ည (၁၁) နာရီ မကျေပွဲ (စ/ဆုံး)

 ည (၁၁) နာရီ မကျေပွဲ (စ/ဆုံး)

ရေးသားသူ - ချမ်းမြေ့သာစံမောင်မောင်နှံ

ကာမတဏှာဇာတ်ဟူသည် စကြာဝဠာ ကမ္ဘာလောကကြီးတစ်ခုလုံး မူလအရင်းခံဇာတ်ဖြစ်၏။ ထိုကာမတဏှာနှင့်အတူ အမှောင်ဖုံးခြင်း၊ အလင်းကွယ်ခြင်း တည်းဟူသော အဝိဇ္ဇာနှင့် တဏှာ ဇာတ်သည် ခွဲခြား၍ မရလောက်အောင် စည်းလုံးညီညွတ်ကြသည်။ ပိုးမွှားတိရစ္ဆာန်အစ၊ လူသားအလပ် နတ်ဒေဝတာ အဆုံး ဖိုမသတ္တဝါ အားလုံးတို့သည် ကာမဆက်ဆံခြင်း ၊ ကာမအရသာယူခြင်း ၊ ကာမသုခ ခံစားရခြင်းမှ မကင်းလွတ်နိုင်ကြပေ..။

ယုတ်စွအဆုံး ဖိုမစုံတွဲ၍ ကာမအရသာကို ခံစားခွင့် မရလျှင်တောင် မိမိ၏ ဖိုမအင်္ဂါတို့ကို လှုံ့ဆော် နှိုက်ဆွ ကလိ၍ ကာမဆန္ဒ ပြေငြိမ်းမှုကို ဖီးတက်ကြသည်သာ ဖြစ်ကြ၏။ အဆင့်မြင့် လူသားတို့မှာ အချစ်ဟူသော ယဉ်ကျေးသော စကားလုံးအားကိုးဖြင့် အိမ်ယာတည်ဆောက်မှု ပြုကြသည်။

ဘာကြောင့်လည်းဆိုတော့ ဖိုနှင့်မ လွတ်လပ်စွာ ကာမဆက်ဆံလိုသောကြောင့်ပင် ဖြစ်တော့သည်။ ဤကား ကမ္ဘာ့အဖွဲ့အစည်းက တရားဝင်လက်ခံထားသော ဓမ္မတာကိစ္စဖြစ်၏။ မည်သူမျှ အပြစ်မပြောကြ..။ အပြစ်ဟု ယိုးမယ်မဖွဲ့ကြပါ..။ သဘာဝ အသိဖြင့် နားလည်မှုပေးနိုင်ကြ၏။

ထိုသို့မဟုတ်ဘဲ မိမိလင်၊ မိမိမယားကို ကျော်လွှားပြီး ကာမစည်းကမ်းဖောက်ဖျက်လျှင်တော့ အဓမ္မကာမ(သို့) ကာမေသုမိစ္ဆာစာရဟု သတ်မှတ်ထားကြသည်။

ထိုသို့သတ်မှတ်ပြဌာန်းထားပါလျက် ထိုစည်းကမ်းကို ပေါ်ပေါ်တင်တင်တစ်ပိုင်း၊ မပေါ်မလွင် တစ်ဖုံ ပုံစံမျိုးစုံဖြင့် ဖောက်ဖျက်ကျူးလွန်နေကြသော ယောကျ်ားမိန်းမတို့မှာ ဤလောကကြီးတွင် ဒုနှင့်ဒေး ရှိနေပါသည်။ နိုင်ငံတိုင်းမှာ ရှိ၏။ နေရာတိုင်းမှာ ရှိ၏။ အနန္တလောကကြီးတစ်ခုလုံး အဝိဇ္ဇာ၊တဏှာတည်းဟူသော မူလဇာတ်ကြီးက အုပ်စိုးလွှမ်းခြုံထားသောကြောင့် ဟု အဖြေထွက်ပါသည်။

.......................................................

ကိုပေါစိန်သည် မကြည်ရှိန်ကို ..ကိုမောင်ထွန်းလက်ထဲမှ လုယူလာခဲ့၏။ ဥပဒေလမ်းကြောင်းအရ တရားဝင်လက်ထပ်ယူသည်ကား မှန်ပေမယ့် ထိုအခြေအနေရောက်အောင် ဖောက်ပြန်ခြင်းနှင့် အရင်းတည်ခဲ့ကြသည်။

ဝဋ်ဆိုသည်မှာ လည်တတ်သော သဘာဝရှိသည်နှင့်အညီ ယခုတစ်ဖန် ကိုပေါစိန် တရားဝင်လက်ထပ်ယူထားသော မကြည်ရှိန်ကိုလည်း ထွန်းထွန်းက ကာမစည်းကမ်း ဖောက်ဖျက်၍ ပစ်ပစ်ခတ်ခတ်ကြီး လိုးနေပါတော့သည်။

အိမ်ပေါ်ထပ်ရှိ အခန်းထဲတွင် မကြည်ရှိန် ယောက်ျား ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် ကာမဒဏ်၊ အရက်ဒဏ်ပိ၍ အားအင်ချိနဲ့ကာ အိပ်မောကျလျက် ရှိ၏။ အရွယ်ကစကားပြောလာပြီဖြစ်၍ ငယ်ငယ်ကလို ကာမဆက်ဆံနိုင်စွမ်း မရှိတော့.။

စိတ်ထန်သလောက် ရုပ်ခန္ဓာက သိပ်မဟန်လှတော့ပေ..။ ထို့အပြင် နှစ်ပေါင်းများစွာ အလွန်အကျွံ သောက်လာခဲ့သော အရက်ဒဏ်က ခန္ဓာကိုယ်ကလီစာ အစိတ်အပိုင်းတို့ကို ပျက်စီးစေခဲ့ပြီ..။ အရက်တန်ခိုးကြောင့် အားအင်တိုးပွားသည်ဟု ထင်ရသော်လည်း အရက်အရှိန်ကုန်သောအခါ တစ်ကိုယ်လုံး မလှုပ်နိုင်တော့ပေ..။ 

ယနေ့ ကိုပေါစိန် သူ့မိန်းမကို ကာမဆက်ဆံသော အချိန်တွေ တော်တော်များခဲ့သည်။ မနေ့ညက ဖဲဝိုင်းတွင် မိုးလင်းခဲ့သည်။ တစ်ညလုံးလည်း အရက်သောက်ခဲ့၏။ တစ်ရေးမှ မအိပ်ရသေးခင် မိန်းမစောက်ဖုတ်ကို အားရပါးရ လုပ်ခဲ့ပြန်သည်။

ထို့နောက် တရေးတမော အိပ်ကြ၏။ နိုးလာပြန်တော့ ကာမပိုးက ပြန်ကြွလာပြန်သည်။ သည်တော့ ဆက်သောက်ဆက်လိုးကြပြန်သည်။ ဗလရုပ်ဟု ခေါ်ဆိုအပ်သော သုတ်ရေတွေကို တော်တော်လေး ဖြုန်းတီးလိုက်ရသည့်အတွက် ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် လောကကြီးနှင့် တဒင်္ဂ အဆက်ပြတ်ခါ အိပ်ပျော်ခြင်းသို့ ရောက်သွားရပါတော့သည်။

ထိုအခိုက် ထွန်းထွန်းနှင့် သူ့မိန်းမတို့ အောက်ထပ်အဖီထဲတွင် ကာမနှစ်ပါးသွား ဇာတ်ကြီး အပီခင်းကျင်း နေကြသည်ကို ကိုပေါစိန်တစ်ယောက်တော့ လုံးဝ မသိနိုင်ပါတော့ချေ..။

............................................

မနေ့ညက ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့အတွက် မိန်းမရှာရာ မထင်မှတ်ဘဲ မကြည်ရှိန်နှင့် တွေ့ခဲ့ကြသည်။ တန်ဆောင်မုန်းလပြည့်ညသည် နက္ခတ်စုံ ဆေးပေါင်းခသိဒ္ဒိဝင်သော ညဖြစ်ကြောင်း သူကြားသိဖူးပါသည်။

ထို့ကြောင့် မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီးသည် သူ့အတွက် မိုးပေါ်ကျ ပံ့သကူ စောက်ဖုတ်ကြီး ဖြစ်နေပါတော့သည်။ လက်ဖွဲ့အတွက် သိဒ္ဒိထက်မြက်ရန် စောက်ဖုတ်ကို လိုးမိရာမှ အခုတော့ စွဲလန်းသွားခဲ့ရပြီ..။

မကြည်ရှိန်နှင့် ဒုတိယအကြိမ်မလိုးခင်မှာ မတင်ရီမကို ဘူတာလိုက်ပို့ရင်း အပြန်လှည်းပေါ်မှာ လိုးခဲ့ကြသေးသည်။ မကြည်ရှိန်စောက်ဖုတ်ကြီးက မတင်ရီမစောက်ဖုတ်ထက် ဆွဲငင်အားကောင်းလှသောကြောင့် မတင်ရီမကို လိုးခွင့်ရပါလျှက် ပစ်ထားခဲ့ကာ မကြည်ရှိန်ထံသို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ကြီး ရောက်လာရခြင်း ဖြစ်ပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းလည်း ကောင်းကောင်းအိပ်ရသေးသည်မဟုတ်..။ မနေ့ညကလည်း မန္တာန်ရွတ်ဖတ်ရသည့်ကိစ္စ..။ ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ကိစ္စနှင့် မိုးလင်းခဲ့သည်။ နေ့လည်ကတော့ တရေးတမော ခေတ္တာအိပ်လိုက်ရပါသေး၏။ သို့သော် မတင်ရီမက ည (၁၁) နာရီအရောက် ဘူတာလိုက်ပို့ပါဆို၍ ပို့ပေးရသည်။ အပြန်တစ်လမ်းလုံး လှည်းပေါ်တွင် လိုးခဲ့ကြသည်။ ရွာနားရောက်မှ လိုးပွဲကြီး ပြီးဆုံးခဲ့ သည်။

ထိုမှတစ်ဖန် မကြည်ရှိန်ထံသို့ အရောက်လာခဲ့ရာ သန်မာထွားကြိုင်းလှသော လူပျိုရိုင်းပေမို့ အားမာန်အပြည့်ဖြင့် ထိထိမိမိကြီး လိုးနိုင်ဆဲဖြစ်နေပါသည်။ မကြည်ရှိန်ကို ခုံရှေ့နောက်တန်း ကျောပေးခိုင်းပြီး မတ်တတ်ရပ်လျက် လိုးလာခဲ့ရာ မကြည်ရှိန်ကသာ တစ်ချီပြီးသွားသည်။ ထွန်းထွန်းက မပြီးသေး..ဆောင့်လိုးကောင်းနေဆဲ ဖြစ်၏။

စောက်ဖုတ်အုံကြီးတစ်ခုလုံး ယောင်ကိုင်းဖူးကြွလာသည့်တိုင် မကြည်ရှိန်ကလည်း အရှုံးမပေးသေး..၊ အကြောကလည်းသန်၊ ဇောကလည်း ထန်နေဆဲ ဖြစ်တော့သည်။ ဆောင့်ချက်တွေက ပြင်းထန်လွန်းသည့်အတွက် အလှုပ်အကြွတွေ များလွန်းရကား ဖင်တစ်ခုလုံးကျိန်းနေပြီ..။

“ မောင်လေး…မောင်လေး…ပုံစံတစ်မျိုး ပြင်လိုးအုံးကွာ… မမ ဖင်တွေ ကြိမ်းလှပြီ…”

“ အင်း အင်း… ရပါတယ်… ရတယ်…”

ရတယ် ရတယ်ဟုပြောပြီး ထွန်းထွန်းက သူ့လီးတန်ကြီးကို မနှုတ်သေးဘဲ အချက်နှစ်ဆယ်ခန့် ဆောင့်နေသေးသည်။

“ ဖွတ်…ဖွတ်….ပြွတ်….ဖွတ်…စွပ်……ဖွတ်……..”

“ အမလေး…ကျွတ်..ကျွတ်…အင့်…အမေ့..ဟင်း အင်း…ကျွတ်…ကျွတ်………”

ကောင်းလိုက်သည့်လိုးချက်တွေက မကြည်ရှိန်တစ်ကိုယ်လုံး အီစိမ့်နေပါတော့သည်။

“ ကဲ…ဘယ်လို ခံချင်တာလဲ…ပြော………”

“ အော်………ပြောလေ…….”

ထွန်းထွန်းက သုံးလေးချက်လောက် ညှောင့်ရင်း မေး၏။ ထွန်းထွန်းလီးမှာ အာဂလီးကြီးဖြစ်ပါတော့သည်။ ယခုအချိန်ထိ သုတ်ရေမထွက်အောင် ထိန်းထားနိုင်ရုံမက လီးတန်ကြီးမှာလည်း သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့မာကျောတောင့်တင်းနေ၏။ အများကြားဖူးသည့် ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ် ရှိသည်..။

တစ်နေ့ … မိညိုနှင့် သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်တို့ သုံးယောက်သား လင်ခန်းမယားခန်း ခြင်ထောင်ဇာတ်လမ်းတွေကို တစ်တစ်ခွခွ ပြောနေကြ၏။ သူတို့သုံးယောက်ထဲတွင် မိညိုက အိမ်ထောင်သက် အရင့်ဆုံး ဖြစ်၏။

သူငယ်ချင်းမတစ်ယောက်က သူ့ယောက်ျားလီးမှာ တုတ်တိုကြီးဖြစ်ကြောင်း..၊ တိုပေမယ့် တုတ်သည့်အတွက် ခံရတာ အရသာရှိကြောင်း ကြွား၏။ ထိုအခါ တစ်ယောက်ကလည်း အားကျမခံ သူမယောက်ျားလီးကတော့ အလွန်ရှည်ကြောင်း ၊ ဆောင့်လိုးလျှင် သားအိမ်ဝကို ဒုတ်ခနဲ ဒုတ်ခနဲ ဆောင့်မိ၍ အီဆိမ့်နေအောင် ကောင်းကြောင်း၊ သူမကလည်း ကော့ကော့ပေးကြောင်း..၊ ထိုအခါ လီးတုတ်တို၏မယားကလည်း အားကျမခံ သူမကတော့ ဖင်ဆုံကြီးကို စကောဝိုင်းသလို ဝိုက်၍ဝိုက်၍ မွှေ့၍ခံကြောင်း ၊ လီးကြီးက တုတ်တိုကြီးမို့ စောက်စိကိုပါ ထိသဖြင့် မူးမေ့မတတ် ကောင်းလှကြောင်း ပြော၏။

သူတို့စကားကို မညိုကပြုံး၍ နားထောင်နေသည်။ ထိုစဉ် တစ်ယောက်က ..

“ ဟဲ့ ကောင်မ ပြောလေ…၊ နင့်ယောက်ျား လီးကရော ဘယ်လိုလဲ..၊လီးတိုလား..လီးရှည်လား…ပြောပြော…ကောင်မ…”

“ အောင်မယ်… စောက်ကြီးစောက်ကျယ်နဲ့ ညည်းတို့က လီးဘယ်နှစ်ချောင်း အလိုးခံဘူးလို့လဲ..”

“ ဟဲ့… ကိုယ်ယူထားတဲ့ ယောက်ျား လီးတစ်ချောင်းတည်းပေါ့…ဟဲ့…”

“ အေး…ငါက နင်တို့ထက်သာတယ် သိလား..၊ လီးအချောင်း ၂၀ လောက်ခံဖူးတယ်..၊ လီးတုတ်၊ လီးရှည်၊ လီးပိန်၊ လီးကောက်၊ ဒစ်ဖုံး ၊ ဒစ်လန်၊ လီးညို၊ လီးမဲ၊ အဖျားရှူး.၊ အရင်းတုတ်၊ အဖျားအရင်းရှူး အိုအေ…စုံနေတာပါပဲ…”

“ ကောင်မ…ညည်းတကယ် ပြောနေတာလား…”

“ တကယ်ပေါ့ဟဲ့…ဒီမယ် ကြည့်ပါလား…ငါ့စောက်ဖုတ်ကို ပြဲလန်နေပြီ သိလား..”

မိညိုက ထမီကို လှန်ပြသည်။ ဟုတ်လောက်သည်။ စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေက ပြဲလန်နေပြီး ညိုမဲနေ၏။ လီး၏ဒဏ်ချက်တွေကြောင့် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်..။

“ အင်း…ဒီကိစ္စမှာတော့ ညည်းက ဒို့ရဲ့ဆရာမကြီးပေါ့လေ…၊ပြောပါအုံးအေ..ကောင်မရဲ့…ဘယ်လီးမျိုးက အကောင်းဆုံးဆိုတာ…”

ထိုစဉ် မိညိုက ဆရာမကြီးဟန် အကြည့်ဖြင့် ….

“ တိုသည်ရှည်သည် ထိုနှစ်လီ မိညိုမသိ..၊ ကြာကြာစိမ်လိုး ထိုလီးမျိုး အဖိုးထိုက်တန်၏..တဲ့ဟေ့.. မှတ်ထား ကောင်မတွေ….”

ထိုပုံပြင်အရဆိုလျှင် ထွန်းထွန်းလီးမှာ အဖိုးထိုက်တန်သော တော်ဝင်လီးမျိုး ဖြစ်ပါသည်။ စိမ်လိုးချက်ကတော့ အံ့မခန်းပင်..။ ထို့အပြင် အရှည် ရှစ်လက်မ၊ လုံးပတ်အတုတ်က ၇ လက်မနီးနီးရှိရာ အဘယ်မျှ ကျေနပ်အားရစရာ ကောင်လှမည်နည်း..။

“ ဟောဗျာ…ပြောလေ မမရဲ့… ဘယ်ပုံစံမျိုး လိုးပေးရမှာလဲ.. ၊ ကဲဗျာ…ရှုပ်တယ်.. မမလက်နှစ်ဖက်က ကျုပ်လည်ပင်းကို မြဲမြဲဖက်ထား..”

မကြည်ရှိန်က ထွန်းထွန်းပြောသည့်အတိုင်း လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ထွန်းထွန်း၏လည်ပင်းကို ချိတ်ပေးထားလိုက်၏။ ထိုစဉ် ထွန်းထွန်းက ဒူးခေါင်းကွေးအောင် လက်လျှိုပြီးပင့်မလိုက်သည်။

မကြည်ရှိန်ကိုယ်လုံးကြီးက အထက်သို့မြောက်ပါလာ၏။ စောက်ဖုတ်နှင့် လီးတန်ကြီးမှာလည်း တပ်လျက်သားဖြစ်သည်။ သန်မာလိုက်သည့် ထွန်းထွန်း…၊ သူ့ကိုယ်လုံးကြီး မထားတာများ ကျော့လို့…။

မကြည်ရှိန်ကိုယ်လုံးကြီးကို ပွေ့မထားရသဖြင့် ထွန်းထွန်းဘက်ကတော့ မည်သည့်လှုပ်ရှားမှုမှ မလုပ်နိုင်ပေ..။ မကြည်ရှိန်တစ်ယောက်တည်းသာ ထွန်းထွန်းလည်ပင်းကို ယီးလေးခိုလျက် ဖင်ဆုံကြီးကို ကြွ၍ကြွ၍ ဆောင့်ဆောင့်လိုးချပေးနေပါတော့သည်။

“ ဘွတ်…ဗလွတ်…ပြွတ်….ဘွတ်…..ပလပ်…ပြွတ်….”

လည်ပင်းကို ယီးလေးခို..လေထဲမှာ ထူးထူးဆန်းဆန်း ဆောင့်လိုးရသည်မို့ ကာမဂီတသံစဉ်တွေက မြိုင်ဆိုင် ဆန်းသစ်လျက် ရှိ၏။ မကြည်ရှိန်ခမျာမှာလည်း မီးကုန်ယမ်းကုန် ဆောင့်လျက် ထွန်းထွန်းလဲသွားမည် စိုး၍ မှန်မှန်လေးသာ ဆောင့်ချပေးပါသည်။

စို့စို့ပို့ပို့ကြီးနဲ့ အီစိမ့်နေသော ကာမအရသာကြီးက မကြည်ရှိန်တစ်ကိုယ်လုံး စိမ့်ထုံနေပါတော့သည်။ စောက်ဖုတ်ကြီးအတွင်းမှာလည်း လှိုက်ခနဲ လှိုက်ခနဲ ကြွကြွတက်လာနေရ၏။ သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာတင်းနေသော လီးတန်ကြီးကို နူးညံ့သလောက် သန်မာသော အဖုတ်ကြွက်သားတွေက ညှစ်၍ညှစ်၍ ပေးနေသည်။ 

ထိုအတွေ့ထူးက ထွန်းထွန်းလီးထိပ်ကြီးတဝိုက်ကို ယားကြွကျဉ်စိမ့်နေစေ၏။ သို့သော် လရေပူတွေ ပန်းမထွက်ရလေအောင် ထွန်းထွန်း တောင့်ခံထားပါသည်။

ဤသို့ဖြင့် အိမ်ကို တစ်ပတ် ပတ်မိသွားသည်။ ထွန်းထွန်း စောစောက ခုံရှေ့တန်းပေါ်တွင် မကြည်ရှိန်ကို ကန့်လန့်ဖြတ်အနေအထားဖြင့် လှဲသိပ်ပေးလိုက်၏။ 

မကြည်ရှိန် ဒူးနှစ်ချောင်းကိုလည်း ဘေးသို့ဖြဲကားထားလိုက်သည်။ တစ်ဝက်လောက် ကျွတ်ထွက်လာသော သူ့လီးတန်ကြီးကို ဆီးခုံချင်း ထိမိသည်အထိ ဖိကပ်လိုက်သည်။

ခေတ္တခဏ ငြိမ်နေလိုက်ပြီး.. လီးကြီးကို တစ်ဝက်ကျော်ကျော် ပြန်ထုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ပြန်သွင်းသည်..။ ဤသို့ မှန်မှန်ညှင်းညှင်း အသွင်းအထုတ် လေးငါးခါလောက် လုပ်ပေးပြီးနောက် အရှိန်ရလာသော အမြန်ရထားကြီးပမာ ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ပါတော့သည်။

“ ဖွတ်…ပြွတ်…ပလွတ်…ဖွတ်…ပလွတ်…စွပ်….ဖွတ်……..”

“ ပြွတ်…ဖွတ်…..စွပ်….ဖလွတ်….ဘွပ်………”

“ အမလေး..တော့… အီး ..ရှီး….အမလေး..လေး… အင့်…အမေ့….အမလေး…အား..အား…….အင့် ရှီး…ကျွတ်..ကျွတ်….. ”

ထွန်းထွန်းဆောင့်ချက်တွေက မီးပွင့်မတတ် ပြင်းထန်လှသည်။ မကြည်ရှိန် လက်နှစ်ဖက်ကလည်း ထွန်းထွန်းလက်နှစ်ဖက်ကို ကုတ်ဖက်ထားသည်။ ပြီးတော့ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပြီး ထိုးခံသည်။

ဤသို့ အလိုးအဆောင့် အကော့အပင့်တွေဖြင့် မြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကြီး လိုးခံနေကြရာ အချက်ပေါင်းစွာ ဆောင့်အပြီးတွင် မကြည်ရှိန်တစ်ကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်သလို တဆတ်ဆတ် တုန်လှုပ်လာကာ နှာချေသကဲ့သို့ ဆတ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး စောက်ရေပူတွေ ဗွက်ခနဲ ဗွက်ခနဲ ပန်းထွက်လာပါတော့သည်။ စောက်ဖုတ်အတွင်းသားတွေလည်း တဆတ်ဆတ် လှုပ်နေသည်..။

မနေ့ညက အတွေ့အကြုံအရ မကြည်ရှိန် ပြီးပြီဆိုတာ ထွန်းထွန်း သိလိုက်ပေသည်။ သည်တော့ သူ့စိတ်ကို လျှော့ချလိုက်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်လိုးပါတော့သည်။

လီးချောင်းကြီးတစ်ခုလုံး တဖျင်းဖျင်း ယားကြွလာသည်။ ထိုစဉ် ခန္ဓာကိုယ် သိမ့်ခနဲ ငြိမ့်ခနဲ ဖြစ်သွားပြီး သုတ်ရေပူတွေ ဗျင်းခနဲ ပန်းထွက်လာသည်။ လရေထွက်နေရင်း ဆောင့်လျက်ရှိရာ တစ်ကိုယ်လုံး သိမ့်ခနဲ သိမ့်ခနဲ လှုပ်ခါသွားသည်။ ဤအချိန်တွင် ဖြစ်ပေါ်သော ကာမအရသာသည် အရသာတကာတို့တွင် အထူးခြားဆုံးသော အရာ ဖြစ်နေပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းက ဆောင့်နေတာကို လုံးဝရပ်ပစ်လိုက်ပြီး နွေးထွေးရှိန်းမြသော စောက်ခေါင်းကြီးထဲတွင် သူ့လီးကြီးကို စိမ်လျှက် ဇိမ်နှင့် မှိန်းနေပါသည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း စကားမပြောနိုင်လောက်အောင် ကောင်းနေသည့်အတွက် မျက်လုံးမှေးစင်းပြီး ကာမအရသာကို အပြည့်အဝ ခံယူနေပါတော့သည်။

ကာမအရသာကို ဇိမ်နှင့် ခံစားနေကြစဉ်…….

“ ဝုန်း….ဂလုံး…ဖုန်း…………….”

ဟူသော အသံကြီးကြောင့် ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် သူ့လီးတန်ကြီးကို ဗြုန်းခနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်ပြီး မကြည်ရှိန်ကိုပါ ပွေ့ထူလိုက်သည်။ မကြည်ရှိန်က ပြေလျော့နေသော ထမီကို ကမန်းကတန်း ပြင်ဝတ်လိုက်ပြီး အပေါ်ထပ်သို့ ပြေးတက်သွားသည်..။

ထွန်းထွန်းကလည်း မလှမ်းမကမ်းက ကပ်လိုက်ပါသွားသည်..။ အပေါ်ထပ်ရောက်သောအခါ ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် ခုတင်ပေါ်က လိမ့်ကျ ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ပက်လက်ကြီးဖြစ်နေပါတော့သည်။ ပုဆိုးကလည်း ကျွတ်နေ၏။ လမွှေးမဲမဲအုပ်အောက်တွင် လီးတန်မဲမဲကြီးက ငေါင်စင်းပြီး ပျော့ခွေနေပါသည်။

“ ကိုပေါစိန်….ကိုပေါစိန်….”

မကြည်ရှိန်က ကိုယ်ကိုလှုပ်နှိုးသော်လည်း ကိုပေါစိန် မနိုးပါ။ ဟောက်များပင် ဟောက်နေလိုက်သေးပါ၏။ မကြည်ရှိန်က ခုတင်ပေါ်ကျန်ရစ်သော စောင်ကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး ခေါင်းကနေခြေဖျားထိ လွှမ်းခြုံပေးလိုက်သည်။

ကိုပေါစိန်တစ်ကိုယ်လုံး စောင်ဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွားသောအခါ ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ကို အားရပါးရ ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းအစုံကို ပြွတ်ခနဲ စုပ်ယူလိုက်သည်။ မကြည်ရှိန်ကလည်း ထွန်းထွန်းပါးစပ်ထဲ သူ့လျှာကို ထိုးထည့်ပြီး တို့ထိကလိပေးသည်။ နှစ်ယောက်သား စိတ်တွေထလာကြပြန်သည်။ မကြည်ရှိန် လက်တွေက ထွန်းထွန်းပေါင်ကြားရှိ လီးတန်ကြီးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုတ်ကိုင်လာ၏။

ထို့နောက် ဂွင်းတိုက်သလို ရှေ့တိုးနောက်ငင် လုပ်ပေးသည်။ လီးတန်ကြီးက မကြည်ရှိန်လက်ထဲမှာပင် ပူနွေးမာတောင့်လာသည်။ ထို့အတူ မကြည်ရှိန်စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းကြွလာ၏။ ထွန်းထွန်း မကြည်ရှိန်ကို ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ထမီကို ပင့်လှန်ကာ သူ့ပုဆိုးကိုလည်း မလျှက် ရွအာဖူးကြွနေသော စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ ထိုးထည့်လိုက်ပါတော့သည်။

“ ဇွိ….ဇွိ…ပြွတ်…ဖွတ်….ဇွိ…..ဖွစ်….ပလစ်…ဖွတ်….”

“ အိ….အင့်….အမေ့….အား……အား……..”

ထွန်းထွန်းက မကြည်ရှိန်ခါးကို တင်းတင်းဖက်ထားလျှက် အနောက်မှ အသားကုန် ကြုံးကြုံးပြီး ဆောင့်ပါတော့သည်။

“ အား…အား…..အ…အီး….ရှီး….ကျွတ်…ကျွတ်……..”

စောက်ရေပူတွေ ထွက်သွားသည်နှင့် တပြိုင်နက် မကြည်ရှိန်ကိုယ်လုံးကြီးက ရှေ့သို့

ငိုက်ကျသွားမည် အပြု ထွန်းထွန်းက အသာဖက်ထားပြီး ဆက်ဆောင့်သည်။

“ ဖွတ်….ဗြစ်…..ပြွတ်…..ဖွတ်….အ….အမေ့….အိ…..”

“ ဖွတ်….စွပ်…..ပြွတ်…ပလွတ်….ဗလစ်………..”

ကိုပေါစိန်၏အိပ်ရာပေါ်တွင် လိုးနေကြ၍ သဲထိတ်ရင်ဖိုစရာတော့ ကောင်းလှ၏။ ဇရာပိုင်းသို့ ချဉ်းနင်းဝင်ရောက်လာသော ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် သူ့မိန်းမနှင့် ထွန်းထွန်းတို့ သူ့အနားမှာပင် ကပ်လိုးနေကြသည်ကို လုံးဝမသိတော့ပါ။

မှန်မှန်ကြီးထွက်ပေါ်နေသော စောက်ဖုတ်နှင့်လီးထိတွေ့သံများက သူ့ကို ကာမတေးသံဖြင့် ချော့သိပ်နေသလိုများ ဖြစ်နေသလား မသိပေ..။ လင်ယောက်ျားဖြစ်သူက တခေါခေါနှင့် ဟောက်လျက်အိပ်ပျော်နေစဉ် သူ့မယားနှင့် လင်ငယ်တို့က သူ့အနီးနားမှာ တဖွတ်ဖွတ် လိုးနေကြသော ဖြစ်ရပ်မျိုးကား ကမ္ဘာမှာ အလွန်ရှားသော ဖြစ်ရပ်ဆန်း တစ်ခုဖြစ်ပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်းကလည်း အချက် ၅၀ လောက် မနားတန်းဆောင့်အပြီးတွင် မကြည်ရှိန်စောက်ခေါင်းထဲသို့ သူ့လရေပူတွေကို အရှိန်နှင့် ပန်းထုတ်လိုက်ပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်း မကြည်ရှိန်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရွာဦးကျောင်းက ၄ နာရီခွဲ အုန်းမောင်းခေါက်သံ ကြားရပါတော့သည်။ သူ့အမေကို မနှိုးတော့ဘဲ အပေါ်ထပ်ရှိ သူ့အခန်းထဲ ဝင်အိပ်လိုက်သည်။ ခေါင်းချလိုက်သည်နှင့် တပြိုင်နက် တစ်ချိုးထဲ အိပ်ပျော်သွားပါတော့သည်။

ထွန်းထွန်း နေ့လည် ၁၂ နာရီခွဲမှ အိပ်ယာက နိုးတော့သည်။ အောက်ထပ်ဆင်းလာတော့ အမေနှင့်အဖေတို့ကို မတွေ့ရ။ နွားကျွေး သောက်ရေဖြည့် ၊ ရေချိုးပြီး ထမင်းစားလိုက်သည်။ အိမ်အောက်ထပ်ရှိ ခုံပေါ်တွင် ထမင်းလုံးစီရင်း ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ စီရင်ခဲ့ပုံတွေကို ပြန်လည်သုံးသပ်နေသည်။ တစ်ချိန်ကျလျှင် ပီယသိဒ္ဒိ၊ ကာမသိဒ္ဒိ၊ ပြီးမြောက်သော ဂမ္ဘီရ ဆရာဖြစ်အောင် ကြိုးစားမည်ဟု သံဓိဋ္ဌာန်ချလိုက်သည်။

ပြီးတော့ သူ လူပျိုမဟုတ်တော့သည့်အကြောင်း တွေးမိပြီး ပြုံးလိုက်မိသည်။ မိန်းမသဘာဝ မိန်းမအရသာကို ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် စာတွေ့မဟုတ် လက်တွေ့ပါ သိလိုက်ရသည်။

နောက်လက်ဖွဲ့တစ်မျိုး စီရင်ရန် ရှိသေးသည်။ အကင်းပါး အထာကျွမ်း တဏှာရာဂ သောင်းကျန်းသော မကြည်ရှိန်ကို အကူအညီတောင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မတင်ရီမကိုလည်း မကြည်ရှိန်လို အပေးကောင်း အခံကောင်းအောင် လေ့ကျင့်ပေးရဦးမည်။

လှည်းနှင့် နွားတွေ ပြန်ရောက်နေ၏။ မတင်ရီမကိုယ်တိုင် လာပို့ပုံရသည်။ လီးအရသာကို ကောင်းကောင်းကြီးသိသွားပြီဖြစ်၍ မတင်ရီမလည်း သူ့ကို မျှော်နေမှာ သေချာ၏။ အရူးအမဲသားကျွေးမိသလို တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်နေမှာ သေချာသည်။ ခက်တာက မတင်ရီမက မကြည်ရှိန်လို မပွင့်လင်း။ သူ့လိုးရတာ ဂွင်းတိုက်ရတာနှင့် သိပ်မထူးလှ။ တက်ကြွထက်သန်တဲ့အမူအယာမျိုး မပေါ်လွင်၊ အပျိုကြီးမို့ အရှက်ကြီးနေသလား မသိ။ ဟိုဟို ဒီဒီ တွေးနေစဉ် သူ့အမေနှင့် အဖေတို့ ပြန်ရောက်လာကြသည်။

“ အဖေတို့ ဘယ်က ပြန်လာကြတာလဲ…”

“ မင်းဒေါ်လေးဆုံးလို့..အဲဒီက ပြန်လာကြတာ မင်းလည်း ညက အိပ်ရေးပျက်ထားလို့ မနှိုးတော့ဘဲထားခဲ့တာ..ညက သွားစောင့်ပေးလိုက်အုံး…သိလား…”

“ ဟုတ်ကဲ့..အဖေ…”

ထိုစဉ် ထွန်းထွန်းအမေက …..

“ သား….ထမင်းစားပြီးပြီလား….”

“ ပြီးပြီ…အမေ….”

ဒေါ်လေးဆိုတာက အဖေ့ညီမဝမ်းကွဲတစ်ယောက် ဖြစ်၏။ တရှောင်ရှောင်ဖြစ်နေသည်မှာ ကြာပြီ။ ဒေါ်လေးက ပန်းနာရင်ကြပ် ရောဂါရှိ၏။ ဆုံးသွားတဲ့ဒေါ်လေးတို့အိမ်နှင့် မကြည်ရှိန်တို့အိမ်က ကျောချင်းကပ်လျှက် ဖြစ်၏။

ကိုပေါစိန်ကြီးက ဖဲဆို မိုးလင်းရိုက်မှာသေချာသည်။ ပြီးတော့ အရက်ကလည်း ကြွက်တွင်း ထဲရေလောင်းလိုက်သလို သောက်လိမ့်မည်။ ဤအချက်က ထွန်းထွန်းအတွက် မကြည်ရှိန်နှင့် ဖောင်စီးလက်ဖွဲ့ စီရင်ဖို့အတွက် အချိန်ကောင်းကြီးပင် ဖြစ်ပါတော့၏။

“ အမေ…ကျနော် အသုဘအိမ် သွားလိုက်အုံးမယ်…”

“ အေး…အေး..လုပ်စရာရှိတာ ဝိုင်းလုပ် ကူပေးလိုက်နော်….သား..”

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…အမေ….”

ထွန်းထွန်း အသုဘအိမ်ရောက်တော့ ဖဲဝိုင်းက စနေပြီ။ ဝိုင်းတော့ မစုံသေး။ လူကြီးဝိုင်း နှစ်ဝိုင်းသာ ရှိသေး၏။ ဖဲဂျိုးကြီး ကိုပေါစိန်တစ်ယောက် မိန့်မိန့်ကြီးထိုင်ပြီး ဖဲသမာဓိ ရနေပုံကို တွေ့ရသည်။ မကြည်ရှိန်ကိုတော့ မတွေ့ရသေး။ စောသေးလို့ ထင်၏။

“ ထွန်းထွန်းရေ… မင်းအစ်မနဲ့ အခင်းတွေသယ်ဖို့ ကျောင်းလိုက်သွားစမ်း ကွာ…”

“ ဟုတ်ကဲ့…ဟုတ်ကဲ့…”

ဘုန်းကြီးကို ဝတ်ချပြီး အကျိုးအကြောင်း လျှောက်သောအခါ …. မင်းဖာသာ မင်း လိုအပ်တာသာ ကြည့်ယူသွားတော့…ဟု မိန့်၏။ ထို့ကြောင့် သော့တွဲယူပြီး ပစ္စည်းတွေ ထားရှိရာ ဆွမ်းစားကျောင်းဆီသို့ ထွက်ခဲ့ကြသည်။ ထွန်းထွန်း က အခင်းတွေထည့်ထားသော ဘီဒိုကို ဖွင့်၍ အခင်းတွေမထုတ်ပြီး သူ့အစ်ကိုမိန်းမ မဝင်းခင်ထံ လှမ်းပေးသည်။ မဝင်းခင်က လက်နှင့်အပွေ့ ..ထွန်းထွန်းလက်က မဝင်းခင် နို့ကြီးကို လှမ်းဆွဲလိုက်၏။

မိန်းမနှစ်ယောက်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးဖူးထားသော ထွန်းထွန်းတစ်ယောက် ကြောက်စိတ် သိပ်မရှိတော့ဘဲ ကြည့်နေလိုက်သည်။ မဝင်းခင်က အသက် ၃၀ လောက်သာ ရှိသေး၏။ ကလေးနှစ်ယောက် မွေးပြီးသည့်တိုင် တစ်သားမွေး၊ တစ်သွေးလှနေ၏။ အရပ်အမောင်း ပုသော်လည်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်ကတော့ တောင့်တင်းလှသည်။

ထွန်းထွန်းက သူ့နို့ကြီးကို လှမ်းဆွဲလိုက်သောအခါ မဝင်းခင်က ယောင်ရမ်းပြီး လက်ထဲက အခင်းတွေကို လွှတ်ချပစ်လိုက်သည်။

“ ဟော…ဗျာ…မမကလဲ…”

“ ဘာ..မမကလဲ လဲ… သေချင်းဆိုးလေး… လက်မသရမ်းနဲ့နော်… နင့်အစ်ကိုနဲ့ တိုင်ပြောမယ်… ”

ဟု ဒေါသသံနှင့် ပြောသော်လည်း မဝင်းခင်၏မျက်လုံးတွေက ဒေါသအရိပ် မရှိ။ ကျေနပ်သည့်လက္ခဏာဖြင့် ရွှန်းစိုဝင်းလက်နေသည်။ ထွန်းထွန်းက ပြုံးဖြီးဖြီးမျက်နှာထားဖြင့် …

“ အစ်ကိုကြီးတို့များ…ကံကောင်းလိုက်တာနော်…. အချောဆုံး မိန်းမကိုမှ ရအောင် ယူနိုင်တယ် ဗျ….”

မဝင်းခင်မျက်နှာမှာ သဘောကျကျေနပ်ရိပ် ဖြတ်သန်းသွား၏။ အိမ်ထောင်သည် အအိုတစ်ယောက်ကို လူပျိုတစ်ယောက်က ချောတယ်ဟု ချီးမွမ်းသည့်အတွက် မိန်းမပီပီ ကျေနပ်သွား၏။

“ နင်လဲ…ယူပေါ့ဟဲ့….”

“ ကြိုက်မဲ့သူ မှ မရှိတာ…”

“ အံမယ်…နင့်လို ဥစ္စာပေါ ရုပ်ချော ယောက်ျားမျိုး ဘယ်သူက မကြိုက်ဘဲ နေမှာလဲ…”

“ မမကို အောင်သွယ်လုပ်ခိုင်းရမှာဘဲ….”

ဟုပြောရင်း ထွန်းထွန်းက မဝင်းခင်ကို ပွေ့ဖက်လိုက်ပြီး ပါးကို ဘယ်ပြန်ညာပြန် နမ်းလိုက်၏။ ပြီးတော့ နှုတ်ခမ်းကို စုတ်သည်။ မဝင်းခင် အသက်ရှူသံတွေ ပြင်းထန်နေကြောင်း သတိထားမိ၏။

“ အို…ဖယ်စမ်းပါ… သူများတွေ မြင်သွားမှဖြင့်…”

နမ်းလို့စုတ်လို့ အားရမှ ဖယ်ခိုင်းနေသည့်အတွက် ထွန်းထွန်း ပြုံးလိုက်မိသည်။ သေချာပြီး ..မဝင်းခင်ကို လိုးလို့ရပြီ..။ ထွန်းထွန်းက ပို၍သေချာအောင် မဝင်းခင်ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကို ထမီမ၍ ကုတ်ထည့်လိုက်သည်။

“ အို…….ကျွတ်…ကြည့်ပါလား…လို့….ပြောလေ ကဲလေ…..”

ခံမလားလို့ မေးစရာ မလိုတော့..။ သေချာသွားပြီ…။ အခြေအနေအချိန်အခါ ကြည့်ပြီး မီးစင်ကြည့်ကရုံသာ..။ နှစ်ယောက်သား အခင်းတွေသယ်၍ ကျောင်းက ပြန်လာခဲ့ကြသည်။

.............................................

ထွန်းထွန်း အသုဘအိမ်မှ ပြန်လာခဲ့ပြီး အိမ်ပေါ်ထပ်ရှိ သူ့အခန်းထဲ ဝင်ခဲ့သည်။ တံခါးကို ဂျက်ထိုးလိုက်ပြီး ဘီရိုအံဆွဲထဲမှာ ထည့်ထားသည့် အကြောသန် လီးကြီးဆေး ဆီဗူးကို ယူလိုက်ပြီး .. ခုတင်ပေါ်ခြေတွဲလောင်းချ ပုဆိုးကို မလှန်ကာ လီးတန်ကြီးအရင်းမှ စတင်လိမ်းပါတော့သည်။

သူ့လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်ပြီး ထွန်းထွန်း ကျေနပ်နေ၏။ သူ့လီးကြီးမှာ လူပျိုမစစ်တော့။ မကြည်ရှိန်နှင့် မတင်ရီမ တို့၏ စောက်ဖုတ်တွေကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် လိုးထားဖူးသော လီးကြီးဖြစ်၏။ ဒစ်ကပြဲလန် မနေသည့်အတွက် မှိုငုံကြီးလို ဖူးတင်းဝင်းပြောင်နေသည်။

ထွန်းထွန်းက ဒစ်ကိုဖြဲလှန်လိုက်ပြီး ဆေးဆီတွေ ပွတ်လိမ်းလိုက်သည်။ လက်နှင့်ဆုတ်၍ ဆုပ်၍ ပွတ်လိမ်းလိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးကို ဆွဲဆန့်၍ အောက်သို့ဖိနှိပ် ၊ အထက်သို့ ကော့လှန်ကာ အကြောလျှော့သည်။လီးတန်ကြီးမှာ အကြောအပြိုင်းပြိုင်းထ၍ သွေးကြောကြီးတွေက ဖုဖောင်းနေသည်။

လိုးသက်နုသေးသဖြင့် ဝါညိုရောင်သန်းကာ ဒစ်ဆံကြီးက နီရဲပြောင်ဝင်းနေ၏။ မကြည်ရှိန် ၊ မတင်ရီမတို့ စောက်ခေါင်းတွေထဲ ထည့်ခဲ့ရသဖြင့် ယုတ်လျော့သွားသော လရေများကို ပြန်လည်ဖြည့်ဆည်းသောအနေဖြင့် သုတ်ဓါတ်ကို

အလျှင်အမြန် တိုးပွားစေသော အားဆေးကို စားရခြင်း ဖြစ်သည်။ လိမ်းဆေးရော စားဆေးပါ ထွန်းထွန်းကိုယ်တိုင် ဖော်စပ်ထားသည်။ ထိုဆေးနည်းပညာကို ကိုရင်ဘဝကပင် ရှေးဟောင်းစာပေထဲမှ ရရှိခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

စားဆေးနှင့်လိမ်းဆေးအတွက် အဓိကကုန်ကြမ်းမှာ ခွေးလှေးယားမြစ်နှင့် ခွေးလှေးသီးအဆံတို့က အဓိကဖြစ်သည်။ ခွေးလှေးယားပင် အသုံးဝင်ပုံကို မည်သူမျှ သိကြပုံမပေါ်ပေ။ ထို့ကြောင့် ပေါချင်တိုင်း ပေါနေ၏။ ပင်ကိုယ်ကပင် ကြီးထွားလှသော သူ့လီးတန်ကြီးမှာ ယခုလိုလိမ်းဆေး စားဆေးနှင့် ထောက်ပံ့လိုက်သောအခါ မတစ်ထောင် တစ်ကောင်ဘွားဟေ့ ဆိုရလောက်အောင် သံမဏိချောင်းကြီးကဲ့သို့ မာကြောသန်စွမ်းလှပါတော့သည်။

(အထက်ပါနည်းများကို သွား၍ မစမ်းသပ်ကြည့်ကြပါနှင့်ဗျို့၊ သူပြောသလို စွမ်းသွားခဲ့လျှင်တော့ တကယ့် ဧရာမ ဒွတ်ခကြီးပါ….စကားချပ် )

ထွန်းထွန်း လိမ်းဆေးလိမ်း၊ စားဆေးသောက်ပြီးနောက် အခန်းတံခါးပိတ်၍ အိမ်ပေါ်ထပ်မှ ဆင်းလာခဲ့သည်။ ဂဝံဆုပ်တဲ့ လက်ဖွဲ့နှစ်လုံးကိုလည်း အင်္ကျီဘေးထိုးအိတ်ထဲမှာ ထည့်လာခဲ့သည်။ လိုအပ်လျှင် သုံးရန် ငွေ ၁၅၀၀ ကျပ် ထည့်ခဲ့သေးသည်။

“ အမေ…သားသွားတော့မယ်…”

“ အေးအေး..မင့်အဖေတောင် အခုလေးတင်ပဲ ထွက်သွားတယ်..၊ အမေ ပြီးကျမှ လိုက်ခဲ့မယ်….”

ထွန်းထွန်း မဝင်းခင်နဲ့အလုပ်ဖြစ်ဖို့ နည်းလမ်းတွေကို တစ်လမ်းလုံး စဉ်းစားလာခဲ့၏။ နို့အုံတင်းတင်းကြီးကို မျက်စိထဲ ပြန်မြင်မိပြန်သည်။ ညနေက ကျောင်းသွားပြီး အခင်းများယူစဉ် မဝင်းခင် ဝတ်လာတဲ့အင်္ကျီက လက်ပြတ်လည်ဟိုက် ဖြစ်သည်။

မဝင်းခင်က သူ့ထက်အရပ်နိမ့်သူဖြစ်ရာ လည်ဟိုက်အင်္ကျီထဲမှ တင်းရင်းဝင်းမို့နေသော နို့အုံကြီးကို အပေါ်စီးမှ အနီးကပ်မြင်နေရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း စိတ်မထိန်းနိုင်တော့သည့်အတွက် အခန်းထဲ အခင်းများ ယူစဉ် နို့ကိုင်ပြီး ဖက်နမ်းခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

သူထင်တာက မဝင်းခင်တစ်ယောက် သူ့ကို ကက်ကက်လန်အောင် ရန်တွေ့မည်ဟု ထင်ထားခဲ့ရာ ထိုသို့မဟုတ် ပါးစပ်ကဟန်လုပ်ပြီး ဟန့်တားသော်လည်း မဝင်းခင် မျက်လုံးတွေက လိုလိုလားလား ဖိတ်ခေါ်လျှက်ရှိသည်။ စောစောကတော့ အသုဘအကြောင်းပြပြီး မကြည်ရှိန်နှင့် လိုးရန်စိတ်ကူးခဲ့သည်။

အခု အစီအစဉ်ပြောင်းလိုက်ပြီ..။ အာရုံတွေ အသစ်အဆန်းဖြစ်သော မဝင်းခင်နှင့်သာ အချစ်စခန်း ဖွင့်တော့မည်..။ သူ့လက်ဖွဲ့ သိဒ္ဒိတက်ရန် စောက်ဖုတ်အမျိုးမျိုး လိုးထားမှ ဖြစ်မည်။ ဖဲနှင့်အရက်ကို လူတိုင်းမက်သည်။ တန်ဆောင်မုန်း လပြည့်ညကလည်း မိုးလင်းရိုက် မိုးလင်းသောက်ခဲ့ကြသည်။ မိုးလင်းတိုင် သောက်ကြဦးမည်။

“ အစ်ကိုကြီး သိန်းဝင်း…အရက်လိုလိမ့်မယ်နော်…များများ ဝယ်ထားပါလား…”

ကိုပေါစိန်တို့ဝိုင်းတွင် အကောက်ကောက်ရင်း မဝင်းခင်ယောကျ်ား ကိုသိန်းဝင်းကို လက်ကုတ်၍ မေးလိုက်၏။ အစ်ကိုဆိုသော်လည်း ကိုသိန်းဝင်းနှင့် သူက အသက်တစ်ဝက်လောက်ကွာသည်။ ကိုသိန်းဝင်းက ဦးလေးပေါက်စ အရွယ်ဖြစ်၏။  ကိုသိန်းဝင်းက ပိုက်ဆံတွေ ရေတွက်နေရာမှ…

“ အေးအေး…မင်းအစ်မ မေးလိုက်…သူဝယ်တာ..လိုရင်လဲ ထပ်ဝယ်လိုက်…၊ ရော့ ရော့…ပိုက်ဆံ.. ”

“ ရတယ်.. ကျနော့ဆီမှာ အလုံအလောက် ပါတယ်…”

ထွန်းထွန်းက ဖဲဝိုင်းမှ ထလာပြီး သူ့အဖေတို့နှင့် စကားပြောနေသော မဝင်းခင်ဆီ သွားလိုက်သည်။

“ မမ…အစ်ကိုကြီးက အရက်လိုလိမ့်မယ်တဲ့… ဝယ်သင့်ရင် ဝယ်ထားလိုက်ပါအုံးတဲ့…”

“ အေးအေး…နင် သွားဝယ်လိုက်လေ... အဲတော့… ပိုက်ဆံအိတ်က အပေါ်ထပ်မှာ ..ငါ တစ်ယောက်ထဲမသွားရဲဘူး…ဟင်းဟင်း….”

လှေခါးက အတွင်းတပ်မို့ အလောင်းပြင်ထားသော နေရာမှ ဖြတ်လာရသည်။ အပေါ်ထပ်မှာ ထွန်းထားသော ဘက္ထရီမီးသီးက အောက်လင်းဓါတ်မီးလောက် အလင်းရောင် အားမကောင်းဘဲ ဖြစ်နေသည်။ ပြီးတော့ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ ထွန်းထားသည့်အတွက် လှေခါးအထက်မှာ အနည်းငယ် မှောင်နေသည်။

“ ဟဲ့…လာပါ..ဟဲ့… သွက်သွက်လက်လက်….”

မဝင်းခင်က လှေခါးနားက စောင့်နေရင်း ခပ်မာမာ ပြောလိုက်၏။ တဆက်တည်း ထွန်းထွန်း လက်မောင်းကို လှမ်းဆွဲသည်။ ဖဲဝိုင်းနားမှာသာ လူတွေက စုပြုံဝိုင်းအုံနေကြသဖြင့် သူတို့နှစ်ယောက်ကို ဘယ်သူကမှ ဂရုမစိုက်ကြ..။

ဒီအခွင့်အရေးကို ထွန်းထွန်းက ကောင်းကောင်းအသုံးချလိုက်လေသည်။

“ အင့်…..ကဲလွန်းတယ်…နော်…”

“ ချစ်လို့ပါ…မမကလဲ…”

“ အင့်..ဟင်း….အပေါ်တက်စို့…ကွာ…..”

တုန်ရီနေသော အသံဖြင့် မဝင်းခင်က ပြော၏။ ထွန်းထွန်းက အခြေအနေကိုသိ၍ မဝင်းခင် ထမီကို ပင့်လှန်ကာ ပေါင်ကြားက စောက်ဖုတ်ကြီးကို လက်နှင့် နှိုက်စမ်းကြည့်လိုက်သည်။ လက်ဝါးနှင့် ခပ်ဖွဖွလေး ပွတ်ကြည့်ပြီးတော့ လက်ခလယ်နှင့် စောက်ခေါင်းထဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ ဖောင်းကြွဖူးရွလျှက် စောက်ရည်ကြည်တွေ ရွှဲရွှဲ စိုနေလေပြီ..။

ထွန်းထွန်းကလည်း အကြံသမားဖြစ်သည်။ မဟုတ်လည်း ဒီအရက်က သူ့ပိုက်ဆံနှင့် ဝယ်မည့်အရက်ဖြစ်၏။ မဝင်းခင်နှင့် နှစ်ယောက်တည်း တွေ့ချင်၍ ပိုက်ဆံပါလျက်နှင့် မပါဟန်ပြုကာ လိုက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။

မဝင်းခင်စိတ်ကူးက ညနေခင်း ဘုန်းကြီးကျောင်း သွားပြီးအခင်းတွေယူတုန်းကတောင် ဖက်ရမ်းနမ်းစုပ် အဖုတ်ကို ကုတ်လိုက်ပေးရာ အခုလို လွတ်လွတ်လပ်လပ် နေရာမျိုးဆိုလျင် သည်ထက်ပိုကဲမည်ကို အပိုင်သိ၍ အပေါ်ထပ် မတက်ရဲလို့ အဖော်လိုက်ခဲ့ရန် အကြံနှင့် ခေါ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။

ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးက သူ့ယောက်ျားလီးထက် သုံးဆခွဲလောက် ကြီးနေသည်ကို အံ့သြတုန်လှုပ်စွာ သိလိုက်ရလေ၏။ မဝင်းခင်ကတောင် အခုလို ကြီးမားတုတ်ရှည်သော လီးတန်ကြီးနှင့် ခပ်ကြမ်းကြမ်း အလိုးခံချင်သည့် ဆန္ဒတွေ ဖြစ်ပေါ်လာပြီ..။ ပြီးတော့ သူမ ရာသီမပေါ်တာ ၂ လကျော်လာပြီဖြစ်၍ ကိုယ်ဝန်ရှိနေကြောင်းကို သတိထားမိနေသည်။

ထွန်းထွန်းက မဝင်းခင် ဖင်ကြားတည့်တည့်နေရာကို ကိုင်ပြီး ထမီကိုပင့်လှန်လျက် ခါးပေါ်တင်လိုက်ကာ သူ့ပုဆိုးကိုလည်း အောက်သို့ ချွတ်ချလိုက်သည်။ မဝင်းခင်က အလိုက်သင့်ဖြစ်အောင် ကိုယ်ကို တည့်ပေးလိုက်ပြီး တတောင်နှစ်ဖက်ကို ခုတင်ပေါ် ထောက်ထားပေးလိုက်၏။

ထို့နောက် ပေါင်ကြားအတွင်းမှ နောက်သို့ပြူးထွက်နေသော မို့မို့ဖောင်းဖောင်း ခုံးခုံးကြွကြွ စောက်ဖုတ်ကြီးထဲသို့ သူ့လီးတန်ကြီးကို လက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ဖြည်းဖြည်းချင်း တည့်သွင်းလိုက်သည်။ လီးတန်ကြီးက တစ်ရစ်ချင်း နစ်နစ်ဝင်သွား၏။

ကလေးနှစ်ယောက်သာ မွေးခဲ့သည်။ ဒီလောက်ကောင်းတဲ့အရသာမျိုး တစ်ခါမှ မခံစားဖူးခဲ့..။ မဝင်းခင်တစ်ယောက် ယောက္ခမသေတာ ကိုယ်သာဓုခေါ်ရမလို ဖြစ်နေသည်။ သူ့ယောက္ခမ သေသွားသောကြောင့် ထွန်းထွန်းနှင့် တွေ့ရသည် မဟုတ်ပါလား..။

မဝင်းခင်၏ ခါးသွယ်သွယ်ကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်၍ ခပ်သွက်သွက်လေး ဆောင့်ပြီး…လိုးလိုက်သည်။

“ ဖွတ်…ဖွတ်……..ပြွတ်…..ဖွတ်…စွပ်……..”

“ ဖွတ်…ပြွတ်…ပလွတ်…စွပ်…..ဖွတ်………”

“ ဖွတ်…ဘွပ်….ဖွတ်….အင့်..အင့်…အ…..အင့်…အမေ့… အ…နာတယ်…ဟဲ့ … လူလို လိုးစမ်းပါ… မအေလိုးလေး….ရဲ့…”

မဝင်းခင် ထွန်းထွန်းဆောင့်ချက်နှင့်အညီ သူမဖင်ကြီးကို နောက်သို့ပစ်၍ ခံသည်။ လီးကြီးကြီးနှင့် အလိုးခံရမှ အားရကျေနပ်မိသည်။ ထွန်းထွန်းဆောင့်ချက်တွေက အားမာန်ပါလွန်းလှသည်။ တစ်ချက်ဆို တစ်ချက် ထိမိလွန်းလှသည်။ အီစိမ့်ပြီး ကောင်းလွန်းလှသည့် ကာမအရသာကို အခုမှ လက်တွေ့ ခံစားရတော့သည်။

ကလေးနှစ်ယောက် မွေးထားသော စောက်ဖုတ်မို့သာ ခံနိုင်ရည်ရှိတော့၏။ အပျိုစစ်စစ်ဆိုလျှင် စောက်ဖုတ် နှစ်ခြမ်း ဗြန်းဗြန်းကွဲသွားလောက်သည်။ အကွင်းကွင်းအရစ်ရစ် ထနေသော လီးတန်ကြီး ပတ်ပတ်လည်ရှိ အရေပြားတွေက စောက်ဖုတ်အတွင်းသားနုနုတွေကို ပွတ်ထိုးတွန်းတိုက်သွားတိုင်း ဖျင်းခနဲ ဖျင်းခနဲ ဖြစ်သွားရသည်။

ရမ္မက်တွေကလည်း တရိပ်ရိပ်တက်လာကာ ပူနွေးလာ၏။ စောက်ဖုတ်အုံကြီးအတွင်းမှာ တလှုပ်လှုပ်တရွရွနှင့် ယားကြွပွထလာပြီး မခံစားတတ်တော့အောင် ဖြစ်လာရသည်။ ဤသည်မှာ စောက်ဖုတ်ကောင်းခြင်း ဖြစ်တော့၏။ မိန်းမတွေမှာ ယောက်ျားတေလို အချောင်းအမျိုးအစား မဟုတ်၍ သိသာထင်ရှားစွာ တန်းတန်းမတ်တောင်ခြင်းမျုးိတော့ မဟုတ်..။

သို့သော် စောက်ဖုတ်အုံကြီး ဖောင်းကြွခုံးထလာပြီး အတွင်းသားနုနုတွေပါမကျန် ရွထစူပွလာခြင်းသည်ပင် စောက်ဖုတ်ကောင်းတို့၏ အင်္ဂါထူးများဖြစ်တော့သတည်း..။

အခု မဝင်းခင် စောက်ဖုတ်ကြီးမှာ အစွမ်းကုန် ကြွရွ တောင်ထနေပါတော့သည်။ အသက်ရှူသံတွေကလည်း ပြင်းထန်မြန်ဆန်လွန်းလှသည်။ ထွန်းထွန်းလည်း မဝင်းခင်ကို ခပ်ပြင်းပြင်း ဆောင့်လိုးနေစဉ် တစ်ခါ..တစ်ခါ… အရှိန်ကိုလျှော့၍ စဉ်းစားခန်း ဝင်နေမိ၏။

သူအခု မိန်းမသုံးယောက် ၏ စောက်ဖုတ် သုံးမျိုးကို လိုးဖူးပြီ..။ ပထမဆုံး မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ကြီးဖြစ်၏။ မကြည်ရှိန်သည် တဏှာရာဂကြီး၍ အပေးကောင်း၏။ ယောက်ျားတစ်ယောက်ကို စွဲလမ်းတပ်မက်စေသော ကာမဓါတ်လည်း ရှိ၏။

ပြီးတော့ မတင်ရီမ..၊ မတင်ရီမက တစ်ခါမှ အလိုးမခံဘူးသော အပျိုကြီးဖြစ်၏။ လက်၊ ခရမ်းသီး စသည်တို့ဖြင့်သာ ကာမဆန္ဒကို ဖြည့်ဆီးဖူးသူ..။ စက်ချုပ်သမတွေ၏ ဆရာလည်းဖြစ်၊ အပျိုကြီးလည်း ဖြစ်၏။ လီးစစ်စစ် အတွေ့အကြုံလည်း မရှိသည့်အတွက် စိတ်ရှိလက်ရှိ ခံရမှာကို ရှက်နေသေးပုံရသည်။

အခု .. မဝင်းခင်အသက်က သုံးဆယ်ဝန်းကျင်သာ ရှိသေးသော အအိုမ မို့ ကိုယ်နေပျက်ပြီးသော မိန်းမပီပီ အပေးအယူတည့်အောင် ခံတတ်သည်။ သူမလည်း တဏှာရာဂအားကြီးသော မိန်းမဖြစ်၏။ ကလေးနှစ်ယောက် ထွက်ပြီးသားမို့ မကြည်ရှိန် စောက်ဖုတ်ထက် ကျယ်သယောင် ရှိသည်။ သို့သော် ထွန်းထွန်းလီးတန်ကြီးနှင့်မူ အံကျဖြစ်၏။

သွေးသားဆူဖြိုး ကာမပိုးကြွလို့ အလှဆုံး ၊ အကောင်းဆုံးအရွယ်လည်း ဖြစ်၏။ မကြည်ရှိန်လည်း သန်မာ၏။ မကြည်ရှိန်ထက် မဝင်းခင်က ပို၍ထန် ၊ ပို၍သန်ပါတော့သည်။

လင်ယောက်ျားတစ်ယောက်လုံး အောက်ထပ်မှာ ရှိနေလျက်နှင့် တဝုန်းဝုန်းတရုန်းရုန်းနှင့် ဖဲရိုက်နေသည့်ကြားက လိုးရသည်မို့ သဲထိတ်ရင်ဖိုစရာတော့ ကောင်းလှ၏။

နှစ်ယောက်စလုံး ကာမတဏှာက ကြောက်စိတ်ကို မောင်းနှင်ထားပြီးဖြစ်နေရာ အခန်းထဲမှာ ဗြောင်းဆန်အောင် လိုးနေကြတော့သည်။ ထွန်းထွန်းက နို့ကြီးနှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဆုတ်ချေပွတ်သပ်ရင်း လိုးပေးနေသည်ဖြစ်ရာ မဝင်းခင်ကလည်း အစွမ်းကုန်ကော့ကော့ခံသည်။ နှစ်ယောက်လုံးလည်း ပြီးလုပြီးခင် အခြေအနေသို့ ရောက်လာကြသည်။

“ ဖွတ်…ပြွတ်….ဖွတ်…ဘွပ်….စွပ်….”

“ ဖွတ်…ဖွတ်…စွပ်…အီး…အင့်..အမေ့…အမလေး အား…အား..အင့်…အမေ့…အီး…အင့်…အား…ကျွတ်..ရှီး….”

ကာမအထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်လာနီးပြီမို့ နှစ်ယောက်လုံး ဇောတွေထန်နေကြပြီ..။ဆောင့်ချက်တွေက  ကြောက်ခမန်းလိလိ ပြင်းထန်လာသည်။

“ ဟေ့…. သိန်းဝင်း.. ဒို့ဝိုင်းမှာ အရက် မရှိတော့ဘူး…ဟေ့…လုပ်အုံးကွ….”

မကြည်ရှိန်ယောကျ်ား ကိုပေါစိန် အသံကြီးက ဟိန်းထွက်လာပါသည်။ ထွန်းထွန်းရော မဝင်းခင်ပါ ကြားလိုက်ရသည်။ ထွန်းထွန်းက စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်ပြီး ဆောင့်ချက်တွေကို တိုးမြှင့်လိုက်သည်။

“ ဖွတ်…စွပ်………ပြွတ်………ဘွပ်……..”

“ အ…အား…အ……….အင့်..ကျွတ်…ကောင်း…….ကောင်းတယ်..အင့်…..အ…မေ့..အင့်…အ..အ..ပီး…အာ..ပါး…ပီးပီ….မောင်ရဲ့…အ……အီး……..”

မဝင်းခင်တစ်ယောက် တစ်ကိုယ်လုံး ဓါတ်လိုက်ခံရသလို တွန့်ခနဲ တွန့်ခနဲ တုန်လှုပ်သွားပြီး စောက်ရည်ပူတွေ ပန်းထွက်ကုန်၏။ ထွန်းထွန်းလည်း တစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်တက်သွားပြီး သုတ်ရေပူတွေ ပန်းထည့်လိုက်တော့သည်။ နှစ်ယောက်သား ဆန္ဒတွေ ပြည့်ဝ၍ အကောင်းကြီးကောင်းကာ ခေတ္တ မှိန်းနေကြစဉ်.. မဝင်းခင် ယောက်ျား ကိုသိန်းဝင်း အသံပေါ်ထွက်လာသည်။

“ ဟုတ်ကဲ့ပါ…ကိုကြီးပေါစိန်ရ.. ဝင်းခင်ကို ဝယ်ခိုင်းထားပါတယ်… လာတော့မှာ စိတ်ချ…”

ကိုသိန်းဝင်းခမျာ သူ့မိန်းမ အရက်ဝယ်နေသည်ဟု ထင်နေ၏။ အမှန်အားဖြင့် မဝင်းခင်မှာ ထွန်းထွန်းအလိုး ခံနေခြင်း ဖြစ်သည်။

ထွန်းထွန်းက သုတ်ရည်ပူတွေ ဝင်သွားသည်အထိ လီးတန်ကြီးကို စောက်ခေါင်းအတွင်း မြှုပ်နှံထားပြီး လရေတွေ ကုန်သွားလောက်မှ ဗလွတ်ခနဲ ဆွဲနှုတ်လိုက်ရာ.. ၊ လီးတန်ကြီးကျွတ်ထွက်သွားသည်နှင့် မဝင်းခင် စောက်ခေါင်းဝက ဗလု..ဗလု…ဗွတ်…ဟူသော အသံတွေနှင့်အတူ စောက်ရည်တွေက စီးအံကျလာသည်။

မဝင်းခင် ကုတင်ပေါ် မျက်နှာမှောက်ရင်း မှိန်းနေသည်။ ထွန်းထွန်းက နား နားကပ်၍ …

“ မမ….ကောင်းလား…ဟင်…”

“ အင်း…”

“ အားရ…ကျေနပ်ရဲ့လား…”

“ အင်း….လို့…..”

“ နောက်ညတွေလဲ လိုးပေးရအုံးမှာလား ဟင်…”

“ အင်း ….ပါ..လို့…ဆိုနေ…..”

မဝင်းခင် မှိန်းနေရာမှ နွမ်းဟိုက်သော အသံဖြင့် တုန့်ပြန်လိုက်သည်။

“ ဒီပေါ်မှာ ခဏနေခဲ့ဦး…ကျနော် အရက်သွားဝယ်လိုက်အုံးမယ်.. ”

သူများမယားများကို ခိုးပြီးလိုးရသည်မှာ ဘယ်လိုကောင်းမှန်း မသိပါဘူးဗျာ..၊ လူသားတိုင်း အခြေအနေပေးရင် လစ်ရင်လစ်သလို လုပ်မယ်ဆိုတာ ပြောနေစရာတောင် လိုမယ် မထင်ဘူးဗျာ..။ ကျနော့်လုပ်ရပ်တွေ မမှားဘူးဆိုတာ ကျနော့ကိုယ် ကျနော် ယုံကြည်ပါသည်။

စောက်ဖုတ်မျိုးစုံ လိုးဖူးတဲ့သူတိုင်း ကျနော့်အပေါ် ကိုယ်ချင်းစာတတ်မည်ဆိုတာ သိပါသည်။ ကျနော် အရက်သွားဝယ်ပြီး ပြန်လာတော့ လမ်းမှာ စဉ်းစားမိသည်။ ကျနော့်ရဲ့ ကာမသိဒ္ဒိတွေ တိုးပွားလာပြီဆိုတာ ယုံကြည်ရင်း ပြုံးပျော်နေမိသည်။ ကျနော် ပြန်ရောက်တော့ မမက ကုတင်ပေါ်တွင်အိပ်ပျော်နေ၍ နှိုးရသေးသည်။

“ မမ….မမ…ထ..ထလေဗျာ… ထတော့ …..ဟာ…အင်္ကျီတွေလဲ မဝတ်ရသေးဘူး…”

ကျနော့်စိတ်ထဲမှာ နောက်ထပ်တစ်ချီနှစ်ချီလောက် ထပ်ဆွဲလိုက်ရင် ကောင်းမယ်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ အဲဒါနဲ့ မမ နိုးလာပြီး အင်္ကျီတွေ ကုန်းရုန်းပြီး ထဝတ်လိုက်သည်။ ကျနော့်လက်ထဲမှ အရက်ပုလင်းများကို မမကို ပေးလိုက်သည်။

“ မောင်လေး… မှောင်ရိပ်ခိုပြီး ခြံပေါက်က စောင့်နေနော်…သိလား..”

“ အင်း…အင်း….”

ထွန်းထွန်း မဝင်းခင်ပါးကို ရှူးခနဲ နမ်းလိုက်ပြီး အပေါ်ထပ်မှ ဆင်းကာ နောက်ဖေးပေါက်က အသာလစ်ထွက်ခဲ့သည်။ အရက်ဆိုင်သို့ အသွားတွင်..ပီယမန္တာန်ကို တတွတ်တွတ် ရွတ်ဆိုနေပါတော့သတည်း…။

ပြီးပါပြီ။