သံသာစက်၌ အပိုင်း (၂၁)
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ဂျင်ကလိ ရေးသည်။
“မမမြတ်၊ မမမြတ်”
အမောတကောနှင့် ခေါ်လိုက်သည့် ကျွန်မ ကို မမမြတ် မော့ကြည့်သည်။ အစပိုင်းမှာ ဇဝေဇဝါဖြစ်နေသေးသော် လည်း မမမြတ် မျက်နှာ မှာ အပြုံးတခုတဖြည်းဖြည်းချင်းပေါ်လာ၏။ သူတစိမ်းတယောက်ကို ကြည့်နေသော အ ကြည့်မှနေ ရင်းနှီးနွေးထွေးသော မျက်နှာ ကိုပြောင်းသွားသည်။ ကျွန်မ ထင်ခဲ့တာတွေမမှားပါ။ ကျွန်မ ရုပ်ရည် ဘယ်လိုပဲ ရှိရှိ မမမြတ် သိနေပါသည်။
“နင် ဆွေဇင် မဟုတ်လား၊ ဘာဖြစ်လို့ ဒီရုပ်ဖြစ်နေရတာလဲ”
“မမမြတ်၊ ကျွန်မ ကိုမှတ်မိတယ်နော်၊ ဝမ်းသာလိုက်တာ မမမြတ်ရယ်၊ အရမ်းတွေ့ချင်နေတာကြာပြီ”
“ဟိုကောင်လေး နဲ့ မနေတော့ဘူးလား၊ ကလေးကော ကြီးပြီလား”
“အဲဒါက မမမြတ်ရယ် ….”
ကျွန်မ ဘာဆက်ပြောရမည်မသိ ဖြစ်သွားသည်။ မမမြတ် ကတော့ ကျွန်မကို နားလည်နိုင်စွမ်းရှိသူ ပီပီ ထူးခြားမှု တခုကိုသတိပြုလိုက်မိပုံရသည်။ မပီတပီလေး ပြုံးပြရင်း
“အင်း …နှစ်တွေလဲကြာခဲ့ပြီပဲ၊ နင့်ကို ဒီလိုပုံနဲ့ မြင်လိုက်ရကထဲက အရင်အတိုင်း မဟုတ်တော့ဘူးလို့ ငါတွေးမိပါ တယ်၊ ဒါနဲ့ အခုရော အဆင်ပြေရဲ့လား”
ကိုလင်း မျက်နှာကို ကွက်ကနဲပြေးမြင်လိုက်သည်။ ကျွန်မ မှာအကျပ်အတည်းတခုတွေ့နေကြောင်း မမမြတ် ကို ပြောပြလိုက်ချင်ပေမယ့် ဘယ်ကစလို့ ပြောရမှန်းမသိအောင် ဖြစ်နေရသည်။
“မမမြတ် အချိန်ရလား”
“ရပါတယ်၊ ညည်းနဲ့ မတွေ့တော့ရင် ငါပြန်တော့မလို့ပဲ”
“ပြောစရာတွေ အများကြီးရှိသေးတယ် မမမြတ်ရယ်၊ ကျွန်မ အိမ်ကို လိုက်ခဲ့ပါလား”
“သွားမယ်လေ”
မမမြတ် မဆိုင်းမတွပင် ထိုင်ရာကထပြီး ကျွန်မ နှင့်လိုက်ဖို့ ပြင်သည်။ ဒီနေရာက အိမ်နှင့် တမှတ်တိုင်လောက်ပဲ ဝေးသည် ဆိုတော့ ကားမစီးတော့ဘဲ လမ်းပဲလျှောက်သွားဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ အိမ်ရောက်အောင် မစောင့်ချင် လမ်းမှာပဲ စကားတွေပြောသွားချင်သည်။ မမမြတ်က နယ်က မြို့လေးတမြို့၏ ဈေးထဲမှာ အပ်ချုပ်ဆိုင်လေး တ ဆိုင် ဖွင့်ပြီး နေနေကြောင်းသိရသည်။
“တို့အိမ်နားက ကလေး တယောက် ကလေးဆေးရုံကြီးမှာတက်နေတာလေ၊ ရက်ကြာလာတော့ ပိုက်ဆံပြတ်သွား ရော၊ အိမ်ကနေပို့ပေး ဖို့ကလဲ ဟိုမှာကျန်တဲ့ အဖိုးကြီး အဖွားကြီးက ရန်ကုန်တယောက်မှ မရောက်ဖူးကြဘူး၊ ကလေး အဖေအမေကလဲ ကလေးနဲ့ အတူ ဒီရောက်နေကြတာကိုး၊ အဲဒါနဲ့ ငါလဲ ဆိုင်ပိတ်ပြီး ပိုက်ဆံလာပို့ ပေး တာ၊ဒီမနက်ပဲ သွားပေးခဲ့ ပြီး ပြန်တော့မလို့၊ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် နင်နဲ့ လာတိုးတယ်”
ပုံမှန် တည်ငြိမ်သောမျက်နှာထားနှင့် ရှိပေမယ့် မမမြတ်ပျော်နေတာ ကျွန်မ သိသည်။ ကျွန်မ နှင့် စတွေ့တုန်း က လည်း အဖွားကြီး တယောက်ကို ကူညီဖို့ခရီးထွက်လာရင်း တွေ့ခဲ့ကြခြင်း ဖြစ်သည်။ အခုတကြိမ်လည်း မမမြတ် ၏ သူတပါး အပေါ် ကူညီချင် စိတ်ကြောင့် ကျွန်မတို့ ပြန်ဆုံမိကြလေပြီ။ တိုက်ဆိုင်လွန်းသည်လို့ တောင် ကျွန်မ ထင်မိပါသည်။
“မမမြတ် ကျွန်မ ကို ကူညီလို့ ဒုက္ခရောက်သွားတယ်ဆို”
“နင့်ကို ဘယ်သူပြောတာလဲ”
“ဟို စောနန်းနွယ် ဆိုတဲ့ ဗေဒင်ဆရာမ”
“သူက ဘယ်သူလဲ”
“ပြောရရင်တော့ အရှည်ကြီးပဲ၊ အိမ်ရောက်မှ ပြောမယ်၊ မမမြတ် မနက်စာစားပြီးပြီလား”
“ပြီးပြီ၊ နင်မစားရသေးဘူးလား”
“ကျွန်မ လည်းပြီးပြီ၊ ဒါဆို စကားအေးအေး ဆေးဆေးပြောလို့ ရပြီပေါ့”
“ဒါနဲ့ နင်က ဘာလို့ ဒီလိုပုံ ဖြစ်နေရတာလဲ”
“ပုံပြောင်းပေမယ့် မမမြတ်သိတယ် မဟုတ်လား၊ ပြောမယ်၊ အားလုံးကိုပြောမယ်၊ အခုသိချင်တာက ကျွန်မ ကြောင့် မမမြတ် ဘယ်လိုဒုက္ခ ရောက်ရတယ် ဆိုတာပြောပါလား မမမြတ်ရယ်”
မမမြတ်ပြုံးလိုက်သည်။
“ဒုက္ခ ရယ်လို့ မဟုတ်ပါဘူး၊ နင့် ဆီကို လာဖို့ မဖြစ်နိုင်တာကို ပြောတာ၊ ဥပမာ နင့် ဆီကို လာမယ်ဆိုရင် လမ်း မှာ ကားပျက်သွားတာမျိုး၊ အကြောင်းတခုမဟုတ်တခုကြောင့် ငါ မလာနိုင်ဘူး ဖြစ်နေတာပါ၊ တခါလဲ မဟုတ် နှစ် ခါလဲ မဟုတ်ဆိုတော့ ငါသိလိုက်တယ်၊ တို့ ရဲ့ အထက်က နင်နဲ့ ငါနဲ့ တွေ့ဖို့ကို သဘောတူပုံ မရဘူးလို့၊ နောက်ပြီး နင်လဲ နင့်ဖာသာ ရပ်တည်နိုင်နေပြီပဲ လေ”
“အထက်က…ဟုတ်လား၊ ဘယ်သူတွေကို ပြောတာလဲ မမမြတ်”
အသစ်အဆန်းတခုကြောင့် စိတ်ဝင်စားသွားသည်။ ကျွန်မ တို့ကို ကြီးကြပ်ကွပ်ကဲသူ ရှိနေလိမ့်မည်ဟု ဘယ်အခါ မှ မတွေးမိခဲ့ ဖူးပါ။ ကျွန်မ ကိုယ်ကျွန်မ ကံစီမံရာ နာခံသူ တယောက်လို့ သာအမြဲစွဲမှတ် ထားမိခဲ့သည်။
“နင့် မှာတွေ့ချိန်တန်ရင် တွေ့ပါလိမ့်မယ်၊ နင့်မှာ အပြစ်တွေ အမှားတွေ များလို့ကတော့ အချိန်မတန်လဲ တွေ့ရမှာပဲ”
ကျောထဲမှာ စိမ့်ကနဲဖြစ်သွားသော်လည်း ထိုအထက်ပုဂ္ဂိုလ် ဆိုသူတွေကို တွေ့ချင်သည်။ ကျွန်မ ပြုခဲ့မိခဲ့သော၊ ကျွန်မ လည်းလုံးဝသိရှိမှတ်မိခြင်း မရှိသော ဝဋ်ကြွေးတွေ အတွက် အခုလိုခံစားနေရတာ တရားပါရဲ့လားဟု မေး လိုက်ချင်သည်။
“မမမြတ်တွေ့ဖူးလား”
“နင် ကလေး မွေးတာကို လာကြည့်ပြီး အပြန်မှာ၊ အသံနဲ့လာပြောတယ်၊ နင့်ဝဋ်ကြွေးတွေက များတယ်တဲ့၊ ယူခဲ့ ရင်ဆပ်ရမယ်၊ အကြောင်းရှိလို့ အကျိုးတွေ ဖြစ်လာတာ၊ ပေါ့စေလိုရင် ကြောင်ရုပ်သွားမထိုးရဘူး၊ ငါဝင်ရှုပ်နေ တာ တွေများပြီတဲ့”
“ဘာပြောတာလဲဟင်”
“နင့်ဝဋ်ကြွေးကို နင်ပဲဆပ်ရမှာလေ၊ ငါက ကိုယ်စားခံပေးလို့လဲမရဘူး၊ ဝဏ္ဏရှိန် ဆိုတဲ့ ကောင်လေးနဲ့ နင်တို့ ယူကြ တယ် ဆိုတာလဲ ငါက တိုက်တွန်းလို့ ဖြစ်သွားတာမထင်နဲ့ သူ့ဖာသာ အကြောင်းရှိလို့ ဖြစ်လာတာ၊ အဲဒါကို သ ဘော ပေါက်သွားတော့ ငါဝင်ရှုပ်ရင် နင်အလုပ်ပိုမယ် ဆိုတာတွေးမိသွားတယ်လေ”
“မမမြတ်ပြောတော့ ကျွန်မဆီ လာရင်လဲ လွဲတယ်ဆို”
“ငါက ရိုးရိုးလာတာပါ၊ နင့်ကိုတွေ့ချင် နင့်ကလေးကို ကြည့်ချင်ရုံလေးပါပဲ၊ အဲဒီလောက်လေး ကိုတောင် အဆင် မပြေတော့ ငါလက်လျှော့လိုက်တာပေါ့”
ကျွန်မ တို့ မတွေ့ကြစဉ်ကာလ အတွင်းမှာ ကြုံရသည့် မမမြတ်၏ အကြောင်း တွေကို လမ်းမှာပဲ မေးသွားတာ ကောင်းမည်ဟု ကျွန်မ တွေးလိုက်မိသည်။ ကျွန်မ၏ အဖြစ်တွေကို မမမြတ်ကို ပြောပြဖို့က အချိန်တွေ အ များ ကြီး ယူရနိုင်သည်။ မမမြတ် ဆီက အကြံဉာဏ်လည်း လိုချင်သည်။ အကြံဉာဏ် ဆိုတာက ကျွန်မ ဝဋ်ကြွေးတွေ ကို ရှောင်လွှဲ ဖို့ မဟုတ်ပါ။ ကျွန်မ စိတ်ကူးနေသည့် ကိစ္စတခုက ကျွန်မ တို့လောက၏ စည်းမျဉ်းစည်းကမ်း တွေ နှင့် ညီမညီသလိုခြင်းသာဖြစ်သည်။
“ကျွန်မ ကလေးမွေးတုန်းက မမမြတ် လာတယ်နော် ဟုတ်လား”
“အေး”
“ဘယ်လိုလာတာလဲ”
“နင်ငါ့ကို အရမ်းတွေ့ချင်နေတယ် မဟုတ်လား၊ ငါကလည်း နင့်ကို စိတ်ပူတယ်လေ၊ အဓိက ကတော့ စိတ်ပါပဲ၊ နင် လည်းနောက်တော့ သိလာမှာပါ၊ လုပ်နိုင်လာမှာပါ”
ရင်မောစွာ ဖြင့် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ခုတိုင်း ဆိုရင် ဒီဘဝမှာ ကျွန်မ က ဘာမှ မဟုတ်သေး။ ဖြတ်ကျော်ရ မည့် အကြောင်းအရာတွေ အချိန်တွေ မြောက်များစွာ ကျန်သေးသည်ဆိုတာကို သဘောပေါက်လိုက် သည်။
“နင့် အိမ်က အောင်လက်မှတ်တွေ အဲသလိုပဲ ငါသွားယူလိုက်တာလေ”
“ရှင်၊ ဒီလို လုပ်လို့ရတယ်လား”
“အင်းလေ၊ နောက်ဆိုနင်လဲ လုပ်နိုင်လာမှာပါ၊ နင်က နုသေးတာကိုး”
ဒီဘဝ၏ အချိန်ကာလတွေ အကြောင်း မကြားချင်ပါဘူးဆိုမှ ထပ်ပြောစရာ ဖြစ်လာသည်။ ကျွန်မ စကားလွှဲပစ် လိုက်မိပါသည်။ လောလောဆယ် သာမန် မဟုတ်သော အကြောင်းတွေ မသိချင်ပါ။ အဲဒါတွေက မမမြတ်ပြောသ လို တချိန်မှာသိလာမည့် အရာတွေလို့ပဲ ဒီအတိုင်း ထားလိုက်ချင်သည်။
“ကျွန်မ ကလေး နောက်တယောက် မွေးသေးတယ် သိလား”
“ဟင် …ဒါဆို နင်ကလေး နှစ်ယောက်ရပြီ ပေါ့၊ ကလေး နှစ်ယောက်ရ ပြီးမှ နင်က ဘာလို့ ဒီလို ဖြစ်သွားရတာလဲ”
“နောက် မွေးတဲ့ ကလေးက နောက်ယောက်ျားနဲ့ ရတာ မမမြတ်ရဲ့၊ ”
“ငါထင်တာ ထက်တောင် ရှုပ်နေပါလားဆွေဇင် ရယ်၊ ပြောစမ်း အေ ခပ်မြန်မြန်”
“လမ်းပေါ်မှာ ဇာတ်စုံခင်းလို့ မကောင်းပါဘူး မမမြတ်ရယ်၊ အိမ်ကျမှပေါ့”
“မေးဖို့ မေ့နေတာ၊ နင်က အခု ဘယ်သူနဲ့ နေတာလဲ”
“တယောက်ထဲ မမမြတ်”
မမမြတ် ခြေလှမ်းတုန့် သွားပြီး ကျွန်မကို စူးစိုက်ကြည့်သည်။ ပြီးတော့မှ သက်ပြင်းလေးလေး ချလိုက်ရင်း
“အေးလေ …တို့ ခပ်သွက်သွက် လျှောက်ကြတာပေါ့၊ ငါသိချင်လှပြီ”
..................................................................
အပိုင်း (ဇ)
ကျွန်မ စကားတွေကို နားထောင်နေသော မမမြတ် မျက်နှာက ပိုပြီးအေးစက်လာသည်။ နဂိုကထဲက အေးစက် စက်လို့ ပြောနိုင်သည့် မျက်နှာထားပေါ်မှာ တည်ငြိမ်မှုထပ်၍ စွက်လိုက်သော အခါ ပိုတင်းမာလာသယောင်ထင် ရသည်။ ဒါပေမယ့် ရီဝေသော အကြည့်နှင့် မျက်ဝန်းတွေထဲမှာ ကျွန်မ အပေါ် မမမြတ်၏ စာနာနားလည်မှုတွေ ကို မြင်ရသည်။ ဒါတောင်မှ ကျွန်မ ကြုံခဲ့ရသမျှ တွေထဲက အကြမ်းဖျင်းလောက်သာ မမမြတ်ကို ပြောပြခဲ့ခြင်း ဖြစ် ပါသည်။ ဝဏ္ဏရှိန် နှင့် လမ်းခွဲခဲ့ပုံ၊မှ စပြီး ကြုံခဲ့ ရသမျှ တချို့တလေသာ ဖြစ်သည်။ အဓိက အားဖြင့်တော့ ကိုလင်း နှင့် ပြန်ဆုံရ သည့် အကြောင်းတွေ လောက်ပဲဖြစ်သည်။ အဖြစ် အပျက်တွေထက်စာရင် ကျွန်မ ခံစားရတာတွေ ကို အဓိက ထားပြီးပြောဖြစ်သည်။
နောက်ဆုံးမှာ ကျွန်မ နှင့် ကိုလင်းတို့၏ လက်ရှိ အခြေအနေကို ပြောပြလိုက်သည်။ ဝေဒနာ အချိန်တွေမှာ ယောက်ျား တွေနှင့် မပတ်သက်ဘဲ ဖြေရှင်းလို့ ရနိုင်သည့် နည်းလမ်းကို ကျွန်မ ရခဲ့ကြောင်းပြောပြလိုက်သည့် အခါ မနက်က တင်ထားခဲ့ပြီး စား ပွဲပေါ်မှာ အခုထက်ထိရှိနေဆဲ အပ်ကြီးကိုမမမြတ် မကြာမကြာလှမ်း လှမ်း ကြည့်သည်။
ကျွန်မ ကိုခင်မင်သော မ မမြတ်သည် ကျွန်မ ခံစားရမည့် နာကျင်မှုတွေ တွေးမိပြီး စိတ်ချမ်းသာဟန် မတူပါ။
“သူနဲ့ ပတ်သက်တာဟာ နင့် အတွက်မကောင်းဘူး ဆိုတာ အရင်ထဲက ငါရိပ်မိပါတယ်”
“ကျွန်မ လည်းရှောင်ပါတယ် မမမြတ်ရယ်၊ ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုမှ မလွတ်ဘူး၊ သူနဲ့ ဆုံဖို့ အကြောင်းက ဖန်လာတာ ချည်းပဲ”
“စိတ်ကောင်းရှိမယ့် သူပါ၊ ဒါပေမယ့် နင်တို့က ဘဝတွေ မတူကြဘူးလေ၊ ပေါင်းစပ်ဖို့က လွယ်လွယ်ကူကူ ဘယ် ဖြစ်နိုင်ကြပါ့မလဲ၊ ငါပြောဖူးပါတယ်၊ ဒီလူဟာ နင့်ရဲ့ဝဋ်ကြွေး ဖြစ်လိမ့်မယ်လို့”
ထိုဝဋ်ကြွေးကိုပင် ကျွန်မ က လိုချင်တပ်မက်နေကြောင်း ကို မမမြတ်အား မပြောတော့ပါ။ မပြောလည်း မမမြတ် သိနေမည်ဟု ထင်မိပါသည်။
“ကျွန်မ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲ မမမြတ်”
“ငါမပြောတတ်ဘူး၊ ပြောလဲ မပြောချင်ဘူး”
ကမ ္ဘာပေါ်မှာ ကျွန်မ အယုံကြည်ရဆုံး အားအကိုးရဆုံး သူဆီက ဒီလိုစကားထွက်လာတော့ ကျွန်မ အတွက် အရာရာက အမှောင်ထုထဲရောက်သွား သလိုပင်။ ဘာကိုမှမမြင်ရ၊ ကျွန်မ ကိုယ်ကျွန်မ လည်း မမြင်ရတော့။
“မမမြတ်ရယ်”
“နင် သူနဲ့ နီးစပ်ချင်တာ အချစ်အတွက် မဟုတ်ဘူးဆိုရင်တော့ ငါတခုခု ပြောနိုင်လိမ့်မယ် ထင်ပါတယ်၊ အခု နင်က …. အဲဒါ သိပ်ကြောက်စရာကောင်းတယ် ဆွေဇင်၊ နင်ငါ့ဆီက အကြံဉာဏ် လိုချင်မှန်းလဲ သိနေတယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါဘယ်လိုပြောရမှန်း မသိဘူး”
ကျွန်မ လမ်းဆုံးတခုကိုရောက်နေသလိုပင်။ အစကတော့ လမ်းဆုံလို့ ထင်ခဲ့သည်။ အခုကျတော့ မမမြတ်၏ စ ကားတွေ ကြောင့် ရွေးချယ်စရာတခုခု ရှိနေနိုင်သည် ဆိုသည့် အစား ရွေးစရာ မရှိတော့ဟု စိတ်မှာထင်လာ ၏။
“စိတ်ပျက်သွား သလားဆွေဇင်”
“ဟုတ်ကဲ့ မမမြတ်”
“နင်က ဘာလုပ်ချင်တာလဲ”
“မသိတော့ပါဘူး မမမြတ်ရယ်”
“နင် အဆင်ပြေမယ် ထင်သလိုဆုံးဖြတ်ပါ၊ အဆင်ပြေမယ် ဆိုတာက နင့်ဘက်တခုထဲမဟုတ်ဘူး၊ သူ့ အတွက် လဲပါတယ် ဆိုတာငါ ထည့်ပြောဖို့ မလိုဘူး ထင်ပါတယ်နော်”
“ကျွန်မ စဉ်းစားတာ သူ့ အတွက်ပါပဲ၊ ကျွန်မ အတွက်ကျွန်မ ကတော့ ဘာမှစဉ်းစားနေစရာ အကြောင်းမရှိပါ ဘူး”
“နင်သူ့ကို သိပ်ချစ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့”
မမမြတ် မျက်နှာ ပိုလေးနက်တည်ကြည်သွားသည်။ ကျွန်မကို နူးညံ့သည့် အကြည့်ဖြင့်ကြည့်ရင်း တိုးတိုးညင် ညင် ဆက်ပြော၏။
“အချစ်ဆိုတာ တို့တွေမှာ မရှိသင့်ဘူး၊ နင်ဆုံးဖြတ်ရ ခက်အောင်ပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ ငါ့ အယူအဆ သက် သက်ကို ပြောတာ၊ နင်တကယ် သူနဲ့ လက်ထပ်ချင်သလား”
ကျွန်မ ခေါင်းကိုလေး ပင်စွာညိတ်ပြလိုက်မိသည်။ ကိုလင်းနဲ့သာ တူတူနေရမည် ဆိုရင် လက်ရှိခံနေရသည့် ဝဋ် ကြွေးတွေ ပိုတိုးလာမယ် ဆိုရင်တောင် ကျွန်မ ကိုလင်းနားမှာ ပျော်နေနိုင်လိမ့်မည်ဟု ထင်ပါသည်။
“နင့် မှာ ဘယ်လို စိတ်ကူးတွေ ရှိနေလဲ”
ကျွန်မ မပြောတတ်ပါ။ အဆင်အပြေဆုံးတခုခု ဖြစ်လာဖို့သာ ကျွန်မ မျှော်နေမိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ ချောင်ထဲမှာ ပိတ် မိသလိုဖြစ်နေသည့် ကျွန်မ၏ အဖြစ်ကို မမမြတ် ကောင်းကောင်း သဘောပေါက်ရှာပါသည်။ ကိုယ်ကိုကိုင်း၍ ကျွန်မ လက်ကိုညှစ်လိုက်ရင်း
“ကဲ …တို့ တခုချင်းစီ ပြောကြည့်ရအောင်နော်၊ နင်စဉ်းစားရ လွယ်အောင်ပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့”
“နင်ကသူနဲ့ လက်ထပ်ချင်တာကတော့ ဟုတ်ပါပြီ၊ တသက်လုံး တူတူ နေသွားဖို့ အဆင်ပြေမယ်ထင်လား”
“အခက် အခဲတော့ရှိမှာပဲ မမမြတ်၊ အဲဒါတွေကို ကြိုးစားသည်းခံပြီး ကျော်ဖြတ်ကြည့်ချင်တယ်။ ဒါပေမယ့် ကြောက်လည်း ကြောက်တယ်”
“ဘာကိုကြောက်တာလဲ”
“အားလုံးပဲ၊ သူနဲ့ ကျွန်မက ဘဝချင်းမတူတော့ ဘယ်လောက်အထိအဆင်ပြေနိုင်မယ် ဆိုတာမပြောတတ်ဘူး၊ ကံအကြောင်းတရားက ဘာတွေထပ်ဖြစ်လာမယ် ဆိုတာကိုလည်း ကြိုတွေးလို့ မရဘူးလေ”
“နင့် သက်တန်းက အများကြီး ကျန်သေးတယ်၊ သူက နောက်အနှစ် ၂၀ လောက်ဆို အဖိုးကြီး ဖြစ်ပြီ၊ နင်က ဒီရုပ် နဲ့ ဒီအရွယ်ပဲ ရှိနေဦးမှာ၊ အို …ဟာ …. ငါဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ သူက အသက်ကြီးလာလို့ နင်နဲ့ အိပ်မပေးနိုင်တော့ ဘူး ဆိုရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
ကျွန်မ မတွေးခဲ့သည့် အကြောင်းတခုဖြစ်ပါသည်။ ရင်ထဲမှာ မွန်းကြပ်လာပြီးနောက် စားပွဲပေါ်က အပ်ကို မဝံ့မရဲ ဖြင့် လှမ်းကြည့်မိသည်။ ကျွန်မ အတွေးကို မမမြတ်သိသည်။
“ရုပ်ကတော့ ရင့်သွားအောင် နည်းနည်းချင်း ပြောင်းယူသွားရင် ရတယ်၊ အဓိက ကတော့အဲဒါပဲ၊ နင်က ဒီနည်းနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို နှိပ်စက်ပြီပဲထားပါတော့ သူသိသွားရင်ကော၊အခုတောင် နင့်ဒါဏ်ရာတွေနဲ့ ပတ်သက်ပြီး သူသိ ချင်နေပြီ မဟုတ်လား”
“မမမြတ်”
“ဘာလဲ”
“ကျွန်မ ရဲ့ ဘဝမှန်ကို သူ့ကိုဖွင့်ပြီးဝန်ခံလိုက်ရင်ကော၊ ကိုလင်းက နားလည်မှု ရှိပါတယ်”
“ဟုတ်ပြီ ထားတော့၊ နင်လူမဟုတ်ပါ ဘူးဆိုတာ သူယုံအောင် ဘယ်လိုသက်သေပြမလဲ၊ သူ့လို ပညာတတ် တ ယောက်က ဒီလို အဖြစ်မျိုးတွေကို လွယ်လွယ်လက်ခံမယ် ထင်လား”
ယုံတမ်းစကားဆန်သည့် အကြောင်းအရာတွေကို ကိုလင်းလို စနစ်တကျ စဉ်းစားလုပ်ကိုင်တတ်သည့် လူတ ယောက်က လက်ခံဖို့ မလွယ်ကူမှန်းတော့ သိပါသည်။ ကျွန်မစိတ်ချမ်းသာအောင် ယုံသည်လို့ ပြောကောင်း ပြော မည်။ ကျွန်မကို ယဉ်ယဉ်လေးနှင့် ရူးနေသည့် မိန်းကလေးလို့ ထင်ချင်ထင်သွားလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် ကိုလင်း ကျွန်မအပေါ်ထားသည့် အချစ်ကတော့ လွင့်ပျက်သွားမှာ မဟုတ်လို့ ယုံကြည်နေပါသေးသည်။ ရူးနေတယ်လို့ ထင်သွားလည်း သည်းခံအလိုလိုက်ပြီး ကျွန်မကို ဆက်ချစ်နေမည့်သူဆိုတာ သေချာပါသည်။
“ကျွန်မ စဉ်းစားမိတာတခုရှိတယ်၊ ဟိုအရင်ထဲက သူနဲ့ တွေ့ခဲ့ဖူးတဲ့ အကြောင်းတွေကို ပြန်ပြောလိုက်ရင် ကိုလင်း လက်ခံမယ်ထင်တာပဲ၊ ပုလဲရည် ဆိုတဲ့ အခုမှတွေ့တဲ့ ကောင်မလေးက အဲဒီအကြောင်းတွေ သိစရာ အကြောင်း မရှိဘူးလေ”
“ပြီးတော့ကော”
“ကိုလင်း ကျွန်မကို ဆက်ချစ်နိုင်မလားလို့ မေးရတော့မှာပေါ့၊ ဒါကိုမှ သူက လက်ခံနိုင်မယ် ဆိုရင်တော့ ဇွတ် မှိတ် လိုက်တော့မယ်၊ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ် ရင်ဆိုင်လိုက်တော့မယ်”
“ဒါဆိုရင် လည်း လုပ်ကြည့်လေ”
မမမြတ်လေသံက တက်ကြွရွှင်လန်း ခြင်းကင်းမဲ့နေသည်။ ကျွန်မ စိတ်ချမ်းသာဖို့ ပြောရသော်လည်း မမမြတ် ဒီအကြံ အစည်ကို သိပ်သဘောမကျတာရိပ်မိလိုက်ရသည်။
ကျွန်မ ရင်ထဲမှာလည်း တစုံတရာကို သွားတွေးမိ ပြီး ထိတ်ကနဲဖြစ်သွားကာ မမမြတ်ကို ကမန်းကတန်းမေးလိုက်မိသည်။
“မမမြတ်၊ ကျွန်မက အသူရကာယ်ပါဆိုတာ လူသားတယောက်ကို ဖွင့်ပြောလို့ ရလားဟင်”
“ငါ မသိဘူး၊ ဒါပေမယ့် ဘယ်သူ့ကို ပြောမယ်ဆိုတာကလည်း လိုဦးမယ် ထင်တယ်၊ သူတော်စင် သူတော်ကောင်း တွေကို ဘုရားအမှူးရှိတဲ့ သံဃာတွေကို ပြောပြဝန်ခံလို့ရတာကတော့ သေချာတယ်၊ ဒါမှလည်း သူတော်ကောင်း တွေက မေတ္တာပို့ ပေးနိုင်မယ်၊ ကုသိုလ် အတွက် အမျှအတမ်းဝေပေး နိုင်မယ်၊ ကျွတ်လွတ်ဖို့ကံပါလာရင်လည်းထိုက်သင့်တဲ့ တရားကို နာခွင့်ရနိုင်မယ်လေ၊ ရည်းစား ကိုပြောပြလို့ ရမရတော့ ငါလဲ မသိဘူး”
မသိဘူး ဆိုသော်လည်း ကျိုးကြောင်းညီညွတ်စွာ ရှင်းပြသည့် မမမြတ်စကား ကြောင့် ကျွန်မ တွေေ၀ သွားရ သည်။ ကျွန်မ၏ အကြောင်းတွေကို ဖွင့် မပြောဘဲ ကိုလင်းနှင့်လက်တွဲဖို့က ရေရှည်တွင် မလွယ်ကူနိုင်ပါ။ ကျွန်မ ၏ ဝဋ်ကြွေး တွေကို ကိုလင်း နားလည်ခွင့်လွှတ်နိုင်မှ ဖြစ်မည်။ အကျိုးအကြောင်း ပြည့်စုံအောင်ရှင်းပြဖို့ က လည်း သင့် မသင့် ကျွန်မ ဆုံးဖြတ်ရခက်နေသည်။
ဆွေဇင်လတ် အကြောင်း၊ ခင်မြရင် အကြောင်း၊တွေ ကိုလင်းသိသွားရင် ပါးစပ်အဟောင်းသား ဖြစ်သွားမှာက တော့ သေချာပါသည်။ ခိုင်ခိုင်လုံလုံ ရှင်းပြရင် ကိုလင်းယုံကြည်လိမ့်မည်ဟု ကျွန်မ ထင်၏။ အကယ်၍ အ ကြောင်း တိုက်ဆိုင်မှု ကြောင့်တနေရာရာက ကျွန်မ ဒီအကြောင်းတွေ သိသည်ဟု ဆိုရန်ကလည်း အလွန် ဆုံးမှ ဆွေဇင်လတ် သို့ မဟုတ် ခင်မြရင် တယောက်ထဲ၏ အကြောင်း လောက်သာသိနိုင်ပေမည်။ နှစ်ယောက် လုံး အကြောင်းကို သူစိမ်းတယောက်က ရေရေရာရာ ပြောနိုင်ဖို့မလွယ်ပါ။ ဒီမိန်းမတွေ နှင့် ကိုလင်းပြောဆို ဆက် ဆံခဲ့ သမျှ အကြောင်းတွေကို ပုလဲရည် ဆိုသည့် ကောင်မလေးက အလုံးစုံ သိနေဖို့ မဖြစ်နိုင်။ ထို့ကြောင့် ကျွန်မ ရှင်းပြရင် ကိုလင်း နားလည်လက်ခံလိမ့်မည်ဟု တွေးမိသည်။ လိုအပ်ရင် ရေထဲခုန်ချသွားသည့် နွယ်နွယ်ဝင်း ဆို သည့် မိန်းကလေး အကြောင်းကိုပါ သက်သေပြထည့်ပြောလို့ ရသေးသည်။
“နင် အားလုံးပြောတော့မှာလား”
အတွေးထဲမှာ အစီ အစဉ်တွေချကြည့်နေရာမှ မမမြတ်စကားကြောင့် စိတ်ကူးတွေ ရပ်တန့်သွားရသည်။
“စဉ်းစား တာပဲ မမမြတ်ရယ်၊ ခိုင်ခိုင်လုံလုံ သက်သေ အထောက်အထား နဲ့ ပြောနိုင်ရင်တော့ ကိုလင်း လက်ခံ မယ် ထင်ပါတယ်”
“အပ်နဲ့ ထိုးတဲ့ အကြောင်းတွေက အစပေါ့”
ကျွန်မ ရှက်ရွံ့စွာ နှင့် ခေါင်းငုံ့လိုက်မိသည်။ ဒါကတော့ မပြောမဖြစ်ပြောရမည်။ ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဒါဏ်ရာ တွေ ဘယ်လိုရလာသည် ဆိုတာကို ကိုလင်းသိဖို့ လိုပါသည်။
ဒါမှလည်း ဒီလို မဖြစ်အောင်ဖြေသိမ့်ပေး နိုင်လိမ့်မည်ဟု ထင်မိပါ၏။ မမမြတ် လည်းငြိမ်သွားသည်။ သူလည်း စဉ်းစားနေပုံရ၏။ တော်တော်လေးကြာမှ စကားပြန်စသည်။
“နောက် တခုရှိသေးတယ်”
“ဘာလဲ မမမြတ်”
“အင်း …ဒါကလည်း နင်ပြောလို့ ပြောရတာပါ။ အခုနနင် ပြောတဲ့ အကြောင်းတွေထဲမှာ ကောင်းထက်လင်းက စိတ်ထားကောင်းတာ၊ သူတပါးကို ညှာတာတတ်တာ၊ အားနာတတ်တာ အမြဲပါတယ်။ သူနဲ့ သေသေချာချာ မ ဆက်ဆံဖူးပေမယ့် သူစိတ်ရင်းကောင်းတဲ့ လူတယောက်ဆိုတာတော့ ငါလဲ ရိပ်မိပါတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
အလိုက်သင့် စကားထောက်ပေး လိုက်ရသော်လည်း မမမြတ် ဘာကိုပြောချင်နေမှန်း ကျွန်မ မတွေးတတ်ပါ။
“အဲဒီ လိုလူတယောက်က၊ သူငယ်ချင်းရဲ့မိန်းမ၊ ဦးလေးရဲ့ မိန်းမ မှန်း သိသိကြီးနဲ့ ယူဖို့ စိတ်သန့်ပါ့ မလားလို့”
မမမြတ် စကားက ကျွန်မ ခေါင်းကို တူကြီးတလက်နှင့် ပြင်းထန်စွာ ရိုတ်ချလိုက်သလိုပင်။
“အပျိုမဟုတ်တာကိုပြောတာ မဟုတ်ဘူးနော်၊ သူလို လူတယောက်က ထည့်စဉ်းစားမယ့် မိတဆိုးကလေးတွေ လည်း နင့်မှာ နှစ်ယောက်တောင်ရှိတယ်”
မမမြတ် စကားတွေက နားထဲကို သံရည်ပူလိုဝင်လာသည်။ ကျွန်မ ကိုဆွေဇင်လတ်မှန်း သိရင် ကလေးမျက်နှာ ထောက်ပြီး ဝဏ္ဏရှိန် ဆီပြန်ဖို့ ကိုလင်းပြောပေလိမ့်မည်။ နွယ်နွယ်ဝင်း မှန်းသိရင် မောင်မောင်ထွေး ကို သူပြန် လိုက်ရှာတော့မှာ သေချာသည်။ ကိုလင်းက သူ့ခံစားချက် အတိုင်းလိုက်ဖို့ကို နောက်ဆုံးမှာ အမြဲထားတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ဝဏ္ဏရှိန် ရော မောင်မောင်ထွေး ပါ နောက်အိမ်ထောင်တွေ ပြုပြီးသား ဖြစ်နေကြပါမှ ကျွန်မ အတွက် လွတ်လမ်း ရှိမည်။ တကယ်လို့ တယောက်ယောက်က သာ ကလေးတဖက်နှင့် တယောက်ထဲ ရှိနေဆဲဆိုရင် ကျွန်မ ကို အဲဒီတယောက်ဆီ ပြန်ဖို့ သူတိုက်တွန်းကောင်း တိုက်တွန်း နိုင်သည်။
“ဆွေဇင်လတ် အဖြစ်နဲ့တုန်းကရော၊ ခင်မြရင် ဘဝနဲ့ ရော ပြန်တွေ့ပေမယ့် ကိုလင်း ကျွန်မ အပေါ်ဆက်ဆံတာ အရမ်း ရိုးသားတယ် မမမြတ်ရယ်၊ အခု ပုလဲရည် အနေနဲ့ တွေ့တော့မှ သူ့ အချစ်ကိုရတာ၊ ကျွန်မ …ကျွန်မ သူ့ ကို အရမ်းချစ်ခဲ့တာပါ၊ သူက ချစ်တယ် ဆိုတော့ အရမ်းပျော်ခဲ့ရတယ်…ဒါပေမယ့် အခုတော့”
“မငိုပါ နဲ့ ဆွေဇင်ရယ်၊ ငါက နင်ကြိုတွက်လို့ရအောင် ဖြစ်နိုင်တာ ပြောပြတာပါ၊ နင့် ကို စိတ်ပျက်စေချင်၊ စိတ် လျှော့ စေချင်လို့ မဟုတ်ပါဘူး”
မျက်လုံးက မျက်ရည်တွေကျနေမှန်း ကိုယ့်ဖာသာတောင် မသိ။ မမမြတ်ပြောမှ မျက်ရည်တွေကို လက်နှင့်စမ်း မိသည်။
“မမမြတ်၊ ကျွန်မ ကလေ၊ မမမြတ်တို့ နဲ့ ဘဝတူတယ် ဆိုပေမယ့် …ကျွန်မ…ကျွန်မ ..က အင်မတန်ယုတ်နိမ့် တဲ့ သူပါ၊ ကျွန်မ က အောက်တန်း အကျဆုံးပါ၊ တရားဝင်လင်က နှစ်ယောက်ရှိဖူးတယ်၊ တရားမဝင်လင်တွေက ရေ လို့တောင် မနိုင်ဘူး၊ ယောက်ျားတကာနဲ့ အညစ်ပတ်ဆုံး၊ အရှက်မရှိဆုံး အလုပ်တွေလုပ်လာတဲ့ ဖာသယ်မပါ၊ ကို လင်း ဒါတွေ သိရင် ဘယ်လောက်စိတ်ဆင်းရဲလိမ့်မလဲ”
မမမြတ်ရင်ခွင်တွင်း ကိုပြေးဝင်ပြီး စိတ်ရှိလက်ရှိ ငိုချလိုက်မိသည်။ ကျွန်မ သည် ကိုလင်းနှင့် မတန် ဆိုသည့်အ တွေးက ကျွန်မ ရင်ကိုတလှိုက်လှိုက်ဆူစေသည်။ ကျွန်မ ဘယ်လိုအစားဆိုတာ သိရင်ကိုလင်း ကြေကွဲရရှာ လိမ့် မည်။ သူက တည်ငြိမ်သူမို့ တောင့်ခံနိုင်ဦးတော့ ကျွန်မ မလုပ်ရက်ပါ။ သူခံစားရတာကို မြင်ရင် ကျွန်မက သူ၏ နှစ်ဆ ပိုပြီးခံစားရလိမ့်မည်။ ကိုလင်း ကို စိတ်ဆင်းရဲစေရသည့် အတွက် ကျွန်မကိုယ်ကျွန်မ ဘယ်တော့မှ ခွင့် လွှတ် နိုင်မှာ မဟုတ်တော့ပါ။
“သူမသိတာ အကောင်းဆုံးလို့ ငါလဲထင်တယ်၊ ဘယ်သူ့ အတွက်မှ မကောင်းဘူးဆွေဇင်”
“ကိုလင်း အခု အစည်းဝေးသွားတယ်၊ ပြီးရင် ပြန်လာလိမ့်မယ်”
“ဟယ် …အဲဒါဆို ငါပြန်မှဖြစ်မယ်၊ ငါ့ကိုတွေ့ ရင်ပိုရှုပ်ကုန်လိမ့်မယ်၊ သူက မှတ်မိရင်မှတ်မိနေမှာ”
ပြောပြောဆိုဆို မမမြတ် ထိုင်ရာကထလိုက်သည်။ နှစ်တွေ ကြာခဲ့ပေမယ့် မမမြတ်ကို ကိုလင်းမှတ်မိနေနိုင် သည်။ ကိုလင်းက မှတ်ဉာဏ် ကောင်းသလို ဟိုအရင်ထဲက မမမြတ်ကို ထူးခြားသူလို့ သတ်မှတ်ပြောဆိုခဲ့ဖူး တော့ မှတ်မှတ်ရရ ရှိနေနိုင်ပါသည်။
“ငါ့ကိုမြင်ရင် ဆွေဇင်လတ် အကြောင်းတွေ မေးတော့မှာ”
ကိုလင်း ပြန်မလာနိုင်သေးတာကို သတိရပြီး မမမြတ်လက်ကိုဆွဲ၍ ပြန်ထိုင်ခိုင်းလိုက်ရသည်။
“မလာသေးပါဘူး မမမြတ်ရဲ့၊ ကျွန်မ ဖုန်းဆက်မှ လာမှာပါ။ သူက ကျွန်မ ကို အပြင်မှာပဲလို့ သိထားတာ”
“တော်ပါသေးရဲ့”
မမမြတ် ရင်ဘတ်ကို ဖိရင်း ပြန်ထိုင်လိုက်သည်။
“မမမြတ် ရောကိုလင်းကို တွေ့ရင် မှတ်မိမလား”
“မှတ်မိမယ် ထင်တာပဲ၊ သူသိပ်ပြီး ရုပ်မပြောင်းရင်ပေါ့”
“ကိုလင်း က အရင် အတိုင်းပါပဲ၊ ဘာမှ မပြောင်းဘူး၊ နဲနဲတော့ ရင့်သွားတာပေါ့”
“အေးပါအေ၊ ဒါပေမယ့် ငါလဲ သိပ်ကြာကြာမနေတော့ပါဘူး၊ ပြန်မှ ဖြစ်မှာပါ၊ နင် တွေ့ချင်ရင် လာခဲ့ပေါ့ ငါနေတဲ့ နေရာသိနေပြီပဲ၊”
မမမြတ်ကို မပြန်စေချင်သေးပါ။ ရှေ့တိုးရခက် နောက်ဆုတ်ရခက် ဖြစ်နေသည့် အခြေအနေမှာ မမမြတ်ကျွန်မ နားမှာရှိနေ စေချင်သည်။ စိတ်တူကိုယ်တူ ဘဝတူတယောက်ဆိုတော့ မမမြတ်က ကျွန်မ၏ ခံစားချက်အားလုံး ကို နားလည်ပေးနိုင်သူဖြစ်သည်။ ဒီကမ ္ဘာမှာ ကျွန်မ အယုံကြည်စိတ်အချရဆုံးသူ နှစ်ဦး က ကိုလင်းနှင့်မမမြတ် ဖြစ်သည်။ ကိုလင်း လည်း ကျွန်မ အကြောင်းတွေကိုသာသိရင် မမမြတ်လို နားလည်ပေး နိုင်လိမ့်မည်ဟု စိတ်က ထင်နေသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မအကြောင်းတွေ က ကိုလင်းကို ပြောပြရက်စရာ မရှိပါ။ ဒီဟာတွေ ကြောင့် ကျွန်မ နှင့် ထပ်တူကိုလင်းကြေကွဲရမည် ဆိုရင် ကျွန်မပဲ ခံစားလိုက်ပါမည်။
“ငါ မပြန်ခင် နင်ဘာလုပ်မလဲလို့ သိချင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် အလောတကြီး ဆုံးဖြတ်စရာလဲမလိုဘူး၊ နင်ဘယ်လို ဆုံးဖြတ် ဆုံးဖြတ် နင့် အတွက် အဆင်အပြေဆုံး ဖြစ်ဖို့ ငါတတ်နိုင်သလောက်လုပ်ပေးမယ်၊ နင်အေးအေး ဆေး ဆေး စဉ်းစားချင်လဲစဉ်းစား ဟုတ်ပြီလား၊ ကောင်းထက်လင်း ကိုတော့ မယုတ်မလွန် ကြည့်ပြောထားပေါ့”
“အချိန်ဆွဲ ထားရမှာလား”
“အင်း … နင် အဖြေတခုခု ဆုံးဖြတ်နိုင်တဲ့ အထိပေါ့၊ ဒါပေမယ့် နင်က မယူသေးဘဲနဲ့ ညတိုင်းတူတူ အိပ်နေပြန် ရင်လည်း သူ့စိတ်ထဲမှာ တမျိုးမြင်သွားနိုင်တယ်၊ ပတ်ဝန်းကျင်ကလဲ ရှိသေးတယ်၊ နင့်သိက္ခာရော သူ့သိက္ခာပါ ထိခိုက်စေတာ မျိုးတော့မလုပ် နဲ့၊ အချိန် အများကြီးတော့ မယူနဲ့ ပေါ့ဟာ”
ကျွန်မ လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တတွတ်တွတ်ပြောနေသည့် မမမြတ်ကို အားနာခြင်း အပြည့်ဖြင့် ကျွန်မ စိုက်ကြည့် နေမိသည်။ ကျွန်မ တို့ စတွေ့ကထဲက သူ့ခမျာ ကျွန်မအတွက် စိတ်ရောလူပါ ပင်ပန်းဆင်းရဲခဲ့ရသည်။ ကျွန်မဖက် ကနေ ပြန်ပြီးကူညီနိုင်တာ တခုမှ မရှိသေးပါ။ ကျွန်မ ဘယ်လောက်ပဲ ကံဆိုးတယ်လို့ ဆိုဆို မမမြတ်နှင့် ဆုံဆည်း ခဲ့ ရခြင်းက ကျွန်မ အတွက် အကောင်းဆုံး ကံတရားဖြစ်ခဲ့သည်။ မမမြတ်သာ ချောင်းကမ်းနဘေးက ကောက်ယူ မလာခဲ့ ဘူးဆိုရင် ကျွန်မ၏ ဘဝသည် အရှက်တကွဲနှင့်စခဲ့ရမည်ဖြစ်သည်။ ချောင်းနဘေးမှာ လူမြင်မကောင်း အောင် ကိုယ်လုံးတီး နှင့် အိပ်ပျော်နေခဲ့သောမိန်းကလေး ကို ဘယ်သူကမှ တန်ဖိုးထားကြ ကူညီကြလိမ့်မည်မထင်ပါ။ မတတ်သာလို့ ကူကြသည်ဆိုဦးတော့ မမမြတ် နှင့် တွေ့ခဲ့ ရသလောက်တော့ ကျွန်မ အတွက်ပြည့်စုံ ကောင်းမွန်လိမ့်မည် မဟုတ်ပါ။
“ကိုယ့် အကြောင်းကိုယ်မစဉ်းစားဘဲ ဘာလို့ သူများအကြောင်းတွေ တွေးနေတာလဲ”
တည်ငြိမ်နေသောမျက်နှာမှာ အပြုံးတခုလှစ်ကနဲ ပေါ်လာပြီး မမမြတ်ပြောသည်။
“ကိုယ့် အကြောင်းက တွေးချင်စရာမှ မကောင်းတာ၊ တွေးမနေချင်တော့ဘူး”
“စိတ်ကို လျှော့ပြီးတော့သာထားလိုက်၊ အဖြေပေါ်သင့်တဲ့ အခြေအနေ ရောက်ရင် နင်လုပ်ရမှာတွေ သူ့ အလိုလို ဖြစ်လာလိမ့်မယ်၊ ခေါင်းတွေပူ၊ စိတ်တွေဆင်းရဲ နေတဲ့ အချိန်မှာ အမှန်ရောက်အောင် နင်တွေးနိုင်မှာ မဟုတ်ဘူး”
“မမမြတ် သွားတော့မယ်ပေါ့နော်၊ နေပါဦး မမမြတ်ရယ်၊ ကျွန်မ ကိုလင်းဆီ ဖုန်းမဆက်သေးပါဘူး”
မပြန်သေး ဆိုသည့် သဘောနှင့် မမမြတ်က ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်တော့ ကျွန်မ ကိုင်ထားသည့် မမမြတ်လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး ခုံကိုမှီကာ မျက်လုံးတွေကို မှိတ်ထားလိုက်သည်။ အသက်ကို မှန်မှန်ရှူပြီး စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းရသည်။ မမမြတ်ကတော့ ကျွန်မ နားကနေထပြီး အိမ်နောက်ဖက်ကို ဝင်သွားတာ ခြေသံကြားလိုက်ရသည်။
စိတ်တွေ အနည်ထိုင်သွားတော့မှ ဒီရက်ပိုင်း အဖြစ်တွေကို တခုချင်းပြန် စဉ်းစားကြည့်နေမိသည်။ မမမြတ် နှင့် သာပြန် မတွေ့ရင် ကျွန်မ ဇာတ်ကိုဆက်မျှောထားမိဦးမှာ ဖြစ်သည်။ ကိုလင်း နှင့် မခွဲချင်။ ကိုလင်းလက်ကမ်း လာ သည့် အတိုင်း ထာဝရလက်တွဲသွားဖို့ ကိုလည်း မဝံ့ရဲ နှင့် ဆုံးဖြတ်ချက် တခုထွက်လာလို့ တော်တော် နှင့် လွယ်မှာ မဟုတ်ပါ။ မမမြတ် နှင့် တွေ့လိုက်လို့သာ သူမကို အားကိုးပြီး တိုင်ပင်ဆုံး ဖြတ်ဖို့ ကျွန်မ ကြိုးစားကြည့်မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။
ကိုလင်း က နားလည်တတ်သူမို့ ကျွန်မတို့ ရှေ့ကိုဆက်ဖြစ်ကြရင်လည်း ကိုယ်ပေါ်ကဒါဏ်ရာတွေ အကြောင်းမေး ချင်မှ မေးလိမ့်မည်။ ကျွန်မ ပြောချင်မှပြောပါ သူကတော့ မေးတော့မှာမဟုတ်လို့ ကိုလင်း ပေးခဲ့သည့်ကတိကို တည် မည်ဟု ယုံကြည်ပါသည်။ ကိုလင်း နှင့် ပေါင်းဖက်နေရင်း မမမြတ်ပြောခဲ့သလို ကိုလင်း အိုမင်းမစွမ်း ဖြစ် လာပြီ ဆိုရင်၊ ဒါမှ မဟုတ် မအိုသေးရင်တောင်မှ အကြောင်းတစုံတခုကြောင့် ကျွန်မ နှင့် အိပ်ဖို့ မဖြစ်ဘူးဆိုရင် ကျွန်မ မှာဖြေရှင်းစရာ နည်းတခုခု ရှိမှဖြစ်လိမ့်မည်။ ကိုလင်း အလုပ်က လည်း ခနခန ခရီးသွားရတတ်သည်။ တ ကယ်လို့ အဲဒီ အချိန်မျိုးကျမှ ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်မှာ ဒါဏ်ရာ အသစ်တွေထပ်တွေ့ လာရင်တော့ ရေငုံနေလို့မရ တော့ပါ။ ခိုင်လုံသည့် အကြောင်းပြချက်တခုခု ပေးကို ပေးရတော့မည်။ နောက်ထပ် ကျွန်မ စိတ်ထဲမှာ ထင့် နေ တာ တခုရှိသေးသည်။ ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်က ဒါဏ်ရာတွေ နှင့် ပတ်သက်ပြီး ကိုလင်း သိနေတာ တခုခုရှိသည် လို့ ခံစားနေရသည်။ ကိုလင်း ဘာကိုသိနေသလဲ ဆိုတာကိုတော့ ကျွန်မ ရေရေရာရာ မပြောတတ်ပါ။
ကျွန်မ ဘဝအကြောင်း အဖြစ်အစုံအလင်ကို ပြောပြဖို့ စိတ်ကူးကို တော့လုံး၀ ပယ်ဖျက်ခဲ့ ပြီး ဖြစ်သည်။ ဒါဆိုရင် လက်ထပ်ပြီးခါမှ ကိုလင်း အနားမှာမရှိရင် ကျွန်မ ကိုယ်ကျွန်မ ဒါဏ်ရာတွေရအောင် ထပ်လို့ နှိပ်စက်မလား ဒါမှ မဟုတ် …။ ကျွန်မ တကိုယ်လုံး အေးစိမ့်သွားသည်။
“ဟဲ့ … အိပ်ပျော်နေပြီ လား”
ကျွန်မ ခေါင်းကို အဆက်မပြတ်ခါလိုက်မိသည်။ မမမြတ် ကိုဖြေခြင်း မဟုတ်။ကျွန်မ ဖာသာ အလန့်တကြားခါ နေ မိခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ မဖြစ်နိုင်ပါ။ ဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်ပါ။ကိုလင်း ကိုပေးပြီးသား၊ ကိုလင်း၏ ကာမပိုင်ဇနီး ဖြစ်နေ သည့် ကိုယ်ခန္ဓာ နှင့်တော့ တပါးယောက်ျားနှင့် လွန်ကျူးတာ မဖြစ်ချင်ပါ။ ကျွန်မ ကိုယ်က အေးစက်နေသလို လက်တွေ ခြေထောက်တွေ လည်းတုန်နေ၏။ နှုတ်ခမ်းတွေက လည်းတုန်ခါနေသော ကြောင့် စကားပြောဖို့ ပါး စပ်ကို မနည်းအားစိုက် ဖွင့်ယူရသည်။ စကားပြော ဖို့အားယူနေဆဲမှာ အတွေးတခုက ခေါင်းထဲကို လက်ကနဲတိုး ဝင်လာသည်။
ကျွန်မ အတွက် ဝေခွဲရခက်လွန်းလှသည့် လွန်ပွဲတခုမှာ ဟိုဖက်ရော ဒီဖက်ပါ တယောက်ထဲဆွဲကာ ပြိုင်ဆိုင်နေရ သည့် အခြေအနေ မျိုးတွင် မမမြတ် နှင့် ပြန်လည်ဆုံဆည်းရ ခြင်းသည် တိုက်ဆိုင်မှုတခု သက်သက်ဟု ယူဆရင် ကျွန်မ မိုက်မဲလွန်းရာကျပါမည်။
“မမမြတ်”
“ပြောလေ ဆွေဇင်”
“အရမ်း အရေးကြီးတဲ့ ကိစ္စတခု ကူညီပါလားဟင်”
“ပြောလေ”
မမမြတ် ကျွန်မ မျက်ဝန်းတွေထဲကို စူးစမ်းသည့် အကြည့်ဖြင့် လှမ်းကြည့်၏။ မမမြတ် မျက်နှာချက်ချင်း ညှိုးဖျော့ ကာ မီးခိုးရောင်သန်း သွားသည်။
“ဆွေဇင် ….ရယ်”
ကျောခိုင်း သွားပြီးမှ မမမြတ် ပြန်လှည့်လာသည်။
“ဆွေဇင် နင်သေချာပါတယ်နော်”
“သေချာပါတယ် မမမြတ်ရယ်”
“အေးလေ ဒါဆိုလဲပြီးရော”
ပြီးရောဆိုပေမယ့် မမမြတ် ထွက်မသွားသေးဘဲ ချီတုံချတုံ လုပ်နေသည်။
“မမမြတ် ဘယ်လိုသွားရမယ် ဆိုတာမှတ်မိပါတယ်နော်”
“ငါ ရန်ကုန်မှာ နင့်ထက်စောပြီးနေလာတာပါ၊ နင့်ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ပြင်ချင်ပြင်နိုင်အောင်လို့ ငါစောင့်နေတာပါ”
“မပြင်တော့ဘူး မမမြတ်၊ ဒါအကောင်းဆုံးလို့ပဲထင်တယ်၊ မမမြတ်လဲ ထင်တယ် မဟုတ်လား”
“မပြောတတ်ပါဘူးအေ”
ကျွန်မ မျက်နှာကို ဝမ်းနည်းတဲ့ မျက်ဝန်းတွေနဲ့ စိုက်ကြည့်ပြီး မမမြတ် ချာကနဲလှည့်ထွက်သွားသည်။ လမ်းထောင့် မှာ မမမြတ် ပျောက်ကွယ်သွားသည် အထိ နောက်ကနေလိုက်ကြည့်နေမိ၏။ မမမြတ်ကတော့ ပြန်လှည့်မကြည့် ပါ။ သူမ ရည်ရွယ်ရာလမ်း အတိုင်းခပ်သွက်သွက် သွားနေသည်။ မမမြတ် အရိပ်ကလမ်းထောင့်မှာ ပျောက်သွား တော့မှ ကျွန်မ အိမ်ပေါ်ပြန်တက်လာခဲ့သည်။ ကျွန်မ မှာ လုပ်စရာတွေ အများကြီး ရှိသေး၏။
အိမ်ထဲပြန်ရောက်တော့ ငိုထားလို့ ဖြစ်ချင်တိုင်းဖြစ်နေသည့် မျက်နှာကို သန့်စင်ဖို့ ရေချိုးခန်းကို အရင်ဆုံးတန်း သွားလိုက်သည်။ မှန်ထဲမှာ မျက်လုံးတွေနီပြီး အဆီပြန်နေသည့် မျက်နှာနှင့် ဆံပင်ဖရိုဖရဲ မိန်းကလေးတယောက် က ကျွန်မကို ခပ်စူးစူးစိုက်ကြည့်နေသည်။ ကျွန်မကို စိုက်ကြည့်နေသည့် ပုလဲရည်၏ မျက်လုံးတွေက ခွန်အားမဲ့ နေသည်။ အသက်ကို ဝအောင်ရှူသွင်းလိုက်ပြီးနောက် မျက်နှာကို အရင်ဆုံးသစ်လိုက်သည်။ မျက်နှာသစ်ပြီး တော့ မှ ဖရိုဖရဲဆံပင်တွေကို ရေနှင့်သပ်ပြီး သေသေသပ်သပ်ဖြစ်အောင် ပြန်လုပ်ရသည်။ မှန်ထဲကို ပြန်ကြည့် လိုက်တော့ မျက်ခွံတွေမို့ ပြီး မျက်လုံးတွေ နည်းနည်းနီနေတာမှအပ သိပ်မထူး ခြားသလို မျက်နှာတခုကို တွေ့ ရသည်။
အဝတ်အစားလည်း လဲသင့်သည်ဟု ကျွန်မထင်သည်။ မနက်က ဝတ်ထားတာတွေက ကျွန်မ စိတ်လိုပင်ကြေမွ နေကြသည်။ ဒါကြောင့် ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကို ချွတ်ချလိုက်ပြီး ဇလုံတလုံးထဲကို ပစ်ထည့်လိုက်သည်။ မနက်က ရေချိုးပြီးသား ဆိုတော့ ရေမချိုးတော့ဘဲ ချွေးပြန်နေသည့် ကိုယ်ကို ရေစိုအဝတ်တခုနှင့် ပွတ်တိုက် သန့်စင်လိုက်သည်။ စိတ်ရောလူပါ လန်းဆန်းလာမလား ဟုမျှော်လင့်ချက်နှင့် လုပ်မိပေမယ့် ဘာမှထူထူးခြား ခြား မခံစားရပါ။ ရေပတ်တိုက်ရင်း နှစ်ရက်လောက်ကင်း ပြတ်ခဲ့သည့် နှိပ်စက်ခြင်းကြောင့် ကျွန်မ ကိုယ်ပေါ်က ဒါဏ် ရာတွေ ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် ဖြစ်နေတာ သတိထားမိသည်။ နောက်တပတ် ဆယ်ရက်လောက် ဆိုရင်တော့ အနာဖေး တွေ ကွာကျပြီး အမာရွတ်တွေမှ အမ အကောင်းပကတိ ပြန်ဖြစ်သွားနိုင်ကြောင်း တွေးရင်း မဲ့ပြုံး ပြုံးလိုက်မိသည်။ ဖြစ်နိုင်ရင် ဒီအကြောင်းတွေခေါင်းထဲ မထားချင်ပါ။
မထားချင်ပါဘူး ဆိုမှ ရေစိုအဝတ်ကို တန်းပေါ်ပြန်ထားရင်း ထမိန်တန်း အစွန်က အဖြူရောင် အဝတ်ပိုင်းလေး ကို ကြည့်မိ၏။ အစတုန်းက ဖွေးဖွေးလွနေသည့် ပဝါပိုင်းလေးသည် အနီရောင်သမ်းပြီး ညစ်တစ်တစ်ဖြစ်နေသည်။ ညစဉ်ညတိုင်း ဒီအဝတ်ပိုင်းလေး နှင့်ကိုယ်ပေါ်က သွေးတွေကို သုတ်သင်ပစ်ခဲ့သည်။ သွေးတိတ်သည်နှင့်ချက် ချင်းလျှော်ပစ်ခဲ့သောကြောင့် သွေးစွန်းပေနေတာတွေ မရှိပေမယ့် ကြာတော့လည်း အနီရောင်သမ်းချင်နေသည်။ အဝတ်စဆီက နေမျက်နှာလွှဲပြီး အပြင်ကို မြန်မြန်ပြန်ထွက် ခဲ့ပါသည်။ သိပ်အချိန် ကြာလို့ မဖြစ်ပါ။ ကျွန်မမှာ လုပ်စရာတွေ အများကြီး ရှိသေးသည်။
အဝတ်လဲပြီးတော့ အိမ်ရှေ့ခန်းမှာပဲ စာတစောင်ထိုင်ရေးလိုက်၏။ စားပွဲပေါ်မှာ ရှိနေဆဲ အပ်ကြီးကို ကောက်ယူ လိုက်ပြီး အိတ်ထဲကို သေသေချာချာ ထည့်လိုက်သည်။စာရေးပြီးနောက် အိမ်တံခါးပိတ်ပြီး နောက် လမ်းထဲက ဆက်သွယ်ရေးဖုန်းရုံလေးဆီ တခါထဲထွက်လာခဲ့၏။ အခုနတုန်းက ကိုလင်းဆီကို ဒီဖုန်းရုံကပဲ ဆက်ခဲ့သည်။ အလွတ်ရနေသည့် မေနှင်းဦး၏ လက်ကိုင်ဖုန်းနံပါတ်ကို နှိပ်ရင်း ကျွန်မ ရင်တွေခုန်နေသည်။ မေနှင်းဦး ဖုန်းနားမှာ ရှိနေဟန်တူသည် ချက်ချင်းဖုန်းကိုင်၏။
“ဟဲလို”
“အမ လား၊ ပုလဲပါ”
“အော် …ပုလဲ၊ ပြောပြော ဘာအကြောင်းထူးလို့လဲ”
“အမနဲ့ တွေ့ချင်လို့ပါ”
“အခုလား”
“ဟုတ်ကဲ့၊ အမ အားမယ်ဆိုရင် အခုပဲတွေ့ပါရစေ”
“အင်း …အားပါတယ်၊ အရေးတကြီးလား၊ ဖုန်းထဲက မပြောဘူးဆိုတော့”
“အရမ်း အရေးကြီးလို့ပါအမရယ်၊ ပုလဲ တောင်းပန်ပါတယ်”
“အိုကေ၊ အိုကေ အချင်းချင်းတွေပဲ တောင်းပန်စရာ မလိုပါဘူး၊ ပုလဲက အရေးကြီးတယ်ဆိုတော့ တွေ့ရမှာပေါ့”
မေနှင်းဦး နေထိုင်ရာ တိုက်ခန်းတွေနားက ကော်ဖီဆိုင်လေးမှာ တွေ့ဖို့ ချိန်းလိုက်သည်။ နာရီဝက် အတွင်းရောက် မည်ဟု မေနှင်းဦးကပြောသည်။ ကျွန်မ လည်းတက္ကဆီ နှင့်သွားမည်ဆိုရင် ရောက်လောက်ပါသည်။ ဒါကြောင့် ဖုန်းချပြီး ထွက်လာတာနှင့် အရင်ဆုံးတွေ့သည့် တက္ကဆီကို တားလိုက်ပြီး ချိန်းသည့်ဆီကို မောင်းခိုင်းလိုက်သည်။ ကားခ ဘယ်လောက်ကျမည် ဆိုတာကိုတောင် မမေးတော့ပါ။
ကားဆရာက မြန်မြန်မောင်းလို့ ကျွန်မ ကဆယ်မိနစ်လောက်စောပြီး ရောက်သွားသည်။ ကော်ဖီတခွက်မှာ ပြီး နောက် မသောက်ဖြစ်သေးဘဲ မေနှင်းဦး အလာကို စောင့်ရင်း ရောက်လာရင် ပြောရမည့် စကားတွေကို စိတ် ထဲမှာ အစီအစဉ်ချကြည့်နေမိ၏။ အိမ်နီးသည့် မေနှင်းဦးက အချိန်အတိအကျရောက်လာပါသည်။ အဖြူရောင် ချည်သားဘလောက်စ် ပွပွလက်စက နှင့် အဖြူ နှင့် အပြာရောင်အစင်းလေးတွေ ပါသည့် ထမိန်ဝတ်ထား ပြီး ဆံပင်တွေကို မြင်းမြီးလို နောက်မှာစည်းထား သော မေနှင်းဦးကို ဆိုင်ထဲမှာ ရောက်နှင့်နေသူတွေ ကြည့်ကြ ငေး ကြ၏။ သူမ ကတော့ ဘယ်ကိုမှ မကြည့်ဘဲ ကျွန်မထိုင်နေသည့် စားပွဲဆီ တန်းပြီးလျှောက်လာသည်။ ဆိုင်ထဲကို ဝင်ကထဲက ကျွန်မ ဘယ်နေရာမှာရှိသည်ကို မြင်ပြီးသား ဖြစ်မည်။ ရပ်ပြီး ဟိုရှာဒီရှာ လုပ်တာမျိုး မတွေ့ရပါ။ လက်ထဲမှာ ခေါက်ပိုက်ဆံအိတ်ကလေး နှင့် ဖုန်းပဲ ပါသည်။
“ကဗ္ဗလာရည် ပေးပါ”
ထိုင်ပြီးသည် နှင့် အနားရောက်လာသည့် စားပွဲထိုးကို ပြောလိုက်ပြီး ကျွန်မဖက်လှည့်လာသည်။
“ကဲ ပုလဲ ပြောလေ၊ ဘာအရေးကြီးလာလဲ၊ မျက်လုံးတွေလဲ နီလို့”
ကြိုတင်စဉ်းစားလာပေမယ့် ရုတ်တရက် ဘာပြောရမှန်း မသိတာနှင့် ကျွန်မ ရေးလာသည့်စာကိုပဲ အိတ်ထဲက ထုတ်ပေးလိုက်မိသည်။ ကိုရီးယားကားတွေထဲကလိုတော့ စာအိတ်မပါပါ။ ဒီအတိုင်းပဲ ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်ပါသည်။ စာကို ဖတ်ကြည့်ပြီးနောက် မေနှင်းဦး မျက်နှာ အံ့အားသင့်သည့် အမူအရာပြောင်းသွားသည်။ ပြီးတော့ ကျွန်မကို စိုက်ကြည့်ရင်း
“ထုံးစံကတော့ ထွက်မယ်ဆိုရင် တလကြိုပြောရတယ်ပုလဲ၊ အလုပ်ဝင်တုန်းက မ ရှင်းပြတဲ့ ထဲမှာလည်းပါတယ် မဟုတ်လား၊”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဒီလ ကုန်မှထွက်မယ် ပေါ့”
“အခုထွက်ချင်တာပါမမ”
စာရွက်ကို စားပွဲပေါ်ပြန်တင်လိုက်ပြီး ကျွန်မကို စူးစမ်းသည့် အကြည့်နှင့် စိုက်ကြည့်သည်။
“မနက်ဖြန် ရုံးမှာတွေ့မှာကို အခု တကူးတကလာပေးတယ် ဆိုထဲက အကြောင်းထူးရှိမယ် ဆိုတာသိသာပါတယ်၊ ပုလဲ ဖက်ကပေါ့လေ၊ မ ဖက်ကလဲ ပြောစရာလေး တွေရှိတယ်”
“ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါ အမ”
ထွက်ခွင့် မပြုဟု ပြောမှာလားဟု စဉ်းစားမိသည်။ ထွက်ခွင့် မပေးလည်း အရေးမကြီးပါ မနက်ဖြန်ကစပြီး အလုပ် မသွားရင် မေနှင်းဦး ဘာမှပြောလို့ရတော့မှာ မဟုတ်ပါ။
“ပုလဲကို ခန့်တယ် ဆိုတာက အန်တီဒေါ်တင်တင်လှိုင်က အန်ကယ် ဦးမြင့်သိန်းကို request လုပ်လာလို့ ခန့်ပေး ခဲ့တာလေ၊ တကယ်လို့ ပုလဲ က ဗြုန်းစားကြီး ထွက်သွားတယ် ဆိုရင် အန်တီလှိုင် ဖက်ကတွေးစရာတွေ ရှိချင်ရှိ လာလိမ့်မယ်၊ မတို့ အန်ကယ် တို့ဖက်က တာဝန်မကျေသလိုမျိုး အန်တီလှိုင် ထင်သွားရင် မကောင်းဘူးလေ”
ကျွန်မ ထည့်မတွေးမသည့် အကြောင်းအရာတခုဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်မ အတွက် ကြိုးစားကူညီပေး ခဲ့သည့် ဒေါ်တင် တင်လှိုင်၏ စေတနာ နှင့် ကျွန်မ တို့အတွက်လုပ်ပေးခဲ့သည့် ဦးမြင့်သိန်းတို့ကိုလည်း ထည့်တွေးရဦး မည်သာ ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ အလုပ်ရပြီး ပထမဆုံး လခထုတ်ပြီးနောက် ဒေါ်တင်တင်လှိုင်ကို သွားကန်တော့ခဲ့ပါသေးသည်။ အဲဒီ နောက်တော့ မရောက်တော့။
ကျွန်မ အာရုံထဲမှာ ကိုလင်း နှင့် ပတ်သက်တာတွေပဲ ရှိနေခဲ့၏။
“အခုလို ထွက်ရတာ ပုလဲ ရဲ့ ကိုယ်ရေး ကိုယ်တာကြောင့်ဆိုတာ အန်တီ့ကို သွားပြောပြမှာပါ၊ အလုပ်က အဆင် မပြေလို့ ထွက်တာ မဟုတ်မှန်း အန်တီ့ကိုပြောရင် နားလည်မှာပါ။ ကျွန်မရဲ့ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ အခက်အခဲတချို့ ကို အန်တီလည်း သိနေတော့ နားလည်မှာပါ မမ”
လာချပေးသည့် ဖျော်ရည်ကို တငုံစုပ်သောက်လိုက်ပြီးနောက် မေနှင်းဦး ငြိမ်သက်စွာ စဉ်းစားနေသည်။ ပြီးတော့မှ
“ဒါဖြင့် ရင်လဲ ပုလဲရယ်၊ မနက်ဖြန်ထိ ဘာလို့မစောင့်ဘဲ ဒီနေ့ တကူးတကလာပေးရတာလဲ၊ ရုံးကိုတောင်မလာ တော့ ဘူးဆိုတာ စဉ်းစားစရာ ဖြစ်နေတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ဆိုတော့ မမေးတော့ပါဘူးလေ”
“ခရီး ….ခရီး …သွားရမှာ မို့ပါ အမ၊ တခြား အကြောင်း မရှိပါဘူး”
“တကယ်ပြောတာနော်”
မေနှင်းဦး ဘာကြောင့်ဒီလိုမေးသနည်းဟု ကျွန်မစဉ်းစားရတော့သည်။ ကျွန်မ သိသလောက် မေနှင်းဦးမှာ လူတ ဖက်သားကို ချောင်ပိတ်ဖမ်းတတ်သည့် အလေ့အထမျိုးမရှိပါ။ မိန်းမတယောက်၏ သာမန်စပ်စုခြင်းမျိုးလည်း ဖြစ် ကောင်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ကျွန်မ အဖြေရုတ်တရက် မပေးနိုင်ဘဲ နှုတ်ဆိတ်စဉ်းစားနေတာကို မြင်တော့ မေနှင်းဦး အားတုံ့အားနာ ဖြင့် မပီတပီပြုံးလိုက်ရင်း
“ဆောရီး ပုလဲ၊ မ ဆိုလိုချင်တာကလေ၊ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာဆိုရင်တော့ အကြောင်းမဟုတ်ဘူးပေါ့၊ တကယ်လို့ များ လုပ်ငန်းခွင်မှာ အဆင်မပြေမှုတခုခု ရှိခဲ့လို့ ဆိုရင်တော့ မ မှာ ဖြေရှင်းပေးရမယ့် တာဝန်ရှိတယ်လေ၊ အမှန် ပြောရရင် မ က ပုလဲကို မထွက်စေချင်ဘူး၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ ပုလဲက ကျောင်းပြီးပြီးချင်း မ တို့ဆီတန်းဝင် လာတာ ဆိုတော့ မ တို့ဖက်ကလည်း ပုလဲကို အလုပ်ကျွမ်းကျင်လာတာနဲ့ အမျှ ခံစားခွင့် တိုးပေးပြီး ဒီမှာပဲဆက် လုပ်သွားနိုင်အောင် စီစဉ်ပေး မယ်စိတ်ကူးထားတာ၊ များသောအားဖြင့် staff တွေက ဟိုအလုပ်ဒီအလုပ် ကူး လိုက်သန်းလိုက်နဲ့ လုပ်နေကြတာပဲ၊ ရုံးကလူတွေဆိုရင် အနည်းဆုံးလူက တခြားကုမ္ပဏီ တခုမှာ လုပ်ဖူးတာ ချည်းပဲ၊ တချို့ဆို သုံးလေးခု ကူးခဲ့ ပြီးပြီ။ ပြောရရင်တော့ လူမွေးတဲ့ သဘောပေါ့၊ ပုလဲက တချိန်မှာ မ လိုမျိုး ဖြစ် ချင်လည်း ဖြစ်လာနိုင်တယ်လေ”
“ဟုတ်ကဲ့”
စကားရှည်ရှည် ပြောလိုက်ပြီးနောက် မောသွားဟန်ဖြင့် ဖျော်ရည် တကျိုက်သောက်လိုက်ပြီးမှ မေနှင်းဦး ဆက် ပြောသည်။
“ဒါကြောင့် ပုလဲမှာ အဆင်မပြေတာရှိရင် ပြောနိုင်တယ်၊ တကယ်လို့ကွာ ကိုယ်ရေးကိုယ်တာ ဆိုရင်လည်း ကိုယ့် အမ လိုသဘောထားပြီးပြောလို့ရတယ်။ ပြောနိုင်သလောက်ပြောပြအတတ်နိုင်ဆုံး ကူညီနိုင်တာ ကူညီပေးမှာပါ၊ ကိုယ့် လုပ်ဖေါ်ကိုင်ဖက် အချင်းချင်းတွေပဲ”
မေနှင်းဦး ဒီလောက် စေတနာကောင်းလိမ့်မည်ဟု ကျွန်မ မထင်ထားခဲ့ပါ။ သူမ၏ မျက်နှာကို ကြည့်လိုက်တော့ တကယ် စိတ်ပါလက်ပါ ပြောနေတာလို့ ခန့်မှန်းမိသည်။
“နောက်ပြီး ဆရာက လဲ ပုလဲကို သွားစေချင်မှာ မဟုတ်ဘူး၊ ပုလဲ အလုပ်ထွက်မယ် ဆိုတာ ဆရာသိလား”
“ရှင်”
................................
မမျှော်လင့်တဲ့ မေးခွန်းကြောင့် ကျွန်မ ကြောင်သွားသည်။ ကိုလင်း ကို ထည့်ပြောလာမည်ဟု တွေးမထားမိပါ။
ကျွန်မ ငြိမ်နေတော့ မေနှင်းဦး သူမ ဖာသာဆက်ပြော၏။
“ဆရာ မသိသေးဘူးထင်တယ်”
“ဟုတ်ကဲ့”
“ဆရာက ပြောဆိုတိုင်ပင် ဖို့ကောင်းတဲ့ လူတယောက်ပဲ၊ ပညာတတ်တယ်၊ အတွေ့အကြုံများတယ်၊ သူတပါး ကို လည်း ကူညီချင်စိတ်ရှိတယ်၊ ပုလဲ နဲ့လည်း အရမ်းရင်းနှီးကြတာပဲ၊ ဆရာ့ ကိုတောင် မတိုင်ပင်ဘူး ဆိုတော့ နည်း နည်းတော့ စိတ်ထဲမှာ ဆန်းနေတယ်”
“သူသိဖို့ မလိုလို့ပါ”
မတတ်သာလို့ ပြန်ပြောလိုက်ရသည့် ကျွန်မအသံက အနည်းငယ်အောင့်သက်သက်နိုင်ပါသည်။ မေနှင်းဦးလည်း ရိပ်မိပုံရသည်။ မျက်နှာထား တမျိုးဖြစ်သွားသည်။
“ဆောရီးနော်၊ သူများကိုယ်ရေး ကိုယ်တာ ကိုဝင်ပြောသလိုဖြစ်သွားတယ်၊ တို့ အံ့သြမိတာကို ရိုးရိုးပြောလိုက်တာ ပါ၊ ပုလဲ ကိစ္စကို စပ်စုတာ ဝင်ပါတာမျိုး မဟုတ်ပါဘူး”
“ရပါတယ်”
အလုပ်ထွက်စာ စာရွက်ကလေး ကို သေသေသပ်သပ်ခေါက်ပြီး ပိုက်ဆံအိတ်ထဲထည့်နေသည့် မေနှင်းဦး၏ အမူ အရာကို ကျွန်မ အကဲခတ်နေမိသည်။ ဘာမှထူးထူးခြားခြား ဟန်မရှိပါ။ သူမ ကို ငြူစူဝန်တိုနေသည့် ပုလဲရည် ဆို သည့် ကောင်မလေး အလုပ်ထွက်သွားတော့ မည်ဆိုခြင်း အတွက်လှိုက်လှဲဝမ်းသာနေသည့် မျက်နှာထားမျိုးမ ဟုတ်။ ကျွန်မသာဆိုရင် မေနှင်းဦး အလုပ်ထွက်တော့မည် ဆိုသည့်သတင်းကိုကြားရရင် ကျွန်မ အတွက်အ နှောက် အယှက်တခုကင်းရှင်းသွားပြီဆိုသည့် အတွေးနှင့် ပျော်မိမှာသေချာသည်။ မေနှင်းဦးကို ကိုလင်းနားမှာ မြင်ရတိုင်း ကျွန်မရင်မှာ ပူလောင်လွန်းသည်။
“ကိုလင်း ကို ဂရုစိုက်ပေးပါနော် မမေနှင်း”
“ဘယ်လို”
မရည်ရွယ်ပါဘဲ ပြောလိုက်မိသည့်စကားကြောင့် မေနှင်းဦး မျက်ခုံးပင့်ကာကြည့်သည်။
“ကိုလင်း ကို ပစ်မထားပါ နဲ့လို့”
ကျွန်မ ထပ်ပြောလိုက်တော့ မေနှင်းဦး ရယ်သည်။
“ဆရာက တို့တွေထက် အများကြီး ရင့်ကျက်ပြီး ပညာတွေလည်း အများကြီးတတ်တဲ့ သူပါ၊ ဒီအရွယ်ရောက်နေ တဲ့သူကို ကလေးလို ဂရုစိုက်ဖို့ လိုမလားပုလဲရဲ့”
“ကိုလင်း က သနားဖို့ကောင်းပါတယ်၊ ပညာတွေဂုဏ်တွေပြည့်စုံပေမယ့် မိဘတွေလည်းမရှိတော့ဘူး၊ ညီအကို မောင်နှမ အသိုင်းအဝိုင်းလဲ မရှိဘူး၊ တကောင်ကြွက်ပါ၊သူ့ဘဝမှာ ပညာရေးနဲ့ အလုပ်ပဲ ရှိတော့တဲ့သူပါ၊ သူ့ကို ဒီအတိုင်း ဆက်သွားမနေစေချင်ဘူး၊ မမေနှင်း ကူညီပါ”
အိပ်မက်မက်နေသူတယောက်လို မျိုး စိတ်ထဲကိုရောက်လာတာတွေပြောချလိုက်မိသည်။ မေနှင်းဦး၏ အံ့သြနေ သည့် မျက်နှာကို စိုက်ကြည့်ရင်း ကျွန်မ မျက်ရည်တွေဝဲလာသည်။ အသံလည်းတုန်ခါလာပေမယ့် ကျွန်မဆက် ပြောမိသည်။
“ဒီက အလုပ်ပြီးရင် နိုင်ငံခြားကို ပြန်ထွက်သွားဦးမှာပဲ၊ ပြန်လာရင်လည်း သူ့ကိုကြိုမယ့်သူမရှိဘူး၊ စောင့်မယ့် လူ မရှိဘူး၊ တယောက်ထဲပဲ၊ ပြီးရင်ပြန်သွားဦးမယ်၊ အလုပ်လုပ်ဦးမယ်၊ သူ့ အထီးကျန်ဘဝကို ဖြေသိမ့်နိုင်ဖို့ သူဒီလို တွေလုပ်နေတာ၊ အဲဒါ ကျွန်မ သိတယ်၊ သူရှာတဲ့ ပိုက်ဆံတွေဆိုတာ တကယ်တော့ သူ့အတွက် အဓိပ္ပါယ် မရှိပါဘူး၊ သူ့ဘဝသူ မငြီးငွေ့ရအောင် လျှောက်လုပ်နေတာ၊ နောက်ဆုံးတချိန်ကျရင် သူ ဘုန်ကြီးဝတ်မယ်တဲ့၊ ကိုလင်း ဘုန်းကြီး မဝတ်အောင်တားနိုင်တာ မမေနှင်း ပဲရှိတယ်”
“ဘယ်လို …ဘယ်လို”
ပြောနေရင်း ကျွန်မ မျက်ရည်ကျလာသည်။ မေနှင်းဦး လည်း ကျွန်မ ကို ပြန်မေးဖို့စကားစ ရှာမရအောင်ဖြစ် နေ ပုံရသည်။ ကျွန်မ ကို အကြာကြီးစိုက်ကြည့်နေပြီးမှ
“ဒါဆိုလဲ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမယ်ကွာ၊ မ သတိထားမိသလောက် ကတော့ ဆရာ့ ကို ပုလဲက….ပုလဲက၊ ဟိုလေ .. မ ပြောချင်တာ ပုလဲ သဘောပေါက်မယ် ထင်ပါတယ်နော်၊ ဒါပေမယ့် အခု မ ကို ဘာဖြစ်လို့ဒါတွေ ပြော နေရတာလဲ”
ကျွန်မ ထင်ခဲ့သလိုပင် ကျွန်မ၏ ဝန်တိုမှုတွေကို မေနှင်းဦး သိနေခဲ့ပါသည်။ မိန်းမသားချင်း ဆိုတော့လွယ်ကူ စွာ အကဲခတ်နိုင်ခဲ့ပါလိမ့်မည်။ ဒါပေမယ့် မေနှင်းဦး ဒါတွေကို ထည့်မတွက်ဘဲ ကျွန်မကို ပုံမှန်အတိုင်း အများနည်းတူ ဆက်ဆံ နိုင်ခဲ့ပါသည်။ ကျွန်မ၏ ငြူစူမှုတွေကို တုန့်ပြန်ခြင်းလုံး၀ မရှိခဲ့သလို သိပါသည်ဆိုသည့် အရိပ်အယောင် လည်း လုံးဝမပြခဲ့ပေ။ ဒီလိုနေရာကျတော့ မေနှင်းဦး၏ စိတ်ဓါတ်သည် ကိုလင်း နှင့် သွားဆင်နေသည်။ ကိုလင်း ဆိုရင်လည်း သူ့ကို မနာလိုဖြစ်နေသူတယောက်အပေါ် ဒီလိုပဲနေပေးနိုင်မည်ဖြစ်သည်။
“အမ သိပြီးသားဆိုတော့ ဖုံးကွယ်မနေတော့ပါဘူး၊ ပုလဲ ကိုလင်းကို ချစ်နေခဲ့ပါတယ်၊ ဒါပေမယ့် ကိုလင်းကတော့ အမ ကိုချစ်နေတာ”
မေနှင်းဦး မျက်နှာမှာ အလင်းရောင်တခု ဖျပ်ကနဲလက်သွားသလိုထင်ရသည်။
“ဒါကတော့ မဖြစ်နိုင်ဘူး လို့ထင်တယ်၊ မ အပေါ် ဆရာပြောဆိုဆက်ဆံတာတွေ အကုန်လုံးက ရိုးသားတယ်၊ သန့် သန့် ရှင်းရှင်း ဆက်ဆံတယ်”
“ကိုလင်း က လူတိုင်းအပေါ်ရိုးရိုးသားသားဆက်ဆံတာပဲ၊ ဒါသူ့စရိုတ်ပဲလေ၊ အမ ကို ဘာမှမပြောတာက အမ မှာ ချစ်သူရှိပြီးသား ဆိုတာသူသိနေလို့”
ဒီတခါ ကျွန်မ ပစ်သည့်မြှားက ပစ်မှတ်ကို တည့်တည့်ထိသည်။ မေနှင်းဦး တုန်လှုပ်သွားတာသိသာလွန်းသည်။ ဒါ ပေမယ့် အပစ်ခံလိုက်ရသည့် မေနှင်းဦးထက် ပစ်လိုက်သည့် ကျွန်မကို ဒီမြှားချက်က နာကျင်စေပါသည်။ ကျွန် ရင်တွေကွဲထွက်လုမတတ်နာနေသည်။ နှလုံးသားကို ကြမ်းတမ်းစွာညှစ်ဆုပ် ခံထားရသလိုပင်။
“ကိုလင်းလို သိက္ခာရှိတဲ့ တည်ကြည်တဲ့သူက ချစ်သူရှိပြီးသား မိန်းကလေးတယောက်ကို စိတ်နဲ့တောင် ပစ်မှားမှာ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ အမလည်း သိမှာပါ”
“အေးပါ၊ ရှိပါစေတော့ကွယ်၊ ဒါတွေက တို့တွေ အခုပြောနေတဲ့ ပုလဲ အလုပ်ထွက်တဲ့ ကိစ္စနဲ့လည်း မသက်ဆိုင်ပါ ဘူး၊ ဟုတ်တယ် မဟုတ်လား ”
ဘူးထဲက တစ်သျှူး တစကိုဆွဲထုတ်ပြီး ကျွန်မကို မျက်ရည်သုတ်ဖို့ ပေးရင်း မေနှင်းဦးက စကားဖြတ်သည်။ ကျွန်မ ကတော့ မရပ်နိုင်ပါ။ ပြောလက်စရှိသည့် တူတူမထူးဟု သဘောထားပြီး ဆက်ပြောရတော့သည်။ကျွန်မဘာ ကြောင့် ဒီလိုတွေပြောနေမှန်းကို ကျွန်မ မသိပါ။ သို့သော်လည်း ကျွန်မ သိနေသလိုလိုစိတ်မှာ ခံစားနေရသည်။
“ကိုလင်းက ကျွန်မကို ညီမလေးတယောက်လို သဘောထားတာပြီး ခင်တာပါ။ ကိုလင်း နဲ့ ကျွန်မက လည်းမတန် ပါဘူး၊ ကျွန်မက …ကျွန်မ ..က အပျိုမဟုတ်ဘူး”
“မဟုတ်တာတွေ မပြောပါနဲ့ ပုလဲရယ်၊ ပုလဲ ငယ်ငယ်လေး ရှိသေးတာကို”
မေနှင်းဦး စကားကို အလေးမထားဘဲ ကျွန်မပြောလိုရာတွေဆက်ပြောနေမိသည်။
“အိမ်ထောင်မရှိ ပေမယ့် ကျွန်မ က အပျိုမဟုတ်ဘူး၊ ယောက်ျားတွေနဲ့ ပတ်သက်ခဲ့ဖူးတယ်။ ဒါပေမယ့် မမေနှင်း ရယ်၊ ကျွန်မ နန့်လို့၊ ကမြင်းချင်လို့ ဖြစ်ရတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ဘဝပေးအခြေအနေကြောင့် ဖြစ်ခဲ့ရတာပါ၊ ကိုလင်း လို ဖြူစင်တဲ့ သူကို ကျွန်မက ချစ်တယ် ဆိုတာတောင်လွန်လှပါပြီ၊ လုံး၀ မထိုက်တန်ပါဘူး၊ ကိုလင်းကလည်း ကျွန်မကိုရိုးရိုးပဲ ခင်ရှာတာပါ”
“ဒါတွေဘာလို့ မ ကို လာပြောနေတာလဲဟင်”
“ကိုလင်းကို ဘုန်းကြီး မဝတ်အောင်တားပေးစေချင်လို့၊ ကိုလင်းက ဉာဏ်ကောင်းတယ်၊ သမာဓိရှိတယ်၊ ကိုယ် ကျင့် တရားလည်းကောင်းတယ်၊ ဘုန်း ကြီး ဝတ်ပြီး တရားအားထုတ်လိုက်ရင် တရားထူးရပြီး သံသရာကနေ လွတ်လမ်း ကိုတွေ့ချင်တွေ့ သွားနိုင်တယ်”
“အဲဒါ မကောင်းဘူး လား”
“မကောင်းဘူး၊ ကိုလင်း သံသရာထဲကနေ လွတ်သွားရင် ကျွန်မ နဲ့ နောက်ဘ၀ ပြန်ဆုံဖို့ ဘယ်ဖြစ်နိုင်တော့ မလဲ”
မေနှင်းဦး မျက်နှာမှာ နားမလည်မှုတွေနှင့် တဖြေးဖြေးရှုပ်ထွေးလာသည်။ ကျွန်မ ကို ရူးသွားပြီဟု ထင်သွားပြီလား မသိပေ။ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်လည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ်လို အခြေအနေ ဖြစ်နေမှန်း သေသေချာချာ မသိပါ။ အများ ကြီးမဟုတ်တောင် အခုအခိုက်အတန့် ခန မှာ အနည်းငယ်တော့ ရူးသွပ်နေတာ ဖြစ်ကောင်း ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ဒါပေ မယ့် မေနှင်းဦးသည် စိတ်ကောင်းရှိတဲ့ သူဆိုတာပြောနေရင်း နဲ့ သိလာရလို့ စိတ်ကို လွှတ်ပြီးပြောချင်ရာတွေကို ပြော ချနေမိပါသည်။ ပြောလိုက်ရလို့ ကျွန်မ ရင်မှာပေါ့ပါး မသွား၊ပိုပြီးလေးလံလာသည်။ ဒါပေမယ့် ကျွန်မ ကျေ နပ်ပါသည်။
“ကဲ …ဟုတ်ပြီ၊ ညီမလေး ထွက်စာကို မ ယူထားလိုက်မယ်၊ ပုလဲကတော့ အိမ်ပြန်ပြီး အေးအေးဆေးဆေး နား လိုက်ဦး ဟုတ်လား၊ တကယ်လို့ အလုပ်ကိုပြန်ဝင်ချင် တယ်ဆိုရင် မ ဆီကို အချိန်မရွေး လာပြောဟုတ်လား၊ ဖုန်း ဆက်လည်းရတာပဲ၊ နော် ညီမ”
ကျွန်မ ပုံစံက တော်တော်ကြည့်ရဆိုးနေပုံရသည်။ မေနှင်းဦး အပြုံးချိုချိုလေး နှင့်ပြောရင်း ကျွန်မကို နှစ်သိမ့်၏။ မျက်ရည်သုတ်ဖို့လည်း တစ်သျှူးတွေ ထပ်ထုတ်ပေးသည်။
“ကိုလင်း ဘုန်းကြီး မဝတ်အောင် ပြောပေးပါ အမရယ်”
“အေးပါ၊ စိတ်ချပါ၊ ပြောပေးပါ့မယ်”
“သူ့ကို အထီးကျန် မနေစေချင်ဘူး သိလား”
ဒီတခွန်းပဲပြောပြီး ထိုင်ရာကနေ သုတ်ကနဲ ထွက်ပြေးလာမိသည်။ သောက်ထားသည့် ကော်ဖီ ဖိုးကိုတောင်မပေး ခဲ့ရ။ မေနှင်းဦးက သဘောကောင်းပါသည်။ ဒီလောက်တော့ ပေးပါလိမ့်မည်။ လမ်ပေါ်ရောက်တော့ ဆိုင်ထဲကယူ လာသည့် တစ်သျှူးတွေနှင့် မျက်ရည်တွေစင်အောင်သုတ်ပြီး လွှတ်ပစ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့မှ ဆက်လုပ်ရန်ကို စဉ်းစားရ၏။ အရင်ဆုံး မမမြတ်နှင့် ချိန်းထားသည့် ဆီကိုသွားရမည်။ ခုလောက်ဆို မမမြတ် ရောက်ချင်တောင် ရောက်နေလောက်ပြီ။ နောက်ကို ပြန်လှည့်ကြည့်တော့ မေနှင်းဦး ထွက်
မလာသေး။ ပိုက်ဆံရှင်းနေတုန်းနှင့် တူ သည်။ ထို့ကြောင့် တက္ကဆီ အလွတ်တစီးကို လှမ်းတားလိုက်ပြီး ဒီနေရာက မြန်မြန်ခွာခဲ့သည်။
မနက်က ကျွန်မတို့ဆုံခဲ့ကြသည့် နေရာလေးမှာပဲ မမမြတ်နှင့် ချိန်းထား၏။ ကျွန်မ ရောက်သွားတော့ မမမြတ် မ ရောက်သေးပါ။ မှတ်တိုင်က ခုံတန်းလေးမှာ ဝင်ထိုင်ရင်း ဒီနေ့ ကျွန်မလုပ်ခဲ့တာတွေ မှန်မမှန် စဉ်းစားကြည့် နေ မိသည်။ မှန်သလားမှားသလား ဆိုတာ ကျွန်မ မဝေခွဲတတ်ပါ။ ဒါပေမယ့် လုပ်သင့်တာကို လုပ်ခဲ့သည်လို့တော့ ထင်မိပါသည်။
မေနှင်းဦး ကတော့ ကျွန်မကို ရူးသွားပြီဟု ထင်မည်လားမသိပါ။ ထင်သွားလည်း ဂရုစိုက်နေစရာ အကြောင်း မရှိတော့ဟု ထင်ပါသည်။
မမမြတ်ကို စောင့်ရင်း ရှေ့ရေးကို တွေးကြည့်မိသည်။ ဘာလုပ်ရမည် ဆိုတာစဉ်းစားလို့ မရသေး။ တကယ်တမ်း တော့ အဖြေတခုခု ကိုလိုချင်လို့ ကျွန်မ တွေးနေတာမဟုတ်ပါ။
ကိုလင်း အကြောင်း မစဉ်းစားမိအောင် တမင်လုပ် နေခြင်း သက်သက်သာဖြစ်သည်။ ကိုလင်းနှင့် နှစ်ရက်တာ အတူတူ ဖြတ်သန်းခဲ့ကြသည့် အချိန်တွေမှာ ကျွန်မ ပျော် လည်းပျော်ခဲ့ရ သည်။ ကြေကွဲဝမ်းနည်းခြင်းတွေလည်း ရင်နင့်အောင်ခံစားရသည်။ အားလုံးကို မေ့ပြီး ပျော် ရတာတွေ လည်းရှိသလို အပျော်နှင့် ကြေကွဲခြင်းတွေ ရောယှက်ခံစား ရတာတွေလဲ ရှိသည်။ ကြေကွဲခြင်းသက် သက် ကလည်းကျွန်မ ကို နှိပ်စက်၏။
ကိုလင်းကတော့ ကျွန်မကို ပျော်ရွှင်ခြင်းကြည်နူးရခြင်းတွေပဲ ပေးခဲ့ပါသည်။ ဝမ်းနည်းရတာတွေကတော့ ကိုလင်း နဲ့ ဘာမှမသက်ဆိုင် ကျွန်မ၏ အားနည်းချက်သက်သက်သာ ဖြစ်၏။ ကျွန်မ အလိုချင်ဆုံးအရာ တခုကို လက်ဝယ် ရပြီးမှ အမြဲတမ်းသိမ်းထားဖို့ ဝန်လေးရခြင်းသည် ကျွန်မ၏ မကောင်းသည့် အတိတ်ကံကြောင့် ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ပြန်တွေးကြည့်ရင်တော့ ကျွန်မဘဝ၏ ကွက်လပ်တခု ပြည့်စုံသွားပြီလို့ ဆိုနိုင်ပါသည်။ ကျွန်မ ကိုလင်းကိုချစ်ခဲ့၏။ ကျွန်မလိုချင်သောကိုလင်း၏ အချစ်ကိုလည်းရခဲ့သည်။ တန်ဖိုးရှိသည်ဖြစ်စေ မရှိသည်ဖြစ်စေ ကျွန်မ၏ ကိုယ်ခန္ဓာ ကို ကျွန်မချစ်သောသူ လက်သို့ အပ်နှင်းခွင့်လည်းရခဲ့သည်။ အဲဒီ အချိန်တုန်းက ကျွန်မ၏ ပီတိက ဘာနှင့်မှ မ နှိုင်းသာအောင် ရှိခဲ့ရသည်။ ကျွန်မ၏ ဘဝတလျှောက်လုံးမှာ ထိုအချိန်တွေကိုပဲပြန်လည်တသရင်း ကျေနပ်နေ နိုင်လိမ့်မည် လို့လည်း ထင်ပါသည်။
ကျွန်မ အံ့သြနေမိတာ တခုရှိသည်။ ကိုလင်းကို စောင့်ရှောက်ဖို့ မေနှင်းဦးကို ဘာကြောင့်ပြောမိခဲ့တာကို ခုချိန် ထိ စိတ်မှာ ဝေခွဲလို့မရသေး။ ကိုလင်း နှင့် မေနှင်းဦးက လိုက်ဖက်တာကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ ရုပ်ရည်၊ ပညာ၊ လူမှု အဆင့်အတန်း တူမျှသူတွေလို့ ပြောရင်ရပေမယ့် ဒီလိုမျိုးကိုက်ညီသူတွေ ဒုနှင့်ဒေး ရှိနိုင်သည်။ ခွင့်လွှတ်တတ် သော၊ တဖက်သားကို စာနာနားလည်ပေးတတ်သော ကိုလင်းလို စိတ်ဓါတ်မျိုးကို မေနှင်းဦးဆီမှာ လှစ်ကနဲမြင် လိုက်ရလို့လားဟု ကျွန်မ စဉ်းစားကြည့်နေမိ၏။
“ဆွေဇင်”
ကိုယ့် အတွေးနှင့် ကိုယ် ဖြစ်နေလို့ အနားကို မမမြတ်ရောက်လာတာကို တောင် သတိမထားလိုက်မိပါ။
“အဆင်ပြေသလား မမမြတ်”
“ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ အဆင်ပြေ မပြေဆိုတာ..ငါလဲ မပြောတတ်ပါဘူး၊ ပြောစရာရှိတာတော့ ပြောခဲ့တာပေါ့ ဟယ်”
ကျွန်မ ဘေးမှာဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း မမမြတ်လေပူတွေကို ဟူးကနဲ မှုတ်ထုတ်လိုက်သည်။
“သူ မမမြတ်ကို မှတ်မိလား”
“မှတ်မိတယ်၊ အရမ်းအံ့သြနေတာ၊ ဆွေဇင်နဲ့တွေ့သေးလား၊ အခုဘာလုပ်နေလဲ ဆိုတာတန်းမေးတော့တာပဲ၊ နင်မှာလိုက်တာကို တောင် တော်တော်နဲ့ ပြောဖြစ်တဲ့ ဆီမရောက်ဘူး၊ ဆွေဇင်လတ် အကြောင်းပဲသူကပြော နေတာ။ ဝဏ္ဏရှိန် နဲ့ အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားတာကြာပြီလို့ ပြောတယ်၊ နင် ဝဏ္ဏရှိန် ဆီက ထွက်လာပြီး ငါနဲ့ လာနေတာ လို့ ထင်နေပုံရတယ်ဟ၊ ငါလဲ ဆွေဇင်လတ်ကို မတွေ့တာကြာပြီဆိုတော့ သူ အံ့သြနေတယ်၊ ကျွန်တော့် အိမ်ကို ဘယ်လိုသိတာလဲ မေးတာနဲ့ ပုလဲရည် ပြောလို့ ဆိုတော့ ပိုအံ့သြသွားတယ်၊ ပုလဲ နဲ့လဲ သိတယ်လားတဲ့၊ ငါလဲ မထူးတော့ ဘူးဆိုပြီး နင်ပြောခိုင်းသလိုပြောချလိုက်တယ်”
“ဘာပြန်ပြောလဲဟင်”
“ခေါင်းငိုက်စိုက်ကျသွားတာပေါ့၊ မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်နေတယ်”
ကျွန်မရင်ထဲမှာ လည်း ကျင်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ ကိုလင်း ဘယ်လိုဖြစ်သွားမည်ကို ခံစားပြီးသိနေပါ၏။ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်လည်း ရူးမတတ်ခံစားနေရသည့် ကြားကဒီဆုံးဖြတ်ချက်ကို ချခဲ့ရပါသည်။
“ကျွန်မ ပြောတာတွေ အကုန်အမှန်ပါပဲ လို့ထပ်ပြောတော့ ထူးဆန်းတယ်ဗျာတဲ့၊ တိုက်ဆိုင်မှုတွေ ဘာဖြစ်လို့ ဒီ လောက်တောင် ဖြစ်နေရတာလဲ၊ နင်ဘယ်လို ဖြစ်ဖြစ်သူနားလည်ပေးနိုင်ပါတယ်တဲ့၊ အပျိုဟုတ်တာ မဟုတ်တာ သူ့ ခေါင်းထဲမှာ မရှိပါဘူးတဲ့”
နားထောင်နေရင်း နှင့် မွန်းကြပ်လိုလို့ ကျွန်မ မတ်တတ်ထရပ် လိုက်မိသည်။
“အိမ်ပြန်မလို့လား၊ ငါ့ စိတ်ထင် သူ နင့်အိမ်ကို သွားမယ်ထင်တယ်၊ သူက နင့်ကို အရမ်းတွေ့ချင်နေတယ်၊ ဘယ် လိုဖြစ်ဖြစ် သူ့ဖက်က မပြောင်းလဲပါဘူး ဆိုတာပြောချင်တယ်တဲ့၊ ငါက နင် တခြားကို ထွက်သွားပါပြီလို့ ပြောတာ ကို ယုံပုံမရဘူး”
“အိမ် မပြန်ပါဘူး၊ ယူစရာတွေတော့ရှိသေးတယ်၊ အေးအေးဆေးဆေးမှ သွားယူတော့မယ်”
“ငါလဲ စိတ်မကောင်းပါဘူး ဆွေဇင်၊ ဒါပေမယ့် နင်လုပ်တာ မှန်တယ်လို့ မပြောနိုင်ရင်တောင် မှားတယ်လို့ ယူ ဆလို့ မရဘူးဆိုတာ ငါလက်ခံပါတယ်”
“ရှိပါစေတော့ မမမြတ်ရယ်”
“အားလုံး ပြည့်ပြည့်စုံစုံ ပြန်ပြောရမလား ဆွေဇင်”
“နေပါစေ၊ ကျွန်မ ပြောပြစေချင်တာတွေ မမမြတ် သူ့ကိုပြောပြခဲ့ ပြီးပြီဆိုရင်တော်ပါပြီ၊ ရပါတယ်”
မမမြတ် အကြောင်းအရာတွေ အားလုံးကို ပြန်ပြောရင် ကျွန်မ နားထောင်နိုင်စွမ်းရှိချင်မှရှိပါမည်။ ကိုလင်း၏ ကြေ ကွဲမှုတွေကို လည်း မသိချင်ပါ။ ကျွန်မ ကိုယ်တိုင်ပြောခိုင်းလိုက်သည့် စကားလုံးတွေ မမမြတ်နှုတ်က နောက်တ ကြိမ်ထပ်ထွက်လာမှာကို ကျွန်မကြောက်သည်။
ကျွန်မ နှင့် မမမြတ် အိမ်နှင့်ဆန့်ကျင်ဖက်ရှိရာကို လျှောက်လာမိကြသည်။ ဘယ်ကိုသွားမည်ကို တယောက်ကို တယောက် မပြောမိကြပါဘဲ နှင့် လျှောက်နေကြသည်။ ကျွန်မ နောက်ကို မမမြတ်လိုက်နေတာလား၊ မမမြတ် နောက်ကို ကျွန်မ လိုက်နေတာလား ဆိုတာ ကျွန်မကိုယ်တိုင်လည်း မသိပါ။ လမ်းတော့ လျှောက်နေမိကြသည်။
အခုလောက် ဆိုရင် ကိုလင်း ကျွန်မ အိမ်ကိုရောက်နေမလားလို့ တွေးရင်း သက်ပြင်းချမိသည်။ အိမ်ထဲကိုတော့ ကိုလင်း ဝင်လို့ ရမှာမဟုတ် သော့ခတ်ထားသည်။အချိန်တန်ရင်တော့ ကိုလင်း ပြန်သွားမှာပါလို့ တွေးပြီးစိတ်ကို ဖြေရသည်။
အခုနက မွန်းကြပ်နေသောရင်သည် အခုတော့ဟာလာဟင်းလင်း ဖြစ်နေသည်။ ကျွန်မစိတ်မှာ ဘာတွေရောက် နေတာ ကျွန်မ မသိပါ။ တွေးတော့တွေးနေပါသည်။
ဘာတွေတွေးနေမိမှန်း ကျွန်မ မသိပါ။ မမမြတ်ကတော့ အလိုက်သိစွာ နှင့် စကားတခွန်းမှ မပြောဘဲ ကျွန်မဘေးမှာ ခပ်ဖြေးဖြေးလျှောက်နေသည်။ လမ်းတွေလူတွေအိမ် တွေကျွန်မ တို့နောက်မှာကျန်ခဲ့၏။ မော်တော်ကားတွေက ကျွန်မတို့ကို ကျော်ဖြတ်သွားကြသည်။ မျက်နှာချင်း ဆိုင်က လာသူတွေကလည်း ကျွန်မတို့ကိုကျောခိုင်းသွားကြ၏။ ကျွန်မ တို့ ဘေးမှာ၊ နောက်မှာ ရှေ့မှာ ကျွန်မ တို့ နှင့် ဦးတည်ရာတူစွာ သွားလာနေကြသူများရှိပါသည်။ ဒါပေမယ့် သူတို့မှာကခရီးဆုံး ပန်းတိုင်ရှိကြသည်။
ကျွန်မ တို့၊ အထူးသဖြင့် ကျွန်မမှာ လျှောက်နေရခြင်း၏ ခရီးဆုံး ဆိုတာ ကျွန်မ မသိပါ။ မရှိတာလည်း ဖြစ်ချင်ဖြစ်နိုင်ပါ သည်။ကျွန်မ ဘဝ၏ အစိတ်အပိုင်း အကန့်တခုပြီးဆုံးသွားသလိုလိုရှိပေမယ့် ထိုအစိတ် အပိုင်းက ကျွန်မရင်ထဲမှာ တွဲ ကပ်ပြီးပါလာသည်။ ကျွန်မ၏ သက်တမ်းတခုလုံး ဒီအရာကို သယ်ဆောင်သွားရမည် ဆိုရင်လည်း ဝန်မလေးပါ။ ကျွန်မ သယ်သွားမည်သာဖြစ်သည်။ အချစ် တခုဆိုသည်မှာ ချစ်နေဖို့ပဲ လိုပါသည်။ ပေါင်းဖက်ရခြင်း ဆိုတာ ဘုရားက ပေးသည့်ဆုတဆုသာဖြစ်မည်ထင်ပါ၏။ ကျွန်မ ဆိုတာကလည်း ကံတရား၏ မျက်နှာသာကို မျှော်လင့် ခွင့် မရှိသည့်သူဖြစ်သည်။
“ဆွေဇင်”
“ရှင်”
စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် ဖြစ်နေသောကျွန်မ ကို မမမြတ်က လက်ဆွဲပြီးရပ်တန့် ခိုင်းလိုက်သည်။
“တို့ ဒီအတိုင်းလျှောက်သွား နေလို့ မဖြစ်သေးဘူး၊ ညနေစောင်းနေပြီ”
မြို့ပြ၏ မြင့်မားသောတိုက်တာတွေကြောင့် နေရောင်ခြည်က စောစီးစွာပင် လမ်းမတွေပေါ်မှာကွယ်ခဲ့လေပြီ။ အခု မမှောင်သေးပေမယ့် မကြာမှီပင် အမှောင်ရောက်လာတော့မည်ဖြစ်သည်။ ကျွန်မ တို့တွေ ဘယ်လိုဖြစ်နေဖြစ်နေ သဘာ၀ တရားကတော့ သူ့လမ်းစဉ်အတိုင်း အလင်းရောင်ကို ယူဆောင်သွားတော့မည် ဖြစ်သည်။ ထိုအခါညဆို သော အရာတခုက ကျွန်မတို့ကို ဝါးမြိုသွားမည် ဖြစ်သည်။
“မမမြတ် ဘာလုပ်မှာလဲဟင်”
“နင့် အိမ်လဲပြန်လို့ မဖြစ်ဘူးဆိုတော့ တို့တွေအတွက် နေရာတခုခု ရှာကြတာပေါ့”
“ဟုတ်ကဲ့”
“နင် ဆာသလားဆွေဇင်”
“မဆာဘူး မမမြတ်၊ မမမြတ်ရော”
“ငါလဲ ..စားချင်စိတ် မရှိတော့ပါဘူးဟယ်၊ ဒီည အတွက် တနေရာပဲ အရင်ရှာကြတာပေါ့”
မမမြတ် ၏ မျက်နှာက ဆည်းဆာအောက်တွင် နွမ်းလျနေ၏။ ကျွန်မ လည်းဒီအတိုင်းပဲ ဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ နွမ်း နယ်မှုတွေသာမက ကြေကွဲဝမ်းနည်းခြင်းတွေပါ အရိပ်ထင်နေလိမ့်မည်။
“မမမြတ်ပဲ ကြည့်လုပ်ပါတော့၊ ကျွန်မ ဘာမှ မသိတော့ဘူး”
“အေးပါဟယ်”
ကျွန်မ လက်မောင်းကို ဖျစ်ညှစ်လိုက်ရင်း မမမြတ်ပြောသည်။ လမ်းချိုးတခု ကထွက်လိုက်သည်တွင် မြင်ကွင်းက ရှင်း သွားပြီး ဝင်လုလု နေလုံးနီနီကြီးကို တည့်တည့်တိုးသည်။
ပုဇွန်ဆီရောင် အလင်းတွေက ကျွန်မတို့ ကိုယ်ပေါ် မှာ လာဟပ်၏။ လွယ်ထားသည့် အိတ်ကို ဟပြီးအထဲကို လက်ထိုးစမ်းကြည့်လိုက်သည့် အခါ အေးစက်မာကျော သည့် အထိ အတွေ့ တခုကိုလက်ကသိလိုက်ရ၏။
“မမမြတ်”
“ဟင်”
“ကျွန်မ နဲ့ထိုက်တန်တဲ့ ဝဋ်ကြွေးအစစ်က အခုမှစတယ်လို့ စိတ်ထဲမှာခံစားရတယ် သိလား”
မမမြတ် ဆီက ခွန်းတုန့်ပြန်သံ မကြားရပါ။ ကျွန်မ ကလည်း သူမ ထံကတခုခု ပြန်ပြောမည်ကို မျှော်လင့်လို့မထား သည့် အတွက်ကျွန်မ လည်းခပ်မဆိတ်ပင်နေလိုက်ပါသည်။ဒါပေမယ့် မမမြတ် မျက်နှာကိုတော့ ကျွန်မ ကြည့် လိုက် မိပါသည်။ သူမ အမူအရာက အချိန်မတိုင်ခင် နားခိုရာတခုခုကိုတွေ့ဖို့သာအာရုံ ထားနေသယောင်ယောင် ပင်။ မမမြတ်ဟန်ဆောင်နေကြောင်းကျွန်မသိပါ၏။
ကျွန်မ တို့ လျှောက်လာနေရင်း တိုက်မြင့်မြင့်ကြီးတွေကြားထဲကို ရောက်သွားပြီး ဆည်းဆာရောက်တွေပျောက် သွား ပြန်သည်။ တဖြည်းဖြည်းနှင့် အမှောင်ထုကပိုများလာသယောင်ထင်ရသည်။ လမ်းထိပ်တခု အရောက်မှာ တော့ အနောက်ရပ်ကောင်းကင်ကို တပိုင်းတစ မြင်ရလို့ လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်တော့ နေက လုံးလုံးလျားလျားဝင် သွားခဲ့လေပြီ။ လမ်းမပေါ်မှာ အလင်းရောင် ဖျော့ဖျော့လေးသာကျန်တော့၏။
..........................................................
အခန်း ( ၃ )
ခိုက်ကြုံဝိဘက်၊ သံသာစက်၌၊
ကောင်းကင်မှာ တိမ်တွေညိုနေသည်။ ပြိုမယောင်ဟန်ပြင် နေသည့်မိုးက မနက်ကထဲက ရွာမလိုလိုလုပ်နေပြီး ရုံး အလာလမ်းတွင် တပေါက်နှစ်ပေါက် ကျခဲ့သည်မှအပအခုထိတင်းခံနေသည်။ စီးကရက် တလိပ်ကို မီးညှိလိုက် ပြီး အုတ်ခုံလေးမှာ ကောင်းထက်လင်း ဝင်ထိုင်လိုက်၏။ မနက်ဖြန်က စပြီး ဒီအုတ်ခုံလေးမှာ ထိုင်ဖြစ်တော့မည်မဟုတ်ဟု အတွေးဝင်လာသည့် အခါ မလှမ်းမကမ်းက ရုံးဖက်ဆီကို လည်ပြန်ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကောင်းထက် လင်း အလုပ်တွေလက်စသတ်သွားလေပြီ။ သိမ်းဆည်းရှင်းလင်းရုံမှအပ ဘာမှ မကျန်တော့။ နောက်တနေ့နေ့ ခင်း ပိုင်းလောက်ကစပြီး အားလပ်သွားပြီလို့ ဆိုနိုင်သည်။ မနက်ဖြန်ကျရင် ဦးမြင့်သိန်း ရုံးထိုင်ရာဆီကို သွားပြီးစာရင်းရှင်း ပြီးရင် ပြုဖွယ်ကိစ္စ မကျန်တော့။ ဒီရုံးကို မနက်ဖြန် လာစရာ မလိုတော့ပါ။
အခုန ရုံးထဲမှာ အားလုံးကို ဒီအကြောင်းပြောပြခဲ့သည်။ သူတို့တွေလည်း စိတ်မကောင်းကြပါ။ ကောင်းထက်လင်း လည်း ရင်ထဲမှာ မကောင်း။ ဒါပေမယ့် တွေ့ဆုံပြီးရင် ခွဲခွာရသည့် နိယာမ တရားကို ဘယ်သူမှ လွန်ဆန်နိုင်မည် မဟုတ်ပါ။ ကောင်းထက်လင်း၏ ဘဝထဲကို အမှတ်မထင်ဝင်ရောက်လာပြီး ထူးဆန်းစွာ ပြန်လည်ထွက်ခွာသွားသည့် ပုလဲရည် ဆိုသောမိန်းကလေးက ဒီသရုပ်ကို အကောင်းဆုံးသက်သေပြသွား၏။
သုံးလကျော်ကြာမြင့် ခဲ့ပြီဆိုသော်လည်း ပုလဲရည်ရှိနေချိန်တွေက မနေ့တနေ့ကလို စိတ်မှာလတ်လတ်ဆတ် ဆတ် ကျန်နေဆဲဖြစ်သည်။ တအားရှိုက်သွင်းပြီး ပြန်မှုတ်ထုတ်လိုက်သည့် မီးခိုးငွေ့တွေကြားထဲတွင် မိန်းက လေး သုံးယောက်၏ အသွင်ပုံရိပ်က ပေါ်လာသလိုလို စိတ်မှာထင်မိသည်။ လူချင်းမတူသော်လည်း ထူးခြားမှုတော့ တူ ညီကြသည့် မိန်းမများလို့ ကောင်းထက်လင်း သတ်မှတ်လိုက်ချင်ပါသည်။ဆွေဇင်လတ်၊ ခင်မြရင်၊ ပုလဲရည် ဆို သည့် မိန်းမသုံးယောက်၏ လျှို့ဝှက်အပ်သော နေရာမှာ ဒါဏ်ရာတွေရှိသည်။ သူတို့အား ထိုဒါဏ်ရာတွေကို ဘယ်သူကမှ မပေး သူတို့ကိုယ်တိုင်လုပ်ကြသည် ဆိုသည့်အချက်ကို ပုလဲရည် ထံမှာတွေ့ခဲ့သည့် အပ်အကြီးကြီး က သက်သေခံခဲ့သည်။
နောက်ထပ် တိုင်ဆိုင်တာတခုက ထို မိန်းကလေး သုံးယောက်အနက် ဆွေဇင်လတ်နှင့် ပုလဲရည် တို့သည် မြတ် ဟုခေါ်သော မိန်းမနှင့် ပတ်သက်နေကြ၏။ သူမ မှာ တခြားနာမည် အပြည့်အစုံရှိချင်ရှိမည် ဖြစ်သော်လည်း ကောင်း ထက်လင်းက မြတ် ဟုသာသိသည့် မိန်းမသည် ပုလဲရည်ကို မျှော်နေသော ကောင်းထက်လင်းထံသို့ ဆိုက်ဆိုက်မြိုက်မြိုက်ရောက်လာသည့် နေ့ကို ကောင်းထက်လင်း ဘယ်တော့မှ မေ့လို့ရမည် မထင်ပါ။ မယုံကြည် နိုင်ခြင်း တွေက ကောင်းထက်လင်းရင်ကို အခုထိ တိုးဝှေ့နေဆဲဖြစ်ပါသည်။
အဲဒီနေ့က ပုလဲရည်ရောက်အလာကိုမျှော်နေစဉ် တံခါးခေါက်သံကြားလိုက်ရ၍ အပြေးအလွှား တံခါးဖွင့်ပေး လိုက်သည်တွင် မမျှော်လင့်ဘဲမြတ် ကို မြင်လိုက်ရ၍ ကောင်းထက်လင်း အရမ်းအံ့သြသွားရသည်။ ပါးစပ်က လွတ် ကျသွားသည့် စီးကရက် ကို ခြေဗလာဖြင့် နင်းချေမီးသတ် ဖို့ကြိုးစားနေစဉ် မြတ်က ဦးသွားသည်။ မီးရှိသည့် ဖက်ကို ဖိနပ်ဖြင့် နင်းချေ သတ်လိုက်ရင်း
“ကျွန်မ ကိုမှတ်မိပါတယ်နော်၊ ကိုကောင်းထက်လင်း”
“အာ ..မှတ်မိပါတယ်၊ လာပါ အထဲကို၊ ကျွန်တော့်လိပ်စာ ဘယ်လိုသိတာတုန်း၊ ဆွေဇင်ရောနေကောင်းလား”
ပုလဲရည် နှင့် ချိန်းထားတာကိုတောင်မေ့ပြီး သိချင်ရာကို အလောတကြီး မေးလိုက်မိသည်။
“ကျွန်မ ဆွေဇင်လတ်ကို မတွေ့တာကြာပြီ၊ ကိုကောင်းထက်လင်းရော ဝဏ္ဏရှိန် နဲ့တွေ့သေးလား”
ဧည့်ခန်းထဲက ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်ရင်း မြတ်ကပြောလိုက်သည်။
“ဟုတ်လား၊ ကျွန်တော်လည်း ဝဏ္ဏရှိန် နဲ့ မတွေ့တာ တော်တော်ကို ကြာပြီ၊ ပြောရရင် သူတို့လင်မယားကွဲ သွား ခါစလောက်ကထဲက မတွေ့တော့တာ၊ကျွန်တော်နိုင်ငံခြားရောက်နေတုန်း အန်တီနန်း နယ်ပြောင်းတဲ့နောက်ကို ဒီကောင်ပါသွားတယ် လို့ပဲကြားတယ်၊ မမြတ် တခုခု သောက်မလား၊ ကျွန်တော့်ဆီမှာ အအေးဗူး ရှိတယ်”
“နေပါစေ ရပါတယ်”
မြတ်က ငြင်းပေမယ့် ကောင်းထက်လင်း နောက်ဖေးကို ဝင်ပြီးရေခဲသေတ္တာထဲက စပါကလင်ဗူး ယူလာပြီး ဖန်ခွက် တခွက်နှင့် အတူ မြတ်ရှေ့မှာ ချပေးလိုက်သည်။ မြတ်က မသောက်ဘဲ ငြိမ်နေလို့ ကောင်းထက်လင်း ကပဲ ဖေါက်ပြီး ဖန်ခွက်ထဲထည့်ကာ ရှေ့မှာချပေးလိုက်ရသည်။
“သောက်ပါ၊ အားမနာပါနဲ့၊ တကယ်ဗျာ ကျွန်တော်က သူတို့လင်မယားကို သိပ်သတိရတာ၊ ကိုယ့်ညီတွေညီမ တွေလို ဖြစ်နေတာကိုး၊ ကလေးလဲ တွေ့ချင်တယ်၊အခုလောက်ဆို တော်တော် အတန်းရောက်ရော့မယ်၊ ကျွန် တော်က သူတို့ ပြန်ပေါင်းထုတ် ဖြစ်ကြမယ် ထင်တာ၊ ဒါမှ မဟုတ်ရင်လည်း ဆွေဇင် မမြတ် ဆီပြန်နေတာဖြစ် မှာ ပဲလို့”
“ကျွန်မ လည်း မသိဘူးရှင့် အဆက်အသွယ်လဲပြတ်နေတာကိုး၊ ဒါနဲ့ ဒီကို ကျွန်မ ဘယ်လိုရောက်လာလဲဆိုတာ သိလား”
“အင်း …အဲဒါတော့ ထူးဆန်းတယ်”
“ကျွန်မ ကို ပုလဲရည် ညွှန်လိုက်တာ”
“ဗျာ၊ မမြတ်က ပုလဲနဲ့လည်း သိတယ်ဟုတ်လား”
ထိုအချိန်က အံ့သြမိတာက များနေလို့ ဆက်စပ်ပြီးတွေးကြည့်ဖို့ ကောင်းထက်လင်း မေ့နေခဲ့သည်။
“ရှင် အခု ပုလဲရည် ကိုစောင့်နေတာ မဟုတ်လား”
“ဟုတ်ကဲ့၊ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင်နော်၊ မမြတ်က ပုလဲနဲ့လည်း သိတယ်၊ တော်တော်ရင်း နှီးသလား မမြတ်”
မြတ်၏ မျက်နှာတည်သွားကြောင်း နောက်မှ ကောင်းထက်လင်း ပြန်တွေးမိသည်။
“ကျွန်မ က ပုလဲရည် ကိုယ်စားလာတာ၊ ပုလဲရည်က သူနဲ့ ပတ်သက်ပြီး ကိုကောင်းထက်လင်း သိသင့်တဲ့ အချက် ကလေးတွေကို သူကိုယ်တိုင်မပြောချင်လို့ ကျွန်မ
ကိုပြောခိုင်းလိုက်တာ”
“ဟုတ်ကဲ့ ပြောပါ”
ပုလဲက ဘာပြောချင်သည်ဆိုတာကို ကောင်းထက်လင်း စိတ်ဝင်စားပါသည်။ တကူးတက နှင့် လူစားလွှတ်ပြီး ပြောခိုင်းလိုက်တာဖြစ်လို့ ရင်ထဲမှာလည်း နည်းနည်းတော့ ပူမိသည်။ ဒါပေမယ့် အဆိုးဆုံးအခြေအနေကို မျှော် လင့် မထားမိတာကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။
“တကယ်တော့ ပုလဲရည်က အပျို မဟုတ်ဘူး၊ အိမ်ထောင်ကျဖူးတယ်”
“ဗျာ”
ရုတ်တရက် ခေါင်းထဲမှာ ချာချာလည်သွားသော်လည်း ထိန်းလိုက်နိုင်သည်။ အပျို မဟုတ်တာ တခုနှင့်တော့ ကောင်းထက်လင်း အချစ်တွေ လျော့ပါးသွားဖို့ ရာအကြောင်းမရှိပါ။ အိမ်ထောင်ကျဖူးပေမယ့် ကောင်းထက် လင်း မြန်နိုးစွာ ချစ်နိုင်ပါသေးသည်။
“အိမ်ထောင်ကျဖူးရုံမကဘူး ကလေးလဲရှိတယ်”
မဖြစ်နိုင်ဟုထင်သည်။ ဒါကတော့ မြတ် နည်းနည်းတော့လွန်လာပြီထင်သည်။ ပုလဲရည် အပျို ဟုတ်မဟုတ် ကောင်းထက်လင်း မခွဲခြားတတ်သော်လည်း သူမြင်ခဲ့ရသည့် ပုလဲရည်၏ ကိုယ်ခန္ဓာကတော့ ကလေးအမေတ ယောက်၏ ပုံမျိုးမဟုတ်ပါ။ ပကတိနုဖတ်လတ်ဆတ်လို့ နေသည်။ နားလည်ရခက်သည့် ဒါဏ်ရာတွေမှ အပ ပုလဲရည်၏တကိုယ်လုံးက ထိရက်စရာမရှိပါ။
“အဲဒါတော့ မဟုတ်ဘူးထင်တယ်ဗျာ၊ ပုလဲက အခုမှ အသက်ငယ်ငယ်လေးပဲ ရှိသေးတာ၊ ကျွန်တော့်ကိုဘာလို့ ဒါတွေ လာပြောနေရတာလဲ၊ ပုလဲပြောခိုင်းလိုက်တာရော ဟုတ်ရဲ့လား”
“ကျွန်မ ကိုယုံပါကို ကောင်းထက်လင်း၊ ပုလဲက ပြောပြလိုက်ပါ ဆိုလို့ကျွန်မ လာပြောရတာပါ”
“ကျွန်တော်တော့ မယုံဘူးဗျာ”
“မိန်းမ ဆိုတာ အပျိုဖြစ်လာပြီဆိုရင် ကိုယ်ဝန်ဆောင် ကလေးမွေးလို့ ရပြီပဲ ကိုကောင်းထက်လင်း၊ သူမီးဖွား တုန်း က ကျွန်မ ကိုယ်တိုင် အနားမှာရှိနေခဲ့ပါတယ်၊ ဒါကို ကျွန်မ သစ္စာဆို ကျိန်တွယ်ပြောရဲပါတယ်”
“ကဲဗျာ၊ ဟုတ်ပြီထားတော့၊ ပုလဲမှာ လက်ရှိကာမပိုင် လင်ယောက်ျားရှိမနေဘူး ဆိုရင် ကျွန်တော် အားလုံးကိုခွင့် လွှတ်တယ်၊ ကျွန်တော် သူ့ကို အပျိုဆိုပြီး မေတ္တာရှိခဲ့တာ မဟုတ်ဘူး၊ ခုခေတ်ကြီးမှာ ဒါကို အစွဲအလမ်းထားပြီး အယူသီး နေဖို့လဲ မလိုဘူး”
“ရှင်က ခွင့်လွှတ်ပေမယ့် ပုလဲက သူ့ကိုယ်သူ ခွင့်မလွှတ်ဘူး ကိုကောင်းထက်လင်း၊ ဒီထက် ဆိုးတာတွေလဲရှိ သေးတယ်”
“ကဲပြောဗျာ ဘာကျန်သေးလဲ”
သန်းခေါင်ထက်တော့ ညနက်ဖို့ မရှိတော့ဟုကောင်းထက်လင်း တွေးလိုက်ပါသည်။ မြတ်ရူးနေလို့ လာပြောတာပဲ ဖြစ်ချင်ဖြစ်စေတော့ ယုံကြည်ခြင်း မယုံကြည်ခြင်း ဆိုတာက ကောင်းထက်လင်း ကိုယ်တိုင်ဆုံးဖြတ်ရမည့် ကိစ္စ ဖြစ်ပါသည်။
“သူက ဟို …အဲဒါ ဘယ်လိုပြောရမလဲ၊ လမ်းပေါ်က မိန်းကလေး တယောက် အဖြစ်လဲ အသက်မွေးခဲ့ဖူးတယ်၊ ရှင် တို့ဆီမှာ အလုပ်ဝင်တော့မှ အဲဒါ မလုပ်တော့တာ”
“ဗျာ”
ဒီတခွန်းကတော့ ခေါင်းကို မိုးကြိုး ပစ်ချလိုက်သလိုထိသည်။ မဖြစ်နိုင်ပါ။ ထင်ရက်စရာလည်း မရှိ။ ဒီလို ဖြစ် ခဲ့ သည်ဟု လုံး၀ လက်မခံနိုင်ပါ။ မျက်နှာကို လက်ဝါးနှင့်အုပ်ပြီး ကောင်းထက်လင်း ငိုင်တွေနေမိစဉ် မြတ် က လေအေးလေးနှင့် ဆက်ပြောသည်။
“အဲသလိုတွေ ဖြစ်ခဲ့တာမှန်ပေမယ့် သူလော်မာ လို့ ဖြစ်ခဲ့ရတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ သူ့ရဲ့ ဘဝကံ အကျိုးပေးကြောင့် မဖြစ်ချင်ဘဲဖြစ်ခဲ့ ရတာမျိုးပါ၊ ရုန်းထွက်နိုင်ဖို့ သူအမြဲတမ်းအားထုတ်နေခဲ့ ရှာတာပါ၊ ဒီအကြောင်းတွေကို ကျွန်မ လောက် ဘယ်သူမှ သိမှာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဘယ်သူကိုမှလည်း ကျွန်မ မပြောဘူး၊ ရှင့် ကိုတော့ပြောပြသင့်တယ် လို့ ပုလဲရည်က ထင်လို့ ကျွန်မ အခုထုတ်ပြောတာပါ”
“ဟုတ်ပြီလေ၊ ဒါတွေကို ပုလဲက ဘာကြောင့် ကျွန်တော့်ကို သိစေချင်တာလဲ”
လိုရင်းကို မေးလိုက်သော ကောင်းထက်လင်း လေသံက အားလျော့နေသည်။ မြတ် ဆိုသည့် မိန်းမ မဟုတ်က ဟုတ်က တွေလျှောက်ပြောနေတာဖြစ်ပါစေ ဟုလည်း စိတ်ထဲက ကျိတ်ပြီးဆုတောင်းနေမိသည်။
“ပုလဲက ပြောတယ်၊ သူက ရှင်နဲ့ မထိုက်တန်ပါဘူးတဲ့၊ ရှင့်လို ဖြူစင်သန့်ရှင်းတဲ့ သူတယောက်က သူ့လိုယုတ်ညံ့ တဲ့ မိန်းမ နဲ့ လက်တွဲဖို့ ဆိုတာ လုံး၀ မဖြစ်နိုင်ပါဘူးတဲ့”
လိမ်ညာစကားတွေပါဟု နှလုံးသွင်းထားတာတွေ အကုန်လွတ်ထွက်ကုန်သည်။ ပုလဲရည် ပြောလိုက်သည်ဆို သော လမ်းခွဲစကားက တင်းထားသမျှ အစိုင်အခဲတွေကို ဖြုတ်ချသွားသည်။ ကောင်းထက်လင်း မယုံပါ၊ လက် မခံနိုင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ရင်ထဲမှာတော့ သွက်သွက်ရမ်းသွားသည်။
“မမြတ် ကို စော်ကားတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် အခုပြောနေတာကို တကယ်လို့ကျွန်တော် မထင်ဘူး၊ ပု လဲ အခုဘယ်မှာလဲ၊ ကျွန်တော်သူနဲ့တွေ့ချင်တယ်၊စကားပြောချင်တယ်၊သူကိုယ်တိုင်ပြောတာကို ကြားချင်တယ်”
“ကျွန်မ နားလည်ပါတယ် ကိုကောင်းထက်လင်း၊ ကျွန်မ ဆိုလည်းဒီလိုပဲနေမှာပါ၊ ပုလဲရည်ကလည်း သူကိုယ်တိုင် ပြောမထွက်လို့ ကျွန်မ ကိုပြောခိုင်းလိုက်တာပါ”
“ပုလဲ အခု အိမ်မှာလား မမြတ်”
“မဟုတ်ဘူး ရှင့်၊ ကျွန်မ ကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူက တခြားသွားစရာရှိလို့ တဲ့ အဲဒီကိုသွားတယ်၊ ဘယ်ကိုဆိုတာ တော့ ကျွန်မလည်း မသိဘူး”
တမင် ညာပြောနေသလားဟု မြတ်ကို ကောင်းထက်လင်း စိုက်ကြည့်လိုက်မိသည်။ မြတ် ကလည်း ခပ်တည် တည်ပင် ပြန်ကြည့်သည်။ မြတ် မျက်နှာက ညိုးလျော်နေသည်။မုသားတခုအတွက် မလုံမလဲဖြစ်နေခြင်း မျိုး မဟုတ်ဘဲ စိတ်မကောင်း ဖြစ်နေသည့် အသွင်ဆောင်နေသည်။
“ကျွန်တော် ဘာမှ နားမလည်တော့ဘူးဗျာ”
“ကျွန်မ ပြောနိုင်တာကတော့ ရှင်နဲ့ ရှေ့ကိုဆက်ဖို့ မရှိတော့ဘူးလို့ ပုလဲရည် ဆုံးဖြတ်လိုက်ပြီဆိုတာပါပဲ၊ လက် ခံတာ လက်မခံတာက ရှင့်အပိုင်းပါ၊ ကျွန်မကတော့ ပုလဲရည် အကူအညီတောင်းလို့ ကြားထဲကနေ လာပြောပေး ရုံသက်သက်ပါပဲ”
“ကျွန်တော် သူ့အိမ်လိုက်သွားမယ်”
“သဘောပါပဲ၊ တွေ့မယ်လို့တော့ ကျွန်မ အာမမခံနိုင်ဘူး၊ သူ့ကိုကြည့်ရတာ ရှင်နဲ့ ထပ်တွေ့ဖို့ စိတ်ကူးရှိတော့ပုံ မရဘူး၊ ပြောသင့်တာပြောပြီး ပြီဆိုတော့ ကျွန်မ ကိုခွင့်ပြုပါဦး”
ကောင်းထက်လင်း ငေးငိုင်နေစဉ်မှာပင် မြတ် အိမ်ထဲကနေထွက်သွားသည်။ ကောင်းထက်လင်း မတားမိပါ။ မြတ် ထွက်သွားတာကို ဒီအတိုင်းထိုင်ကြည့်နေမိသည်။ ခနကြာတော့မှ အသိဝင်လာပြီး ထိုင်ရာက ခုန်ထလိုက်မိသည်။ စားပွဲပေါ်က မြတ်လုံး၀ မသောက်သွားသည့် အအေးဖန်ခွက်ကို တချက်စောင်းကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ကားသော့ကို လှမ်းယူကာ အိမ်ထဲကနေ တဟုန်ထိုးပြေးထွက်ခဲ့သည်။ ပုလဲနေသည့် အိမ်ဆီကို ဘယ်လိုမောင်းပြီးဘယ်လို ရောက်သွားမှန်း တောင်ကောင်းထက်လင်း မသိပါ။
လှေခါးကို အပြေးတက်သွားပြီးနောက် တွေ့လိုက်ရသည့် သောခတ်ထားသောတံခါးကြောင့် ကောင်းထက်လင်း အမော ဆို့သွားရသည်။
“ပုလဲ အပြင်သွားနေတာဖြစ်မှာပါ”
ကိုယ့်ဖာသာ ဖြေတွေးတွေးလိုက်ပြီးနောက် ကားထဲက စီးကရက်ဗူးသွားယူလာကာ အခန်းဝက ထိုင်စောင့်သည်။ စီးကရက် တဗူးလုံးကုန်သည် အထိပြန်မလာပါ၊ လှေခါးအိမ်ကျဉ်းကျဉ်း လေးထဲမှာ ဆေးလိပ်မီးခိုးတွေ နှင့်ပြည့် ကြပ်နေ၏။ အပြင်ထွက်ကာ စီးကရက်ထပ်ဝယ်ရင်း အပေါ်ပြန်မတက်တော့ဘဲ ကားထဲကစောင့်ပြန်သည်။ ည သန်းခေါင် နီးသည်အထိ ပုလဲပြန်လာတာ မတွေ့ရပါ။ ပုလဲ၏ အခန်းလေးကလည်း မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်နေသည်။ နောက်တနေ့မှ ပြန်လာတော့မည် စိတ်ကူးပြီး အိမ်ကို မချင့် မရဲနှင့် ပြန်ခဲ့ရသည်။
တညနေလုံးလူပင်ပန်း စိတ်ပင်ပန်းဖြစ်ခဲ့ရသည့် အပြင် အစာလည်းဘာမှ မစားရသေးသော်လည်း ကောင်းထက် လင်း မဆာပါ။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေငတ်သလိုလို ရှိသည်နှင့် မြတ်သောက် မသွားသည့် အအေးကိုပဲ မော့ သောက်လိုက်ရသည်။ မြတ်ပြောသွားတာတွေကို ကောင်းထက်လင်း မယုံချင်ပါ။ ဒါပေမယ့် ပုလဲရည်ကိုလည်း မတွေ့ ရသည့် အခါ လက်ခံရတော့မလိုလို ဖြစ်နေသည်။ အနည်းဆုံးတော့ ပုလဲက ကောင်းထက်လင်းကို မတွေ့ လိုတော့ ဆိုသည့် စကားတခုက မှန်လုလု ဖြစ်နေသည်။
ကောင်းထက်လင်း လွယ်လွယ်နှင့် စိတ်မလျှော့ပါ။ တညလုံး အိပ်မပျော်ပေမယ့် နောက်နေ့ မနက်အစောကြီးထ ပြီး ပုလဲအိမ်ကို လိုက်သွားသည်။ ခြေရာလက်ရာ မပျက် ရှိနေသော အခန်းဝက စီးကရက် တိုတွေနှင့် အတူ ပိတ် ထားသော တံခါးကို မြင်ရသည်။ ကိုးနာရီကျော်သည် အထိ အနားမှာယောင်လည်လည်လုပ်နေပြီးမှ လက်လျှော့ ပြီး ရုံးဖက်ကို လာခဲ့ရသည်။
ရုံးရောက်တော့ ပုလဲရည်ကို မတွေ့ရပါ။ ရုံးကလူတွေ မေးတော့လည်း မသိကြ။ ဖုန်းဆက်ပြီးခွင့်တိုင်တာမျိုးလည်း မရှိလို့ သာမန်နောက်ကျတာလို့ပဲ ရုံးကလူတွေ ထင်ကြသည်။
“နေမကောင်းဘူး ဆိုရင် မလာဖြစ်ဘူး လှမ်းပြောမှာပေါ့ဆရာရဲ့၊ ကိစ္စရှိလို့ ဝင်နေတာဖြစ်ပါလိမ့်မယ်”
ဆက်မေးရင် မကောင်းလို့ ကိုယ့်အခန်းထဲပြန်ဝင်နေလိုက်ရသော်လည်း အလုပ်လုပ်လို့ မရ။ စိတ်က မတည်မငြိမ် ဖြစ်နေသည်။ ဒါကြောင့် ကွန်ပျူတာဖွင့် ပြီး ဒီတိုင်းထိုင်နေမိသည်။ နေ့လည် မေနှင်းဦး ရောက်လာတော့မှ ပုလဲ အလုပ်ထွက်သွားပြီဆိုတာ သိရသည်။ မေနှင်းဦး ကိုယ်တိုင်ဆီကတော့ မဟုတ်ပါ။ ကောင်းထက်လင်းကို ကော်ဖီ လာပို့သည့် မစိန်ရီထံက သတင်းရခြင်း ဖြစ်သည်။
“ပုလဲ အလုပ်ထွက်သွားပြီတဲ့ ဆရာရေ၊ ဆရာတော့ ပျင်းနေတော့မှာပဲ”
“မစိန်ရီကို ဘယ်သူပြောတုန်း”
“မေနှင်း အပေါ်မှာ ကောင်မလေးတွေကို ပြောနေသံကြားရတာလေ၊ ဒီကလေးမကတော့ တကယ်ပဲ၊ လာတုန်းက လည်း ဗြုန်းစားကြီး ထွက်သွားတော့လည်း ဝုန်းကနဲပဲ”
ပုလဲ တကယ်ကိုစွန့်ခွာ သွားပြီဆိုတာ ကောင်းထက်လင်းရင်နာစွာ သိလိုက်ရသည်။ သူ့ကိုသာမန်ရှောင်ဖယ်ခြင်း မျိုးမဟုတ်တော့ပါ။ ကောင်းထက်လင်း ရှိနေရာ အသိုင်းအဝိုင်းကိုပင် ဖယ်ဖွာ သွားခဲ့လေပြီ။
“ဆရာ့ကို ကြည့်ရတာ အိပ်ရေးမဝသလိုပဲ၊ နေမကောင်းဘူးလားဆရာ”
“အာ ..ကောင်းပါတယ်၊ မနေ့က မိတ်ဆွေဟောင်းတယောက်အိမ်ကိုလာတာနဲ့ အိပ်ရေးပျက်သွားတယ်”
ကောင်းထက်လင်းစကား မုသားမဟုတ်ပါ။ သိဟောင်းကျွမ်းဟောင်းလို့ ဆိုနိုင်သည့် မြတ် ရောက်လာပြီးနောက် ပိုင်း ကောင်းထက်လင်း အိပ်ရေးပျက်ခဲ့ ရသည်မဟုတ်ပါလား။ ပိုပြီးသေချာ အောင် မေနှင်းဦးဆီတက် မေးလိုက် ချင်စိတ်တွေကို မနည်းထိန်းထားရသည်။ ခါတိုင်းလို မေနှင်းဦး စကားစမြည်ပြောဖို့ ရောက်လာတော့မှ မေးမည် စိတ်ကူးထား ပေမယ့် မေနှင်းဦးက လုံးဝရောက်မလာပါ။ ကောင်းထက်လင်း အတွက် နန်းကြီးသုပ် တပွဲသာ မ စိန်ရီ နှင့် ပို့ခိုင်းလိုက်သည်။ သူမ လည်း အလုပ်တွေ များနေပုံရ၏။
မနေသာလွန်းတော့မှ အပြင်ခန်းထွက်ပြီး ရုံးအဖွဲ့ဆီမှာ စနည်းနာကြည့်မိသည်။
“ဟုတ်တယ် ဆရာ၊ မနေ့က မမေနှင်း အိမ်ကိုလာပြီး ထွက်စာပေးသွားတာတဲ့၊ ဒီနေ့ ခရီးထွက်ရမှာမို့ ရုံးကိုမလာ နိုင်တော့ဘူးလို့ ပြောတယ်တဲ့”
ကောင်းထက်လင်း ငိုင်တွေသွားသည်ကိုမြင်တော့ တယောက်က လှမ်းစသည်။
“ဆရာ စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားလား”
“အေးဟာ၊ ငါ့ကိုရစ်မယ့် သူမရှိတော့ဘူးဆိုတော့ ပျင်းသွားတာပေါ့”
အလိုက်သင့်ပြန်ပြောပြီး ကောင်းထက်လင်း အခန်းထဲပြန်အောင်း နေလိုက်သည်။ ညနေ အပြန်မှာ လှေခါးက ဆင်းလာသော မေနှင်း ဦး နှင့် တိုး၏။
“ဆရာလဲ ပြန်တော့မယ်လား၊ နန်းကြီးသုတ် စားလို့ အဆင်ပြေရဲ့လားဆရာ”
“ပြေပါတယ်”
တဝက်တောင် မကုန်လို့ ကျန်တာတွေသွန်ပစ်လိုက်ရကြောင်း မေနှင်းဦးကို မပြောဖို့ မစိန်ရီကို ကောင်းထက် လင်း နှုတ်ပိတ်ထားပါသည်။
“သွားမယ် နော်ဆရာ”
မေနှင်းဦး ကားနောက်က ကောင်းထက်လင်းလိုက်မောင်း ထွက်ခဲ့သည်။ ဦးတည်ရာကတော့ ပုလဲရည် ၏ တိုက် ခန်းကို ဖြစ်သည်။ အိမ်တံခါးက မနက်ကအတိုင်း ပိတ်ထားသည်။ စီးကရက်တိုတွေလည်း နေရာမပျက်။ မနေ့က အတိုင်းပင် သန်းခေါင်နီးသည် အထိကားထဲကနေ ထိုင်စောင့်ကြည့်သည်။ ပုလဲရည်၏ အခန်းလေးက အလင်းမဲ့ စွာ ဖြင့် တိတ်ဆိတ်နေသည်။
...............................
ထိုနေ့က စပြီး ဝတ္တရားတခုလို မနက်တခေါက် ညနေတခေါက် မပျက်မကွက်သွားပြီး အခြေအနေစောင့်ကြည့် သည်။ ဘာထူးခြားမှုမှ ရှိမလာပါ။ တပတ်လောက်ကြာတော့ စီးကရက်တိုတွေ မရှိတော့တာတွေ့ရသည်။ ပုလဲ ရည် တော့မဖြစ်နိုင်။ သေသေသပ်သပ် ရှင်းထားတာကိုကြည့်ခြင်းအားဖြင့် ဒီတိုက်ခန်းတွေထဲက တယောက် ယောက်ကအမြင် မတော်လို့ ရှင်းသွားတာ ဖြစ်ပုံရသည်။ အနီးတဝိုက်မှာလည်း စုံစမ်းကြည့်သေးသည်။ ပုလဲ ရည် ပြန်လာတာကို မြင်လိုက်သည့် သူတယောက်မှမရှိ။ ဒါပေမယ့် ဒီသုံးလလောက်ကာလ အတွင်းမှာ ခရီး ထွက်ရသည့် ရက်ပိုင်း တွေမှအပ ။ နေ့တိုင်း လိုလို ရောက်သည်။ မနက်ဆိုရင် ပုလဲ အခန်းကို လာပြီးမှ ရုံး တက်သည်။
ပုလဲ နှင့် ပတ်သက်ပြီး မတည်မငြိမ်ဖြစ်နေရသည့် စိတ်ကိုထိန်းချုပ်ဖို့ အလုပ်ကိုပိုကြိုးစားလုပ်သည်။ ရင်ထဲမှာ တမြည့်မြည့် လောင်မြိုက်နေသည့် ဝေဒနာကို ကြိုးစားဥပက္ခာပြုရင်း အလုပ်တွေဇယ်ဆက် သလိုလုပ်မိသည့် အတွက် အလုပ်ပိုတွင်သည်။ ထမင်းမေ့ ဟင်းမေ့ လုပ်သည်လို့တောင်ပြောလို့ရသည်။ အစားအသောက်နှင့် ပတ် သက်ပြီး မေနှင်းဦးကသာ ဂရုတစိုက်မရှိရင် ကောင်းထက်လင်း နေ့လည်စာတောင် စားဖြစ်မည် မထင်ပါ။ မေနှင်း ဦးကတော့ အရင်ကထက်တောင် ပိုဂရုစိုက်ပေးသည်။ သူမ ထက်အသက်ကြီးသည့် ကောင်းထက်လင်းကို က လေးတယောက်လို စောင့်ရှောက်ခြင်းမျိုး ဖြစ်သည်။ အနေခက် ပေမယ့် မေနှင်းဦး၏ ဂရုဏာသက်သည့် မျက်ဝန်း တွေကို အားနာလို့ ကောင်းထက်လင်း ငြိမ်သက်စွာနေခဲ့ပါသည်။
အခုတော့ အလုပ်တွေအားလုံးပြီးသွားခဲ့ပါပြီ။ ရုံးအဖွဲ့ တွေကိုတော့ နှုတ်ဆက်သည့် အနေဖြင့် လာမည့်ရုံးပိတ်ရက် တခုခုတွင် နေ့လည်စာလိုက်ကျွေး မည်ဟု ကတိပေးထားသည်။ မေနှင်းဦးကိုတော့ မပြောရသေးပါ။ သူမ၏ မွေး နေ့မှာ တုန်းက သီးသန့်လိုက်ကျွေးထားသည်ဆိုတော့ ကောင်းထက်လင်း အလှည့်မှာလည်း မေနှင်းဦး တ ယောက်ထဲကို သီးသန့်ခေါ်ကျွေးသင့် မကျွေးသင့် စဉ်းစားနေရသည်။ ပုလဲသာ သိရင် ကောင်းထက်လင်းကို ရန် လုပ်မှာ သေချာသည်ဟုတွေးရင်း ကောင်းထက်လင်း မချိပြုံးပြုံးလိုက်မိသည်။
လက်ထဲက ဆေးလိပ်တိုကို မြေပေါ်ပစ်ချနင်း ချေလိုက်ပြီး အထဲကိုပြန်ဝင်ဖို့ လုပ်ပြီးမှ ဝင်ချင်စိတ်မရှိသေး။ ထိုင် နေတာကလည်း ကြာပြီဆိုတော့ ရုံးဝင်း အပြင်ဖက်ကို ထွက်လာခဲ့သည်။ လွန်ခဲ့သော တလလောက်က ဒီရုံးနှင့် မနီးမဝေး လို့ ဆိုရမည့် နေရာမှာ လဘက်ရည်ဆိုင် အသစ်တခုလာဖွင့်သည်။ လဘက်ရည် ကောင်းသည့် အ တွက်တခါတလေ နေ့ခင်းဖက် ခနထွက်ပြီး ကောင်းထက်လင်း သွားထိုင်တတ်သည်။ အခုလည်း အဲဒီကိုပဲ သွား ထိုင်နေတော့မယ်ဟု စိတ်ကူးလိုက်သည်။
သွားနေရင်းမှ မိုးနံ့ပါသည့် လေက ကောင်းထက်လင်းကို ဖြတ်သန်းသွားသည်။ မိုးမရွာခင် အရောက်သွားဖို့ အရှိန် ကို မြှင့်လိုက်စဉ် နောက်က ခေါ်သံကြားလိုက်ရသည်။
“ဆရာ …ဆရာ”
ကောင်းထက်လင်း လှည့်ကြည့်လိုက်ရာ မပြေးရုံတမယ် ခြေလှမ်းတွေနှင့် လာနေသည့်မေနှင်းဦးကို တွေ့လိုက်လို့ ရပ်စောင့်နေမိသည်။ ်။ မိုးကြိုလေ ခပ်ကြမ်းကြမ်းကြောင့် မေနှင်းဦး၏ ဆံနွယ်တွေနှင့် အဝတ်အစားတွေက တဖျပ် ဖျပ်လွင့်နေ သည်။ အပြာနုရောင်အင်္ကျ ီ၊ အောက်က အနက်နှင့် အညိုရင့်အစင်းကြားစကပ်ရှည် ဝတ်ထားသည့် မေနှင်းဦး က ကပိုကရိုဖြစ်နေသော်လည်း လှနေဆဲဖြစ်ပါသည်။
“အမယ်လေး ဆရာ့ခြေလှမ်းက မြန်လိုက်တာ၊ မနည်းလိုက်ရတယ်၊ အရေးထဲ စကပ်က တုပ်နေသေးတယ်”
အနားရောက်တော့ မောသံလေးစွက်ပြီးပြောလိုက်သည်။
“ကိစ္စရှိလို့လား မမေနှင်း”
“မရှိပါဘူး၊ ဆရာ့ကို အခန်းထဲမှာလဲ မတွေ့၊ ရုံးထဲမှာလဲ မတွေ့လို့ အပြင်ထွက်ကြည့်ရင်း ဒီဖက်ကို လာတာတွေ့ လို့ လိုက်လာတာ၊ ဆရာ ဘယ်သွားမလို့လဲ”
“ဟိုဖက်နားက လဘက်ရည်ဆိုင် သွားမလို့”
“အော် သိပြီ၊ ဆရာနေ့ခင်းဖက် တွေပျောက်ပျောက်သွားတာ အဲဒီကိုသွားတာပေါ့၊ မေနှင်းလဲ လိုက်မယ်ဆရာ၊ ပိုက်ဆံအိတ်တော့ ကျန်ခဲ့တယ်၊ ဖုန်းပဲပါတယ်”
“ရပါတယ် ကျွန်တော်တိုက်ပါ့မယ်”
ရပ်နေရာက ခြေလှမ်းပြန်စလိုက်တော့ မေနှင်းဦး ကောင်းထက်လင်း ဘေးကနေကပ်လိုက်လာသည်။
“ဒါနဲ့၊ ဆရာ့ အလုပ်တွေပြီးပြီနော်”
“ဟုတ်တယ်၊ မနက်ဖြန် ဦးမြင့်သိန်း ဆီမှာ ရှင်းစရာရှိတာ ရှင်းပြီးရင် ပြီးပြီ”
“ဒါပြီးရင် ဆရာ ဘာလုပ်မှာလဲဟင်၊ နိုင်ငံခြား ပြန်သွားမှာလား”
ကြည်လင်စွာမော့ကြည့်နေသည့် မျက်ဝန်းတွေက စူးစမ်းချင်တာထက်ပိုသည်ဟု ကောင်းထက်လင်းခံစားရသည်။
“မပြောတတ်သေးဘူး မမေနှင်း၊ အခြေအနေအရပဲ၊ ပြန်ထွက်ဖြစ်ဖို့ များပါတယ်၊ ဒီမှာ မပြီးခင်ကထဲက လှမ်းမေး တာတွေလဲရှိတယ်”
“မသွားပါနဲ့တော့လားဆရာရယ်”
“ဘာဖြစ်လို့တုန်း”
“ကိုယ့်မြေကိုယ့်အရပ်ထက် ကောင်းတာ ဘာရှိလို့လဲဆရာရဲ့၊ အန်ကယ်တို့ ဖေါင်ဒေးရှင်း ကလဲ ဆရာအမြဲတမ်း လုပ်မယ် ဆိုရင်ခန့်မှာပဲ၊ အန်ကယ်ကပြောတယ် ဆရာဆက်နေရင်ကောင်းမှာပဲတဲ့”
“အမြဲတမ်း ဆိုရင် management ပါယူရမှာလေ၊ ကျွန်တော်နဲ့ မကိုက်ဘူးထင်တာပဲ၊ အဲဒါမျိုးဆိုကျွန်တော်က ညံ့တယ်”
“တခြားနေရာတွေလဲရှိပါတယ် ဆရာရယ်၊ အရင်ကဆိုဟုတ်ချင်ဟုတ်မယ် အခုတော့ ခေတ်တွေစနစ်တွေပြောင်း နေပြီပဲ၊ ဆရာ့ပညာနဲ့ လုပ်လို့ရတဲ့ နေရာတွေ အဖွဲ့ အစည်းတွေ အများကြီးရောက်လာကြတော့မှာပါ”
“ကျွန်တော်လဲ စောင့်ကြည့်ဖို့ စိတ်ကူးထားပါတယ်”
“အဲဒါဆိုရင်တော့ ကောင်းတာပေါ့”
ကြည်နေသည့် မျက်နှာလေးက ဝင်းသွားသည့် အခါ မေနှင်းဦးပိုလှသွားသည်။ ရှေ့ကို လှမ်းမျှော်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ
“ဆရာ့ ဆိုင်က နီးမလိုလိုနဲ့ ဝေးတယ်နော်၊ ဒီလိုမှန်း သိရင် ဆရာ့ကား တက်မောင်းပြီး ယူလာတယ်၊ မနက်က ဆရာ သော့မဖြုတ်ထားဘူးသော့တန်းလန်းနဲ့ တွေ့ခဲ့တယ်”
“ရုံးရှေ့မှာ ရပ်ထားတာပဲ ဘယ်သူမှ မခိုးပါဘူး”
“မထင်နဲ့ ဆရာရဲ့၊ အခုကားဟောင်းတွေ ဈေးကောင်းနေတော့ ခိုးချင်ခိုးမှာ၊ အော် …ကားဆိုလို့ ..ဆရာ့ကားလဲ ပြန်အပ်ရမယ့် ထဲမှာပါတယ် မဟုတ်လား၊ ပြန်အပ်ပြီး အသစ်လဲမှာလားဆရာ”
“မအပ်တော့ဘူးမမေနှင်း၊သိမ်းထားလိုက်တော့မယ်၊ အဖေ့ အမွေဆိုတော့ အမှတ်တရသိမ်းထားမယ်လေ”
“ဘယ်မှာသိမ်းမှာလဲ”
“ကျွန်တော် နိုင်ငံခြားသွားရင် ကားယူသိမ်းပေးထားတဲ့ သူငယ်ချင်းခြံရှိတယ်၊ သူ့ခြံနားမှာ ကျွန်တော်လဲခြံကွက် လေးတကွက်ဝယ်ထားတာရှိတယ်။ အဲဒီက အိမ်လေးမှာ သွားသိမ်းထားမယ်”
“ဒါဆိုရင် ဆရာဘတ်စ်ကား စီးရတော့မှာပေါ့”
“နိုင်ငံခြား ပြန်မထွက်ဖြစ်သေးရင်တော့ ကားအသစ်ဝယ်ဖြစ်မှာပါ”
“မထွက်ပါနဲ့ တော့ဆရာရယ်”
“ဘာဖြစ်လို့လဲ”
“ဆရာ့ကို ကားအသစ်စီးစေချင်လို့”
မေနှင်းဦး အမူအရာက ခါတိုင်း တွေ့နေကျ တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပုံလေးနှင့် ကွဲထွက်ကာ တမျိုးလေးဖြစ်နေသည်။ စကားတွေလည်း ရွှင်နေ၏။ အချိန်တော်တော်ကြာလမ်းလျှောက်နေရသည့်တိုင်အောင် အပြုံးမပျက်ဘဲ ကောင်း ထက်လင်း နှင့် ရင်ဘောင်တန်းလျှောက်နေသည်။ ကောင်းထက်လင်းကို လည်းအရောင်တောက်သည့် မျက်လုံး တွေနှင့် ခနခန မော့ကြည့်သည်။
“ဟော မိုးစက်တွေကျလာပြီ၊ထီးလည်း မပါဘူး၊ ပြန်လှည့်ကြမလား”
“ဒီနား အထိရောက်လာပြီးမှတော့ ပြန်မလှည့်တော့ပါဘူး၊ ရောက်အောင်သွားကြတာပေါ့၊ မေနှင်းက ဆရာ့ကိုယ် နဲ့ ကွယ်ထားမယ်လေ”
လေနှင့် အတူ မိုးစက်တွေဝေ့ဝိုက်ပါလာသည့် အခါ မေနှင်းဦးက ကောင်းထက်လင်း နှင့်ကွယ်နေလိုက်၏။ နှစ် ယောက်လုံးလူချင်းထပ်တော့ မတတ်ထိကပ်သွားပြီး မို့သောအိသောမေနှင်းဦး၏ ရင်သားတွေက ကောင်းထက် လင်းကျောပြင်နှင့် လက်မောင်းဆီကို အိကနဲ ငြိမ့်ကနဲ တိုးဝင်လာသည်။
“အော် ..ပြောရဦးမယ်၊ ပုလဲကလေ အလုပ်မထွက်ခင် မေနှင်းဆီက ကတိတခုတောင်းသွားတယ် သိလား”
ပုလဲရည်ဟုဆိုလိုက်သည့် အတွက် ကောင်းထက်လင်း လည်ချောင်းတွေခြောက်ကပ်သွားသည်။ မေးခွန်းပြန်မေး နိုင်ဖို့ မနည်း အားစိုက်ထုတ်လိုက်ရ၏။
“ဘာကတိလဲ မမေနှင်း”
မေနှင်းဦး ရယ်သည်။ ရယ်သံလွင်လွင်လေးနှင့် အတူ မွှေးပျံ့သည့် ရနံ့လေးတခုကို နီးကပ်စွာရလိုက်သည်။ မျက် နှာလေးက နီယောင်ယောင်ဖြစ်သွားတာ ကောင်းထက်လင်းသတိပြုလိုက်မိသည်။
“ဆရာ့ ကို ဘုန်းကြီး မဝတ်ပါစေနဲ့တဲ့”
“ဗျာ”
“ဆရာက ပါရမီ ဓါတ်ခံကောင်းတယ်။ ဘုန်းကြီးဝတ်သွားရင် တရားထူးရသွားမယ့်သူတဲ့၊ သံသရာက လွတ် သွားရင် သူနဲ့ နောင်ဘဝတွေမှာ ပြန် မတွေ့မှာစိုးလို့တဲ့”
ကောင်းထက်လင်း ရင်ထဲမှာ နာကျင်စွာခံစားလိုက်ရသည်။ မေနှင်းဦးကို မကြည့်နိုင်တော့ဘဲ တဖွဲဖွဲ မိုးစက်တွေ ကို ဖြတ်သန်းပြီး အဝေးက တိမ်ညိုညိုတွေဆီကိုသာ ငေးနေမိ၏။ ဘာမှ မသိရှာသည့် မေနှင်းဦး ကသာဆက် ပြော နေ၏။
“ဆရာ့မှာ ဒီဘဝကျွတ်တမ်းဝင်ဖို့ ကံပါလာရင် မေနှင်းလည်း ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ ဆရာရယ်..နော်၊ ဒါပေမယ့် မေ နှင်း ကတိပေးလိုက်ပါတယ်၊ ဆရာ ဘုန်းကြီးမဝတ်စေရဘူးလို့”
ကောင်းထက်လင်း အလန့်တကြားနှင့် မေနှင်းဦးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ကြယ်ရောင်လိုတလက်လက်တောက် နေသည့် မျက်ဝန်းတွေနှင့် မေနှင်းဦး ပြန်မော့ကြည့်၏။
ကြည်သောလဲ့သော အကြည့်တွေ၏နောက်တွင် နက်ရှိုင်း သော သဘောတခုကို ကောင်းထက်လင်း မြင်ရသည်။ သိမ်မွေ့သော၊ နူးညံသော ဂရုဏာတရား အပြင် မျှော်လင့်ခြင်း တခုကိုလည်း ထိုနက်ရှိုင်းခြင်းထဲမှာ တွေ့နေရသည်။
“ပုလဲရယ်”
ကောင်းထက်လင်း ရင်ထဲကပဲ တိုးတိုးလေး ညည်းလိုက်မိသည်။
“ပုလဲက သနားစရာကောင်းပါတယ်၊ သူအလုပ်မထွက်ဖို့ မေနှင်း အတန်တန်တားခဲ့ပါတယ်၊ ပြောလို့မရဘူး၊ ဆရာ့ ကို တော့ဘာမှ မပြောဘူးမဟုတ်လား”
ရင်နာစွာ ပင် ခေါင်းခါပြလိုက်ရသည်။ စကားတခွန်းပြောထွက်ဖို့ ကောင်းထက်လင်းအတွက် အခုအချိန်မှာ အရမ်း ဝန်လေးနေရသည်။ လဘက်ရည် ဆိုင်ထဲကိုရောက်တော့ ခုံတလုံးမှာ ဝင်ထိုင်ပြီး လဘက်ရည်မှာ လိုက် ပြီး လာ ချပေးတာကိုစောင့်ရင်း မေနှင်းဦးက အကြမ်းပန်ကန်လုံးလေးတွေကို ရေနွေးနှင့် ဆေး နေ၏။
“လူတွေက ပြောကြတယ်၊ အချစ်ဆိုတာရယူခြင်းတဲ့၊ တချို့ကလည်းပေးဆပ်ခြင်းတဲ့၊ ဆရာရောဘယ်လိုထင်လဲ ဟင်”
“ကျွန်တော် မပြောတတ်ဘူး မမေနှင်း”
“မေနှင်း တော့ အဲဒါ နှစ်မျိုးလုံးလို့ထင်တယ် ဆရာ”
ထိုအချိန်မှာ မိုးက ရုတ်တရက်သဲသဲမဲမဲ ရွာချလိုက်သည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး မည်းမှောင်သွားသလို သွပ်ပြား ကို မိုးစက်ရိုတ်ခတ်သံတွေက ဆိုင်ထဲမှာ ဆူညံသွား၏။ ဖွင့်လက်စ သီချင်းသံတောင်မြုပ်ကွယ်သွားသည်။
“မိုးက တော်တော်နဲ့ တိတ်မဲ့ ပုံမရှိဘူး၊ မေနှင်း တို့တော့ ဒီမှာပဲ သောင်တင်တော့မယ်ထင်တယ် ဆရာ”
အသံတွေဆူညံနေသော်လည်း မေနှင်းဦး၏ စကားကို ကောင်းထက်လင်း သဲသဲကွဲကွဲကြားလိုက်ရပါသည်။ အပြင် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အရာရာက ဝိုးတဝါးဖြစ်နေပြီး မိုးစက်မိုးပေါက်တွေကိုသာ မြင်နေရ၏။
ပြီးပါပြီ။
