ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၄ )

 ကျွန်တော်နှင့် သက်ဆိုင်သော အပိုင်း ( ၄ )

(ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)

ရေးသားသူ - ခေါင်းရှောင်သူ (Red Lace)

`ဘာလဲ ဟေ့ကောင် … ကောင်မလေး ဆက်တာလား …´

`ဟုတ် … အစ်ကို …´

`ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ … သူ့အိမ်က သဘောမတူလို့ ခိုးပြေးခိုင်းလို့လား … မင်းမျက်နှာကြည့်ရတာ …´

`ဟုတ်ပါဘူး ကိုဂျင်ရာ …´

`ခိုးမပြေးနိုင်ရင်လည်း ကိုယ်ဝန်ရှိနေလို့ပါဆိုပြီး မိဘတွေကို ပြောခိုင်းလိုက်ကွာ … အဲဒါဆိုရင်တော့ သဘောတူလိမ့်မယ် …´

`တော်ပါဗျာ … စိတ်ရှုပ်ရတဲ့အထဲ …´

တော်သေးတာပေါ့။ ဒီလူကြီး ဘာမှ ဆက်မပြောတော့လို့။ ပေးလိုက်တဲ့အကြံတွေကလည်း ကြည့်ဦး၊ မထော်မနမ်းတွေချည်းပဲ။ ဟုတ်တယ်၊ ဒါကြောင့် ဒီလူ လူပျိုကြီးဖြစ်နေတာ။ စိတ်ချဉ်ချဉ်နဲ့ တွေးလိုက်ရင်း ဆော့ဝဲလေးတချို့ ရှာကြည့်နေမိတယ်။

ခဏနေတော့ ဆက်သွယ်ရေးမန်နေဂျာ ပြန်ဝင်လာတာတွေ့လို့ သွားပြီးခွင့်တောင်းလိုက်တော့ ရပါတယ်တဲ့၊ တစ်ခါတစ်လေ စောပြန်လို့ ရပါတယ်ဆိုတာနဲ့ မောင်မောင် ပစ္စည်းတွေ သိမ်းလိုက်တယ်။

`ကိုဂျင် ….´

အလုပ်မရှိလို့ ဂိမ်းဆော့နေတဲ့ ကိုဂျင်က လှည့်ကြည့်တယ်။

`ကျွန်တော် ပြန်လိုက်ဦးမယ် …´

`အေးပါ အေးပါ … ကြက်ဥလေးဘာလေးလည်း သောက်သွားဦးပေါ့ …´

`ဟာဗျာ … ခင်ဗျားကလဲ … နှာတွေး မတွေးပါနဲ့ … စာတွေး တွေးပါဗျ …´

`ဟားဟား … နောက်တာပါကွာ … သွားသွား …´

အပြင်ရောက်တော့ ဓာတ်လှေကားကို စောင့်နေရတယ်။ စောင့်နေရင်း လှေကားဘက်ကို တစ်ချက်လျှောက်ကြည့်လိုက်တော့ အောက်က လူမရှိတဲ့ ခုနစ်လွှာမှာ အတင်းဖက်နမ်းနေတဲ့အတွဲတစ်တွဲကို တွေ့ရတယ်။

တစ်ချက်မှာ မြင်လိုက်ရတာက ရုံးထဲက စာရေးမတစ်ယောက်ဖြစ်နေတယ်။ ဒါဆို ဟိုကောင်က သူ့ဘဲပေါ့။ ခုနက ရုံးထဲမှာတုန်းက ဖုန်းကိုင်ပြီး အောက်ကို ဆင်းသွားတာ မောင်မောင် သတိထားမိလိုက်ပေမယ့် ဒီလိုမျိုးတော့ မထင်မိဘူး။

ကိုဂျင်ကတော့ ပြောသား၊ အစက ဒီကောင်မလေးက သူလိုငါလို ဘော်ဒီပဲတဲ့။ နောက်မှ လက်ပူမိပြီး ဒီလောက်ကြီးလာသလားတော့ မပြောတတ်ဘူးဆိုပဲ။ သူ့ဘဲကို ရုံးက ဗော်လန်တီယာဆင်းတဲ့လူတချို့နဲ့ ကိုဂျင်က အမြဲလိုလို တွေ့နေတာဆိုတော့ နာမည်ပေးထားတယ်ဆိုပဲ။ နတ်သားငါးရာတဲ့။ အဲဒီလောက်ကို မလွယ်ဘူးပြောပါတယ်။ သူတို့ကို ကြည့်ရင်း မောင်မောင်တောင် နည်းနည်းစိတ်ပါလာတယ်။

ကတောင်ကနဲ ဓာတ်လှေကားတံခါးပွင့်လာတော့ ခပ်သုတ်သုတ်ပဲ ဝင်လိုက်ခဲ့တယ်။ အောက်ထပ်ရောက်ပြီး တိုက်အပြင်ကို ထွက်လိုက် မိတော့ ဓာတ်လှေကားက မီးမမြင်ရတော့ဘူး။ ကံကောင်းလို့ မပိတ်မိတာလို့ပဲ ဆိုရတော့မယ်။

အနားပတ်ဝန်းကျင်က မီးစက်တွေ လည်လာတယ်။ ဒီအဆောက်အဦက မီးစက်ကတော့ အသံမကြားသေးဘူး။ နားအူလောက်တဲ့ မီးစက်သံတွေ ဘေးကနေ ဝေးအောင် ခပ်မြန်မြန်ပဲ ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်။ဘတ်စ်ကားစီးရမှာ စိတ်မရှည်တာနဲ့ တက္ကစီပဲ ငှားလိုက်တော့မယ်လို့ မောင်မောင် ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ အချိန်ကလည်း သုံးနာရီဆယ့်ငါးဖြစ်နေပြီကိုး။

သုံးနာရီခွဲအတိမှာပဲ အိမ်ရှေ့ကို ရောက်သွားတယ်။ ခြံဝန်းထဲမှာတော့ တိတ်ဆိတ်လို့။ တံခါးကို သော့ဖွင့်ပြီး အိမ်ထဲဝင်လိုက်တော့ ဖိနပ်ချွတ်မှာ ဇွန်က ဆီးကြိုနေတယ်။ဇွန့်မျက်နှာလေးကို တစ်ချက် အကဲခတ်လိုက်တော့ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပါပဲ။ ဘာဖြစ်လို့ စောပြန်လာခိုင်းရတာလဲဆိုတာ ထူးဆန်းအံ့သြ နေမိရင်း မေးခွန်းထုတ်သလို ကြည့်လိုက်မိတော့ ဇွန်က ပြုံးပြလာတယ်။

အင်း … ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ မကောင်းတဲ့ကိစ္စမရှိလောက်ပါဘူးလို့ တွေးရင်း ဇွန့်ကို လှမ်းဖက်လိုက်တော့ ဇွန့်ကိုယ်လေးက သူ့ရင်ခွင်ထဲ အလိုက်သင့်ကလေးပါလာလေရဲ့။

မျက်နှာလေးကို ဆွဲမော့ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးတွေကို နမ်းလိုက်တော့ မွတ်သိပ်စွာပဲ တုံ့ပြန်လာတယ်။ ပြီးမှ ဇွန်က သူ့ရင်ခွင်ထဲက ရုန်းထွက် လိုက်ပြီး အဝတ်သွားလဲဦးလို့ ပြောလိုက်တုန်းမှာပဲ တံခါးရှေ့က ခြေသံကြားရတယ်။သော့သံကြားရပြီးတော့ မြင့်မားသွယ်လျတဲ့ကိုယ်လုံးပြည့်တင်းတင်းလေးကို စမြင်လိုက်ရတယ်။ အသားလေးက ဖွေးလက်နေတယ် ဆိုတော့ ဒါဆို နှစ်ဦးပဲပေါ့။

`ဟဲ့ မောင်မောင် … ဇွန် … စောလှချည်လား …´

`ဘာလဲဟ … နင့်စကားကြီးက …´

`သြော် … ပြန်ရောက်တာ စောတယ်လို့ ပြောပါတယ် …´

`ဟွန်း … နင်ကတော့လေ …´

ဇွန်က ဝင်နှာခေါင်းရှုံ့လိုက်ရင်း မောင်မောင့်လက်ကို ဆွဲခေါ်တယ်။

`လာ … အပေါ်သွားရအောင် …´ဆိုတာနဲ့ မောင်မောင်လည်း အမိန့်နာခံရင်း ကောက်ကောက်ပါအောင် လိုက်လာခဲ့တယ်။

အပေါ်ထပ်ရောက်တော့ သွားနှင့်ဆိုတာနဲ့ မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့အခန်းဆီ တက်လာခဲ့တယ်။အဝတ်အစားလဲ ချွေးသုတ်ရင်း စိတ်ထဲမှာတော့ ခုထဲ မရှင်းမလင်းဖြစ်နေဆဲပဲ။ အိပ်ယာပေါ် ထိုင်ချလိုက်တုန်းမှာပဲ ဇွန်က အခန်းဝမှာ ကိုယ်ထင်ပြလာတယ်။

`ဇွန် … မောင့်ကို ဘာဖြစ်လို့ စောပြန်လာခိုင်းရတာလဲ …´

`သိချင်လို့လား … သိချင်ရင် ဝရန်တာ လိုက်ခဲ့ …´

ဇွန်က ရှေ့ကနေ ဦးဆောင်ထွက်သွားတယ်။ မောင်မောင် တစ်ချက်တွေဝေနေပြီးမှ နောက်ကလိုက်ခဲ့တယ်။အပေါ်ရောက်တော့ ဇွန်က ဒါန်းပေါ်မှာ ထိုင်နေပြီ။မောင်မောင်က ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ဘာလဲလို့ မေးလိုက်တယ်။

`မျက်စိမှိတ်ထားလိုက် …´

`ဘယ်လို …´

`မျက်စိမှိတ်ထားလို့ …´

ဇွန့်အလိုကျ မောင်မောင်တစ်ယောက် မျက်စိမှိတ်လိုက်ရတယ်။

`ရပြီ … ဖွင့်တော့ …´

မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ရှေ့မှာ ပန်းရောင်ဖဲကြိုးလေးတစ်ခုနဲ့ တွဲလောင်းဆွဲထားတဲ့ ငွေရောင်တလက်လက်တောက်ပနေတဲ့ လက်စွပ်လေးတစ်ကွင်း။ သူ ဇွန့်ကို မော့်ကြည့်လိုက်တော့ …

`မောင့်အတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင်လေ … သူများတွေ မပေးခင် ဇွန်က အရင်ပေးချင်လို့ …´

`ဇွန် …..´

ပြောရင်းနဲ့ ဇွန့်ကိုယ်လေးကို ဆွဲဖက်လိုက်တယ်။

`စုထားသမျှတွေတော့ ကုန်ပါပြီဟာ …´

လို့ ဇွန်က ပြောတယ်။

`ဇွန်ရယ် … ဘာလို့ ဒီလောက် တန်ဖိုးကြီးတာကို …´

`ရွှေဆိုရင်လည်း မကောင်းဘူးလေ … ယောက်ျားလေးနဲ့ကျတော့ နည်းနည်းမလိုက်သလိုကြီး၊ အဲဒါနဲ့ ပလက်တီနမ်ပဲ ဝယ်လာတာ။ လက်စွပ်အတွင်းထဲမှာ z o n လို့ ထွင်းထားပေးတယ် … အမြဲဝတ်ထားရမှာနော် …´

ဇွန်က ပြောရင်းဆိုရင်းပဲ ဖဲကြိုးလေးကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး လက်စွပ်ကို မောင်မောင့်လက်သူကြွယ်မှာ ဝတ်ပေးတယ်။ နည်းနည်းလေး ချောင်နေသလို ရှိပေမယ့် အဆင်ပြေပါတယ်။

မောင်မောင်က 

`ဒီမှာ ဝတ်ရင် ပိုမကောင်းဘူးလား´

ဆိုပြီး လက်ခလယ်ကို ထောင်ရင်း ကိုင်ပြလိုက်တော့ လက်သီးဆုပ်နုနုလေးတွေက မိုးသီးမိုးပေါက်လို သူ့ပေါ် ကျလာတော့တယ်။

`နင်နော် … မမိုက်ရိုင်းနဲ့နော် မောင်မောင် ….´

`ဟ … ဟ … ဘယ်လိုဖြစ်တာတုန်း … ဇွန်တွေ မောင်တွေ ဘယ်ရောက်ကုန်ပြီလဲ …´

`စိတ်ဆိုးအောင်လုပ်ရင် အဲလို မခေါ်တော့ဘူး … နောက်ကို သတိထား … ဒါပဲ …´ဆိုပြီး နှုတ်ခမ်းလေးစူလို့ ငြိမ်နေတယ်။မောင်မောင်က အဲဒီ စူနေတဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းလိုက်တော့မှ ဟွန်းဆိုပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာလေရဲ့။

`တော်သေးတာပေါ့ … စောပြန်လာခိုင်းတော့ ဘာများဖြစ်လို့လဲဆိုပြီး မောင့်မှာ စိုးရိမ်လိုက်ရတာ …´

`အစတည်းက စီစဉ်ထားတာလေ … ဒါပေမယ့် မောင်ရယ် … ပြောစရာတော့ တစ်ခုရှိတယ် … မသေချာသေးလို့ …´

`ဘာလဲဟင် … ဇွန် …´

`အာ … နောက်မှ ပြောမယ်ကွာ …´

မောင်မောင်က ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့လက်မောင်းတွေကြား ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း …

`အခု မပြောရင် ညှစ်သတ်လိုက်မှာနော် …´

ဇွန့်မျက်နှာလေးက နည်းနည်းတည်သွားတာနဲ့ မောင်မောင်က သူ့လက်တွေကို ဖြေလျော့ပေးလိုက်ရတယ်။ စိတ်များဆိုးသွားလားလို့။

`ဆောရီး …..´

ဇွန့်ကြည့်ရတာ စကားပြောဖို့ အားယူနေသလို ထင်ရတယ်။ နောက်မှ အတော်လေးနားစိုက်ထောင်မှ ကြားရမယ့် အသံလေးနဲ့ စပြီး ပြောလာတယ်။

`မောင် …´

`ပြောလေ … ဇွန် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

`ဇွန်လေ … ဟာ … မပြောချင်ဘူးကွာ …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ ဇွန်ရဲ့ … မထိတ်သာ မလန့်သာ … အဲလိုကြီးမလုပ်ပါနဲ့ကွာ … ဘာဖြစ်ဖြစ် မောင့်ကို ပြောပါ … မောင် တတ်နိုင်သမျှ ဇွန့်အတွက် လုပ်ပေးမှာပါ …´

`ဟိုလေ … ဟို …..´

`ဟာကွာ … ဇွန်ကလဲ …´

`ဟို … ဇွန် … ဒီလ …´

`ဒီလ ဘာဖြစ်လို့တုန်း …´

မောင်မောင့်စိတ်တွေ မရိုးမရွဖြစ်လာရင်း မေးလိုက်မိတယ်။

`ဟိုဟာ … မလာသေးဘူး …´

`ဘယ်ဟိုဟာလဲ …´

`ဟာကွာ … ဒါလောက်ဆို မသိသေးဘူးလား …´

မောင်မောင့်စိတ်တွေ ယောက်ယက်ခတ်ပြေးလွှားနေမိတယ်။ ဟိုဟာဆိုတာ … ဧကန္တ … ဟုတ်များဟုတ်နေမလား …။

`ဇွန့်မှာ … ဟိုဟာ …´

မောင်မောင့်နှုတ်က မရဲတရဲပြောလိုက်မိတယ်။

`ဟုတ်နေမလား မသိဘူး မောင် … နှစ်ပတ်လောက်တောင် ကျော်နေပြီ …´

ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေမှာ အရည်လဲ့လဲ့စိုစွတ်လာတာကို မြင်ရတယ်။မောင်မောင့်ရင်ထဲ ဗလောင်ဆူသွားတယ်။နောက်ပြီး အပြစ်ရှိသလို ခံစားမိတယ်။

နောက်ပြီး … ဝမ်းသာသလို ခံစားမိတယ်။နောက်ပြီး … စိုးရိမ်ထိတ်လန့်လာမိတယ်။နောက်ပြီး … ဇွန့်အတွက်ဆိုရင်လို့ တွေးရင်း အားအင်တွေနဲ့ မားမားမတ်မတ်ရပ်ပြချင်လာမိတယ်။

နောက်ပြီး …

နောက်ပြီး ……

နောက်ပြီး ………

...........................................................................

အတန်ကြာအောင် ငြိမ်သက်နေမိပြီးမှ ဇွန့်ကို သေချာပြန်ကြည့်မိတယ်။ ဇွန့်မျက်လုံးလေးတွေက မျက်ရည်တွေကျနေပေမယ့် အသံထွက်ပြီး ငိုနေတာကို မကြားရဘူး။

`ဇွန် … ဝမ်းနည်းနေလားဟင် … မောင့်အပြစ်ပါ … မငိုပါနဲ့နော် … ဇွန် …´

ဇွန့်ကိုယ်လေးကို သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး ဆံနွယ်လေးတွေကို ပွတ်သပ်ပေးနေမိတယ်။ အဲဒီအခိုက်မှာ ဇွန့်အသံလေးကို ကြားရတယ်။

`မျက်ရည်ကျတိုင်း ငိုတာလား … မောင် …´

မောင်မောင် ရုတ်တရက်တော့ အံ့သြသွားမိတယ်။ ပြီးမှ ဇွန့်ကိုယ်လေးကို တွန်းခွာလိုက်ရင်း …

`ဟင် … ငိုတာမဟုတ်လို့ ဘာလဲ …´

`ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ရယ် … ပထမတော့ စိုးရိမ်သွားမိတယ်၊ ဒါပေမယ့် ခုလိုဖြစ်လာပေမယ့် … ဇွန် ပျော်တယ် … မောင့်အတွက်ပဲလေ၊ ပြီးတော့ … ကြောက်မိတယ် မောင် … တခြားသူတွေက ဘယ်လိုပြောကြမလဲ … နားလည်ပေးကြပါ့မလား …´

`ဖြစ်သမျှ မောင်တို့အတူတူ လက်တွဲပြီး ရင်ဆိုင်မယ် ဇွန် … ဒါ မောင့်အတွက် တန်ဖိုးမဖြတ်နိုင်တဲ့ မွေးနေ့လက်ဆောင်ဖြစ်မှာပဲ … အဲဒီအတွက် ဇွန့်ကို မောင် ကျေးဇူးတင်တယ်၊ ဘာမှ မစိုးရိမ်နဲ့၊ အားမငယ်နဲ့၊ မကြောက်နဲ့ ဇွန့် … ဇွန့်ဘေးမှာ မောင်အမြဲရှိနေမယ် … မောင်တို့ ဘယ်တော့မှ လက်တွဲမဖြုတ်ဘူး၊ ဇွန့်ကို ချစ်တယ် … သူ့ကိုရောပေါ့ …´

မောင်မောင်က ဇွန့်ဗိုက်ကလေးကို ပွတ်ပေးရင်း ဆက်တိုက်ဆိုသလို ပြောလိုက်လေရဲ့။ဇွန်က မောင်မောင့်မျက်နှာကို မော့ကြည့်ရင်း ပါးတစ်ဖက်ကိုပဲ နမ်းလိုက်တယ်။ ခုလို မောင်မောင့်အနားမှာ ရှိနေတာ လုံခြုံစိတ်ချရပြီး အားကိုးနိုင်တယ်လို့ ခံစားရတယ်။ တစ်ခါမှ မမြင်ဖူးတဲ့ မြတ်မြတ်နိုးနိုးအကြည့်တွေကို မောင်မောင့်ရင်ထဲက အလိုလိုသိတဲ့အသိနဲ့ ခံစားမိတယ်။

ဇွန့်ကိုယ်လေးက အဲဒီတော့မှ ရှိုက်ငင်စပြုလာတယ်။ မောင်မောင်က ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ ပြုံးရင်းနဲ့ရှိုက်လို့နေတုန်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ဇွန်တစ်ယောက် ဝမ်းနည်းနေတာ မဟုတ်ဘူးလို့တော့ သေသေချာချာပြောနိုင်ပါတယ်လေ။သူတို့နှစ်ယောက် ဒါန်းပေါ်မှာထိုင်ရင်း အတွေးတွေ တသီကြီးနဲ့ ငြိမ်သက်လို့နေကြလေရဲ့။ ရင်ဆိုင်ဖြတ်သန်းရမယ့် ဘဝပင်လယ်ပြင်ကို ကျော်လွှားဖို့ စဉ်းစားရင်းနဲ့ပေါ့။

အဲဒီညနေကတော့ ပုံမှန်အတိုင်းပဲ ပြီးဆုံးသွားခဲ့တယ်။ ဇွန့်အလိုအရတော့ မသေချာသေးခင်မှာ ဘာမှမလုပ်ချင်ဘူးလို့ သိရတယ်။ မနက်ဖြန်မှ ဆေးဆိုင်သွားပြီး Test-Kit ဝယ်ပြီး စမ်းကြည့်လို့ သေချာမှ အားလုံးကို ဖွင့်ပြောမယ်လို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ စိတ်ထဲကနေ သေချာနေမိတယ်။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်လေ၊ ကြိုတင်ပြင်ဆင်ထားတာ မမှားဘူး မဟုတ်လား။

မနက်နိုးလာတော့ ခုနစ်နာရီ၊ ရုံးတက်ရတော့ အိမ်ကနေ ခုနစ်နာရီခွဲ ထွက်ရတာမို့ စောစောနှိုးစက်ပေးထားရတာလေ။အိမ်အောက်ဆင်းလာတော့ မေမေက မနက်စာစားနေတုန်းရှိသေးတယ်။ ဇွန်ကတော့ မနိုးသေးဘူးလို့ နိုနိုက ပြောလေရဲ့။ သူလည်း ဒီနေ့ အော့ဖ်ဆိုတော့ စောစောစီးစီးထပြီး မနက်စာ ကြာဇံကြော်နေတာဆိုပဲ။ နေ့ခင်းမှ တစ်ရေးတစ်မော ပြန်အိပ်မယ့်ပုံပဲ။

နိုနိုထည့်ပေးတဲ့ ကြာဇံကြော်ကို စားနေတုန်းမှာပဲ အေပရယ်၊ မေနဲ့ ဂျူလိုင်တို့သုံးယောက် ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့်ဆိုသလို ရောက်လာ ကြတယ်။ ဗိုက်ဆာပြီလို့ အော်ရင်း အေပရယ်က အရင်ရောက်လာလေရဲ့။

`နောက်ကျမှ နိုးတာကိုး၊ မကျန်တော့ဘူး´

ဆိုပြီး မောင်မောင်က လှမ်းအော်လိုက်တယ်။အေပရယ်က နှာခေါင်းရှုံ့ရင်း ….

`တော်စမ်းပါ၊ အစတုန်းက ရှစ်နာရီခွဲ၊ ကိုးနာရီမှ နိုးတဲ့လူက ခုမှ မဏ္ဍပ်တိုင်တက်ပြမနေနဲ့ …´

ပြန်ခွပ်ရင်း ပန်းကန်ပြားတစ်ချပ်ကို ဆွဲလို့ မီးဖိုဘက်ကို လျှောက်သွားလိုက်တယ်။ကြာဇံကြော်ကတော့ နိုနို့ရဲ့ စပရှယ်လတီပါပဲ။ အိမ်မှာ ကြာဇံကြော်မယ်ဆိုတိုင်း သူ့လက်အပ်လေ့ရှိပါတယ်။ ဆိုင်က ဝယ်စားတာလိုပဲ ကောင်းအောင်လုပ်တတ်တာမို့ သူ့ခမျာ မလုပ်ချင်ရင်တောင် မတတ်နိုင်အောင်ပါပဲ။

မောင်မောင် လောဘတကြီးစားလိုက်တာ ပြည့်အင့်စပြုလာမှပဲ ရပ်လိုက်ရတယ်။

`ဟဲ့ … သမီးကြီး ... ဟိုကျောင်းသူ နှစ်ကောင်ရော …´

မေမေက မေးလိုက်တယ်။

`မသိဘူးလေ … အတန်းမရှိသေးလို့ မထကြတာလားမှ မသိတာ …´

`အေးပါ … အိမ်ပြန်အပ်မှာစိုးလို့ …´

`သြော် … ကလေးမလေးတွေက လိမ္မာပါတယ် မေမေရယ် …´

လို့ မောင်မောင်က ဝင်ပြောလိုက်တော့ အားလုံးပွဲကျသွားတယ်။

ဒီလိုနဲ့ မောင်မောင်လည်း စားပွဲက ထပြီး ရေချိုးဖို့ ပြင်ရပါတော့တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ အလုပ်သွားရတာဆိုတော့ ဝီရိယရှိမှပေါ့။ အိမ်မှာ ကားက တစ်စီးတည်းရှိတာဆိုတော့ မေမေနဲ့ လမ်းကြုံမှပဲ လိုက်လို့ရမှာပါ။ အဲလို မဟုတ်တဲ့လူကတော့ ကိုယ့်အစီအစဉ်နဲ့ကိုယ်ပါပဲ။ ငယ်ငယ် ကတည်းက အားလုံးကို ချွေတာတတ်ဖို့ သင်ပေးထားတော့ ဘယ်သူမှ အလျင်မလိုပဲ ကားငှားစီးလေ့လည်း မရှိကြတာကြောင့် ကိုယ့်အားကိုယ်ကိုး ဘတ်စ်ကားစီးသူတွေပဲ များကြပါတယ်။

ဒဂုံကျောင်းသူတွေကတော့ ကြိုပို့စီးတတ်သလို နောက်ကျမှ သွားရတယ်ဆိုရင်လည်း ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် သွားရတာပေါ့။ ဒါမှလည်း အဆင်ပြေရင် လမ်းတင်လစ်လာလို့ရမှာလေ။

ဘတ်စ်ကားလာတာတွေ့တော့ မှတ်တိုင်က တက်လိုက်ရင်း စီအန်ဂျီအိုးပေါ်က အဖုံးလုပ်ထားတဲ့ခုံပေါ် တက်ထိုင်လိုက်တယ်။ လက်ထဲ မှာတော့ ဖုန်းနဲ့ အိတ်ထဲမှာတော့ လက်ပ်တော့နဲ့ ဒါပေမယ့် အဲဒါတွေထက် ကားက ဈေးကြီးတယ်ဆိုတာ လူတိုင်းသိမှာပါလေ။

မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ ရှေ့ဆက်ရမယ့်ဘဝကိုပဲ တွေးနေမိတယ်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ ကလေးလုပ်ရမယ့်အချိန်မှာ ကလေးအဖေ ဖြစ်ရတော့မှာ ဒီလောက်မခံစားရပေမယ့်၊ အံ့သြထိတ်လန့်မသွားစေချင်တဲ့ မေမေနဲ့ အိမ်သားတွေ၊ တခြားဆွေနီးမျိုးစပ်တွေကို တွေးမိတော့ စိတ်ထဲ အပြစ်ရှိသလို ခံစားရတယ်။ ဒါပေမယ့် အပြစ်ကို ကျူးလွန်ခဲ့တာကတော့ ကြာပြီပဲလေ။

ရုံးရောက်တော့ လုပ်စရာတွေက ပုံနေတယ်။ ပီဖိုးတစ်လုံးက မန်မရီတစ်ချောင်းကြွသွားပြီး၊ မော်နီတာတစ်လုံးက အကွက်ထင်နေတယ်။ စီဒီရိုက်တာတစ်ခုက ဘန်းပြီးရင် နှစ်ရက်သုံးရက်လောက်ပဲ ဖတ်လို့ရသတဲ့။ နောက်တစ်လုံးက ဟတ်ဒစ်မှာ ဘက်ဆက်တာများလာပြီး ဝင်းဒိုး တက်ဖို့တောင် အနိုင်နိုင်ရယ်ဆိုတော့ ဒီနေ့အတွက် ပြေးရလွှားရဖို့ သေချာနေပြီလေ။

ကိုဂျင်ကို စောင့်၊ မန်နေဂျာကို အခြေအနေတင်ပြ၊ ငွေစာရင်းက ဘွားတော်ဆီမှာ ပိုက်ဆံထုတ်၊ အိတ်ထဲက လက်ပ်တော့ကို ထုတ်ပြီး အံဆွဲထဲထည့် သော့ခတ်၊ အဲဒါတွေ ပြီးတော့မှ ရုံးက ပြန်ထွက်လာတော့ ကိုးနာရီခွဲကျော်ပြီ။

ကိုဂျင်ကလည်း လိုက်ချင်ပေမယ့် သံရုံးသွားဖို့၊ ဗီဇာလိုက်ထုတ်ပေးဖို့တွေ ရှိနေပြန်တော့ တစ်ကိုယ်တော်ပဲ ထွက်လာခဲ့ရတယ်။ပစ္စည်းတွေ ဝယ်ရင်း မနက်စာကို အပြင်မှာ ရုံးစရိတ်နဲ့ စားရမယ်ဆိုတော့လည်း မဆိုးပါဘူးပေါ့။ ရုံးက ဒီလောက်တော့ သဘောကောင်း ပါတယ်။ မော်နီတာတစ်လုံး၊ ရိုက်တာတစ်ခု၊ ဟတ်ဒစ်တစ်လုံးနဲ့ မန်မရီတစ်ချောင်းဝယ်အပြီးမှာတော့ ဖုန်းမြည်လာလို့ ကြည့်လိုက်မိတယ်။ အိမ်က ဖုန်းနံပါတ်ဖြစ်နေတယ်။

`ဟယ်လို …´

`မောင်လား … ဇွန် …´

`ပြောလေ ဇွန် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

ဖုန်းထဲကနေ သက်ပြင်းချသံကို အရင်ကြားရတယ်။ ပြီးမှ …

`သေချာတယ် ထင်တာပဲ မောင် … တက်စ်က နှစ်လိုင်းပြတယ်ဆိုတော့လေ …´

`ဒါဆို မောင်က အဖေဖြစ်တော့မှာပေါ့ …´

`မောင်ရယ် … ပျော်စရာကောင်းတဲ့အချိန်တွေ ကုန်သွားမှာပဲ စိတ်ပူမိတယ် …´

`အဆင်ပြေသွားမှာပါကွာ … ဒါနဲ့ အမေကြီးအတွက် ဘာလိုချင်သေးလဲ …´

`တော်ပါ … သြော် … ညနေကျမှ လက်ဆောင်ပေးမယ်တဲ့ … မေမေတို့က ပြောခိုင်းတယ်။ ဒါဆို ဒါပဲလေ … ဇွန် ကျောင်းသွားရဦးမှာ´

`အင်း … ဒါပဲနော် …´

မောင်မောင်ကတော့ ဇွန်ပြောသွားသလို မစိုးရိမ်ပါဘူး။ သူတို့နှစ်ယောက် ခုရတဲ့လခနဲ့ ကောင်းကောင်းရပ်တည်နိုင်မှာပါ။ အင်း … ဒါပေမယ့် မွေးဖို့ဖွားဖို့ကျတော့လည်း ခက်ပြန်ရော။ အိမ်က မသိဘဲနဲ့တော့ အဆင်ပြေသွားမယ့်ကိစ္စမဟုတ်တာ သေချာပါတယ်လေ။

မနက်စာကိုတော့ နီးနီးနားနား တိုကျိုဖရိုင်းချစ်ကန်းမှာပဲ သွားစားလိုက်တယ်။ ပစ္စည်းတွေဆွဲပြီး ရုံးပြန်ရောက်တော့ ဆယ့်နှစ်နာရီ ထိုးနေပြီ။ ဗိုက်ကတော့ ဆာတုန်းပဲ ရုံးစရိတ်နဲ့ဆိုတော့ အများကြီးစားလို့ကလည်း မဖြစ်ဘူးလေ။ ဒါနဲ့ပဲ ကိုဂျင့်ကို လက်တို့ပြီး လက်ဖက်ရည်ဆိုင် သွားရအောင်လို့ ပြောလိုက်ရတယ်။

ပစ္စည်းတွေကို သူ့စားပွဲနားမှာပဲ ချထားခဲ့ပြီး အောက်ကို ဆင်းခဲ့တယ်။ ဓာတ်လှေကားထဲ ဝင်လိုင်တုန်းမှာပဲ အဲဒီလူကြီးက စပ်စုလာလေရဲ့။

`ဟေ့ကောင် … မင်းမျက်နှာက မှုန်မှိုင်းမှိုင်းနဲ့၊ မနေ့ကလည်း စိုးရိမ်သလိုလိုနဲ့၊ ဆိုတော့ကာ … မင်း ဘာဖြစ်နေတာလဲ၊ ကူညီနိုင်ရင် ကူညီရအောင်လို့ပါ …´

`ဟာဗျာ … အစ်ကို မသိလည်း ရပါတယ်ဗျာ …´

အဲဒီအချိန်မှာပဲ ဓာတ်လှေကားထဲ လူတွေ ဝင်လာလို့ စကားပြတ်သွားတယ်။အောက်ဘက်က လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ တစ်ခွက်စီမှာပြီးတော့မှ …

`ဆိုပါဦး … ဘာမို့လို့လဲ … နိုင်ငံတော်ပုန်ကန်ဖို့ကိစ္စမို့လား …´

`ဟာဗျာ … စကားအကောင်းပြောစမ်းပါ … ထော့ကျိုးတွေနဲ့တွေ့နေမှ …´

`အေးပါကွာ … ဟားဟား …´

တစ်ချက် တည်သွားပြီးတော့မှ …

`တကယ်ပြောတာပါ၊ အကြံပေးနိုင်တာ ကူညီနိုင်တာမျိုးများရှိမလားလို့ … သူများကိစ္စဆိုရင် တယ်ဝါသနာပါလို့ပါ´

`အင်း … ခက်တယ်ဗျာ …´

`ခက်မယ်လို့တော့ ထင်သားပဲ … မင်းမျက်နှာကိုက ကားပေါင်ထားရတဲ့ ဖဲသမားရုပ်နဲ့ …´

မောင်မောင် နည်းနည်းနှာကစ်သွားတယ်။ စကတည်းက ဖဲ့နေတာကိုး။

`တော်ဗျာ … အဲဒီလိုဆိုရင်လည်း ကိုယ့်ဘဝနဲ့ကိုယ် ရှိပါစေတော့ …´

`ကဲ ကဲ … ပြော … မနောက်တော့ဘူး …´

မောင်မောင် သက်ပြင်းရှည်တစ်ချက်ကို ချလိုက်မိတယ်။

`ဒီလိုဗျာ … ကျွန်တော် အခု ကလေးအဖေဖြစ်တော့မယ် …´

`ဟာ … စွံလှချည်လား … ခု ကောင်မလေးက ဘယ်နှစ်လရှိပြီလဲ …´

`သိဘူးလေဗျာ … ခုမှ စသိတာလို့တော့ ပြောတာပဲ …´

`အဲဒီတော့ မင်းက ဘယ်လိုလုပ်မယ်လို့ စဉ်းစားထားလဲ … ဒီလောက် အသက်ကလေးတွေနဲ့ဆိုတော့ ရှင်းပစ်မလို့လား …´

`ဟာ … မကြံအပ်မစည်ရာပါဗျာ … ကိုယ်တွေ မထိန်းနိုင်လို့ဖြစ်ရတဲ့ကိစ္စပဲ … ကလေးနဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ …´

`ဒါဆိုရင်တော့ လေးစားသွားပြီ … ခု မိဘတွေကို မပြောသေးဘူးလား …´

`ဘယ်လို စပြောရမလဲ စဉ်းစားနေတာ …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … နှစ်ဖက်မိဘက ကမ္ဘာရန်တွေမို့လို့လား …´

`အဲဒီလိုဆိုရင်မှ ကောင်းဦးမယ် … အေးဗျာ … ဒီအထိတော့ ပြောမပြနိုင်တာ ခွင့်လွှတ်ပါ …´

`အေးပါ … အကြံဉာဏ်လိုရင် ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ … ငွေရေးကြေးရေးကတော့ ငါလည်း မပြေလည်လို့ပါ၊ ကြိုကန်ထားတာပေါ့´

နည်းနည်းတော့ ရင်ဖွင့်လိုက်ရလို့ သက်သာသွားသလိုပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူတို့အတွက်တော့ တကယ်တိုင်ပင်သင့်တဲ့သူတစ်ယောက် မဖြစ်မနေလိုနေပြီ မဟုတ်လား။ တစ်ယောက်တော့ စဉ်းစားမိတယ်။ ဟုတ်တယ်၊ သူပဲပေါ့။

................................................................................................................

အိမ်မှာ တစ်ယောက်တည်းနေနေရင်း ဖုန်းမြည်သံကြားလို့ အေပရယ် ဖုန်းကိုင်လိုက်တယ်။

`ဟယ်လို … ဘယ်သူနဲ့ ပြောချင်လို့ပါလဲ´

အေပရယ်နဲ့ဆို အဲဒီလို အပိုဆာဒါးတွေ ကြားရလေ့ရှိတယ်။

`မောင်မောင်ပါ …´

`အင်း … ဘာလဲ မောင်မောင် … အိမ်မှာ ဘာမေ့ခဲ့လို့လဲ …´

`မဟုတ်ပါဘူး … ပြောစရာရှိနေလို့ …´

`အဲဒါဆို ပြောလေ … ဘာများဖြစ်လာပြန်သလဲ´

`ဖုန်းထဲကတော့ မပြောချင်ဘူးဟာ … အိမ်စောပြန်လာရအောင်လည်း အဆင်မပြေဘူး … အလုပ်တွေက မပြတ်သေးဘူး´

`အဲဒီတော့ …´

`ဒီလိုလုပ်ဟာ … ငါတို့လမ်းထိပ်ကနေဆို တစ်မှတ်တိုင်ကျော်မှာရှိတဲ့ ကော်ဖီဆိုင်လေး သိတယ်မဟုတ်လား၊ အဲဒီမှာ ညနေ ငါးနာရီ ကျော်လောက်ကျရင် စောင့်နေပါလားဟာ … အိမ်ကလူတွေလည်း မသိစေချင်တဲ့ကိစ္စမို့ပါ … အိမ်ကိုတော့ ငါနည်းနည်းနောက်ကျမယ်လို့ ပြောထား လိုက်မယ်၊ အလုပ်က လူတွေ ကျွေးစရာရှိတယ် ဘာညာပေါ့ဟာ … နော် … ဖြစ်မလားဟင် …´

`ရပါတယ် … ဘာတွေဖြစ်လို့ ဒီလောက်ထူးဆန်းနေရတာလဲ …´

`ရောက်မှ ပြောတော့မယ် …´

`အင်းလေ … ဒါဆိုလည်း ပြီးရော …´

မောင်မောင် ဖုန်းဆက်ပြီးသွားတော့ တင်ထားတဲ့ ဝင်းဒိုးကို သွားကြည့်တော့ နည်းနည်းစောင့်ဖို့လိုနေသေးတာမို့ ရုံးရှေ့ဘက် ပြန်ထွက် လိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဇွန့်ကို ဖုန်းခေါ်ကြည့်လိုက်တယ်။

ဆက်သွယ်မှု ဧရိယာပြင်ပတဲ့၊ ကောင်းရော။ သူ့လို ရှစ်ရာကို ကိုင်ပါလို့ အစတည်းက ပြောသားပဲ၊ ဟန်းဆက်က ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်နဲ့ဆိုပြီး ဂျီကိုင်ချင်ဦးလေ။ ဒါပေမယ့် ခုလိုမျိုး ပြောစရာရှိတော့ မခက်လား။ပြန်လာပြီး စီဒီရိုက်တာ လဲပေးရမယ့်အလုံးကို ပိတ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ ပြီးတော့ ဖြုတ်လဲတာ ဘာညာကတော့ ဒီလောက်မကြာဘူး။ ပြီးမှ တစ်ချက် ပြန်ခေါ်ကြည့်တော့ ရသွားတယ်။

`ဇွန် … ခုနက ဘယ်ရောက်နေတာလဲ …´

`စာသင်နေတုန်းမို့လို့ အဆောင်ထဲမှာလေ …´

`ကောင်းလိုက်တဲ့ဖုန်း … ဆက်သွယ်မှုဧရိယာပြင်ပတဲ့ …´

`ဘာပြောမလို့လဲ …´

`ညနေ အေပရယ်နဲ့ ချိန်းထားတယ်၊ အဲဒါ ဇွန်ပါ လာခဲ့ပါလား …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … ရှင်တို့ဘာသာ ဘယ်ဟိုတယ်မှာ ချိန်းချိန်း … ဇွန်နဲ့ ဘာဆိုင်လို့လဲ …´

`ဟာ … ဟုတ်ပါဘူး ဇွန်ရယ် … ကိုယ်တို့ကိစ္စ အေပရယ်နဲ့တိုင်ပင်ရင် ကောင်းမလားလို့ သူ့ကို ချိန်းလိုက်တာပါ။ အဲဒါ ဇွန်နဲ့ပါ တစ်ခါတည်း ပြောပြလိုက်ရင် ကောင်းမယ်ထင်လို့ …´

`အင်း … ဖြစ်ပါ့မလား မောင်ရယ် …´

`ဟင် … ဇွန်ပဲ ပြောတာပဲ … သူက တို့တွေကို နားလည်အပေးဆုံးဆို …´

`အင်းလေ … ဘယ်မှာ ချိန်းထားလို့လဲ …´

`ဟို တစ်မှတ်တိုင်ကျော်က ကော်ဖီဆိုင်မှာ …´

`အဲဒီကို သွားရမယ်ပေါ့ …´

`မဟုတ်ဘူးလေ … ကိုယ်နဲ့ ရွှေဂုံတိုင်မှာ တွေ့မယ် … အဲဒီကနေမှ ကားငှားသွားလိုက်မယ်´

`ဟုတ်ပြီလေ … ဒါဆို ညနေ ကျောင်းကပြန်မှ ဖုန်းဆက်လိုက်မယ် … ဒါပဲနော် …´

မောင်မောင် ဖုန်းချလိုက်ပြီး ရုံးထဲ ပြန်ဝင်လာလိုက်တယ်။ ပြီးမှ တစ်လုံးတည်းသော အန်းတိတ်ဖြစ်တဲ့ ပီဖိုးကို ဖြုတ်လိုက်တယ်။

....................................................................................................

ညနေ ရုံးဆင်းတော့ ငါးနာရီထိုးဖို့ ဆယ်မိနစ်၊ ဓာတ်လှေကားထဲမှာပဲ ဖုန်းက မြည်လာတယ်။အင်္ကျီအိတ်ထဲမှာမို့ အလွယ်တကူပဲ ကိုင်လိုက်တော့ …

`ဇွန်ပါ … မောင် အခု ဘယ်မှာလဲ …´

`ဆင်းလာနေပြီ ဇွန် … ဇွန်ရော …´

`မှတ်တိုင်မှာ … ခုပဲ ရောက်တယ် …´

`ဟုတ်ပြီ … ခဏပဲ စောင့်နော် … မောင် အခု ဓာတ်လှေကားထဲမှာ … ဒါပဲနော် …´

ဖုန်းချလိုက်တော့ အောက်ဆုံးထပ်ရောက်နေပြီမို့ ဓာတ်လှေကားထဲက တိုးထွက်လိုက်ပါတယ်။ ခပ်သုတ်သုတ်ပြေးသွားလိုက်ပြီး လမ်းကူးလိုက်တော့ လမ်းတစ်ဖက်မှတ်တိုင်ကနေ လက်လှမ်းပြနေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့ရတယ်။

လမ်းကူးသွားလိုက်ပြီး ဇွန့်လက်ကို ဆွဲပြီးတော့ နည်းနည်း ကားငှားလို့လွယ်မယ့်နေရာကို လျှောက်ခဲ့တယ်။ ကားတားနေတုန်း ဘေးကနေ အလကားရတိုင်း ခေါ်တောတစ်သိန်းအားနဲ့ ကြည့်သွားတဲ့လူတွေကိုလည်း သဝန်တိုရသေးတယ်။

ကားငှားလို့ရသွားတော့ ဇွန့်ကို တံခါးဖွင့်ပေးပြီး မောင်မောင်ကတော့ တစ်ဖက်က ပတ်ပြီး တက်လိုက်တယ်။

`ဝှူး … ခုမှ နည်းနည်း စိတ်အေးသွားတယ် …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ မောင်ရဲ့ …´

`ခေါ်တောတစ်သိန်းအားတွေကို မြင်ပြီး စိတ်ပူလို့ဟေ့ … သိလား …´

`သြော် … ပူစရာလားလို့ … ဇွန့်မှာ မောင်နဲ့ …´

အဲဒီလိုပြောပြီး လက်ကလေးတစ်ဖက်က ဗိုက်ကို လက်ညှိုးထိုးပြတော့ မောင်မောင့်စိတ်ထဲ ကြည်နူးသွားတယ်။

`အေပရယ့်ကို ဖုန်းဆက်ကြည့်လိုက်ဦးလေ မောင် …´

`အင်း …´

အေပရယ့်ကို ဖုန်းဆက်ကြည့်တော့ ချက်ချင်းမရဘူး။ ခဏနေမှ ဖုန်းဝင်လာလို့ ကြည့်ကြည့်လိုက်တော့ …

`အေပရယ် … နင် ဘယ်မှာလဲ …´

`လမ်းမှာ … လမ်းလျှောက်သွားမလို့လေ … ခုနက ဖုန်းမြည်သလိုလိုတော့ ထင်သား၊ တိုးတိုးပဲ ကြားရလို့၊ အဲဒါ အခု ကြည့်လိုက်တော့ နင်ခေါ်ထားတာတွေ့လို့ ပြန်ဆက်လိုက်တာ …´

`အင်း … အခု လာနေပြီလို့ … ဒါဆို ဒါပဲလေ …´

`အေးအေး … ငါ ဘာမှာထားလိုက်ရမလဲ …´

ကပါချီနိုတစ်ခွက်၊ လက်တီတစ်ခွက်လို့ ယောင်ပြီး ထွက်သွားဦးမလို့၊ နောက်မှ ဇွန်ပါလာတာ မသိစေချင်သေးတာနဲ့ …

`နေတော့ … တူတူလောက်ရောက်မှာပဲကို … ရောက်မှ မှာတော့မယ် … ဒါပဲ …´

မောင်မောင် ဖုန်းချလိုက်ပြီး ကူရှင်ပေါ် မှီလိုက်တယ်။

`ဘာတဲ့လဲ …´

`လမ်းမှာတဲ့ …´

သူ့ပေါ်မှီလာတဲ့ ဇွန့်ကိုယ်လေးကို ဖက်ထားလိုက်ရင်း ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အေပရယ့်ကို ဘယ်လိုပြောရပါ့ ဆိုတာလေ။ကားရပ်လိုက်တော့မှ အသိပြန်ဝင်လာတယ်။ တက္ကစီခပေးလိုက်ပြီး အောက်ဆင်းလိုက်တော့ ကော်ဖီဆိုင်ရှေ့မှာ စောင့်နေတဲ့ အေပရယ့်ကို တွေ့ရတယ်။

`ဟင် … ဘယ်လိုဖြစ်ပြီး နှစ်ယောက်ပူးကြီးလဲ …´

`လာပါ … အထဲရောက်မှ အေးအေးဆေးဆေး ပြောကြတာပေါ့ …´

မောင်မောင်က အေပရယ့်လက်ကို ဆွဲပြီး ဆိုင်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ နောက်ကနေ ငြိမ်ငြိမ်လေးလိုက်လာလေရဲ့။ကော်ဖီမှာလိုက်ပြီးတော့ အေပရယ်နဲ့ ဇွန်နဲ့က ဆိုင်ထောင့်နားက စားပွဲမှာ သွားထိုင်စောင့်နေကြတယ်။ မောင်မောင်ကတော့ ကောင်တာ ရှေ့မှာ မှီရပ်ရင်း သူတို့နှစ်ယောက်ကို လှမ်းကြည့်နေလိုက်တယ်။

ကြည့်ရတာတော့ လေးလေးနက်နက် ပြောနေပုံမရတဲ့အတွက် သူတို့အကြောင်းကို မပြောရသေးမှန်း သိလိုက်တယ်။ စိတ်နည်းနည်း အေးသွားရင်း ဘယ်လို စပြောရင် ကောင်းမလဲလို့ အကြံထုတ်နေတုန်းမှာပဲ ဆိုင်ဝန်ထမ်းကောင်မလေးက ကော်ဖီခွက်တွေ ယူလာပေးတယ်။

မောင်မောင်က ဗန်းကို ကိုင်ရင်း အေပရယ်တို့ဆီ လျှောက်သွားလိုက်တော့ အေပရယ်က ထရပ်ပြီး လှမ်းယူတယ်။အားလုံးထိုင်မိကြတော့ အေပရယ်က သူ့ကော်ဖီခွက်ကို ဆွဲယူရင်း …

`ဘယ်လိုဖြစ်လာကြတာတုန်း … နင်ပြောတော့ တစ်ယောက်တည်းလိုလို ဘာလိုလိုနဲ့ …´

`နင်ကလဲဟာ … တစ်ယောက်တည်း မဖြစ်လို့ပေါ့ …´

`ဘယ်သူက နင်တို့ကို ကြိုးနဲ့ပူးချည်ထားလို့လဲ …´

`မမြင်ရတဲ့ကြိုးနဲ့လေ … ချည်တဲ့သူကတော့ ကံကြမ္မာတဲ့ …´

မောင်မောင့်ခံစားချက်တွေ နည်းနည်းလွင့်ထွက်ကုန်တယ်။အေပရယ်က မျက်လုံးပြူးသွားပြီး …

`ဟဲ့ … ဘာတွေပြောနေတာလဲ …´

`မဟုတ်ဘူး … သောက်သောက် … အေးသွားဦးမယ် …´

မောင်မောင်က သူ့ရှေ့က ကော်ဖီခွက်ကို ယူရင်း တစ်ငုံငုံလိုက်တယ်။ဇွန့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ ဘယ်တုန်းတည်းက အကဲခတ်နေမှန်းမသိတဲ့ပုံစံနဲ့ မျက်လုံးလေးတွေ ဝင့်လာလေရဲ့။

`အေပရယ် …´

`အင်း …..´

`တကယ်တော့ ပြောစရာရှိတယ်ဆိုတာက … ငါတို့နှစ်ယောက်လုံးဟ …´

`အင်း …´

`မအင်းနဲ့ … အကောင်းပြောတာ …´

`သြော် … နင်တို့နှစ်ယောက်က ဘာပြောကြဦးမှာလဲ၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက် ကြိုက်နေကြပြီလို့ ပြောမလို့လား … အဲလိုပြောသင့်တာ ကြာလှပြီလေ … မဟုတ်ဘူးလား …´

`မဟုတ်ဘူး အေပရယ် … အဲဒါ … ဘယ်လိုပြောရမလဲ …´

`အင်း … စဉ်းစားလိုက်ပါဦး … စဉ်းစားလို့ရမှ ပြော …´

မောင်မောင့်မှာ ဘယ်လိုပြောရမလဲ မသိပါဘူးဆိုမှ၊ လာနောက်နေတဲ့သူနဲ့ တိုးနေတယ်။

`အေပရယ် …´

`ဟင် …´

`ငါ အခုပြောတာကို သေချာနားထောင်ပေးပါဟာ … တကယ်ပဲ ငါတို့ဘယ်လိုမှ မတတ်နိုင်လို့ အကူအညီတောင်းတယ်လို့ သဘောထား ပေးပါဟာ … နော် …´

`အင်း … ပြောလေ …´

`ဒီလိုဟာ … အခု ဇွန်က ရှေ့လျှောက် အပူအစပ်ရှောင်ရမယ့်သဘောမှာ ရှိနေပြီ …´

`ဟာ … ဘာတွေလဲ … မနောက်ပါနဲ့ဟာ …´

`မနောက်ဘူး … အဲဒါကိုမှ နားမလည်ဘူးဆိုရင်၊ အင်း … အလေးအပင်မလို့မရဘူးဟာ …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ … အူကျနေလို့လား … ဟင် …. နင်တို့ … တ … တကယ် … ဘုရားရေ … ဒုက္ခပါပဲ …´

အေပရယ် နောက်မလို့ကြံရုံရှိသေးတယ်၊ မောင်မောင် ဘာပြောချင်သလဲဆိုတာ သဘောပေါက်သွားရင်း စကားတွေ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ဖြစ်ကုန်တယ်။ ပိုက်ဆံအိတ်ကလေးထဲက ရှူဆေးဘူးလေးကို ထုတ်ရှူရင်း …

`ဇွန် ... နင်တို့ တကယ်ပြောနေတာလား …´

ဒီတော့မှ တစ်လျှောက်လုံးငြိမ်သက်နေတဲ့ ဇွန်က …

`ဟုတ်ကဲ့ … မမကြီး …´

`နင်တို့ကလဲဟယ် … ခက်တာပဲ … သေကောသေချာလို့လား …´

`ဟုတ် … ဇွန် ဆီးစစ်တဲ့ဟာနဲ့ စမ်းပြီး … ပြီး …´

ဇွန်က ပြောရင်း မျက်လွှာလေးချပြီး ရှက်ရှက်နဲ့ ငုံ့သွားတယ်။အဲဒီမှာ မောင်မောင်က …

`ငါတို့ အခု မဟုတ်တာ ဘာမှလုပ်ဖို့ စိတ်မကူးဘူး အေပရယ် … ငါ ဇွန့်ကို စောင့်ရှောက်ပြီး သူ့ကို ပြုစုပျိုးထောင်မှာပါ … အဲဒါ …´

`အဲဒီတော့ …´

`အဲဒါ … မေမေတို့ကို ပြောဖို့ …´

`ဘာ ………..´

အေပရယ်က အော်လိုက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးလန့်သွားပြီး ဘေးကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ တချို့လူတွေက စိုက်ကြည့်နေကြတယ်။

`တိုးတိုးဟ … သူများတွေ ဝိုင်းကြည့်ကုန်ပြီ …´

`သြော် … အဲဒီတော့ နင်တို့က ငါ့ကို လူမိုက်ငှားတာလား … အဲလိုလား …´

`အင်း … ဟုတ်တယ်ဟာ … အဲဒီအတိုင်းပဲ …´

`ခက်တာပဲ … မောင်မောင်ရယ် … ဟင်း …´

အေပရယ်ကတော့ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချပြီး ငြိမ်သွားတော့တယ်။ဇွန့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ရှေ့က ကော်ဖီခွက်မှာ အရာမယွင်းသေးဘူး။ မောင်မောင်က ဇွန့်လက်ကလေးကို လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးက ငိုမဲ့မဲ့။သူတို့အားလုံး တော်တော်ကြာကြာ ငြိမ်သက်နေကြလေရဲ့။ မောင်မောင်ကတော့ ကော်ဖီကို တစ်ငုံချင်းငုံရင်း ငြိမ်နေမိတယ်။

`နေဦး … နင်တို့သိတာ ဘယ်လောက်ကြာပြီလဲ … ဇွန် … နင်ပြောစမ်း …´

`ဟို … နောက်ကျတာက နှစ်ပတ်ရှိသွားပြီ … မမကြီး´

`ဖြစ်လာမှတော့ ဘာတတ်နိုင်မလဲ … ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲ ပြောပြရတော့မှာပေါ့ … ညကျရင် ငါ မေမေ့အခန်းကို သွားမယ်။ အဲဒီအချိန်ကျ နှစ်ယောက်စလုံး လိုက်ခဲ့ … အခန်းဝမှာ စောင့်နေ၊ ငါ အင်ထရိုဝင်ပြီးရင် လှမ်းခေါ်လိုက်မယ်´

နှစ်ယောက်စလုံး ခေါင်းငြိမ့်ပြကြတယ်။

`ဇွန် … နင်က အခု ပြန်လိုက်တော့ … ငါတို့သုံးယောက်စလုံး တူတူပြန်လာရင် ရှင်းပြနေရဦးမယ် …´

ဇွန်က အိတ်ကလေးကို ဆွဲပြီး နေရာက ထလိုက်တယ်။ မောင်မောင်က လိုက်ပို့ဖို့ပြင်တော့ …

`မောင်မောင် … နေခဲ့လေ …´

`ဟုတ်´

အေပရယ့်မျက်နှာကို ကြည့်ရတာ နည်းနည်းတင်းနေသလိုထင်ရလို့ ချက်ချင်းပဲ ပြန်ထိုင်လိုက်တယ်။ဇွန် ထွက်သွားတော့ အေပရယ်တစ်ယောက် မချိပြုံးပြုံးရင်း …

`နင်တို့ကလည်းနော် … ငါ ဟိုကလေးမကို မဆူချင်တာနဲ့ လွှတ်ထားလိုက်တာ …´

တစ်ချက်ညည်းပြီးတော့ …

`နင်ဟာလေ … သူများတွေ ဘယ်လိုနေ ဘယ်လိုထိုင်သလဲ မသိဘူးလား … အဲဒီကောင်မလေးကလည်း ဆေးလေးဘာလေး သောက်ရမှန်း မသိဘူးလား … ငါနော် …´

မောင်မောင်ကတော့ ခေါင်းပဲ ငုံ့ထားမိတယ်။

`ကဲ … ဒီနေ့ နင့်မွေးနေ့ … အဲဒါကို အကြောင်းပြုပြီး ပြောရမှာပဲ … မေမေ့ဆီက လက်ဆောင်တောင်းသလိုနဲ့ ပြောရရင် ကောင်းမလားလို့ …´

`နင် ကောင်းမယ်ထင်သလိုလုပ်ပါ …´

`ပြီးရော …´

`ဟိုလေ … အေပရယ် … ငါတို့ကို စိတ်မဆိုးပါနဲ့ဟာ … နော် …´

`တော်ပါ … လာချွဲမနေနဲ့ … ဒါဆို ငါပြန်မယ် … နောက်ငါးမိနစ်လောက်နေရင် ပြန်ခဲ့တော့ …´

မောင်မောင်တစ်ယောက်တည်း ကော်ဖီဆိုင်ထဲ ကျန်ခဲ့လေရဲ့။ ရင်တွေ တဒိတ်ဒိတ်ခုန်ရင်းနဲ့ပေါ့။ တတ်သမျှ မှတ်သမျှ ဘုရားစာတွေ ရွတ်နေမိတယ်။ လာမယ့်ဘေးက ပြေးတွေ့ချင်စရာမကောင်းဘူးလေ။ ဒီအရွယ်ကျမှတော့ အရိုက်မခံရလောက်တော့ဘူး ထင်တာပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပါ၊ ကိုယ့်ကို ကလေးကတည်းက ကျွေးမွေးပြုစုလာတဲ့ မေမေနဲ့တော့ မျက်နှာမပျက်ချင်တာ အမှန်ပါလေ။ သစ္စာဆိုဆိုရင်လည်း ဆိုရဲပါရဲ့။

မောင်မောင် အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာ ထိုင်စောင့်နေတဲ့ မေမေ့ကို တွေ့ရတယ်။

`ကဲ … ကိုယ်တော်လေး … ရေမိုးချိုး … ပြီးရင် ဒီမှာ ကိတ်မုန့်လှီးရအောင် …´

`ဟုတ် …´

မောင်မောင် အခန်းထဲ တက်ခဲ့တယ်။ လက်ထဲက အိတ်ကို ချပြီး ကုတင်ပေါ် ခြေပစ်လက်ပစ်ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ ခဲဆွဲထားသလို လေးလံနေလေရဲ့။ ခဏနေတော့ အေပရယ် ဝင်လာတယ်။

`ဟဲ့ … လုပ်လေ … ပြဿနာရှာတုန်းက ရှာပြီး ခုမှ ကြောက်မနေနဲ့ … ရေသွားချိုးတော့ …´

ဆိုတာနဲ့ မောင်မောင်လည်း မျက်နှာသုတ် ပုဝါတစ်ထည် ကောက်ဆွဲလိုက်တယ်။ စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ပဲ အဝတ်လဲရင်း ကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ့်ကို မတွေ့ရတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ ရေချိုးခန်းဘက် လျှောက်ခဲ့တယ်။ရေပန်းကကျလာတဲ့ရေကို ခေါင်းထိုးခံရင်း ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အေးမြတဲ့ရေရဲ့အရသာက ရင်ပူနေတာတွေကိုတော့ ငြိမ်းအေးသွားဖို့ မစွမ်းနိုင်ပေမယ့် အတော်အတန်တော့ သက်သာစေသလိုပဲ။

မြန်မြန်သွက်သွက် ခေါင်းလျှော်လိုက်ပြီးတော့ ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်ခဲ့တယ်။ ဆပ်ပြာတောင် တိုက်မိသလား မတိုက်မိဘူးလား ဆိုတာ မသိတော့ဘူး။ အောက်မှာ စောင့်နေကြပြီ မဟုတ်လား။ရေသုတ်၊ ခေါင်းကို ဒရိုင်ယာနဲ့မှုတ်ပြီး ချည်သားတီရှပ်ပါးပါးတစ်ထည် ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။ ခပ်လွယ်လွယ် အနားမှာတွေ့တဲ့ ပုဆိုး တစ်ထည်ကို ဝတ်လိုက်ပြီး အိမ်အောက်ဆင်းလာခဲ့တယ်။

ဖောက် ….

ဆိုတဲ့အသံနဲ့အတူ ဖဲကြိုးမျှင်တွေက မောင်မောင့်ခေါင်းပေါ်ကို လာအုပ်ကြတယ်။ ကြည့်လိုက်တော့ ဖဲကြိုးဘူးခွံလေးကို ကိုင်ထားတဲ့ မေ့ကို တွေ့ရတယ်။

နိုနိုက သူ့လက်ကို လာဆွဲလို့ သူနဲ့တူတူ ထမင်းစားခန်းထဲ ဝင်ခဲ့လိုက်တယ်။ စားပွဲအလယ်က အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်လိုက်တော့ လင်ဗန်း အကြီးစားလောက်ရှိတဲ့ ချိစ်ကိတ်ဝိုင်းကြီး၊ မျက်နှာပြင်ပေါ်မှာတော့ Happy Birthday Maung Maung လို့ စာတန်းထိုးထားတယ်။ အဲဒီဘေးက နှင်းဆီပွင့်ဖတ်ကလေးတွေနဲ့ ရံထားတယ်။

`မေမေ … ဓာတ်ပုံရိုက်တော့မှာလား …´

ဂျူလိုင့်အသံကို ကြားရတယ်။ မေမေက မောင်မောင့်လက်ထဲကို ဓားတစ်ချောင်းထည့်ပေးလိုက်ပြီး …

`ကဲ … လှီး … အဲ … နေဦးလေ … အေပရယ် … ဖယောင်းတိုင်တွေ ညှိဖို့လုပ်ဦး …´

အေပရယ်က ဖယောင်းတိုင်တွေကို လာထွန်းပေးတယ်။ အားလုံးထွန်းပြီးတော့ သူတို့ခုနစ်ယောက်စလုံး ကိတ်မုန့်ဘေးမှာ ဝိုင်းလိုက် ကြတယ်။ မေမေကတော့ ဘေးကနေ ကင်မရာကိုင်ထားတယ်။ ခဏနေတော့ အားလုံးက ဖူးကနဲ မှုတ်လိုက်ကြတာနဲ့ တစ်ပြိုင်နက် ဖလက်ရှ်မီးအလင်းနဲ့ ရှပ်တာသံကို ကြားရတယ်။

`ဟက်ပီးဘတ်ဒေး မောင်မောင် …´

လို့ အားလုံးဝိုင်းအော်ကြတယ်။

`ကဲ … လှီးတော့ဟာ … ဆာပြီ …´

နှစ်ဦးက အော်လိုက်တယ်။

မောင်မောင်က ကိတ်မုန့်ကို ဓားရာပေးပြီးတာနဲ့ အေပရယ်က လက်ပြောင်းယူလိုက်ပြီး ကျွမ်းကျင်စွာ လှီးဖြတ်ပေးလိုက်တော့တယ်။ တစ်ယောက်ကို တစ်တုံးစီ ထည့်ပေးလိုက်ပြီး အားလုံး စားပွဲမှာ ဝိုင်းထိုင်လိုက်ကြတယ်။ မကြီးမငယ်နဲ့ ကရင်မ်တွေနဲ့ လိုက်သုတ်တဲ့ မြန်မာဗီဒီယို ဇာတ်ကားတွေထဲကလိုတော့ မဟုတ်ဘူးပေါ့။

`လက်ဆောင်တွေကတော့ ရပြီးပြီနော် … တော်တော့ ဟုတ်လား …´လို့ မေမေက ပြောတယ်။

ဂျူလိုင်ကတော့ ဝိတ်တက်တော့မှာပဲလို့ ညည်းနေတယ်။

`အဲဒါဆိုလည်း မစားနဲ့လေဟာ´

မောင်မောင်က ပြောလိုက်တော့ …

`မွေးနေ့ရှင်ကလည်း သူကျွေးရတာမဟုတ်ဘဲနဲ့တောင် ကပ်စီးကလည်း နှဲသေး …´

နှစ်ဦးက ကိတ်မုန့်တစ်တုံးထပ်လှီးနေရင်း ပြန်ခွပ်တယ်။

`ဟုတ်ပါဘူးဟာ … ညည်းတို့တွေက ဒိုင်းယက်တွေ ဘာတွေ … မ,လှချင်တွေဆိုတော့ ငါက စေတနာနဲ့ပါ …´

ဂျူလိုင်က လျှာထုတ်ပြရင်း ဆက်စားနေတယ်။

ကိတ်မုန့်က ကြီးပေမယ့် တက်ညီလက်ညီ ဖြိုလိုက်ကြတော့လည်း မေမေတောင်မှ တစ်တုံးပဲ ရလိုက်ပါတယ်။ ယောက်ျားလေးပီပီ မောင်မောင်ကတော့ အစားနိုင်ဆုံးပေါ့၊ ဝိတ်တက်မှာ ကြောက်တဲ့ ဂျူလိုင်က ဒုတိယလိုက်ပါတယ်။ ကျန်သူတွေကတော့ ပုံမှန်လောက်ပေါ့။

အားလုံးပန်းကန်တွေ ဆေးကြောသိမ်းဆည်းနေတုန်း မေမေက အခန်းထဲ တက်သွားတယ်။ သူတို့တွေပဲ ကျန်ခဲ့လေရဲ့။

.....................................................................

ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် သူ့အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တော့ ဒီနေ့မှာ ကျင်းပပေးလိုက်တဲ့ မွေးနေ့ရှင် မောင်မောင့်အကြောင်း တွေးမိတယ်။သူတို့တွေ ငယ်ငယ်က အလယ်တန်းကျောင်းမှာကတည်းကပေါ့။ မောင်မောင့်အမေ ဝေဝေနဲ့ သူက အချစ်ဆုံးသူငယ်ချင်းတွေ။ စာတော်တဲ့သူတွေမို့ အခန်းတစ်ခုတည်းမှာ နှစ်တိုင်းတူတူတက်ခဲ့ကြတာပေါ့။

ဝေဝေတို့အိမ်က စည်းကမ်းကြီးတယ်။ ပြီးတော့ ဗုဒ္ဓဘာသာကို ကြည်ညိုကိုင်းရှိုင်းသူတွေပါ။ဒီလိုမိဘမျိုးတွေက မွေးဖွားလာတဲ့ ဝေဝေက မောင်မောင့်အဖေရင်းဖြစ်တဲ့ စောဂျိမ်းစ်ကို ယူမယ်ဆိုတော့ ဖြူဖြူ့မှာ တော်တော်လေး အံ့အားသင့်သွားခဲ့ရတယ်။ အိမ်ကို ဆန့်ကျင်ပြီး ထွက်လာတဲ့ ဝေဝေ့ကို စောဂျိမ်းစ်က မြတ်နိုးစွာပဲ စောင့်ရှောက်ခဲ့ပါတယ်။

စောဂျိမ်းစ်က ဆယ်တန်းနှစ်ခါကျပြီး အပြင်ဖြေဖို့ လုပ်နေတဲ့အချိန်မှာ တက္ကသိုလ်က ပထမနှစ်ကျောင်းသူ ဝေဝေနဲ့ ချာ့ချ်က အလှူခံ ထွက်တဲ့အချိန်မှာ တွေ့ခဲ့ကြရင်း ငြိတွယ်သွားခဲ့ကြတာပါ။

မိဝေဝေအလုပ်ကောင်းလို့ ဖြူဖြူ့ကိုတောင် မိဘတွေက စိုးရိမ်ပြီး သူတို့သူငယ်ချင်းရဲ့သား၊ ခု သမီးတွေအဖေနဲ့ အိမ်ထောင်ချပေးခဲ့တာ။ ကိုရဲနိုင်က ကောင်းရှာပါတယ်၊ ဖြူဖြူ့ကိုလည်း ချစ်တယ်။ သစ္စာရှိရှိ၊ ရိုးရိုးသားသားနဲ့ သေသည်အထိ မြတ်နိုးစွာ စောင့်ရှောက်ခဲ့တာပေါ့။ သူ့အကြောင်းတွေးမိတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူ မျက်ရည်ဝဲချင်တယ်။ အရွယ်ကောင်းတုန်းမှာ စွန့်ခွာသွားခဲ့တာကိုး။

ဝေဝေ့အကြောင်း ဆက်တွေးမိတော့ …

စောဂျိမ်းစ်တို့က မုဆိုးမသားအမိနှစ်ဦးတည်း နေခဲ့ကြတာဆိုတော့ သူတို့အမေကလည်း ဝေဝေ့ကို ကြည်ဖြူစွာပဲ လက်ခံခဲ့ပါတယ်။ နောက်တော့ ဘာစိတ်ကူးပေါက်လို့လဲ မသိ၊ စောဂျိမ်းစ်တစ်ယောက် စစ်ထဲ ဝင်သွားပြီး တိုက်ရည်ခိုက်ရည်ကောင်းလို့ ရာထူးတိုးတယ်လို့တော့ ကြားတယ်။ သူတို့ အင်းတိုင်က တပ်ရင်းအိမ်ထောင်သည်လိုင်းမှာ နေကြတယ်လို့ ကြားပြီးနောက်ပိုင်း ဖုန်းလောက် စာလောက်ပဲ အဆက်အသွယ် ရှိကြတော့တာလေ။

ဝေဝေတို့က တော်တော်နဲ့ ကလေးမရဘူးလေ။ ဖြူဖြူတို့က ကလေးခြောက်ယောက်ရတဲ့အခါကျမှ မိဝေဝေတို့က မောင်မောင့်ကို ကိုယ်ဝန်ရှိလာခဲ့တာ။ မောင်မောင့်ကိုယ်ဝန်အရင့်အမာဖြစ်စပြုလာတဲ့အချိန်မှာပဲ တပ်ကြပ်ကြီးစောဂျိမ်းစ်တစ်ယောက် ရှေ့တန်းထွက်သွားရတာ ဆိုတော့ မောင်မောင့်မှာ သူ့အဖေမျက်နှာကိုတောင် မမြင်ဖူးလိုက်ဘူးပေါ့။

နောက်ဆုံးတော့ စောဂျိမ်းစ်က တိုက်ပွဲကျ၊ မိဝေဝေတစ်ယောက် သူ့သားကို ဖြူဖြူ့ကို အပ်ပြီး ဆုံးပါးသွားခဲ့တဲ့အခါမှာတော့ မမြင်နိုင်တဲ့ကံကြမ္မာနဲ့ ရက်စက်နိုင် လွန်းတဲ့ ဝေဝေ့မိဘတွေကိုပဲ အပြစ်တင်ချင်တော့တယ်။

ဖြူဖြူတို့ကလည်း သမီးတွေချည်းပဲ မွေးထားမိတော့ သားလေးတစ်ယောက်လိုချင်နေတုန်း၊ ကိုရဲနိုင်ကလည်း ရှောရှောရှူရှူပဲ မောင်မောင့်ကို မွေးစားခဲ့တယ်။ နည်းနည်းကြီးလာတော့ သွားလေရာ ချီပိုးသွားတတ်လွန်းလို့ ဖြူဖြူကတောင် အဖြစ်သည်းရန်ကောဆိုပြီး အမြင် ကတ်ခဲ့ရသေးတာလေ။ ခုတော့လည်း … သြော် … စိတ်မကောင်းစရာတွေ မတွေးချင်တော့ပါဘူး။

အဲဒီအဖြစ်အပျက်တွေ ဖြစ်ခဲ့တာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခု ကျော်ခဲ့ပါပြီ။ ဖြူဖြူလည်း ဒေါ်ဖြူဖြူဖြစ်လို့ ကိုရဲနိုင်ချန်ထားခဲ့တဲ့ လက်ငုတ်လက်ရင်း လေးတွေနဲ့ အခြေကျနေခဲ့ပြီပဲ ဥစ္စာ။ ဝေဝေရေ … နင့်သားပေမယ့် ငါ့သားပါပဲဟယ်လို့ စိတ်ထဲက ပြောရင်း ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် မျက်ရည်ဝဲလာမိပြန်တယ်။ သူငယ်ချင်း တစ်ယောက် သူ့သားလေးကို ဘယ်လောက်များ မိခင်တစ်ယောက်အနေနဲ့ တစိမ့်စိမ့်ချစ်ချင်ရှာမလဲလို့တွေးရင်း စိတ်မကောင်းလိုက်တာလေ။

ဆက်ပြီး မောင်မောင့်အကြောင်းတွေးမိတော့၊ သူ့အကြောင်းသူ သိသွားတဲ့နေ့က မူးလာတဲ့အဖြစ်ကို သတိရမိပြန်တယ်။ မောင်မောင်က ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ဖြစ်ဖူးတာ မဟုတ်ဘူး။ လူငယ်သဘာဝ တစ်ခါတစ်လေ သောက်လာတဲ့အခါလေးတွေရှိပေမယ့် အဲဒီလို ရုပ်ပျက်တဲ့အထိတော့ မဖြစ်ခဲ့ဖူးဘူးလေ။ သူ့ခမျာ တော်တော်လေး နာကျင်ခံစားသွားရမယ်ထင်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် ဒေါ်ဖြူဖြူလည်း ဘာတတ်နိုင်မှာ မို့လို့လဲ။ တတ်နိုင်ခဲ့ရင်ကော ဒီလိုအဖြစ်မျိုးရှိလာမှာမှ မဟုတ်ဘဲ။

ဒေါ်ဖြူဖြူတွေးရင်း ခေါင်းခါမိတယ်။ အင်းလေ … ခုတော့ ပြန်ပြီးတည်ငြိမ်စပြုလာပြီလို့ ထင်တာပါပဲ။ သူ့အစ်မတွေကြား ချစ်ချစ်ခင်ခင် ရယ်ရယ်မောမောနဲ့ ပျော်ရွှင်နေတာကိုတွေ့တော့ ကျေနပ်မိပြန်ရော၊ မိဝေဝေ … နင့်ကြောင့်ဟဲ့။

သေချာစဉ်းစားကြည့်မိတော့မှ မောင်မောင့်မျက်ခုံး၊ မျက်လုံးတွေက ဝေဝေ့အတိုင်းပဲ။ မောင်မောင့်ကို တွေ့တိုင်း သူ့သူငယ်ချင်း သက်ဝင်လှုပ်ရှားနေသလိုမျိုး စဉ်းစားမိတော့လည်း ကြည်နူးမိပြန်ရော။

အသားဖြူတာတော့ စောဂျိမ်းစ်တို့ဘက် လိုက်တယ်နဲ့တူတယ်။ သူ့အမေ ဝေဝေက အသားနည်းနည်းညိုတယ်။ မောင်မောင့်ကို သူတို့ မွေးစားလိုက်တော့ အသားဖြူတဲ့သူတွေကြားမှာ ညိုမနေတော့လည်း လူတွေ သတိပြုမိစရာ မဖြစ်တော့ဘူးပေါ့။ ရင်းနှီးတဲ့သူငယ်ချင်းတွေကလွဲလို့ တခြားသူတွေက မောင်မောင့်ကို သားအငယ်ဆုံးလေးလို့ပဲ သိထားကြတယ်လေ။

ဒါတွေအားလုံးဟာ မနေ့တစ်နေ့ကလိုပါပဲလားလို့ ဒေါ်ဖြူဖြူ တွေးမိတယ်။ သူကိုယ်တိုင် နို့တိုက်မွေးခဲ့ရတဲ့ မောင်မောင့်အူဝဲအရွယ်လေး၊ ဆော့ပြေးကစားတတ်တဲ့အရွယ်လေး၊ ကျောင်းသားအရွယ်လေး၊ အခု လူပျိုကြီးဖားဖားအရွယ်၊ ဒါတွေက မြန်လိုက်တာလေ။ ဒါပေမယ့် ဘာများ ဆန်းနေလို့လဲ။ ဒေါ်ဖြူဖြူ ပြန်စဉ်းစားကြည့်တော့ သူ့အသက်တောင်မှ လေးဆယ့်လေးနှစ်ထဲ ရောက်တော့မှာပဲဟာ။

အဲဒီအချိန်မှာပဲ အခန်းတံခါးဝက အသံကြားရတယ်။

`မေမေ … သမီး ဝင်ခဲ့လို့ရမလား …´

အေပရယ့်အသံနဲ့ တူတာပဲ။ဝင်ခဲ့လေလို့ ပြောလိုက်တော့ အမြဲတမ်းလူကြီးဆန်တဲ့အသွင်နဲ့ နေတတ်တဲ့ သူ့လက်ရုံး အေပရယ့်ကို တွေ့ရတယ်။

အေပရယ်က ငယ်ငယ်တည်းက သိတတ်ပြီး လူကြီးလေးလိုပဲ။ သူတို့အဖေဆုံးသွားတုန်းက သူကပဲ လူကြီးတစ်ယောက်လို ဒေါ်ဖြူဖြူ့ကို တတ်နိုင်သမျှ ကူညီပြီး၊ မောင်ညီမလေးတွေကိုလည်း ထိန်းကျောင်းပေးခဲ့တာပေါ့။ သူ့တစ်ယောက်ကိုတော့ တကယ်ပဲ ဒေါ်ဖြူဖြူ အားကိုးမိတယ်။

`ဘာကိစ္စရှိလို့လဲ သမီး … ပြောလေ …

မောင်မောင်နဲ့ ဇွန်တို့ကတော့ အခန်းအပြင် လမ်းကြားမှာ ရင်တထိတ်ထိတ်နဲ့ စောင့်နေကြလေရဲ့။ တစ်ယောက်လက်ကို တစ်ယောက် ဆုပ်ကိုင်ရင်းနဲ့ အားပေးသလား၊ အားယူသလားဆိုတာတောင် မသိတော့ပါဘူး။

........................................................

သူ့ရှေ့မှာ ထိုင်လို့ မျက်လွှာကို ချထားပြီး ချီတုံချတုံဖြစ်နေပုံရတဲ့ အေပရယ့်ကို ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ထူးဆန်းနေမိတယ်။ အရင်တုန်းကဆို ပြောစရာရှိရင် ပြောလိုက်၊ ဘယ်ညီမကဖြင့် ဘာလိုအပ်နေတယ် ထင်တယ်၊ ဘာလုပ်ပေးရင်ကောင်းမယ် စသည်ဖြင့် တိုင်တိုင်ပင်ပင်ရှိခဲ့တဲ့ အေပရယ်ဟာ ခုတော့ သူ့ရှေ့မှာ မရွံ့မရဲဖြစ်နေသလိုပဲ။

ဒါနဲ့ပဲ ဒေါ်ဖြူဖြူက ….

`ဘာကိစ္စလဲ သမီး … ဘယ်သူ့ကိစ္စမို့လို့လဲ … အရေးကြီးလား …´

ဒီတော့မှ အေပရယ့်ဆီက အသံထွက်လာတယ်။

`ဆိုပါတော့ မေမေရယ် …´

`ဟဲ့ … ဒါဆိုလည်း ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပေါ့၊ တို့သားအမိတွေကြားမှာ ဒီလောက်တောင် ခက်ခက်ခဲခဲဖြစ်ရမယ့်ကိစ္စ ဘာများရှိလို့လဲ´

အေပရယ်တစ်ယောက် နှုတ်ဆိတ်သွားပြန်တယ်။ ခေါင်းထဲမှာလည်း ပြောစရာစကားကို စီစဉ်နေတာ စီစဉ်လို့ကို မရတော့ဘူး။ နောက်ဆုံးတော့ ကလေးတုန်းက နည်းအတိုင်းပဲ ပြောဖို့ စိတ်ကူးလိုက်တယ်။

`ဟဲ့ … ပြောဦးမှာလား … ဒီနေ့ …´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ … သမီးတစ်ခုတော့ ပြောချင်တယ် …´

`ပြောပါ … ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက်စကားပလ္လင်ခံနေရတာလဲ …´

`သမီး … အင်း … မေမေ့ကို ကတိတစ်ခု အရင်တောင်းချင်တယ် …´

`ဘာကိုလဲ …´

`သမီးပြောတာ နားထောင်ပြီးရင် ဘယ်သူ့ကိုမှ မဆူရဘူးလို့ပါ …´

ဒေါ်ဖြူဖြူ စဉ်းစားရကျပ်သွားတယ်။ ဟုတ်တယ်၊ ကလေးတုန်းကသာ တစ်ခါတစ်လေ ကလေးတို့သဘာဝဖြစ်တတ်တဲ့ ကိစ္စလေးတွေ အတွက်သာ ဒီလိုမျိုး ပြောခဲ့ဖူးတာ၊ ခုတော့ အရွယ်တွေရောက်ကာမှဆိုတော့။

`ကဲပါ … ကတိပေးဆိုလည်း ပေးမှာပေါ့ … ပြောပါဦး … ဘာအကြောင်းလဲဆိုတာ …´

`ဟိုလေ …´

`ကြိမ်လုံးရှာရတော့မလား … အေပရယ် …´

ဒေါ်ဖြူဖြူ နည်းနည်းစိတ်တိုလာပြီ။ ဟုတ်တယ်လေ၊ ဒီလောက် သူ့ဘက်က လိုက်လျောထားတာကို။

`ဟုတ် … ဟင့်အင်း … သမီးပြောပါ့မယ် … ဒီလိုပါ … မေမေ …´

`အင်း …´

`မောင်မောင့်ကိုလေ … မွေးနေ့လက်ဆောင်တစ်ခုလောက် ထပ်ပေးလို့ မရဘူးလားဟင် …´

`ဟင် … ဒီကောင်လေးက ဘာလိုချင်ပြန်ပြီတုန်း … ဒီလောက် ဝယ်ပေးထားတာကို …´

`ရမလားဟင် …´

`ကဲပါ … ပြောကြည့်ပါဦး … သူက ဘာလိုချင်လို့လဲ …´

အေပရယ် တစ်ချက်တွန့်သွားပြန်တယ်။ ပြောရမယ့်ကိစ္စကြီးကလည်း သူ့ပုခုံးပေါ်မှာ လေးလံလွန်းနေပြီ။ ကိုယ့်ကို ယုံကြည်လို့ လာပြီး တိုင်ပင်ကြတဲ့ ညီမနဲ့ မောင်ရဲ့ ပြဿနာဆိုတော့လည်း မငြင်းရက်ဘူးလေ။

`မောင်မောင်က … က …´

`ဟင်း …´

ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် သက်ပြင်းချမိတယ်။ နည်းနည်းလည်း စိုးရိမ်လာမိသလိုပဲ။

`မောင်မောင်ကလေ … သူလိုချင်တာက … ဇွန့် … ဇွန့်ကိုတဲ့ …´

`ဘာ …´

အေပရယ်တစ်ယောက် သူ့အမေရဲ့ အော်သံအောက်မှာ မျက်ရည်တွေ စီးကျလာတယ်။

`ဒီ … ဒီကောင်လေး ရူးနေပြီလား … ဘယ်မှာလဲ … ခေါ်စမ်း … အခု သွားစမ်း အေပရယ် … အခု …´

အေပရယ် ထရပ်လိုက်တော့ ဒေါ်ဖြူဖြူ ရင်ဘတ်ကို ဖိပြီး ကျန်ရစ်တယ်။တံခါးကိုလည်း ဖွင့်လိုက်ရော မျက်နှာငယ်လေးတွေနဲ့ ရပ်နေတဲ့ နှစ်ယောက်ကို တွေ့ရတယ်။အေပရယ်က ဘာမှတော့ မပြောပါဘူး။ သူတို့လက်တွေကိုပဲ ဆုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း အခန်းထဲ ခေါ်လာခဲ့တယ်။

`ထိုင်ကြ …´

ဒေါ်ဖြူဖြူ့အသံက မာနေတယ်။

`ကဲ … အေပရယ် … နင်သွားတော့ … ဟိုကောင်မလေးကကော ဘာဖြစ်လို့ ပါလာရတာလဲ …´

`မမကြီး …´

ဇွန့်ရဲ့ အားကိုးတကြီးခေါ်သံလေး။ ကြည့်လိုက်တော့ ဆက်နေဖို့ မျက်ရိပ်ပြနေတယ်။

`ကဲ … အေပရယ် … နေမှာဖြင့်လည်းနေ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ရတာလဲ မောင်မောင် … ပြောပါဦး …´

`သား … သားနဲ့ …´

မောင်မောင်က ဇွန့်လက်ကလေးကို အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း ထစ်ငေါ့နေတယ်။

`သမီးတို့ချင်း ချစ်နေကြပြီ မေမေ …´

စိတ်ဆုံးဖြတ်ထားပုံပေါ်တဲ့ ဇွန်က ဖွင့်ဟလိုက်တယ်။အေပရယ်ကတော့ ဇွန်တစ်ယောက် ဒီလောက်ရဲတင်းမယ် ထင်မထားလို့ အံ့သြနေမိတယ်။

`ဘာ … နင်တို့နှစ်ယောက်က … နေပါဦး … မောင်မောင်ရယ် … သူက နင့်အစ်မ မဟုတ်ဘူးလား …´

မောင်မောင်လည်း ဇွန့်ကို ကြည့်ရင်း အားတက်လာတာနဲ့ …

`ဟုတ်တော့ဟုတ်ပါတယ် မေမေ … သားက သူ့ကို အစတည်းက ချစ်ခဲ့တာပါ … နောက် တကယ်မဟုတ်မှန်း သိသွားတော့မှ ဖွင့်ပြောလိုက်တော့ ဇွန်က လက်ခံခဲ့တာ …´

`နင် … နင် …´

အေပရယ်တစ်ယောက် ကြားကနေ မျက်ရည်တွေပဲ ကျနေမိတယ်။ မေမေဟာ ဘယ်တုန်းကမှ သားသမီးတွေကို နင်လို့ သုံးဖူးတာ မဟုတ်ဘူး။

`တကယ်တော့ မေမေရယ် … သား ဇွန့်ကို အစ်မတစ်ယောက်လိုရော ချစ်သူတစ်ယောက်လိုပါ ချစ်လို့ပါ …´

`အဲဒါဆိုလည်း နင်တို့ချင်း အဆင်ပြေနေရင် ပြီးတာပဲ၊ ဘာလို့ ခုမှ ငါ့ကို လာပြောရတာတုန်း´

`မေမေ …´

အေပရယ်က ဝင်တားလိုက်တယ်။

`ကလေးတွေကို အဲဒီလောက် မပြောပါနဲ့ မေမေရယ် … သူတို့မှာလည်း ပြောမှကို ဖြစ်မှာမို့ပါ …´

ဒီတော့မှ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် နည်းနည်း စိတ်လျှော့လိုက်တယ်။

`ကဲ … ဒါဆိုလည်း ဘာဖြစ်လို့လဲ … ပြောလေ …´

`သား … သားတို့ …´

 `သမီး …´

ဒါ့အပြင် စကားမဆက်နိုင်ကြတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ အေပရယ်ကပဲ လူမိုက်ဝင်လုပ်ရတော့တယ်။

`သူတို့ လက်ထပ်ပါရစေတဲ့ … မေမေ´

`ဟင်း ….. နင်တို့ချင်း ကြိုက်တာတောင် လွန်လှပြီ … ဘာဖြစ်လို့ ဒီလောက် အလောတကြီး လက်ထပ်ဖို့ ပြောရတာလဲ …´

ပြောသာပြောနေရတယ်။ ဒေါ်ဖြူဖြူ့စိတ်ထဲ တစ်ခုခုကို သိနေသလိုပဲ။ ဘုရား ဘုရား … မဟုတ်ပါစေနဲ့။

`ဟုတ်တယ် မေမေ …´

တည်ငြိမ်မှု တစ်စတစ်စနဲ့ ရလာတဲ့ အေပရယ်ကပဲ ဆက်ပြောချလိုက်တယ်။

`သူတို့နှစ်ယောက် လက်မထပ်ရင် မဖြစ်တော့လို့ပါ …´

`ဟင်း ………………….´

ဒေါ်ဖြူဖြူ သက်ပြင်းရှည်ကြီးတစ်ခုကို လေးလေးပင်ပင်ချလိုက်တယ်။အတန်ကြာအောင် ငြိမ်သက်နေပြီးမှ …

`အင်း … သိပြီ၊ ခုတော့ သွားကြတော့ … ငါတစ်ယောက်တည်း နေချင်တယ် … သွားတော့ အေပရယ် … နင့်မောင်နဲ့ ညီမကို ခေါ်သွားတော့ …´

`ဟုတ်ကဲ့ … မေမေ … ဒါဆို မေမေ နားလိုက်ပါဦး …´

တစ်ဆက်တည်း မောင်မောင်တို့ဘက် လှည့်ရင်း …

`ကဲ … လာကြ လာကြ … မေမေ နားပါစေ …´

ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် အိပ်ယာပေါ်ကို လှဲချလိုက်တယ်။ခဏနေတော့ အခန်းမီးပိတ်၊ ညအိပ်မီးလေးလင်းလာပြီး တံခါးပိတ်သံတိုးတိုးကို ကြားရတယ်။အခန်းထဲက ပြန်ထွက်လာတော့ အေပရယ်က ပြောတယ်။

`သိပ်လည်း စိတ်မပူကြပါနဲ့ဟယ် … တို့ညီအစ်မတွေအားလုံး နင်တို့ဘက်က ရှိမှာပါ …´

သူတို့နှစ်ယောက်ကတော့ ခေါင်းပဲ ငြိမ့်ပြနိုင်တော့တယ်။အေပရယ်က ဇွန့်ကို သူ့အခန်းထဲ လိုက်ပို့တော့ မောင်မောင်က အောက်ထပ်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။ဧည့်ခန်းထဲမှာတော့ နိုနိုနဲ့ ဂျူလိုင်က တီဗီကြည့်နေတယ်။

`ဟဲ့ … ဘယ်ပျောက်နေတာလဲ … ခုနကတည်းက နင့်ကို မတွေ့တာ …´

နိုနိုက လှမ်းမေးတယ်။မောင်မောင် ပုခုံးပဲ တွန့်ပြလိုက်ပြီး ရေခဲသေတ္တာဆီ လျှောက်ခဲ့တယ်။ရေတစ်ခွက် ယူသောက်လိုက်မှ ခုနက ရင်ထဲ မောနေခဲ့တာတွေ ငြိမ်သက်သလိုလို ဖြစ်သွားတယ်။ပြီးမှ ဧည့်ခန်းဘက် ပြန်ထွက်လာပြီး …

`နိုနို … နင် မအိပ်သေးဘူးလား …´

`အင်း … နက်ဖြန် အော့ဖ်လေ … ဒီည အေးဆေးပေါ့ …´

`သြော် … အေးအေး … ဒါဆိုလည်း ဂွတ်နိုက် …´

`နိုက် …´

ဂျူလိုင်ကတော့ သူ့ကို လှည့်တောင်မကြည့်ဘူး။ ကိုရီးယားကားထဲ အာရုံဘယ်လောက်များရှိသလဲ ပြောပါတယ်။

................................................

မောင်မောင်အခန်းထဲ တက်သွားတော့မှ ဂျူလိုင်က လှည့်မေးတယ်။

`ခုနက ဘယ်သူလဲ ….´

`မောင်မောင်လေ … ဘာဖြစ်လို့လဲ´ဆိုပြီး နိုနိုက ပြောလိုက်တော့ …

`သြော် … အသံကြားသလိုလိုရှိလို့ မေးကြည့်တာ …´

ကဲ … ကောင်းရော။

ခဏနေတော့ သူတို့နားကို နောက်တစ်ယောက် ထပ်ရောက်လာတယ်။ ဒီတစ်ခါတော့ ဂျူလိုင် လှည့်မကြည့်လို့ မရတော့ဘူး။

`ကဲ … နှစ်ယောက်စလုံး မေမေ ပြောစရာရှိတယ် …´

`ဟုတ်ကဲ့ … မေမေ …´

ဆိုတဲ့ အသံနဲ့အတူ နှစ်ယောက်သား လှည့်ကြည့်လိုက်ကြတယ်။ဒေါ်ဖြူဖြူက သူတို့အနား ဝင်ထိုင်တယ်။

`နက်ဖြန်ကျရင် သမီးတို့နှစ်ယောက် အလုပ်မသွားကြနဲ့၊ ခွင့်ဖြစ်ဖြစ်တင်လိုက် …´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ … သမီးကတော့ နက်ဖြန် အော့ဖ်ပဲ … အဆင်ပြေပါတယ် …´

နိုနိုက ပြောတော့၊ ဂျူလိုင်က …

`အရေးကြီးလို့လား မေမေ … ဒါဆိုလည်း မန်နေဂျာကို ဖုန်းဆက်ပြီး ပြောလိုက်ပါ့မယ် …´

`အင်း … ဂျူလိုင်က မေ့ကိုလည်း ပြောလိုက် … တိုင်ပင်စရာ ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့လို့၊ နှစ်ဦး … အင်း နေပေ့စေတော့ … သူကတော့ ကျောင်းသွားရဦးမှာ မဟုတ်လား …´

နိုနိုနဲ့ ဂျူလိုင် တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက် ကြည့်လိုက်မိကြတယ်။ ဘာဆိုတာတော့ မပြောတတ်ဘူး၊ ဒါပေမယ့် သူတို့အမေမျက်နှာက အတော့်ကို လေးနက်တဲ့ပုံပေါ်နေတယ်။

`အေးအေး … ဒါဆို မေ့ကို ပြောလိုက်နော် … မေမေ အိပ်တော့မယ် …´

`ဟုတ် …´

ဒေါ်ဖြူဖြူပြန်သွားတော့ ညီအစ်မနှစ်ယောက် ဇဝေဇဝါနဲ့ ကျန်ရစ်တယ်။ခဏနေတော့ ကြည့်နေတဲ့ဇာတ်လမ်းတွဲလည်း ပြီးသွားတော့ နှစ်ယောက်သား ကိုယ်စီကိုယ်ငှ အခန်းထဲ ပြန်ခဲ့ကြလေရဲ့။

..................................

နောက်တစ်နေ့မနက်ကျတော့ မောင်မောင်တစ်ယောက် မျက်နှာပူတာနဲ့ စောစောစီးစီးပဲ ပြီးအောင်လုပ်ပြီး ရုံးကို ထွက်လာခဲ့တယ်။ ဇွန်လည်း သူနဲ့ မရှေးမနှောင်းပဲ နောက်က ထွက်ဖို့ ပြင်နေတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပြုံးပြီး ပုခုံးတွန့်ပြတာကို တွေ့ရတယ်။

အေပရယ်တစ်ယောက် မနက်စာကိုတောင် မစားတော့ဘဲ သွားမယ်လုပ်နေတဲ့ ဇွန့်ကို တွေ့တော့ …

`ဇွန် … ညီမလေး …´

`ဟုတ် … မမကြီး …´

`မနက်စာ စားဦးလေ …´

`မစားချင်တော့ဘူး မမကြီးရယ် … မေမေ ဆင်းမလာခင် သွားမလားလို့ပါ …´

`ကဲ … ဒါဆိုလည်း ပေါင်မုန့်နှစ်ချပ် ထောပတ်သုတ်ပေးမယ် … ခဏလေး …´

အေပရယ်က ပေါင်မုန့်ကို ပလပ်စတစ်အိတ်ကလေးနဲ့ ထည့်ပြီးလာပေးတာကို ယူရင်း ဇွန်တစ်ယောက် အိမ်ထဲက ခပ်သွက်သွက်ပဲ ထွက်သွားတော့တယ်။အေပရယ်တစ်ယောက်တော့ ခေါင်းယမ်းရင်း ကျန်ခဲ့လေရဲ့။

ခဏနေတော့ နှစ်ဦးက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ဆင်းလာတယ်။

`ဇွန်ရော … ဘယ်ရောက်နေလဲ …´

`သွားပြီ´လို့ အေပရယ်က ပြန်ဖြေတော့ …

`ဟင် … ဒီကောင်မလေး မနက်အတန်းများ အစောကြီးရှိလို့လား …´

`သိပါဘူးဟယ်´လို့ အေပရယ်က ပြောလိုက်ရင်း ကြက်ဥတွေပဲ ဆက်ကြော်နေတော့တယ်။

***

နှစ်ဦးတစ်ယောက် ကျောပိုးအိတ်လေးဆွဲပြီး ထွက်သွားတော့မှ အေပရယ်လည်း ရေချိုးဖို့ အပေါ်ထပ်တက်လာခဲ့တယ်။

`သမီး … အပြင်သွားဖို့ရှိလား …´

`ဟုတ်ကဲ့ … မေမေ … နည်းနည်းသွား ကစားမလားလို့ပါ …´

`ဟိုနှစ်ယောက်ကိစ္စ တိုင်ပင်စရာရှိလို့ နောက်မှ သွားပါလား …´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ … ဒါဆို ခု ရေချိုးလိုက်ဦးမယ် … ပြီးမှ …´

`အေးအေး သမီး … ဒါနဲ့ ကျန်တဲ့လူတွေရော …´

`ရှိတယ် မေမေ … အခန်းထဲမှာ ဖြစ်လိမ့်မယ် …´

`ဟုတ်လား … ဒါဆို သမီး ရေချိုးပြီးရင် သူတို့ကို ခေါ်ပြီး မေမေ့အခန်းကို လာခဲ့ …´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ´

အေပရယ် ရေချိုးဖို့ ထွက်သွားတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ကျန်တဲ့သမီးတွေကို ဘယ်လိုပြောရင်ကောင်းမလဲလို့ စဉ်းစားနေမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အားလုံးသိတဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ဆိုတာတော့ သူဘယ်သိမလဲလေ။

ဒေါ်ဖြူဖြူ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့ရင်း စိတ်ထဲကတော့ သူ့ကိုယ်သူပဲ အပြစ်တင်နေမိတယ်။ သူ့အုပ်ထိန်းမှု မကောင်းခဲ့လို့ ဒီလိုဖြစ်ရတာ ဆိုရင်လည်း မမှားဘူးလေလို့ တွေးမိတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ဖက်ကလည်း ဝေဝေ့သားနဲ့ သူ့သမီး ဒီလိုဖြစ်တာဆိုတော့ စိတ်ထဲမှာ သိပ်ကြီးတော့ မထိခိုက်လှပါဘူး။

***

အတော်လေးကြာတော့ တံခါးခေါက်သံကြားရတယ်။

`ဝင်ခဲ့လေ …´

အခန်းတံခါးပွင့်လာတော့ ညီအစ်မတွေ အလျှိုလျှို ဝင်လာကြလေရဲ့။

`ကဲ … အဆင်ပြေသလိုသာ ထိုင်ကြတော့ …´

အေပရယ်က မှန်တင်ခုံရှေ့မှာရှိတဲ့ ခုံတစ်လုံးကို ဆွဲထိုင်လိုက်တော့ ကျန်တဲ့သူတွေကတော့ ကုတင်ပေါ် ဝင်ထိုင်ကြတယ်။

`ကဲ … သမီးတို့ရေ … မေမေတော့ ဘယ်က စပြောရမလဲ မသိတော့ဘူး …´

`ဘာဖြစ်လို့လဲ မေမေ …´

အားလုံးနီးပါးဆီက အသံကြားရတယ်။ဒေါ်ဖြူဖြူက အေပရယ့်ကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့ …

`အင်း … ဒီလိုဟာ …´ဆိုပြီး အေပရယ်က အစချီလိုက်တယ်။

ကျန်တဲ့သူတွေက သူ့ကို ဝိုင်းကြည့်ကြလေရဲ့။

`မောင်မောင်နဲ့ ဇွန်တို့နှစ်ယောက်က … အင်း … ပြောရရင် … ဟယ် … ယူမှ ဖြစ်တော့မယ် ထင်တယ် … အဲဒါကို နင်တို့ကို ပြောမလို့´

အေပရယ်က ခဏဆိုင်းနေရင်းက တုံးတိတိပဲ ပြောချလိုက်တော့တယ်။အားလုံးရဲ့မျက်နှာမှာ ရှက်သွေးဖျန်းသွားကြပေမယ့် ဘာမှတော့ မပြောကြဘူး။ ဒီလိုနဲ့ ငြိမ်သက်နေကြလေတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူက …

`ကဲ … သမီးတို့ … အဲဒါ ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ …´

ဒီတော့မှ အားလုံးထဲမှာ သတ္တိအရှိဆုံးဖြစ်တဲ့ ဂျူလိုင်က အရဲစွန့်ပြီး …

`အဲဒီတော့ … ဇွန့်မှာ … ဟို … ရှိနေလို့လား မေမေ …´

`အင်း … ဟုတ်တယ် သမီး …´

သူတို့အားလုံး ငြိမ်သွားကြပြန်တယ်။ ဒီတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူကပဲ …

`ကဲ … အကြံတောင်းနေလို့တော့ ဘာမှ ဖြစ်လာမှာ မဟုတ်ဘူး။ ဒီတော့ သမီးတို့သဘောကို မေးမယ် … မောင်မောင်နဲ့ ဇွန့်ကို ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ၊ လက်ထပ်ပေးလိုက်ရမှာလား …´

အားလုံး ခဏငြိမ်သွားကြပြီးမှ ခေါင်းငြိမ့်ကြတယ်။ဒေါ်ဖြူဖြူက သက်ပြင်းရှည်ကြီးချရင်း …

`နင်တို့တွေ ခက်တယ် … ကိုယ့်ညီမလေးကို ဘာမှ မျိုးပွားကျန်းမာရေးနဲ့ ပတ်သက်တဲ့ကိစ္စတွေ ပြောမထားကြဘူးလား … ဇွန်ဆိုတဲ့ ကောင်မလေးကလည်း ဒီခေတ်ကြီးထဲမှာ နေပြီး ဆေးသောက်ရမှန်း၊ ကွန်ဒွန်သုံးရမှန်း မသိဘူးလား … ဟိုအကောင် မောင်မောင်လည်း အတူတူပဲ´

ဒီတော့မှ မေက မရဲတရဲနဲ့ …

`ဟို … သူတို့လည်း ဒီလောက် ထင်မထားမိလို့ နေမှာပါ … မေမေရယ် … သိပ်တော့လည်း အပြစ်မတင်ပါနဲ့ … သနားပါတယ် …´

`သြော် … အပြစ်မတင်လို့ ချီးကျူးရမယ့်ကိစ္စလားဟဲ့ … ငါနော် …´

လက်နဲ့ရွယ်လိုက်လို့ မေတစ်ယောက် ခေါင်းလေးပုသွားရတယ်။

နိုနိုက …

`ဒါဆို ဘယ်လိုစီစဉ်မလဲ မေမေ …´

`အင်း … မသိတော့ဘူးဟယ်၊ ဟိုလူဒီလူတွေတော့ ဖိတ်မနေတော့ဘူးလားလို့၊ ရင်းနှီးတဲ့အထဲက တစ်ယောက်နှစ်ယောက်လောက် ဖိတ်ပြီး မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေးလောက်ပဲ လုပ်လိုက်ကြရင် ကောင်းမယ် ထင်တယ် …´

`ဟို … ဧည့်ခံပွဲ မလုပ်တော့ဘူးလား မေမေ …´

အဲဒီလို မေးလိုက်တဲ့ ဂျူလိုင့်အတွက် တုံ့ပြန်မှုကတော့ ခေါင်းအုံးတစ်လုံးပါပဲ။ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ဒေါသဖြစ်ရမလား၊ စိတ်ညစ်ရမလားတောင် မသိတော့အောင်ပဲ။

`နင်ဟာလေ … ဒီမှာ အရှက်မကွဲအောင်လုပ်နေရတဲ့ကိစ္စကို ညည်းက လူတွေအများကြီး ခေါ်ပြီး ရှင်းပြချင်လို့လား … ဟင် …´

ဒီတော့မှ အေပရယ်က ဝင်ပြီး …

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ … ဒါဆို သူတို့ နေဖို့ထိုင်ဖို့က …´

`အင်း … အိမ်မှာ ဆက်ထားလို့တော့ မတော်ဘူး ထင်တယ် … နီးနီးနားနားမှာ တိုက်ခန်းလေးဘာလေး စုံစမ်းကြည့် … သမီးကြီး နင်ပဲ ရှာကြည့်လိုက် … ပြီးရင် မေမေ့ကို ပြော …´

`ဟုတ် …´

`ကဲ … အဲဒါ ဘာလုပ်ရင် ကောင်းမလဲဆိုပြီး ညည်းတို့တွေကို ခေါ်ပြောတာ … ဒါဆိုရင် အားလုံး သွားကြတော့ … ရပြီ …´

ဒီတော့မှ အခန်းထဲက အလျှိုလျှို ပြန်ထွက်သွားကြတယ်။

***

ခဏနေတော့ ဗိုက်ဆာသလိုရှိလာလို့ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် အခန်းထဲက ထွက်လာတော့ အေပရယ်တို့အခန်းထဲက တိုးတိုးတိုးတိုး အသံကြားတာနဲ့ တံခါးကို ကပ်ပြီး နားထောင်လိုက်တော့ …

`ဒါဆို မောင်မောင်နဲ့ ငါတို့ အတူတူ မနေရတော့ဘူးပေါ့နော် … အေပရယ် …´

`ဘယ်တတ်နိုင်မလဲဟယ် … ဒီနည်းပဲ ရှိတာကိုး …´

`ဇွန်ကတော့ ပျော်နေမှာပေါ့ … သူတို့နှစ်ယောက်တည်း တူတူနေရတော့မှာဆိုပြီး …´

ဒေါ်ဖြူဖြူ့နားထဲမှာ ဂျူလိုင့်အသံက မနာလိုဖြစ်နေတဲ့ ခပ်ငေါ့ငေါ့အသံ။

`နင်ကလည်းဟယ် … တော်ရောပေါ့၊ ကိုယ့်ညီမလေးအတွက်ပဲ … ကျေနပ်လိုက်ပါ …´

ဒါက အေပရယ့်အသံဖြစ်မယ်။

`မကျေနပ်ဘူးဟာ … ကဲ … ကဲ …´ဆိုပြီး မွေ့ယာကို တဘုံးဘုံးထုတဲ့အသံ။

ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ရင်တွေ တုန်လာတယ်။ ကြည့်ရတာတော့ …

`ဇွန်ကတော့ သိပ်ကံကောင်းတာပဲ … တို့တွေကတော့ …´ဆိုပြီး ရပ်သွားတဲ့အသံရယ်။

`နိုနိုတော့ မောင်မောင်နဲ့နေခဲ့တာကို ဘယ်တော့မှ မေ့ရမှာ မဟုတ်တော့ဘူး …´ဆိုတဲ့ လွမ်းလွမ်းဆွေးဆွေး ပြောလိုက်တဲ့အသံ အဆုံးမှာတော့ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ဘယ်လိုမှ မနေနိုင်ဘဲ အခန်းထဲ ရောက်သွားပါတော့တယ်။

`ဟင် … နင် … နင်တို့တွေ … ဘာတွေ ဖြစ်နေကြတာလဲ … နိုနို … ပြန်ပြောစမ်း … ကြည့်ရတာ နင်တစ်ယောက်တည်း မဟုတ်နိုင်ဘူး။ ဂျူလိုင် နင်ကရော ဘာသဘောလဲ … အေပရယ်၊ မေ … ညည်းတို့ ပြောကြစမ်း …´

***

နောက်ဆုံးမှာတော့ မျက်ရည်လည်ရွဲနဲ့ ဝိုင်းဝန်းတောင်းပန်ရင်း ပြောနေကြတဲ့ သမီးတွေရဲ့ အသံကြားမှာ ဒေါ်ဖြူဖြူတစ်ယောက် ငြိမ်သက်လို့သွားရပါတော့တယ်။အရုပ်ကြိုးပြတ်သလို အိပ်ယာတစ်ခုပေါ် ထိုင်ချလိုက်မိရင်းက မလှုပ်မယှက် ငေးငိုင်နေမိတယ်။ ညီအစ်မတစ်တွေကတော့ ဂျူလိုင့် နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကြီးပေါ် စုထိုင်ရင်း တစ်ယောက်ကို တစ်ယောက်မှီလို့ ငြိမ်သက်နေကြလေရဲ့။

ဒေါ်ဖြူဖြူ့အတွက်တော့ အိမ်ခွဲနေခိုင်းဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ကလည်း ပိုပြီး ခိုင်မာသွားတော့တယ်။ ပထမတော့ အငယ်လေးနှစ်ယောက်တည်း အပြင်မှာ နေခိုင်းရင် စိတ်မှ ချရပါ့မလားဆိုပြီး ချီတုံချတုံဖြစ်နေသေးတာ၊ ခုတော့ ဘုရားကိုပဲ အခါခါတမိတော့တယ်။

စကားလည်း ပြောချင်စိတ်ကို မရှိတော့ဘူး။ ခုနက ဆာနေတာလေးတောင် ဘယ်ပျောက်သွားတယ် မပြောတတ်တော့ဘူး။ ဒေါသလည်း ထွက်ချင်စိတ် မရှိတော့ဘူး။ စိတ်ထဲမှာတော့ သွားလေသူ ကိုရဲနိုင်နဲ့ မိဝေဝေတို့ကိုပဲ တမ်းတနေမိတော့တယ်။ သူ့အဖြစ်ကို မြင်လှည့်ပါဦးလို့ပေါ့။

နောက်တစ်နေ့ကစပြီး အေပရယ်နဲ့ဇွန်က အိမ်ရှာထွက်ရတော့တယ်။ ကျောင်းကိုတော့ တစ်နှစ်နားလိုက်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တော့ မောင်မောင်ကလည်း သဘောတူတယ်။သူတို့တွေ တစ်ရက်ပြီးတစ်ရက် လျှောက်ရှာနေကြတယ်။ ဈေးကွက်ဂျာနယ်တို့၊ အခွင့်အလမ်းတို့ ဖတ်ပြီး နီးနီးနားနားက တိုက်ခန်းတွေကိုပေါ့။

ဘယ်ဟာက ဈေးကြီးတယ်၊ ဘယ်အခန်းကတော့ မြင့်လွန်းတယ်။ ဇွန်က နောက်ဆိုရင် ကိုယ်ဝန်ကြီးတကားကားနဲ့ ဖြစ်လာဦးမှာ ဆိုတော့ သိပ်မြင့်ရင်လည်း မကောင်းဘူးလေ။မေမေခွင့်ပြုပေးထားတဲ့ ပမာဏက သိန်းသုံးရာအများဆုံးပဲ၊ ဒီတော့ ကျယ်ပြီး နေရာကောင်းတဲ့အခန်းမျိုးဆိုရင် နည်းနည်း အထပ်က မြင့်သွားတယ်။

နောက်ဆုံး ကြိုက်တာတွေ့ပေမယ့် အထပ်မြင့်၊ မြေညီထပ်ကျတော့ တအားဈေးကြီးနဲ့ဖြစ်နေကြတုန်း မေမေကြားသွားတော့ သူတို့ကို ငတုံးတွေလို့ ဆူတော့တယ်။ဇွန့်ကိုယ်ဝန်ရင့်လာတဲ့အချိန်ကျ အိမ်မှာ ပြန်နေဖို့အကြောင်း၊ ခုတော့ နီးနီးနားနားက အဆင်ပြေတဲ့နေရာမှာ အခန်းတစ်ခန်း ရှာဖို့အကြောင်းပြောတော့မှ သူတို့လည်း ဆုံးဖြတ်နိုင်တော့တယ်။

မောင်မောင်အလုပ်အားတဲ့ စနေတစ်ရက်မှာ အေပရယ်တို့က သူတို့ကြည့်ထားတဲ့ အခန်းကို လိုက်ပြတယ်။သုံးလွှာမှာရှိတဲ့ အဲဒီအခန်းမှာ မာစတာဘက်ရွမ်းတစ်ခန်းနဲ့ ရိုးရိုးအိပ်ခန်းတစ်ခန်းပါတယ်။ မီးဖိုခန်း၊ ရေချိုးခန်း၊ အိမ်သာက နံရံတွေကို အကုန် ကြွေပြားကပ်ပြီးသား။ အဲကွန်းတစ်လုံး၊ ကိုယ်ပိုင်ရေမော်တာနဲ့ မီတာနဲ့ဆိုတော့ လက်ရှိအခြေအနေကလည်း နည်းနည်းဖုတ်ပူမီးတိုက် ဖြစ်ရမယ့်အတူတူ ဆိုတော့ မောင်မောင်လည်း ဒါကိုပဲ သဘောတူလိုက်တော့တယ်။

အိမ်စာချုပ်ကို မောင်မောင့်နာမည်နဲ့ပဲ ချုပ်လိုက်တယ်။ မေမေကပြောတော့ လက်ဖွဲ့တာတဲ့။ ဇွန်ကတော့ ငိုမလိုရယ်မလိုပဲ ဖြစ်နေတယ်။ မတတ်နိုင်ဘူးလေ။ အခြေအနေက ဒီလိုဖန်လာမှကိုး။နောက်တစ်ပတ် တနင်္ဂနွေနေ့မှာ အိမ်မှာ ဘုန်းကြီးငါးပါးပင့်ပြီး မင်္ဂလာဆွမ်းကျွေး တရားနာတယ်။ ရင်းနှီးတဲ့ မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေကိုပဲ ဖိတ်ပါတယ်။ ကျန်တာကတော့ ရပ်ကွက်လူကြီးလို့ ပြောရမယ့်လူ တစ်ယောက်နှစ်ယောက်လောက်ပါပဲ။

ဆွမ်းကျွေးပြီး၊ ဧည့်သည်တွေ ပြန်သွားပြီးတော့ မောင်မောင်တို့နှစ်ယောက် မေမေ့ကို ကန်တော့တော့ မေမေက မျက်ရည်ကျတယ်။ ကျန်တဲ့အစ်မတွေကိုတော့ မကန်တော့တော့ပါဘူး။ ဘုန်းကြီးထိပ်ခေါက်ပြီးနေပြီ မဟုတ်လား၊ တောင်းပန်လည်း သိပ်မထူးတော့ဘူးလို့ပဲ ပြောရမလား။

စနေနေ့ကတည်းက လိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းတွေကို မောင်မောင်တို့ရဲ့အခန်းမှာ သွားပြီး ပြင်ဆင်ထားပြီဆိုတော့ ဒီနေ့ကျန်တဲ့ပစ္စည်း နည်းနည်း ပါးပါးကို သယ်သွားလိုက်မယ်ဆိုရင်တော့ ရပါပြီ။ လိုအပ်တာတွေကို ညနေတိုင်း သူတို့ညီအစ်မတွေက သွားပြီးရှင်းလင်းခင်းကျင်းထားတယ်တော့ မောင်မောင်တောင် ဘာမှလုပ်ဖို့မလိုပါဘူး။

ဒီလိုနဲ့ မေမေ့ကားကို အေပရယ်က မောင်းပြီး နှစ်ဦးနဲ့ နိုနိုက မောင်မောင်တို့ကို လိုက်ပို့ကြတယ်။ မောင်မောင်တို့အခန်းကို ရောက်တော့ ညနေစာကို မောင်မောင်က ကျွေးပါဆိုပြီး ဝိုင်းတောင်းဆိုကြတာနဲ့ အနားက စားသောက်ဆိုင်တစ်ဆိုင်က မှာကျွေးလိုက်ရတယ်။အစ်မတွေ ပြန်မယ်လုပ်တော့မှ ဇွန်တစ်ယောက် မျက်ရည်ကျတော့တယ်။

`ဇွန် … သြော် … ညီမလေးရယ် … မငိုနဲ့လေဟာ …´

လို့ ဆိုတဲ့ အေပရယ့်အသံကလည်း ခပ်တုန်တုန်ရယ်။ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်လုံးတွေ ပွတ်နေကြပြီ။ မောင်မောင်တစ်ယောက်ပဲ သူတို့မိန်းကလေးတွေကို နားမလည်နိုင်တော့ဘဲ ကြည့်နေမိတယ်။

`ညီမလေးရယ် … ငါတို့ လာလည်မှာပေါ့ဟာ … မငိုနဲ့ … နော် … နင်လည်း အိမ်ကို လာလို့ရတာပဲ … ဘယ်သူက ဘာပြောမှာလဲ …´

တသိမ့်သိမ့်တုန်နေတဲ့ ဇွန့်ကိုယ်လေးကို ဖက်ရင်း အေပရယ်က ချော့တော့ …

`ခဏခဏ လာရမယ်နော် …´

`အေးပါ … မလာဖြစ်တဲ့နေ့မျိုး တွေ့ချင်ရင်လည်း ဖုန်းဆက်လိုက်လေ … နော် … မမကြီးတို့ လာမှာပေါ့ …´

ဒီတော့မှ ဇွန့်ငိုသံလေးတွေ စဲသွားတယ်။တစ်ဖက်ကို လှည့်လို့ နှစ်ဦးကို ဖက်ရင်း …

`နင် ကျောင်းမှာ ငါမရှိတုန်း ပြန်တိုင်မယ့်လူ မရှိဘူးဆိုပြီး ကောင်လေးတွေနဲ့ ရှုပ်မနေနဲ့ဦး …´

`အေးပါ … ရှုပ်ချင်ရင်တော့ နင့်ကိုပဲ အကူအညီတောင်းရတော့မှာပဲ …´

`ဟဲ့ … နှစ်ဦး … နင်ဟာလေ …´

အေပရယ်က ဟန့်လိုက်တယ်။ ဟုတ်တယ်လေ၊ နှစ်ဦးစကားက ဘာကို ဦးတည်တယ်ဆိုတာ အထင်းသားကြီး။

`နိုနို … နင်လည်း လာလည်ဦးနော် … ဟိုလေ … ငါ တစ်ခုခု သိချင်တာရှိလာရင်လည်း နင့်ကို မေးလို့ရမှာပေါ့နော် …´

`အေးပါ … ဒီတိုင်းဆိုရင်တော့ ငါ စာတွေ ပြန်ဖတ်ရတော့မှာပဲ … ဟွန်း …´

`ငါ့ကို တွေ့ချင်တယ်လို့ အကြောင်းပြပြီး လာလည်ရင်လည်း ရတယ်နော် … အားလုံးပဲ …´

ဇွန်က ဒီလိုဆိုလိုက်တော့ ကျန်တဲ့သုံးယောက်လုံးနဲ့ မောင်မောင်တို့မျက်နှာတွေ ရဲကနဲဖြစ်သွားကြတယ်။

`ကဲ … ပြန်တော့မယ် … ဇွန် … မောင်မောင် …´လို့ နှုတ်ဆက်ကြရင်း သူတို့တွေ ဆင်းသွားတော့ ဇွန်က အိမ်တံခါးကို ပိတ်လိုက်ရင်း …

`မောင် … နားချင်ပြီလား …´

`ဇွန့်သဘောလေ …´

သူတို့နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲရောက်တော့ ပန်းနုရောင်အိပ်ယာကြီးက ဆီးကြိုလို့နေတယ်။ အိပ်ယာခင်းတွေနဲ့ ခေါင်းအုံးစွပ်တွေကတော့ မေမေနဲ့ အစ်မတွေရဲ့ လက်ရာပေါ့။အဲဒီအချိန်မှာပဲ မောင်မောင့်ဟန်းဖုန်းက မြည်လာတယ်။

`ဟဲ့ … ဘာလုပ်နေကြလဲ …´

`သြော် … ခုမှ နားမလို့ပါ …´

ဘယ်သူလဲလို့ လှမ်းမေးတဲ့ ဇွန့်ကို ဂျူလိုင်လို့ နှုတ်ခမ်းလှုပ်ပြပြီး …

`ဘာဖြစ်လို့ ဆက်တာလဲ … ခုနကမှ ပြန်သွားတဲ့ဟာကို …´

`သြော် … ဒီလိုပဲ အနှောင့်အယှက်ဖြစ်မလားလို့ လုပ်ကြည့်တာ …´

`ဂျူလိုင် … နင်ဟာလေ … စိတ်တော်တော်ပုပ်တာပဲ … ဒါနဲ့ နင်တို့လည်း လာလည်ကြဦးလေ …´

`အေးပါ … တစ်ရက်ရက်ပေါ့ … ရုံးဆင်းရင် ဝင်ခဲ့တာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ …´

`အင်း … ဒါဆို ဒါပဲလေ …´

`ဟဲ့ … ဘယ်လိုဖြစ်လို့ စကားအတင်းဖြတ်ရတာလဲ … ဘာလုပ်ဖို့ စိတ်ကူးနေလို့လဲ …´

`တော်စမ်းပါဟာ …´

`အေးပါ … ဇွန့်ကို ပေးလိုက် …´

မောင်မောင်လည်း ဂျူလိုင်စတာ မခံချင်လို့ ပြီးပြီးရော ဇွန့်ကို ဖုန်းပေးလိုက်တော့တယ်။ဘာတွေ ဒီလောက် ပြောနေကြတယ် မသိဘူး။ ဆယ်မိနစ်လောက် ကြာတာတောင် မပြီးသေးဘူး။

မောင်မောင် စိတ်မရှည်တာနဲ့ အိမ်ရှေ့ပြန်ထွက်ပြီး ချထားတဲ့ ပလတ်စတစ်ကုလားထိုင်တစ်လုံးပေါ် ထိုင်နေလိုက်ရင်း သောကြာနေ့က ထွက်တဲ့ ပရီးမီးယားအလဲဗင်းကို ပြန်ဖတ်နေလိုက်တယ်။ဒီမှာရှိတုန်းတော့ ဘောလုံးပွဲ မကြည့်ရတော့ဘူးလို့ တွေးရင်း၊ မဖြစ်ပါဘူးလေ … ငါ အလုပ်သွားရင် ဇွန်က တစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေမှာ၊ ဖိုက်မူဗီ ဝယ်တပ်ပြီး တီဗီလေးတစ်လုံးတော့ ဝယ်ဦးမှလို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။

မောင်မောင် အခန်းထဲ တစ်ကျော့ပြန်ဝင်လာတော့ `ဒါပဲနော် မမမေ´ဆိုပြီး ဇွန်က ဖုန်းချလိုက်တယ်။

`ဘာတွေ ဒီလောက်တောင် အာနေကြတာလဲ …´

`သြော် … မိန်းကလေးအချင်းချင်းပြောတဲ့ကိစ္စတွေပေါ့ … ရှင်လေးက သိစရာလား …´

`ကောင်းပါပြီ ကြီးတော်ရယ် …´လို့ မောင်မောင်က ပြောလိုက်တော့ ဇွန်တစ်ယောက် နှုတ်ခမ်းစူသွားတာနဲ့ …

`ကလေးကလည်းကွာ … မောင်က စတာကို …´

အဲဒီလိုဆိုတော့မှ ဇွန့်မျက်နှာက ပြန်ကြည်လာတယ်။

`ဒီကိုလာဦး …´

မောင်မောင်ကလည်း ရှေ့တိုးသွားလိုက်တယ်။

`သူတို့က မှာတယ် …´

`အင်း … ဘာတဲ့လဲ …´

`တို့တွေအစား ပိုနမ်းလိုက်ပါတဲ့ …´

ပြောရင်းနဲ့ ဇွန်က မောင်မောင့်လည်ပင်းကို ဖက်ပြီး သူ့ဆီကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ပြီးတော့ သည်းထန်တဲ့ အနမ်းမိုးတွေက မောင်မောင့်မျက်နှာရဲ့ နေရာအနှံ့အပြားကို ရွာချပါတော့တယ်။

ဇွန့်ရဲ့လက်တွေကလည်း မောင်မောင့်တစ်ကိုယ်လုံးအနှံ့ကို ပြေးလွှားပြီး ပွတ်သပ်ဆော့ကစားနေတယ်။ နောက်ဆုံးမှာတော့ မောင်မောင့် စပို့ရှပ်အောက်နားကို စမ်းမိသွားပြီး ဆွဲချွတ်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ လည်ပင်းကြယ်သီးတွေက မဖြုတ်ရသေးတာမို့ မောင်မောင့်မှာ အသက်ရှူကျပ် သွားရတယ်။

`နေဦး … နေဦးလေ … ဇွန့်ရဲ့ …´

မောင်မောင်က ပြောရင်း လည်ပင်းကြယ်သီးတွေကို ကမန်းကတန်း ဖြုတ်ပေးလိုက်ရတယ်။ပြီးတော့ ဇွန်က မောင်မောင့်ကို ဘေးကို တွန်းလိုက်ပြီး သူ့ဘလောက်စ်ကလေးကို ကြယ်သီးဖြုတ်နေတယ်။ မောင်မောင်က ကူညီမလို့ လက်လှမ်းလိုက်ပေမယ့် ဇွန်က ခေါင်းခါပြလိုက်တော့ သူလည်း သူ့ဘာသာသူ ဘောင်းဘီကိုပဲ ချွတ်လိုက်ရတယ်။

ဇွန့်စကပ်ထဘီလေးကို မောင်မောင်က လက်ထိုးသွင်းပြီး ပေါင်တံလေးတွေကို တဖြည်းဖြည်းပွတ်သပ်လို့ အပေါ်ဘက်ကို တရွေ့ရွေ့ တက်လာခဲ့တယ်။ ပြီးတော့ ချိတ်ကလေးတွေကို လိုက်စမ်းလိုက်တော့ ဇွန်က မောင်မောင့်လက်ကို ပုတ်ချလိုက်ပြီး သူကိုယ်တိုင်ပဲ ဖြုတ်ပေးလိုက်တဲ့ အခါမှာတော့ မောင်မောင်က ဘေးကို ဖယ်ချလိုက်တဲ့အခါမှာ ဇွန့်ပေါင်သားဝင်းဝင်းလေးတွေအထက်က အပြာနုရောင်ပင်တီလေးကို တွေ့လိုက်ရ ပါတော့တယ်။

မောင်မောင်က ဇွန့်ပေါင်သားလေးတွေကို လျှာလေးနဲ့လျက်ပေးလိုက်တော့ ယားလို့လား မရိုးမရွဖြစ်လာလို့လားပဲ၊ ဇွန့်ကိုယ်လေးက ဆတ်ကနဲတွန့်သွားသလို ညည်းသံလေးကိုလည်း ခပ်တိုးတိုးကြားရတယ်။မောင်မောင်မျက်လုံးတစ်ချက်လှန်ကြည့်မိတော့မှ သတိထားမိတယ်။ ဇွန့်ပင်တီလေးမှာ အကွက်ကလေးတစ်ခုတောင် ဖြစ်လို့နေပြီလေ။ ကြည့်ရတာ သူ့အစ်မတွေက ဘာတွေပြောလွှတ်လိုက်သလဲ မသိဘူးလို့ မောင်မောင်တွေးမိလိုက်တယ်။

အဲဒီအကွက်ကလေးကို မောင်မောင်က လျှာနဲ့တို့လိုက်တော့ အရင်အတိုင်းပဲ မပြောင်းလဲတဲ့ အရသာကို ခံစားမိတယ်။ အရည်စိုနေတဲ့ အနားလေးကို ပါးစပ်၊ နှာခေါင်းတို့နဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်းတစ်ချက်ပွတ်လိုက်ရင်း လက်တွေကတော့ ပင်တီသားရေကြိုးလေးကို လှမ်းကိုင်လိုက်တယ်။

ဇွန့်ခံစားမှုတွေ ဘယ်လောက်များပြင်းထန်နေတယ် မသိဘူး။ မောင်မောင့်လက်တွေက သားရေကြိုးကို ကိုင်ပြီး ဆွဲချမယ်လုပ်ရုံရှိသေး၊ တင်ပါးတွေက မြောက်တက်လာလေရဲ့။ပင်တီလေးကို ဆွဲချွတ်ပြီး ဇွန့်ကို စချင်တာနဲ့ နမ်းပြမလို လုပ်ပြရုံရှိသေး ဇွန်က သူ့ကို အဆင်သင့်ချွတ်ပြီးသွားတဲ့ ဘရာစီယာလေးနဲ့ လှမ်းပေါက်လိုက်တော့တယ်။

`ဟေ့ … ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ …´

`ဘယ်လိုဖြစ်ရမှာလဲ … ဒီရက်ပိုင်း အဆူအပြောခံနေရ၊ အားနာရ၊ ရှက်ရတာနဲ့ … ဘယ်မှာ ဒီကိစ္စ စဉ်းစားဖို့ အချိန်ရှိလို့လဲ … ရှင်လေးကလည်း မနက်စောစောဆိုတာနဲ့ မေမေမနိုးခင် လစ်သွားတာကိုး …´

မောင်မောင်တစ်ယောက် သူ့အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး ကုတင်ပေါ် တက်လိုက်ရုံရှိသေးတယ်။ ဇွန့်လက်တွေက သူ့ကို သိုင်းဖက် လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်ကို လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။မောင်မောင်တစ်ယောက်တော့ တွေ့သမျှနေရာကို လျှာလေးနဲ့လျက်လိုက်၊ အနမ်းလေးတွေပေးလိုက်နဲ့ နောက်ဆုံးတော့ သူ့နှုတ်ခမ်း တွေက ဇွန့်နို့လေးတွေကို ရှာဖွေတွေ့ရှိသွားတော့တယ်။

ဇွန့်လက်တွေကလည်း အားကျမခံပဲ မောင်မောင့်ကိုယ်ကို ပွတ်သပ်ရင်း အောက်ကနေ တာဝန်သိစွာ အဆင်သင့်ဖြစ်နေတဲ့ ညီလေးကို သွားရောက်ကိုင်တွယ်မိလေရဲ့။ဇွန့်နို့လေးတွေက အရင်ကနဲ့ မတူဘဲ ပိုပြီး ခံစားလွယ်နေသလိုပဲ၊ ကိုယ်ဝန်ရှိစအချိန်မှာ ပြောင်းလဲမှုလေလားတော့ မပြောတတ်ဘူး။ မောင်မောင်စို့ပေးလိုက်တဲ့အခါတိုင်း အရင်ထက်ပိုတဲ့ ခံစားမှုတွေက တစ်ကိုယ်လုံးကို ဖိန်းတိန်းရှိန်းတိန်းဖြစ်စေတယ်။

အဲဒါနဲ့ပဲ ရင်ဝအထိ ခုန်တက်လာတော့မယ့် ခံစားမှုတွေကို သည်းခံရင်း ဇွန်က မောင်မောင့်ကို အောက်ဘက်ကို အတင်းတွန်းချတယ်။ မောင်မောင်က တော်တော်နဲ့ မဆင်းတာမို့ ဇွန်က ရုန်းထပြီး လှုပ်ရှားလိုက်တဲ့အချိန်၊ မောင်မောင်ကလည်း စပြီး ဆင်းလိုက်တဲ့အချိန်နဲ့ တိုက်ဆိုင် သွားလေတော့ သူတို့နှစ်ဦး မရည်ရွယ်ဘဲ ဆစ်စတီနိုင်းလိုဖြစ်သွားတော့တယ်။

မရည်ရွယ်ဘဲဖြစ်သွားတဲ့အနေအထားမှာ ဘာဆက်လုပ်ကြမလဲဆိုတာကတော့ တိုင်ပင်စရာမှ မလိုဘဲလေ။ ကိုယ်စီကိုယ်ငှ တာဝန် သိသော လုပ်သားပြည်သူများလို့ပဲ ဆိုရမလား၊ မောင်မောင်က ဇွန့်ညီမလေးကို တတ်နိုင်သလောက် ငုံပြီး လျှာနဲ့ထိုးကလိလိုက်သလို၊ ဇွန်ကလည်း မောင်မောင့်ညီလေးကို နှုတ်ခမ်းလေးဖွင့်ဟလို့ ဆီးကြိုလိုက်လေရဲ့။

ဇွန့်ညီမလေးရဲ့ စီးကျနေတဲ့ ဝတ်ရည်လေးတွေကို မွတ်သိပ်စွာ သောက်သုံးရင်း မောင်မောင့်လက်တွေက ဇွန့်အစိလေးကို ညီမလေးရဲ့ အရည်လေးတွေနဲ့ပဲ လိမ်းကျံပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ဇွန့်ညည်းသံလေးတွေက ပိုပြီးပြင်းပြလာသလို အရည်လေးတွေကလည်း တာကျိုးသည့်အလား ကျဆင်းလို့နေတယ်။

ဇွန်တစ်ယောက်ကတော့ မောင်မောင့်ပြုစုယုယမှုတွေအောက်မှာ အလူးအလဲခံစားရင်း မောင်မောင့်ညီလေးကို ငုံထားပြီး လျှာလေးနဲ့ သိမ်းလျက်လိုက်၊ ပါးစပ်ထဲ တတ်နိုင်သမျှဝင်အောင်သွင်းပြီး ထိပ်ဖူးရဲ့အောက်ခြေကို လျှာလေးနဲ့ထိုးရင်း တင်းကျပ်တဲ့နှုတ်ခမ်းလေးတွေနဲ့ တတ်နိုင်သလောက် အရသာကို ပေးနေမိတယ်။ တစ်ချက်တစ်ချက် ဆတ်ကနဲ ဖွဖွလေး သွားလေးနဲ့ ကိုက်လိုက်တော့ မောင်မောင့်ညီလေးက ဇွန့်ပါးစပ်ထဲမှာ ခုန်ဆွခုန်ဆွဖြစ်လာလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ သိလိုက်ပြီ၊ ဒီလိုအတိုင်းဆို သူ မကြာခင်ပဲ ပြီးသွားတော့မယ်ဆိုတာ။ ဒါကြောင့်ပဲ ဇွန့်အစိလေးကို ပွတ်ပေးနေတဲ့ လက်ချောင်းလေးတွေကို ညီမလေးထဲကို ပြောင်းရွှေ့လိုက်ပြီး အစိလေးကိုတော့ နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဝန်းရံတိုက်ခိုက်လိုက်တယ်။

အစိလေးကို လျက်လိုက်၊ ဖွဖွလေးတစ်ခါ ပြင်းပြင်းလေးတစ်လှည့်စုပ်ရင်း လက်ချောင်းတွေနဲ့ တရစပ် ပွတ်တိုက်လိုက်တဲ့အခါမှာတော့ ဇွန့်ညီမလေးထဲမှာ အတွင်းသားလေးတွေ ပဋိပက္ခဖြစ်ရင်း မြင့်မားတဲ့တစ်နေရာဆီ ရောက်ရှိသွားပါတော့တယ်။

ဇွန့်ခမျာ မောလျပန်းဟိုက်သွားတာမို့ မောင်မောင့်ညီလေးကို နှုတ်ခမ်းဖျားကနေ ချွတ်လိုက်တဲ့ခဏမှာပဲ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ အရည် တွေက ဇွန့်မျက်နှာလှလှလေးကို လာရောက်ပက်ဖျန်းတော့တာပေါ့။အထွဋ်အထိပ်ရောက်သွားတဲ့ အရသာကို ခံစားရင်း ပက်လက်ကလေးရှိနေတဲ့ ဇွန့်မျက်နှာပေါ်ကို ပူနွေးတဲ့ မောင်မောင့်ညီလေးရဲ့ အချစ်ရည်တွေ လာရောက်ပက်ဖျန်းနေတာကို ခံယူနေရတာလည်း တစ်မူထူးခြားတဲ့ အတွေ့အကြုံတစ်ခုပါပဲ။ မောင်မောင်ကတော့ ဇွန့်အပေါ်ကနေ ခွထိုင်သလို အနေအထားနဲ့ အရည်တွေကို ကုန်စင်အောင် ထုတ်လွှတ်ပေးပြီးတော့မှ ဘေးနားကို လှဲချလိုက်ပါတော့တယ်။

မောင်မောင်တစ်ယောက် အနားယူရင်း အသက်ကို ပြင်းပြင်းရှူလို့ အိပ်ယာပေါ်မှာ ငြိမ်သက်နေမိတယ်။ အသက်ရှူတာ ပုံမှန်ဖြစ်လာ တော့မှ ဇွန့်ဘေးမှာ ပြန်ပြီး လှဲချလိုက်ရင်း ဇွန့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူ့အရည်တွေကို ဇွန့်မျက်နှာပေါ်မှာ မတွေ့ရဘူး။

နောက်ဆုံးရတဲ့ သဲလွန်စကတော့ ဇွန်တစ်ယောက် သူ့လက်ချောင်းလေးတွေကို လျက်လို့နေတယ်ဆိုတာပါပဲ။ ဒီလိုဆိုရင်တော့ အားလုံး သိမ်းယူပြီး အရသာခံလိုက်တာဖြစ်မယ်လို့ သေချာတာပေါ့။ဇွန့်ပါးလေးကို ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့ သူ့အရည်တွေရဲ့ စေးကပ်ကပ်အတွေ့ကို ခံစားရတယ်။ အဲဒီတော့မှ ဇွန်က …

`သိပ်ဆိုးတာပဲ … သွား …´ဆိုပြီး သူ့ပုခုံးကို လက်သီးဆုပ်နုနုလေးနဲ့ ထုလိုက်တော့ …

`ညည်းက ဘယ်လိုဖြစ်နေတာလဲ … ဟိုမမတွေက ဘာတွေပြောလိုက်လို့လဲ …´

`မောင်ရယ် … ဘာရှိရမလဲ … ဇွန့်ကို စကားနာထိုးလိုက်၊ မနာလိုဘူးပြောလိုက်နဲ့ပေါ့ …´

`ဒါပေါ့ … ဇွန်က ကံကောင်းတာကိုး …´

`အောင်မာ … သူ့ကိုယ်သူ ဂုဏ်တင်နေပြန်ပြီ … နေဦး … မောတယ် … ခဏမှေးလိုက်ဦးမယ်ကွာ … နော် …´

`အင်းပါ … ဒါဆိုလည်း ဇွန် နားလိုက်ဦးလေ …´

ဇွန်က အနားက ခေါင်းအုံးတစ်လုံးကို ဆွဲယူလိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် ဇောက်ထိုးကြီးပဲ အိပ်နေလိုက်တယ်။ ခဏနေတော့ ဇွန့်ဆီက အသက်ရှူသံမှန်မှန်ကို ကြားလိုက်ရတဲ့ခဏမှာ မောင်မောင်လည်း မျက်လုံးစင်းချင်နေပြီလေ။

........................................

တစ်ရေးနိုးတော့ သေးပေါက်ချင်လာတာနဲ့ မောင်မောင်လည်း အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ ထထိုင်လိုက်တယ်။ ဇွန်ကတော့ အိပ်ပျော်နေတုန်းပဲ ထင်တယ်။ဒါနဲ့ ပထမ လှုပ်နှိုးဖို့ အကြံအစည်ကို ဖျက်လိုက်ပြီး အိမ်သာကိုပဲ ထွက်လာခဲ့တယ်။ တင်းနေတဲ့ ပရက်ရှာတွေကို ဖြေလျော့လိုက်ပြီး ဝမ်းဒိုးရေခဲသေတ္တာလေးထဲက ရေတစ်ပုလင်းကို ထုတ်သောက်လိုက်တယ်။

နည်းနည်းဆာလာတာနဲ့ ဘာရှိသလဲ ကြည့်လိုက်တုန်းမှာပဲ နောက်ကနေ ခြေသံကြားရတယ်။ ညဝတ်ဂါဝန် ဖိုးရိုးဖားရားနဲ့ ဇွန့်ကို ရင်ခုန်စရာ အနေအထားနဲ့ တွေ့လိုက်ရတယ်။

`ဆာလို့လား …´

`အင်း … ဘာရှိလဲ ကြည့်နေတာ …´

`ပေါင်မုန့်ရှိတယ်လေ … သြော် … နွားနို့ဘူးက ရေခဲသေတ္တာထဲ မထည့်ရသေးဘူး၊ သောက်ချင်ရင် ရေခဲထည့်သောက်လေ …´

`အင်း …´လို့ ပြောလိုက်ပေမယ့် မောင်မောင် ဆာတာက ဒီလောက်နဲ့ ရမယ့်ပုံ မပေါ်ဘူး။

ဒါကြောင့် ကြော်တဲ့အိုးလေးထဲ ဆီနည်းနည်းထည့်၊ ရေခဲသေတ္တာထဲက ကြက်ဥကဒ်ကို ထုတ်လို့ မီးဖိုကို ဖွင့်လိုက်တယ်။

`စားဦးမလား …´

`စားမယ်လေ … ဇွန်လည်း ခုမှ နည်းနည်း ဆာလာသလိုပဲ …´

`ဒါပေါ့ အမေကြီးရဲ့ … ကိုယ်က နှစ်ယောက်စာ စားနေရတာနော် … ဂရုစိုက် …´

`တော်ပါ … လူကို အဲဒီလိုခေါ်ရင် အိုသွားတယ်လို့ ထင်မိတယ် … မခေါ်နဲ့ …´

`အေးပါ … ကလေးလေးရယ် … နော် …´

ဇွန်က သူ့လက်ထဲက ကြက်ဥကို ယူပြီး ဖောက်ထည့်လိုက်တယ်။ ဆားလေးနည်းနည်းဖြူးမလားလို့ လိုက်ရှာတော့ မတွေ့ဘူး။ မဝယ်ထားမိသေးဘူးနဲ့ တူပါရဲ့။ကြက်ဥလေးလုံးကြော်ပြီးတော့ နှစ်ယောက်သား ပေါင်မုန့်နဲ့ စားလိုက်ကြတယ်။ ဇွန်က သူမကုန်တဲ့ ကြက်ဥကြော်တစ်ခြမ်းကို မောင်မောင့် ပေးလိုက်တော့ …

`နောက်မှ ကြောက်ပါပြီလို့တော့ မပြောနဲ့နော် …´

`သွား … အဲဒါဆိုလည်း မစားနဲ့ …´

`ဘယ်ရမလဲ … ဟဲဟဲ …´

နောက်တော့ ပန်းကန်တွေတောင် မဆေးဖြစ်ပါဘူး။ ဒီတိုင်း ဘေစင်ထဲပဲ ချထားပစ်ခဲ့ပြီး မောင်မောင်က ဇွန့်ကို ပွေ့ချီလို့ သူတို့နှစ်ယောက် အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ရောက်သွားတော့တယ်။ဇွန့်ကို အိပ်ယာပေါ် ချပေးလိုက်ပြီး ဂါဝန်ပွပွကြီးကို ခေါင်းကနေ ဆွဲချွတ်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ သူ့ဘောင်းဘီတိုကို ချွတ်လိုက်ရုံနဲ့ မိမွေးတိုင်းဖမွေးတိုင်း ဖြစ်သွားလေရဲ့။

အဲဒီနောက်တော့ သူတို့နှစ်ယောက် မွတ်သိပ်တဲ့အနမ်းတွေကြားမှာ အချစ်ပြိုင်ပွဲတစ်ခုကို စတင်လိုက်ကြပါတော့တယ်။ မောင်မောင့် ညီလေးက သူ့ညီမလေးထဲ တိုးဝင်လာတာကို ဇွန်တစ်ယောက် သိလိုက်ပြီးတဲ့နောက်ပိုင်းမှာတော့ အလိုက်သင့်လေးပဲ အောက်ကနေ ဇိမ်ယူနေလေရဲ့။

မောင်မောင်ကတော့ အပေါ်ကနေ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လှုပ်ရှားနေတယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် ငတ်မပြေတဲ့ ဆားငန်ရေကို သောက်သုံး ကြရင်း ဇွန်ကလည်း အောက်ကနေ လှုပ်ရှားလာတဲ့အခါမှာတော့ အချစ်ရှိန်က ပိုတက်လာတော့တာပေါ့။

အင်း … နောက်တစ်နေ့ကလည်း မောင်မောင်က ခွင့်တင်ထားတယ်ဆိုတော့လည်းလေ။

နောက်တစ်နေ့ နေ့ခင်းကျတော့ ဇွန့်ကို အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း ပျင်းနေမယ်လို့ အကြောင်းပြပြီး ဖိုက်မူဗီစက် လိုက်ဝယ်ပေး လိုက်တယ်။ လခ ထုတ်ထားတာကလည်း မကြာသေးဘူးလေ။ ပြီးတော့ မေမေက လိုအပ်တာရှိရင် သုံးဖို့ဆိုပြီး ဇွန့်လက်ထဲအပ်ထားတဲ့ ပိုက်ဆံ ဆယ်သိန်းလည်း ရှိသေးတာကိုး။

ဘာရှင်းညာရှင်း ပရိုမိုးရှင်းတွေရှိနေလို့ သူတို့ဝယ်တာ အားလုံးမှ တစ်သိန်းမပြည့်တပြည့်လောက်ပဲ ကျပါတယ်။ စက်ဝယ်ပြီးတော့ ဇွန့်ကို မေးတယ်။ မြို့ထဲဘက်သွားပြီး အယ်လ်စီဒီ တီဗီတစ်လုံး သွားဝယ်တယ်။ ပြီးတော့မှ အိမ်ကို ကားငှားပြန်ခဲ့တယ်။ သူတို့နှစ်ယောက် အိမ်ကို ပြန်ရောက်တော့ အိမ်ရှေ့မှာ ရပ်စောင့်နေတဲ့ ဂျူလိုင့်ကို တွေ့ရတယ်။

`နင်တို့ ဘယ်သွားနေကြတာလဲ´

`အိမ်မှာ ဇွန်တစ်ယောက်တည်းဆို ပျင်းနေမှာစိုးလို့ဟာ … အဲဒါ ဒီဟာလေးသွားဝယ်နေလို့၊ ဒါနဲ့ နင်ရောက်တာ ကြာပြီလား´

`အင်း … ဆယ်မိနစ်လောက်ရှိသွားပြီ၊ နည်းနည်းစောပြန်ပြီး နင်တို့ဆီ ဝင်လာတာ၊ နောက်ထပ် ငါးမိနစ်လောက်မှ မရောက်ရင် အိမ်ပဲ ပြန်တော့မလို့ …´

`အေးအေး … ဒါဆိုလည်း ဝင်လေ …´

ဇွန်က သော့ဖွင့်လိုက်တော့ ဂျူလိုင်လည်း အိမ်ထဲ ဝင်လိုက်တယ်။ မောင်မောင်ကတော့ လက်ဆွဲပစ္စည်းတွေနဲ့ နောက်က လိုက်ဝင်တယ်။

`ဘာပက်ကေ့ချ်ယူခဲ့လဲ …´

`တော်ပြီပေါ့ဟာ … ပရီမီယံနဲ့ တခြားတစ်လိုင်းနှစ်လိုင်းပဲ ထည့်လာခဲ့တယ်´

`နင့်အားကစားလိုင်းတွေတော့ ပါတယ် မဟုတ်လား …´

`အင်းပေါ့ …´

`တွေ့လား ဇွန် … သူက သူ့အားကစားလိုင်းတွေကျတော့ ထည့်ပေးပြီး နင့်ကျတော့ စတားမူဗီတို့ဘာတို့ ထည့်မပေးဘူးမလား …´

ဇွန်က ပြုံးလို့ပဲနေတယ်။

`ဟာဟ … ဂျူလိုင် ဂျူလိုင် … သူများ လင်မယားကြားမှာ လာပြီး ရန်မတိုက်နဲ့၊ စတားမူဗီလည်း ပါတယ် …. ပြီးတော့ တို့တွေက ပြေလည်ပြီးသား၊ အဲလို ကြပ်ကြပ်လုပ် … အပျိုကြီးဖြစ်မှာ သေချာတယ် …´

`ကိစ္စမရှိဘူး …. နော် … ဇွန် …´ဆိုပြီး မျက်စိတစ်ဖက်မှိတ်ပြတယ်။

မောင်မောင့်စိတ်ထဲမှာတော့ ခိုး--ိုးခုလု ခံစားရတယ်။ ဘယ်လိုမှ လက်က မလွတ်နိုင်သေးဘူးလေ။ အင်းလေ … ကိုယ်ကလည်း ကောင်းခဲ့တာမှ မဟုတ်တာလို့ပဲ ဖြေရတော့မှာပေါ့။

....................................

အဝတ်လဲပြီး စက်ကို အထိုင်ချ၊ အင်တင်နာကို ပြန်တပ်ပြီး ဆင်လို့ပြုလို့နေတုန်း ဟိုညီအစ်မကတော့ အိပ်ခန်းထဲမှာ ဘာတွေ တိုးတိုးတိုးတိုးလုပ်နေကြမှန်း မသိပါဘူး။

မောင်မောင်ကတော့ အဲဒီ မိန်းကလေးတွေ ဆုံမိတိုင်း သူ့မှာ ဘေးရောက်သွားသလိုမျိုး ခံစားမိတယ်။ ဒါပေမယ့် အဲဒီအထဲမှာ အေပရယ်တော့ မပါဘူး။ သူက မောင်မောင့်ဘက်သားကိုး။

.......................................

အခန်းထဲမှာတော့ …

`နင်တို့ အဆင်ပြေရဲ့လား ဇွန် …´

`ပြေပါတယ် … မမ … ဘာလို့လဲ´

`မဟုတ်ပါဘူး … နင်ကလည်း သိပ်ပြီး မချက်တတ် မပြုတ်တတ်၊ မောင်မောင်ကလည်း အကောင်းကြိုက်နဲ့ဆိုတော့ … စိုးရိမ်လို့ …´

`ဘာလဲ … အဲဒီတော့ ဒီမှာ လာနေပြီး ထမင်းချက်လုပ်ပေးမလို့လား ….´

`တော်စမ်းပါ … အေးလေ … ငါချက်ရင်လည်း နင်တို့နှစ်ယောက် အာဟာရပြတ်ပြီး သေမှာပဲ၊ တို့ညီအစ်မတွေထဲ ကောင်းကောင်း ချက်တတ်တာဆိုလို့ အေပရယ်နဲ့ နိုနိုပဲရှိတာ …´

`ကဲပါ … ဒါနဲ့ ဒီနေ့ ဘာဖြစ်လို့လာတာလဲ … ဇွန့်ကို သတိရတာလား … တခြားတစ်ခုလား ...´

`နင်ကလဲဟယ် … ကိုယ့်ညီမလေးကို ချစ်လို့ပေါ့ … တခြား ဘာရှိသေးလို့လဲ …´

`ဟဲဟဲ … ယုံရပါ့မလား မမရယ် … ခုနေများ ဇွန် ခဏလောက်ဆိုပြီး အပြင်ထွက်သွားရင် ဘာဖြစ်ကျန်ခဲ့မယ်ဆိုတာ … အောင်မလေး … ရင်တွေ ထိတ်လိုက်တာနော် …´

ဘယ်တုန်းကမှ မညှိုးဘူးတဲ့ ဂျူလိုင့်မျက်နှာက ညှိုးငယ်သွားတယ်။ တကယ်ဆိုရင် ဂျူလိုင်ဆိုတာက အိမ်မှာ အရဲဆုံး၊ အစအသန်ဆုံးနဲ့ ဘာကိုမှ အလေးအနက်ထားတတ်တဲ့သူမဟုတ်ဘူးလို့ ဇွန် နားလည်ထားတာ။ ခုတော့လည်း … ဇွန် သက်ပြင်းကိုပဲ ချမိတယ်။

`ဇွန် တစ်ကိုယ်ကောင်းဆန်သလိုဖြစ်နေပြီလား မမရယ် …´

ဂျူလိုင်က ပြန်မဖြေဘူး။

`ပြောစမ်းပါ … မမက ဘယ်တုန်းက ဒီလိုရုပ်မျိုးဖြစ်ဖူးလို့လဲ …´

`ဟယ် … မဟုတ်တာ … ငါက နင်တို့နဲ့ ခွဲနေရတော့ စိတ်မကောင်းဖြစ်မိတာပါ …´

ဇွန် သိပါတယ်။ ဂျူလိုင် ဘာတွေ ခံစားနေရတယ်ဆိုတာ။ ဘယ်တုန်းကမှ အလေးအနက်မရှိတဲ့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ဒီလိုဖြစ်နေတာကို တွေ့ရတော့ သူ့ကို သနားမိတယ်။

ဇွန် ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ချလိုက်တယ်။

`ဒီမှာ မမ … ဘာမှ ဇွန့်ကို ထည့်မတွက်နဲ့၊ မမ စိတ်ချမ်းသာသလိုနေ … ဇွန် အားလုံးကို နားလည်တယ် … နော် …´

`နင် … နင် … ဘာတွေပြောနေတာလဲဟာ …´

`ဇွန်ပြောတာ မမသဘောပေါက်ပါတယ် … ခဏ … ဇွန် အိမ်ရှေ့ထွက်လိုက်ဦးမယ် …´

အေပရယ်ကနေစလို့၊ ဂျူလိုင်အထိ အငယ်တွေက မမခေါ်တာ ခံရတယ်။ စဖောက်လိုက်တာက နှစ်ဦး၊ သူ့အထက်က နိုနို့ကို စပြီး မမလို့ မခေါ်တော့တာနဲ့ ဇွန်ကလည်း မခေါ်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲ နိုနိုကစပြီး နင်နဲ့ငါနဲ့ပဲ ပြောကြတယ်။ မောင်မောင်ကိုတော့ တီဗီရှေ့မှာ Instruction တွေ ဖတ်ရင်း ပြင်ဆင်နေတာကို တွေ့ရတယ်။

ဝရန်တာကလေးကို ထွက်ခဲ့ပြီး အိမ်ကို ဖုန်းခေါ်လိုက်တယ်။

`မမကြီးလား …´

`အေး … ဇွန် … ဘာဖြစ်လို့လဲ …´

`အိမ်မှာလေ … ဇွန် ကျန်ခဲ့တာလေးရှိလို့ … အဲဒါ လာယူမလားလို့ … မေမေရော ရောက်ပြီလား …´

`အင်း … ကားသံကြားတယ်၊ ဟုတ်တယ် … ရောက်ပြီ …´

`အဟင်း … အဲဒါဆို … မမကြီး ကားမောင်းပြီး လာခေါ်ပါလားဟင် … ဇွန် အောက်ကနေ စောင့်နေမယ်´

`နေဦး … မေမေ့ကို ပြောလိုက်ဦးမယ် … ခဏကိုင်ထား …´

ခဏနေတော့ အေပရယ် ဖုန်းပြန်ကိုင်တယ်။

`လာခဲ့မယ် … နောက် ငါးမိနစ်၊ ဆယ်မိနစ်လောက်ဆို ရောက်မယ် … အဆင်သင့်ပဲလား …´

`အင်းပေါ့ … ဒါပဲနော် မမကြီး …´

ဇွန် ဖုန်းချလိုက်ပြီး အိမ်ထဲ ပြန်ဝင်ခဲ့တယ်။မောင်မောင့်ဘေး ကပ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး အိမ်ခဏ သွားလိုက်ဦးမယ် ပြောတော့ …

`ဘာလုပ်မလို့လဲ  …´

`ဒီလိုပေါ့ … ဇွန်တို့က အလိုက်သိပါတယ်နော် …´

`ဟမ် … ဟာကွာ … ခက်တာပဲ … လုပ်ကွာ …´

မောင်မောင့်အသံက နည်းနည်းတော့ စိတ်ညစ်သံပါနေပေမယ့် ငြင်းတာတော့ မဟုတ်ဘူး။ဇွန်က မောင်မောင့်ပါးကို တစ်ချက်နမ်းပြီး အိပ်ခန်းထဲ ဝင်သွားတယ်။ဇွန်ဝင်လာတာ မြင်တော့ ဂျူလိုင်က မော့ကြည့်တယ်။ မျက်လုံးတွေကတော့ နည်းနည်းမို့နေသလိုပဲ။

`အိမ်ဘက် ခဏသွားလိုက်ဦးမယ် … မမ နေခဲ့လေ … နော် …´

`ဟင် … ဘာလုပ်ဖို့လဲ … ငါလည်း လိုက်မှာပေါ့ …´

`သြော် … ရှောင်ပေးပါတယ်ဆိုမှ …´

`ဟယ် … နင်ကလည်း … မဟုတ်တာ … ငါက …´

ဇွန်က ဂျူလိုင့်ကို ဖက်လိုက်ရင်း …

`အဲဒါဆိုရင် မေမေနဲ့တိုင်ပြောလိုက်မယ် … သူများတွေကြားထဲ လာနှောင့်ယှက်တယ်ဆိုပြီးလေ …´

ဘာပဲပြောပြော ဂျူလိုင်တစ်ယောက် ဝေခွဲမရဖြစ်နေတယ်။ အနေအထားက မတူတော့ဘူးလေ။

`ဟော … မမကြီးလာခေါ်ပြီ ထင်တယ် … သွားလိုက်ဦးမယ် …´

တကယ်တော့ ဖြတ်သွားတဲ့ ကားသံတစ်ခုပါ။ ဇွန်က မောင်မောင့်လက်မောင်းကို တစ်ချက်ပုတ်လိုက်ရင်း တံခါးဖွင့်ဆင်းသွားတော့တယ်။အောက်ရောက်တော့ ခဏပဲ စောင့်လိုက်ရတယ်။ လမ်းထိပ်ဘက် တစ်ချက်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မေမေ့ကားကို တွေ့ရတယ်။ မေမေတော့ ပါမလာလောက်ဘူး ထင်ပါရဲ့။

`တက်လေ … ဇွန် … မေမေတစ်ယောက်တည်း ညနေစာ ချက်နေရဦးမယ် … သွားရအောင် …´

အနားရောက်လာတဲ့ အေပရယ်က ကားပေါ်က မဆင်းဘဲ လှမ်းပြောလိုက်တယ်။

ကားပေါ်ကို ဇွန်ရောက်တော့ …

`ထူးထူးဆန်းဆန်းပါလား … ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ …´

`အဟင်း … ရှောင်ပေးတာလေ …´

`ဘယ်လို … ဘယ်လို …´

အေပရယ်က ကားကို မောင်းထွက်ရင်း မေးလိုက်တယ်။

`မမဂျူလိုင်ရောက်နေတယ် … အဲဒါ …´

`သြော် … ညည်းက အလိုက်သိလာတာပေါ့လေ …´

`ကိုယ်ချင်းစာလို့ပါ … ကံကြမ္မာဆိုတာကလည်း ထူးဆန်းတယ်၊ အချစ်ဆိုတာကလည်း ထူးဆန်းတယ်လေ မမကြီးရယ် … နော် …´

အေပရယ်တစ်ယောက် သက်ပြင်းကိုပဲ ခိုးချလိုက်မိတယ်။ ဇွန်ပြောတာ မှန်လွန်းလို့လေ။ဇွန့်ဘက်ကို ပြန်ကြည့်လိုက်တော့ လက်တွေက ဖုန်းကလေးပေါ်မှာ ကစားနေတယ်။

`ဘာလုပ်နေတာလဲ …´

`မမဂျူလိုင်ဆီ မက်ဆေ့ချ်ပို့နေတာ …´

.............................

‘Have a nice time sissy. Take your time n enjoy ...xxx … zon’

မက်ဆေ့ချ်ဝင်လာတော့ ဂျူလိုင်က မောင်မောင့်ဘေးမှာ စကားရှာပြီး ပြောနေတုန်း၊ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်ကြီး တစ်ချက်ပြုံးလိုက်မိတယ်။

ပြီးမှ မောင်မောင့်မျက်လုံးတွေထဲကို ကြည့်လိုက်တော့ သူလည်း စိတ်တော့လှုပ်ရှားနေပုံပါပဲလေ။ဇွန်တို့နှစ်ယောက် အိမ်ကိုရောက်တော့ မေမေ့ကို မီးဖိုထဲမှာ အသီးအနှံတွေ လှီးချွတ်နေတာ တွေ့ရတယ်။

`မေမေ … သမီးတို့ ပြန်ရောက်ပြီ´

`ဘယ်လိုဖြစ်လို့လဲ ကလေးမ … ဘာတွေ ကျန်ခဲ့တာလဲ´

မေမေက မေးတယ်။

`ဒီလိုပါပဲ … တချို့ပစ္စည်းလေး အနည်းအပါးပါ မေမေ´

လို့ ပြန်ဖြေရင်းက အပေါ်ထပ်တက်လာခဲ့တယ်။အေပရယ်က မီးဖိုထဲ ကျန်ခဲ့ရင်း ….

`ဒါနဲ့ မေမေ သူတို့နှစ်ယောက် ပြန်လာနေတဲ့အချိန်ကျ ဘယ်လိုလုပ်မှာလဲ´

`ဟယ် …. ခုမှ သွားတာ နှစ်ရက်ရယ် ရှိသေးတယ် … ပြန်လာဖို့ ခြောက်လလောက် လိုဦးမှာပေါ့ … အေးအေးဆေးဆေးလုပ်ပါ သမီးရယ်´

အေပရယ်က ရယ်ရင်းနဲ့ …

`ဟုတ်သားပဲ မေမေရယ် … ဒါပေမယ့် သူတို့ ပြန်လာမယ်ဆိုပြီး သိထားတော့လည်း ချက်ချင်းပဲ ပြန်လာစေချင်နေသလိုပဲ´

`ထားလိုက် ထားလိုက် …. ခုတော့ ဒဏ်ပေးထားတယ်လို့ သဘောထားပြီး နေလိုက်ဦး … နောက်မတွေ့မှာမှ မဟုတ်ဘဲ´

ဒီတော့ အေပရယ်လည်း ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ဘဲ ငြိမ်နေလိုက်တော့တယ်။

..............................

ဇွန်တစ်ယောက် သူ့အခန်းထဲ လှမ်းဝင်လိုက်တော့ လက်သည်းနီတွေ ဖျက်နေတဲ့ နှစ်ဦးကို တွေ့ရတယ်။

`ဟဲ့ … နှစ်ဦး … ဘာတွေလုပ် …´

`အောင်မလေးတော် … ဘယ်လိုဖြစ်လာတာတုန်း …´

`လိမ်ပြောရမှာလား … အမှန်ပြောရမှာလား …´

`လိမ်လည်းပြော၊ အမှန်လည်း ပြောအေ …´

ဒီလိုဆိုလိုက်တော့ ဇွန်က ရယ်ရင်း ကုတင်ပေါ် ထိုင်ချလိုက်တယ်။

`လိမ်ပြောရရင်တော့ ပစ္စည်းလေး နည်းနည်းပါးပါးကျန်လို့ လာယူတာ …´

`ဘာကျန်လို့လဲ … ဟိုအသည်းပုံ ခေါင်းအုံးလေးရယ် … ပြီးတော့ ဆွယ်တာလေးနှစ်ထည်လောက်ရယ် …´

`ဘာလုပ်ဖို့လဲ … ဟိုမှာ မရှိဘူးလား …´

`ဟဲ့ … နောက်ဆို တော်ချင်မှတော်တော့မှာ … ခေါင်းအုံးလေးကလည်း ငါဖက်အိပ်လာတာ နှစ်နှစ်သုံးနှစ်လောက်ရှိတော့မယ် … အဲဒါကြောင့်လေ …´

နှစ်ဦးက စဉ်းစားတဲ့ ပုံစံလေးနဲ့ …

`ဖက်စရာက ဟိုမှာ တစ်ယောက်လုံးရှိနေတာ မဟုတ်ဘူးလား …´

`ဒါမျိုးတော့ အကြာကြီးဘယ်ဖက်နိုင်မလဲဟ … နင်ကလဲ …´

`ဒါဆိုလည်း ငါ့ပေးလေ …´

`နင်နော် …´

`ဟဟ … ကြောက်ပါတယ်အေ … နေပါဦး … ဒါနဲ့ အမှန်ကို ပြောပါဦး …´

`ဘာအမှန်လဲ … သြော် … ရှောင်ပေးတာဟေ့ … ရှောင်ထွက်လာတာ …´

`ဟင် … ဘယ်လို …´

`မမဂျူလိုင်လေ … အိမ်ရောက်နေတယ် …´

`သြော် … ဝေဿန္တရာမကြီးပေါ့လေ … ဟဟ …´

`အေး … ဟုတ်ပ …´

ပြောရင်း ကုတင်ပေါ် လှဲချလိုက်တယ်။နှစ်ဦးက သူ့လက်တွေကို လက်ကိုင်ပုဝါဟောင်းတစ်ခုနဲ့ သုတ်လိုက်ပြီး ဇွန့်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်တယ်။

`ဇွန် …´

`ဟင် …´

`နင်က ဒီလိုဆိုတော့ သိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ …´

`သိပ်လည်း ဖားမနေပါနဲ့ … ငါ အားလုံးကို နားလည်ပေးမှာပါအေ …´

`အဲဒီတော့ ပိုချစ်ရတာပေါ့ဟယ် …´

နှစ်ဦးရဲ့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေက ဇွန့်ပါးလေးတစ်ဖက်ကို ဖိကပ်လိုက်တယ်။ လက်တွေက ဇွန့်လက်မောင်းသားလေးကို ပွတ်သပ်ပေး လိုက်တော့ …

`ဟာဟ … ယားတယ်ဟာ … ဘာတွေလဲ …´

နှစ်ဦးက ဇွန့်ကိုယ်လေးကို တစ်ဖက် တွန်းလိုက်ပြီး …

`ဟိုဘက်တိုး … နင့်ဘေးမှာ လှဲချင်လို့ …´

နှစ်ဦးတစ်ယောက် ဘာတွေတွေးနေလဲ မသိဘူးလို့ တွေးရင်း ဇွန့်မှာတော့ ထူးဆန်းနေမိတယ်။

`ငါ မောင်မောင့်ကို သိပ်သတိရတာပဲဟာ … သိလား …´

`အင်း …´

`နင်တို့ မရှိတော့ နေရတာ တစ်မျိုးကြီးပဲ … ညတစ်ရေးနိုးလို့ နင့်အိပ်ယာဘက်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင် ဘယ်သူမှ မရှိတော့ စိတ်ထဲ ဟာတာတာနဲ့ …´

`ဟာတာတာဖြစ်တာ ငါ့ကြောင့် မဟုတ်ပါဘူးနော် …´

`အဟဲ … သူ့ကြောင့်လို့ ဆိုချင်တာလား …´

`တော်ပါဟယ် … သိသာသိစေ၊ မမြင်စေနဲ့တဲ့ … ဒီလောက်ဆို တော်ရောပေါ့ … ငါ့ရှေ့မှာ အဲဒီလောက်ကြီးတော့ သည်းမပြနဲ့ဟယ်´

`ဟာဟ … ဒါကြောင့် ရှောင်ထွက်လာခဲ့တာလား …´

`အင်း …´

ဇွန့်အသံတိတ်သွားတော့ နှစ်ဦးက ဘေးမှာ လှဲနေရင်းက အတွေးတွေ ဝင်နေမိတယ်။ သူသာ ဇွန့်နေရာမှာ ဆိုရင်ရော ပျော်နိုင်မလား၊ ခုလိုပဲ အားလုံးကို နားလည်သဘောပေါက် ခွင့်လွှတ်ရင်း နေနိုင်ပါ့မလား။

`ဇွန် …´

ပြန်ထူးသံမကြားရလို့ လှည့်ကြည့်မိတော့ ဇွန်တစ်ယောက် အသက်မှန်မှန်ရှူရင်း အိပ်ပျော်နေပြီလေ။ဒါနဲ့ပဲ နှစ်ဦးလည်း သူ့ကုတင် သူပြန်သွားရင်း အနားတွေ့တဲ့ စာအုပ်တစ်အုပ်ကို ဆွဲယူလိုက်တယ်။ စာဖတ်နေပေမယ့် စိတ်ကတော့ ဟိုရောက်ဒီရောက်ပါပဲလေ။

.......................................

ဇွန်တစ်ယောက် အိပ်ပျော်သွားလိုက်တာ ဘေးမှာ ချထားတဲ့ ဖုန်းမြည်သံကြားမှ နိုးတော့တယ်။

`ဇွန်လား …´

`ဟုတ် … သြော် …. မောင် … ပြောလေ …´

`ဂျူလိုင် ပြန်သွားပြီ … ခုပဲ ဆင်းသွားတယ် …´

`အင်း … ပျော်တယ် မဟုတ်လား …´

`ဟာကွာ … ဇွန်ကလဲ …´

မောင်မောင့်အသံက မလုံမလဲ၊ ရှက်ကိုးရှက်ကန်းနဲ့။

`အင်း … အဲဒါဆို ပြန်ခဲ့ရမလား၊ အင်း … ဟုတ်ပြီ … ဒါပဲလေ …´

စကားမဆုံးခင်မှာပဲ အခန်းတံခါးဖွင့်ဝင်လာတဲ့ အေပရယ့်ကို တွေ့ရတယ်။

`ဘာလဲ … ပြန်တော့မလို့လား … ထမင်းစားသွားလေ … ညီမလေး …´

`ဟင့်အင်း … ဟိုမှာ မောင်တစ်ယောက်တည်းဖြစ်နေမှာပေါ့ … အိမ်ပြန်ရောက်မှ စားတော့မယ် …´

`အင်း … ဒါဆို အခု သွားတော့မလို့လား …´

`ဟုတ် …´

ဆိုပြီးတော့ ဘေးနားက ရှာရတဲ့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ်ကြီးတစ်လုံးထဲ ခေါင်းအုံးလေးနဲ့ ဆွယ်တာနှစ်ထည်ကို ထည့်လိုက်တယ်။အေပရယ်နဲ့တူတူ အောက်ဆင်းဖို့ အခန်းတံခါးကိုလည်း ဖွင့်လိုက်ရော ထမင်းစားဖို့ ထွက်လာတဲ့ မေ့ကို တွေ့ရတယ်။

`ဇွန် … ထမင်းစားရအောင်လေ … လာ …´

`စားတော့ဘူး မမမေ … အိမ်ကျမှ …´

`ထားလိုက်ပါဟယ် … အဲဒီလောက်အဖြစ်သည်းနေတဲ့ဟာတွေ …´

ဇွန်က တစ်ချက် ရှက်ရယ်ရယ်လိုက်ရင်း …

`ဒါနဲ့ နိုနိုရောဟင် …´

`ဒီနေ့ နိုက်ဂျူတီကျတယ်လေ …´

`သြော် …´

ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ သူတို့သုံးယောက် အောက်ကို ဆင်းလာခဲ့တယ်။မေမေ့ကို နှုတ်ဆက်ဖို့ ထမင်းစားခန်းထဲ ကြည့်လိုက်တော့ နှစ်ဦးက ကူညီပြီး ခူးခပ်ပေးနေတယ်။

`လာလေ … သမီး၊ တစ်ခါတည်း ဝင်စားလိုက် …´

`တော်ပြီ မေမေ၊ အိမ်က မထွက်ခင်ကလည်း မုန့်စားလာသေးလို့၊ အိမ်ပြန်ရောက်မှ စားတော့မယ် …´

`အေးအေး … ဒါနဲ့ ဘာဖြစ်လို့ ဂျူလိုင်က ခုထိပြန်မရောက်သေးရတာလဲ´

`ရောက်တော့မှာပါ မေမေရယ် …´

ဇွန်က ပြောပြီးမှ အေပရယ့်ကို မလုံမလဲ ကြည့်မိတယ်။မေမေက ဘာမှ ထူးခြားဟန်မပြပေမယ့် အေပရယ့်ကြည့်ရတာတော့ ရယ်ချင်နေသလိုပဲ။

`ဒါဆိုလည်း ဟင်းယူသွားလိုက်လေ၊ သမီးကြီး လိုက်ပို့မှာလား´

`ဟုတ်ကဲ့ မေမေ …´

မေမေက စတီးချိုင့်တစ်လုံးယူလာပေးတော့ ဇွန်လည်း မငြင်းတော့ဘဲ ယူလာခဲ့တယ်။အေပရယ်ကတော့ ကားသွားထုတ်နေတယ်။ ဇွန်လည်း တံခါးဝရောက်တော့ ခြံဝမှာ ဂျူလိုင့်ကို တွေ့ရတယ်။

`မောလာပြီလား …´

ဇွန်က လှမ်းစလိုက်တော့ …

`ဒါမျိုး မောရင်လည်း မောပါစေဟာ …´

`အရှက်ကို မရှိဘူး … သွားသွား … မေမေက နင့်ကို နောက်ကျနေတယ်လို့ ပြောနေတယ်´

ဘေးနားရောက်လာတဲ့ အေပရယ်က ဝင်ပြောတယ်။ဂျူလိုင်တစ်ယောက် အိမ်ထဲ ဝင်သွားတော့ သူတို့နှစ်ယောက် ကားထဲ ဝင်ထိုင်ပြီး မောင်းထွက်ခဲ့တော့တယ်။

...................................................

တံခါးဘဲလ်နှိပ်လိုက်တော့ မောင်မောင်က တံခါးဖွင့်ပေးတယ်။

`နိုနို ဖုန်းဆက်သေးတယ်´

`ဟုတ်လား … ဘာတဲ့လဲ …´

`ဇွန့်ဖုန်းကို ခေါ်တာ၊ ဆက်သွယ်မှု ဧရိယာပြင်ပမို့လို့တဲ့ …´

`ဟင် … မောင်ခေါ်တုန်းကတော့ ရပြီး …´

`ဒီလိုပါပဲ … ဖုန်းတွေကတော့ … အဲဒါ နက်ဖြန် ဂျူတီထွက်ရင် လာခဲ့မယ်တဲ့ … ပြန်ဆက်ရင် ဆက်လိုက်ဦးလေ´

`အင်း … နောက်မှ ဆက်လိုက်တော့မယ် …´

ဇွန်က ချိုင့်ကို ဆွဲရင်း မီးဖိုဘက် ဝင်သွားတယ်။မောင်မောင်ကတော့ တံခါးကို ပြန်ပိတ်လိုက်တယ်။

`ဇွန် …´

`ဘာလဲ … မောင် …´

ရေပုလင်းကို ရေခဲသေတ္တာထဲ ပြန်ထည့်လိုက်တဲ့ ဇွန်က ပြန်မေးတယ်။

`ဇွန့်စိတ်ထဲ ဘာမှ မဖြစ်ဘူးလားဟင် …´

`ဇွန် ပြောပြီးပါပြီ၊ ဇွန်က ကံအကောင်းဆုံးသူပါ … ဘာဖြစ်လို့ သူများတွေကို မနာလိုဖြစ်ရဦးမှာလဲ´

မောင်မောင် ဘာမှ ပြန်မပြောဖြစ်ဘူး။ အဲဒီအစား ဇွန့်ကိုယ်လေးကိုပဲ မြတ်မြတ်နိုးနိုးနဲ့ ဖက်ထားလိုက်မိလေရဲ့။ကျွန်တော် အခု ပြန်တွေးနေတာ လွန်ခဲ့တဲ့ ရှစ်လကနေ တစ်နှစ်အတွင်း ဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းအရာတွေပါ။ ခုချိန်မှာတော့ စိတ်မရှည်နိုင်ဘဲ SSC Women Centre က ခွဲခန်းရှေ့မှာ ထိုင်စောင့်နေရပြီလေ။

ဇွန့်ကိုယ်ဝန်လေး သုံးလလောက်ရလာတော့ ပျို့ချင်အန်ချင် စဖြစ်လာတယ်။ အဲဒီအချိန်ကစပြီး အေပရယ်နဲ့ နိုနိုတို့ တစ်လှည့်စီ လာစောင့်ပေးကြတယ်လေ။ နိုနို အော့ဖ်ရတဲ့ ရက်တွေမှာ အေပရယ်က အိမ်ပြန်ပြီး၊ နိုနို မအားတဲ့အချိန်မှာ အေပရယ်က လာနေပေးတယ်။ အဲဒီရက်တွေမှာ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ကြမယ်ဆိုတာကတော့ စဉ်းစားကြည့်ရင် အနည်းဆုံး ခပ်ရေးရေးတော့ ပေါ်မှာပေါ့၊ မဟုတ်ဘူးလား။

ခြောက်လထဲရောက်လာတော့ အတက်အဆင်း အသွားအလာခက်မယ်ဆိုပြီး မေမေက ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်ကို အိမ်ပြန်ခေါ်တယ်။ မေမေက ကျွန်တော့်အခန်းလေးထဲ ပြောင်း၊ ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်က မေမေ့အခန်းမှာ နေကြရတယ်။

မေမေ့ကို အားနာပေမယ့် မတတ်နိုင်ဘူးလေ၊ အားလုံးကလည်း ဒီလိုပဲ လုပ်ဖို့ပြောပြီး အဆင်လည်း ပြေနေတာကိုး။အဲဒီကာလတွေအတွင်း ဇွန့်အနားမှာ သူ့အစ်မတွေ ဝိုင်းနေလိုက်တာ ကျွန်တော်တောင် ကပ်ချင်တိုင်းကပ်လို့မရဘူး။ ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက် သိပ်ကြီးတော့ မသက်မသာမဖြစ်ပါဘူး။ အားလုံးကလည်း နားလည်မှု ရှိကြတယ် မဟုတ်လား။

ဒီလိုနဲ့ အဲဒီသုံးလကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်ဖြတ်သန်းခဲ့ပြီး ဒီနေ့တော့ နေ့ကောင်းရက်သာရွေးလို့ သားကလေးကို ခွဲမွေးမယ့်နေ့ပေါ့။ မေမေက ခေတ်ဆန်တယ်ဆိုပေမယ့် ဒီလို ဗေဒင် ဘာညာတော့ နည်းနည်းယုံတတ်တယ်။ အဲဒါ သွားတွက်ချက်ပြီး ခွဲမယ့်ရက်ရယ်၊ နာမည်ရယ်ပါ ရွေးခဲ့ပြီ။

တင်္နလာနေ့မှာ မွေးမှာဖြစ်ပြီး နာမည်တွေကတော့ နောက်မှ ရွေးမှာပေါ့။ ကျွန်တော်ကတော့ သားလေးကို ကိုယ့်ဘာသာကိုယ် နာမည် တစ်ခု အရင်ပေးမယ်လို့ စိတ်ကူးထားတယ်။ သူတို့ပေးတဲ့နာမည်ကလည်း တစ်ခုပေါ့လေ။

တနင်္လာနေ့ဆိုတော့ ရုံးတက်ရတဲ့ ဂျူလိုင်တစ်ယောက်ပဲ ပါမလာတာပါ။ နှစ်ဦးက ကျောင်းပြေး၊ မေက ဆိုင်ကနေ လစ်လာ၊ အေပရယ်ကတော့ အားတယ်၊ နိုနိုကတော့ နိုက်ဂျူတီက ထွက်လာတဲ့ အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ပေါ့။ ခွဲစိတ်ခန်းရှေ့က ခုံတန်းမှာ ထိုင်စောင့်နေကြရင်း မေမေကတော့ ဘုရားစာတွေ ရွတ်နေတယ်။

ကျွန်တော့်ရင်တွေ ခုန်နေတယ်။ ကျွန်တော်တို့ကိစ္စကို မေမေ့ကို ဖွင့်ပြောရတုန်းကတောင်မှ ဒီလောက် မတည်မငြိမ် မဖြစ်ခဲ့ဖူးဘူး။ ဆေးပညာတွေ တိုးတက်နေတဲ့ ခေတ်ကြီးမှာဖြစ်ပေမယ့် ကံကြမ္မာဆိုတာက မယုံရသလို၊ ကလေးအဖေဖြစ်တော့မယ်ဆိုတဲ့စိတ်ကလည်း လှုပ်ရှားနေတယ်လေ။

မေမေ့ကို ကြည့်လိုက်တော့ မျက်စိမှိတ်ပြီး နှုတ်ခမ်းက တလှုပ်လှုပ်နဲ့။ အေပရယ်ကတော့ ကျွန်တော့်လက်ကို အားကိုးတကြီး ဆုပ်ကိုင် လာတယ်။ နှစ်ဦးကတော့ ငိုက်နေတဲ့ နိုနို့ကို တစ်ချက်တစ်ချက် တွန်းပြီး သိပ်ပြီး အိပ်ပျော်မနေအောင် နှိုးနေလေရဲ့။ မေတစ်ယောက်ပဲ ထရပ်ပြီး ခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန် လျှောက်နေတယ်။

အဲဒီခဏမှာပဲ ခွဲစိတ်ခန်းတံခါး ပွင့်လာပြီလေ။

`မဇွန်ပွင့်ဖြူ အိမ်က ရှိပါသလား´

`ဟုတ်ကဲ့ … ဒီမှာပါ …´

မေမေ့အဖြေနဲ့အတူ ကျွန်တော်တို့အားလုံး မတ်တပ်ရပ်လိုက်ကြတယ်။

`သားဦးနော် … ဂုဏ်ယူပါတယ်ရှင်၊ ကလေးလည်း ကျန်းမာပါတယ်၊ အင်္ဂါစုံစုံလင်လင်နဲ့ ကိုယ်အလေးချိန်က ခုနစ်ပေါင်ခွဲ၊ အမေကိုလည်း ခုပဲ ပြန်ပြီး ပိတ်နေပါပြီရှင် …´

`ဟုတ် … ဟုတ်ကဲ့ … ဆရာမ … သူ … သူ … နေကောင်းရဲ့လားဟင် …´

ကျွန်တော် အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ မေးလိုက်မိတယ်။

`ဟုတ်ကဲ့ … ကောင်းပါတယ်၊ ဘာမှ စိုးရိမ်စရာမရှိပါဘူး´

`ကျေး … ကျေးဇူးပါပဲဗျာ …´

ခဏနေတော့ ကလေးလေးကို သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပြီး၊ အနှီးကလေးနဲ့ပတ်လို့ ယူလာပြတယ်။ကျွန်တော်ကတော့ စိတ်တွေ လှုပ်ရှားရင်း ကလေးတစ်ယောက်ကို ဘယ်လိုချီရမယ်မှန်း မသိလို့ မချီတော့ပါဘူးလေ။ မေမေကပဲ ဆရာမလက်ထဲက ကလေးကို ပွေ့ယူလိုက်တယ်။

`ဇွန်နဲ့ တူတယ်နော် …´

`ဟာ …. မဟုတ်ပါဘူး … မောင်မောင်နဲ့ တူတာပါ … နော် မမကြီး …´

`ဇွန်ပါ …´

`မဟုတ်ဘူး … မောင်မောင်ပဲ …´

ကျွန်တော်ကတော့ မေမေ့လက်ထဲက ကွက်ကွက်ကလေးဖော်ထားတဲ့ မျက်နှာလေးကိုပဲ ငုံ့ကြည့်လိုက်တယ်။ ဘယ်သူနဲ့ တူတူပါလေ၊ အရေးကြီးတာ ကျန်းကျန်းမာမာ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ လူလားမြောက်လာဖို့ပဲ မဟုတ်လား။

ခဏနေတော့ ဆရာမက ကလေးကို ပြန်ခေါ်သွားတယ်။

ကျွန်တော်တို့ ပြန်ထိုင်စောင့်နေကြရင်း ကြည့်မိလိုက်တော့ အားလုံးရဲ့မျက်နှာမှာ မျက်ရည်စတွေလိုပဲ။ အဲဒီတော့မှ ကျွန်တော့်ကိုယ် ကျွန်တော် သတိထားမိတော့တယ်။ ကျွန်တော့်မျက်နှာမှာလည်း မျက်ရည်တွေနဲ့ပဲ။

နှစ်ဦးနဲ့ အေပရယ်က ဖက်ထားကြသလို၊ နိုနိုနဲ့ မေကလည်း မျက်ရည်စတွေနဲ့ ပြုံးလို့ပေါ့။ မေမေက ထရပ်လိုက်ပြီး ကျွန်တော့်ဘေးမှာ လာရပ်လို့ ကျွန်တော့်ဆံပင်တွေကို ပွတ်ပေးနေတယ်။ ဘာစကားမှတော့ မပြောနိုင်ကြပါဘူး။

မိနစ်နှစ်ဆယ်လောက်ကြာတော့ ယူထားတဲ့အခန်းထဲကို ဇွန့်ကို ယူသွားကြတော့မှ ကျွန်တော်တို့လည်း နောက်က လိုက်လာခဲ့ကြတယ်။မေမေ၊ နှစ်ဦးနဲ့ မေတို့က အစောင့်ကျန်နေခဲ့ပြီး ကျန်တဲ့လူတွေက ဇွန်တို့သားအမိကို နေရာချပေးပြီးတော့ အိမ်ပြန် ချက်ပြုတ်ဖို့ လိုတာလေးတွေ ယူဖို့ လုပ်ကြရတာပေါ့။

ကျွန်တော်၊ အေပရယ်နဲ့ နိုနိုတို့ ကားမောင်းပြီး ပြန်လာခဲ့ကြတယ်။ နိုနိုကတော့ ကားနောက်ခန်းမှာ တဖြည်းဖြည်း အိပ်ပျော်သွားလေရဲ့။ကျွန်တော် အေပရယ့်ကို ကြည့်လိုက်တော့ သူက ပြောတယ်။

`ငါ့ဘဝမှာ အပျော်ဆုံးနေ့တွေထဲက တစ်နေ့ပေါ့ မောင်မောင်ရယ် …´တဲ့။

ကျွန်တော်က ပြန်မေးလိုက်တယ်။

`ဘာလဲ … နင် အားကျနေတာလား …´

အေပရယ်က ကားမောင်းနေတာမို့ သူ့မျက်နှာကို ဘေးတိုက်ပဲ မြင်ရတာမို့ မျက်နှာအမူအရာက သိပ်မသဲကွဲပေမယ့် ဝမ်းသာဝမ်းနည်း ဖြစ်နေပုံမျိုးပဲ။

`ဆောရီးဟာ … ငါ စတာ လွန်သွားပြီ ထင်တယ်´

`မဟုတ်ပါဘူးဟယ် … ငါ အတွေးလွန်သွားလို့ပါ …´

အဲဒီတုန်းမှာပဲ ကျွန်တော့်ဖုန်းမြည်လာတယ်။

`အေး … ဂျူလိုင် … ပြောလေ …´

`ဘယ်လိုလဲ မောင်မောင် … အဆင်ပြေကြရဲ့လား ဟင် …´

`ပြေပါတယ် … အားလုံး ချောချောမွေ့မွေ့ပဲ … နင် ဘယ်တော့ လာကြည့်မှာလဲ´

`ညနေ ရုံးဆင်းမှပေါ့ဟာ … ခု နင်တို့ ဘယ်မှာလဲ …´

`အိမ်ပြန်နေတာဟ … ဆေးခန်းမှာ မေမေတို့ ကျန်ခဲ့တယ် … ဆက်ကြည့်လိုက်လေ …´

`အေးအေး … ဒါပဲနော် …´

ဖုန်းချသွားတော့ အေပရယ်က ပြောတယ်။

`အားကျနေတယ်ဆိုရင်တော့ အဲဒီတစ်ယောက်က အဆိုးဆုံးပဲဟ … ဟာဟ …´

`ဂျူလိုင်ကလား …´

`နင် မသိဘူးနော် … ငါတို့တွေ အားလုံးရဲ့အကြောင်းကို မေမေ သိသွားတဲ့နေ့ကလေ …´

`ဟင် … မေမေ အကုန်သိတယ် …´

`ဟုတ်တယ် … မေမေက ငါတို့ကို ထမင်းစားကြရအောင်ဆိုပြီး လာခေါ်တာ … အဲဒီမှာ တို့ပြောနေတာတွေကို ကြားသွားတာ …´

ကျွန်တော် တော်တော်လေး အားနာသွားတယ်။ မေမေ့ကိုလည်း ပိုချစ်သွားတယ်။ ရှက်လည်း ရှက်မိတယ်။

`အင်း ….´

`အဲဒီတုန်းကပေါ့ … ဂျူလိုင်က မကျေနပ်ဘူး … မကျေနပ်ဘူးနဲ့ အိပ်ယာကို တဘုံးဘုံးထုနေလိုက်တာ … စိတ်တောင်ညစ်သွားတယ်´

`သြော် …´

`မသြော်နဲ့ … ငါပြောတာ နင်သဘောမပေါက်ဘူး ထင်တယ် …´

`ဘယ်လို … ဟိုက် … အောင်မလေး … နေပါစေ … သတိတော့ထားမှပဲ …´

`အင်း … ငါတို့လည်း ပြောပါ့မယ် … ငယ်ငယ်တည်းက ဂျူလိုင်က တဇွတ်ထိုးနိုင်တယ်လေ …´

ဒါပေမယ့် ကျွန်တော့်အတွက်တော့ သိပ်ကြီးမားလာမယ့် ပြဿနာ မဟုတ်လောက်ပါဘူးလေ။ ဂျူလိုင့်ကို ဂရုစိုက်ပေးလိုက်ရင် အဆင်ပြေမှာပါ။

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်တို့ အိမ်ပြန်ရောက်လာတယ်။

`ကဲ … မောင်မောင် … ငါ ကားထည့်ထားလိုက်ဦးမယ် … နိုနိုနဲ့ နင်ကတော့ သွားအိပ်ကြတော့ …´

`ဟင် …´

မျက်လုံးပွတ်ပြီး ထလာတဲ့ နိုနိုက အိပ်ချင်မူးတူးနဲ့ မေးတယ်။

`ကိုယ်လိုရာတွေ ဆွဲတွေးမနေနဲ့ … နိုက်ဂျူတီကျထားလို့ သွားအိပ်တော့လို့ ပြောတာ၊ မောင်မောင်ကလည်း အိပ်တော့ ညနေလောက် ဆေးရုံပြန်သွားရဦးမယ် မဟုတ်လား၊ ငါတော့ လိုတာလေးတွေ ထုပ်ပိုးပြီး၊ ချက်လိုက်ပြုတ်လိုက်ဦးမယ် …´

ကျွန်တော်လည်း နိုနို့လက်ကို ဆွဲရင်း အပေါ်ထပ်တက်ခဲ့တယ်။

`တစ်ယောက် တစ်နေရာစီ အိပ်ခိုင်းတာနော် …´ဆိုတဲ့ အေပရယ့်အသံက နောက်က လိုက်လာတယ်။

`အေးပါ …´

ကျွန်တော်တို့နှစ်ယောက်စလုံး ပြန်အော်လိုက်ကြတယ်။ကျွန်တော် နိုးလာလို့ နာရီကို ကြည့်လိုက်တော့ သုံးနာရီထိုးပြီ။အိမ်အောက်ဆင်းလာတော့ မေနဲ့ နှစ်ဦးကို တွေ့ရတယ်။

`အေပရယ်ရော …´

`သွားပြီ … အခု ငါတို့ နားအလှည့် …´

`ဂျူလိုင်ရော … လာပလား …´

`အင်း … နေ့တစ်ဝက်ဆင်းလာတယ် ပြောတာပဲ …´

`သြော် … ဒါဆိုလည်း ငါ ရေချိုးပြီး သွားလိုက်ဦးမယ်´

`အေးအေး … တို့တွေ ညနေကျမှ အေးအေးဆေးဆေးလိုက်ခဲ့မယ် …´

..............................

ကျွန်တော့်သားလေးကို မြင်ရဖို့ သွားရတဲ့ခရီးကတော့ သိပ်စိတ်မရှည်စရာပဲ။ညနေ ရုံးဆင်းချိန်မို့ မီးပွိုင့်တွေက ကားတွေ ကျပ်ညပ်လို့။ ရွှေဂုံတိုင် မီးပွိုင့်ကနေ SSC ရောက်ဖို့ နာရီဝက်လောက် စောင့်လိုက်ရတယ်။

ဆေးရုံပေါ်ရောက်တော့ ကျွန်တော် ဇွန့်အခန်းကို မပြေးရုံတစ်မည် လျှောက်လာခဲ့တယ်။ ဆရာဝန်မကြီး ရောင်းဒ်တာနဲ့ တိုးနေလို့ ဘေးကို ယို့နေရသေးတယ်။ သူတို့ထွက်သွားတော့မှ ကျွန်တော် ဇွန့်ဘေးကို လျှောက်ခဲ့တယ်။

`ဇွန် … ပင်ပန်းနေပြီလား …´

`အင်း … နည်းနည်းပေါ့ …´

`သားလေးရော … နို့စို့ပြီး အိပ်နေပြီ …´

ကျွန်တော့် ဇွန့်နားနားကပ်ပြီး တိုးတိုးလေးပြောလိုက်တယ်။

`မောင့်ကိုလည်း နည်းနည်းပေးဦး …´

ဇွန့်မျက်နှာက ရှက်သွေးနဲ့ရဲသွားတယ်။

`ဘာလို့လဲ … အမေကြီးရဲ့ …´

`မေမေရေ … ဟောဒီမှာ …´

ဇွန်အော်လိုက်လို့ မေမေနဲ့ ဂျူလိုင်က ဘေးရောက်လာတယ်။

`ဘာလဲ … ငါ့သမီးကို သူ ဘာပြောလို့လဲ …´

`လာစနေတယ် … ဟွန်း … ဟင်းဟင်း … အ …´

`ဟဲ့ … သမီး … မရယ်နဲ့လေ … နာမှာပေါ့ …´

`ဟုတ်ကဲ့ … အင့် …´

`သွားသွား … ကလေး သွားကြည့်ဦး …´

ကျွန်တော် သားလေးကို ထားတဲ့ဘက် လှည့်လိုက်တယ်။တကယ့်နီတာရဲလေးပဲ။ ပုခက်ကလေးထဲမှာ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်လို့လေ။ ကျွန်တော့်ရင်မှာတော့ ဘာနဲ့မှ မတူတဲ့ ခံစားမှုမျိုး ဝင်လာတယ်။ ဟုတ်တယ် … ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမျိုး ရင်ထဲက အူလှိုက်သည်းလှိုက် ချစ်ရတဲ့ကိစ္စမျိုး မရှိဘူးပဲ။ ဇွန့်ကို ချစ်တယ်ဆိုပေမယ့် သားလေးလောက်တော့ ကျွန်တော့်ရင်ကို ကိုင်လှုပ်နိုင်မှာ မဟုတ်ပါဘူးလေ။

ကျွန်တော့်ကို လက်လာတို့လို့ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့ အေပရယ် ဖြစ်နေတယ်။

`မမကြီး … နင် ခုထိ မအိပ်ရသေးဘူးလား …´

`ဟဲ့ …. ဖြစ်မလား … ခဏနေမှ အိပ်ရမယ်၊ ဒါနဲ့ နင် ဘာစားခဲ့သေးလဲ ….´

ကျွန်တော် အခုမှ သတိရတယ်၊ ဘာမှ မစားရသေးပါလား။

`မစားရသေးဘူး မဟုတ်လား … သွား … ဟိုမှာ ပေါင်မုန့်တွေရယ် … ထမင်းနဲ့ ဟင်းလည်း ရှိတယ်´

မေမေက တွန်းလွှတ်တယ်။ရင်ထဲက ကလိကလိဖြစ်နေတယ်။ ဝမ်းသာလွန်းလို့ဖြစ်မှာပေါ့လေ။ ထမင်းနည်းနည်းစားလိုက်တာနဲ့ ဝသလိုဖြစ်သွားပြန်ရော။ခဏနေတော့ မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေ၊ အေပရယ်တို့သူငယ်ချင်းတွေ ရောက်လာပြီး သတင်းမေးကြတယ်။ မာကြောင်းသာကြောင်း ပေါ့လေ။ ကျွန်တော်လည်း အားလုံးကို လိုက်နှုတ်ဆက်နေရတယ်။

ဒီမှာပဲ သားလေးက ငိုတာနဲ့ ဇွန်က နို့တိုက်လိုက်ရသေးတယ်။လူတွေကတော့ တစ်ယောက်တစ်ပေါက်နဲ့ ချီးကျူးနေကြတာပဲ။ ကလေးက ကျန်းမာတယ်၊ အစားကောင်းတယ် ဘာညာပေါ့လေ။ကျွန်တော်ကတော့ ဘာမှ သိပ်မကြားနိုင်ပါဘူး။ အပျော်ဆိုတာ မျက်စိတွေ ဝေဝါးပြီး နားလည်း လေးစေနိုင်တယ် ထင်တာပဲလေ။

..............................................

ဒီလိုနဲ့ ဆေးရုံမှာ တစ်ပတ်နားပြီး အိမ်ပြန်ခဲ့ကြတယ်။အိမ်မှာတော့ တရုံးရုံးနဲ့ ဆူညံနေတာပဲလေ။ ကျွန်တော်တို့ ကလေးဘဝကိုတောင် အမှတ်ရမိတယ်။ ဖေဖေရှိရင် ဘယ်လိုမျိုးနေမလဲလို့ တွေးလိုက်မိတော့ ကျွန်တော် ငိုချင်လာတယ်။

ဒါပေမယ့် ကိစ္စသိပ်မရှိပါဘူးလေ၊ ကျွန်တော့်ကို ချစ်ပြီး ကျွန်တော်ချစ်တဲ့သူတွေကြားမှာ အချစ်ရဆုံး ဇွန်နဲ့ ပိုပိုပြီး ချစ်ရတဲ့ သားလေးတို့ ရှိနေပြီပဲ။ ကျွန်တော် ဒီလောက်နဲ့ပဲ ကျေနပ်ရမှာပေါ့။မေမေကတော့ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ အဘွားဖြစ်လာတော့ မနေတတ် မထိုင်တတ်ဖြစ်နေပေမယ့် သားလေးကိုတော့ လက်ကတောင် မချချင်ဘူး။ ဇွန်ဆို နို့တိုက်တဲ့ ခဏလောက်ပဲ လက်ထဲထည့်ရတယ်။

မေမေ အိမ်ပြန်ရောက်တာနဲ့ မေမေ့လက်ထဲမှာ အများဆုံးနေပြီး ကျန်တဲ့အချိန်တွေသာ သူ့အဒေါ်တွေ လက်ထဲနေတာပေါ့။

`ကိုရဲနိုင် ဝင်စားတာများဖြစ်နေမလား´ဆိုပြီး မေမေ့သူငယ်ချင်းတွေကတောင်မှ သည်းလွန်းတဲ့ မေမေ့ကို စကြတယ်။ ကလေးကလည်း မေမေ့လက်ထဲမှာ ပိုငြိမ်တာကိုး။

ဟုတ်တယ်လေ၊ ညဘက်ဆို ကျွန်တော်တို့လင်မယား သိပ်ထကြည့်စရာကို မလိုဘူး။ ကျွန်တော်တို့အခန်းထဲ ခေါက်ကုတင်လေးချပြီး လာအိပ်တဲ့ မေမေကပဲ ကိစ္စရှိသမျှ အကုန်ထလုပ်သွားတာ။ နို့တိုက်ရင်သာ ဇွန့်ကို နှိုးတာ။

ကျွန်တော့်ကို သားလေးကို နာမည်ပေးဖို့ မေမေက မေးလာတော့ ကျွန်တော်က လွယ်လွယ်ကူကူ ကိုကိုလို့ပဲ ပေးလိုက်တယ်။ သူ့အဒေါ်တွေရဲ့ အသည်းဖြစ်ဦးမယ့်သူ မဟုတ်လား။ ညီအစ်မတစ်တွေကတော့ ဒီသားအဖက တင်စီးလိုက်တာလို့ ပြောပေမယ့် သူတို့လည်း သဘောကျကြပါတယ်လေ။

ကျွန်တော့် အနေအထိုင် မတတ်ခဲ့လို့ပဲ ပြောရမလား၊ ဇာတ်လမ်းအစမှာ လွဲချော်ခဲ့ပေမယ့် အခုတော့ အရာအားလုံး သဘောထားပြည့်ဝတဲ့ မိသားစုထဲမှာ ပြန်လည်တည့်မတ်လို့ အဆင်ပြေ ပျော်မွေ့စရာ မိသားစုအကြီးကြီးထဲ ရယ်သံတွေ ဝေစည်နေပြီလေ။

ကျွန်တော်နဲ့ သက်ဆိုင်ခဲ့တဲ့ အရာတွေအားလုံးဟာ အကောင်းချည်းပဲလို့ ဆိုလို့တော့ မရပေမယ့် အရာအားလုံးကို ကျွန်တော် တန်ဖိုးထားဂုဏ်ယူသွားမှာပါ။

မြေးကလေးကို မမြင်သွားနိုင်တဲ့ ဖေဖေနဲ့ ကျွန်တော့်မိဘရင်းနှစ်ပါးကို သတိရရင်းနဲ့ ကျွန်တော်နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့ မိသားစုထဲမှာ အသက်ဆိုင်ဆုံး ဇနီးနဲ့ သားကလေးကို ချစ်ခင်တွယ်တာရင်း အပျော်တွေနဲ့ ဘဝကို ဆက်လက်တည်ဆောက်ရဦးမှာပေါ့။

မမြင်နိုင်တဲ့ကံကြမ္မာက ဘာတွေ ထိုးနှက်လာပါစေ၊ ကျွန်တော်ကတော့ ကျွန်တော်ချစ်ပြီး ကျွန်တော်နဲ့သက်ဆိုင်တဲ့ မိသားစုထဲမှာ ကျန်ရှိတဲ့ဘဝကို ရဲရဲရင့်ရင့်ဖြတ်သန်းဖို့ ပြင်ဆင်ထားပြီးဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်ပါရစေလေ။

ကျွန်တော်နဲ့ သက်ဆိုင်တဲ့သူတွေအားလုံးကို ချစ်တယ်။

ပြီးပါပြီ။