ဦးတေဇသည် မနက်ကတည်းက ရုံးပိုင်းဆိုင်ရာ ဆုံးဖြတ်စရာများကို တောက်လျှောက်လုပ်ကာ အမြန်ဆုံး အပြီးသတ်လိုက်ပြီးနောက် ဘယ် ကို နှိပ်လိုက်သည်။ မကြာမီ သူ၏ ရုံးတံခါးပွင့်လာသည်။ ထို့အတူ သူ အမျှော်လင့်ကြီး မျှော်လင့်နေသော “ဆု” တစ်ယောက် ငြင်သာစွာ ဝင်ရောက်လာသည်။ 

ဆုသည် မီးခိုးပြာရောင် ရုံးဝန်ထမ်းဝတ်စုံဖြင့် လှချင်တိုင်း လှနေသည်။ သူမကို မြင်လိုက်သည်နှင့် သူက ခါးပတ်ကြိုးကို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ဆုကလည်း တံခါးခတ်ပြီးသည်နှင့် ပေါင်လည်ထိ ရောက်နေသော စကဒ်ကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဦးတေဇကလည်း ဘောင်းဘီကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ 

ဆုကို မြင်လိုက်တိုင်း သူ့လီးက အငမ်းမရ တောင်တတ်သည်မှာ တော်တော်ကြာခဲ့ပြီ။ ခုလည်း တောင်နေဆဲပင်။ ရိုးမသွားနိုင်လောက်အောင် ဆွဲဆောင်လွန်းနိုင်သည့် ဆု၏ စောက်ဖုတ်ကို သူ တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်နေသည်မှာလည်း ကြာခဲ့ပြီ။ ဆုက အလိုက်တသိပင် သူ့ရုံးစာပွဲတွင် လာကုန်းပေးသည်။

တင်းမှာ ဖွံ့ဖြိုးလှသော အိုးကြီးက အယ်တက်နေသည်။ သူ့လီးကို တံတွေးဆွတ်လိုက်ပြီး ဆု၏ ခါးကိုကိုင်ကာ နောက်သို့စူထွက်နေသော စောက်ဖုတ်ထဲသို့ သူ့လီးကြီးကို ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ လီးက တောက်လျှောက်မြုပ်ဝင်သွားသည်။ သူ ခပ်ပြင်းပြင်းလေး အချက် ၂၀ ကျော် ဆောင့်လိုက်တော့ စားပွဲပင် နည်းနည်းရွေ့သွားသည်။ ပြီးမှ ဖြည်းဖြည်းချင်းဆောင့်ရင်း အင်္ကျီကို ချွတ်ကာ နို့ကို နှိုက်ပြီး ဆွဲသည်။ “ကောင်းလိုက်တာ ကိုကြီးရယ်” ဆုက ခံရင်း ညည်းသည်။ ဆုက သူ့ကို ကိုကြီး ဟုခေါ်သည်။ 

ဒါကလည်း သူဋ္ဌေးတို့မှန်သမျှကို ဖန်တတ်သော မိန်းမများ၏ အခေါ်အဝေါ် တစ်ခုမျှသာပင်။ ဆုထက် သူ့အသက်က ၂၀ကျော်ကြီးသည်။ သူ့အသက် ၄၅ နှစ်ရှိပြီ။ ဆုက ခုမှ ၂၅ နှစ်သာ ရှိသေးသည်။ သန်တုန်းမြန်တုန်း ဖြစ်သည်။ သူ့လို မြန်မာနိုင်ငံ တစ်နိုင်ငံလုံးအတိုင်းအတာဖြင့် ချမ်းသာသော သူ့အားအလိုးခံရသည်ပင် သူမအတွက် မဟာ အခွင့်အရေး ဖြစ်သည်။

သို့သော် ဦးတေဇသည် မိန်းကလေးများစွာကို စိတ်ကြိုက်ခြေတော်တင်ခဲ့သော်လည်း ခုတစ်ယောက်လို သုံးနှစ်ခန့်ကြာအောင် စွဲစွဲမြဲမြဲမဖြစ်ခဲ့ဖူး။ သည်တစ်ယောက်မှ ခက်ချေပြီ။ အိမ်က ဟာနဲ့ စကားများရပေါင်းလည်း မနည်းပြီ။ ခုပင် ဆေးရုံတင်ထားရသည် မဟုတ်ပါလော။ “တီ တီ တီ” တေဇသည် အဲကွန်းအောက်မှ ချွေးများရွှဲနေအောင် ဆွဲနေတုန်း ဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ခဏရပ်ကာ ဖုန်းကို ကြည့်လိုက်သည်။ အိုး ဆေးရုံက ဖုန်းပါလား။ သူ ချက်ချင်း ဖြေလိုက်သည်။ “မမ ဆုံးပြီ” “ဟင်” ဆု၏ စောက်ဖုတ်ထဲမြုပ်ဝင်ကာ ထန်နေသော သူ့လီး ချက်ချင်း ညိုးကျသွားသည်။ လုံးဝ ဂရုမစိုက်နိုင်အားပဲ ဆေးရုံသို့ ပြေးခဲ့သည်။ 

ကျန်ရစ်ခဲ့သော ဆုသည် ဟာတာတာ ဖြစ်နေသည်။ သူဋ္ဌေး ဦးတေဇသည် ခုလိုပင် မကြာခဏ အလောတကြီး ထွက်သွားနေကျ ဖြစ်သည်။ ဒါကို ဆုကလည်း အရှုံးမပေးပါ။ “မောင့် နေရာ လူမလပ်ပါဘူး၊ ကဲပိုလို့ထူး” ဆိုသလိုပင် ပြာတာ မင်းထင်က အခန့်သင့်ပင် ဝင်လာသည်။ “မဆု” “အချိန်မဆွဲနဲ့ လာကြာတယ်” သူမက ခပ်ထန်ထန်ပင် ခေါ်လိုက်သည်။ ဟုတ်သည် သူမ အာသာ မပြေသေးပါ။ ပြာတာ မင်းထင်က ရုံးပြာတာမို့သာ တော်သေးသည်။

ကျောင်းပညာမတတ်ပေမယ့် သည်ပညာမျိုးတော့တတ်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို အောက်က ပင့်လျက်ပေးသည်။ တေဇ၏ လီးရာပျောက်အောင် လျက်ပေးသည်။ သူမကို ပက်လက်အိပ်ခိုင်းပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ထမ်းကာ အားပါးတရ ဆော်လေတော့သည်။ နည်းနည်းကြာတော့ သူမ ကြမ်းပြင်ပေါ် လေးဘက်ထောက် ကုန်းပေးသည်။ မင်းထင်က မုဆိုးဒူးထောက်ပုံစံ လိုးသည်။ “ဖင်ဆော်ပေးမယ်” စောက်ဖုတ်ထဲ လီးထုတ်ပြီး ဖင်ပေါက်တည့်တည့် တံတွေးထွေးချကာ လီးဖြင့် ပွတ်သည်။ 

 လီးခေါင်းနှိုက်ထည့်သည်။ လီးခေါင်း ဝင်တော့ ဆက်သိပ်ထည့်သည်။ တစောင်းလေး အိပ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ် နောက်ကနေ တဖုတ်ဖုတ် ဆော်သည်။ ရှေ့က အဖုတ်ကို လက်ဖြင့်နှိုက်ပြီး နောက်ဖင်ကို တရစပ်လိုးသည်။ မင်းထင်သည် ရင်ခွင်ထဲထည့်ကာ ဖင်ကို အားရအောင် ဆောင့်ပြီးနောက် တင်သားပေါ် လီးရည်ကို လွတ်ချပေးလိုက်သည်။ တစ်ရှုးဖြင့် ပြန်သုတ်ပေးပြီး အဝတ်များ ဝတ်ကြပြီးနောက် နှုတ်ခမ်းချင်း အနမ်းဖလှယ်ကြသည်။ မင်းထင်က ပြန်တင်းလာမှန်း ဆုတစ်ယောက် သိနေသော်လည်း ရပ်လိုက်သည်။

ဖြစ်နိုင်ရင်တော့ သူမ လိုချင်ပါသေးသည်။ သို့သော် အခြေအနေတွေ ရှိသေးသည်။ သူမ ဖြစ်လိုသော သူဌေးကတော် ဆုံးပါးသည့် ကိစ္စရပ်က ဖြစ်ချင်သည့်အတိုင်း ဖြစ်လာပေပြီ။ သူမ ဖြစ်ချင်သော ဆိုသည်ထက် သူမ၏ ဦးလေး ဖြစ်ချင်သော ဆိုသည်က ပိုမှန်ပေလိမ့်မည်။ သူမ၏ ဦးလေးဆိုသူက ဤ ကုမ္ပဏီကို ပျက်စီးစေလိုသူ တစ်ဦး ဖြစ်သည်။ ဘာကြောင့်ဆိုတာ သူမ မသိရ။ 

သူမကို သူဌေးက စွဲလန်းနေအောင်တွန်းပို့ခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ကျောင်းပြီးသည်နှင့် သူမကို တောက ခေါ်လာသည်။သူမက ကျောင်းသာ ပြီးသွားသည်။ ဘာဆိုဘာမှ ရေလည်လည် မရှိ။ ဒါသည်ကပင် ဦးလေး၏ အခွင့်အရေး ဖြစ်နေသည်။“ကုမ္ပဏီ တစ်ခုမှာ အလုပ်ရမယ်” ဆိုသဖြင့် သွေးမတော်သားမစပ် ခင်ရုံမျှသာရှိသော မြို့သား ဦးလေးနောက်ကို သူမ လိုက်လာခဲ့သည်။ အလုပ် တကယ် ရပါသည်။ 

အရောင်းစာရေးမလေး အဆင့်တွင် ဖြစ်သည်။ ဘယ်လို ဆက်ဆံ ဘယ်လိုပြုံး ဘယ်လို နေထိုင် စသဖြင့် နေ့စဉ်နေ့တိုင်းမှာသည်။ သို့သော် သူမ ဦးလေးအိမ်သို့ ညနေခင်း ပြန်မရောက်ချင်။ သူမ ပြန်သွားတိုင်း ဦးလေးက သူ့မိန်းမကို လိုးလိုးနေတတ်သည်။

အစက အခန်းတွင်းတွင် အင်း အင်းနဲ့ လိုးသံကြားရသည်။ ကြာတော့ ဦးလေးမိန်းမ ဖြစ်သူ နွဲ့နွဲ့ ကိုယ်တိုင် သူမကို အခန်းထဲ သံပုရာရည် ယူလာရန် မှာသည်။ သူမ ဝင်သွားတော့ “နင့်ဦးလေးလေ ဒီညမှ ပိုကြာနေတယ်၊ မော လည်းမော ရေလည်း ဆာလို့” ဟုပြောကာ စားပွဲပေါ်တွင် လက်ထောက်ကာ အကုန်းလိုက်ခံပြီး တန်းလန်း တောင်းသောက်သည်။ တဝက်ရောက်တော့ ဦးလေးက လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်ကာ သံပုရာရည် သောက်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ ခွက်မပေးသေးဘဲ စောက်ဖုတ်ထဲ လီးပြန်သွင်းပြီးမှ လှည့်ပေးသည်။ 

သူမ နတ်ပူးသလို ဆတ်ဆတ်တုန်ကာ အခန်းထဲမှ ပြေးထွက်လာခဲ့သည်။ နောက်နေ့များတွင် သူတို့ လိုးနေစဉ် ရာသီပေါ် သစ်သီးများ သွားထားပေးရသည်။ သူတို့ကသူမကို ရှိသည်ဟုပင် သဘောမထားပဲ စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် လိုးကြသည်။ လီးစုပ်တာ၊ စောက်ပတ်လျက်တာ၊ ဖင်လိုးတာကို သူမ ကုန်ကုန်စင်စင် မြင်ဖူးသွားတော့ သူမလည်း စောက်ဖုတ် ယားလာသည်။ ဖင်ယားလာသည်။ 

လက်ချောင်းကို လီးအမှတ်ဖြင့် စုပ်ကစားတတ်လာသည်။ “ညည်းအဖုတ်လည်း ယားတာပဲ မဟုတ်လား” အန်တီနွဲ့က ထမင်းစားရင်း မေးသည်။ သူမ မဖြေရဲပါ။ ဒီနေ့ရုံးပိတ်ရက်ဆိုတော့ ညည်းလည်း ဘယ်မှ သွားမနေပါနဲ့ ဟုဆိုကာ ဆုတစ်ယောက် ကာမနွံထဲသို့ တနေကုန် ကျရောက်ခဲ့ရသည်။

“ဒီလိုစုပ်” ဟုဆိုကာ လီးတံမည်းမည်းကြီးကို စုပ်ပြသည်။ သူမကိုလည်း စုပ်ခိုင်းသည်။ သူမ မစုပ်ရတော့ အန်တီနွဲ့က သူမခါးဖက်ကာ လီးစုပ်ထားသောနှုတ်ခမ်းဖြင့် သူမပါးစပ်ကို စုပ်သည်။ ပြီးတော့ လီးကိုယူကာ သူမပါးကို ထိုးကစားသည်။ ဦးလေးကလည်း သူမခေါင်းကို ကိုင်ထားသည်။ 

မကြာမတင် လီးထိပ်က သူမနှုတ်ခမ်းကို လာထိုးသည်။ သူမလည်း ရှောင်လို့ မရတော့။ စိတ်နှစ်ခွလည်း ပျောက်ကာ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်စိတ်ဝင်သွားပြီ။ လီးတံကြီးကို ငုံထားလိုက်သည်။ ဦးလေးကို သူမခေါင်းကို ကိုင်ကာ ဆွဲသွင်းဆွဲထုတ် လုပ်ပေးသည်။ “ပါးစပ်နဲ့ ကွင်းတိုက်ပေးတာ” အန်တီနွဲ့က ဝင်ပြောသည်။

နောက် ဘယ်လို ဆွဲစုပ်ရသည်။ ဘယ်လို အဆုံးထိငုံရသည်။ ပါးစောင်နဲ့ ငုံကာ ပတ်ထုတ်ပေးရသည် စသဖြင့် အန်တီနွဲ့က အကုန်သင်ပေးသည်။ သူမ အဝတ်ကို အကုန်ချွတ်ကာ သူမအဖုတ်ကို အန်တီနွဲ့က လျက်ပေးသည်။ ဦးလေးက နို့စို့သည်။ အချို့လင်မယားများက ယောကျ်ားဖြစ်သူ ဖောက်ပြန်လျှင် မီးပွင့်ကြသော်လည်း ခုတော့ သူမအဖုတ်ကို အန်တီနွဲ့ကိုယ်တိုင် ဖြဲပေးသည်။ ဦးလေးက သူ့လီးကို အန်တီနွဲ့ အရင်ငုံခိုင်းပြီး သူမအဖုတ်ထဲသို့သွင်းသည်။

တနေ့လုံး သူမအပျိုစင်ဘဝကို ကုန်စင်အောင် ရယူခဲ့သည်။ ညနေစောင်းတွင် သူမ မျော့မျော့လေး ကျန်သည်။ နောက် နှစ်ရက်သုံးရက် ညနေတိုင်း ဦးလေးက သူမကို စိတ်ကြိုက်ဆွဲသည်။နောင်တွင် သိလိုက်ရသည်က သူမကို အလုပ်လုပ်နေသော ကုမ္ပဏီမှ သူဌေးကြီးအား မြူဆွယ်ရန် ဖြစ်နေခဲ့သည်။ 

သူတို့က နင်လည်းသူဌေးကတော်၊ ငါတို့လည်း သူဌေးကတော်ရဲ့ဦးလေးပေါ့ဟာ… ဟု ဆိုခဲ့သည်။ ဒါပေမယ့် နင် ကျော်တင့်ကို အရင်ကပ်ရလိမ့်မယ် .. မှာလိုက်သည်။ ထိုအခါ သူမသည် အရောင်းမန်နေဂျာကြီး ဦးကျော်တင့်အိပ်ယာပေါ်သို့ ရောက်ခဲ့ရပြန်သည်။ ဦးကျော်တင့်က သူမကို သူငယ်နပ်စားလေးလို ကျင့်ကြံသည်။ 

ဦးကျော်တင့်က အဝတ်အကုန်ချွတ်ပြီး ထိုင်စောင့်နေသည်။ သူမက ကျောမှီချလိုက်သည်။ ရုံးဝတ်စုံ အပြာရောင်တို့၏ ကြယ်သီးတို့ တဖြုတ်ဖြုတ်ပြုတ်ကာ အတွင်းခံအင်္ကျီကိုပင့်ပြီး ဘရာကို ချွတ်လိုက်သည်။ နို့သီးကို ချေကစားပြီး လဲအိပ်စေကာ နို့စို့သည်။ အဖုတ်ကို ကစားပြီး လီးစုပ်ခိုင်းသည်။ 

နောက် လေးဘက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီး စောက်ဖုတ်ကို အရင်ဆော်ကာ ခဏနားပြီး ဖင်ကို ဆော်သည်။ အပြီးသတ်တွင် လီးရည်ကို မျိုချခိုင်းသည်။ ညနေတိုင်း တချီဆွဲပြီး လမ်းထိပ်ကို ကားနဲ့ လိုက်ပို့သည်။ အိမ်တွင် ဦးလေးက ဆက်ဖိုက်သည်။ ခြောက်လလောက် ကြာတော့ အထက်က မမတစ်ယောက် ရာထူးပြုတ်သည်။ 

ထိုရာထူး သူမရသည်။ မကြာပြီ သူဌေးကြီးတေဇက သူမကို ဖြုတ်ပါတော့သည်။ 

“အရင်ဆော်တွေတုန်းက သူဌေးဒီလောက် မစွဲဘူး” ဟုတော့ ပြောကြသည်……။.


ပြီးပါပြီ