၊ ကျယ်ပြန့်ကြီးမားသော အပနား၏ရင်အုပ်ကြီးမှာ အမွှေးအမျှင်များနှင့် တိုက် ကြက လည်ဆံမွှေးများနှယ် ၊ ထောင်ထလာကြသည်၊ တစ်ကိုယ်လုံးမှာလည်း နတ်ဝင်သလို တုံခါလာသည်၊ ပုဆိုးကိုခြေထောက်နှင့် နင်းကာ ချွတ်ချပြစ်လိုက်သည်။

မဲနက်ပြောင်ချောနေသော မြွေဟောက်ကြီးအလား နေရောင်အောက်ဝယ် တလက်လက် တောက်ပနေသော အပနား၏လီးကြီးမှာ မြင်းလီးကြီးအလား ကြီးမားရှည်လျှားသည်၊ ထိပ်ကြီးက သာမန်ယောကျာ်းများလီးပြဲသလို ဒစ်ပေါ်ယုံပြဲသည်မဟုတ်ဘဲ အရေပြားများထိပ်ဖြတ်ခါ လီးတန်မှ အကြောကြီးများပေါ်အောင်ပင်ပြဲနေသည်။

လီးထိပ်ကြီးက အလုံးမသေးလှ၊ ပမာဏအားဖြင့် သံဂေါ်လီ အကြီးစားနှယ် ထွားကြိုင်းပြီးပြောင်နေသည်၊ အမနားက ဆိုခဲ့သည့်အတိုင်း နူးမနေ နှပ်မနေ၊ လီးကြီးကိုလက်နှင့်မကိုင်ဘဲ ခါးကိုကော့ဖင်ကိုချုံ့ပြီး ရှေ့တိုး ကာ လီးထိပ်နှင့်စောက်ပတ်အဝကိုတေ့လိုက်သည်၊ မစိန်းမြက ဖင်ကိုလိမ်ကျစ်တိမ်းရှောင်သည်၊ ထိုအခါ လီးထိပ်ကြီးက မစိန်းမြ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းပေါ်၌ ထိလိုက် ကွာလိုက် ဟိုမှ သည်မှ ရွှေ့လျှားနေပြန်သည်၊ ဤ အထိ အတွေ့ကြောင့်လည်း မစိန်းမြကိုယ်တွင်းရှိ သွေးကြောများ လှည့်ပတ်မှုတွေ ရပ်ဆိုင်းကုန်ပြန်သည်။

“ အဟီး..ဟီး…ဟီး…ဂလု…အဟမ်း..အဟီးဟီး..”

အပနားကမူ လည်ချောင်းအတွင်းမှ အားမန်တက်နေသော သားစားသတ္တဝါကြီးတကောင်၏ ညီးညူသံမျိုးကြီး နှင့်ညီးညူနေသည်၊ ဟိုယိမ်း သည်ထိုးနှင့် အပနား၏လီးအန္တရယ်ကို အကြိတ်အနယ် အားသွန်ခွန်စိုက်ကြီး ရုန်းကန် လိုက်မိသောအခါ မစိန်းမြ မောပန်းသွားသည်၊ ခန္ဓကိုယ်ရှိ အင်အားတွေ ရုတ်လျှော့ခမ်းခြောက် သွားသည်။

ဒေါသတို့ မာန်တို့အစား အားငယ်ထိတ်လန့်ခြင်း တုံလှုပ်ခြောက်ခြားခြင်း နှင့်အတူ ချွေးတွေရွှဲရွှဲစိုလာသည်၊ ထိုအချိန်အခါကို စောင့်မျှော်နေသော အပနားက လီးထိပ်မာမာလုံးလုံးကြီးကို ဟပြဲလေးပြဲနေသော မစိန်းမြ၏ စောက်ပတ်ထဲသို့ တည့်မတ်စွာ ချိန်ရွယ်ထိုးသိပ်လျှက် ဖိချလိုက်သည်။

“ ဗြစ်…ဗြစ်…ဘွတ်….ဖွတ်….” 

“ အီး…အီး….အူး….ဟီး…”

မစိန်းမြ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့သွားကာ… ရှိုက်ကြီးတငင်နှင့် ဆက်ခါ ဆက်ခါ ဆောင့်၍ ‘ ဟု….ဟု…ဟု….” အသံ လေး မြည်အောင် မေးစေ့လေး ခါရမ်းရင်း ငိုချလိုက်လေသည်။

“ ဗြစ်..ဗလစ်……ဘွတ်..” “ အား…..ဟား…ဟ…ဟ..ဟ အီး….”

ငိုသည်၊ တဆတ်ဆတ်တုံအောင်ငိုသည်၊ စောက်ပတ်မို့မို့ကြီးမှာ အပနားလီးတန်ကြီး ထိုးဝင် သွားသည်နှင့် ဘေးသို့ စူထွက်သွားသည်၊ အောက်ခြေမှ စောက်စိလေးတိုင်အောင် ပြဲဟပြီး အပေါ်ပိုင်း အစိလေးအနား စပါးလုံး တစ်ထောက်ခန့်သာ လစိဟကြပ်ညှပ်နေသည်။

မခံချင်သည် ခံချင်သည် ဆိုသောစိတ်ဆန္ဒကတပိုင်း လီးဆိုသော ထိုအင်္ဂါအထိအတွေ့ကြောင့် “မ” အင်္ဂါ စောက်ပတ်ကြီးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ လှုပ်ရှားသွားကာ အပနားလီးကြီးကိုသာ သားရေကွင်း တစ်ကွင်းနှယ် ညှစ်ထားလိုက်လေသည်။

“ အား…ဟား…ဟား….အီး…အီး….ဂလု….ဂွတ်….အင့်…အင့်…..”

အပနားကတော့ သနားခြင်းတွေ ဘာတွေ ဘေးချိပ်လိုက်သည်၊ ပြစ်ပြစ်နှစ်နှစ် စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီး လိုးဝင်နေသော မိမိ၏ မဲနက်နေသည့် လီးကြီးက ဖွေးဥ နေသော စောက်ပတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီးထဲ ဝင်နေသည်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ အရသာအတွေ့ကြီး တွေ့နေလေသည်၊ အပနား၏ တကိုယ်လုံးမှာသွက်သွက်ခါနေလေသည်။

မစိန်းမြ မှာမူ အဆမတန်ကြီးမားလှသော လီးမဲမဲကြီးစောက်ပတ်ထဲသို့ ဖိသိပ်ခြင်းကိုခံလိုက်ရသည်နှင့် ကမ္ဘာကြီး တစ်ခုလုံး ပေါက်ကွဲလွင့်စင်သွားသလို မျက်လုံးတွေပြာဝေကုန်သည်၊ ခေါင်းတစ်ခုလုံး ဆူပွက် လောင်မြိုက်သွားသည်။

တဗြစ်ဗြစ် မြည်အောင် လိုးသွင်းနေသော စောက်ပတ်အတွင်း ဝင်လိုက်ထွက်လိုက် လှုပ်ရှားနေသည့် လီးကြီးကို ကြက်သေသေကာ ကြောင်တောင်တောင်လေး ငုံ့ကြည့်ရင်း မျက်ရည်များ ဒလဟော လိမ့်ဆင်း ကျလာသည်။

“ ပြစ်…ပြွတ်…အား…အား….ကျွတ်..ကျွတ်…အင်း နာတယ်…..နာတယ်”

“ ကန်းမကလေး….နားထဲလား…..ဟင်”

“ အင်း…အရမ်းနာလို့ပါရှင်….”

“ ဘယ်ကနာတလဲ…..ကန်းမလေး…”

“ ဒီ…ဒီနားကပါ…”

မစိန်းမြက ဘေးသို့စူကားထွက်ကာ နီရဲနေသော စောက်ပတ်နှတ်ခမ်းဘေးသားနေရာသို့ မရဲတရဲလေး ထိုးပြလိုက်ရှာလေသည်။

“ ဝင်နေတုန်း နာတာလား ကန်မကလေး”

“ အင်း… ဝင်နေတုန်းနာတာ… ရှီး.. အိုးအိုး.. ဖင်တစ်ခုလုံးကိုဆုတ်ဆွဲထားသလိုဘဲ အရာကြီးရယ်”

“ အာ..ဟန်… နင်နာတယ်နော် … ငါဖြီးဖြီး လုပ်မယ်…”

“ ဖြေးဖြေးဘဲ လုပ် အရာကြီးရယ်….အမေ့.. အ.. အ ကျွတ်…”

မတတ်နိုင်တော့ရင်၊ လောကအတွင်း အသက်နှင့်အရှက် လဲပြစ်လိုက်မှာဘဲ ဆိုသော သတ္တဝါ အချို့တွင် မစိန်းမြလဲ ပါခဲ့ပါသည်၊ ကိုယ်တွေကမကြုံခင် ဒေါတွေ မောတွေအပြည့်နှင့် ပြောခဲ့ပါသည်၊ ယခုတော့ မစိန်းမြ အပနားကိုလေချိုသွေးနေရလေပြီ၊ ကိစ္စ ဝိစ္စ ပြီးမှ ကိုယ့်ကိုကိုယ် သတ်သေချင် သေလိမ့်မည်၊ ကုလားအလိုးခံ ရင်း အသက်ထွက်သွားရခြင်းမျိုးကိုတော့ အရှက်သား၊ အသက် (၁၇) နှစ်ဆိုသော်လည်း မစိန်းမြ စောက်ပတ် ကြီးက မင်းကြိုက်စိုးကြိုက်… ရွှေဘိုမင်းကြိုက် .. ပေါင်မုန့်ကြီး၊ကုလား အပနားလီးကလည်း ဘဂ်လားသားစပ်ထားသည့်အားလျှော်စွာ ပေါင်လည်ခန့်အထိ တန်းလန်းကျ အောင် ရှည်သည်၊ ဟုတ်သည်၊ ထိပ်ဖျားက လုံးကျစ်နီရဲကာ စောက်ခေါင်းနံရံ အတွင်းပိုင်းကို လေးဘက်လေး တန် အပြည့်အဝကြီး ပွတ်တိုက်ပေးနေသည်။

စောက်စိလေးနှင့် ထူပိန်းရှုပ်ပွနေသော လမွှေးအုံကြီးကလဲ ငြိငြိသွားရာ မဖြေးဖြေးအကောင်းဘက် ကူးလာ သည်၊အုတ်ဂူမျက်နှာပြင်အပူရှိန်သည်လည်း မစိန်းမြခံစားလိုက်ရသော ဝေဒနာနှင့် ယှဉ်ကာ ဘယ်ပျောက်သွား မှန်းမသိ။

တစ်တစ်ခွခွကြီး စိုက်ဝင်ထားသော အပနား လီးကြီးက မလှုပ်ရဲလောက်အောင်ပင် တင်းကြပ်နာကျင်နေ စေသည်၊ ဖင်ကြီးကို သက်သာလို သက်သာညား လိမ်ဖယ်ရွှေ့လျှားမိသည်နှင့် အောင့်သက်သက်နှင့် နာကျင်သော ဝေဒနာ တရပ်ကိုခံစားရလေသည်၊ တပြိုင်နက်တည်းမှာလည်း စောက်ခေါင်းအတွင်းပိုင်းရှိ ကြီးမားသော လီးထိပ်ကြီး၏ အရသာရှိစွာ ပွတ်တိုက် မှုကို ကောင်းကောင်းကြီး ခံစားနေမိလေသည်၊ နာကျင်ခြင်း ကိုအံကြိတ်ခံရင်း လီးထိပ်ကြီး၏ အရသာကို ရွေးချယ်ခံစား လျှက် လည်ပင်းကြောလေးများပင် ထောင်ထလာလေသည်။

“ ပြွတ်…စွပ်….ပြိ…စွိ…ပြွတ်…ပြွတ်..”

“ အာ… အ..အား…အ အား…”

ဝေဒနာအရင်းခံသော ကာမစည်းစိမ်ကြီးက မစိန်းမြတစ်ကိုယ်လုံးကို သိမ်းကြုံး ဖမ်းစားထားနေပေရာ မစိန်းမြမှာ နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကို တင်းတင်းကြီးစေ့ကာ အသက်ကို အောင့်လျှက် မသိမသာ ဖင်ကြီးကို ကော့တင်ပေးနေမိ တော့သည်၊ အပနားမှာလည်း အပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းလေးနှင့် စီးစီးပိုင်ပိုင်ရှိလှသော အပျိုစင် စောက်ပတ်လေးကို တစ်ကြိမ်တခါမျှ မလိုးဘူးသည့်အားလျှော်စွာ အရသာအတွေ့ကြီးတွေ့လျှက် မစိန်းမြ ခန္ဓာကိုယ်လေးပေါ်သို့ သူ၏ကိုယ်ကာယကြီးကို အလျှားလိုက်မှောက်ချကာ မျှင်းမျှင်းလေး နှဲ့၍ လိုးပေးနေလေသည်။

တအင့်အင့် တအင့်အင့်နှင့် ဟိုလှုပ်လိုက်သည်လှုပ်လိုက် လူးလိုက်ရွှေ့လျှားနေကြလေသော သူတို့နှစ်ဦးဘေး ပါတ် ဝန်းကျင်တွင် တစ်ခါတရံ ဆိတ်အော်သံမှတပါး အနှောက်အယှက်ကင်းမဲ့နေလေသည်။

“ ကန်းမလေး….နာတလား..ဟင်..”

“ နာသေးတယ်..ရှင့်.. ကျွတ်..ကျွတ်.. မဆုံးသေးဘူးလား ..ရှင့်ဟာကြီးက”

“ ဟင့်အင်း… တဝက်ဘဲဝင်တယ်နော် နင်နာတယ်”

“ ရှင့်လီးက လူလီးမှမဟုတ်ဘဲ…”

“ ကောင်းတယ်နော်…လီးကြီးတယ်…ကန်းမလေး…”

“ ကဲပါ…ရှင်လုပ်နေတာနဲ့ ကျမသေတော့မယ်”

“ အား..ဟား…ကန်းမလေး တေတယ်နော်…နာလဲတေမယ်..”

“ စောက်ကုလား…ရှင်ကျမကိုမတရားကျင့်တာ.. ကျမအမှုလုပ်မယ်..”

“ အမှုလုပ်တယ်နော်..ငါယူမယ်လို့ငါပြောမယ်”

“ ရှင့်လို ကုလားကို တစ်သက်လုံးမယူဘူး..”

“ အားပါး…ကုလား ကောင်းတယ်နော်…ကန်းမလေး…”

မစိန်းမြ… ကုလားနှင့်စကားပြောချင်စိတ်မရှိတော့… ကုလားက တဖြေးဖြေးနှင့် နှဲ့သွင်းရင်း စကားပြောကာ ချော့လိုးနေမှန်း မစိန်းမြ ရိပ်မိလာသည်၊ အဘယ်ကြောင့်ဆိုသော် မစိန်းမြ၏ သေးကျဉ်သော စောက်ခေါင်းလေး ထဲ၌ တဖြေးဖြေး ပြည့်ကြပ်လာသလို ခံစားလာရပြီး… စောက်ခေါင်းတစ်ခုလုံးထူပူလာသောကြောင့် ဖြစ်၏။

“ အ… အဆုံး မသွင်းပါနဲ့..အရာကြီးရယ်’

“ ဝင်နေပြီ ကန်းမလေး..မကြောက်နဲ့.. ကုလားနော် ကန်းမလေး အဖုတ်ကို သိပ်ကြိုက်တယ်.. ဖြေးဖြေး လိုးမယ်..’

အပနားက စကားပြောရင်း ဖင်ကြီးကိုမြှောက်ခါ အသာအယာဖိချ ပေးလိုက်ရာ..စောက်ဖုတ်ကလေးမှာ ဘေးသို့ပြန့်ကားသွားပြီး…လီးတ်ကြီး၏အကြီးမားဆုံးအရင်းပိုင်းအထိ ဝင်သွားလေတော့သည်။

“ အိုးအိုး…ကျွတ်..ကျွတ်.. ကျွတ်..ကျွတ်. သေပါပြီရှင့်..”

“ ငြိမ်ငြိမ်နေပါ…ကန်းမလေး မနာဘူး ရှီးတယ်…အင့်..”

အပနားက လီးကိုအဆုံးသွင်းပြီး ဆီးစပ်နှစ်ခုကို အမွှေးချင်းဖိကယ်ထားသော အမွှေးချင်းပွတ်တိုက်သံလေးမြည် သည်အထိ ဖင်ကြီးကို ဝိုက်ခါဝိုက်ခါ နှဲ့၍နှဲ့၍ သွင်းပေးရင်း ကပ်ဖိလေး လိုးပေးလိုက်လေသည်၊ သားအိမ်ခေါင်း အတွင်းပိုင်း လုံးလုံးလေးနှင့် လီးထိပ်ကြီးတို့က အချိန်ကြာမြင့်စွာ ရစ်ဝိုက်ပွတ်တိုက်လျှက်ရှိရာ နှစ်ဦးစလုံး ကိုယ်ခန္ဓာအတွင်းရှိ သွေးကြောများတင်းဖေါင်းပြီး ထောင်ထလာကြလေတော့သည်။

“ အိုး..အိုး…ဟင်း ဟင်း…အင်း.. ကျွတ်..ကျွတ်. ကျွတ်..ကျွတ်…”

မစိန်းမြနှုတ်မှ တဟင်းဟင်း ညီးထွားသံလေးများ မျှင်း၍ထွက်လာပြီး အပနား၏ခါးကြီးကို တအားဖက်တွယ် ထားမိ လေသည်၊ ပေါင်နှစ်ချောင်းကလည်း ဘေးသို့ကားလျှက် အပနား၏ခါးကိုမြှောက်ခါ ညှပ်ထားမိပြီး ဖဝါးနှစ်ဖက်က အပနားဖင်ကြီးကို ဟိုပွတ်သည်ပွတ် လုပ်ပေးနေမိသည်။

အိမ်တွင်ကျန်ရစ်သော မိန်းမနှင့် အစစအရာရာ သာလွန်သော အပျိုစင်မလေး မစိန်းမြ ကို လိုးနေရသော အပနားမှာလဲ နောက်မှ ရောက်ရား သဘောထားကာ မိးကုန်ယမ်းကုန် ဖင်ကြီးကိုမြှောက်ခါ မြှောက်ခါ ဆောင့်သွင်းပြစ်လိုက်လေတော့သည်။

“ ပြွတ်…ပြွတ်..ဘွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…စွတ်…ပြွတ်..”

“ ဖြေးဖြေး…အင့်….ဖြေး..ဖဖြး…အင့် ဖြေးဖြေး..”

မစိန်းမြ တားဆီးချိန် စကားပြောချိန် မရလိုက် တော်လဲလာသလို ဝုံးဒိုင်းကြဲ၍ ဘီလူးသဘက်စီးနေသော အပနား၏ ပြင်းထန်စွာ ဆောင့်လိုးချက်ကြောင့် ဖွေးဖြူသော တင်ပါးကြီး မှာ အုတ်ဂူလေးပေါ်၌ အိကနဲ…အိကနဲ ဘေးသို့ ပြားပြားထွက်သွားကြ၏၊ သာမန်တင်ပါး ပြားချပ်သော မိန်းကလေးသာဆိုလျှင် ဆီးခုံရိုးများပင် ကျိုးပဲ့ ကြေမွ ကုန်မည်လားမသိနိုင်တော့ပေ။

“ အား…အား….အား..ဟီး အီး….အား….”

အပနားက အားရပါးရကြီး အော်မြည်ကာ မစိန်းမြကိုအရုပ်ကလေးလို ခါးကိုစုံကိုင်ပြီး ဆွဲ…ဆွဲ ဆောင့်၍ လိုးသွင်းရင်းမှ မစိန်းမြ၏ စောက်ခေါင်း ကျဉ်းကျဉ်းလေး ထဲသို့ သုတ်ရည်များကို အခဲလိုက် အဖတ်လိုက် ပန်းသွင်းပြစ်လိုက်လေသည်။

“ အမေ့… အမလေး.. အမေရေး…. အီး…ဟီး..ဟီး.. အား….”

ညင်းညံတီးတိုးသော အသံ နွဲ့နွဲ့လေးများ မစိန်းမြထံမှ ထွက်ပေါ်လာပြီးနောက် စောက်ပတ်တစ်ခုလုံး ထူပူ ပိန်းရှိန်းသွားပြီး သုတ်ရည်များကိုပန်းထုတ်လိုက်လေတော့သည်။

ဒါဆို…သမီးအပြစ်မှ မဟုတ်ဘဲကွယ်… ကံစီမံရာပေါ့၊ ထက်အောင်က တကယ့်သမားတော်ကြီးလေသံနှင့် ပြောရင်း မစိန်မြ ၏ ကျောပြင်လေးကို ညင်သာစွာ ပွတ်သပ်ပေးလိုက်သည်၊ ထက်အောင် ကျောသပ် ရင်သပ် အလုပ်ခံရသော လူမမာမိန်းကလေးများသည် ထက်အောင်၏ ကြီးမားသော မနုဿ ဆေးထိုးအပ်၏ ဒဏ်ကို အလူးအလဲ ခံကြရသည်ကများသည်၊ ယခုလဲ မစိန်းမြကို သူက ကျောပြင်လေး ပွတ်သပ်ပေးလိုက်လေသည်။

“ ဆရာနဲ့တွေ့ပြီဘဲ…သမီးကိစ္စ ပူစရာမရှိတော့ပါဘူး..ဟုတ်လား..’

“ ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ..”

“ ကဲ…ကုတင်ပေါ်တက်…ဆရာ့ကိုလည်း မရှက်နဲ့နော်…”

“ အဲ…ဟင်း…ဟင်း… ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာ…”

ရှက်မနေနဲ့ဟုဆိုမှ မစိန်းမြမျက်နှာလေး ရဲရဲ နီသွားသည်၊ ထက်အောင်မျက်နှာကို ရဲရဲ မကြည့်ရဲတော့၊ ကုတင် ပေါ်သို့ ကတုန်ကရီလေး တက်ထိုင်ကာ ခေါင်းလေးငုံ့ထားရှာသည်။

“ အိပ်လိုက်လေ… သမီး…အိပ်လိုက်…”

ဆေးအိတ်ထဲမှ တလှုပ်လှုပ်တရွရွ ဟိုနှိုက်ဒီနှိုက် လုပ်ရင်း မစိန်းမြကို ထက်အောင်က ခေါင်းစောင်းကာ လှည့် ပြော၏၊ မစိန်းမြက သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်ကို မသိမသာ ချလိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်သို့ ပက်လက်ကလေး လှဲ အိပ်ချလိုက်လေသည်၊ ဇက်အောက်သို့ပိဝင်သွားသော ဆံပင်ရှည်များကို ခေါင်းလေးကြွကာ ခေါင်းအုံးနောက် သို့ လှန်ချရင်း ရင်အုံလေးက မို့မို့မောက်မောက်နှင့် စိတ်လှုပ်ရှားစွာ လှိုက်ဖိုနေရှာသည်။

ထက်အောင်က သားဖွားလက်အိပ်တစ်စုံကို လက်မှာစွတ်ရင်း ခြေရင်းတွင်ထိုင်သည်၊ မစိန်းမြက မျက်လုံးလေး ကလယ် ကလယ် ဇြင့် ထက်အောင်လှုပ်ရှားနေမှုကို မမှိတ်မသုံလေး လိုက်ကြည့်သည်၊ ထက်အောင်က ဆရာဝန်သုံး လက်နှိပ်ဓါတ်မီးအသေးစားလေးဖြင့် မစိန်းမြ၏ ပေါင် နှစ်ဖက်ကြားသို့ထိုးကြည့်လိုက်သည်။

“ သမီး..ပေါင်နဲနဲကားပေးနော်…မကြောက်နဲ့…နော်..”

“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့ ပါဆရာ…”

မစိန်းမြ ကြိုးစားပြီး ပေါင်နှစ်ခြမ်းကို ခပ်ကားကား ဖြဲပေးသည်၊ ဆရာဝန် ထက်အောင်ကိုလဲ အယုံကြီးယုံကာ အပုံကြီးပုံထားသည်၊ ကိုယ်တော်ချောကမူ မစိန်းမြလေး၏ ဖြူဝင်းအိစက်သော အတွင်းသား ဝင်းဝင်းလေးများ ကို တွေ့လာကတည်းက စိတ်တွေဖေါက်ပြန်ကာ ပုဆိုးအတွင်းမှ စားနေကျကြောင်ကြီးက စောက်မွှေးတွေထ လျှက် မာန်ဖီခေါင်းထောင်နေပါလေပြီ၊ တင်းကနဲ…တင်းကနဲ… ဆီးစပ်မှ အောင့်ကျင်လာသည်အထိ လိုးချင် စိတ်တွေ ပြင်းထန်လာနေသည်။

ပေါင်ရင်းမှ လက်တစ်ဆုပ်စာမျှ ဖေါင်းနေသော အကွဲကြောင်း ဖေါင်းဖေါက်းကလေးမှာ ကိုထက်အောင် (ရမ်းကု) ဆရာဝန်သက်တမ်း ၌ အလှပဆုံးသော စောက်ဖုတ်ကြီး တစ်ခုအဖြစ် တွေ့မြင်ရသည်၊ အပျိုစင်မလေးဘဝကို ကုလား အပနားက ဇွတ်အတင်းရယူလိုက်သည်၊ သို့သော်လည်း မစိန်းမြစောက်ပတ် ကြီးမှာ လိုးရက်စရာမရှိအောင် ဖူးဖေါင်း တင်းကြွနေဆဲ။

ဆရာဝန် (ရမ်းကု) ကိုထက်အောင်က ထမီလေးကို ခါးသို့ရောက်အောင် ပင့်လှန်လိုက်သည်၊ မစိန်းမြ၏ ဒူးနှစ် ဖက်ကိုလဲ ဆွဲ၍ထောင်ပေးလိုက်ရာ စောက်ပတ် နုနုထွားထွားကြီးမှာ ကိုထက်အောင် ၏မျက်စိအောက်၌ ကွင်းကွင်းကွက်ကွက်ကြီး ပေါ်လာသည်၊ စေ့ကပ်နေသော စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကြားမှ အချွဲရည်လေးများ စို့တက် နေသည်ကိုလဲ ဓါတ်မီးရောင်လေး၌ တွေ့ရသည်။

“ သမီးကို ဆရာတောင်းပန်ပါတယ်နော်….ဆရာလုပ်ကိုင်နေတုံး ရုန်းတာတို့ ဘာတို့မလုပ်ပါနဲ့နော် သိလား “

မစိန်းမြက ကတုံကရီလေး ခေါင်းခြိမ့်ကာ ဝန်ခံကတိပေးသည်၊ သူမ၏လက်ချောင်းကလေးများမှာမူ ကုတင်ဘေး ဘောင်နှစ်ဖက်ကို တင်းတင်းကြီး ကိုင်ဆုတ်ထားရှာသည်။

“ သမီး..မျက်စိ မှိတ်ထား…မကြောက်နဲကနော်.. သိလား..မနာစေရဘူး…နော် ကြားလား..”

“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့ပါ “

ကိုထက်အောင် လည်ချောင်းတွေ ချောင်းတွေ ခြောက်ကပ်လာသည်၊ တံတွေးကိုလဲ မကြာခဏ မြိုချနေရသည်၊ မိမိ၏ အတွင်းစိတ်ကို ကလေးမလေးမရိပ်မိစေရန် အထူးသတိထားနေရသည်၊ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးကိုင်ထားသော လက်ကတုန်ခါနေလေသည်၊ တကယ်ဆိုလျှင်.. ထက်အောင် ရမ်းကုဆရာဝန်ဘဝနှင့် ခလေးအမေ တစ်လင် ကွာ ၊ တစ်ခုလပ်၊ များကို ကိုယ်ဝန်ဖျက်ချပေးခဲ့ဘူးသည်၊ အကြောင်းအပေါင်း သင့်လျှင်လည်း…. သင့်သလို တက်ခွပြီး ဖြုတ်ခဲ့သည်၊ စားခဲ့သည်၊ ဝါးခဲ့ဘူးသည်။

သို့သော် ယခုတော့ မစ်န်းမြကဲ့သို့ နုထွားကြီးမျိုးနဲ့တော့ မကြုံဖူးသေးချေ၊ မစိန်းမြကား အသက် (၁၇) နှစ်သာ ရှိသေးသော်လည်း ကျန်းမာသန်စွမ်းပြီး တင်….ခါး…..ရင်တွေ စွဲမက်စရာကောင်းလောက်အောင် အချိုးအစား ကျနလှပြီး အတွင်းအဂ်ါကြီးမှာလည်း အမဲရွတ်ဆွဲသလို ဆွဲပြစ်ချင်စရာကြီး အဆီတဝင်းဝင်းနှင့် ဖေါင်းကား ထနေသည်။

“ မြန်မြန်…. လုပ်ပေးပါဆရာရယ်… သမီးမနေတတ်လို့ပါ…”

“ အေးပါကွယ်…ဆရာက သမီးရဲ့ မွေးလမ်းကြောင်းပွင့်လာအောင်…ဖွင့်ပေးရအုံးမှာ…”

“ အဟင့်… နေရတာ တစ်မျိုးကြီး…ဆရာရဲ့… အဟင့်…”

“ အေးအေး…..သိပ်မကြာတော့ပါဘူးခလေးရယ်….”

ထက်အောင်က လှုပ်ရှားနေသော စိတ် အလျှင်ကို ထိန်းချုပ်ရင်း မစိန်းမြ၏ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကို လက်မ နှစ်ဖက်နှင့် အသာဆွဲဖြဲလိုက်သည်။

“ အင်း…ဟင်း..ဟင်း..ရှီး..အ…အ..”

မစိန်းမြက တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ လှုပ်ရှားသွားပြီး လက်နှစ်ဖက်က သူမ၏ နို့ကြီး နှစ်လုံးကိုယောင်ယမ်းပြီး ကိုင်ထားလိုက်သည်ကို ထက်အောင်သတိထားလိုက်မိသည်။

ခပ်ဟဟလေး ပြဲသွားသော စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများက ဖရဲသားလေးများကျကာ နီရဲ ရွှန်းစိုနေကြ သည်၊ စောက်ပတ်အထက်ပိုင်း အစိလေးကမူ ငေါက်တောက်တောက်လေးဖြစ်ခါ ဒိတ်ကနဲ ဒိတ်ကနဲ သွေးတိုးမှု ဒဏ်ကို ခံနေရရှာသည်၊ ထက်အောင်က ဒုတိယခြေလှမ်းအဖြစ် အစိလေးကို နှိုးဆွကထိပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အ ….ကျွတ်…ကျွတ်..ဘယ်လိုကြီးလဲ…ဆရာရယ်…”

မစိန်းမြက နှုတ်ခမ်းလေးကို လျှာနှင့်ယက်ခါ ယက်ခါ ညီးရှာသည်၊ ထက်အောင်က အစိထိပ်ကလေး တဝိုက်ကို လက်ညှိုးလေးဖြင့်ရစ်ဝိုက်ကာ ပင့်ကာ (ပ) စောက်ပုံ ပွတ်သပ်၍ စောက်စိလေးအား လက်ညိုး လက်မနှစ်ချောင်းဖြင့် ဖြစ်ညှစ်ပွတ်ကြိတ်ပေးလိုက်ပြန်သည်။

“ အိုး…အိုး…..ဂူး…ဂူး….အား…အား…ဂူး…ကျွတ်…ကျွတ်…ဟင့် ဟင့်.. အနေတတ်တော့ဘူး…ဆရာရယ်… လုပ်ပါတော့… အ…အင့် အားး အင်း…”

မစိန်းမြက မပွင့်တပွင့် မရဲတရဲလေးပြောသည်၊ ထက်အောင်က စောက်ခေါင်းဝ သားအိမ်လမ်းကြောင်းက အပေါက်လေးကို မရဲတရဲလေး ဖြဲကြည့်လိုက်လေသည်၊ ဖြဲထားသော ထက်အောင်၏လက်နှစ်ဖက်ကြား၌ မစိန်းမြ၏စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများ ရွစိ ရွစိ လှုပ်ရှားနေကြသည်ကို ပီပြင်စွာထင်ရှားစွာ တွေ့မြင်လိုက် ရလေသည်။

ချွဲကျံစေးကပ်သော အရည်ကြည်အချို့က စောက်ပတ်ထဲမှ စိမ့်ထွက်ယိုစီးကျလာသည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရ ပြန်သည်၊ ထက်အောင်၏ “မ” အတွေ့အကြုံ အရ စောက်ခေါင်းအတွင်းမှ အရည်ကြည်များစိမ့်ထွက်ခြင်း စောက်ပတ်အတွင်းသားလေးများ မငြိမ်မသက် လှုပ်လှုပ်ရှားရှား ဖြစ်ခြင်းတို့သည် အလိုးခ့ချင်သော ဝေဒနာကို ခံစားနေရခြင်းပင်ဖြစ်သည်၊ သို့သော် ထက်အောင်က မိန်းမကိုနှူးနှပ်ရာတွင် ပါးနပ် လိမ္မာသည်၊ ကျွမ်းကျင် သည်၊ ထိုမျှလောက်လှုပ်ရှားယုံလေးဖြင့် အလျင်စလို တက်မဖြုတ်၊ အသာလှန်ထားရသော ခံစားမှု အရှိန် မြင့်နိုင်သမျှ မြင့်စေရန် အတွက် ထပ်မံကလိပေးရသေးသည်၊ သို့ မှသာ သာမန်ရှန်ကာ လုပ်ရိုးလုပ်စဉ် လိုးခြင်း မျိုးထက် ကာမစက်ကြီး တဝုံးဝုံး နိုးကြားလာကာ ကြိုက်သလို ကစ်၍လည်းရနိုင်ပေသည်။

စော်တွေ ထအောင် ဆွပေးပြီးမှ ပုံစံသွင်းသည့်အလေ့အထကိုလည်း ထက်အောင် အကြိမ်ပေါင်းများစွာ ကျင့်သုံး ဆောင်ရွက် ခဲ့ပြီးသောကြောင့်လည်း နုးနပ်နေလေပြီ၊ အချို့မိန်းမတွေက ခိုးကြောင်ခိုးဝှက်နှင့် ကတိုက် ကရိုက် လိုးရသော အရသာကို ပို၍ခုံမင်စွဲလန်းကြသည်၊ အချို့မိန်းမများကမူ အကောင်းအနှပ်ကောင်းလျှင် လင်ကြီးဝင်လာရင်တောင် အကော့အခံမပျက် စကားပြန်ပြောနိုင်လောက်အောင် စိတ်ထက်သန်ကြသည်၊ ယခု မစိန်းမြလေးမှာမူကား ကုလား အပနားစားပြီးနောက် မဆန့်တဝင့်နှင့် လီးအရသာကိုတွေးကာ တွေးကာ နေ့စဉ် ပူဆွေးနေရသော ဒုက္ခသည်မလေးဖြစ်ပါသည်၊ မစိန်းမြ၏ အတွင်းစိတ်ကလေးများက ဗလောင်ဆူ နေပါသည်။

“ အထဲကို.. နဲနဲနှိုက်ကြည့်မယ်နော်….”

“ အင်း…. အင်းပါ..ဆရာရယ်…နှိုက်ပါ….အင်း ဟင်း…ဟင်း….”

ထက်အောင်က မစိန်းမြ၏ ခြေနှစ်ချောင်းကိုပို၍ ဆွဲမကာ ဖြဲလိုက်ပြီး စောက်မွှေးလေးများ ပါးပါးလှပ်လှပ် နုနု ရှိန်းရှိန်းလေးများပေါက်နေသော စောက်ပတ်ကို လက်ဝဲလက်ဖြင့်အုပ်ကိုင်ကာ လက်ညှိုးလက်မ နှစ်ချောင်းဖြင့် ဖြဲကြည့်သည်၊ စောက်ပတ်ကြီးက အားရစရာကြီး ပြဲအာသွားစဉ် ထက်အောင်က ရှေ့သို့မသိမသာလေးတိုးရွှေ့ နေရာယူလိုက်သည်။

ကုတင်ပေါ်တွင် ဒူးနှစ်လုံးထောင်ကာ ခေါင်းလေးတစ်ဖက်သို့စောင်းချထားသော မစိန်းမြက မျက်လုံးအစုံကို မှိတ်ထား၏၊ ရွှန်းလဲ့သော နှုတ်ခမ်းလေးအစုံကိုလည်း လျှာလေးဖြင့် မကြာမကြာ ယက်ရင်း လည်ချောင်း အတွင်းမှ ‘တဟင်း…ဟင်း’ အသံလေးက တီးတိုးလေးထွက်နေရှာသည်။

ထက်အောင်က မစိန်းမြ မျက်စိမှတ်ထားစဉ် ပုဆိုးကို အသာလေးချွတ်ချလိုက်ရာ ငေါက်တောက်ကြီးထောင် ထွက်လာသော ဧရာမလီးကြီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဖြဲထားသော အဖုတ်ကြီးအဝ၌ တေ့၍ တပြစ်ပြစ်မည် အောင် လှည့်မွှေပေးလိုက်လေသည်။

“ ပြစ်….ပြစ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ပြွတ်…ပြစ် ဗြစ်…”

“ အာ အား… က အား…အား အ ဆရာရယ်….ဘယ်လိုများလုပ်နေတာလဲရှင်…အဟင့်…အဟင့်…. အဟင့်”

“ သမီးအတွက် ဆရာကောင်းအောင် လုပ်ပေးနေတာကွဲ့ … အဲဒါမှ သမီးခလေးကို ေျက်ချတဲ့အခါ …နာကျင်မှု မဖြစ်မှာပေါ့….”

“ မနာပါဘူးဆရာရယ်…..နှိုက်ချင်လဲနှိုက်ပါ…..အဲဒီလိုကြီးက….သမီးမှာဒုက္ခရောက်လို့ပါ၊…”

“ သမီးစိတ်ထဲမှာ ဘာတွေဖြစ်လာလဲဟင်…”

“ မပြောတတ်ဘူး…အဟင့်….တမျိုးကြီးဘဲ….ဆရာရယ်…”

“ ဆရာ့ ကိုမရှက်နဲ့… အမှန်အတိုင်းပြောမှပေါ့……”

“ သမီး…သမီး ရှက်လို့ပါဆရာရယ်…..”

“ ရှက်နေရင်…ဆရာလုပ်ရတာ အခက်အခဲတွေ့မှာပေါ့…. သမီးရဲ့….ဆရာ့ကို အခုအချိန်မှာ လင်မယားလို သဘောထားရမယ်..”

“ ရှင်……လင်မယားလို…. ဟုတ်လား……”

“ အေးပေါ့ကွယ်….ဒီလိုသဘောထားမှ အရှက်အကြောက်တွေကင်းပြီး သမီးကိုဆရာ ကူညီနိုင်မှာပေါ့…”

မစိန်းမြ… လက်အစုံက သူမ၏ နို့ကြီးနှစ်လုံးကို ဆုပ်နယ်ခြေမွကာ…တရွရွနှင့် တွန့်လိန်ကောက်ကွေး လာသည်။

“ ကဲ… ရှက်မနေနဲ့. သမီးခံချင်နေတယ်မဟုတ်လား…..”

“ အို…..ဆရာကလဲ….”

မစိန်းမြ မျက်လုံးမဖွင့်ဘဲ ရှက်ပြုံး မဲ့မဲ့လေးဖြင့် မျက်နှာကိုတစ်ဖက်သို့စောင်းလိုက်သည်၊ ယခုအချိန်ထိ ပုဆိုးမရှိ တော့သော ထက်အောင်၏ ဖင်ပိုင်းကို မစိန်းမြ မမြင်သေး။

“ ဆရာဝန်ဘဲကွယ်…..သိတာပေါ့….ဟင်း…ဟင်း…..ကဲ …ဖင်ကြွ..”

“ ဘာလုပ်မလို့လဲ….ဆရာ…”

“ သမီးဆန္ဒပြည့်အောင် လုပ်ပေးမလို့လေ…”

“ အင်….ဖြစ်ပါ့မလားဆရာ…..တော်ကြာ အမေဝင်လာရင် ဒုက္ခ…”

“ မပူစမ်းပါနဲ့..သမီးရယ်…. ဒီကိစ္စ ဆရာ့တာဝန်ထားပါ……”

မစိန်းမြက ဖြဲထားသောပေါင်နှစ်ဖက်ကို…..ပူးလိုက် ကားလိုက် တစ်ချက်လုပ်ပြီး မျက်လုံးကိုဖွင့်ကြည့် လိုက်သည်၊ ဆရာဝန် ထက်အောင်ပေါင်ကြားမှ မဲနက်ရှည်လျှားသော လီးတုတ်တုတ်ကြီး ကိုမြင်လိုက်ရ လေတော့သည်၊ တံတွေးကို တစ်ချက်မြို ချလိုက်ရင်း ထက်အောင်၏ လီးကြီးကို အသာ အယာ လှမ်းကိုင် လိုက် လေသည်။

“ ဒါကြီးနဲ့ လုပ်ပေးမှယလားဟင်….ဆရာ….”

“ အေးပေါ့ကွယ့် …. ဒါကြီးဟာ…သမီးတို့လို ကိုယ်ဝန်ရှိတဲ့လူတွေ ဖျက်ချချင်တယ်ဆိုရင်..ဒါကြီးနဲ့ ထိုးချ ပေးခဲ့ရတာချည်းဘဲပေါ့…”

“ ဟင်…. ဟုတ်လား…ဆေးထိုးတာ မဟုတ်ဘူးပေါ့နော်…”

“ ဆေးထိုးတာဘဲလေ…ခလေးရဲ့…ဒါနဲ့ပဲထိုးတာပေါ့….”

“ အင်….ဆရာဟာကြီးကကလဲ….သေးသေးကွေးကွေးမှ မဟုတ်တာ…”

မစိန်းမြ စိတ်တွေ ထန်နေစဉ်မို့ လက်အောင်၏ လီးကြီးကို လက်ချောင်းလေးများဖြင့် မတ်တတ်လေးကိုင်ကာ လှိမ့်ပွတ်ကြည့်နေလေသည်၊ ပင်ကိုယ်ကမှ ထန်နေသော ထက်အောင်၏ လီးကြီးမှာ မစိန်းမြ၏ လက်ထဲတွင် မာကျစ်သွားကာ… တင်းတောင်လာသည်။

“ ချက်ချင်းပွတက်လာတာဘဲနော်…ဆရာ….”

“ အင်း ဒီလိုဘဲ…အဖုတ်မြင်ရင်…သူက တအားတောင်တယ်လေ…”

“ အသဲယားစရာကြီးနော်…အကြောတွေက တောင်နေလိုက်တာ…”

မစိန်းမြက လီးအရေခွံကို အရင်းပိုင်းသို့ ပွတ်ချလိုက် အထက်သို့ ပြန်ဆွဲတင်လိုက်ဖြင့် အလုပ်များနေ တော့သည်၊ ထက်အောင်ကလည်း မစိန်းမြ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးနှင့်အုပ်ခါ ပွတ်သပ် တုပ်ကိုင်ပေး နေလေသည်၊ မစိန်းမြခါးလေးက ကော့ကာ…ကော့ကာ…လှုပ်ရှားလာသလို….ထက်အောင်ဖင်ကြီးမှာလည်း ဆတ်ကနဲ…ဆတ်ကနဲ…တုန်ခါလာလေတော့သည်။

အပေါ်ထပ်တစ်ခုလုံးက သူတို့နှစ်ဦး လှုပ်ရှားမှုမှအပ တိတ်ဆိတ်နေသည်၊ ဖြူလွှတင်းဖေါင်းနေသော မစိန်းမြ၏ စောက်ပတ်ကြီးကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် ကိုင်ခွင့်ရလိုက်ကတည်းက ထက်အောင် အတွက် ၅၀ % လောက်အောင်မြင်မှုရနေပြီဖြစ်သည်။

အလားတူ မခေါ်မဖိတ် မကိုင်ခိုင်းပဲနဲ့ မရဲတရဲလေး ကိုင်လာသော မစိန်းမြ၏ လက်ချောင်းလေးတွေ ထဲတွင် မာတောင်လှုပ်ရမ်းနေသော လီးကြီးမှာမူ ပို၍ပို၍ ပွထ ထွားကြိုင်းကြီးမားလာနေလေပြီ၊ ထို့ကြောင့် မစိန်းမြ၏ စောက်ခေါင်းအဝလေးကို လီးထိပ်ကြီးတေ့ခါ အသာအယာလေး ဖိသွင်းလိုက်လေသည်။

“ ပြွတ်…..ဘွပ်….ပြွတ်…..”

“ အ…ဆရာ…..အောင့်တယ်….”

ခါးလေးကော့သွားရင်း မေးကလေးဆတ်ကနဲတွန့်ကာ မစိန်းမြအလန့်တကြားအော်ရင်း ထက်အောင်၏ ရင်ဘတ်ကြီးကို ထက်ဝါးအစုံဖြင့် ကျားကန်သလို ကန်ထားလေသည်၊ တပြိုင်တည်းတွင်..သူမ၏ ပေါင်တန်ကြီး နှစ်ချောင်းကို ထောင်ကားထားရာမှ ဆတ်ကနဲ အောက်သို့ ဖိချလိုက်လေသည်။

သို့သော်….မစိန်းမြ၏ ပေါင်တန်ကြီးအောက်ပိုင်းနှင့် ထက်အောင်၏ ပေါင်သားကျစ်ကျစ်ကြီးမှာ ခံ၍ ကန့်လန့် ကြီးဖြစ်သွားရာ ဝင်နေသော လီးတန်ကြီးမှာ တဝက်ခန့်ပြန်ထွက်လာလေသည်၊ ထက်အောင်က မိန်းမများ နာကျင်သောအခါ ပြုလေ့ပြုထရှိသည့်အကျင့်ကို သိထားပြီးသားဖြစ်သည်၊ ထို့ကြောင့် မစိန်းမြ၏ နို့သီးကြီးနှစ်လုံးကို ခပ်ဖွဖွ ဆုပ်ကိူင်လိုက်လေသည်၊ ထိုအခါကျမှ မစိန်းမြ တစ်ကိုယ်လုံး သိမ့်သိမ့် စိမ့်စိမ့် လေး ခံစားလိုက်ရလေသည်၊ ထိုကြောင့် ကော့ထောင်ကာ တင်းထားသော ခါးလေးကို သောလျှော့ချလိုက်လေသည်၊ ထွက်လာသော လီးတန်ကြီးမှာလည်း “ စွိ” ကနဲပြန်ဝင်သွားလေသည်၊ “တင်း” ကနဲ ဖြစ်ပြီး

“ အောင့်သွားတာဘဲ ဆရာရဲ့….အဟင့်…”

“ နို့ကိုကိုင်ပေးလိုက်တော့မှ သက်သာသွားတာပေါ့… ဟုတ်လား…”

“ ဟင်း….ဟုတ်ပဲနဲ့…ဆရာကလဲ…”

“ ဆရာဒါတွေကျွမ်းပါတယ်…ခလေးရယ်….ယုံပါနော်…”

“ ယုံပါတယ်…ဟင်း…ဟင်း…”

မစိန်းမြ၏ ရင်းနှီးကျွမ်းဝင်သော ချစ်စဖွယ် မျက်စောင်းလေးကြောင့် ထက်အောင် ရင်ထဲ ကျင်ကနဲ ဝမ်းသာ ကြည်နူး သွားရသည်၊ အသက် (၁၇) နှစ်နှင့် (၃၅) ဆိုသော အသက်အရွယ် အပိုင်းအခြားက ဖိုနှင့် မ ဆိုသော ဓမ္မတာကို အဟန့်အတားမရှိခဲ့။

“ ဆရာ….မစိန်းမြကို သိတ်ချစ်နေမိပြီပြီကွယ်…”

“ ပြောပါ…ပြောပါ…. ဟိုဒင်းထဲ…ဟိုဟာဝင်ပြီးမှ …ဒီစကားပြောဖေါ်ရတဲ့အတွက် ကျေးဇူးကုဋေကဋာ ပါဘဲရှင်”

စောက်ပတ်ကြီးက တရွရွ လှုပ်ရှားမှု အကြောအချဉ်တွေ ရုန်းမှုတွေကြောင့် လီးတန်ကြီးမှာ တင်းကနဲ တင်းကနဲ အရသာတွေ့နေ၏၊ ထို့ကြောင့် လီးကြီးကိုဆက်မသွင်းသေးဘဲ စကားလေးများကိုသာ နုနုရွရွလေး များ..ပြောဆိုနေမိကြလေသည်။

“ တကယ့်ကို အသဲထဲက ချစ်ရတာပါကလေးရယ်….”

ခပ်ပေါ့ပေါ့လေး ပြောလိုက်သော မစိန်းမြ၏ အမူအယာ ကိုဆန့်ကျင်၍ ထက်အောင်က အလေးအနက်ပြော လိုက်သည်။

“ ဆရာ…မညာနဲ့နော်…သမီးမေးမယ်…..”

“ အင်း…..မေး”

“ ဒီလိုမလုပ်ခင် ကရော…ချစ်နေတာပဲလား..”

“ ဆရာ…မလိမ်ဘူးနော်..အမှန်အတိုင်းပြောမယ်..”

“ အင်းလေ…အမှန်အတိုင်းဘဲပြောလို့…..”

“ ဘာမှမလုပ်ခင်…ဒီလောက်မချစ်မိဘူး….”

“ ဘာလဲ…..ပစ္စည်းတွေ့မှ ချစ်တာပေါ့လေ…ဟွန်း….” 

“ ဟဲ့ …ဒီကောင်မလေး…ပေါက်ကရ….ဟား…ဟား….ဟား……”

အားပါးတရ ရယ်လိုက်သောအခါ စွပ်နေသော အင်္ဂါနျစ်ခုက တင်းကနဲ တင်းကနဲ ဖြစ်သွားကြသည်ကို ခံစားလိုက်ကြရလေသည်။

“ မရီနဲ့…အိုး…မရီပါနဲ့ဆို…” “ ဟား…ဟား…ဟား…. ဟား…ဟား…ဟား….” 

မရီပါနဲ့ဆိုလေ ထက်အောင်က ဟားတိုက်ရီလေ မစိန်းမြက ဆတ်ကနဲ….ဆတ်ကနဲ… လှုပ်လေဖြင့် လီးကြီး မှာ တဖြေးဖြေး ပို၍ပို၍ နစ်ဝင်သွားလေသည်။

“ ကြည့်ပါလား….သူ့အသံချည်းဘဲ……အမေတက်လာအုံးမယ်…”

“ မလာပါဘူး…ကိစ္စပြီးမှ… လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်လို့..ပြောထားပါတယ်…အဟဲ….” 

“ ဟွန်း…သိတ်ဉာဏ်များတဲ့ဆရာဝန်…. ဒါ….အခုဆေးကုနေတာပေါ့လေ…..ဟလား….ဟင်….” 

“ ဒါပေ့ါ….ဒါပေါ့….အချစ်ဆေးကုနေတာ….”

မစိန်းမြက “ခစ်” ကနဲ ရယ်ကာ…. ခါးလေးကိုလဲ စောင်းထိန်းရင်း … ထက်အောင်၏ ခါးကြီးကိုဆွဲဆွဲ ဆောင့်ပြစ်လိုက်လေသည်။

“ ဆောင့်တာ ကြိုက်လို့လား…ဟင်…” 

“ အိုး….ဘာတွေလာမေးမှန်းလဲမသိဘူး…..” 

“ ဆောင့်တာကြိုက်ရင် ခပ်နာနာလေး ဆောင့်ပေးမလို့…”

“ သွားပါ…. လူကိုများ…..သူ့မယားကျနေတာဘဲ..စိမ်ပြေ နပြေ…” 

“ ကိုယ့်မယားဖြစ်နေပြီပဲ…ကွယ်…” 

“ သမီးနဲ့အဖေ အရွယ်ကြီး ဟာကို…” 

“ သမီးနဲ့အဖေ အရွယ်ကြီးလဲ.. ဝင်တာပဲမဟုတ်လား…သမီးရဲ့…”

“ ဟာ….ဝင်တာမဝင်တာ ပတ်ဝန်းကျင်က ပြောမှာကိုပြောတာ…” 

“ ဟာ… ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုတာက တခါတလေ…ချီးတွင်းထဲချထားတဲ့ အကြောင်းအရာသမီးရဲ့.. အသုံးဝင် လှတယ် မရှိပါဘူး…” 

“ သူများက မိန်းကလေးရှင့်……ဖေဖေကလဲ ရှိသေးတယ်…” 

“ ဒါတွေ အားလုံးအဆင်ပြေမှာပါ…” 

“ အင်းလေ…သူ့အတွက် စိတ်ညစ်ရမှာစိုးလို့ပြောတာ..”

သူ့အပေါ် ကြိုတင်စဉ်းစားတတ်သော မစိန်းမြကလေးကို ထက်အောင်က အကြင်နာကြီးကြင်နာသွားကာ ခါးလေးကိုဆွဲမပြီး ဆောင့်လိုး ပြစ်လိုက်လေတော့သည်။

“ ပြွတ်….ဖတ်…ဖတ်…..ပြွတ်….ပြွတ်..ဘွတ်…ဖတ် ဖတ်….” 

“ အင့်အင်း…..အင့်အင်း…. အင့်အင်း…..အင့်အင်း….”

မစိန်းမြ လည်ချောင်းလေး ထောင်လာအောင်အသက်ကို အောင့်၍ တင်းခံရင်း ထက်အောင်၏ လည်ပင်းကို တင်းတင်းကြီး ဖက်ထားလိုက်လေသည်။

တရှူးတရှူးတရှဲတရှဲနျင့် ပြင်းထန်သော အသက်ရှူသံ ကြီးက ပို၍ပြင်းထန်လာကာ မစိန်းမြ ကိုဖက်ထားသော လက်များမှာလည်း တင်း၍ ကျစ်လစ် မြဲမြံ လာလေတော့သည်။

“ အရိုးတွေလဲ ကြေကုန်ပါအုံးမယ်…ကိုကြီးရယ်…” 

မစိန်းမြက ကနွဲ့ကရလေးပြောရင်း မှိန်းမှိန်းလေး ပြုံးလိုက်လေသည်။

“ ကိုကြီးတော့…. မစိန်းမြကို…စွဲသွားပြီကွယ်…..” 

“ မပိုပါနဲ့ ကိုကြီးရယ် ဟင့်…ဟင့်…အင့်….အင့်….” 

“ မပိုပါဘူး…ကွယ်……တကယ်ပြောတာပါ….အင့်….”

အပေးအယူ အချိတ်အဆက်မိမိနှင့် ကာမအရသာကို ခံစားနေကြရင်း….ထက်အောင်..နှလုံးသားက တန်ဖိုး မဖြတ်နိုင်အောင် ကျစ်မာနေသော စောက်ဖုတ်ပိုင်ရှင် မစိန်းမြကို အတည်ယူရန် စိတ်တွင်းဖြစ်ပေါ်လာမိ လေသည်။

“ ပြွတ်…စွတ်….ဗြိ..ပြွတ်….ပြွတ်..ပြီတ်…”

“ အင့်….အင့်..အင်းအင်း..ကိုကြီးရယ်… ကောင်းလိုက်တာရှင်…..သူများကို အဲလိုပဲ တစ်သက်လုံး လိုးပေးရမယ် သိလား…..”

“ အင်…အင့်…စိတ်ချ ..အင့်.. ခလေးတွေအများကြီးရအောင်…လိုးပေးမယ်…အင့်…စိတ်ချ…”

“ နောက်ကိုမစိန်းမြ ရေမဆေးရအောင်…ကိုကြီးက ယက်ပေးအုံးမှာ သိလား…ဟင်း…”

“ ဟိတ်…မကြီးမငယ်နဲ့ မဟုတ်က… ဟုတ်က…..”

“ တကယ်ပါ ကလေးရယ်…ကလေးကို ကိုကြီးငုံထားမတတ်ချစ်တာ…”

“ တော်ပါတော့… ဟုတ်လဲ မဟုတ်လဲနဲ့…. အ…. အား..ကျွတ်ကျွတ်…”

“ ဘာဖြစ်သွားလို့လဲ….ဟင်..”

“ အခုန တစ်ချက်က တော်တော်လေးထိတယ်…ကိုကြီၤးရယ်…အထဲမှာကျင်ပြီး ပူကနဲ ဖြစ်သွားတာ…သိလား..”

“ သားအိမ်ကို ထောက်မိသွားလို့ပါ…”

“ ကိုကြီးဟာက ရှည်လဲရှည်….ကြီးလဲကြီးတယ်နော်….”

ထိုစကားကိုမူ မစိန်းမြက ထက်အောင်မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲ တီးတိုးလေသံလေးနှင့် ပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်၊

“ ဒါကြောင့် ကိုကြီးကိုချစ်တာပေါ့…ဟုတ်လား…”

“ မဟုတ်ပါဘူးနော်…သူ့ကိုသနားလို့…”

အစရှာမရသော အဖြေနောက်တွင် မိန်းကလေးများသုံးနေကျစကားလုံးကို မစိန်းမြ သုံးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်၊ ညှို့ဓါတ်ပါသော မျက်ဝန်းညိုညိုလေး၏ မျက်စောင်းအလှတွင်…. ထက်အောင် ဝေ့ဝဲ ပျော့ကျလာနေရပြီ ဖြစ်သည်။

“ ပြွတ်….ပြစ်…ပြွတ်….ပြစ်…….ပြွတ်….”

“ ရှိး…. အသံတွေကလဲ အရမ်းမြည်တာဘဲ…ဖြေးဖြေးလုပ်စမ်းပါ… လူကြားမကောင်း…သူကြားမကောင်း”

“ ဘယ်သူကြားမှာမို့လဲကွယ်…..”

“ အမေပေါ့…..အမေ…..အခုန…အခန်းရှေ့က…လှည့်ထွက်သွားတာ…သူဖြင့်မတွေ့ဘဲနဲ့…”

ထက်အောင်က….ထိန်ကနဲ… ပူကနဲ တော့ဖြစ်သွားသေးသည်၊ သို့သော်…စောက်ပတ်အတွင်းမှ ပူနွေးစိုစွတ်သော အချိန်၊ မြချိုမြိန်သည့် ကာမအရသာကို ခံစားရင်း တန်းလန်းမို့ လီးကြီးကို ပို၍ပို၍ သာ အဆုံးထိ ဆောင့်လိုးပြစ်လိုက်တော့သည်။

“ ပြွတ်….ပြစ်…ပြွတ်….ပြစ်…….ပြွတ်…. ပြွတ်….ပြစ်..”

“ အိ…အ…အိ…အ..အား…..အိ အ…အိ ကျွတ်…ကျွတ်…..”

မစိန်းမြ တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုံရီလာပြီး အကော့ အထိုး အလှိမ့် အလူးတို့လဲ ကြမ်းတမ်းခက်ထန် လာလေသည်၊ ကျားပျိုမလေး တစ်ကောင်အလား ထက်အောင်၏ လက်မောင်းကြီး ကိုကိုက်ခဲ ထားလိုက် လေတော့သည်။

ထက်အောင်၏ လက်မောင်းမှ စစ်ကနဲ စစ်ကနဲ နာကျင်ခြင်းဘေကာင့် လီးကြီးမှာလဲ အစွမ်းကုန်မာတင်း ကျစ်လစ် လာလေတော့သည်၊ မစိန်းမြ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲသို့ သုတ်ရည်များ ပြစ်ကနဲ ပြစ်ကနဲ ပန်းထဲ့ ပြစ်လိုက်လေသည်၊ မစိန်းမြ၏ စောက်ခေါင်းလေးထဲမှလဲ ပြစ်ချွဲ..နွေးထွေးသော သုတ်ရည်များ ပန်းထွက် လာလေတော့သည်။

ထက်အောင်မောလျှ ပန်းခွေစွာဖြင့် ကိုယ်လုံးလေးကို တင်းတင်းလေးဖက်ထားမိလိုက်လေတော့သည်၊

“ ကဲ….ဖယ်ပါအုံး…ကိုကြီးရယ်… ဒီမှာ ပိလို့သေတော့မယ်..သိရဲ့လား….”

“ ဟိုမှာလဲ… အရည်တွေလျှံကုန်ပြီ…”

“ ဒိလိုဘဲ နေချင်တယ် မစိန်းမြ လေးရယ်…”

“ အိုး…မဟုတ်တာ….ဖယ်စမ်းပါ….”

မစိန်းမြက မျက်မှောင်လေး ကုတ်ရင်း သူ့ကိုတွန်းချလိုက်သည်၊ သူကလည်း အလိုက်အထိုက်လေး ကြွပေး လိုက်သည်၊ မစိန်းမြ၏ ပေါင်နှစ်ခုကြား၌ ဒူးထောက်နေရာမှ ထွက်လိုက်သည်၊ စောက်ပတ်ကြီးထဲမှ လီးတန် “ ပြွတ်” ကနဲထွက်လာပြီး…နောက်…..သုတ်ရည်အခဲအဖတ်များ အံကျလာလေသည်။

“ ဟင်း…အင်း….တအားဘဲ…ဟင်း…တအားဘဲ…သူ့ဟာတော်တော်ထွက်တယ်….”

မစိန်းမြက နှုတ်ခမ်းလေးမဲ့ရွဲ့ကာ ပြောရင်း ထမီကို လှမ်းဆွဲကာ ခြေမှ စွပ်၍ ဝတ်လိုက်လေသည်၊

“ ခုတော့လဲ….ဝက်အူချောင်းကြီးကျနေတာဘဲ…”

မစိန်းမြက လက်ညှိုးလေးဖြင့် ထက်အောင်၏ လီးထိပ်ကြီးကို တို့ထိကာ ဆော့ကစားရင်း ပြောလိုက် လေသည်။

“ နောက်……”

“ အံမယ်….မယ်….တော်ပြီ…..သူ့ကို အဝ မကျွေးဘူး…ဟွန်း ဘာရမလဲ လူကြီး ညှင်းထားရမယ်..”

ပြောပြောဆိုဆို မစိန်းမြ ထွက်သွားရာ… လိုက်၍ကြည့်ရင်း ပထမဆုံးသော မကျေမနပ်ခြင်းများနှင့် သက်ပြင်းလေးတစ်ချက်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်ကိုကား…မစိန်းမြ မသိလိုက်ရှာပါချေ။

........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................

ပြီးပါပြီ။