ကျွန်တော့် ရူပဗေဒဆရာမလေး အပိုင်း ( ၄ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
ရေးသားသူ - ချမ်းကို (Chan Ko)
တကယ်တမ်း ပြောရရင် အဲ့ဒီတုန်းက ကျနော့် အသက်ကလေးမှ ၂၀ မပြည့်တပြည့်ရယ်ဗျ။ ဆရာမ လေးက ၂၆-၂၇ ထင်တာပဲ။ ဒါပေမယ့် တခြားသူတွေလို သမီးရည်းစားဖြစ်ကြ ချစ်ကြပြုကြလောက်တင်မကဘူးရယ်။ ကျနော်ပြောခဲ့သလိုပဲ သူက ခပ်ထက်ထက် ခပ်စွာစွာ ရှုတင်းတင်း အရှက်အကြောက်ကြီးတဲ့ ဆရာမလေး။ ကျနော်က ခပ်ဆိုးတေတေနဲ့ လူရမ်းကားလေး..။ အဲ့လို အခြေအနေတွေကနေ ချစ်မိခဲ့ကြလေတော့ အရူးအမူးဆိုကြပါတော့ဗျာ။ ငယ်ရွယ်မိုက်မဲတဲ့ အရွယ်မို့လားမသိဘူး ဆရာမလေးကို ချစ်မိပြီဆိုတာနဲ့ ရချင်နေတာဗျ။ ရချင်တယ်ဆိုတာ တစ်ခါထဲ အိမ်ထောင်ကျပစ်ချင်တာ ပြောတာ။
သူနဲ့ကျနော် ချစ်သူစဖြစ်ပြီဆိုကတည်းက အဘွားတို့၊ ဒေါ်ကြီး၊ ဒေါ်လေးတို့ကို ပေါ်တင်သွားပြောထားတာမျိုး။ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ သားသားနဲ့ ချစ်နေကြပြီလို့ ဟီဟိ။ ဘယ်သူက ယုံမှာတုန်း။ ဟဲ့ အရူး နင်ဖြစ်ချင်တာတွေ လျှောက်ပြောမနေနဲ့ သူများ သိက္ခာကျနေမယ်တဲ့ ဟီး။ ဟိုကဖြင့် ရုပ်ချော ပညာတတ် ဆရာမလေး၊ လာကြောင်းလှန်းတဲ့ ဂုဏ်သရေရှိတွေကို ပုံလို့၊ နင့်လို အော့ကြောလန် ကလေးပေါက်နစကိုများ စဉ်းစားနေပါဦးမယ် ဆိုလား။ မယုံရင်လည်းပြီးကော ကြည့်ထားလိုက်ပါ တစ်နေ့နေ့တော့ မိန်းမလိုက်တောင်းပေးဖို့ ပြင်ထားကြပါလို့ ရာဇသံပေးထားလိုက်တယ် အဟိ။
အဲ့ဒီနောက်ပိုင်း ကျနော့် အမူအရာတွေက ထူးခြားလာတာကို အိမ်သားတွေ သတိပြုမိလာတယ်။ ကိုရွှေဘနဲ့ ပေါင်းပေါင်းပြီး တစ်ခုမဟုတ်တစ်ခု မကောင်းတာတွေ လျှောက်လုပ်ကြတာတွေကို လျှော့လာတာမျိုး။ အသုဘဖဲဝိုင်းတို့၊ အရက်ဆိုင်တို့ နေ့စဉ်နဲ့အမျှ မသွားဖြစ်ကြတော့ဘူး။ ထစ်ကနဲရှိ ပွဲဆူတတ်တဲ့ အကျင့်တွေ ဖျောက်စပြုလာတာမျိုး။ ကျနော့်မူလဗီဇက ကိုယ်နဲ့ဆိုင်ဆိုင် မဆိုင်ဆိုင် မတရားဘူးထင်ရင် ဝင်ဝင်ပါတယ်ဗျာ။ Don Quixote ဝတ္ထုထဲက ပေါတောတော သူရဲကောင်းပေါ့လေ။
ဥပမာ ပြောရရင်ဗျာ ညဖက်မြို့လယ်ခေါင်မှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက်ကို ဘယ်ကမှန်းမသိတဲ့ကောင်တွေက အတင်း ဂျစ်ကားပေါ် ဆွဲတင်နေတာမြင်တော့ ဟေ့ရောင်တွေ ကောင်မလေးကို လွှတ်လိုက်ပေါ့ ဟီး။ ရုပ်ရှင်ထဲကအတိုင်းဆို နှောက်ယှက်နေတဲ့ကောင်တွေနဲ့ ကျနော်နဲ့ ချကြနှက်ကြ၊ ကောင်မလေးက အမလေး ကျေးဇူးတင်လိုက်တာ အစ်ကိုရယ် ဘာညာပေါ့။ တကယ်တမ်းကြတော့ အဲ့ဒီကောင်တွေနဲ့ ကျနော် ပြဿနာတက်ပြီဆိုတာ မြင်သွားကြတာနဲ့ ကျနော့်ဘော်ဒါတွေက အုပ်စုလိုက်ဝိုင်းလာ၊ ဆော်ကြချကြတွေဖြစ်၊ သူတို့ဂျစ်ကားပေါ်ဆွဲတင်နေတဲ့ ကောင်မလေးက ဈေးငြှိမရတဲ့ ဖာသယ်မဖြစ်နေ၊ တစ်မြို့လုံး သတင်းပျံ့သွားတဲ့အခါ ဖိုးသက်တို့ကောင်တွေ ဖာသယ်မလုရင်း မြို့လယ်ကောင်မှာ ရိုက်ကြတယ်ပေါ့။ အဲ့ဒါမျိုးတွေဗျ ဟီး။ အဲ့လိုမျိုးတွေ ဖြစ်လာရင်လည်း မဖြေရှင်းဘူး မင်းတို့ဖာသာ ထင်ချင်သလိုထင်ဆိုတဲ့ မျက်နာပေးနဲ့ရယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကို ဂွတိုက်ချင်တဲ့ အရွယ်လေးကိုးဗျာ။
တကယ်တော့ အဲ့ဒီတုန်းက ကျနော်ဟာ မြင်းရိုင်းတစ်ကောင်ပဲ။ ဆင်ခြင်တုံတရား ပြည့်ဝပြီး အကိုင်အတွယ်တတ်တဲ့ ဂျော်ကီဆရာမလေးနဲ့ တွေ့ပြီးတဲ့နောက်မှာ ပြိုင်မြင်းတစ်ကောင်အဖြစ် ပြောင်းလဲခဲ့တာပေါ့။ ရေစက်ပြင်ပေးရင်း ချစ်သူစဖြစ်ခဲ့ရတဲ့နေ့ကစပြီး ဆရာမလေးကို ဇနီးတော်ချင်တယ်ဗျာလို့ တောင်းဆိုလိုက်တိုင်း ပြုံးစိစိနဲ့ ဖဲရိုက်ကျွေးမှာလား ကိုဖိုးသက်လေးဆိုပြီး ဇာတ်လမ်းစလာတော့တာဗျ။ ဟိုဟာမလုပ်နဲ့ ဒါမလုပ်နဲ့ တစ်ခွန်းမှ မပြောဘူးနော်။ မထိတထိနဲ့ သူဖြစ်စေချင်တဲ့ အခြေအနေရောက်အောင် ပဲ့ပြင်သွားတာ။
ကျနော်တို့က မိရိုးဖလာ ကုန်သည်တွေဆိုတော့ အိမ်အလုပ် ပွဲရုံအလုပ်တွေကို အသားကုန် ဝင်လုပ်ပြီး ကြိုးစားတော့တာကိုး။ ပိတ်ထားတဲ့ကျောင်း ပြန်ဖွင့်မဖွင့်ဖို့ကလည်း မရေရာတော့တဲ့ အချိန်ဆိုတော့ တက္ကသိုလ်ဆိုတဲ့ စကားလုံးကို မေ့ထားလိုက်ပြီ။ အိမ်အလုပ်တွေ အကုန်တတ်ကျွမ်းပြီး ငါ့ခြေငါ့လက်ဖြစ်တဲ့နေ့ မိန်းမယူမယ်ပေါ့ဗျာ။ ကျမရဲ့ ကိုဖိုးသက်လေးက တော်လိုက်တာရှင် လိမ္မာလာပြီကော ဆိုတဲ့ စကားလေးရယ်၊ ဒါမှ ချို့ကောင်လေးဆိုပြီး အတင်းဖက်ထားရင်း မွှေးမွှေးပေးတာလေးနဲ့တင် လူက မြှောက်တက်နေပြီ ဆိုပါတော့။ အဲ့လို အခြေအနေတွေကြောင့်ပဲ ကျနော့်ကို အလိုလိုက်လာရာကနေ အပေါ်မှာရေးပြခဲ့သလို လက်လွန်ခြေလွန်အဆင့်ထိ ရောက်လာတာလို့ဆိုရမယ် ထင်တယ်။ အဲ့ဒီတော့ကာ သူများသမီးရည်းစားတွေနဲ့ မတူတာတွေ ဖြစ်ကုန်တယ်ဆိုပါတော့။
မတူဘူးဆိုတာက ဒီလိုဗျ။ အတော်များများသော စုံတွဲတွေက ပထမဆုံး လိင်ဆက်ဆံဖူးစဥ်က ကျနော်တို့ ပြောသလိုတွေ မပြောဘူးထင်တာပဲ။ ကလေးမွေးမယ်တို့ ဘာတို့ ဆိုတာတွေလေ။ ချစ်ကြ ကြိုက်ကြ လူကျီစယ်ကြရင်း ဖိုမသဘာ၀အရ လိင်ဆက်ဆံဖြစ်သွားကြတယ် ဆိုတာလောက်ပဲ ရှိမယ်ထင်တာပဲ။ ကျနော်နဲ့ရူပဗေဒဆရာမလေးတို့ ပထမဆုံးအကြိမ် ဖြစ်ခဲ့စဥ်က အဲ့လိုတွေ မဟုတ်တော့ဘူး။ ကလေးတွေ ဘာတွေ မွေးချင်နေကြတာ အဟီး။ ဘယ်လိုကြီးမှန်း မသိဘူး။ သူက ကျနော်နဲ့တူတဲ့ ခပ်ဆိုးဆိုး သားလေးလိုချင်၊ ကျနော်က ရူပဗေဒဆရာမလေးနဲ့တူတဲ့ သမီးလေးလိုချင် အငြင်းတွေတောင် ပွားကုန်ကြတာဗျာ။ အောင်အောင်မြင်မြင် ပထမဆုံး ဖြစ်သွားတာနဲ့တင် ကြည်နူးပြီး စိတ်ကူးတွေယဥ်ကုန်ကြပြီ တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးရယ်။
ချော်တောငေါ့ရရင် အတ္တဘဝမှန်ဝါဒီတွေ ပြောတဲ့ “ဖြစ်တည်မှု” မတူဘူး ဆိုတာဗျာ ..။ လူနဲ့ အရာဝတ္ထုတွေရဲ့ ဖြစ်တည်မှုက ကွဲပြားတယ်။ ဥပမာ ဓားတစ်ချောင်းကို ထုမယ့် ပန်းပဲဆရာဟာ မလုပ်ခင် ဓားရဲ့ပုံသဏ္ဍန်ကို အရင်တွေးတယ်။ ဘယ်အရွယ်အစား၊ ဘာပုံစံ၊ ဘယ်လို သံအမျိုးအစားနဲ့ လုပ်မယ်ပေါ့။ အဲ့လို ယူဆချက်က အရင်လာပြီးမှ ဓားတစ်ချောင်းဆိုတာ ဖြစ်တည်လာတာ။
လူတွေမှာတော့ အဲ့လိုမဟုတ်ကြဘူး။ လူယောကျာ်းနဲ့ မိန်းမ လိင်ဆက်ဆံကြတယ်။ ဘာဖြစ်လာမယ်ဆိုတာ အရင်မတွေးဘူး လိင်စိတ်သက်သက်နဲ့ လိင်ဆက်ဆံရာကနေ လူသားတစ်ယောက် ဖြစ်တည်လာတယ်။ အဲ့ဒီမှာ အနှစ်သာရနဲ့ ဖြစ်တည်မှု ကပြောင်းကပြန် ဖြစ်နေတဲ့အတွက် လူနဲ့ အရာဝတ္ထုတွေရဲ့ ဖြစ်တည်မှု ကွဲတယ် ဘာညာပေါ့။ ( သေချာတော့ မမှတ်မိပါဘူး၊ ငယ်ငယ်က ဖတ်ဖူးတာ၊ တော်ကြာ ကန့်တို့ဟိုက်ဒေးဂါးက ဘာပြုတယ် ညာပြုတယ်ဆိုပြီး ကိုပေါကြီး ဝင်ဗျင်းမှာလည်း ကြောက်ရသေး၊ မောင်ချမ်း ရွှီးနေတာနော် ဟီးဟီး )
ပြောချင်တာက အဲ့ဒီအယူအဆက ကျနော်နဲ့ရူပဗေဒဆရာမလေးတို့အတွက် မမှန်ဘူး အဲ့ဒါပဲ။ စပြီးလုပ်ကြကတည်းက ရှင်နဲ့တူတဲ့ဟာလေး လိုချင်တာ.. ဆရာမလေးနဲ့ တူတဲ့ဟာလေး လိုချင်တာ အဲ့လိုတွေဖြစ်ပြီး ပျော်နေကြတာဗျ။ ပန်းပဲထုသလိုပေါ့ အဟိ။
အဲ့ဒီမှာ ဘာကွာသလဲဆိုတော့ ဒီအပေါက်ထဲ ဒီအတံ သွင်းကြတာချည်းပါပဲ။ တစ်ချက်ချင်းသွင်းရင်း သူ့မျက်နှာ ကိုယ့်မျက်နှာလေး စိုက်ကြည့်ရင်း ရင်ထဲမှာ လိင်ဆက်ဆံလို့ ရလာတဲ့ ဖီလင်တစ်ခုထဲတင်မကဘူး မျှော်လင့်ချက်တွေနဲ့ဗျာ၊ ရင်ထဲ တလှပ်လှပ်ကိုဖြစ်ပြီး ကြည်နူးလိုက်ရတာ အရမ်းပဲ။ ကျနော် ပြောတာတွေက ခင်ဗျားတို့အတွက် နားလည်ရ ခက်ချင် ခက်နေလိမ့်မယ်။ အဲ့ဒီတုန်းက ခံစားချက်က ကျနော် ပြောခဲ့တဲ့အတိုင်းပဲ။
ကိုင်း! တော်ပါပြီ အုပ်တဲ့ဟာလေးတွေ ဖတ်ချင်လို့ပါဆိုနေ မဆိုင်တာတွေ အာလူးဖုတ်တာ များကုန်ပြီထင်တယ် အဟီး။ အပေါ်က အဆက်ကလေး ဆက်ပြောကြစို့။ မူးမူးနဲ့ လျှောက်ရွှီးတာ လက်လွန်သွားတယ်။ ဆောရီးပဲ ညီအစ်ကိုတို့။
အဲ့ဒီညက ဆရာမလေးဆီ ပြန်သွားတဲ့ အကြောင်းလေး ဆက်ပြောမယ်နော်။ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး ဖိန့်ဖိန့်နဲ့ ဂိုဒေါင်မှာ လော်လီတွေ ကုန်လာတင်တာကို တာလီမှတ် ဘာညာတွေ ဝင်လုပ်ပေးတာ မိုးစုံးစုံး ချုပ်သွားတယ်။ အားလုံးပြီးတော့မှ ရေမိုးချိုး ထမင်းစား၊ တစ်နေ့တာ လုပ်ငန်းဆောင်တာတွေကို အဒေါ်တွေဆီ ရီပို့တင်၊ လူလိမ္မာလေးအထာနဲ့ ဧည့်ခန်းထဲထိုင်နေတဲ့ အဘွားကို ဇက်ကြောလေး ဘာလေး ပလက်ကင်ဆွဲ၊ စကားစမြည်ပြော အစရှိတာလေးတွေ လုပ်ပြီးတော့မှ အိမ်သာတက် သွားတိုက် ခြေလက်ဆေး ခပ်တည်တည်နဲ့ အိပ်ယာဝင်တော့မလိုလို လုပ်ပြီး လူပျိုဆောင်ဖက် ဝင်လာခဲ့တယ်။ ( အိမ်မကြီးမှာ လူကြီးတွေနေပြီး ခြံဝိုင်းထဲမှာပဲ နောက်ထပ် အိမ်တစ်ဆောင် ဆောက်ထားပြီး ကျနော့်ဖာသာ တစ်ယောက်ထဲ အိပ်တာ ) နည်းနည်းလေး လူခြေတိတ် ညဥ့်နက်လာတော့မှ တံခါးကို အသာလေးဖွင့်ပြီး လစ်ထွက်လာခဲ့လိုက်တယ်။ ဆရာမလေးအိမ်ဖက်ကို ပုန်လျှိုးကွယ်လျှိုး ဒိုးလာခဲ့တာပေါ့။ နေ့လည်က အဆင်ပြေထားတာဆိုတော့ လူလည်း အပျော်လွန်နေတော့ကာ လမ်းမနဲ့ခြေထောက် ထိတယ်လို့တောင် မထင်ဘူး။ လှစ်ကနဲ လှစ်ကနဲကို ဖြစ်နေတော့တာပဲ။
ဆရာမလေးရဲ့ခြံဝင်းထဲ ကျော်ဝင်လိုက်ပြီးတာနဲ့ ခြေသံလုံလုံနဲ့ အိမ်ဘေးကနေပတ်ပြီး နောက်ဖေး လှေကားကနေ အသာလေး အသံမမြည်အောင် တက်သွားလိုက်တယ်။ အိမ်အပေါ်ထပ် နောက်ဖေးတံခါးမကြီးက သာသာလေး စေ့ရုံစေ့ထားပေးတာကိုး။ ဟိုတခါကလို အပင်ပေါ် တွယ်တက်ဖို့ မလိုတော့ဘူး ဟီး။
ဆရာမလေးရဲ့ အိပ်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ မီးရောင်လေး ထွက်နေတာနဲ့ တံခါးကို အသာလေး ဖိတွန်းကြည့်လိုက်တော့ ပွင့်သွားတယ်။ အခန်းထဲရောက်သွားပြီး တံခါးကို ဂျက်ထိုးလိုက်တယ်။ ဘေးဘီဝဲယာကို အသာလေး အကဲခတ်လိုက်တော့မှ ကုတင်ပေါ်မှာ နံရံကိုမှီပီး စာအုပ်တစ်အုပ် ဖတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို မီးချောင်းရောင်ဖွေးဖွေးအောက်မှာ တွေ့လိုက်ရတယ်။ ကုတင်ဘေးက စာကြည့်စားပွဲပေါ်မှာ တရုတ်ကက်ဆက်ကလေးနဲ့ သီချင်း မတိုးမကျယ်လေး ဖွင့်ထားသေးတယ်။ ကျနော် အမှတ်မမှားဘူးဆိုရင် ဟယ်ရီလင်းရဲ့ အချစ်ရယ် ပေါင်မုန့်တစ်လုံးရယ်.. ဘဝကို ငါရောင့်ရဲတယ်.. ဆိုတဲ့ အသံကို ကြားလိုက်ရတယ် ထင်ပါတယ်။
ကုတင်နားကပ်ပြီး ရပ်၊ လက်ပိုက်ပြီး ကြည့်နေလိုက်တော့ ဖတ်လက်စ စာအုပ်လေးကိုချ၊ အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ လက်နှစ်ဖက်ကို ကမ်းပေးတယ်။ ကိုဖိုးသက်လေး ချို့ဆီလာပါဦးကွယ် ဆိုတဲ့ ဟန်ကလေးပေါ့ဗျာ။ ကျနော်လည်း ဟန်ကိုမဆောင်နိုင်ပါဘူးဗျာ။ ကုတင်ပေါ် အတင်းတက်ပြီး အိစက်စက် ကိုယ်လုံးလေးကို ဆွဲဖက်ပစ်တော့တာပါပဲ။ သနပ်ခါး ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး လိမ်းထားလို့လား မသိဘူး မွှေးလိုက်တာမှ အရမ်းပဲ။ ရေမိုးချိုး ခေါင်းလျှော်ထားတော့ ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေဆီက တရော်ကင်မွန်းနံ့လေးကလည်း သင်းမြမြရယ်။ သူအမြဲဝတ်နေကြ အိမ်နေရင်း ရှပ်အင်္ကျီလေးကို ခပ်မြန်မြန်ပဲ ကြယ်သီးဖြုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ အောက်က ဘာမှမဝတ်ထားဘူးဗျ။ ဝါဝင်းနေတာပဲ ချိုဗူးထွားထွားကြီးတွေက။
မီးရောင်အောက်မှာဆိုတော့ အပျိုကြီးက ရှက်သွားလား မသိဘူး။ ကျောဖက်ရောက်နေတဲ့ ဆံပင်အရှည်တွေကို ရင်ဘတ်အရှေ့ဖက်ကို ဆွဲယူပြီး ချိုဗူးတွေကို ဖုံးလိုက်ရင်း အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြလာသေးတယ်။ ဘယ်ရမလဲဗျာ နေ့လည်က အရသာခံပြီး ချစ်ခဲ့ရတာ မဟုတ်တော့ အခုလို လွတ်လွတ်လပ်လပ်မှာ အားရပါးရ ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပြီး ချစ်တော့မှာဆိုတော့ ဆံပင်တွေကို ဆွဲဖယ်ပစ်ပြီး အသေအချာ ကြည့်တော့တာပေါ့။ လက်နဲ့ပင့်ကိုင်ပြီး အသေအချာကို လေ့လာတော့တာ ဟီဟိ။ တထွေးကြီးဗျာ အိစက်စက်ကြီး ကိုင်လို့ကောင်းလိုက်တာ။ သူ့လက်ကိုဆွဲယူပြီး ကျနော့်ပုဆိုးကို ဖြေချ၊ အောက်ကမာန်ဖီစပြုလာတဲ့ ရမ်ဘိုထိပ်ဖူးကိုလည်း ကိုင်ခိုင်းထားလိုက်တယ်။
“ အရမ်းဖြစ်လာပြန်ပြီ မြန်လိုက်တာ”
လို့ တိုးတိုးလေး ကပ်ပြောလာတယ်ဗျ။ ကျနော့်ကောင် တအားတောင်လာတာကို ပြောချင်တာ အဟိ။ သူ့ကိုပြန် မဖြေအားတော့ဘူး။ ချိုဗူးကြီးနှစ်လုံးကို ဘယ်ညာပြောင်းစို့ရင်း အလုပ်များနေပြီလေ။ အပေါ်ကလည်း စို့နေသလို သူ့ထမီလေးကို ဖြေပြီး အဖုတ်ကိုလည်း လှမ်းကလိကြည့်တယ်။ စိုအိအိ ဖြစ်နေပြန်ပြီဗျ။ ကျနော် မရောက်လာခင်ကတည်းကကို စိတ်ကူးယဥ်နေတယ် နေမယ်။
ကျနော့်အင်္ကျီကို ဆွဲမပြီး ရင်ဘတ်ကို လက်ဖဝါးတစ်ဖက်နဲ့ ပွတ်ပေးနေပြန်တယ်။ လက်တစ်ဖက်က ရင်ဘတ်ကို ပွတ်ပေး၊ နောက်တစ်ဖက်က ဂွင်းထုပေးနေတော့ အတော်ဇိမ်ကျတာဗျား။ ကျနော်ကလည်း ချိုဗူးကိုချေရင်းစို့၊ အဖုတ်နှိုက်နဲ့ အလုပ်ကိုများနေတာ။
အဲ့လိုတစ်ဆင့်ချင်း အရသာခံနေရာကနေ ဆရာမလေးက ကျနော့်ကို အတင်းတွန်းလှဲတော့တာပဲ။ အိပ်ယာပေါ် ကျနော် ပက်လက်ဖြစ်သွားတယ်။ ရင်ဘတ်ဟပြဲဖြစ်နေတဲ့ သူ့ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပစ်လိုက်၊ ခါးက ထမီလေးကိုပါ ဂွင်းလုံးချွတ်ပစ်လိုက်တော့ ဖင်တုံးလုံးဖွေးဖွေးလေးကို ဖြစ်ကရောပဲ။ ကျနော့် အင်္ကျီနဲ့ ပုဆိုးကိုပါ ကူချွတ်ပေးလိုက်တော့ ကျနော်ပါ ဖင်တုံးလုံးပေါ့။ ပြီးတာနဲ့ ပက်လက်လှန်နေတဲ့ ကျနော့်ကို တက်ခွတော့တာပဲ။ တက်ပြီး ထည့်တာလည်း မဟုတ်ဘူးရယ်။ ကျနော့်မာတင်းနေတဲ့ ဒုံးပျံအချောင်းလိုက် ဗိုက်မှာကပ်နေတာကို အဖုတ်နဲ့ဖိပြီး တက်ပွတ်နေတာဗျာ။ ဘယ်လိုကြီးမှန်းကိုမသိဘူး ခံရတာ။ အဖုတ်အမြောင်းလိုက်နဲ့ ဒုံးပျံအချောင်းကို ဖိကပ်ထားတာ စိုအိအိကြီး အဲ့ဒါကို ဖိပြီး တဇွိဇွိနဲ့ ပွတ်တာ။
ကျနော်လည်း သူလုပ်ချင်တာ လုပ်ပါစေဆိုပြီး လွှတ်ထားပေးလိုက်တယ်။ ငုံ့ငုံ့ပြီး ကျနော့်နှုတ်ခမ်းကိုလည်း စုပ်သေးတယ် အောက်ကလည်း ဖိပြီးပွတ်သေးတယ် ရှုပ်နေတာပဲ။ တအင်းအင်းနဲ့လည်း ညည်းသံလေးက ထွက်နေသေးတာ။ ခဏကြာတော့ ကျနော်လည်း မအောင့်နိုင်တော့ဘူး။ လက်ထောက်ပြီး ထထိုင်၊ ဆရာမလေးကို ဆွဲလှဲပြီး လှဲအိပ်ခိုင်းလိုက်ကော။ ပြီးတာနဲ့ ပေါင်ကြားထဲ ဒူးထောက်ပြီး တန်းထည့်တော့တာပဲ။
ဖြေးဖြေးချင်းပေါ့။ ဝင်တယ်ဗျာ။ စီးပြီး အိကနဲအိကနဲပဲ တစ်ဝက်လောက်ထိ ပုံမှန်ပဲ ဝင်ချသွားတယ်။ ပြန်ထုတ်တယ် ထပ်ဖိထည့်တယ်။ ၅ ချက်လောက် လုပ်ပြီးတာနဲ့ အဆုံးထိ ဆောင့်ချလိုက်တာ ဆီးခုံချင်းကပ်တဲ့ အထိပဲ။ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ လူကိုငြိမ့်နေတာပဲ။ အသာလေး ကိုယ်ကိုကိုင်း ခေါင်းငုံ့ပြီး လက်တစ်ဖက် ချိုဗူးကိုချေ၊ ကျန်တဲ့ချိုဗူးတစ်လုံးကို စို့၊ ဖွဖွလေး မနာအောင် ကိုက်ကစားရင်း ဇိမ်နဲ့လိုးတော့တာပဲ။ အခုမှ ဒုတိယအကြိမ်မြှောက် အရသာခံရတာဆိုတော့ မြန်မြန်မပြီးချင်ဘူးလေ။ ဒါကြောင့်မကြမ်းပဲ ဇိမ်နဲ့လုပ်တော့တာ။
သူကလည်း ကျနော့်ကျောပြင်ကို သိုင်းဖက်ပြီး ပွတ်သပ်ဆော့ကစားလိုက်၊ ကိုဖိုးသက်လေးရာ.. ချစ်လိုက်တာကွာ ဆိုပြီး နားရွက်နား ကပ်ပြောလိုက်နဲ့ အချစ်သည်းပြနေတော့ ဘယ်လိုမှန်း မသိပါဘူးဗျာ။ မိနစ် ၂ဝ လောက် အဲ့လိုလေး လိုးနေရင်းနဲ့ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို အတင်းဖက်တွယ်လာရင်း တွန့်တွန့်တက်၊ သက်ပြင်းမောကလေး ခပ်ရှည်ရှည်ချသွားတာနဲ့ ကျနော်လည်း အောင့်ထားသမျှ လျှော့ချလိုက်တယ်။ ပူနွေးနွေး အချစ်ရည်တွေက အဖုတ်အသစ်စက်စက်ကလေးထဲ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ပန်းကုန်ရော။ ဒီလိုနဲ့ငြိမ်ပြီး ဇိမ်ယူနေလိုက်ကြသေးတယ်။ တော်တော်လေးကြာတော့မှ ဆွဲချွတ်ပြီး ထမီနဲ့ ကျနော့်ဒုံးပျံကို သေချာသုတ်ပေး၊ သူ့အဖုတ်ကအရည်တွေပါ ပြောင်အောင် သုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ အဝတ်တွေတော့ ပြန်မဝတ်ဖြစ်ကြတော့ပဲ ဖင်တုံးလုံးလေးတွေနဲ့ ဖက်အိပ်ပြီး မှိန်းနေကြတာတာပေါ့။
ကျနော် ခဏလောက် အိပ်ပျော်သွားသေးသလား မသိဘူး။ တော်တော်ကြာတော့မှ ကျနော်မှိန်းနေရာကနေ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်လာတယ်။ စကတည်းက ကျနော် အဖုတ်လျက်တာကို ရှက်ရှက်နဲ့ ခံလာတဲ့မိန်းမက ပြုံးစိစိနဲ့ ကျနော့်ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး ဒုံးပျံကို လျှာနဲ့ဆော့နေတာဗျား။ သန်တုန်းမြန်တုန်း အရွယ်ဆိုတော့ ချက်ချင်း ပြန်တောင်လာတော့တာပေါ့။ ပထမဆုံးအကြိမ်ဆိုတော့ သေချာတော့ ဘယ်လုပ်တတ်ပါ့မလဲ။ တခါတခါသွားနဲ့ ခြစ်ခြစ်မိတိုင်း လူကို တွန့်တွန့်တက်သွားတယ်။ ဒါနဲ့ အသာလေး သူ့လက်ညှိုးတစ်ချောင်းကို ဆွဲယူပြီး ကျနော့်ပါးစပ်နဲ့ စုပ်ပြလိုက်တယ် အဟီး။ သွားနဲ့ခြစ်တာ မဟုတ်ဘူး နာတယ်။ နှုတ်ခမ်းနဲ့ သွားတွေကို ဖိပြီး ကာထားပြီး စုပ်ရတယ်ဆိုတာမျိုး လုပ်ပြလိုက်တယ်။ (ချမ်းကို နင်လုပ်ဖူးလို့လားတော့ လာမမေးကြေး။ ကြိုပြောထားတယ်နော် ဟိုမသာကြီးတွေကို ကြောက်လို့ ဟီးဟီး)
အဲ့ဒီတော့မှ အဆင်ပြေသွားတာ သွားနဲ့မခြစ်မိတော့ဘူး။ တော်တော်ကြီး မခံနိုင်တော့ပဲ မာတင်းလာတော့မှ ကုတင်စောင်းမှာတင်ပြီး ထပ်လိုးတယ်။ ကျနော်က ကြမ်းပြင်မှာ မတ်တပ်ရပ် သူ့ကို ကုတင်စောင်းမှာ ပေါင်ကြားပက်လက် အိပ်ခိုင်းပြီးတော့ပေါ့။ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးတော့တာပဲ။ လူကို အီစိမ့်နေတာပဲ ကောင်းချက်။ အရှက်သည်းလွန်းတဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စလေးကို မီးချောင်းအလင်းရောင်အောက်မှာ ဖင်တုံးလုံးချွတ်ပြီး အားရပါးရ လိုးပစ်တာကိုး ဟီး။ နို့တွေမှာ လက်ချောင်းရာတွေတောင် ထင်သွားမလား မှတ်ရတယ်။ အားရပါးရ ညှစ်ချေပြီး အောက်ကလည်း ကော်ကော်ပြီးကို လိုးပစ်တာ။ သူကလည်း ကြမ်းလိုက်တာဟာ.. ကြမ်းလိုက်တာဟာနဲ့ကို ဖြစ်နေရော။
အဲ့ဒီမှာတင် နောက်ထပ်တစ်ချီ ထပ်ပြီးသွားပြန်တယ်။ ပြီးသွားလို့ ခပ်တင်းတင်းဖက်ပြီး မှိန်းနေကြရင်း
“ ကိုဖိုးသက်လေး ချို့ကိုချစ်လား ချို့ကိုချစ်လား”
လို့ ခဏခဏ မေးတယ်။ ကျနော်ကလည်း တရွှတ်ရွှတ်နမ်းရင်း
“ ချစ်တာပေါ့ဗျာ၊ ချစ်လို့ စစချင်းမှာတင် ဖုတ်ဖုတ်လျက်ပစ်တာ မှတ်မိတယ်မလား”
လို့ ရယ်ချင်လျှက် ပက်ကျိအသံနဲ့ ပြောလိုက်တော့..
“ အကျင့်ပုတ်လေး ပါးစပ်ကြမ်းလိုက်တာ”
ဆိုပြီး အတင်းပါးစပ်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ လာလာပိတ်တယ် ဟီး။ ဒီလိုနဲ့ပဲ အိပ်လိုက်၊ နှိုးလာလိုက်၊ ထပြီးလိုးလိုက် လုပ်နေကြတာ မိုးလင်းတဲ့အထိပဲ ဆိုပါတော့။ ယောကျာ်းနဲ့မတွေ့ဖူးတဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စ တောင့်တောင့်လေးနဲ့ လူပျိုပေါက်ကလေးကိုးဗျာ။ အသေအကြေ လုပ်နိုင်တာပေါ့။ သွားပါပြီတော်.. လူကို ဖွတ်ဖွတ်ကို ကြေပါကောလားရှင်တဲ့ ပြုံးစိစိလေးနဲ့ ပြောပုံလေးကို မှတ်မိနေပါသေးတယ်လေ။
မနက်ဝေလီဝေလင်းအထိ စုစုပေါင်း ၆ ခါလောက်ရှိမယ် ထင်တာပဲ။ နားလိုက် လိုးလိုက် လုပ်နေကြရင်း မိုးကိုလင်းသွားတာ အဟိ။ ဖင်ကိုကြိမ်းပြီး လူကိုမျှော့နေတာပဲတဲ့ ဟီးဟီး။ (အဖုတ်လို့မပြောရဲဘူး ရှက်နေတာ)
“ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ကြောက်သွားရောလား”
လို့ မေးတော့
“ အို! ကြောက်နေပါဦးမယ်။ ဒါအကုန်ပဲလား အားမရလိုက်တာတော်”
ဆိုပြီး မျက်နှာပြောင်ချော်ချော်လေး လုပ်ပြပြီး နောက်နေသေးတာဗျ ဟားဟား။ မိုးလင်းခါနီးလေးမှ အသာလေး အိမ်ထပြန်လာခဲ့လိုက်တယ်။ စစချင်းဆိုတော့ ပိုဇေရှင်စုံအောင် မစမ်းရသေးဘူးဗျာ။ တကယ်တမ်း ဆရာမလေးရဲ့ ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က ခါးကျင်ကျင်လေးနဲ့ တင်ပါးအိအိကားကားလေး ဆံပင်အရှည်ကြီးက တင်ပါးဖုံးတဲ့အထိရှည်လို့ ဆိုတော့ကာ လေးဖက်ထောက်ပြီးသာ ဆော်လိုက်ရလို့ကတော့ ဆိုတာမျိုး တွေးခဲ့တာတွေ လက်တွေ့ အကောင်အထည် မဖော်ရသေးဘူး။ နောက်နေ့တော့ တွေ့ပြီပေါ့လေ အဟိ။
အဲ့လိုချစ်ရေးချစ်ရာတွေ အလွန်အဆင်ပြေခဲ့ကြပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်းမှာတော့ မမထားနဲ့အပါတို့ (ဆူပါအိုက်စ်ကို ပြောတာ မဟုတ်ပါ) မိုးမမြင်လေမြင်ပေါ့။ အီဖေကိုယ်ကလည်း ထစ်ကနဲဆို ဖြောင်းကနဲ ထထောင်တတ်တဲ့ အရွယ်မို့လားဗျာ။ သူကလည်း မောင်ဆိုးဆိုးလေး တစ်ယောက်လို ချစ်တာပါ သိလား ဘာညာနဲ့သာ ပြောနေတာ လူလစ်လို့ ကျနော်အနားကပ်ပြီး လက်ဆော့လိုက်တာနဲ့ အောက်ကရွှဲနစ်နေပြီ အဟိ။ (သိပ်မခံချင်ရှာဘူး)
စအဆင်ပြေပြေချင်း တစ်ရက်နှစ်ရက်မှာဆို မီးပွင့်မတတ် အုပ်မိခဲ့ပေမယ့် (၂ ယောက်လုံး အပျော်ကြီး ပျော်နေကြတာ) နောက်ပိုင်းရက်တွေကြတော့ နည်းနည်းလျှော့လိုက်ရတယ်။ ဆရာမလေးက မနိုင်ရင်ငံတွေ လျှောက်လုပ်တာ အရေးမကြီးဘူး ကြာရင် ရိုးကုန်အီကုန်မယ် ကိုဖိုးသက်လေး.. တဲ့ အဟီး။ ရှင်လေးက ကလေးပဲရှိသေးတာ ကျမကိုရိုးသွားလို့ ပစ်ပြေးသွားရင် ချိုသေလိမ့်မယ် ဆိုလားဗျာ။ အဲ့လိုပြောလာရင် စိတ်ပေါက်ပေါက်နဲ့ ဘာမပြောညာပြော အတင်းဖက်ဖက်နမ်းပေးလိုက်တယ်။ ငြိမ်ခံနေပြီး လွှတ်ပေးလိုက်တော့မှ ဪ! မိချိုမေ ညည်းလည်း တသက်လုံး အရှက်ကြီးသမျှ အခုတော့ ရှုံးပါပေါ့လားတဲ့ သူ့ဖာသာသူ ရေရွတ်ရင်း ကျနော့်ကို ချစ်မဝတဲ့ မျက်ဝန်းနက်နက်ကလေးတွေနဲ့ ငေးကြည့်နေတတ်ပြန်တယ်။
ကျနော်ကလည်း မပေးရင် အတင်းမယူပါဘူး။ တကယ်ချစ်တာကိုး။ တခါတလေ သူ့အိမ်ရောက်သွားပေမယ့် လက်ဖျားနဲ့တောင်မတို့ပဲ စကားလေးဘာလေး ထိုင်ပြော၊ သူအိမ်မှုကိစ္စလေးတွေ လုပ်နေတာကို ကြည့်ကောင်းကောင်းနဲ့ ထိုင်ငေးကြည့်ရင်း ကြည်နူးနေတာပါပဲ။ ပြန်ခါနီးမှ နဖူးလေးကို ရွှတ်ကနဲ မွှေးမွှေးပေး၊ ကိုဖိုးသက်ရဲ့ ဇနီးလောင်းဆရာမလေး တာ့တာဆိုပြီး နောက်တောက်တောက်လုပ် နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ခဲ့တာမျိုးပေါ့။ အဲ့ဒါက လျှို့လျှို့ဝှက်ဝှက်လေးနေရတဲ့ သမီးရည်းစားဘဝမှာပေါ့ဗျာ။ ယူဂျီအချစ်ပေါ့ ဟီး။
နောက်သိပ်မကြာလိုက်ဘူး မြေပေါ်ရောက်သွားရော။ ကျနော်တို့ အချစ်ဇာတ်လမ်းကို ပြောပါတယ်။ နားတွေရှုပ်ကုန်ပြီလား မသိဘူး။
ကျနော့်မူလပင်ကိုယ်စိတ်က တစ်ခုခုဆို ဇွတ်လျှောက်လုပ်တတ်တဲ့ သောက်ကျင့်ရှိတယ်ဗျ။ တိတ်တိတ်လေး လူမသိသူမသိ ကြိုက်နေတာ ၃ လလောက်ကြာမယ် ထင်တယ်။ တစ်ရက် ကျနော်တို့ အိမ်က ကထိန်ခင်းရော ဆိုပါတော့။ မနက်ဖြန် ကထိန်ဆိုရင် ဒီနေ့လိုက အချက်အပြုတ် ဘာညာကိုး။ ခြံကကျယ်တော့ ခြံထဲမှာပဲ ဆွေမျိုးမိတ်သဟာတွေနဲ့ တရုန်းရုန်း ချက်ကြပြုတ်ကြ ဖြစ်နေတယ်။ ကြုံလို့ပြောရရင် ကျနော့်အဘွားမှာ မောင်နှမ ၁၄ ယောက်ရှိတယ်။ အဲ့ဒီ ၁၄ ယောက်က ပေါက်ဖွားလာတာတွေ အကုန်ပေါင်းလိုက် ဘယ်လောက်အမျိုးတွေများလိုက်မလဲ စဉ်းစားသာကြည့်ကြပေတော့ အဟီး။ ဒါတောင် ဟိုဖက်ဒီဖက်တွေ မပေါင်းထည့်ရသေးဘူး။ ထားလိုက်ပါတော့။
အဲ့ဒီမှာ မိသားစုကထိန်ဆိုတော့ ခင်ရာမင်ရာတွေပါ ချက်ရေးပြုတ်ရာမှာ လာကူကြတဲ့အခါ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေကလည်း ကျနော့်ဒေါ်လေးဘော်ဘော်ဆိုတော့ ဟင်းရွက်လှီးတဲ့ ဓားလေးကိုင်ပြီး မနက်ခင်းကတည်းက စက်ဘီးလေးနဲ့ ရောက်လာပြီး လာဝင်ကူနေတယ် ဆိုပါတော့။ ပထမတော့ ကျနော်လည်း ကိုရွှေဘတို့နဲ့ အသားငါး ခုတ်ထစ်၊ ဒယ်ကြီးမွှေ၊ ဟိုလုပ်ဒီလုပ် ကာလသားတွေစုစုနေရာမှာ ခပ်တည်တည် လုပ်နေသေးတယ်။ ဆရာမလေးက ကြက်သွန်နွှာ၊ ဟင်းရွက်လှီးတဲ့နေရာမှာ ကျနော့်အမျိုးထဲက ကြီးဒေါ်တွေ၊ အစ်မဝမ်းကွဲတွေနဲ့ အဖွဲ့ကျနေတာပေါ့။ ကျနော့်ကို တစ်စက်ကလေးမှ လှည့်မကြည့်ဘူးရယ်။ ဒီကောင်က သူများ ကိုယ့်ကို အခါတိုင်းလို ချစ်ရည်ရွှန်းလဲ့နေတဲ့အကြည့်မျိုးနဲ့ တစ်ချက်တစ်လေ ရှိုးလာမလား မျှော်နေတာ သောက်ဖက်တောင် မလုပ်ဘူး။ လူက နည်းနည်း ကျွဲမြီးတိုလာရော ဆိုပါတော့။
ဒါနဲ့ နေ့လည်ထမင်းစားချိန် ရောက်သွားတော့ ချက်ပြုတ်တဲ့လူတွေ ထမင်းဟင်းစားသောက်ပြီး ထုံးစံအတိုင်း ခဏနား ကွမ်းဆေးလက်ဖက်လေး၊ရေနွေးကြမ်းလေးမော့၊ တဝါးဝါး တဟားဟား လုပ်နေကြတဲ့အချိန်၊ ပက်လက်ကုလားထိုင်လေးနဲ့ ခြံထဲဆင်းထိုင်ရင်း လက်ဖက်ရည်အချိုလေးမော့၊ စီးကရက်လေး တစ်ဖွာဖွာနဲ့ တပြုံးပြုံးလုပ်နေတဲ့ အာဏရှင် မယ်မယ်ခင့်ကို လှမ်းမြင်လိုက်ရတယ်။ (ကျနော့်အဘွားကို ပြောတာပါ အဟီး၊ အားလုံးက ကြောက်ရတာကိုး အဲ့ဒီအဘွားကြီးကို)
အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်ခေါင်းထဲက ဘတ်သီး ဖျတ်ကနဲ လင်းသွားတယ်။ လူတွေကလည်း စုံနေတယ်လေ။ မထူးပါဘူးပေါ့။ ကျစ်ဆံမြီး တုတ်တုတ်ရှည်ရှည်၊ သနပ်ခါးပါးကွက်ကျား တစ်ပတ်နွမ်းခါးတိုအင်္ကျီ ကျောက်စိမ်းရောင်၊ ထမီအဝါဖျော့ဖျော့လေးနဲ့ လူတွေကြားထဲ အပြုံးချိုချိုလေးနဲ့ထိုင်နေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးအရှေ့ သွားရပ်ပြီး လက်ဆွဲပစ်လိုက်ကော အဟီး။ လန့်သွားတဲ့ မျက်နှာလေးကို အခုထိတောင် မြင်ယောင်မိသေး။ မသိမသာလေး ရုန်းသေးတယ်။ ဘယ်ရမတုန်း အတင်းကိုဆွဲထူမပြီး အဘွားရှေ့ကို ခေါ်သွားလိုက်တယ် ဟဲဟဲ။ လူတွေကလည်း ဟာကနဲဖြစ်ပြီး ဝိုင်းကြည့်နေကြတာပေါ့။ စီးကရက်လေး လက်ကြားညှပ်ပြီး ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ အဘွားကို
“ အဘွား! ဒါသားရဲ့ချစ်ချစ်လေ၊ သိတယ်မလား ဆရာမလေးကို အဟဲ ..”
ဆိုပြီး မျက်နှာပြောင်တိုက်ပစ်တာ။ အဘွားက
“ ဟေ! အဟုတ်လား”
ဆိုပြီး အံ့ဩနေတဲ့ပုံစံနဲ့ ဖြစ်နေရော။ ဒေါ်ခင်ချိုမေလေးခင်မျာ ခေါင်းလေးငုံ့ မျက်နီာလေးက ဇီးရွက်လောက်ပဲ ရှိတော့တယ် ဟားဟား။ ကျနော်သာ လက်အတင်းမကိုင်ထားရင် ထွက်တောင်ပြေးမလားပဲ။ အသားကဖြူဆွတ်ဆွတ်ဆိုတော့ မျက်နှာတစ်ခုလုံး နီမြန်းတဲ့အထိ ရှက်နေတာ။
“ ဆရာမလေး ကျမမြေးလေးပြောတာ ဟုတ်ရဲ့လား..”
ဆိုပြီး အဘွားလှမ်းမေးတာကို ပြန်မဖြေရဲရှာဘူး။ ခြေတုန်လက်တုန်နဲ့ ခေါင်းငြိမ့်ပြတယ်။
“ အလိုတော်.. ထူးဆန်းချက် အဟေးဟေး”
လို့ ပြောပြီး အဘွားက မျက်လုံးတွေ ပိတ်သွားမတတ် ရယ်နေပါလေရော။ သူ့မြေး ပေါက်လွှတ်ပဲစားလေးကို ဘယ်လိုလုပ် ကြိုက်သွားပါလိမ့်ဆိုတဲ့ ပုံစံမျိုးပေါ့လေ။ ကျနော့်လုပ်ပေါက်ကြောင့် ခြံထဲကလူတွေကလည်း တခွိခွိ တခစ်ခစ်နဲ့ တီးတိုးသဖန်းပိုး ဖြစ်ကုန်ကြပြီ။
“ အဘွား.. ဆရာမလေးကို သဘောကျတယ်မလား”
ဆိုပြီး မေးလိုက်တော့ ဒေါ်ခင်ခင်က
“ ကျပါ့တော် ကျပါ့၊ ကျက်သရေရှိပြီး ချောချောလှလှကလေးပဲဟာ၊ ငါ့မြေးလို လူဆိုးကို ဘယ်လိုထိန်းမလဲ ကြည့်ချင်စမ်းပါဘိ” တဲ့။
“ ဒါဆို သဘောတူတယ်ပေါ့”
လို့ ထပ်မေးလိုက်တော့ အဘွားက
“ ငါ့မြေးသဘောပါအေ၊ ကလေးမလေးအတွက်တော့ စိတ်မကောင်းဘူးဟဲ့ ဟေးဟေး”
ဆိုပြီးး နောက်နေပြန်သေးတာ။ အဲ့ဒီတစ်နေ့ခင်းလုံး ရှိသမျှလူအကုန် ကျနော်နဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးကိုပဲ ဝိုင်းစနေကြတာ ဒေါ်ခင်ချိုမေလေးခင်မျာ ခေါင်းတောင် မဖော်နိုင်ရှာတော့ပါဘူး။ ကျနော့်ကိုလည်း ဇွတ်လျှောက်လုပ်ရမလားဆိုပြီး အတော်ဒေါဖောင်းသွားပုံရတယ်။ အံတကြိတ်ကြိတ်နဲ့ ဂျိုကြည့်ကို လှမ်းလှမ်းကြည့်နေတာ ဟီးဟီး။ ကျနော့်အဒေါ်တွေကအစ ဟဲ့ တူမလေး ဘာညာနဲ့ ဝိုင်းကြပ်တာခံနေရတော့ ရှက်ရှာမှာပေါ့။ နဂိုက မျက်နှာကျောမာမာနဲ့ အပျိုကြီးဟန်ရှုတင်းတင်းလေး အထာနဲ့ နေလာတာကိုး။
အချက်အပြုတ်ကိစ္စတွေ ပြီးခါနီးတော့ ဆရာမလေး ပြန်ဖို့ပြင်တယ်။ စက်ဘီးလေးထုတ် အဘွားကို နှုတ်ဆက်နေတုန်း ကျနော်ကလည်း ခပ်တည်တည်နဲ့ အမျိုးတွေရှေ့မှာ သုတ်ကနဲထပြီး လိုက်သွားတော့တာ။ အချစ်ကို အိမ်လိုက်ပို့လိုက်ဦးမယ်နော် ဘာညာနဲ့ သောက်ခွက်က ပြောင်လိုက်သေး ဟီး။ အမျိုးတွေ တဝါးဝါး တဟားဟား လုပ်နေတဲ့ကြားထဲကနေ ဆရာမလေးရဲ့ စက်ဘီးကို ဆွဲလုပြီး
“ လာ ချို! မောင်လိုက်ပို့မယ်”
လို့ အဟိ အဘွားရှေ့မှာ အဲ့လို ပိတ်ပက်ပြောပစ်တာ ဒေါ်ခင်ခင်ကတော့ တဟေးဟေးနဲ့ သဘောတွေကျနေတာပေါ့။
မှတ်မှတ်ရရ အဲ့ဒီညနေက ဘဝမှာ ပထမဆုံးအကြိမ်အဖြစ် ကိုယ့်ချစ်သူဆရာမလေးကို စက်ဘီးနဲ့တင်နင်းပြီး လူရှေ့သူရှေ့ ပေါ်တင်တွဲပစ်လိုက်တာပေါ့။ အိမ်ကို တန်းမပြန်ဘူးရယ်။ မြို့ကိုပတ်ပြီး စက်ဘီးလျှောက်နင်းပစ်သေးတယ်။ တလောကလုံး သိစေသတည်းပေါ့။ တစ်မြို့လုံးက မြင်ကုန်ရော။ ကျနော်ကလည်း ပြုံးပြုံးကြီးရယ် ဟီဟိ။ ဗိုက်ကျောကတော့ ပြတ်ထွက်မတတ်ပဲ ဆရာတို့ရေ။ စက်ဘီးကယ်ရီယာ အနောက်ကနေ ထိုင်လိုက်လာတဲ့ ဆရာမလေးက အသားကုန် ဆွဲဆွဲလိမ်တာလေ။ အလိုလေး အမလေး တ တ ရင်း နင်းတာပဲ။ မြို့လယ်ခေါင်မှာ ညနေစောင်းမှဖွင့်တဲ့ ဘဲသားဆန်ပြုတ်တွေဘာတွေ ဝင်သောက်ပစ်သေးတာ။ (ဆန်ပြုတ်သောက်ချင်တာ မဟုတ်ဘူး၊ ကြွားတာ ကြွားတာ အဟီး) မျက်စောင်းလေးတစ်ထိုးထိုးနဲ့ ကျနော်ဘာပြောပြော စကားကို ပြန်မပြောတော့ဘူး။ အပျိုကြီးဆရာမလေး ရှက်ရမ်းရမ်းနေတာ ဟဲဟဲ။
အိမ်ပြန်ရောက်သွားတော့ အိမ်အောက်ထပ်မှာ စက်ဘီးထောင်နေတုန်း သူ့ဖာသူ ကျနော့်ကို မစောင့်တော့ပဲ အိမ်အပေါ်ထပ်အခန်းထဲ ပြေးတက်သွားတယ်။ တန်ဆောင်တိုင်ပွဲတော် ကာလဆိုတော့ သူ့ကျောင်းသူတွေလည်း အိမ်ခဏပြန်နေကြတော့ လူရှင်းနေတယ်။ ကျနော်လည်း ချော့မှရတော့မယ်ဆိုပြီး အသာလေး လိုက်သွားတယ်ဆိုပါတော့။ အခန်းထဲရောက်သွားမှ ကောင်းကောင်း အဆူအဆောင့် ခံရတော့တာဗျို့။ ကိုဖိုးသက်လေး ရှင်ကျမကို ဘာလို့ အရှက်ခွဲတာတုန်း ဘာပြုတယ် ညာပြုတယ်ပေါ့။
ကျနော့်ခြံထဲ ချက်ပြုတ်တဲ့နေရာ ကူလာတာဆိုတော့ တစ်ကိုယ်လုံး ညစ်နေတာတွေကြောင့် ရေချိုးတော့မယ့်ဟန်နဲ့ အဝတ်လေးတွေချွတ် ထမီရင်ခေါင်းလျားလေးနဲ့ ကျစ်ဆံမြီးဆံပင်လေးကို ခွေပြီး ခေါင်းပေါ်တင် ဗျစ်တောက်ဗျစ်တောက်နဲ့ ညောင်နေတာ။ ကျနော်ကလည်း ဘယ်လိုစိတ္တဇမှန်းကို မသိဘူး။ အဲ့လို ဆူဆူဆောင့်ဆောင့်လေး လုပ်နေတဲ့ မိန်းမဆို သိပ်သဘောကျပြီး အုပ်ချင်တာ ဟီဟိ။ ကြာပါတယ်ကွာဆိုပြီး ဘာမှပြန်မပြောတော့ပဲ ရေချိုးဖလား၊ ဆပ်ပြာခွက်၊ ကြေးတွန်းတဲ့ သပွတ်အူလေးတွေ စင်ပေါ်က လှမ်းယူနေတဲ့ ဆရာမလေးကို အတင်းနောက်ကနေ ဝင်ဖက်ပစ်လိုက်တယ်။
“ လွတ်စမ်းကွာ.. သူများတစ်ကိုယ်လုံး နံနံစော်စော်နဲ့ ရွှံစရာကြီး အခုလွှတ်”
ဆိုပြီး ရုန်းတယ်။
“ ဟင့်အင်း မလွှတ်ပူးဗျာ”
ဆိုပြီး အတင်းဂုတ်ပိုးဝင်းဝင်းလေးကို တရွှတ်ရွှတ်နဲ့ နမ်းပစ်တယ်။ ထမီရင်ခေါင်းလျားကို ဆွဲဖြေချပစ်တယ်။ ဟာကွာ ဟာကွာနဲ့ ဆူဆောင့်ဆောင့်နဲ့ အော်တယ်။ ကိုယ်ကိုတွန့်လိမ်ပြီး ရုန်းတယ်။ ဘယ်ရမလဲ အနောက်ကနေ သိုင်းဖက်ထားရင်း ချိုဗူးတွေကို နှိုက်ပစ်၊ တင်ပါးလုံးအိအိလေးကို ကပ်ညှောင့်ပစ်လိုက်တယ်။ ဟင့်!ကနဲ တစ်ချက်ဖြစ်သွားပြီး လက်ထဲကိုင်ထားတဲ့ဟာတွေကို စင်ပေါ်ပြန်တင်၊ ကျနော်ဖက်ထားတာကို ရုန်းထွက်သွားပြီး ကုတင်ပေါ်တက် ဝုန်းကနဲ လှဲအိပ်ချလိုက်တယ်။ ကျောပေးလျှက်ကလေး ခွေခွေလေး ဟီး။
ဆူအောင့်အောင့်လေးဆို အသေအုပ်ပေးချင်တဲ့ ကျနော် လှစ်ကနဲ ကုတင်ပေါ် တက်ပစ်လိုက်ရော။ စိတ်ကောက်နေတဲ့ ဆရာမလေး ဟိုဖက်ကိုလှည့် ထမီပြေလျော့လျော့လေးနဲ့ ခွေခွေလေး လုပ်နေတာကို အသာလေး ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ပြီး အနောက်ကနေ ချိုဗူးကို လှမ်းနှိုက်တော့ ပုတ်ချတယ်။ ရတယ်လေ ဆက်မနှိုက်တော့ဘူး။ အောက်ကထမီကို ဆွဲလှန်ပစ်လိုက်တယ်။ ဖင်ဖွေးဖွေးကြီး ဘွားကနဲ ပေါ်လာကော။
ကျနော့်ရှော့ပန်ကို အတွင်းခံနဲ့ရောပြီး ချွတ်ပစ်လိုက်တယ်။ လူက သောက်ရမ်းတင်းနေပြီဆိုတော့ ဒုံးပျံက ငေါက်ကနဲပဲ။ လူကို အောက်နည်းနည်းလျှော ဒုံးပျံကို အရင်းကနေကိုင်ပြီး တင်ပါးဖွေးဖွေးအိအိကြီးနဲ့ ပွတ်လိုက်၊ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားထဲ အမြောင်းလိုက် လျှောတိုက်လိုက် လုပ်ပေးရင်း ဆော့နေလိုက်တော့ စိတ်ကောက်နေတဲ့ ဆရာမလေးဆီက အသက်ရှူသံ ခပ်ပြင်းပြင်းတွေ ထွက်လာပြီ။ ဒုံးပျံကို ကိုင်၊ ဖင်နှစ်ခြမ်းကြားထဲက အဖုတ်ကို ထိပ်ဖူးနဲ့ ပွတ်သလိုလို ထိသလိုလို ၃-၄ ချက်လောက် သွားသွားဆွပေးလိုက်တော့ တင်ပါးက ကော့ကော့စပြုလာတယ်။ အဲ့လိုဖြစ်လာတိုင်း အသာလေးပြန်ဆွဲထုတ် တင်ပါးပေါ်ကို ဒုံးပျံအချောင်းနဲ့ တဖတ်ဖတ်ရိုက်ပြီး ဆော့နေလိုက်၊ နှစ်ခါလောက် လုပ်လိုက်တော့ ကျွတ်! ဆိုတဲ့ စိတ်မရှည်သံလေး ထွက်လာရော အဟိ။
“ ဆရာမလေး”
“ ဘာလဲ”
“ ချစ်ရတော့မလားဟင်”
“ အပိုတွေ.. ဟွန်း! အင့်”
ခပ်ဆောင့်ဆောင့် အဲ့လိုအပြောမှာ စူဖောင်းဖောင်း အရည်စို့နေတဲ့ အဖုတ်ထဲ ဒုံးပျံကိုဖိ .. ခါးကိုကော့ပြီး သွင်းပစ်လိုက်တာ အီစိမ့်သွားတာပဲဗျာ။ ကောင်းလိုက်တာ။ ဘေးတိုက်တစ်စောင်းလေး ကပ်ညှောင့်ညှောင့်ရင်း လုပ်နေရတာ လူကိုဇိမ်ကျနေရော။ သူလည်း ခံလို့ကောင်းလာမှန်း သိသာလာတယ်။ ကျနော့်လက်ကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့ချိုဗူးတွေပေါ် တင်ပေးတယ်။ အဲ့ဒါနဲ့ပဲ ချိုဗူးတွေကို လှမ်းဆွဲရင်း ကော့ကော့ လိုးနေလိုက်တယ်။
၁ဝ မိနစ်လောက် အဲ့လိုလေးလုပ်နေရင်း ခါးနည်းနည်းညောင်းလာတော့ ဆွဲထုတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ခံလို့ကောင်းတုန်း ဘာလုပ်တာလဲဆိုတဲ့ အလိုမကျတဲ့ အကြည့်လေးနဲ့ ဆတ်ကနဲ လှည့်ကြည့်လာတယ်။ ကျနော်လည်း ဘာမှကိုပြောမနေတော့ဘူး ခါးအထိလှန်တက်နေတဲ့ သူ့ထမီလေးကို အတင်းဆွဲချွတ်ပစ်လိုက်တော့ တင်ပါးကြွပေးလာတယ်။ သူ့စိတ်ထင် လှေကြီးထိုးလုပ်တော့မယ် ထင်နေလား မသိဘူး။ ပက်လက်လှန်ပေးတဲ့အပြင် ခေါင်းကပြေကျလာတဲ့ ကျစ်ဆံမြီးအခွေလေးကို ခေါင်းရင်းဖက် ဖျတ်ကနဲ လွှဲတင်လိုက်သေးတယ်။ ကာမဂုဏ် မီးတောက်လာလို့လား မသိဘူး နှစ်ယောက်လုံး ချွေးစက်ကလေးတွေ စိုစပြုလာတယ်။ ဒါပေမယ့် သနပ်ခါးနဲ့ချွေး ရောထားတဲ့ သူ့ကိုယ်သင်းနံ့လေးက ချိုအီအီလေးရယ်။ ပက်လက်လှန်ပေးနေတာကို တန်းမထည့်သေးပဲ ဒုံးပျံတရမ်းရမ်းနဲ့ ဒူးထောက်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ဘာလုပ်နေတာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်နဲ့ လှမ်းကြည့်လာမှ..
“ လေးဖက်ထောက်ပေး”
“ ဟာကွာ.. ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ”
ဆိုပြီး မျက်နှာလေး ရှုံ့ပြတယ်။
“ ဟေ့အေး.. လေးဖက်ထောက်ပြီး လိုးချင်တာ ကြာလှပြီး။ ကျစ်ဆံမြီးတွေကိုဆွဲ တင်ပါးဝိုင်းဝိုင်းကြီးတွေကို ဖြဲပြီးလုပ်မယ်”
“ အဲ့ဒါ လူလုပ်တာနဲ့ မတူဘူးကွာ တော်ပြီ”
ဆိုပြီး စိတ်အိုက်သွားသလိုလိုနဲ့ စူပုပ်ပုပ်လေး လုပ်ပြတယ်။
“ ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ချစ်တယ်ဆို အလိုလိုက်တယ်ဆို..”
“ ကျွတ်! အတတ်ဆန်းလွန်းတယ်”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ လေးဖက်ထောက်ပေးလာတယ် အဟီး။ ခါးက ကိုင်းကိုင်းလေးလုပ်နေတော့ အဆင်မပြေဘူး။ ဒါနဲ့ လက်နဲ့ဖိချပစ်လိုက်တော့မှ ဟားးး တင်ပါးထွားထွား ဖြူဖြူကြီးက ဝုန်းကနဲပဲ အနောက်ကို ထွက်လာတာဗျာ။ ခါးလေးက သေးကျင်ကျင်လေးဆိုတော့ စဉ်းစားသာကြည့်ကြပေတော့။
ဘာမှ မစဉ်းစားတော့ဘူး ဖင်နှစ်ခြမ်းကိုဖြဲပြီး အဖုတ်ဝကိုတေ့ ဖိသွင်းတော့တာပဲ။
“ အမလေး ကျွတ်ကျွတ်!”
လို့ အော်သံထွက်လာသလို ကျနော့်နားထဲကလည်း လေတွေတောင် ထွက်လာတယ်။ ကြပ်လိုက်တာဗျာ။ ဖြေးဖြေးချင်းပဲ အထုတ်အသွင်း လုပ်နေရတယ်။ အဲ့ဒါတောင်
“ ကိုဖိုးသက်လေး ကိုဖိုးသက်လေး ကြပ်လိုက်တာ ကြပ်လိုက်တာ ဖြေးဖြေး ဖြေးဖြေး”
ဆိုပြီး အော်ရင်း နည်းနည်းရုန်းနေသေးလို့ တင်ပါးလေးပွတ်၊ ကိုယ်ကိုနည်းနည်းကိုင်းပြီး ချိုဗူးတွေလှမ်းကိုင် အဲ့လိုလေးတွေလုပ်ပြီး ချော့နေရသေးတယ်။ အချက်၂၀-၃ဝ လောက် အသွင်းအထုတ်လုပ်လိုက်မှ တော်တော်လေး အဆင်ပြေလာတယ်။ အဲ့ဒီမှာတင် သူ့အဖုတ်က ရှုံ့ပွပွတွေ ဖြစ်လာပြီ။ သူပြီးတော့မယ်ဆိုတာ ရိပ်မိလိုက်တော့ ဖင်တုံးအိအိတွေကို ကိုင်ပြီး ခပ်သွက်သွက် ဆောင့်ပေးနေမိပြီ။
နောက်ပိုင်း မြန်လာတဲ့အပြင် ဆောင့်ချက်တွေပါ ကြမ်းလာတယ်။ နို့တွေကိုပါလှမ်းဆွဲ ခပ်ကြမ်းကြမ်းချေပြီး တဖန်းဖန်းဆောင့်လိုး ၊ နည်းနည်းညောင်းလာရင် ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီးတွေကိုပါ လက်နဲ့ရစ်ပြီးဆွဲ (တအားတော့ မဆွဲပေးရက်ဘူး) စိတ်ကူးထဲကအတိုင်း အရိုင်းဆန်ဆန် လုပ်လိုက်ရတော့ ကြာကြာကို မအောင့်နိုင်တော့ပါဘူး။ မီးကုန်ယမ်းကုန် ပိတ်ပိတ်ဆောင့်ရင်း ကျနော့်အချစ်ရည်တွေကို ပန်းထုတ်ပစ်လိုက်မိတယ်။ လူတစ်ကိုယ်လုံးကို ဓာတ်လိုက်သလိုပဲ ကျင်တက်သွားပြီး သုတ်ရည်တွေ တထုတ်ထုတ်နဲ့ ပန်းထည့်ပစ်လိုက်မိတာဗျာ။
ပြီးသွားပြီဆိုတာနဲ့ ကျနော်လည်း လက်ကလွှတ်လိုက်ရော ဆရာမလေးနဲ့ မှောက်လျှက်ကလေး ကုတင်ပေါ် ဝုန်းကနဲပဲ။ အဖုတ်နဲ့ဒုံးပျံ တပ်ထားလျှက် ဖိကျသွားရင်း သူ့နားရွက်ကလေးတွေကို ဖွဖွကိုက်
“ ချစ်တယ်နော် ဆရာမလေး”
လို့ မောနေတဲ့ကြားထဲက ပြောလိုက်မိသေးတာဗျ။ ဆရာမလေးခင်မျာ တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ပြီး ပြီးသွားတဲ့ အရသာ၊ အရှက်အကြောက်ကုန်တဲ့အထိ ဖင်ကုန်း ဆံပင်ဆွဲပြီး အလိုးခံလိုက်ရပြီဆိုတဲ့ အသိစိတ်ရယ်ပေါင်းပီး တိတ်တိတ်လေး မှိန်းနေလိုက်တာ အသံကိုတိတ်လို့ပေါ့လေ။
..........................................................
အဲ့ဒီလို လူသိရှင်ကြား ဖြစ်ပြီးတဲ့ နောက်မှာတော့ ကျနော်နဲ့ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးဟာ ခင်ဗျားတို့ အသေအချာ မသိလောက်တဲ့ တောင်တန်းတွေဝန်းရံထားတဲ့ မထင်မရှားမြို့ကလေးမှာ လူတကာ ငေးမောအားကျရတဲ့ စုံတွဲလေး ဖြစ်လာတယ်ပေါ့ဗျာ။ ငချိုကန်းရယ် ကြွားပြန်ပြီလို့ ဆိုချင်လည်း ဆိုကြပါတော့။ ကြွားလက်စနဲ့ ဆက်ကြွားပါရစေတော့။
ပေတိပေစုတ် ဖြစ်ကတတ်ဆန်းနေတတ်တဲ့ ကျနော့်ပုံစံတွေ ပြောင်းလာတာကိုးဗျ။ ရှည်လျားလွန်းတဲ့ ဆံပင်ကို မဖီးမသင်၊ အဝတ်အစား ဖြစ်သလိုဝတ်တတ်တဲ့ ကျနော့်ပုံစံက အမြဲတမ်း လမ်းသရဲရုပ်ပေါက်နေတတ်တာကနေ ဆရာမလေးလက်ချက်နဲ့ ဆံပင်ဂုတ်ထောက်၊ ဘေးခွဲ သပ်သပ်ရပ်ရပ်ညှပ်( ကိုဖိုးသက်လေးက အခုမှ ရေလည်သန့်သွားတယ်၊ ကျမကောင်ချောလေးဆိုပြီး ချော့မော့တော့ ပျော်တာပေါ့ဗျာ ။( သည်းခံပြီး ဖတ်ပါ)
ကျနော့်ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်တွေကအစ မာတင်ရှပ်အဖြူ မီးအိုးထိုးပြီးသား၊ လက်အဖျားကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ခေါက်၊ အောက်က သော့တံဆိပ်ကုလားပုဆိုး အပြာနုနုလေးနဲ့၊ တခါတလေ အဲရိုးစပို့ရှပ်နဲ့ ဂျင်းပင်န်..၊ ပွဲရုံမှာ အလုပ်လုပ်တဲ့အခါ ခေါင်းလောင်းဘောင်းဘီနဲ့ ဂျင်းရှပ်ကြပ်ကြပ်ကလေးကို တံထောင်ဆစ်အထိခေါက် အဲ့လိုလေးတွေပေါ့ဗျာ။ သူဆင်ပေးတာဗျ။ သူက ဒါဝတ်ဆို ဝတ်ရတာမျိုးပေါ့။
ကျနော့်ချစ်သူ ဒီဇိုင်နာဆရာမလေး။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း သန့်သန့်ပြန့်ပြန့်နဲ့ လူတကာ ငေးလောက်အောင် ဝတ်စားဆင်ယင်တတ်တာကိုး။ ဆံပင်အရှည်တစ်ထွေးကြီးကို ကျစ်ဆံမြီးအရှည်ကြီး တန်းလန်းချ၊ ခါးတိုအင်္ကျီ၊ ထမီအဆင်လှလှလေး ပိပြားအောင်ဝတ်၊ ပါးကွက်လှလှလေးနဲ့ ခေါင်းမှာ စံပယ်ပန်းတွေဝေနေအောင် ပန်ချင်ပန်ထားတတ်တာမျိုးဆိုတော့ အလုပ်အားလို့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက် ညနေဖက် စက်ဘီးလေးနဲ့ မြို့ပတ်ကြပြီဆို တစ်မြို့လုံး ဝိုင်းငေးနေကြတာရယ်ဗျ။ စုံတွဲမိုက်မိုက်လေးပေါ့။ ပြောရရင် ဒဏ္ဍာရီဆန်ကုန်မယ်ထင်တယ် အဟီး။
နောင်နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာသွားပြီးတဲ့နောက် မွေးရပ်မြေကို ကျနော်ပြန်သွားတဲ့အထိ အဲ့ဒီခေတ်ကိုမှီတဲ့ လူတွေက ကျနော့်ကိုမြင်ရင် တဖွဖွနဲ့ စမြုံ့ပြန်ကြတုန်းပဲ။ (အမလေးနော်! အဲ့ဒီတုန်းက ကိုဖိုးသက်နဲ့ ဆရာမလေး မြို့ထဲစက်ဘီးနင်းပြီး ဘဲသားဆန်ပြုတ်လာသောက်မယ့် ညနေစောင်းအချိန်ကို မျှော်နေရတာ ကျမတို့ ကလေးတွေကော၊ အစ်မတွေ အဒေါ်တွေကအစ..။
ဟဲ့ဟဲ့ ဟိုမယ် လာပြီ လာပြီ ဆိုတာနဲ့ အိမ်ရှေ့ဝရံတာကနေ ထွက်ထွက်ငေးကြတာ၊ ဖြူဖြူချောချော အင်မတန်လိုက်ဖက်တဲ့ စုံတွဲကလေးကိုး အားကျစရာပေါ့ ဘာညာပေါ့ဗျာ အဟီး) ကျနော့်အိမ်က လူကြီးတွေကလည်း ဆရာမလေးလက်ချက်နဲ့ လူရုပ်ပေါက်လာတဲ့ ကျနော့်ကိုကြည့်ပြီး သဘောတွေကျနေကြတာပေါ့လေ။
အဖွားကဆို ဆရာမလေး ဆရာမလေး ကျမမြေး ချွေးမလောင်းလေးဆိုတာ ပါးစပ်ဖျားက မချတော့ဘူး။ အိမ်ကိုတံခါးမရှိ ဓားမရှိ အတင်းဝင်ခိုင်း ထွက်ခိုင်းနေတော့တာပဲ။ နောက်တစ်ခုက ကျနော့်ဇာတ်လမ်းတွေ ဖတ်ခဲ့ဖူးတဲ့ ညီအစ်ကိုတို့ သတိထားမိမယ်ထင်တယ်။ ကျနော်ဟာ ငယ်စဉ်က အင်မတန် violence ဖြစ်တဲ့ ချာတိတ်ဗျ။ နှုတ်ကြမ်းသလို လက်ကလည်း ပါတတ်တယ်။ "သစ်သားရုပ်ထု" ဇာတ်လမ်းထဲက ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ ငယ်ငယ်က ယောကျာ်းလေးသူငယ်ချင်း ဆိုတာလေ။ အဲ့ကောင်ကို ကျနော့်ချစ်သူနား ပွတ်သီးပွတ်သပ် လုပ်ရပါ့မလားဆိုပြီး (ခေါင်ရည်မူးမူးနဲ့) လက်လိမ်ချိုးလိုက်မိတယ်။
အူတိုတာပေါ့ဗျာ။ မူးမူးနဲ့ သွားသောင်းကျန်းတုန်းက သောင်းကျန်းပြီး ဆရာမလေး ဒေါပွတော့ လစ်ပြေး၊ ၃-၄ ရက်လောက် ရှောင်နေလိုက်တယ်။ နောက်တော့ မနေနိုင်ပါဘူး။ တစ်ညနေ ကြောက်ကြောက်နဲ့ သွားတွေ့တော့ စကားကိုပြန်မပြောတော့ဘူး။ ဒေါဖောင်းနေတာ။ တစ်နေကုန် ပေကပ်ပြီး အိမ်မပြန်ပဲ ကပ်နေနေတော့မှ နောက်ဆုံး စိတ်ဆိုးပြေသွားတယ်။ အဆစ်အနေနဲ့ ပါးတစ်ချက်တော့ အချခံလိုက်ရတယ် အဟီး။
စိတ်ဆိုးမပြေသေးတာကို ချော့တယ်ဆိုပြီး မီးဖိုခန်းထဲကျောပေးရင်း ဟင်းချက်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို ဂျိုင်းအောက်က လက်လျှိုပြီး ချိုဗူးသွားနှိုက်လိုက်တာ။ (မသိဘူးလေဗျာ အဲ့ဒါမျိုးလုပ်ရင် မိန်းမတွေက စိတ်ကောက်ပြေတယ်ဆိုလား ကိုရွှေဘမြှောက်ပေးတာ ဟီး) တစ်ခါထဲ ဆတ်ကနဲလှည့်လာပြီး ဟင်းမွှေနေတဲ့ ယောင်းမကို ညာလက်ကနေ ဘယ်လက်ပြောင်းကိုင်.. ငါ့ကိုဘာမှတ်နေသလဲဟင် ဆိုပြီး ညာလက်နဲ့ အားရပါးရလွှပြီး ပါးပိတ်ချပစ်တာ မျက်လုံးထဲ မီးကိုပွင့်ကရောပဲ။ အီဖေကိုယ်တို့က အဲ့ဒီချာတိတ်အရွယ်ကတည်းက မူယာမာယာက ခပ်များများရယ်ဗျ။
အံကိုတင်းတင်းကြိတ်ပြီး ကျန်တဲ့ပါးတစ်ဖက်ကို ထပ်ထိုးပေးရင်း
" မကျေနပ်သေးရင် ထပ်ချလိုက်ဦး တစ်ဖက်ကျန်သေးတယ်"
ဒေါသထွက်နေရာက ကြောင်ကြည့်နေရော။
" ဟိုနေ့က ရန်ရှာမိတာ ချစ်လွန်းလို့ပါဗျာ"
အသံက တုန်ခါအက်ကွဲ ငိုသံတွေဘာတွေပါလို့ ဟိ။ အော်စကာစာရင်း ဝင်သွားမယ်။ မျက်နှာပျက်သွားပြီ ငါတော့ကလေးကို ပါးရိုက်မိပြီဆိုတဲ့ နောင်တမျက်လုံးတွေနဲ့ငေးကြည့်နေတယ်။
" ဆရာမလေး ပြောဖူးပါတယ်။ ကျနော်က ဘာမှမသိ နားမလည်သေးတဲ့ ချာတိတ်လေးပါဆို ကျနော်မှားပါတယ်။ ဒါပေမယ့် တစ်ခုတော့ ဂတိပေးတယ်။ ကျနော့်ဖက်ကတော့ ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေးကို ဘယ်တော့မှ လက်နဲ့တောင်မရွယ်ဘူး သိလား"
မျက်ရည်တွေရစ်ဝဲပြီး ခြေတုန်လက်တုန်နဲ့ ကျနော့်ရှေ့မှာ ဆောက်တည်ရာမရ ဖြစ်နေပြီ။
" ကျနော်က ချစ်ရတဲ့ကောင်ကိုးဗျာ။ တုန်နေအောင်ကိုချစ်တာ သိလား"
ပြောရင်း ဆတ်ကနဲ လှည့်ထွက်ပစ်လိုက်တယ်။ စိတ်ထဲမှာတော့ အမလေး .. ကိုဖိုးသက်လေး မသွားရဘူးဆိုပြီး အော်ခေါ်ပါစေပေါ့ အဟိ။ အော်တော့မခေါ်ဘူး မီးဖိုခန်းအပေါ်ဝအရောက် လူက အပြင်မရောက်လိုက်ဘူး။ အနောက်ကနေ အတင်းဖက်ပြီး ဆွဲထားတာ။ ကျောပေးထားတော့ ကျနော့်မျက်နှာ သူဘယ်မြင်မလဲ။ ကြိတ်ပြုံးလေး ပြုံးနေတာပေါ့။ ငါကွပေါ့ ဟဲဟဲ။
အမလေး ပြန်လှည့်ပြီး ရင်ချင်းအပ် ဖက်ထားလိုက်တော့ ငိုလိုက်တာ တသိမ့်သိမ့်ကို တုန်နေရော။ ချို့ကို စိတ်နာသွားပြီလား၊ ချို မကောင်းဘူးနော်၊ ချို မကောင်းဘူး၊ ကိုဖိုးသက်လေး အရမ်းနာသွားပြီလား ဘာညာနဲ့ မျက်ရည်တွေကြားထဲကနေ ကျနော့်ပါးကိုမော့ပြီး လက်ဖဝါးနဲ့ ဖွဖွပွတ်ရင်း ချော့ချက်။ ကိုယ်ကလည်း ဒိုင်ကြောင်တွေ ပြန်ပစ်တာပေါ့။ အသာစီးပြန်ရထားပြီ မဟုတ်လား ဟဲဟဲ။
မနာပါဘူး ဒါလေးများ၊ ဆရာမလေး ဓားနဲ့ထိုးတောင်ခံရဲတယ်၊ ချစ်တာကိုး ဒါပေမယ့် ရင်ထဲတော့ ဘယ်ကောင်းမလဲ ငါ့ကိုရိုက်ရက်တယ်လို့ ကျဉ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ စိတ်မဆိုးပါဘူး။ အခု ကျနော် အိမ်ပြန်တော့မယ်ဗျာ လွှတ်တော့.. ဘာညာပေါ့။ အို! မပြန်ရပါဘူး ချို့ကို စိတ်နာသွားပြီ ကိုဖိုးသက်လေး ပစ်သွားတော့မှာ ချိုသိတယ်။
ဒီမယ်ကြည့်စမ်း ချို့မျက်နှာကိုကြည့် (အံကြိတ်ပြီး မျက်နှာမော့ထားလိုက်တယ်။ သူက အတင်း ကျနော့်မျက်နှာကို လက်ဖဝါးနှစ်ဖက်နဲ့ ညှပ်ပြီး ငုံ့ခိုင်း) ချို့ကိုချစ်တယ်ဆို၊ ချစ်တယ်ဆို၊ ခွင့်လွှတ်နော် မသွားရဘူး ချိုသေမှာသိလား။ ပြွတ်ပြွတ် (အတင်း ခြေဖျားထောက်ပြီး နမ်း) မီးဖိုခန်းထဲ အဲ့လိုတွေ ဖြစ်ပျက်ပြီးသကာလ။ တအင့်အင့် ရှိုက်သံတွေ တဖြေးဖြေး တိုးတိတ်လာ၊ တောင့်တောင့်ကြီးဖြစ်နေတဲ့ ကျနော်ကလည်း မူလကီသွန်နီ လုပ်နေရာကနေ လျော့သွား။
အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ တူးနေတဲ့ ကြက်သားအာလူးဟင်း မွှေးမွှေးလေးနဲ့ နယ်ဖတ်ထားတဲ့ ထမင်းလေးကို ခွံ့နေတဲ့ မျက်ရည်စီးကြောင်းနဲ့ မျက်နှာငယ်ငယ် ရူပဗေဒဆရာမလေးရယ်။ သူခွံ့ကျွေးတာကို ခန့်ခန့်ကြီးစားနေတဲ့ ဇာတ်လိုက်ကျော် မောင်ဖိုးသက်ရယ်ပေါ့။
ကလေးဆိုးကြီးလို မူနွဲ့နွဲ့ရယ် ဟီး။ ဆရာမလေးခင်မျာလည်း ကလေးထိန်းနေရသလိုဖြစ်မယ် ထင်ပါရဲ့ဗျာ။ ထမင်း ပလုတ်ပလောင်းစားရင်း ပြန်ဆူလိုက်သေးတာ။
" ခင်ညားကို ချစ်ရတာလည်း မတန်ပါဘူးဗျာ။ ဇာတ်လမ်းအစမှာကတည်းက သနပ်ခါးတုံးနဲ့ အထုခံ၊ အခုလည်း ပါးအချခံရနဲ့ လူကို ခံဖက်ချည်းပဲ ဖြစ်နေတယ်" လို့။
အဲ့ဒီတော့မှ ငိုမဲ့မဲ့ဆရာမလေးက ပြုံးရယ်လာတော့တယ်။
" ဒါပေမယ့် ငါနင့်ကို ချစ်ပါတယ် ကိုဖိုးသက်လေးရာ။ ငါ့လမ်းသရဲ အချစ်တုံးလေး"
လို့ ပြောရင်း ထမင်းဆက်ခွံ့နေတယ်။ ညစာစားသောက် ဆေးကြောပြီးတော့မှ အချစ်နလံထကြတယ်။ အိမ်အပေါ်ထပ် သူ့အခန်းထဲဝင် ကုတင်ပေါ်မှာ လဲလျောင်းရင်း ပွတ်သီးပွတ်သပ်ကလေး နေကြတာပေါ့ဗျာ။ ရန်ဖြစ်ပြီးတော့ ပြန်ချစ်ကြရတာလည်း ဖီးလ်တစ်မျိုးပဲ မဟုတ်လား။ ကျနော်ပြောခဲ့ဖူးသလိုပဲ သူက ကျနော့်ထက် ၆-၇ နှစ်နီးပါး ကြီးတယ်။ အရှက်အကြောက် ကြီးတယ်။
အဲ့လိုတွေထဲကမှ စွန့်စားပြီး ချစ်ခဲ့ရတာဆိုတော့ အခုလို အကြောင်းတရားတွေကြောင့် ကျနော်ထားသွားမှာ ဘာညာ စိုးပုံရတယ်။ (အပျိုကြီးလေးရဲ့ သောကပေါ့ဗျာ) အတင်းကို ချော့နေတော့တာ။ သူ့ဖာသူ တတွတ်တွတ်နဲ့ချော့၊ ကျနော့်သောက်ကျင့်ကလည်း သိတဲ့အတိုင်းပဲ သူချော့နေတာ ပြုံးပြုံးကြီးခံ၊ ချော့တဲ့အနေနဲ့ တရွှတ်ရွှတ်မွှေးတာခံရင်း မသိမသာ ထမီကို ဖြေလျော့ရင်း အဖုတ်နှိုက်တော့တာပဲ ဟီး။ နည်းနည်းလက်ဆော့ပြီးတာနဲ့ လေသံမာမာနဲ့ ပိတ်ဟောက်လိုက်သေးတာ။
" ပါးချခံရတာ မကြေဘူး သိလား"
(ဘလောက်စ်နိပ်စိတွေကို ဖြုတ်၊ ဘရာစီယာအောက်က ချိုဗူးကို လှမ်းနှိုက်ရင်း ပြော။ မျက်နှာငယ်လေးနဲ့ ဘေးတိုက်လှဲအိပ်ရင်းက ပါးကိုလာကိုင်ရင်း ပွတ်ပေးနေတယ်)
" လျော်ကြေးပေး"
" ဟုတ်"
ဘာဆက်ဖြစ်လဲဆိုတာတော့ ကိုယ့်ဖာကိုယ် ဆက်တွေးကြပေတော့ဗျာ။
----------------------------------------
အကယ်၍ ဒီဇာတ်လမ်းကိုဖတ်နေတဲ့ ခင်ဗျားဟာ ချမ်းကိုရေးခဲ့သမျှ စာတွေသာ ဖတ်ဖူးခဲ့မယ်ဆိုရင် ရူပဗေဒဆရာမလေးနဲ့ သူချစ်တဲ့ လူဆိုးလေးဖိုးသက်တို့ရဲ့ ဇာတ်သိမ်းကို ကြိုသိနေကြမှာပါ။ ကျနော်ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ " ကျနော်နှင့် ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး" ရဲ့ ဇာတ်သိမ်းခန်းကို မှတ်မိကြသေးမယ် ထင်ပါတယ်။ အဲ့ဒီဇာတ်လမ်းမှာ ရူပဗေဒသင်တဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေဟာ သူချစ်တဲ့ ကိုဖိုးသက်လေးနဲ့ ချစ်စခန်းအဖွင့်လွန်ရာက အမေဖြစ်တဲ့သူက မိသွားခဲ့ပြီး ညားကြလေသတည်းပေါ့။
ဟိုးအရင် ကျနော်ရေးသမျှ ဇာတ်လမ်းတွေ ၃-၄ ပုဒ်ရဲ့ ဇာတ်သိမ်းတွေဟာ ပျော်စရာတစ်ကွက်မှ မရှိခဲ့ကြတော့ တချို့ ကျနော့်ညီအစ်ကိုတွေက အင်မတန်ရက်စက်တဲ့လူဗျာ ဘာညာဆိုပြီး စကားတင်းဆိုခဲ့ကြတာမို့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေးရဲ့ ဇာတ်သိမ်းကို ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် သိမ်းခဲ့ပါတယ်။
ဇာတ်ရံဖြစ်သူ ချောချောတောင့်တောင့် မမဝါဟာ ကျနော်ချစ်တဲ့ ကိုတပ်ကြပ်ကြီးကို ညွှန်းဆိုထားတဲ့ ဇာတ်ကောင် "ဘကြီးထောင်" နဲ့ ညားလေသတည်း လုပ်လိုက်သလို တစ်ဖက်ကလည်း ဗိုက်ကလေးပူလာတဲ့ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးဟာ အိမ်ထောင်ဦးစီး ကိုဖိုးသက်လေးကို နိုင့်ထက်စီးနင်း လုပ်နေဟန် ချစ်စဖွယ်လေးဖြစ်အောင် ရေးပြမိခဲ့ပါတယ်။
ချဉ်ခြင်းတက်ပြီး ဖဲရိုက်ချင်တယ် ပူဆာတဲ့ ကိုယ်ဝန်ဆောင် ဆရာမလေးနဲ့ ညအိပ်ခါနီးတိုင်း "ဟောလီးဝုဒ်" ဆွဲပေးရတယ် ဘာညာကနေ.. မွေးလာတဲ့ကလေးဟာ ဒေါ်ခင်ချိုမေ့လို ဆံပင်လှလှ အိအိလေးနဲ့ ချစ်စဖွယ် တီတီတာတာ ပြောတတ်ပြီး ဖိုးသက်လို ဇွတ်တရွတ်ဆန်တဲ့ သမီးချောလေး ဖြစ်လာပါစေဆိုပြီး စိတ်ကူးယဉ်နေဟန်နဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ပိတ်သိမ်းခဲ့တာ ခင်ဗျားတို့ မှတ်မိကြမှာပါ။ ဒါပေမယ့် လက်တွေ့ဘဝက အဲ့လိုမှ မဟုတ်ခဲ့တာပဲလေ။
အခု ကျနော် ခင်ဗျားတို့ကို ပြောပြနေတဲ့ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးဆိုတာ စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်း မဟုတ်ဘူးဗျ။ ဘဝထိုထိုမှာ မကြုံချင်သော်လည်း ကြုံဖူးခဲ့ရသော မဆုံချင်သော်လည်း ဆုံခဲ့ရသော ဖြစ်ချင်တာတွေ မဖြစ်ခဲ့ရပဲ ဖြစ်ချင်သလိုတွေ လျှောက်ဖြစ်ခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံ တစ်ခုရယ်လေ။
ဒီကိုယ်တွေ့ကို စရေးခါစက အင်မတန်အူရွှင်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ခင်ဗျားတို့ သတိထားမိခဲ့ကြမလားပဲ။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ငယ်ဘဝ ပြန်ရောက်သွားသလို ခံစားနေရတာကိုး။ ဟာသလေးတွေဖောက် တဟီးဟီးတွေနဲ့ လျှောက်ရေးပြခဲ့သမျှ နောက်ပိုင်းရောက်လာတဲ့အခါ ဆက်မရေးရဲတော့ဘူးရယ်။
ကွန်ပြူတာရှေ့ ထိုင်ဖြစ်ခဲ့သမျှတွေ ပြန်တွေးကြည့်မိတဲ့အခါ ကျနော့်မျက်လုံးတွေဟာ ညအမှောင်ထုထဲကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့ ငေးနေမိရင်း နောက်ဆုံး သက်ပြင်းချ ကွန်ပြူတာကို ပြန်ပိတ်လိုက်ရတာတွေ များခဲ့တယ်။ အခု နောက်ဆုံးအနေနဲ့ ကျနော် မပြီးပြီးအောင် အားတင်းပြီး ရေးလိုက်ပါတယ်။ ခင်ဗျားတို့ဖတ်ချင်တဲ့ အိပ်ယာပေါ်က အချစ်စခန်းတွေ မပါတော့ပါဘူး။ စိတ်မရှုပ်ချင်ရင် ဆက်မဖတ်ပဲ ဒီနေရာတင်ပဲ ရပ်လိုက်ပါတော့။ ဇာတ်သိမ်းလိုက်ပါတော့မယ်။
------------------------------------------
အပေါ်မှာ ရေးခဲ့သလိုပါပဲ။ ကျနော်နဲ့ ဆရာမလေးဟာ ရန်ဖြစ်လိုက် ပြန်ချစ်လိုက်နဲ့ ကျနော်တို့မြို့ကလေးရဲ့ လူတွေငေးမော အားကျရတဲ့ စုံတွဲလေးအဖြစ်၊ မိဘအသိုင်းအဝိုင်းကအစ ဘာမှပြောစရာ မလိုတော့အောင် အဆင်ပြေနေခဲ့ကြတဲ့ နောင်အခါမှာ ပျော်ရွှင်စရာ ညားကြလေသတည်းဆိုတဲ့ နတ်သမီးပုံပြင်ထဲက ဇာတ်သိမ်းမျိုးကို မျှော်လင့်ကြတဲ့ အခြေနေမျိုးပေါ့ဗျာ။ အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ ခင်ဗျားတို့သိတဲ့အတိုင်း ပိတ်ထားတဲ့ တက္ကသိုလ်တွေ ပြန်ဖွင့်တယ်ဗျ။ ကျနော်ဟာ အိမ်အလုပ်မှာ လုံးဝနှစ်မြုပ်နေခဲ့ပြီးသား ဖြစ်နေပြီ။
ဆိုလိုတာက အရာရာ ကိုယ့်ခြေကိုယ့်လက်နဲ့ လူကြီးတစ်ယောက်လိုကို ဖြစ်နေတာ။ မိရိုးဖလာ ကုန်သည်ပွဲရုံဘာညာမှာ လက်လွှတ်လို့ရတဲ့ အနေအထား ဖြစ်နေခဲ့ပြီ။ မကြာခင် မိန်းမယူတော့မယ်ဆိုတဲ့ ရည်ရွယ်ချက်ကလည်း ရှိနေပြီ။ ပြဿနာက ဘာလဲဆိုတော့ကာ ကျောင်းပြန်တက်ဆိုတဲ့ အမိန့်ဗျ။
အမိန့်ဆိုတာ ကျနော့်အဖွားတို့ ကြီးဒေါ်တို့ဆီက လာတာမဟုတ်ဘူး။ ဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေဆီက လာတာ။ ဂွကျကုန်ရော ဆိုပါတော့။ မတက်ချင်တော့ပါဘူးဆိုတာ လက်မခံဘူးရယ်။ ကိုဖိုးသက်လေးက ကလေးပဲရှိသေးတာ မတက်လို့ရမလားဆိုပြီး ကွိုင်ရှာကော။
ဘွဲ့ရတော့လည်း အချိန်တန် အိမ်ပြန်ပြီး အိမ်အလုပ်ကို ဦးစီးရမှာပဲ မဟုတ်လား ဆိုပြီး ကျနော် သွားမတက်ဘူးဗျ။ ပေကပ်ပြီး နေနေတာ။ နောက်ဆုံး ဘွဲ့မရရင် ရှင်လေးကို မယူဘူးတဲ့ ခွီးတယ်လိုမှပဲဗျာ။ ကျနော်က ဒီလိုပြောတယ်။ ဒီမယ်ဆရာမလေး ခင်များအသက် ၂၆..၊ ကျနော်က အေးဆေး၊ တော်ကြာ ကျောင်းလည်းပြီးကော ခင်များလည်း ၃ဝ ကျော်ရောနော်၊ စဉ်းစဉ်းစားစားလုပ်၊ ဒီကြားထဲ ကျုပ်စိတ်ပြောင်းသွားပြီး အသစ်တွေ့လို့ကတော့ ကျန်ရစ်ဖြစ်ကုန်မယ်ပေါ့။
အဲ့ဒါကို ဘာပြန်ပြောလဲဆိုတော့ လျှာမရှည်နဲ့ သွားတက်ဆို သွားတက်ချေ..၊ အသစ်တွေ့တယ် ကြားလို့ကတော့ ဓားနဲ့လိုက်ထိုးမယ်..၊ ရှင့်ကို ပညာရေးတစ်ပိုင်းတစ်စနဲ့ ကျမကို လက်ထပ်တာမျိုး အဖြစ်မခံနိုင်ဘူးတဲ့။
ကျနော် ဘာတတ်နိုင်မှာလဲဗျာ ကိုယ်ကသူ့ကို ချစ်တဲ့အပြင် ကြောက်လည်း ကြောက်ရတာကိုးဗျ။ ဒါပေမယ့် ကျောင်းမပြီးခင် ယူမယ် ဘာညာတော့ ကတိထားရတာပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲ အထုပ်အပိုးတွေ ပြင်ရတော့တာပဲ။ သူကိုယ်တိုင် အိမ်တိုင်ယာရောက် လာစီစဉ်ပေးတာ။ အဝတ်အစားတွေ၊ အသုံးအဆောင်တွေကအစ သူ့စိတ်ကြိုက်ထုပ်ပိုး၊ မှာစရာရှိတာတွေ မှာပေါ့။
စာကြိုးစား.. အဆောင်တကာလည်ပြီး ဖဲရိုက်တယ်ကြားလို့ကတော့ ပါးကွဲမယ်သာမှတ် ဘာညာဆိုတာကို ဟုတ်ကဲ့ပါဆရာမ မှတ်မိပါတယ် ဆရာမပေါ့။ သူ့ဓာတ်ပုံလေးကို စာကြည့်စားပွဲပေါ် တင်ထားရမယ်။ ညအိပ်ခါနီးတိုင်း နမ်းပါ ဆိုတာမျိုးတွေလည်း ပါသေးတယ်။
" ကျနော် ချိုဗူးတွေဘာတွေ ဆာရင် ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ"
လို့ စူပုပ်ပုပ်မျက်နှာနဲ့ ညောင်တော့
" လျှာမရှည်နဲ့ ချို ရှင့်ကို တိတ်တိတ်လေး လာလာကျွေးရင် ပြီးတာပဲမလား၊ သစ္စာတော့ဖောက်မယ် မကြံနဲ့ နှစ်လောင်းပြိုင်သွားမယ်"
တဲ့ ဟီးဟီး။ ကျောင်းတက်ရမယ့်မြို့ကို မသွားခင် တစ်ပတ်လောက်ကတည်းက အိမ်မှာ ညမအိပ်တော့ပဲ ဆရာမလေးဆီ သွားသွားအိပ်၊ ညစဉ်ညတိုင်း အရူးအမူး အချစ်ကြမ်းခဲ့သေးတာပေါ့ဗျာ။ အားရပါးရ ချစ်ကြပြီး အမောဖြေနေကြတုန်း ခပ်တည်တည် ကြေကွဲနေတဲ့အသံနဲ့
" ဆရာမလေးရဲ့ ဆံပင်တွေဆီက ချိုအီအီအနံ့လေးတွေ မနမ်းရှိုက်ရတော့ရင် ကျနော် ရူးကုန်မယ် ထင်ပါရဲ့ မသွားလို့မရဘူးလား"
ဆိုပြီး ချွဲလိုက်ရင်
" ရော့ တစ်ခါထဲ အဝနမ်းသွား ကျမကို ဘာမှအကြောင်းပြချက် လာမပေးနဲ့"
ဆိုပြီး ဟောက်တယ်ဗျ။ အဲ့ဒီနောက်ဆုံးညတွေက ကျနော် မှတ်မိနေတာလေးတွေ ရှိသေးတယ်။ ကျနော့်ကို အပေါ်ကနေတက်ပြီး ရင်ဘတ်ပေါ် လက်ထောက်ထားရင်း အတင်းချစ်တယ်။ ဖရိုဖရဲ ဆံနွယ်ရှည်တွေကြားထဲကနေ တဟင်းဟင်းနဲ့ ပါးစပ်ကလည်း တတွတ်တွတ်တွေ ပြောရင်းပေါ့။
" ချို ဖိုးသက်လေးကို ချစ်တယ်၊ အရမ်းချစ်တယ်၊ ကျမကို ချစ်တယ်မလား၊ ချစ်တယ်မလား၊ အမြဲသတိရကြေးနော် ဟင်းဟင်း၊ ချစ်လိုက်တာကွာ ကျွတ် ဟင်း.."
အောက်နှုတ်ခမ်းကို တင်းတင်းကိုက် ကျနော့်ကို ငုံ့ကြည့်ရင်း တဖန်းဖန်းဆောင့်ချရင်း အဲ့လိုတွေ အော်နေခဲ့တာဗျ။ အခုချိန်ထိ မျက်စိထဲက ပျောက်မသွားသေးတဲ့ မြင်ကွင်းတွေ ဆိုပါတော့ဗျာ။ ဒီလိုနဲ့ပဲ ထွက်တော်မူနန်းက ခွာခဲ့ရပါတယ်။ ဇာတိမြို့ကလေးရယ် မိုက်ဖော်မိုက်ဖက် အပေါင်းအသင်းတွေရယ် (ကိုရွှေဘ အပါအဝင်ပေါ့) ကျနော်ချစ်တဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေရယ်ဟာ အဝေးမှာ ကျန်ရစ်ခဲ့တာပေါ့။ ကျောင်းတက်ရတော့လည်း ကျနော့်အတွက် သိပ်မထူးသလိုပါပဲ။
အတန်းဖော်တွေကြည့်ရတာ အရွယ်မရောက်သေးတဲ့ ကလေးပေါက်စတွေနဲ့ တူနေတာကိုး။ ထားလိုက်ပါတော့ အများသူငှါတွေလို ကျောင်းတက်တယ်၊ စာလုပ်တယ်၊ အားရင် အခန်းအောင်းပြီးး စာဖတ်တယ်၊ ဂစ်တာတီးတယ်ပေါ့။ ဆရာမလေးဆီ တစ်ပတ်ကို စာတစ်စောင် မှန်မှန်ပို့တယ်။ (အဲ့ဒီခေတ်က နယ်ကို ဖုန်းခေါ်ဖို့ဆိုတာ သိတယ်မလား မဖြစ်နိုင်တဲ့ခေတ်) စာထဲမှာ စကားဝှက်တွေ ဘာတွေတော့ ပါတာပေါ့။
" ဆရာမလေးချို ကျနော် သာကူသောက်ချင်စိတ်တွေ အရမ်းဖြစ်နေတယ်ဗျာ" (ကျနော်တို့ချင်း စကားဝှက်နဲ့ အဖုတ်လျက်တာကို ပြောတာ။ ကိုယ်က အဲ့ဒါတွေနှမြောလို့ မျိုမျိုချတာ ဟီဟိ)
အဲ့လိုလေးတွေတော့ ထည့်ထည့်ရေးမိတာပေါ့။ ဆရာမလေးခင်ဗျား ကတိမတည်ဘူး ဟုတ်လား။ ရိက္ခာတွေ လာပို့မယ်ဆို ဘယ်မှာတုန်း ဘာညာ အဲ့လိုလေးတွေ။ ဒါနဲ့ စာသင်နှစ်တစ်ခု ပြီးရော။ ကျနော့်စိတ်တွေ မောင်းတင်ပြီး တောမြို့လေးဆီ ပြန်ပြေးခဲ့တယ်။
အဲ့ဒီမှာ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ဘယ်တော့မှ ပြန်မတွေ့ရတော့ပါဘူးဗျာ။ ပြန်မတွေ့တော့ဘူးဆိုတာက ချာတိတ်ကလေး ကျနော့်ကို ညာပြီး လင်ယူသွားတယ်လို့ မထင်ကြပါနဲ့။ (အဲ့လိုဖြစ်ခဲ့ရင်တောင် ဖြေသာပါဦးမယ်လေ) ကျနော့်ကို ကတိထားခဲ့တဲ့အတိုင်း စာမေးပွဲတွေအပြီးကို ချိန်ဆ၊ နွေကျောင်းပိတ်ရက်မှာ အတူတူပျော်ရအောင်ဆိုပြီး လိုက်လာခဲ့တဲ့ ဆရာမလေးဟာ မတော်တဆမှုတစ်ခုနဲ့ လမ်းမှာ ကွယ်လွန်သွားခဲ့ပါပြီ။
ကျနော် မြင်တောင် မမြင်လိုက်ရပါဘူး။ ဘယ်ပုံဘယ်နည်း အဖြစ်ဆိုးခဲ့ရတယ်ဆိုတာ ကျနော် ပြန်မပြောချင်တော့ပါဘူး။ "နတ်သမီးပုံပြင်" ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းထဲ မူးယစ်ဆေးစွဲနေတဲ့ ဇာတ်ကောင်ရဲ့ စိတ်ကူးယဉ်တဲ့ ဇာတ်ကွက်တွေမှာ ကျနော်ရေးပြခဲ့ဖူးတယ် ထင်တာပဲ။ ဇာတ်သိမ်းကတော့ အဲ့ဒါပါပဲဗျာ။
အရွယ်နဲ့မမျှအောင် ကျနော် ရင်ကွဲခဲ့ရပါတယ်။ တစ်မြို့လုံးကလူတွေ ကျနော့်ကို မြင်ရင် သနားတဲ့အကြည့်နဲ့ ငေးနေကြတာကိုလည်း ပြုံးပြပြီး တုန့်ပြန်ခဲ့ဖူးပါတယ်။ အပြင်ပန်းကြည့်ရင် အင်မတန်မာကျောတဲ့ ချာတိတ်လေးပေါ့ဗျာ။
ဒါပေမယ့် ဟန်ဆောင်နေခဲ့ရတာဗျ။ နောက်တော့လည်း မူးယစ်ဆေးရဲ့သားကောင် ဖြစ်သွားတော့တာပါပဲလေ။ မူးယစ်ဆေးသုံး ကိုယ့်စိတ်ကူးယဉ် ကမ္ဘာလေးထဲ ကျနော့်ဆရာမလေးချိုနဲ့တွေ့။ အဲ့လိုနဲ့ ဆိုးသွမ်းလာလိုက်တာ.. ဆေးဖိုးမရှိတော့ အိမ်ကအဖွားရဲ့ အတွင်းပစ္စည်းတွေ ခိုးပြီးပြေး၊ သင်းချိုင်းကုန်းဇရပ်ကို အိမ်လုပ်ပြီးနေ၊ ကိုရွှေဘတို့ ဝိုင်းဖမ်းပြီး အိမ်ပြန်ခေါ်လာ၊ ငယ်ငယ်က ကျောင်းမှာ ဆုရတိုင်း အဖိုးဖြစ်သူ ဆုချထားတဲ့ ဒေါ်လာပြားတွေ ဗီရိုထဲကခိုးပြီး ပြန်ထွက်ပြေး၊ လုံးချာလည်လိုက် နေခဲ့တော့တာပဲ။ ဘာလို့များ အဲ့ဒီတုန်းက မသေသွားခဲ့ပဲ အခုထိ သက်ဆိုးရှည်နေခဲ့တာလဲ မသိပါဘူးလေ။
အကယ်၍ ကျနော်ဟာ ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေနဲ့ ညားခဲ့မယ်ဆိုရင် အခုခါမှာ သာယာအောင်မြင်တဲ့ အိမ်ထောင်တစ်ခုကို ပိုင်ဆိုင်နေမှာ သေချာတယ်လို့ ရိုးရိုးကလေး ယုံတယ်ဗျ။ အခုလို လူလေလွှင့်တစ်ယောက်အဖြစ်နဲ့ လမ်းပေါ်ရောက်နေမယ် မထင်ဘူး။ ပြန်စရာ အိမ်မရှိ၊ တွယ်တာစရာ မိသားစုမရှိ၊ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘဝကို နေပျော်မပျော် မသေချာ မရေရာတော့တဲ့ လူတစ်ယောက်ဖြစ်နေမှာ မဟုတ်ဘူးလို့ ယုံကြည်နေတယ်။
အခု ကိုယ်တွေ့လေးကို ရေးတဲ့အခါ ခပ်သောသောလေး ရေးလာရာကနေ တုံးတိတိ ဖြတ်ချလိုက်သလို ဖြစ်သွားခဲ့ရင် ဖတ်မကောင်းပေမယ့် ခင်ဗျားတို့ချစ်တဲ့ ညီလေးချမ်းကို အဖြစ်နဲ့ ခွင့်လွှတ်ကြပါဗျာ။
ဒါကို မနည်းအားတင်းပြီး အဆုံးသတ်လိုက်တာပါ။ မဟုတ်ရင် တန်းလန်းနဲ့ ရပ်သွားတော့မယ့် အနေအထား ဖြစ်နေလို့ပါ။ ကိုယ်တွေ့တွေဖတ်ပြီး တိုင်းလည်း ဆဲနေကြမယ် ထင်ပါရဲ့။ ဇာတ်လမ်းရေးတော့လည်း ကွဲ၊ ကိုယ်တွေ့ရေးတော့လည်း မပေါင်းရနဲ့ မင်းတော်တော် မကောင်းတဲ့ကောင်လို့ အပြစ်တင်ရင်လည်း ခံရမှာပါပဲ။ သေချာတာကတော့ ကျနော် ခင်ဗျားတို့ကို မညာခဲ့ပါဘူး။ ခင်ဗျားတို့ကိုချစ်တဲ့ ချမ်းကို......။
----------------------------------------------
တစ်ခါက ရေးခဲ့ဖူးတဲ့ စာပိုဒ်လေး ထပ်ဖြည့်လိုက်ပါတယ်။ လူသေရင် ဘာဖြစ်လဲ ဆိုတာကို ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ကောင်က အမှုန်တွေ ဖြစ်သွားတယ်လို့ ယုံကြည်သတဲ့။ ဘဒ္ဒကမ္ဘာကြီးဟာလည်း အမှုန်တွေနဲ့ပဲ ဖွဲ့စည်းထားတာလို့ အမြဲပြောတတ်သတဲ့။ တစ်စုံတစ်ရာဟာ ပျောက်ကွယ်သွားတိုင်း အမှုန်တွေအဖြစ် ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းသွားတာမျိုးပါပဲလေ။ အကယ်လို့များ ခင်ဗျားတို့ ယခုအချိန်မှာ သက်လတ်ပိုင်းအရွယ် ရောက်နေပြီဖြစ်တဲ့ ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ လူတစ်ယောက်ကို တွေ့ခဲ့ရင် ကိုဖိုးသက်လေးချစ်တဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဘယ်မှာလဲလို့ မေးကြည့်လိုက်ကြပါ။
" လောလောဆယ် သူ အခု ဒီမှာမရှိဘူး။ အမှုန်တွေအဖြစ် ဖွဲ့စည်းနေတယ်။"
လို့ ပြန်ဖြေခဲ့မှာ သေချာတယ်ဗျ။
........................................⭐⭐⭐⭐⭐........................................
ပြီးပါပြီ။
