Friday, December 21, 2012

ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း (၂၀)

ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း (၂၀)

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

ကျော်ကျော် ရန်ကုန်မှာ ရှိနေသေးသည် ဆိုသည့် အသိက ဦးအောင်ဘညိုကို အိမ်တွင်းပုန်း ဘဝကအမြန် ဆုံးလွတ်ချင်အောင်တွန်းအားပေးသည်။ ထို့ကြောင့် ဦးအောင်ဘညိုဆေးမှန်မှန်သောက်နိုင်အောင် ဂရုစိုက် သည်။ ညဖက်အိပ်မပျော်၍ အရက်သောက်မိပါသည် ဆိုသည့်အတွက် ဆရာဝန်က အိပ်စေသည့်ဆေးတွေထည့်ပေး ပုံရသည်။ ညဖက်ဆိုလျှင်လည်း ဦးအောင်ဘညို ကောင်းမွန်စွာအိပ်ပျော်ပါသည်။ စိတ်ထဲမှာ လည်းအရင်အတိုင်း အားအင်တွေပြန်ပြည့်လာသည်ဟု ထင်မိ၏။

ညနေဖက်တွေဆိုလျှင်တော့ စာကြည့်နေရသည့် ဖူးဖူး အညောင်းမမိစေရန် အတွက်သားအဖနှစ်ယောက် လမ်းလျှောက်ထွက်ကြသည်။ တခါတလေ ဖိုးသားလိုက်၏။ ဒါကလည်း ဝေးဝေး လံလံ မဟုတ်ပါ။ ရပ်ကွက် ထဲ အနီးတဝိုက်လောက်သာဖြစ်သည်။ သမီးနှင့် လမ်းထွက်တိုင်း ယောက်ျားလေးတွေ ဖူးဖူး ကိုကြည့်ကြ သည်ကို မြင်လျှင် ဦးအောင်ဘညို ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးဖြစ်ရသည်။ သမီးအတွက် ဂုဏ်ပဲ ယူရမလိုလို၊ စိတ်ပူရမလိုလို နှင့် ဖူးဖူးကတော့ ကောင်လေးတွေကို ဂရုလုံး၀ မစိုက်ပါ။ အဖေ လက်မောင်းကို တွဲပြီး စကားပြော နေဖို့သာ အာရုံထားပုံရသည့် အတွက်ဦးအောင်ဘညို စိတ်ချမ်းသာရသည်။

တခါတလေ လိုက်လာတတ်သည့် ဖိုးသားကမြင်လျှင်တော့ အမကို စတတ်သည်။

“ငါ စိတ်မဝင်စားဘူး၊ ငါက အပျိုကြီးလုပ်မှာ”

“ဆယ်နှစ်စောင့်ကြည့်မယ်၊ ဆယ်နှစ်၊ဆယ်နှစ်”

ဖိုးသားက မချိုမချဉ် ဖြင့်လက်ဆယ်ချောင်းထောင်ပြ၏။

“စောင့်စရာ မလိုဘူး၊ တကယ်ဖြစ်မှာ၊ နင့်လို မျောက်လောင်းတကောင် နဲ့ ဟိုမှာ ပုခက်ထဲမှာလည်း တ ကောင် ရှိသေးတယ်၊ ငါ့မှာ အချိန်မရှိဘူး”

ဖူးဖူး ဆီက ဒီလို ကြားရတော့ဦးအောင်ဘညို စိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ တာဝန်ယူချင်သည့် စိတ်အတွက် ကျေ နပ်မိသော်လည်း ဒီကလေးတွေကြောင့် ဖူးဖူး အရာရာကိုစွန့်လွှတ်ရတာမျိုး မဖြစ်စေချင်ပါ။ အခုတောင် မှ ဆယ်တန်းကို အမှတ်မကောင်းလည်း နေစေတော့၊ ရိုးရိုးမေဂျာ ဘွဲ့တခုလောက်သာယူတော့မည် ဟု ဖူးဖူးပြောနေပြီ မဟုတ်ပါလား။ ဖူးဖူးဆက်ပြောလာသည့် စကားကတော့ ဦးအောင်ဘညို ရင်ကို အေးစေပါသည်။

“ငါက ဖေဖေ နဲ့ပဲတသက်လုံးနေမှာ”

ဦးအောင်ဘညို လည်း ဒီလိုပဲဖြစ်ချင်ပါသည်။ ဖူးဖူး တို့စာမေးပွဲတွေ မစခင်လောက်မှာ မသူဇာတယောက်စစ်ကိုင်းတောင်ရိုးတနေရာတွင် ဒေါ်သုဓမ္မစာရီ ဘဝသို့ ကူးပြောင်းသွားပြီ ဖြစ်ကြောင်း မန ္တလေးက ဆွေမျိုးတွေ လှမ်းအကြောင်းကြားသည့် အခါတွင် သားအဖ နှစ်ယောက် တယောက်ကိုတယောက်ကြည့်၍ ဘာ မှ မဖြစ်သလိုပြုံးမိကြသည်။

“မို့မို့မြင့်အောင်ကတော့ အကယ်ဒမီရသွားတာပဲ”

“ဘာလဲ ဖေဖေ”

“မသုဓမ္မစာရီ ဇာတ်ကားမှာ မို့မို့မြင့်အောင် က အကယ်ဒမီရသွားတယ်လေ၊ မြတ်သူဇာ ကတော့ ဘာရမှာလဲ မသိဘူး”

“သူလိုချင်တဲ့ တရားရ မှာပေါ့ ဖေဖေရယ်”

“သမီး တို့စာမေးပွဲ ပြီးလို့ သွားချင်ရင် ဖေဖေ ပို့ပေးမယ်လေ၊ ဖွားကြည်နဲ့ တူတူသွားကြ”

ဖူးဖူး ကခေါင်းခါသည်။

“လောလောလတ်လတ် ဆိုတော့ မေမေ တွေ့ချင်မယ် မထင်ဘူးဖေဖေ၊ နောက်မှပေါ့ ဖေဖေရယ်၊ မောင် လေး လမ်းလျှောက်တတ်လောက်မှ ခေါ်ပြီးသွားမယ်”

မသူဇာ သမီးပီသပါပေသည်ဟု ဦးအောင်ဘညို တွေးမိ၏။ သွေးအေးစရာ ရှိလျှင်လည်း ဖူးဖူး သွေးအေး သည်။ မသူဇာ ရာသက်ပန် သီလရှင်ဝတ်သွားပြီ ဆိုသည့် ကိစ္စ ကို သူမ၏ စာမေးပွဲလောက်တောင် အရေးမထားသလို မျိုးဖူးဖူး နေနိုင်ခဲ့သည်။ဖိုးသားက စာမေးပွဲ အရင်ပြီးသည်။ ဒါပေမယ့် သူကလည်း အားသည်နှင့် ဂိမ်းဆော့ဖို့သာ စိတ်သန်နေ၍ သိပ် အဖေါ်မရပါ။ အိမ်မှာ ပျင်းနေသည့် ဦးအောင်ဘညို ဖူးဖူး စာမေးပွဲ အပြီးကိုသာ မျှော်ရသည်။ ဖူးဖူး စာမေးပွဲ ဖြေတော့ ဦးလေးစိုး ကိုပို့ မခိုင်းဘဲ ကိုယ်တိုင်မောင်းပို့ဖို့လုပ်သည်။

“ဖေဖေ ကလဲ ဖိုးစိုးပို့ မှာပေါ့”

“သမီး ကလဲ၊ ဖေဖေ ပျင်းလို့ပါ၊ သူများတွေ ဆို အမေတွေ လိုက်ပို့ကြတယ် မဟုတ်လား၊ သမီးကို ဖေဖေပို့ ရ မှာပေါ့”

အတင်းအကျပ်ပြောမှ ဖူးဖူး အလျှော့ပေးသည်။

“ဖေဖေ က လူမမာကြီးမှ မဟုတ်တာ၊ နာတာရှည်လဲ မဟုတ်ဘူး၊ အခန့်မသင့်လို့ ဖြစ်ရတာမျိုးပါ သမီးရယ်”

ကျောင်းရောက်လျှင်တော့ သားသမီးစာမေးပွဲ ဖြေတာလိုက်စောင့်ကြသည့် မိန်းမတွေကသာ များ၍ ကြောင် တက်တက် နိုင်သည်။ အဖေလိုက်လာတာ တော်တော်နည်း၏။ ထို့ကြောင့် ဟိုနားဒီနား ကားလျှောက်မောင်း ခြင်းဖြင့် အချိန်ဖြုန်းရသည်။ စိတ်ကူးပေါက်လျှင်တော့ ရုံးကိုဝင်၏။ ကျော်မင်း ကောင်းကောင်း ကွပ်ကဲထား နိုင်သည်ကိုတွေ့ရတော့ အလုပ်ထဲပြန်ဝင်ဖို့ တောင် ပျင်းချင်သလိုလို ဖြစ်ရသည်။ သို့သော်လည်း အိမ်မှာ ယောင်လည်လည် နေရမည့် အချိန်တွေကို ပြန်စဉ်းစား မိလျှင်တော့ အလုပ်ပြန်ဝင်ချင်လာ၏။

သွားရင်းလာရင်း မမေ့မလျော့ လုပ်တတ်သည်ကတော့ ကျော်ကျော့် ကို တွေ့လိုတွေ့ငြား ရှာကြည့်မိခြင်း ဖြစ် သည်။ ဖူးဖူး တောင်ဒါကို သတိပြု မိသည်။

“ဖေဖေ ဘာဖြစ်နေတာလဲ”

“ဘာလို့လဲ သမီးရဲ့”

“ကားမောင်းတာ စိတ်မပါသလိုပဲ၊ ဟိုကြည့်လိုက် ဒီကြည့်လိုက်နဲ့၊ ရှေ့ကိုလည်း မကြည့်ဘူး”

“သမီးစိတ်ထင်လို့ပါ”

“စိတ်ထင်တာ မဟုတ်ပါဘူး၊ သိတာပါ”

မျက်နှာတည်တည် လေးနှင့် စိတ်ရှုပ်သလိုပြောလာသည့် ဖူးဖူးကြောင့်

“အင်းပါ သမီးရယ်၊ ဖေဖေ သေသေချာချာ မောင်းပါမယ်၊ ဟုတ်ပြီလား”

ဖူးဖူး စာမေးပွဲကို ကောင်းကောင်းမွန်မွန်ဖြေနိုင်ခဲ့ပါသည်။ အောင်လျှင်တော်ပြီ ဟု ဆုံးဖြတ်ထားတာထက် တောင် ပိုဖြေနိုင်သည် ဟုသိရသည်။ ဖူးဖူးစာမေးပွဲ ပြီးတော့ဦးအောင်ဘညို လုပ်ငန်းခွင်သို့ပြန်ဝင်သည်။ ဦးအောင်ဘညို ဒေါင်ဒေါင်မြည် ကျန်းမာလာပြီဖြစ်၍ ကျော်မင်း လည်း နေပြည်တော်သို့ စိတ်ချလက်ချ ပြန်သွားသည်။

ရက်ပေါင်းများစွာ ခေါင်းထဲမထည့် ခဲ့ရသည်တွေကို ပြန်လည်ကိုင်တွယ်ရသောအခါ အသားမကျသလို ခံစား ရသည်။ ကျော်မင်း ရှိစဉ်ကလည်း လုပ်ခဲ့သမျှကို နေ့စဉ်ပြောပြသလို ဦးအောင်ဘညို၏ အကြံဉာဏ် ကို တောင်းလေ့ ရှိသော်လည်း ခေါင်းမရှုပ်ချင်သော ဦးအောင်ဘညိုက ကျော်မင်း စိတ်ကြိုက်လုပ်ဖို့ ခွင့်ပြုထား ခဲ့၏။ ခုတော့ ဦးအောင်ဘညိုတာ ဝန်ဖြစ်လာပေပြီ။

“လေးလေး အေးရာအေးကြောင်း မနေရတော့ဘူးပေါ့”

စိတ်ရှုပ်နေပုံရသည့် ဦးအောင်ဘညိုကို ခင်မောင်တင့် ကပြောသည်။

“အေး ကွာ၊ အိမ်မှာ နေတုန်းကတော့ မနေတတ်ဘူး၊ အလုပ်ထဲမှာဆို မပျင်းဘူးလို့ ထင်တယ်၊ ခုကျတော့ လဲ အိပ်လိုက်စားလိုက် နေတာကို ပြန်သတိရနေပြန်ရော”

“လေးလေး အရှိန်မရသေးလို့ပါ၊ နောက်ဆိုပြန်ဓါတ်တည့်သွားမှာပါ”

“ထင်တာပဲ ကွာ၊ မင်းလဲ ဒီတိုင်းမနေနဲ့၊ အားရင်နည်းနည်းပါးပါး လိုက်လေ့လာထားဦး၊ အရေးဆို ကျော်မင်းပဲပြန်ခေါ် နေရရင် မဟုတ်သေးဘူး”

“ဟုတ်ကဲ့ လေးလေး၊ မမသိင်္ဂ ီရှိလဲကောင်းသေားနော်”

ဦးအောင်ဘညို မျက်မှောင်ကုပ်ပြီးကြည့်လိုက်သောကြောင့် ခင်မောင်တင့် အခန်းပြင်ကုပ်ကုပ်လေး ထွက် သွားသည်။ ရက်ပေါင်းများစွာ လွန်ခဲ့သည့်တိုင် သိင်္ဂ ီက ဦးအောင်ဘညိုကို လှုပ်ခတ်စေနိုင်တုန်းပင်။ ရုံးခန်း အဝင် အထွက်မှာ သိင်္ဂ ီ့ အခန်းဖက်ကို ခုထက်ထိတိုင်မကြည့်ရဲသေးပါ။ အပြင်ရောက်လျှင်တော့ ကျော်ကျော့် ကို တွေ့မလား ရှာမိပြန်သည်။

ဦးစိန်လင်း ကုမ္ပဏီ ကိုလည်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ဖုန်းဆက်မေးမိသေးသည်။ ကလေးမ လေးတွေက သူတို့ကို ကျော်ကျော် ဆက်သွယ်မလာသေးဟု ဆိုကြ၏။ ညနေဖက် ဆိုလျှင်တော့ ဦးအောင်ဘညို ကျန်းမာရေး အတွက် အကြောင်းပြပြီး ဂေါတ်သီးပြန်ကစားဖြစ် သည်။ တင်းနစ် လည်းပြန်ရိုတ်ဖြစ်၏။ နောက်ပြီးတော့ ကြုံကြိုက်သည့် အခါ အနည်းငယ်ပြန်သောက်ဖြစ် ၏။ ဖူးဖူး ၏ ငြူစူစိတ်ကောက်မှုကိုလည်း ခံရသေးသည် ဖြစ်ရာ အရင်လိုတော့ ထင်တိုင်းမသောက်ဝံ့တော့။ ပြော လို့ဆိုလို့ကောင်းရုံသာ အနည်းအကျဉ်းသော က်ပြီး အိမ်စောစော ပြန်ရသည်။ ဖူးဖူး ကလည်း အချိန်တန်လို့မှ မရောက်သေးလျှင် ဖုန်းတဂွမ်ဂွမ် ဆက်နေတတ်၏။

“ကိုအောင်ဘညို သမီးကျတော့ လက်မြှောက်ပြီပေါ့ ဟုတ်လား”

“သမီး က အရမ်းသိတတ်တာဗျ၊ ကျွန်တော့ကိုလဲ အရမ်းချစ်တာ၊ သူစိတ်မကောင်းဖြစ်တာတော့ ကျွန်တော် မမြင်ချင်ဘူးဗျာ”

သောက်ဖြစ်သည့် နေ့တွေဆိုလျှင် သူမမူးကြောင်းပြသည့် အနေဖြင့် အိမ်ရောက်သည် နှင့် ဖူးဖူး နှင့် အတူ သားငယ်လေးကို ထိန်းရင်း အချိန်ဖြုန်းပြရသည်။ ကလေးအိပ်သွားပြီဆိုလျှင် ဖူးဖူး နှင့် အတူ ဖိုးသားဂိမ်း ဆော့တာ ထိုင်ကြည့်ရင်း စကားစမြည်ပြောပေးရသည်။ ဒါဆိုရင် ဖူးဖူး ကျေနပ်သွားတတ်ပါသည်။

.....................................

မနှစ်က သင်္ကြ န်မှာလူမစုံ၍ မကဲလိုက်ရ၊ ဒီနှစ်မှာတော့ လူစုံ၍ ဟိုတနှစ်ကလို ကဲကြမည်ဟု ဦးအောင်ဘညို ၏ မိတ်ဆွေကြီးတွေက စီစဉ်သည့် သတင်းကိုကြားရသည့် အခါတွင်မူ ဖူးဖူး က ဦးအောင်ဘညိုကို သင်္ကြန် အပြင်ထွက်ခွင့် ပိတ်လိုက်၏။

“ဖေဖေ ကလဲ မသွားချင်ပါဘူး သမီးရယ်”

“ဖေဖေ က အားနာပြီးပါချင်ပါသွားမှာ၊ သင်္ကြန်ဆိုတော့ အချမ်းပြေအောင်သောက်ကြရင်း ဖေဖေ အရင်လို

ဆက်တိုက်သောက်တဲ့ အကျင့်ပြန်ရသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ၊ တခါတလေက ကိစ္စ မရှိဘူး၊ သင်္ကြန်တွင်း ဆို ဖေဖေ အရင်လိုပြန်သောက်ဖြစ်မှာ ကျိန်းသေတယ်၊ မလိုက်ဘူးလို့ပြောလိုက် နော် ဖေဖေ”

စိတ်အခြေအနေက အရင်လို မဟုတ်၍ ဦးအောင်ဘညို လည်းလိုက်ချင်စိတ်မရှိပါ။ ထို့ကြောင့် လိုက်ဖြစ်မည် မထင်ကြောင်းသာ ပြောလိုက်ပါသည်။ သိပ်ပြီး ကျေနပ်ကြပုံမရဘဲ အခွင့်သင့်သည် နှင့် ဆွယ်ကြသည်။ ဦး အောင်ဘညို မတုန်မလှုပ် ကျောက်ရုပ်လိုနေလိုက်ပါသည်။

“မိန်းမ သီလရှင်ဝတ်မှ ကိုယ့်လူကြီး ငြိမ်သွားလိုက်တာ၊ ကျွန်တော် တို့ကဖြင့် ခင်ဗျာက ပိုကဲလို့ကောင်းပြီ ထင်နေတာ”

“အိမ်မှာ ပဲ ကလေးတွေ နဲ့နေတော့မယ်ဗျာ”

ဖူးဖူး ကိုလည်း သူငယ်ချင်းတွေက ရေပက်ဖို့ခေါ်ကြသော်လည်း ငြင်းလိုက်သည်။ ဖိုးသားကတော့ သူ့သူငယ် ချင်းတွေ နှင့် တရက်လောက်တော့ ရေပက်ပါရစေဟု ခွင့်တောင်းသည်။ ဦးအောင်ဘညို တို့ရပ်ကွက်က ဆိတ်ငြိမ်ရပ်ကွက်ဖြစ်ရာ သင်္ကြ န်မှာ မစည်ကား။ပိုလို့တောင် တိတ်ဆိတ်သည်။ ဖိုးသားရေကစားချင်ရင် တောင် ပက်စရာလူမရှိ။ ဒါကြောင့် သူငယ်ချင်းအိမ်မှာ သွားပက်မည်ဟု ဖိုသားပြောခြင်းဖြစ်သည်။ တရက် တလေ ဆိုတော့လည်း ဦးအောင်ဘညို ခွင့်ပြုပါသည်။ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်လည်း ငယ်ငယ်က သင်္ကြန် ဆိုလျှင် ရေပက်နေကျဖြစ်ရာ ကစားချင်သည့် ဖိုးသားကို နားလည်၏။ သုံးရက်လုံးပက်ချင်သည် ဆိုလည်း ခွင့် ပြုမည်သာ။

“နင်က အိမ်မှာ ရှိလဲ ဘာမှအဖေါ်မရမယ့် တူတူသွားပေါ့”

လူစည်သည့် နေရာမှာ သွားကစားခွင့်ရ၍ ဖိုးသားပျော်သွားသည်။ သူတို့ အစီအစဉ် ကမနက်ဖက်မှာ ဦးလေး စိုး က ကားနှင့် လိုက်ပို့ပေးပြီး ညနေပြန်ကြိုရမည် ဖြစ်သည်။ ဖိုးသားသွားမည့် နေ့ကျမှ ဦးလေးစိုး နေလို့သိပ် မကောင်းချင်သလိုဖြစ်နေသည်။ နည်းနည်း မူးသည်ဟုဆို၍ ဒေါ်ဒေါ်ကြည် နှင့် ဖူးဖူး က ကားမမောင်းစေချင် ကြ။ ဖိုးသား စိတ်ပိန်နေစဉ် နောက်ကျ မှ နိုးလာသော ဦးအောင်ဘညို ရောက်သွားသည်။ ရေပက်ချင်သော သားကို သနားပြီး လိုက်ပို့ပေးဖို့ စဉ်းစားလိုက်သည်။ ဖူးဖူး ကတော့ မသောက်ဘဲပြန်လာရမည်ဟုဆို၏။

အပေါင်း အဖေါ်တွေကလည်း သူတို့ဖာသာပျော်နေကြပြီဖြစ်ရာ သောက်ဖြစ်ဖို့လည်း မရှိသဖြင့် ဦးအောင် ညိုလည်း ခေါင်းညိတ်အာမခံ လိုက်ပြီး ဖိုးသားနှင့် ထွက်လာခဲ့သည်။

ရေမဝင်အောင် ကားမှန်တွေ အလုံပိတ်ပြီးမောင်းလာရင်း သင်္ကြန်ရေစိုရွှဲပြီး ပျော်နေကြသည့် လူတွေကိုကြည့် ရင်း ရင်ထဲမှာ ဝေဒနာတခုကို ခံစားရသလိုလိုရှိသည်။ အုန်းလက် မဏ္ဍပ်လေးတခု ရှေ့မှာ အိုးမဲတွေသုတ်ပြီးကနေသူတယောက် ဆိုလျှင် ဦးအောင်ဘညို ထက်ပင် အသက်ကြီးဦးမည်ထင်သည်။ ရေစိုနေသည့် မိန်းက လေးတွေကို မြင်မိလျှင် ကျော်ကျော့် ကို သတိရသည်။ ရန်ကုန်မှာပင်ရှိနေသေးသလား တွေးမိသည်။ ပလပ် စတစ်ထုပ်ကလေးကိုင်ပြီး အိပ်မက်ထဲမှာလမ်းသွားနေသလို တရွေ့ရွေ့သွားနေသည့် ခပ်သွယ်သွယ် ကိုယ် လုံးလေးကို ပြန်ပြီးမြင်ယောင်နေသည်။

ထို့နောက် ဝါညက်ညက်အသား အရေနှင့် မဲမှောင်ထူထပ်သည့် အမွှေးများ။ နားထဲမှာ ကျော်ကျော့် အော် ညည်းသံတွေ ပြန်ကြားယောင်သလိုဖြစ်လာသည့် အခါ ရုတ်တ

ရက်ယောင်ပြီး ဘရိတ်ကို နင်းချလိုက်မိသည်။

“ဘာဖြစ်တာလဲ ဖေဖေ”

“လမ်းပိတ်နေပြီ ထင်တယ်”

လမ်းတခုလုံး ကားတွေနှင့် ပြည့်ကျပ်နေတာတိုက်ဆိုင်မှု ဖြစ်သည်။ ဦအောင်ဘညို ကိုယ့်လမ်းကိုယ်မောင်း လာရင်း ကားတွေများနေသည်ကို မသိသလိုလိုဖြစ်နေမိသည်မှာ

အမှန်ဖြစ်၏။

“ပြန်ဆုတ်လို့ ရရင် ဖေဖေပတ်မောင်းလိုက်မယ်”

“ရတယ် ဖေဖေ၊ ဟိုဖက်ထိပ်တင်၊ သားလမ်းလျှောက်သွားလိုက်မယ်”

ဒီလောက်ရှုပ်ထွေးနေသည့် လူတွေထဲမှာ ဖိုးသားကို စိတ်မချပါ။ ဦးအောင်ဘညို နောက်နည်းနည်း ပြန်ဆုတ် ပြီး လမ်းဘေးနေရာလွတ်တခုတွင် ကားကိုရပ်လိုက်သည်။

“ဖေဖေ လိုက်ပို့ပေးမယ်”

ကားကို သေသေချာချာ သော့ခတ်ပြီးနောက် ဖိုးသားလက်ကို ဆွဲကာ လူအုပ်ထဲ တိုးဝင်ခဲ့၏။ စိတ်လွတ်လက် လွတ် ကခုန်မြူးထူးနေသည့် လူတွေက ဦးအောင်ဘညို တို့သားအဖကို ဝိုင်းပတ်နေကြသလိုရှိသည်။ ဟိုကဒီကရေတွေလည်း ဦးအောင်ဘညို တို့ကိုလာစို၏။ မိမိ တကိုယ်လုံးကို ပတ်ဝန်းကျင်ရှိပုရိသအပေါင်း တို့အား မျက်လုံး အစာကျွေးသလိုဖြစ်နေသည်ကိုပင် သတိမပြုနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည့် မိန်းကလေးတွေ တွေ့လျှင် ဦးအောင်ဘညို မျက်နှာလွှဲရသည်။ တချို့ မိန်းကလေးတွေဆိုရင် ဖူးဖူး အရွယ်လောက်ပင်ရှိဦးမယ်။ သူတို့၏ ဖူး သစ်စ အလှအပတွေကို သင်္ကြန်ကာလတွင် ရက်ရောစွာ ပြသပေးလှုနေကြသည်။ ဦးအောင်ဘညို နားထဲမှာ သီချင်းသံတီးလုံးသံတွေ ဆူညံနေ၏။

“ဟာ poh-pih အဖွဲ့ပါလား”

ဖိုးသား အသံကြောင့် လှမ်းကြည့်လိုက်ရာ စင်မြင့်ပေါ်မှာ ခုန်ပေါက်သီချင်း ဆိုနေသည့် လူငယ်လေး သုံး ယောက် ကိုတွေ့ရသည်။ ဆံပင်အရောင်စုံနှင့် တီရှပ်ပွပွကြီးတွေကို ဝတ်ထားပြီး ဆွဲထားသည့် ဆွဲကြိုးအကြီး ကြီးတွေက နေရောင်မှာတပြောင်ပြောင်လက်နေကြသည်ကို မြင်သောအခါ ဦးထုပ်နောက်ပြန်ဆောင်းပြီး တီ ရှပ် အပွကြီး ဝတ်ထားသည့် သားတော်မောင်ကိုပြန်ငုံ့ကြည့်မိ၏။ ဖိုးသား အမူအရာက သီချင်းဆိုနေသည် ကို ကြည့်ချင်ပုံရ၏။

“အဆိုတော် တွေလား”

“စီးရီးမထွက်သေးဘူး၊ အင်တာနက်မှာတော့ ရေရေလည်လည်ပေါက်တယ်”

“သားကြည့်ချင်လို့လား”

ခေါင်းညိတ်ပြရှာသည့် သားကို သနားသွားသည်။ ဦးအောင်ဘညို နားမလည်သော်လည်း သူတို့ခေတ်ဆို တော့လည်း ဖိုးသား ဒီသီချင်းတွေကို သဘောကျပေမည်။

“ဒါဆိုလဲ ..လာလာ”

စင်ရှေ့နှင့် တည့်သည့်နေရာနားရောက်အောင် ဝင်တိုးလိုက်ပြီး အုတ်တံတိုင်းတခုနားမှာ ရပ်ထားသည့် ဂျစ် ကားတစီး၏ နောက်မြီးစွန်းပေါ်ဖိုးသားကို မတင်လိုက်သည်။

“ကလေးက ကြည့်ချင်လို့တဲ့”

ကားပေါ်က လူငယ်တစုကိုတောင်းပန်လိုက်သည်။ စင်ပေါ်က ချာတိတ်တွေနှင့် မခြားနားစွာ ဝတ်ဆင်ထား ကောင်လေးတွေက သဘောကောင်းစွာ လက်ခံကြပါသည်။ အလွန်သဘောကောင်းစွာဝတ်ဆင်ထားကြ သည့် မိန်းကလေးတွေကလည်း ဖိုးသားနှင့် ဦးအောင်ဘညို ကို အပြုံးနှင့်ကြည့်ကြ၏။ ဖိုးသားက စင်ပေါ်ကိုသေသေချာချာ မြင်နိုင်သော်လည်း ဦးအောင်ဘညိုကတော့ တချက်တချက်မှသာ မြင်ရသည်။ ကား ပေါ်မှ စကပ်အတိုလေးဝတ်ထားသည့် မိန်းကလေးတယောက်၏ ရေစိုနေသည့် တင်ပါးတင်းတင်း လေးက ရှေ့မှာ ကွယ်နေသည်။ စည်းချက်နှင့် အညီ သူမ၏ တင်ပါးကိုတွန့်လိမ်လှုပ်ရမ်း နေသည့် အခါ မျက်နှာကို တဖက် သို့ လွှဲထားရသည်။ သို့တိုင်အောင် ထိုတင်ပါးကို လက်တဖက်က လာလာကိုင်တာကို မမြင်ချင်လို့ မရဘဲမြင်နေရသည်။ ကာယကံ ရှင်မလေးကတော့ ဘာမှ မထူးခြားသလို အတွန့်မပျက်ပါ။

ထို့ကြောင့် မမြင်တချက်မြင်တချက် စင်ပေါ်ကိုသာ အာရုံပြောင်းပြီး သူတို့ ဆိုနေတာကို နားထောင်ကြည့် မိသည်။ စကားပြောသလို ရွတ်နေကြသည့် စာသားတွေက ကာရန်တော့ကိုက်သည်ကို သတိထားမိ၏။ သံ ချပ်လိုလို နှင့် သင်္ကြန်နှင့်တော့ ကိုက်ပါသည်ဟု တွေးနေမိသည်။ သူတို့ရွတ်တာ မြန်လည်းမြန်၏။ ဦးအောင် ဘညို ဆိုလျှင် အသက်ရှုဖို့တောင် အချိန်ရမည် မဟုတ်။ ဒါကြောင့် သုံးယောက် တလှည့်စီ ဆိုတာဖြစ်မည် ဟု ကြံကြံဖန်ဖန်စဉ်းစားနေမိသည်။ ဟုတ်မဟုတ်တော့ နောက်မှ ဖိုးသားကို မေးရဦးမည်။ လောလောဆယ် တော့ ဖိုးသားကခေါင်းလေး တဆတ်ဆတ်လှုပ်ရင်း စင်ပေါ်ကို အာရုံရောက်နေ၏။ကားပေါ်က ချာတိတ်တွေကလည်း အရှိန်တက်နေကြပြီထင်သည် ခုန်ပေါက်နေကြ၏။

“အန်ကယ်ကြီး ဝါသနာပါရင် လုပ်လို့ရတယ်နော်၊ ရော့”

ပုလင်းပြားလေး တခုကမ်းပေးလာသဖြင့် အတင်းငြင်းရသည်။

“နေပါစေ၊ ငါ့တူတို့ပဲ သောက်ကြပါ၊ ကိုယ်က ကားမောင်းပြန်ရဦးမှာမို့ပါ”

အိမ်ပြန်ရောက်မှ ဖူးဖူး ကိုပြောပြရဦးမည် ဟုတွေးရင်း သီချင်းကိုသာ လိုက်နားထောင်ကြည့်နေမိသည်။ ဦး အောင်ဘညို ကြားမိသမျှတွေထဲမှာ အသက်ကြီးလို့ သွားတွေမကောင်းတာလည်းပါသည်။ အလုပ်တွေများ လို့ ညောင်းတယ် ဆိုတာလည်းပါသည်။ လှုပ်စိလှုပ်စိ နှင့် ဖြစ်နေသည့်ကားအစွန်ကနေ ဖိုးသားပြုတ်မကျ အောင် အောက်ကနေ ဖက်ထားရင်း မနေနိုင်ဘဲ မေးမိသည်။

“သူတို့ ဘာတွေ ဆိုနေတာလဲ သားရဲ့”

“စပွန်ဆာ ပေးတဲ့ အကြောင်းလေ”

“ဟင်”

“ဖေဖေ ကလဲ၊ နားထောင်ကြည့်လေ၊ ပိုက်ဆံရှိတဲ့ လူတယောက်က မိန်းမ မသိအောင် ကောင်မလေးတ ယောက် ကို စပွန်ဆာပေးတဲ့ အကြောင်းလေ၊ ကောင်မလေးကလည်း ပိုက်ဆံ အရမ်းတောင်းတော့ မိန်း မ မသိအောင် ဟိုပြေးဒီပြေး နဲ့ ဒုက္ခများရတယ် တဲ့”

ဘာကြောင့် မှန်းမသိ မျက်နှာစပ်ဖျင်းဖျင်း ဖြစ်သွားရသည်။ ဆက်မမေးမိတော့။ ဖိုးသားလည်း စင်မြင့်ဖက် ကို ပြန်လှည့် သွားသည်။ မဏ္ဍပ်ပေါ်က စာရွတ်နေသည့် ချာတိတ်တွေက ရှေ့ကို ကိုင်းကိုင်းလေးလုပ်၍ ဖင်ကို ရမ်း ရင်းဆိုကြသည်။ ဒါကိုတော့ သံစဉ်နှင့် ဖြစ်လို့ ဦးအောင်ဘညို သေသေချာချာ ကြားလိုက်ရသည်။ သူတို့ပုံစံက မျောက်လိုလို လုပ်နေကြသည်ဟု တွေးနေမိဆဲ ကြားလိုက်ရသည့် သီချင်းသံကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ခေါင်းကဆံပင် တွေထောင်တက်သွားသလို ခံစားလိုက်ရသည်။

“ဟိုပင် ဒီပင်ကူးပါလို့ မျောက်ကြီးဟိုဒင်းကျယ်၊ ဟိုပင်ဒီပင် ကူးပါလို့ မျောက်ကြီးဖင်ခေါင်းကျယ် ”

ဦးအောင်ဘညို ဖိုးသားလက်ကို လှုပ်ရမ်းရင်းပြောလိုက်မိသည်။

“ကဲ သားရေ သွားကြရအောင်၊ နေမြင့်သွားရင် ငါ့သားရေမပက် လိုက်ရဘဲနေမယ်”

.................................................................................

{ ဘုရားသခင်ကြွေအံ မကစားသလို အချစ်သည်လည်း တူတူပုန်းတမ်းမကစားပေ။

ဖုံးကွယ် မေ့ဖျောက်၍ရနိုင်သော အချစ်သည် အချစ်စစ်မဟုတ်ပါ။

မိမိ၏ ချစ်ခြင်း အတိမ်အနက်ကိုသိလိုသူသည် ချစ်သူကိုမေ့ဖျောက်ကြည့်ခြင်းဖြင့် စမ်းသပ်ကြည့် နိုင်၏။}

.......................................................................................................

အခန်း (၄၀)

“မကျော်ကျော် အေးအေးဆေးဆေး နေချင်နေခဲ့ လေ၊ ကျွန်တော် ကားထဲကဖြစ်ဖြစ် လဘက်ရည်ဆိုင်က ဖြစ်ဖြစ် စောင့်နေမယ်”

သဘောကောင်းတဲ့ ဒေါက်တာမောင်မောင်စန်း ကို ကျော်ကျော်ပြုံးပြလိုက်ရင်း

“ဟိုမှာ လူရှိချင်မှ ရှိမှာဆရာ ရဲ့၊ ခနလေးပါ”

လှေခါးထစ်တွေကိုတက်ရင်းရတဲ့ အငွေ့အသက်တခုက ကျော်ကျော့် ရင်ထဲကိုမြေ့မြေ့လေးဖြစ်သွားစေတယ်။ အနည်းဆုံးသုံးလ လောက်ရန်ကုန်မြေကနေ ခွာရတော့မှာမို့ လိုတဲ့ပစ္စည်းတွေ လိုက်ဝယ်ရင်း ဒီဖက်ကိုဝင် လာမိတာ ကျော်ကျော် မှားများမှားနေပြီလားလို့ ဇဝေဇဝါ ဖြစ်ရင်း ပိတ်ထားတဲ့ တံခါးကို လက်ဖျားလေးနဲ့ အ သာတို့ကြည့်ရင်း စဉ်းစားနေမိပါတယ်။

“ဒီအခန်းပဲ ဆရာ”

စာဗူး အဖုံးလေးကိုဖွင့်ပီး လက်နှိုက်စမ်းကြည့် လိုက်တယ်။ ဗလာသက်သက်ဖြစ်နေမယ့် အစားမာမာ အထုပ် လေး တခုကို စမ်းလိုက်မိချိန်မှာ ကျော်ကျော် ဒီကို ရောက်လာခဲ့ခြင်းက ရူးသွပ်မှုတခုသက်သက် မဟုတ်ဘူး ဆိုတာသေချာသွားတယ်။ ဗူးထဲမှာ ဘာမှမရှိရင်တော့ ဒီလှေခါးအတိုင်း ပြန်ဆင်းသွားရုံပဲလေ။ မျက်ရည်ဝဲ ရာကနေ ကျမလာအောင်စိတ်ကိုတင်းရင်း ပတ်ထားတဲ့ တိပ်တွေကို တုန်ရင် တဲ့ လက်နဲ့ ခွာနေတာကို ဒေါက်တာမောင်မောင်စန်း မနေသာတော့ဘဲ

“ပေးလေ မကျော်ကျော်၊ ကျွန်တော်လုပ်ပေးမှာပေါ့”

ကားသော့ နဲ့ ချိတ်ထားတဲ့ ကပ်ကြေးသေးသေးနဲ့ ခွဲဖြတ်လိုက်လို့ လွယ်လွယ်ပွင့်သွားပြီးသော့တစုံထွက်လာ တော့

“မိုက်လှချည်လား၊ စောစောက ပြောရောပေါ့ ကျွန်တော်လာနေပါတယ်”

“ဆရာ့ ကားပေါ်မှာ တိပ်ပါမလားဟင်၊ ပြီးရင်ပြန်ကပ်ထားဖို့”

“ပါမယ် ထင်တယ်၊ ကျွန်တော်သွားယူလိုက်ဦးမယ်”

“တံခါးဖွင့်ထားမယ် ဆရာ၊ တန်းဝင်လာလို့ရတယ်”

ဒေါက်တာမောင်မောင်စန်း ပြန်ဆင်းသွားတော့ ကျော်ကျော်လည်း တံခါးဖွင့်ပြီးဝင်လိုက်တယ်။ မှောင်ကုပ် ကုပ် နဲ့ ဆီးကြိုနေတဲ့ အခန်းက ကျော်ကျော် ပထမဆုံးရောက်လာ တဲ့ နေ့ကလိုပါပဲ။ နောက်ပြီး ကျော်ကျော် ထွက်သွားတဲ့ နေ့ကအတိုင်းပါပဲ။ ဖုန်တွေတော့ နည်းနည်းတက်နေပြီ။

အရေးအကြီးဆုံး အရာကိုရှာဖွေဖို့ အတွက် ကျော်ကျော် အိပ်ခန်းထဲကို အပြေးတပိုင်းဝင်မိတယ်။ မှန်တင်ခုံ ပေါ်မှာတင်ထားတဲ့ ဖုန်းက ဒီအတိုင်းပါပဲ။ ဘေးမှာချထားတဲ့ charger လေးကလဲ ဒီအတိုင်းပဲ။ ဖုန်းအောက် က စာရွက်ခေါက်လေး ကတော့မရှိတော့ဘူး။

မျက်စိကို မှိတ်ပြီးကုတင်ပေါ်ထိုင်ချလိုက်မိတယ်။ ဦးအောင်ဘညို ဒီနေရာကိုရောက်ခဲ့တာသေချာသွားပြီ။ စာ ဗူးထဲက သော့ကြောင့် ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတာတွေ ပျယ်လွင့်သွားပြီးကျော်ကျော် ငိုချင်တာပဲသိတော့တယ်။ သူ လာသွားရက်သားနဲ့ ဖုန်းကို ဘာလို့ထားခဲ့ရတာလဲ။ သော့ကိုဘာလို့ မယူသွားတာလဲ။ ကျော်ကျော် ပြန်လာမယ် လို့ သူမျှော်လင့်နေတာလား။ မျက်ရည်တစက်က ထိန်းမရဘဲ ပေါက်ကနဲကျလာတာကြောင့် အိတ်ထဲကလက်ကိုင်ပဝါထုတ်ပြီး မျက်လုံးကိုတို့လိုက်ရတယ်။

ကျော်ကျော် ဘာမှမမျှော်လင့်ချင်တော့ပါဘူး။ ရှေ့ဆက်မသွားတော့ဘူးလို့ ဆုံးဖြတ်ပြီးသားပါ။ ဒါပေမယ့် သော့ နဲ့ ဖုန်းက ကျော်ကျော့် ရင်ကို ကိုင်လှုပ်နေသလိုပဲ။ သဲထဲကိုရေသွန်ချတာ၊ ရေပေါ်မှာ အရုပ်ရေးတာဘယ်လိုမှ မဖြစ်နိုင်တဲ့ အရာတွေမှန်း ကျော်ကျော့်ထက် ရင့်ကျက်တဲ့ ဦးအောင်ဘညို ပိုသိမှာပါ။ စိတ်ကို ယတိပြတ် ဆုံးဖြတ်ပြီးသွားမှ စိတ်ရူးပေါက်ပြီး တခေါက်လာကြည့်မိတဲ့ အခါ ညပေါင်းရာနဲ့ ချီပြီး ကျော်ကျော်ခိုလှုံခဲ့ရတဲ့ အခန်းလေးက တိတ်ဆိတ်နေပေမယ့် ကျော်ကျော့် ကို စကားတွေ အများကြီးပြောနေသလိုပဲ။

ရွှေရည်သာသိရင် “နင်ရူးတုန်းပဲလား” လို့ ပက်ပက်စက်စက် ပြောမှာသေချာတယ်။ဖုံးတဝက် ဖေါ်တဝက်နဲ့ မပြောမဖြစ်တဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ပြောပြမိတော့ ရွှေရည် ဆွေ့ဆွေ့ခုန်အောင် ဒေါသတွေထွက်ပြီး

“ပြောစမ်း၊ ဘယ်က အကောင်လဲ၊ ငါလိုက်သွားပြီး ပါးဆွဲ ရိုတ်ပစ်လိုက်မယ်၊ နှမချင်းမစာတဲ့ကောင်၊ ဘယ်က လဲ၊ နင့်အလုပ်ထဲကလား”

“မဟုတ်ပါဘူး အပြင်ကပါ”

“နင် ဟာလေ …ပြောစမ်းပါ၊ ငါ့ကိုပြောစမ်းပါ၊ ဘယ်မှာလဲ အဲဒီကောင်”

“သူ ….သူ …..နိုင်ငံခြားသွားပြီ”

“နင့် ဒီကိစ္စ သူမသိဘူးလား”

“မသိဘူး”

“ဒါဆိုလဲ သူဘယ်သွားတာလဲ၊ ဆက်သွယ်လို့ရရင် အကျိုးအကြောင်းပြောပြပေါ့”

“အဲဒါလဲ ငါမသိဘူး၊ ငါသိတာက ငါတို့ ဇာတ်လမ်းက ပြီးသွားပြီ၊ ထပ်ဆက်စရာ မရှိတော့ဘူး၊ သူ့ကိုဆက် သွယ်လို့လဲ ဘာမှမထူးဘူး”

ကျော်ကျော် ဦးအောင်ဘညို ရဲ့တိုက်ခန်းကနေခွာမယ် ဆိုတော့ အရင်ဆုံးသတိရတာ ရွှေရည်ပါ။ ရန်ကုန်မှာ ကျော်ကျော် အခင်မင်ဆုံးနဲ့ အယုံကြည်နိုင်ဆုံး သူငယ်ချင်းကောင်းက ရွှေရည်ပဲ ရှိတယ်လေ။

“နေပါဦး နင့်ကိုငါမေးတုန်းက ရည်းစား မရှိပါဘူးဆို၊ နင့်ပုံစံကိုကြည့်ပြီး မသင်္ကာလို့ ငါမေးတာ၊ ခုတော့နင့် ဟာက ရည်းစားတောင် မဟုတ်တော့ဘူး”

“ငါကို က မိုက်တာပါရွှေရည်ရယ်၊ ငါ့အပြစ်ပါ”

“အလိုတော်၊ ဟိုကအပြစ် မရှိဘူးလို့ နင်ပြောချင်တာလား၊ ပြောလိုက်ရရင် မကောင်းဘဲ ရှိတော့မယ်၊ နင်က အတင်းတက်လုပ်လို့ ခုလိုဖြစ်လာတာမို့လို့လား”

ကျော်ကျော့် ရဲ့ နေရာသစ် အခန်းကျဉ်းလေးထဲက ကုတင်လေးရွှေရည့် ဒေါသနဲ့ သွက်သွက်ခါနေတယ်၊ နေ့ လည်နေ့ခင်း လူရှင်းတဲ့ အချိန်ဖြစ်နေတာကြောင့်သာတော်တော့တယ်။ အန်တီအေး အဆောင်မှာ ကျော် ကျော် ပြန်မနေချင်တာကြောင့် တမှတ်တိုင်လောက်ပဲ ဝေးတဲ့နေရာ မှာ ရွှေရည်က အခန်းရှာပေးခဲ့တယ်လေ။

“အခုဟာ နင်ကလည်းသူ့ကို မဆက်သွယ်ချင်ဘူး ဆိုတော့၊ သူက တာဝန်မယူနိုင်တဲ့ အနေအထားမျိုးရှိလို့လား၊ တာဝန်မယူချင်ဘူး တဲ့လား”

“ဒီလို မဟုတ်ပါဘူးဟယ်၊ သူလဲ မသိပါဘူး၊ ငါမှားခဲ့တာပဲထားလိုက်ပါတော့ သူငယ်ချင်းရယ်”

“သူက အိမ်ထောင်ရှိနေလို့လား”

ဒီတခါတော့ ကျော်ကျော် မဖြေနိုင်တော့ဘူး။ အိပ်ယာပေါ်မှောက်ပြီး ရှိုက်ကြီးတငင်ငိုချလိုက်မိပါတယ်။

“မိုက်လိုက်တာကျော်ကျော်ရယ်၊ နင်စိတ်ကြီးတာတွေ စိတ်မာတာတွေ ဘယ်ရောက်ကုန်လဲ၊ အရင်တုန်းကယောက်ျားတွေ ကို ရှိတယ်တောင် မမှတ်တဲ့ မိန်းမ ဘာဖြစ်သွားတာလဲ”

“နင့်စေတနာ ကိုငါနားလည်ပါတယ် ရွှေရည်ရယ်၊ ဒါပေမယ့် ငါ့ဘ၀ နဲ့ငါရှိပါစေတော့”

ငိုရင်းနဲ့ ရွှေရည့် ကိုဖက်ပြီးပြောမိတော့ ရွှေရည်လဲ မျက်ရည်ကျလာတယ်။

“ငါ မခံနိုင်လွန်းလို့ ပြောမိတာပါ သူငယ်ချင်းရယ်၊ နင့်အတွက် ငါအားလုံးလုပ်ပေးမှာပါ”

ပြောင်းလာခါစရက်တွေမှာ စိတ်နဲ့လူမကပ်တဲ့ ကျော်ကျော့် အတွက် ရွှေရည် အတတ်နိုင်ဆုံးကူညီရှာပါတယ်။အားတာနဲ့ လာအဖေါ်လုပ်ပေးသလို စားဖို့သောက်ဖို့တောင် မေ့နေတတ်တဲ့ ကျော်ကျော့် ကို ချက်ပြုတ်ကျွေး ပြီး အားပေးပါတယ်။

“အစားအသောက် ဂရုစိုက်ပါသူငယ်ချင်းရယ်၊ နင့်ကိုယ်နင် မသဒ္ဒါရင်တောင် ဟိုမျိုးမစစ်က ရှိသေးတယ်”

“ငါ့ ကလေးပါဟယ်။ မျိုးမစစ်လို့ မပြောပါနဲ့”

“နင် ကစစ်ပေမယ့် သူ့အဖေက မစစ်ဘူးလေ၊ ခွေးတိရစ္ဆာန် ၊ သူတောင်းစား”

“ငရဲကြီးနေပါဦးမယ်၊ မပြောပါနဲ့ ရွှေရည်ရယ်”

“ငရဲကြီးရအောင် ဒင်းက ဘာဖြစ်နေလို့လဲ၊ နင်ကသူ့ဖက်က နာချင်သေးလား၊ နင်ရူးနေပြီ ကျော်ကျော်”

ရွှေရည်ပြောတော့လည်း ငုံ့ခံလိုက်ရုံပါပဲ။ ဦးအောင်ဘညို က ရွှေရည်တို့ ကျော်ကျော် တို့ထက် အသက် အ များကြီး ကြီးတယ် ဆိုတာပြောလို့လဲ မဖြစ်ဘူးလေ။

“ငွေရေးကြေးရေးကလဲ ရှိသေးတယ် ကျော်ကျော် ရဲ့။ ငါ့မှာစုထားတာ တသိန်းလောက်တော့ ရှိမယ်၊ နင်လို ရင်ပြော။ မမကြူဆီက ချေးလို့လဲ ရမှာပါ”

“မမကြူဆီက တော့ မယူပါရစေနဲ့ဟာ၊ ငါ့ဆီမှာလည်း ရှိပါတယ်။ ဒီကြားထဲ အလုပ်လုပ်ဦးမှာပါ”

ရွှေရည် က ကျော်ကျော့် ဗိုက်ကို လှမ်းကြည့်တယ်။

“အဝေးကြီး ရှိပါသေးတယ်ဟာ”

နေရာသစ်မှာ နေသားနည်းနည်း ကျတော့ ဒေါ်ခင်သိန်းရီ နဲ့ပြန်ဆက်သွယ်တယ်။ အလုပ်ထွက်တဲ့ နေ့က အန် တီ့ကို နှုတ်ဆက်ကန်တော့ရင်း ဖြစ်နိုင်ရင် ကျော်ကျော် ဒေါ်ခင်သိန်းရီနဲ့ အဆက်အသွယ်ရှိနေသေးတယ် ဆိုတာကို ဦးအောင်ဘညို မသိစေဖို့ တောင်းပန်ခဲ့ပါတယ်။ ကျော်ကျော် ဖုန်းဆက်တော့ ဦးအောင်ဘညို လာသွားတဲ့ အကြောင်း အန်တီကပြောပြတယ်။

“အန်တီနဲ့တော့ မတွေ့လိုက်ဘူး၊ ကျော်ကျော် က သူ့ခယ်မ ဆို”

“ဟုတ်ပါတယ် အန်တီ၊ ဒါပေမယ့် သမီး သူတို့နဲ့ ထပ်ပြီးမပတ်သက်ချင်တော့လို့ပါ။ အဲဒီကိစ္စ တွေက ပြောမပြ ချင်အောင်ကို ရှုပ်တယ် အန်တီ၊ အဲဒါကြောင့်ပါ”

လူမှုရေးနားလည် တဲ့ ဒေါ်ခင်သိန်းရီ က ဘာမှထပ်မမေးဘဲ ကျော်ကျော့် ကိုနောက်ထပ် အလုပ်တခုရဖို့ ကူညီ ပေးပါတယ်။ အလုပ်ရတော့ ဒေါ်ခင်သိန်းရီ အိမ် ကို အင်္ကျ ီပွပွလေး ဝတ်ပြီးသွားကန်တော့ပါတယ်။ ကျော်ကျော့် အခြေအနေ က သိပ်မသိသာပေမယ့် မိန်းမချင်း ဆိုတော့ မြင်တတ်ကြတယ် မဟုတ်လား။ဒေါ်ခင်သိန်းရီ ရဲ့ကျေးဇူးတွေ ကျော်ကျော့် အပေါ်မှာ အများကြီးရှိတယ်။ သူ့လက်အောက်မှာလုပ်ကထဲ က ကျော်ကျော့် ကို သိသိသာသာ အရေးပေးတယ်။ ဒါကလည်း ဦးအောင်ဘညို ကျေးဇူးမကင်းဘူးဆိုရမယ်။ ဒေါ်ခင်သိန်းရီ နဲ့ ဘယ်လိုဆက်ဆံရမယ်၊ ဘာကြိုက်တယ် ဆိုတာ သူပဲသင်ပေးခဲ့တာလေ။

“မကျော်ကျော်၊ မကျော်ကျော်”

အပြင်ခန်းက ဒေါက်တာ မောင်မောင်စန်း အသံကြားလိုက်ရလို့ အခန်းပြင်ပြေးထွက်လာမိတယ်။ လမ်းမှာ မလုံ မလဲနဲ့ မျက်လုံးကို လက်ကိုင်ပဝါနဲ့ ပွတ်သွားရသေးတယ်။

“ဒီမှာ ဆရာ၊ လာပြီ လာပြီ”

“ကားထဲမှာ မတွေ့လို့ ဆိုင်မှာ သွားဝယ်နေရလို့ကြာသွားတယ်”

အသားလတ်လတ်မျက်မှန်ဝိုင်းဝိုင်း၊ မျက်နှာပြည့်ပြည့် နဲ့ ဆရာဝန်ဟာ စကားကိုအဆက်မပြတ်ပြောတတ်တဲ့ အကျင့်ရှိပေမယ့် သူများ ကို ကူညီဖို့ အမြဲအဆင်သင့် ရှိနေသူပါ။ သဘောလဲ အရမ်းကောင်းတယ်။ ကျော်ကျော့် ရဲ့ အလုပ်သစ်မှာ ကျော်ကျော့် ရဲ့ အခြေအနေကို ဆရာဝန်ပီပီ အရင်ဆုံးသတိထားမိသူလည်း ဖြစ်ပါတယ်။ ခင်ပွန်းသည်က နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်သွားလုပ်နေတယ် ဆိုတဲ့ ဇာတ်လမ်းက နောက်အလုပ်မှာ အဆင်ပြေသွားလို့တော် သေး တယ်။

“အားနာလိုက်တာ ဆရာရယ်၊ ကျွန်မ ပိုက်ဆံပြန်ပေးမယ် နော်”

“ဒီလောက်လေး ပြောမနေစမ်းပါနဲ့၊ ကိုယ့်မောင်နှမချင်းပဲလို့”

ဒေါက်တာ မောင်မောင်စန်းက နဲနဲတော့ နွဲ့တယ်။ ချက်ချင်းဆိုရင် မသိသာပေမယ့် တရက်နှစ်ရက်လောက် တရင်းတနှီး နေလိုက်ရင် သူ့အကြောင်းသိသွားရော။ အရင်အလုပ်မှာ ချမ်းဟိန်းအေး ပေးခဲ့တဲ့ ဝေဒနာ ကြောင့် ဒီအလုပ်မှာ ယောက်ျားတွေနဲ့ အရောတဝင်နေဖို့ တွန့်ခဲ့ပေမယ့် ဒေါက်တာ မောင်မောင်စန်း ကို တော့ ခင်လဲခင်မိတာနဲ့ တရင်းတနှီးနေခဲ့ပါတယ်။

ယောက်ျားက အဝေးမှာရောက်နေတဲ့ မိန်းမသားတ ယောက် အနေနဲ့ ဒီဆရာဝန်နဲ့ တရင်းတနှီးနေလို့လည်း လူပြောလွတ်တယ်လေ။ အားလုံးသူ့ အကြောင်း သိကြတာကိုး။ အသက် ၃၀ ကျော်တဲ့ အထိ လူပျိုကြီးလုပ်နေတဲ့ သူ့ကို တချို့က မောင်မောင်စန်း မဟုတ်ဘူး မမစန်းလို့ ကွယ်ရာ မှာပြောတတ်ကြပေမယ့် ကျော်ကျော် ကတော့ အခင်အမင်မပျက်ပါဘူး။ လူဆိုတာကိုယ့်ဘ၀ ကိုယ်ရွေး ချယ်ခွင့် ရှိတယ် မဟုတ်လား။

“ခနနော် ဆရာ၊”

“ရပါတယ် ဆိုနေမှပဲ”

အခန်းထဲ တခေါက်ပြန်ဝင်လိုက်တယ်။ တကယ်လို့များ ဒီကိုလာကြည့်တဲ့ သူရှိရင် ကျော်ကျော်လာသွား ကြောင်း သိနိုင်အောင် ဖုန်းနဲ့ charger ကို အိပ်ယာဖုံး အဖြူရောင်ပေါ်ပြောင်းတင်ထားလိုက်တယ်။ ဘာ ဖြစ်လို့ ဒီလို စိတ်ကူးပေါက်ရတယ် ဆိုတာတော့ကျော်ကျော် မစဉ်းစားချင်တော့ပါဘူး။ တခန်းလုံး အနေ အထားကို တချက်ဝေ့ကြည့်လိုက်ပြီး အခန်းထဲ ကပြန်ထွက်လာခဲ့တယ်။

“သွားမယ် ဆရာ”

အခန်းတံခါးကို သော့ခတ်ပြီးတိတ်နဲ့ ပြန်ပတ်တော့ ဒေါက်တာ မောင်မောင်သန်းက ဘောင်းဘီအိတ်ထဲက တစ်သျှူးတရွက်ထုတ်ပေးတယ်။

“ဒါနဲ့ ပတ်ပြီးမှ တိပ်ပတ်ပါလား”

“ကျေးဇူးပဲ ဆရာ”

“ကဲပါလေ၊ ကျွန်တော့်ပဲပေးပါတော့၊ ကျွန်တော်က ပတ်တီးစည်းတာကျွမ်းတယ်”

တစ်သျှူးပတ်ထားတဲ့ သော့ထုပ်ကို ဒေါက်တာမောင်မောင်စန်းက သေသေသပ်သပ်တိပ်ပတ်ပေးတယ်။ နောက်ဆုံး အစကို ကပ်ကြေးလေးနဲ့ ဖြတ်လိုက်ပြီးတော့

“လက်ရာကောင်းတယ်နော်”

“ကောင်းတာပေါ့ ဆရာရဲ့”

ကျော်ကျော် စာဗူးလေးထဲကို သော့ထုတ်ထည့်ပြီး သက်ပြင်းလေးချလိုက်မိတယ်။ လှေခါးက ဆင်းလာရင်း ဒေါက်တာမောင်မောင်စန်းက

“ဗိုက် အပ်ချင်စိတ်ပေါက်သွားပြီလား”

“ရှင်”

“အော် အခုန ကျွန်တော် ထုပ်ပေးလိုက်တဲ့ လက်ရာကြည့်ပြီးသက်ပြင်း ချတော့ ကျွန်တော့်ဆီ ဗိုက်မအပ် လိုက်ရလေခြင်း ဆိုပြီး နောင်တရသွားလားလို့”

“မဟုတ်ပါဘူး ဆရာရယ်”

သူက ဒီလိုပဲ ပေါက်တီးပေါက်ရှာသိပ်ပြောတတ်တာ။

“မကျော်ကျော် ရိုးရိုးမွေးမှာလား၊ ခွဲမွေးမှာလား”

“မပြောတတ်သေးပါဘူး ဆရာရယ်၊ အဝေးကြီး လိုပါသေးတယ်၊ နောက်ပြီး ကျွန်မကလည်း နယ်မှာပဲပြန်မွေးမလားလို့၊ ရန်ကုန်က စရိတ်ကြီးတယ်လေ”

ဒီကိစ္စ နဲ့ပတ်သက်ပြီး ရွှေရည်က ကူညီမယ်လို့တော့ပြောထားတာပဲ။ ပလက်ဖေါင်းပေါ်ရောက်တော့ ကားရပ် ထားတဲ့ ဆီကိုသွားရင်း အိမ်ခန်းကို တချက်မော့ကြည့်မိသေးတယ်။ နောက်တခါ မလာတော့ဘူးလို့လည်း စိတ်ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့် ဗူးထဲက သော့နဲ့ နေရာပြောင်း ထားခဲ့တဲ့ ဖုန်းရဲ့ အခြေအနေ ကို ပြန်လာ ကြည့်ချင်တာတော့ အမှန်ပဲ။ ကျော်ကျော် အတွေးနဲ့ ငြိမ်နေတဲ့ အချိန်မှာ စကားမပြောရရင် မနေနိုင်တဲ့ ဒေါက်တာ မောင်မောင်စန်း က

“အင်းပေါ့ ဒါလဲ ကောင်းပါတယ်၊ ကျွန်တော့် ဆီမှာ မအပ်တာလဲ ကောင်းတယ်”

“ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆရာ”

“အော် ကိုယ့်နှမ ဆိုတော့လေ စေတနာနဲ့ ပိုပိုသာသာလေး  ချုပ်ပေးလိုက်မိမှာ စိုးလို့”

“ဟာ ဆရာနော်”

သူဘာကိုနောက်တယ် ဆိုတာတွေးမိလို့ ကျော်ကျော် ရှက်ပြီး ဒေါက်တာမောင်မောင်စန်း လက်မောင်းကို လှမ်းရိုတ်လိုက်မိတယ်။ အရိုတ်မှာ ခြေချော်သွားလို့ သူကပဲပြန်ထိန်းပေးရင်း

“ဟင်း ဒီက ပိုချုပ်ရင် ပိုနာတယ်ပြောမလို့ဟာကို သူ့ဟာသူ ဘာသွားတွေးနေတာလဲ”

ကျော်ကျော် ပြန်ပြောမလို့ လုပ်ရင်းလမ်းတဖက်မှာ မြင်လိုက်ရတဲ့ကားနက် တစီးကြောင့် ဘာမှမပြောနိုင် တော့ဘူး။ ကားကတော့တူတယ်။ ဒါမျိုးကားတွေ ရှိတတ်လို့ ဟုတ်ချင်မှလဲဟုတ်မယ်။ နံပါတ်ကို မမြင် လိုက်လို့ သေတော့ မသေချာဘူး။ ဒါပေမယ့် ဟုတ်မဟုတ်လဲ သေချာအောင် ကျော်ကျော် မကြည့်ရဲပါ ဘူး။ ကျော်ကျော့် မှာ လမ်းထွက်တိုင်း ဒီလိုကားမျိုးတွေမြင်ရင် အမြဲလန့်နေရတာ မဟုတ်လား။ ခပ်ဆင်ဆင် မြင် တာနဲ့ကို ဝေးဝေးကရှောင်မိတယ်။

“ဘာဖြစ်တာလဲ မကျော်ကျော်”

“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး ဆရာ၊ ခြေချော်တော့ လန့်သွားတာ”

“ဖြစ်ရမယ် ဖြစ်ရမယ်၊ လမ်းကလဲ ဗွက်တွေနဲ့၊ လာလာကျွန်တော့်ကိုကိုင်ထား။ လဲမှ အထဲကဟာပြုတ်ကျ သွားလို့ ကိုကို ပြန်လာရင်ပြစရာ မရှိဘဲနေမယ်၊ ဆရာဝန် ပါရက်သားနဲ့တော့ ဒါမျိုး အဖြစ်မခံ နိုင်ဘူး၊ မနက်ဖြန်လည်း ခရီးထွက်ရဦးမယ် မဟုတ်လား”

ဒေါက်တာမောင်မောင်သန်း လက်ကိုကိုင်ရင်း သူ့ကိုယ်လုံးနဲ့ ကွယ်ပြီး နောက်ကို ချောင်းကြည့်မိတယ်။ ကား ကြီး တစီးကွယ်သွားလို့ စောစောက ကားနက်ကို တခြမ်းဘဲမြင်ရတော့တယ်။ တခြားကားတစီးနဲ့ ကွယ်နေလို့နံပါတ်ကိုလည်း မမြင်ရတော့ဘူး။ ဦးအောင်ဘညို ကား မဟုတ်ဘူးလို့တော့ ကျော်ကျော်ထင်မိပါတယ်။ ဒီနားမှာ လာရပ်ထားစရာ အကြောင်း မရှိတော့ဘူးလေ။ ကျော်ကျော့် စိတ်ထင်တဲ့ အတိုင်းယူဆထားတဲ့ အတိုင်း ပြောရရင် အားလုံးက အိပ်မက်တခုလိုပဲ ပြီးသွားခဲ့ပါပြီ။

.................................................

{ အချိန်ဆိုသည်မှာ နောက်ပြန်လှည့်၍လည်းမရ၊ ခုန်ဆင်းပြီးနေခဲ့ရန်လည်း မဖြစ်နိုင်သည့် ရထား တစီး ဖြစ် မည် ဆိုပါလျှင် လူသားသည် ထိုရထားပေါ်က ခရီးသွားတယောက်ဖြစ်လိမ့်မည်။နောင်တဆိုသည်မှာကား ဘေးမှာအတင်းလာထိုင်၍ မကြားချင်သောစကားတွေကို အလျှင်မပြတ်ပြောနေ သည့် အလိုက်ကမ်းဆိုး မသိသော ခရီးဖေါ် ဖြစ်သည်။}

..................................................

အခန်း (၄၁)

ဒီနေရာကို ဘာဖြစ်လို့ရောက်လာသနည်းဟု ဦးအောင်ဘညို စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နှင့် တွေးနေမိသည်။ လမ်းကြုံနေတာလည်း အမှန်တကယ်ဖြစ်သလို မိုးရွာပြီးစ ရာသီဥတုက ဒီလမ်းထဲကို ကားချိုးကွေ့လိုက်မိဖို့ တနည်း တ ဖုံ တိုက်တွန်းနေသလို ရှိသည်။ တိုက်ခေါင်မိုးတွေကြားထဲက ကောင်းကင်ပြင်လို ဦးအောင်ဘညို ခေါင်းထဲ မှာလည်း အုံ့မှိုင်းနေ၏။ အရာအရာ တိုင်း ထပ်တူကျဖို့မလွယ်ပါ။ တချိန်တုန်းကလည်း ဒီနားတဝိုက်မှာ ဒီလိုရာ သီဥတု မျိုးအတိုင်း ရှိနေခဲ့ဖူးသည်။ အနက်ရောင် အင်္ကျ ီ၊ အပြာရောင်ထမိန်ဖြင့် ဖြတ်လျှောက်သွားသည့် မိန်းကလေး တယောက်၏ နောက်ပိုင်းမြင်ကွင်း ကို မျက်လုံးထဲမှာ ပြန်ပြီးမြင်ယောင်နေမိသော်လည်း ဟို ခပ် လှမ်းလှမ်း မှာမြင်နေရသည့် လှေခါးထစ်တွေ အတိုင်းတက်သွားလျှင် သူမကို တွေ့ရလိမ့်မည်ဟု ဦးအောင် ဘညို မတွေးရဲပါ။

ကားထဲမှာထိုင်ကာငေးနေသော ဦးအောင်ဘညို ဘေးက မိန်းကလေးတွေ အများကြီးဖြတ်သန်းသွားကြ သော်လည်း တယောက်မှ ကျော်ကျော် မဟုတ်ပါ။ ဒီနေ့ထက်တိုင် သတင်းအစအန လည်းမရ၊ လူကိုလည်း အရိပ်အယောင်တောင် မမြင်ရသည့် ကျော်ကျော့် ကို ရှာဖွေခြင်းကို လက်လျှော့လိုက်လျှင် ကောင်းလေမည် လား ဟု စဉ်းစားနေမိချိန်မှာမှ ဒီဖက်လာဖို့ကိစ္စပေါ်ခြင်း ကိုထူးဆန်းသည် ဟုတော့မဆိုသာပါ။ ကိစ္စပြီး၍ကိုယ့်လမ်းကိုယ် ဆက်မသွားဘဲ ဒီထဲဝင်လာသည်ကိုသာ ဦးအောင်ဘညို မကျေမနပ်ဖြစ်နေမိသည်။

ကျော်ကျော် ရန်ကုန်မှာပဲ ရှိနေသေးသလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူမ၏ စာထဲကအတိုင်း တနယ်တကျေးကိုထွက် သွားပြီလား ဆိုတာသိချင်သည့် စိတ်တော့ ဦးအောင်ဘညို မှာရှိသည်။ ဦးအောင်ဘညို သိထားသည့် ကျော်ကျော်မေ သာဆိုလျှင် ဒီအိမ်ခန်းကို ပြန်လာနေမည့် အကြောင်း မရှိပါ။ သို့သော်လည်း ကျော်ကျော် ရှိရှိ၊ မရှိရှိ အခန်းအခြေအနေ ကိုတက်ကြည့်ချင်စိတ်လည်း ရှိနေ၍ ချီတုံချတုံဖြစ်နေမိ၏။

“သွား ကြည့်လို့ ထူးမယ်မထင်ပါဘူး”

တကယ်လို့ကျော်ကျော် ပြန်လာချင်စိတ်ဖြစ်လို့ ပြန်လာလျှင် ဒီတိုင်းတော့နေမည် မဟုတ်။ ဒီမှာပြန်လာနေ မှ တော့ ဦးအောင်ဘညို ကိုပြန်ဆက်သွယ်လာမည်မှာ မလွဲပေ။

“ဟာ”

အံသြစိတ်ကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ပါးစပ် က အသံပင်ထွက်သွားသည်။ လှေခါးဝမှာ ပေါ်လာတာ ကျော် ကျော် ဖြစ်သည်။ ကားပေါ်ကဆင်းဖို့ တံခါးလက်ကိုင်ဆီရောက် သွားသည့်လက်က ကျော်ကျော့် နောက်မှာ ကပ်လျှက်တွေ့ရသည့် ယောက်ျားတယောက်ကြောင့် တန့်သွား၏။ မတွေ့ရသည့်ရက်တွေ အတွင်းမှာ ကျော် ကျော် ဆံ ပင်တွေ ပိုရှည်လာသည်။ ဘေးက ယောက်ျားကို အပြုံးတဝက်နှင့် စကားပြောနေသည့် မျက်နှာလေးက အရင်ထက်ပိုပြီး ပြည့်တင်းဝင်းပနေ၏။ စကားပြောရင်း အပေါ်က အခန်းဆီ မော့ကြည့်တာမြင်ရသည်။သူမ၏ ထုံးစံအတိုင်း ရှပ်အင်္ကျ ီလိုလို ဘလောက်စ် ပွပွဝတ်ထားသော ကျော်ကျော် သည် အရင်ထက် ကြည့် လို့ ကောင်းနေသည်။

ကျော်ကျော် သူ့သူငယ်ချင်း မ ကိုပြောပြခဲ့ သည့် သူမယောက်ျားဆိုတာလားဟု ကျော်ကျော့် ဘေးကလူကိုသေသေချာ ချာကြည့်မိ သည်။ အသက်သုံးဆယ်ဝန်းကျင် အသားလတ်လတ် နှင့် လူရည်သန့်တယောက်ဖြစ် သည်။ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည် ခပ်ပြည့်ပြည့် တွင်အနက်ရောင်ဘောင်းဘီနှင့် အနီရောင်စပို့ရှပ် ဝတ်ထားပြီး ကျော်ကျော့် ကို စကားတွေ တတွတ်တွတ် ကပ်ပြောနေသည့် မျက်မှန်နှင့် လူသည် နိုင်ငံခြားက ပြန်လာ သူများ လားဟု စဉ်းစားနေရင်း ကျော်ကျော်က သူ့လက်မောင်းကို မှီတွဲလိုက်သည်ကိုမြင်လိုက်ချိန်မှာ ဦး အောင် ဘညို မျက်လုံးကို ယောင်ပြီး မှိတ်လိုက်မိသည်။

မကြည့်ဘဲလဲ မနေနိုင်၍ နောက်တခါ ထပ်အကြည့်မှာ အံ့သြစရာတခုထပ်တွေ့ရပြန်သည်။ မပြင်းတပြင်း မိုးသက် လေက ကျော်ကျော့် အင်္ကျ ီကို ကိုယ်မှာကပ်စေသောအခါ မြင်လိုက်ရသည့် ကျော်ကျော့် ၏ ခုံးခုံး မောက်မောက် ဝမ်းဗိုက်သားက ဦအောင်ဘညို ပါးစပ်ကို အံ့အားတသင့်ဖြင့် ပွင့်ဟသွားစေ၏။

“မြန်လှချည်လား”

မှန်တင်ခုံ အံဆွဲထဲက ကျော်ကျော်သောက်သည့် ဆေးကဒ်ကလေးတွေကိုပြန်မြင်ယောင်လာ၏။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ ဆိုတာကို ဦးအောင်ဘညို နားမလည်နိုင်တော့ပါ။ ကျော်ကျော် နောက်ဆုံးရေးခဲ့သည့် စာထဲက စာသားတချို့ကိုပြန်အမှတ်ရမိသည်။ မိန်းမဆိုသည်မှာ ကိုယ်ချစ်သည့်သူ၏ ရင်သွေးကို လွယ်ပိုးမွေးပေး ဖို့ ဘယ်တော့မှဝန်မလေး

ဟု ကျော်ကျော် ဆိုခဲ့၏။ ဦးအောင်ဘညို နှင့် အတူရှိစဉ်က ဆေးတွေသောက်ပြီး ကာကွယ်တားဆီး ခဲ့သောကျော်ကျော် သည် တခြားသောယောက်ျားတယောက် အတွက် သူမ၏ ဝမ်းကြာ တိုက်ကို ဖွင့်ပေးခဲ့ပေပြီ။ တဖြေးဖြေး ဝေးသွားသည့် အင်္ကျ ီအနီ နှင့်လူ၏ ကျောပြင်ကို ဦးအောင်ဘညို မကျေမချမ်း လိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ဦးအောင်ဘညို ကားရပ်ထားသည့် ဖက်ကို ကျော်ကျော် တချက်လှမ်းကြည့်သည်ကို မြင်ရသည်။ သို့သော် လည်း ကျော်ကျော့် အမူအရာ က ဘာမှထူးထူးခြားခြား မတွေ့သလို အေးအေးဆေးဆေးပင်။ သမန်ကာလျှံ ကာ အကြည့် တချက်နှင့် မျက်နှာလွှဲသွား၏။

ကျော်ကျော်သာ ကိုယ့်စိတ်နှင့်ကိုယ် ဦးအောင်ဘညိုကို စွန့်ခွာလိုလျှင် အချိန်မရွေး ဦးအောင်ဘညို ခွင့်ပြု မည်သာ။ အခုတော့ ဦးအောင်ဘညို တို့မိသားစု အတွက်သူမ ကပဲအနစ်နာခံ၍ရှောင်ပေးသလိုလို လုပ်သွား သေး၏။ ယုံနိုင်ဖွယ်ပင်မရှိပေ။

“မလိမ့်တပတ်နဲ့ လုပ်သွားတယ်၊ …….တောက်”

ဒေါသတကြီးဖြင့် ဒီနေရာက ခွာဖို့ပြင်သည်။ ချက်ချင်းတော့ မထွက်ရဲသေး ကျော်ကျော်တို့ စုံတွဲနှင့် တိုးနေမှာစိုး၍ စက်နှိုးပြီးနောက် လီဗာကို တဗျင်းဗျင်း နင်းကာ ဒေါသဖြေရင်း ခနစောင့် နေလိုက်ပြီးမှ မောင်းထွက်ခဲ့ ၏။ ကျော်ကျော် တို့လည်း ကားပါသည် ထင်သည်။ မတွေ့တော့ပါ။ ဟိုလူ့ ပုံစံကလည်း ပြေပြေလည်လည်ရှိသည်။ကားမောင်း လာရင်းမှ အင်္ကျ ီအနီ မျက်မှန်နှင့် လူသည် ကျော်ကျော် ဆင်းမလာခင် မိနစ်ပိုင်းလောက်ကမှလှေခါးဝကို ဝင်သွားသူဖြစ်သည်ကို ပြန်သတိရ၏။ ကျော်ကျော့် ကိုလာကြိုတာဖြစ်မည်။

ဟိုအရင်ကရော ဒီလူ ဘယ်နှစ်ကြိမ်လာခဲ့ပြီးပြီနည်း။ လက်ကိုင်ဖုန်း တလုံးဝယ်ပေးထားမှတော့ ကျော်ကျော် အဆင်ပြေသလို အချိန်းအချက်ပြု လို့ရ နိုင်သည်။

“အောင်ဘညို မင်းလောက် သောက်သုံးမကျတဲ့ ကောင်ရှိဦးမလား”

လမ်းဘေးက ဆိုင်းဘုတ်တခုကို မြင်လိုက်ပြီးနောက် ကားကိုဘေးဆွဲချပြီးရပ်လိုက်သည်။ အရင်က ကျော် ကျော့် ဆီလာတိုင်း ရောက်လေ့ရှိသည့် စားသောက်ဆိုင်။

“ဟာ …. ဆရာ …လာလာ၊ မရောက်တာကြာပြီနော်”

အပြေးအလွှားကြိုလာသည့် စားပွဲထိုးလေးကို စိတ်မသက်မသာဖြင့် ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ပြီး ထောင့်ကျကျ စား ပွဲ တလုံးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ထုံးစံ အတိုင်းတူးပက် ပေါ့ဆရာ၊ ဟုတ်လား”

“တလုံးယူခဲ့”

“ဗျာ”

“တလုံးယူခဲ့ လို့ပြောတာကွ”

ခက်ထန်တင်းမာသည့် ဦးအောင်ဘညို အသံကြောင့် စားပွဲထိုးလေးပျာပျာသလဲ နှင့် ကောင်တာဆီအမြန်ပြေးသွားသည်။ အရက်ပုလင်း လာချရင်း

“ဆရာ၊ ဆိုဒါ၊ ရေခဲ”

“ယူခဲ့ပေါ့ကွ”

“ဟိုဒင်း အမြည်းရောဆရာ”

“မင်းဟာမင်း ယူချင်ရာ ယူခဲ့ကွာ”

မနေချင်၍ ပြေးသူကိုမှ ပင်ပန်းတကြီးလိုက်ရှာမိသည့် အဖြစ်ကိုတွေးပြီးရင်နာမိသည်။ ရှာနေစဉ်အတွင်း ကျော်ကျော် နှင့် ရင်ဆိုင်မတိုးမိတာ တမျိုးကောင်းသည်ဟု လည်းတွေးမိ၏။ တွေ့ဖြစ်လျှင် စကားတွေပြော နေရဦးမည်။ ရှင်းပြီးသားဟာတွေပြန်ရှုပ်သလို လုပ်နေရဦးမည်။ အခန့်မသင့်လျှင် အရှက်ပါကွဲနိုင်သေးသည်။ ကျော်ကျော် နှင့် ဦးအောင်ဘညို ပတ်သက်မှုကိုဘယ်သူမှမသိ။ မသိကြသည့် ကိစ္စသည် မသိလိုက်သလိုပြီးသွားတာပဲ အကောင်းဆုံးဖြစ်သည်ဟု ဦးအောင်ဘညို တွေးနေမိ၏။

တွေ့စက တုန်ရီဖျော့တော့သည့် ကျော်ကျော့် ရုပ်သွင်ကိုပြန်မြင်ယောင်လာမိသည်။ ထိုအချိန်က ကျော် ကျော့် မှာသွားစရာ မရှိနေစရာမရှိ နှင့် ဒုက္ခ ရောက်နေသည့် မိန်းကလေး ကိုမှ လွန်ကျူးမိလေခြင်းဟု စိတ်မကောင်းဖြစ်ခဲ့ ရ သည်များကို တွေးမိတော့ပြုံးချင်သည်။

တကယ်လက်တွဲချင်သည့် သူကို တွေ့လာသည့် အချိန်တွင် သူ့ကိုအားနာပြီး ကျော်ကျော် ရေငုံနှုတ်ပိတ်ကာ ဆက်၍ လိုက်လျောနေခဲ့တာမျိုးလည်းဖြစ်နိုင်သည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ကျော်ကျော် အစောကြီးထဲက ပွင့်လင်းစွာ ပြောပြထားခဲ့သင့်သည်။ ကျော်ကျော် ငွေကိုတန်ဖိုးထားသော်လည်း ငွေမက်သူမဟုတ်ဆိုတာ ဦးအောင် ဘညို ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူပေးခဲ့သော ငွေကြေးတွေကို ကျော်ကျော် လိုလိုချင်ချင် ယူခဲ့တာမဟုတ်ဆိုခြင်းကို ရိပ်မိ၏။ ထို့ကြောင့် လည်း အလုပ်ရသည် နှင့် ပိုက်ဆံမပေးတော့ဖို့ပြောခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျော် ကျော် ဟန်ဆောင်ပန်ဆောင်ပြောတာ မဟုတ်ဟု ဦးအောင်ဘညို ယုံကြည်သည်။ ဒါဆိုလျှင် ကျော်ကျော် ဦးအောင်ဘညို ဆီကနေ စွန့်ခွာပြီး ဟိုတယောက်နှင့်လက်တွဲခဲ့ခြင်းသည် ငွေကြောင့် မဟုတ်နိုင်တာ သေ ချာ၏။

“ဒါဆို အချစ်ပဲပေါ့”

တီးတိုးရေရွတ်လိုက်ရင်း ဦးအောင်ဘညို ပြုံးမိသည်။ ကျော်ကျော် နှင့် ဦးအောင်ဘညို ကြားမှာအချစ်မရှိ။ အချစ်အကြောင်းလည်း မပြောခဲ့ကြဖူး။ ပြောရမည့် အခြေအနေလည်း မရှိ။ တကယ်တမ်းကျတော့ အိပ်ယာ ပေါ်က လိင်ဆက်ဆံရေးသက်သက်သာ ရှိခဲ့သည်။ မသူဇာတို့ မိသားစု အကြောင်းပေါ်လာချိန်တွင် ကျော် ကျော် စွန့်ခွာဖို့ အကောင်းဆုံးအကြောင်းအရာ ဖြစ်သွားသည်။ ဒီလောက် တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင် ဖြစ်အောင် ကံကြမ္မာ၏ ကျီစယ် ချက်ကလည်း တရားလွန်လွန်း၏။ ကျော်ကျော် သာ သူဇာတို့ နှင့် ဘယ်လိုမှ မပါတ် သက်ပါလျှင် ဘယ်လိုအကြောင်းပြချက်ပေးမည်နည်း ဟု ဦးအောင်ဘညို သိချင်နေမိသည်။ ပြောလို့တော့ မရ နိုင်ပါ။ ကျော်ကျော် က သူ့ဟန်အတိုင်း အေးစက်စက်တုံးတိတိဖြင့် ဇာတ်လမ်းကို ဖြတ်ကာထွက်သွားနိုင်သည်။

ဒါပေမယ့် သူမ စွန့်ခွာခဲ့ပြီးသည့် နေရာကိုဘာကြောင့်ကျော်ကျော် ပြန်လာသည်ကို စဉ်းစားလို့မရပါ။ လာတော့လည်းတယောက်ထဲ မဟုတ် ယောက်ျားတယောက်နှင့် တူတူလာသည်။ သူမ၏ ပစ္စည်းတချို့တလေကျန်ခဲ့လို့ လာပြန်ယူတာလည်း ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တအိမ်လုံးရှိသမျှ တခုမှမကျန်အောင်ယူသွားလည်း ဦးအောင်ဘညို ဂရုမစိုက်ပါ။ ကျော်ကျော့်၏ ခင်ပွန်းလို့ ယူဆနိုင်သည့် သူကိုပါခေါ်လာခြင်းကတော့ ဦးအောင်ဘညိုကို ခံရခက်စေ၏။

“ငါ မရှုံးပါဘူး”

ခွက်ထဲက လက်ကျန်ကိုတချက်ထဲ မော့ချလိုက်ရင်း ဦးအောင်ဘညို တွေးလိုက်မိသည်။ ကျော်ကျော့် ကို ထောက်ပံ့ပေးကမ်းခဲ့ရတာတွေက ဦးအောင်ဘညို အတွက် မပြောပလောက်သည့် ပမာဏသာ ဖြစ်သည်။ဒီ နှစ်နှစ် နီးပါးမျှ ကာလအတွင်း ကျော်ကျော့် ခန္ဓာကိုယ် ကို ဦးအောင်ဘညို ဆန္ဒရှိသည့် အချိန်တိုင်းလို သလို အသုံးချနိုင်ခဲ့သည် မဟုတ်ပါလား။

လိပ်တကောင်၏ ကျောလိုခုံးခုံးမောက်မောက်ဖြစ်နေသည့်ကျော်ကျော့် ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို သတိရလိုက် မိချိန်တွင် ဦးအောင်ဘညို ကျောထဲစိမ့်ပြီးအေးစက်တောင့်ခဲသွား၏။ ခွက်ထဲကို အရက်ထပ်လောင်း ထည့် ရင်း ကျော်ကျော် လူက ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုး ဖြစ်လာသည့်တိုင် ချပ်ချပ်ရပ်ရပ် နှင့်တင်းတင်းရင်းရင်း ရှိနေခဲ့သည့် ဗိုက်သား နှင့် ဆီးခုံဝင်းဝင်းလေးကို သတိရသည်။ ကျော်ကျော် ဒီကနေထွက်သွားပြီးနောက်မှ ဖြစ်ခဲ့သည့်ကိုယ်ဝန်ဆိုလျှင် ဒီလိုမြင်သာဦးမည် မဟုတ်ပါ။ ဦးအောင်ဘညို ရောက်မလာသည့် နေ့တွေမှာဆိုလျှင် ကျော် ကျော် နှင့်သူမ၏ ချစ်သူတို့ ကုတင်ပေါ်မှာ ချစ်ဗျူဟာခင်းခဲ့ကြမှာ မလွဲပေ။ ခုနလေးတင်က လှေခါးအတိုင်း သက်တောင့်သက်သာ တက်သွားသည့် အင်္ကျ ီအနီနှင့် လူကိုပြန်တွေးလိုက်၏။

ခုနောက်ပိုင်း ထူးခြားလာသည့် ကျော်ကျော့် ဟန်ပန်တွေကို တဖြည်းဖြည်း နှင့် သိလာသလိုလိုရှိသည်။ ကျော်ကျော် ခါတိုင်းနှင့် မတူပါ။ သိင်္ဂ ီ့ကို မမှီသည့်တိုင် အိပ်ယာပေါ်တွင် သိင်္ဂ ီ့ နီးနီးလောက်တက်ကြွမှု တွေ ပေးလာသည်။ အရင်လို ဦးအောင်ဘညို လုပ်သမျှကို အော်လိုက်ညည်းလိုက်နှင့် ပေခံနေတာမျိုး မဟုတ် တော့ဘဲ ညောင်းတယ် နာတယ် အစရှိသဖြင့် အထွန့်တက်တတ်လာသည်။ ဦးအောင်ဘညို ကို သိုင်းဖက် ပြီး ပုခုံး၊ လည်တိုင် စသည့်နေရာတွေကို နမ်းတတ်လာသည်။ ခါတိုင်း ဦးအောင်ဘညို၏ အဝတ်မဲ့ ကိုယ်လုံး ကို မမြင်သလို မျက်နှာလွှဲထားတတ်သူက စေ့စေ့ ကြည့်လာသည်။ ဒါသူမ၏ ချစ်သူဆီက ရသည့် အတတ် ကောင်း တွေဖြစ်လိမ့်မည်။

ဦးအောင်ဘညို သိင်္ဂ ီ့ကိုပြန်သတိရပြီးစိတ်မကောင်းဖြစ်ရသည်။ တခါတလေ သိင်္ဂီ  အိမ်မှာမျှော်နေလိမ့်မည် ဆိုတာသိသိ နှင့် ကျော်ကျော်နှင့် ပျော်ပြီး မပြန်ဖြစ်ခဲ့သည့် အချိန်တွေရှိ၏။ လူ့သဘောသည်ဆန်းလှ၏။ မိမိလိုရာကို ကြည်ဖြူစွာပေးမည့် သူရှိနေပါလျှက် နှင့် ပစ်ပယ်ပြီး မသဒ္ဒါရေစာကို အငမ်းမရစားဖို့ စိတ်သန်မိခဲ့ သည်။ သိင်္ဂီ သာသိခဲ့လျှင် လောကကြီးကနေခုထက်စောစွာထွက်ခွာ သွားချင်စိတ်ပေါက်ကောင်းပေါက် သွားနိုင်လေသည်။

ခုနေခါသာ သိင်္ဂ ီရှိနေခဲ့လျှင် ဦးအောင်ဘညို အားလုံးကိုဖွင့်ပြောပြပြီးတောင်းပန်လိုက်ချင်သည်။ စိတ်ရင်း သဘောကောင်းသလို ဦးအောင်ဘညိုကို အလွန်ချစ်သည့် သိင်္ဂ ီအနေနှင့်ခွင့်လွှတ်ပေး လိမ့်မည် မလွဲပေ။သိင်္ဂ ီ့၏ အချစ်ကို မထေမဲ့မြင်ပြုသလိုမျိုးလုပ်ခဲ့၍ လောကကြီးက ပြန်၍ဒါဏ်ခတ် ခြင်းလား ဟု ဦးအောင် ဘညို တွေးနေမိသည်။

“ဟာ”

လက်က နာရီ ကို အမှတ်မထင်ကြည့်ရင်း အိမ်ပြန်ချိန်ကို အမှတ်မထင်သတိရလိုက်သည်။ ခြောက်နာရီထိုး ခါနီးပြီ။ မကြာခင် ဖူးဖူး ဖုန်းဆက်လာတော့မည်။ စားပွဲထိုးကို ခေါ်၍ ဘီလ်တောင်းပြီး ဖူးဖူး ဆီ အရင်စဆက် လိုက်၏။

“ဖေဖေ ပြန်လာတော့မယ် စိတ်မပူနဲ့ လို့ လှမ်းဆက်တာသမီးရေ”

“အင်းပါ၊ အင်းပါ၊ သမီးဖေဖေ ကလိမ္မာပါတယ်”

“ခုပဲ လာပြီသိလား”

အမှန်က ဦးအောင်ဘညို ထပ်သောက်ချင်သေးသည်။ မဝသေးပါ။ ဖြစ်နိုင်လျှင် ဒီနားမှာပဲ မှောက်သွားအောင် သောက်လိုက်ချင်သည်။

“ဒီပုလင်း ကို အိတ်နဲ့ထည့်လိုက်ကွာ”

စားပွဲထိုးက ပလပ်စတစ်အိတ် နှင့် ပတ်ပေးသောပုလင်းကို လက်ဆွဲအိတ်ထဲ ထိုးထည့်လိုက်သည်။ ထိုင် သောက် နေစဉ်က မသိသာသော်လည်း ထလိုက်သည့် အချိန်မှာ အနည်းငယ်ယိုင်ချင်၏။ ကားကို တော့ ဖြောင့်ဖြောင့်တန်းတန်း မောင်းပြီး အိမ်ရောက်အောင်ပြန်လိုက်နိုင်ပါသည်။ အန ္တရယ်မဖြစ်အောင် သတိ ထား ထိန်းမောင်းလိုက်ရ၍ အမူးတောင်နည်းနည်းပြေချင်သွား၏။ဦလေးစိုး ကားသိမ်းနေစဉ် အိမ်ထဲက အရိပ်အခြေကြည့်လိုက်ရာ ဖူးဖူး ကိုမတွေ့ရ။ ဒေါ်ဒေါ်ကြည်သာ အိမ် ရှေ့မှာ ရှိသည်။

“ဖူးဖူး ရော ဒေါ်ဒေါ်ကြည်”

“အထဲမှာ သူ့မောင်လေးနဲ့ ရှိတယ်”

မမြင်ရတာကြာပြီဖြစ်သည့် ဦးအောင်ဘညို၏ ဟန်ပန် ကြောင့်ဒေါ်ဒေါ်ကြည်အံ့သြနေ၏။

“ဆရာ ထမင်းစားတော့မလား”

“အင်း … အခြေအနေ အရပေါ့ဗျာ”

အခန်းထဲ မဝင်ခင် မှောင်မဲတိတ်ဆိတ်နေသော သိင်္ဂ ီ့ အခန်းဝဆီသို့ မလုံမလဲ စိတ်ဖြင့်လှမ်းမျှော်ကြည့်မိ သေးသည်။ ဦးအောင်ဘညို ရောက်လာမှန်းသိလျှင် ဖူးဖူး လိုက်ချင်လိုက်လာနိုင်သောကြောင့် ကြာကြာ မကြည့်နိုင်ဘဲ အခန်းထဲမြန်မြန်ဝင်လိုက်ရသည်။ ဖူးဖူး မလာခင်လက်ကျန်ဖြတ်မည် ဟုစိတ်ကူးနှင့် ကပျာ ကရာ အဝတ်လဲပြီးသည် နှင့်စားပွဲ မှာထိုင်ပြီး လက်ဆွဲအိတ်ထဲက ပုလင်းကိုထုတ်လိုက်သည်။ အမြည်းတော့မရှိပါ။ ရေနှင့်သာကြိတ်ရပေတော့မည်။

ဦးအောင်ဘညို စိတ်ထင်ပြောရလျှင် နှစ်ခွက်သုံးခွက်သာ သောက်လိုက်ရသည်ထင်ပါသည်။ ဒီထက် များချင် လည်း များလိမ့်မည်။ သေသေချာချာ မသိတော့။စောစောက သောက်ခဲ့သည့် အရှိန်တွေ နှင့် ပေါင်းပြီး စားပွဲ ပေါ် ခေါင်းစိုက်ကျသွားသည်။ တစုံတယောက်က ပုခုံးကို လှုပ်တော့မှ အားယူပြီးခေါင်းထောင်လိုက်၏။ ဦး အောင်ဘညို ဘေးမှာဖြူဖြူသွယ်သွယ် သဏ္ဍန်လေးတခု ဝိုးတဝါးမြင်သည်။ အားတင်းပြီးကြည့်လိုက်ရင်း ကျော်ကျော် ဟုခေါ်မိမလိုဖြစ်သွားသည်။ သိင်္ဂ ီ များလားလည်း ဇဝေဇဝါဖြစ်မိ၏။

“ဖေဖေ အရက်တွေ သောက်ပြန်ပြီလား”

ဖူးဖူး။ ဦးအောင်ဘညို အသက်တမျှချစ်ရသည့် သမီးလေး ဖြစ်နေသည်။ ရီဝေေ၀ မပြတ်မသားနှင့် အာရုံတွေ ထဲတွင် ဖူးဖူး ရုပ်သွင်က ကျော်ကျော်လိုလို၊ သိင်္ဂီ လိုလို နှင့် သေသေချာချာကြည့်ပြန်လျှင် မသူဇာ လည်းဖြစ် နေပြန်သည်။

“ဖူးဖူး”

“ဖေဖေ ရယ်၊ သမီးတို့ မောင်နှမတွေကို မသနားဘူးလား”

ငိုသံပါလေး နှင့်ပြောနေသည့် ဖူးဖူး စကားတွေက ဦးအောင်ဘညို နားထဲမှာဝင်တချက် မဝင်တချက်နှင့်။

“ဖူးဖူး နင်က ငါ့ သမီးပါ၊ ဒါပေမယ့် နင်ကက ဘာဖြစ်လို့ ဟိုမိန်းမ သုံးယောက် နဲ့ သွားသွားတူ နေရတာလဲ၊ မတူနဲ့။ နင်က ငါ့ သမီး။ မတူရဘူး”

ဖူးဖူးနောက်ကို ခြေတလှမ်းဆုတ်သွားပြီး ဦးအောင်ဘညို ကိုကြောင်ငေးငေး လေးကြည့်နေသည်။

“ထပ်ပြောမယ်၊ နင်က ငါ့သမီး၊ သူတို့လိုမဟုတ်ဘူး၊ နင့်အမေ မသူဇာလို ဇီဇာကြောင်တဲ့ ၊တယူသန်တဲ့၊ အတ္တ ကြီးတဲ့ မိန်းမနဲ့ မတူရဘူး။ နင့် တီတီ လို ကိုယ့်အပေါ် ဘာမှလုပ်မပေးနိုင်တဲ့ ယောက်ျားတယောက် အ တွက် နဲ့ ပဲ အချိန်ကုန်ခံ ပြီး မမိုက်ရဘူး၊ သူ့လို ကံဆိုးလိမ့်မယ်။ နောက်ပြီး နင့် ရဲ့နောက်ဆုံးပေါ် အ ဒေါ်လို သွေးအေးအေး  နဲ့ညာတတ်တဲ့ ပျော့ပျော့လေးနဲ့နံတဲ့ ကြောင်ချီးလို မိန်းမမျိုး နဲ့ မတူရဘူးကြားလား ၊ နင်သိထားဖို့က နင်က အောင်ဘညို ရဲ့သမီး”

တသက်လုံး လေသံမာမာ နှင့်တောင် မပြောရက်ခဲ့သည့် သမီးကို ဘာကြောင့် ဒီလောက်အထိ ဒေါသတကြီး နှင့် ပြင်းပြင်း ထန်ထန်ပြောနေမိသည်ကို ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်လည်း မစဉ်းစားတတ်ပါ။ ငိုင်တွေပြီး ရပ် နေ ရာ မှ ဖူးဖူး လှုပ်လာသည်။

“ဖေဖေ ဘာတွေပြောနေတာလဲ၊ အိပ်လိုက်ပါလား ဖေဖေရယ်”

“နင့် ရုပ်က သူဇာလိုလို သိင်္ဂီ လိုလိုနဲ့၊ အရပ်အမောင်း နဲ့ ကိုယ်နေဟန်ထားက သီရိဆို တဲ့ ကျော်ကျော်မေနဲ့ ဘာဖြစ်လို့သွားတူနေရတာလဲ၊ ”

ဖူးဖူး အနားကိုကပ်လာပြီး ယူကျုံးမရစွာဖြင့် ပြောနေသည့် ဦးအောင်ဘညို ကိုဖက်ထားလိုက်သည်။

“သူတို့ ညီအမ တွေထဲမှာ နင့်တီတီ က စိတ်ထားအမှန်ဆုံးပဲ၊ ဒါပေမယ့် သူကျတော့ အရမ်းကံဆိုးတယ်၊ငါ လဲသူ့ကို မကယ် နိုင်ခဲ့ဘူး၊ ငါကယ်မိတဲ့ နင့်အဒေါ် ကျတော့ ……..”

“ဖေဖေ အရမ်းမူးနေတယ်၊ အိပ်လိုက်နော်၊ ဖေဖေ့ ကိုယ်ကြီး သမီးမနိုင်ဘူး၊ ဖိုးစိုးကိုသွားခေါ်လိုက်ဦးမယ် ငြိမ် ငြိမ်လေး ထိုင်နေသိလား”

“ငါ အရက်ပဲ သောက်ချင်တယ်၊ ဒီမှာ ရှိသေးတယ် ၊ သောက်မယ်”

ဖူးဖူးကို တွန်းဖယ်ပြီး အရက်ပုလင်း ကိုလှမ်းဆွဲသည့် လက်တွေကလေထဲမှာရမ်းနေသော်လည်း ပုလင်းကို မစမ်းမိပါ။ ဦးအောင်ဘညိုသာ စားပွဲပေါ် မှောက်လျက်ပြန်လဲကျသွားသည်။ ဖူးဖူး နှင့်အတူ ဦးလေးစိုး နှင့်ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ပါ လိုက်လာပြီး အိပ်ယာပေါ်ပြောင်းတင်ပေးကြသည်ကိုလည်း ဦးအောင်ဘညို သိလိုက်လွတ် လိုက်ဖြစ်နေသည်။ ခေါင်းထဲမှာတရိပ်ရိပ် နှင့် ကုတင်ကြီးကလည်နေသလိုလို အခန်းတခုလုံးက ပတ်ချာ လည်ရမ်းနေသလို ခံစားရသည်။ အဲဒီလိုကနေ ဘယ်လိုအိပ်ပျော်သွားသည် ဆိုတာကိုတောင် ဦးအောင်ဘ ညို မသိတော့။

အိပ်ယာမှ နိုးချိန်မှာ ညက ကိစ္စတွေပြန်စဉ်းစားရင်း အရင်ဆုံးသတိရမိသည်က ဖူးဖူး ဖြစ်သည်။ ဖူးဖူး ကို လက်ညိုး ငေါက်ငေါက် ထိုးကာပြောခဲ့သည့် စကားတွေကို အားလုံးမမှတ်မိပါ။ မသူဇာ တို့ ညီအမ တွေ နှင့် တူရကောင်းလားဟု ပြောမိတာလောက်ပဲ သိတော့သည်။ ဖူးဖူး စိတ်အရမ်းဆိုးချင် ဆိုးနေလိမ့်မည်။ ဒါမှမ ဟုတ် အရမ်းစိတ်မကောင်းဖြစ်ချင်ဖြစ်နေလိမ့်မည်။ အရက်မသောက်ပါနှင့် ဟု တဖွဖွပြောနေသည့်ကြားကသောက်လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ရုပ်ရည်ကို ရိုးမယ်ဖွဲ့ပြီးရန်လုပ်သည်။ မူးပြီးရစ်သည်ဟု ဖူးဖူး ထင်သွား

မှာ သေ ချာ၏။ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်လည်း ဒီလိုစိတ်လွတ်ထွက်သွားမိသည်ကို အံ့သြနေမိသည်။ရေမချိုးခင် မုတ်ဆိတ်ရိတ်ရင်း မှန်ထဲက ကိုယ့်ရုပ်ကိုယ်ပြန်ကြည့်ရင်း ကိုယ်မဟုတ်သလိုခံစားနေရသည်။ မသူဇာကတော့ တရားရိပ်မှာငြိမ်းချမ်းနေမည်။ ဒါမှမဟုတ် ငြိမ်းချမ်းသည်ဟု ထင်နေလိမ့်မည်။ သိင်္ဂီ ကတော့ တကယ်ပင်ငြိမ်းချမ်းသွားခဲ့ပါပြီ။ စိတ်ထားဖြူစင်သည့် သိင်္ဂီ တယောက် တကယ်ပင်ကောင်းမွန်ရာဘုံဘဝမှာ ငြိမ်းချမ်းစွာ ရှိနေလိမ့်မည်ဟု ဦးအောင်ဘညို ယုံကြည်ပါ၏။ ပြီးတော့ သီရိခေါ် ကျော်ကျော်မေ သည်လည်းရင်ခွင်သစ်မှာ ကြည်နူးပျော်မွေ့နေပါလိမ့်မည်။

မှန်ထဲက မသတီစရာ ခပ်ညံ့ညံ့ လူကို မျက်နှာလွှဲလိုက်ပြီး ဦးအောင်ဘညို ရေမြန်မြန်ချိုးလိုက်သည်။ အဝတ် လဲ အိတ်ဆွဲပြီး ထမင်းစားခန်းထဲ အရောက်တွင်ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ကို သာတွေ့ရသည်။ ဖူးဖူး ကို မတွေ့ရပါ။

“ဆရာ ကော်ဖီကြမ်း သောက်မှာလား”

ညတုန်းက များသွားတာကိုရည်ရွယ်ပြီးမေးတာဖြစ်သည်။ ရေချိုးလာသည့် တိုင်ခေါင်းထဲမှာ အုံနေသေး သောကြောင့်

“ပေးလေ၊ ဖူးဖူး မလာသေးဘူးလား”

“ခုလေးတင် ပြန်ထွက်သွားတာဆရာ”

ခါတိုင်းဆိုလျှင်ဦးအောင်ဘညို မနက်စာစားတိုင်း ဖူးဖူး အတူတူလာစားတတ်သည်။

“ဒါဆိုလဲ သူ့ကိုစောင့်လိုက်ဦးမယ်၊ ကော်ဖီ အရင်ပေး”

“ဖူးဖူး စားပြီးသွားပြီဆရာ”

“ကျွန်တော့် ကို စိတ်ကောက်သွားပြီထင်တယ်”

“ခန ပါဆရာရယ်၊ ဖူးဖူး က ဆရာ့ကို ဒီလောက်ချစ်တာ”

စိတ်မပါ လက်မပါ နှင့် မနက်စာစားပြီးနောက် ဖူးဖူး အခန်းဖက်ထွက်လာခဲ့သည်။ အထဲက ကလေးငိုသံ တအီအီ ကြားနေရ၏။ ဖိုးသား အသံ နှင့် ကလေးကို ဖူးဖူး ချော့နေသံလည်းကြားရသည်။

“ဘာဖြစ်လို့ ငိုနေတာလဲ”

ဖူးဖူး က ဦးအောင်ဘညို အမေးကို မကြားသလိုပင်။ ကလေးထိန်းမိန်းကလေးကသာ

“နိုးထဲက ဒီလိုပဲ ငိုနေတာဦးရဲ့”

“ကိုယ်ပူလား”

ဖူးဖူး ရင်ခွင်ထဲက ကလေးကို ဦးအောင်ဘညို စမ်းကြည့်လိုက်ရာ ဖူးဖူး က မျက်နှာလွှဲထားသည်။ ကိုယ်ပူ တာလည်း မဟုတ်သဖြင့် ဦးအောင်ဘညို စိတ်ပူသွားသည်။ ဖူးဖူး ကို ကြည့်ပြီး

“ဆေးခန်း သွားကြမလားသမီး၊ ဖေဖေ အချိန်ရတယ်၊ လိုက်ပို့ပေးမယ်”

“ရပါတယ်၊ ဖိုးစိုး နဲ့ သွားလဲရတာပဲ”

မဖြေချင်ဖြေချင် ဖြေလိုက်သည့် စကားကြောင့် ဦးအောင်ဘညို နည်းနည်း ကျွဲမီးတိုသွားသည်။ အဖေလုပ်သူ ကလိုက်ပို့မယ် ဆိုတာတောင် သူက ဦးလေးစိုး နှင့်သွားမည် လုပ်နေသည်။

“မမ အင်္ကျ ီလှန်ကြည့်ပါလား၊ ဒီမှာ တရားခံတွေ့ပြီ”

ဖိုးသား အသံကြောင့် အာရုံပြောင်းသွားကြသည်။

“ဘာတွေ့တာလဲ”

“ပုရွက်ဆိတ် နှစ်ကောင်၊ လာစမ်းသေပေတော့”

ဖိုးသားက ပုရွက်ဆိတ်တွေကို လက်နှင့် ညှစ်သတ်နေစဉ် ဦးအောင်ဘညို က ကလေးအင်္ကျ ီကို လှန်လိုက် ဝမ်း ဗိုက်နှင့် ကျောပြင်တွင် အနီကွက် တွေတွေ့၏။

“ပုရွက်ဆိတ် ကိုက်တာဖြစ်မယ်”

“တကထဲမှပဲ ကလေးကို မသိပ်ခင် ပုခက်ထဲကို ဘယ်သူမှ မကြည့်ကြဘူးလား၊ မသီတာ ဖွားကြည်ကို သွား မေးစမ်းပါ၊ ပုရွက်ဆိတ်ကိုက်ရင် ဘာလိမ်းရမလဲလို့၊ ပြီးရင် အထဲကအခင်းတွေ အပြင်မှာထုတ်ခါပြီး နေလှမ်း လိုက်၊ ဖိုးသား ဘေးကဘီရိုထဲမှာ အခင်းလျှော်ပြီးသား တွေရှိတယ် ထုတ်လိုက်”

အနားမှာ ဦးအောင်ဘညို မရှိသလို ညွှန်ကြားချက်တွေထုတ်နေသည့် ဖူးဖူးကို ထားခဲ့ပြီးဦးအောင်ဘညို ပြန် ထွက်လာခဲ့သည်။ ဖူးဖူး စိတ်ဆိုးနေတာတော့ သေချာပါသည်။ဒါပေမယ့် ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ပြောသလိုပင် မကြာ ခင်ပြန်စိတ်ပြေသွားလိမ့်မည်ဟု သဘောထားပြီး ရုံးကိုထွက်လာခဲ့သည်။ နေ့ခင်း ကျတော့ ဖူးဖူး ကိုင်သည့်ဖုန်းကို လှမ်းခေါ်ပြီး ကလေးအဆင်ပြေသွားပြီလားဟု အကြောင်းရှာမေးကြည့်ရာ

“ကောင်းသွားပါပြီ ဖေဖေ”

တခွန်းပဲ ဖြေပြီးဖုန်းပြန်ချသွား၍ ဦးအောင်ဘညို အောင့်သက်သက်ဖြစ်ရသည်။ သမီးစိတ်ပြေအောင် ဘာ ဝယ် ပေးရင်ကောင်း မလဲ စဉ်းစားကြည့်ပြန်တော့ ဖူးဖူး မှာ အားလုံးပြည့်စုံသည်။ လိုအပ်ချက်မရှိပါ။ မိန်း ကလေး အသုံးအဆောင် အဝတ်အစားကျပြန်တော့လည်း ဦးအောင်ဘညို မဝယ်တတ်ပြန်။ အေးအေး ကိုအကူအညီတောင်း မည်ဟု စိတ်ကူးလိုက်မိသေးသော်လည်း အခြေအနေ စောင့်ကြည့်လိုက်ဦးမည် ဟု ဆုံး ဖြတ်လိုက်သည်။

ညနေ ကျတော့ ငါးနာရီ ဒေါင်ကနဲ ထိုးသည်နှင့် ဘယ်ကိုမှ မဝင်တော့ဘဲ အိမ်ကို တန်းပြန်ခဲ့သည်။ ဒါဆို ရင်တော့ ဖူးဖူး ကျေနပ်လိမ့်မည် ထင်ပါသည်။ သို့သော် ဖူးဖူး ကို အိမ်ရှေ့မှာအရိပ်အယောင် မမြင်ရ၊ မေး ကြည့်တော့ အခန်းထဲမှာ ပင်နေသည်ဟု ဆိုသည်။ ဦးအောင်ဘညို လိုက်သွားကြည့် ရာ အိပ်ယာပေါ်ချ ထားသည့် ကလေး ကိုမြူနေသော ဖူးဖူးကိုတွေ့ရသည်။

“ဖေဖေ ပြန်ရောက်ပြီ သမီး”

“အော် …အင်းအင်း”

လှည့်မကြည့်ဘဲဖြေပြီး ကလေးကိုဆက်စနေသည်။ အရင်လို ရေးချိုးခိုင်းတာတွေ၊ ဘာဟင်းချက်တယ် တူ တူ စားမယ်လေ ဆိုတာတွေဆက်ပြောမလာတော့။ အချိန်တန်ရင်တော့ စိတ်ပြေသွားလိမ့်မည်ဟု မျှော် လင့် ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့ရသည်။ ထမင်းစားချိန်မှာလည်း ရောက်မလာပါ ဒေါ်ဒေါ်ကြည် ကို ပြောပြမိရာ ဒေါ်ဒေါ် ကြည်က နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပြုံးရင်း

“အလကားပါဆရာရယ်၊ မနက်ဖြန်သဘက်ခါလောက်ဆို ပုံမှန်ဖြစ်မှာပါ၊ ဆရာ့မို့လို့ ဆရာလျှော့မှန်းသိလို့ တမင် လုပ်နေတာ၊ သူဇာ့ကို သူဒါမျိုးဘယ်လုပ်ရဲမလဲ”

ဦးအောင်ဘညို လည်း ဒီလိုပင် မျှော်လင့်သော်လည်း ဒေါ်ဒေါ်ကြည်၏ ထက်မြက်ချက် ဒီတခါတော့ မှားပါ သည်။ နောက်တပတ်လောက် အထိ ဖူးဖူး ဦးအောင်ဘညိုကို ခပ်မှန်မှန်ပဲ ဆက်ဆံသည်။ နေ့စဉ် စောစော ပြန်လာပြီး အရက်လည်းသောက်မလာကြောင်း ဖူးဖူး သိအောင်ပြသော်လည်း ဖူးဖူး ကဖါသိဖါသာပင်။ လုံး၀ စကားမပြောတာလည်း မဟုတ်ပါ။

သို့သော် ဦးအောင်ဘညို နှင့် စကားမပြောဖြစ်အောင် အတတ်နိုင်ဆုံးရှောင်သလို၊ ဦးအောင်ဘညို အနီးနား တဝိုက်မှာလည်း ဘယ်တော့မှ မနေပါ။ မနေနိုင်သည့် အဖေက အခန်းထဲအထိ လိုက်သွားလျှင်လည်း အေးတိအေးစက် ဆက်ဆံသောကြောင့် စိတ်လျှော့ပြီး ပြန်ခဲ့ရသည်က များ ၏။ ညနေရောက်တိုင်း စောစောပြန်လာဖို့ အရက်သောက်မလာဖို့ ပြောသည့်ဖုန်းတွေလည်း မလာတော့ပါ။

တနေ့ ဦးအောင်ဘညို ပြန်ရောက်လာချိန်တွင် ဖူးဖူး က ခြံထဲမှာ ကလေး ချီပြီးလမ်းလျှောက်နေသည်။ ကလေးထိန်းကောင်မလေး လဲ အနားမှာရှိ၏။  ဦးအောင်ဘညို သူမ တို့ထံလာနေသည် ကိုမြင်သောအခါ ကလေးထိန်း ထံ ကလေးပြောင်းပေးလိုက်ပြီး

“ငိုက်နေပြီ၊ အထဲမှာပဲ ပြန်သိပ်လိုက်တော့ မသီတာ”

ဒီတရက်တော့ ရှောင်ထွက် မသွားသည် နှင့်သီတာ ကလေး ခေါ်ပြီးထွက်သွားသောအခါ ဦးအောင်ဘညို ဖူးဖူး ပုခုံးကိုဖက်လိုက်သည်။ ဖူးဖူး စိတ်ကောက်ပြေသွားပြီဟု ယူဆလိုက်၏။

“သမီး ဖေဖေ့ကို စိတ်ဆိုးနေတာလား”

ဖရိုဖရဲဖြစ်နေသည့် ဆံပင်တွေကို လက်နှင့်သပ်ရင်း ဖူးဖူး မော့ကြည့်သည်။

“မဆိုးပါဘူး”

“ဒါဆို စိတ်ကောက်တာလား၊ ဖေဖေ ဘယ်လိုချော့ရမလဲပြော၊ သမီးဒီလို အေးစက်စက်ကြီးလုပ်နေရင် ဖေဖေ မနေတတ်ဘူး သမီးရဲ့”

“သမီး စိတ်လဲ မကောက်ပါဘူးဖေဖေ၊ စိတ်မကောင်းဖြစ်တာပါ”

“ဘာဖြစ်လို့ လဲ သမီးရယ်၊ ဖေဖေ ဒီနေ့ မသောက်လာဘူးလေ၊ အရင်နေ့တွေကလဲ မသောက်ဘဲ စောစော ပြန်လာတာ သမီးသိသားနဲ့ နောက်လဲ သမီးမကြိုက်ရင်ဖေဖေ မသောက် တော့ပါဘူး”

“သမီး ယောက်ျားလေး မဟုတ်လို့ပါ၊ မိန်းကလေး ဖြစ်နေတော့ ဖေဖေ နဲ့ မတူနိုင်ဘူးလေ၊ သမီး စိတ် မ ကောင်း ပါဘူးဖေဖေရယ်”

ဖူးဖူး ပြောလာသည့် စကားနှင့် အမူအရာကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ရင်ထဲနင့်သွားရသည်။

“ဖေဖေ ဒီလိုသဘောပြောတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဖေဖေ အရမ်း စိတ်ထိခိုက်ပြီးတော့ ပြောမိပြောရာ တွေ ပြောမိ တာပါ၊”

“သမီး ဖေဖေ့ ကိုချစ်ပါတယ်၊ ဖေဖေ့ ခံစားချက်တွေကိုလဲ နားလည်ပါတယ်၊ ဖေဖေ့ သမီးဟာ ကလေး ဆိုပေ မယ့် သမီးသိနားလည်ထားတာတွေ အများကြီးရှိပါတယ် ဖေဖေ၊ ဒါပေမယ့် သမီးကိုရန်သူကြီး တယောက်လို ကြည့်ပြီး ပြောတဲ့ စကားတွေကြားတော့ …ဖေဖေ့ အတွက် အရမ်းစိတ်မကောင်း ဖြစ်မိတယ်”

ဖူးဖူး ဘာကို ဆိုလိုသည်ကို ဦးအောင်ဘညို ကောင်းကောင်း နားမလည်ပါ။ နောက်ပြီးဖူးဖူ က သိထားတာ တွေ ရှိသည်ဟု ဆိုသေး၏။

“အင်း … သမီး ဘာတွေသိသလဲ ဖေဖေ့ကိုပြောပါဦး”

“ပြောလိုက်ရင် ဖေဖေ လန့်သွားမှာပေါ့၊ သမီးကိုလည်း အရမ်းစိတ်ဆိုးမှာပေါ့”

“တခြားလူ ကို စိတ်ဆိုးချင်ဆိုးမယ်၊ သမီးကို ဘယ်တော့မှ စိတ်မဆိုးဘူး”

“တီတီ ဖေဖေ့ကို ချစ်နေမှန်း သမီး အစောကြီးထဲကသိတယ်”

ရုတ်တရက်ကြီးပြောချလိုက်သည့် စကားကြောင့် ဦးအောင်ဘညို ကြက်သီးဖြန်းဖြန်း ထသွားရသည်။ သိင်္ဂီ  ကတော့ ပြောပြလိမ့်မည် မထင်ပါ။ ဒါဆို ဖူးဖူး ဘယ်က သိပါသနည်း။

“တီတီ့ အမူအရာတွေ၊ အကြည့်တွေကသိသာ နေတာပဲ။ တီတီ နဲ့ အနီးကပ်နေလာတော့ တီတီ့စိတ်ကိုလည်း သိနေတယ်လေ၊ နောက်ပြီးဖေဖေ့ သိက္ခာကိုလဲ ယုံတယ်၊ သမီးဖေဖေဟာ တီတီ ဘယ်လောက်လှလှ တုန် လှုပ်မှာ မဟုတ်ဘူးလို့လဲ သိတယ်”

အရွယ်နှင့် မလိုက်စွာတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပြောနေသည့် ဖူးဖူး စကားတွေကြောင့် ဦးအောင်ဘညို စိတ်တွေ ယိမ်းယိုင်စ ပြုလာသည်။ သမီးဖြစ်သူ က အဖေ၏ သိက္ခာကို ယုံကြည်ပါသည် ဆိုသော်လည်း သိင်္ဂ ီ့ အလှ နှင့် ရမ္မက်ကို လွတ်အောင်မရှောင် နိုင်ခဲ့သည့် အတွက် ဦးအောင်ဘညို မလုံမလဲဖြစ်ရသည်။ ဖူးဖူး ဆက် မပြောပါစေနှင့် ဟုသာကျိတ်ပြီးဆုတောင်းမိသည်။ သို့သော် ဦးအောင်ဘညို ဆုတောင်း မပြည့်ခဲ့ပါ။

“မေမေ က ဖေဖေ နဲ့တီတီ့ကို လက်ထပ်ခိုင်းတယ်ကြားတော့လဲ မအံ့သြဘူး၊ တီတီ့ အတွက် ဖေဖေ အရမ်း ဝမ်းနည်း နေတာတွေ့တော့လဲ မအံ့သြဘူး၊ ဖေဖေ နေမကောင်းတုန်းက ပြောတဲ့ ကယောင်ကတန်း စကား တွေကြားရမှ အံ့သြတော့တာ”

အသိစိတ်မဲ့ နေသည့် အချိန်တွင် ဘာတွေပြောမိခဲ့သလဲ ဆိုတာဦးအောင်ဘညို လုံး၀ မသိပါ။ ဖူးဖူး ပုခုံးကို ကိုင်ထားသည့် လက်ချောင်းတွေ တုန်နေမှန်းသိသော်လည်း ထိန်းချုပ်လို့ မရနိုင်တော့ပါ။

“တီတီ နဲ့ ဖေဖေ အနေအထားက သမီးသိထားသလို တီတီ့ဖက်က တဖက်သတ်ဆိုတဲ့ အနေအထားမှ မက တော့တာ”

ရှက်စိတ်ဖြင့် ဦးအောင်ဘညို တကိုယ်လုံးတုန်ရီလာသည်။ ဖူးဖူး က အားပေး နှစ်သိမ့်သလို သူမ ပုခုံးပေါ်က ဦးအောင်ဘညို လက်ချောင်းတွေ ကို သူမလက်ကလေးတွေ နှင့် အသာအယာညှစ်လိုက်ရင်း

“ပြောလက်စနဲ့ မထူးပါဘူး၊ ဖေဖေ ပြောသလို သမီးရဲ့နောက်ဆုံးပေါ် အန်တီကိစ္စလေ …အဲဒါကလည်း”

သန်းခေါင်ထက်တော့ ညဉ့် ထပ်ပြီးမနက်နိုင်တော့ပါ။ ဖူးဖူး ပြောလိုရာပြောစေတော့ဟု စိတ်ဒုံးဒုံး ချရင်းဆက်ပြောလာမှာကို သာငံ့လင့်နေရတော့၏။

“ဖေဖေ ဗြုန်းစားကြီး ခရီးမသွားခင် ဖိုးစိုးနဲ့ အခန်းထဲမှာပြောနေကြတာတွေ သမီးကြားတယ်၊ မေမေ့ အခန်း ထဲမှာ ပစ္စည်းတွေ ရှင်းနေရင်း ဖေဖေ့ ဆီ အလာမှာ မကြားဖူးတာတွေကြားလိုက်ရလို့ တံခါးကို အသာလေး ဟပြီး သမီးချောင်းနားထောင်မိပါတယ်၊ သမီးမှာ အဒေါ်တယောက် ရှိနေသေးတာလဲ သိလိုက်ရတယ်၊ ဖေဖေ အရမ်းပင်ပန်း နေတဲ့ကြားက အဲဒီအဒေါ်ကိုလိုက်ရှာတာ ညီမဆုံးရှုံးလိုက်ရတဲ့ မေမေ့ အတွက် ညီမ အစား ပြန်ပေးချင်လွန်းလို့ လုပ်တယ် လို့ထင်ခဲ့တယ်၊ ဖေဖေ ခရီးထွက်သွားတုန်း ဖိုးစိုး ကိုအတင်းမေးကြည့်တော့ ဖိုးစိုးကလည်း ဒီလိုပဲထင်တယ်”

ဖူးဖူး ကျော်ကျော့် အကြောင်းသိသွားပြီဆိုတာကို ဦးစိုး လုံး၀ မပြောပါ။ ပြောလျှင်လည်း အပြစ်တင်မှာ မဟုတ်။ လက်ရှိအလုပ်ရှင်က ဦးအောင်ဘညို ဖြစ်သော်လည်း မသူဇာ တို့ မိသားစု ဝင်တွေအပေါ်မှာသစ္စာ ပိုရှိသည့် ဦးလေးစိုးကို မကျေမချမ်းဖြစ်မိသည်။

“ဒါပေမယ့် အဲဒီမမ၊ သမီးထက် ဆယ်နှစ်လောက်ပဲ ကြီးမယ်ဆိုတော့ အဒေါ်ပေမယ့် မမ ပဲခေါ်ရမှာပေါ့နော်၊သမီးရဲ့ အန်တီမမ က သမီးတို့ မိသားစုကို ငဲ့ပြီး ဖေဖေ့ကိုထားခဲ့ ပြီးထွက်သွားတယ် ဆိုတာလဲ ဖေဖေ က ယောင်ကတန်းပြောတဲ့ စကားတွေထဲက ကြားလိုက်ရပြန်တယ်”

ရှိသမျှ အရာအားလုံးကုန်ဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။ ဒူးတွေ ညွှတ်ခွေကျမသွားစေရန် ခန္ဒာကိုယ် ကို အတင်းချုပ် တည်းထားရသည်။ တသက်လုံးဖုံးသမျှ ကုန်းတော့မှ ပေါ် ဆိုသလိုအချစ်ရဆုံး သမီးရှေ့တွင် လုပ်မိခဲ့သမျှ အရှုပ်ထုပ်တွေကို ကယောင်ကတန်း ပြောမိခဲ့ခြင်းအတွက် ဦးအောင်ဘညိုပြောမပြတတ်အောင်ရှက်မိသည်။ဖြစ်နိုင်လျှင် ခု ချက် ချင်း ပင်ကမ ္ဘာမြေပေါ်က ဝုန်းကနဲ ပျောက်ကွယ်သွားချင်မိ၏။ ဒါမှ မဟုတ် ဒီနေရာမှာတင် ချက်ချင်းလဲ၍ သေသွားသော် ကောင်းလေစွ ဟု တွေးနေမိသည်။

“သမီးရယ် …ဖေဖေ လေ ….”

“ဖေဖေ့ကို သိက္ခာချနေတာ မဟုတ်ပါဘူး၊ ဖေဖေ့ကို သမီးဘယ်လောက် နားလည်တယ်ဆိုတာ ဖေဖေသိစေ ချင်လို့ပြောပြနေတာပါ၊ ဘယ်လိုဖြစ်ဖြစ် သမီးကတော့ ဖေဖေ့ကိုချစ်မှာပဲ၊ ဖေဖေကလဲ ချစ်မှာပဲ လို့ထင်ခဲ့ တယ်”

“ဖေဖေ ချစ်ပါတယ် သမီးရယ်”

ဦးအောင်ဘညို ဖူးဖူး ပုခုံးလေးကိုညှစ်ရင်းဆို့နင့်စွာပြောမိသည်။

“ဒါပေမယ့် ဖေဖေက သမီး ဖေဖေ့ကို နားလည်သလို သမီးကို နားမလည်ဘူး၊ သမီး အမေ နဲ့တူတာ၊ အဒေါ် တွေနဲ့ တူတာကို တောင်ဖေဖေ က လက်မခံနိုင်တော့ …အဲဒါကိုတော့ သမီး စိတ်မကောင်းဘူးဖေဖေ”

စကားဆုံးသည် နှင့် ဦးအောင်ဘညို လက်ထဲကနေရုန်းထွက်ပြီး ဖူးဖူး အိမ်ဖက်ဆီသို့သွား၏။

“သမီး ..ဖေဖေ ကလေ”

သမင်လည်ပြန်ကြည့်ရင်း ပြောလိုက်သည့်ဖူးဖူး စကားကြောင့် နောက်ကလိုက်သွားတော့မည့် ဦးအောင်ဘ ညို ခြေလှမ်းတွေတုန့်သွားသည်။

“စိတ်ချပါဖေဖေ၊ ခုနက အကြောင်းတွေက သမီးတယောက်ထဲပဲသိတာ၊ ဘယ်သူ့ကိုမှလဲ သမီးမပြောပါဘူး”

ရှက်ရွံ့စိတ်ကြောင့် ကောင်းကင်ကြီးတခုလုံး ပြိုကျလာပြီး သူ့အပေါ်ကို ပိလာသလို ဦးအောင်ဘညို မွန်းကြပ် နာကျင်သွားရသည်။

.....................................................

{ အမှောင်ဟူသမျှထဲတွင် အဝိဇ္ဇာ အမှောင်သည် အမှောင်ဆုံး အမိုက်ဆုံးဟု ပညာရှိ သူတော်ကောင်း တို့

ကဆိုကြသည်။ ထိုအမှောင်၌ အတ္တမီးအိမ်တွင် တဏှာမီးစာကို ထွန်းညှိ၍ ထွက်လမ်းကိုရှာဖွေသူသည် လွတ်မြောက်ရာ သို့ ရောက် နိုင်မည် မဟုတ်ပေ။}

.............................................

အခန်း (၄၂)

ရုံးခန်းထဲသို့ဝင်လာသော သူ့ကိုကြည့်ပြီးနောက် ခင်မောင်တင့် နှင့် အေးအေး တို့ တယောက်မျက်နှာ တ ယောက်ကြည့် လိုက်ကြသည်ကို မြင်သော်လည်း မသိယောင်ဆောင်၍ ဦးအောင်ဘညို အခန်းထဲဝင်လာ ခဲ့သည်။အမြဲလို သပ်ရပ်သန့်ရှင်းစွာနေတတ်သူတယောက်က အဝတ်အစားဖိုသီဖတ်သီ၊ ဆံပင်ဖရိုဖရဲ၊ နီကြောင်ရီ ဝေနေသည့် မျက်လုံးတွေနှင့်ရုံးကိုရောက်လာခြင်းက ထူးဆန်းနေသော်လည်း ဦးအောင်ဘညိုဘာကိုမှဂ ရုမစိုက်ချင်တော့ပါ။ လက်ဆွဲ အိတ်ကို ကုလားထိုင်ဘေးမှာ ပစ်ချလိုက်ပြီး ခုံပေါ်မှာ အရုပ်ကြိုးပြတ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး စားပွဲပေါ်က တယ်လီဖုန်းနှင့်  စာရွက်စာတမ်းတွေ ကို အဓိပ္ပါယ်မဲ့စွာ ငေးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။

ထိုအရာတွေက သူနှင့် ဘာမှ မဆိုင်သလို စိတ်ထဲမှာခံစားနေရသည်။ လေအေးစက်မြည်သံ သဲ့သဲ့ မှအပအခြားအသံတို့ တိတ်ဆိတ်နေသော အခန်းထဲတွင် ဦးအောင်ဘညို ကိုယ့်အသက်ရှုသံ ကိုယ်ပြန်ကြားနေ ရသည်။စားပွဲပေါ်တွင် အလုပ်လုပ်စရာတွေ မြင်နေရသော်လည်း ဘာဘယ်လိုလုပ်ရမှန်း မသိနိုင်အောင်ဖြစ်နေသည်။

လုပ်လဲ မလုပ်ချင်။ ကိုယ်နှင့် မသက်ဆိုင်သည့် အရာတွေလို ဦးအောင်ဘညို စိတ်ထဲမှာခံစားနေရသည်။ မနေ့ တုန်းက ဖူးဖူး နှင့် စကားတွေပြောပြီးသည့် နောက်ပိုင်း လူအများ နှင့်ခြားနားသည့် ကမ ္ဘာ တခုထဲ ရောက်သွားသလိုဖြစ်နေသည်။ အိမ်က လူတွေကြားမှာ သူသည် မဝင်ဆံ့တော့သလို တသီးတခြားဖြစ်နေ သည်။ သူတို့ဖာသာသူတို့ ပြောကြသည်၊

ဆိုကြသည်၊ ရယ်ကြမောကြသည်။ ဒါတွေအားလုံးက ဦးအောင် ဘညို နှင့် မပတ်သက်သလိုဖြစ်နေပါသည်။ အခုလည်းဒီရုံးခန်းထဲမှာ တယောက်ထဲရှိနေသည့် တိုင် အောင်မနေချင်ပါ။ အိမ်ထဲမှာ မနေချင် အလုပ်ထဲမှာမနေချင်၍ ဘယ်မှာ နေချင်မှန်းလည်း ဦးအောင်ဘညို မသိပါ။

ဘေးမှာ လူတွေရှိနေပါလျှက်နှင့် အထီးကျန်စွာနေရခြင်း ကို ဦးအောင်ဘ ညို ဆက်၍သည်းမခံ နိုင်တော့ ချိန်တွင် အိမ်မှာ အခန်းအောင်းပြီးနေမိသည်။ အရင်ရက်တွေက ဖူးဖူး က ဦးအောင် ဘညို ကိုရှောင်ဖယ် ဖယ် လုပ်တာခံရပြီး ခုကျတော့ ဦးအောင်ဘညိုက ဖူးဖူး ကိုပြန်ပြီး မျက်နှာချင်း ဆိုင်ဖို့မဝံ့ အောင်ဖြစ်ေ န ရသည်။

အိပ်ချိန်ရောက်တော့လည်း အိပ်မပျော်၊ အိပ်ချင်စိတ်လည်း မရှိ။ မိမိ အကြောင်းတွေဖူးဖူး သိနေသည် ဆိုသည့် စိတ်ဖြင့် ထိုင်လိုက်၊ ထလိုက်၊ လမ်း လျှောက်လိုက်ဖြင့်မနေ့က တညတာကို ပင်ပန်းကြီးစွာ ကျော်ဖြတ် ရသည်။အရင်ကဆိုလျှင် အိပ်မပျော်လေတိုင်း မိုးမြန်မြန်လင်းဖို့မျှော်လင့်နေတတ်သည်။ ညက တော့ မိုးလင်းမှာကို ကြောက်နေမိပြန်သည်။ မိုးလင်းလာလျှင် အိမ်ကလူတွေ နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ရဦးမည်။ အလုပ်ကိုလာရဦး မည်။ အားလုံးမလုပ်ချင်တော့သည့် အရာတွေဖြစ်နေ၏။

ရောင်နီပျိုးပြီး မကြာခင်လောက်ကထဲက ဦးအောင်ဘညို ခြံထဲဆင်းထိုင်နေမိသည်။ နံရံတွေ နှင့် နီးသည့် အိပ်ခန်းထဲမှာ နေသည်ထက်စာလျှင် ခြံထဲမှာက အသက်ဝအောင်ရှုလို့ရမည်ဟု ဦးအောင်ဘညို ထင် သည်။ဦးလေး စိုးနိုးလာချိန်တွင် ခြံထဲမှာ ရှိနေသည့် ဦးအောင်ဘညိုကိုမြင်ပြီး အံ့သြသွားသည်။

“ဟာ .. ဆရာ အစောကြီးပါလား”

“ဟုတ်ကဲ့ မအိပ်ချင်တော့တာနဲ့ ခြံထဲဆင်းလာတာ”

အနီးအနားတွင် ဟိုလုပ်ဒီလုပ် လုပ်နေသည့် ဦးလေးစိုးနှင့် အလ္လာပ သလ္လာပ ပြောနေရမှာ စိုး၍ ထိုင်ရာမှ ထပြီး တဖက်ခြံသို့ ကူးလာခဲ့သည်။ ခြံနှစ်ခု ကြားက သံတံခါးလေးကို တွန်းဖွင့် လိုက်ပြီး ကျောက်စီလမ်းလေး အတိုင်း လျှောက်လာစဉ် မသူဇာ၏ တရားဆောင်က ငြိမ်သက်တိတ်ဆိတ်နေသည်။ တံခါးမှာ ကြီးမားသည့်သော့ခလောက်တခုခတ်ထားသည်။ ဒီနေရာ၏ ပိုင်ရှင်မ သည်လည်း အရာအားလုံးကို သော့ခတ်ထားလိုက်လေပြီ။

စိတ်ရှုပ်ရှုပ်ဖြင့် သော့ခလောက်ကို လက်နှင့် ကိုင်လှုပ်လိုက်ရာ သံတံခါးပါလှုပ်ပြီး တဂျမ်းဂျမ်း အသံတွေမြည် လာ၏။ ဦးလေးစိုး ပြေးလာမှာစိုး၍ ဆက်မလှုပ်တော့ဘဲ ထွက်လာပြီး ကျောက်စီပတ်လမ်းလေး အတိုင်း တ ပတ် ပြီး တပတ်လျှောက်နေမိပြန်သည်။ ဦးအောင်ဘညို လုံးဝပြန်မကြည့်ခဲ့သော်လည်း ဦးလေးစိုး နှင့် မောင် ထွေးက ဆက်ပြီးစောင့်ရှောက်ထားဟန်ရှိသည် မသူဇာ ရှိစဉ်က အတိုင်းသန့်ရှင်းသပ်ရပ်နေ၏။

ဒီဖက်အခြမ်းကနေရပ်ပြီး အိမ်ဖက်ကို မျှော်ကြည့်လိုက်သည်။ ခြံထဲက ဦးလေးစိုးနှင့် မောင်ထွေးမှ အပ ကျန် နေရာအားလုံးငြိမ်သက်နေသည်။ ဒေါ်ဒေါ်ကြည် နှင့် အိမ်ဖေါ်မိန်းကလေး တွေကတော့မီးဖိုထဲမှာ အလုပ်ရှုပ် နေကြပေလိမ့်မည်။ ဖူးဖူး၊ ဖိုးသားနှင့် သားငယ်လေး တို့ကတော့ အိပ်မောကျဆဲပဲ ရှိပါလိမ့်ဦးမည်။ ဖခင်ဖြစ် သူ၏ အတွင်းရေး ကိစ္စတွေကို ထုတ်ပြောပြလိုက်ပြီးနောက် ဖူးဖူးရော အိပ်လို့ပျော်ပါရဲ့လားဟု ဦးအောင်ဘ ညို သိချင်နေမိသည်။

မသူဇာ၏ တရားဆောင် အဝင်က လှေခါးထစ်မှာ စိတ်ပျက်လက်ပျက်ထိုင်ပြီး ရှေ့ဆက်ဘယ်လို စခန်းသွား ရမည် ကို တွေးနေမိသည်။ ဖူးဖူး ကတော့ အဖေကို အချစ်မပျက်ပါ ဆိုသော်လည်း ဦးအောင်ဘညို မျက်နှာ ပူ သည်။ ငယ်ရွယ်သူ သမီးက အသိကြွယ်ပြီး သမီးတာဝန်ကျေရှာသော်လည်း စိတ်စေရာလိုက်ခဲ့မိသည့် အဖေ တယောက် အနေနှင့် လိပ်ပြာမလုံတာဆန်းတော့ မဆန်းပါ။ ဖြစ်ချင်တော့ ဦးအောင်ဘညို ပတ်သက်ခဲ့မိသမျှမိန်းမတွေကလည်း မသူဇာ၏ညီမ၊ ဖူးဖူး ၏ အဒေါ် ဦးအောင်ဘညို ၏ ခယ်မတွေဖြစ်နေပြန်သည်။ မိတ်ဆွေအပေါင်းအသင်းတွေသာသိပါက လိုက်ပွဲမှန်သမျှ အကုန်ကြိတ်ချင်သူဟုများ အမည်နာမ တပ်ကြလေ မလားဟု တွေးရင်း ဦးအောင်ဘညို မချိပြုံးပြုံးမိပါသည်။

“လေးလေး”

“အင်”

အနားကိုခင်မောင်တင့် ရောက်နေသည်ကို ပင်မသိလိုက်ပါ။

“ဒီနေ့ ဒဂုံဆိုက် သွားမယ်ဆို၊ ဘယ်အချိန်သွားမှာလဲ လေးလေး”

“မသွားတော့ ဘူးကွာ၊ ငါနေလို့ သိပ်မကောင်းဘူး”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့”

ဦးအောင်ဘညို၏ မသာမယာမျက်နှာ ကြောင့်ခင်မောင်တင့် ခပ်မြန်မြန်ပြန်ထွက်သွားသည်။ ဒဂုံကိုဘာ အတွက်သွားမှာလဲ ဆိုတာပြန်စဉ်းစားကြည့်သည်။ စဉ်းစားလို့မရ။

“မရလဲ မစဉ်းစားဘူးကွာ”

ကုလားထိုင်နောက်မှီပေါ်ကို ဆောင့်ကြီးအောင့်ကြီးမှီချလိုက်ရင်း ဦးအောင်ဘညို ရေရွတ်လိုက်မိသည်။ ဘာမှ မစဉ်းစားချင်။ ဘာမှလည်းမလုပ်ချင်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် မသူဇာလို အားလုံးကိုထားပြီး ဝေးရာထွက်သွားလိုက် ချင်သည်။ ဒါမှ မဟုတ်လည်း သိင်္ဂ ီ့လို လောကကြီးထဲက အပြီးအပိုင်ထွက်သွားလိုက်ချင်သည်။ သို့သော် လည်း ကလေးတွေ မျက်နှာပြေးမြင်လိုက်လျှင် သက်ပြင်းကိုသာချမိ၏။ အမေ ဖြစ်သူက လုပ်ချင်ရာလုပ်သွား သည့်နောက်တွင် အဖေကပါ သူတို့လေးတွေကို ထပ်ပြီးဒုက္ခ ပေးဖို့ မသင့်တော့။

ဖူးဖူး သနားဖို့ အရမ်းကောင်းသည်။ မောင်ငယ်တွေတာဝန်၊ အိမ်၏တာဝန် တွေယူထားရသေးသည့် အပြင် အဖေဖြစ်သူ၏ မတော်တရော်လုပ်ခဲ့သမျှ လျှို့ဝှက်ချက်တွေကိုပါ ရင်မှာပိုက်ထားရသေးသည်။ ဒါတောင်မှ ဖူးဖူး က အဖေကို အချစ်မပျက်ခဲ့၊ အထင်မသေးရက်ခဲ့ပါ။ ဖူးဖူး ဒီလိုနားလည်သိတတ်ခြင်းက ဦးအောင်ဘ ညို၏ လည်ဂုတ်ပေါ်သို့ ဒါးသွားထက်ထက် တချောင်းလာတင်ထားတာခံရသလို စိတ်ကို မလွတ်မလပ်ဖြစ် စေသည်။

အသေအချာ တွေးကြည့်လျှင် မသူဇာ၏ တာဝန်လည်းမကင်းဟုဆိုနိုင်သည်။ မသူဇာသာ ဇနီးတယောက်၏ တာဝန်ကျေပွန်စွာ ရှိနေခဲ့လျှင်၊ အိမ်ထောင်ရှင်မတယောက် မိခင်တယောက်အနေဖြင့် မိသားစု နှင့် အတူ ဥမ ကွဲသိုက်မပျက် နေနေခဲ့လျှင် ဒီလို အကျိုးဆက်ရိုတ်ခတ်မှုတွေကြုံရမည် မဟုတ်။ မအပ်မရာနှိုင်းရလျှင်ဘုရား လက်ထက်တော်ကနာမည် ကျော် ဝိသာခါ ကျောင်းအမကြီးသည် အိမ်ထောင်ကိုလည်း အုပ်စီးဆုံးမ နိုင်သ လို ဘာသာရေးဖက်တွင်လည်း ထွန်းပေါက်အောင်မြင်ခဲ့သည်။ သူတော်စင်သူတော်ကောင်း ဖြစ်ချင်လွန်းလှ သော မသူဇာ ဒါမျိုးကို နမူနာယူဖို့ တွေးမှတွေးမိခဲ့ပါလေစ ဟု ဦးအောင်ဘညို မချင့်မရဲဖြစ်မိသည်။

ဖြစ်ခဲ့သမျှ အားလုံးကို မသူဇာပေါ်သို့ ပုံချလိုခြင်းဦးအောင်ဘညို မှာမရှိပါ။ မိမိလည်းမှားခဲ့သည်။ အပျော်သ ဘော စိတ်၏ထွက်ပေါက်တခုအနေဖြင့် အရက်တွေ သာသောက်နေခဲ့ခြင်းကမှားပြီးရင်း မှားဖို့ဖြစ်ခဲ့သည်။ဟိုတနှစ်ဆီက သင်္ကြန်မှာ မူးမနေခဲ့ဘူးဆိုပါလျှင် အပေါင်းအသင်းတွေ ဘယ်လောက်ပင်ဝိုင်းတွန်းကြစေဦး တော့ ကျော်ကျော့် နောက်ကိုလိုက်မိမှာ မဟုတ်။

ဦးမြင့်မောင် နှင့်လည်း အလောင်းအစားဖြစ်ခဲ့မှာ မဟုတ်ပါ။သိင်္ဂ ီနှင့်ကျပြန်တော့လည်း မူးမူးရူးရူး နှင့် သိင်္ဂ ီလားသူဇာ လားမခွဲခြားနိုင်တော့ဘဲ လွန်ကျူးခဲ့မိသည်။ ထို့ကြောင့် ဖြစ်လာသမျှတွင် မိမိ၏ အပြစ်တွေလည်းပါသည်ဟု ဦးအောင်ဘညို လက်ခံပါသည်။ ယခုအချိန် မှာတော့ ဒါတွေပြန်ပြင်ချင်လို့ မရတော့ပါ။ အားလုံးက ကျော်လွန်ပြီးဆုံးသွားခဲ့လေပြီ။

စားပွဲပေါ်ကဖုန်းမြည်သံက ဦးအောင်ဘညို ကိုလှုပ်နှိုးလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ကောက်မကိုင်မိဘဲ ဆက် ကာဆက်ကာ မြည်နေသောဖုန်းကို ကြောင်ငေးကြည့်နေမိ၏။ လေးငါးချက်မြည်ပြီး အသံရပ်သွားသည်။ ဟိုဖက်ကချလိုက်သည်လား အေးအေး အပြင်လိုင်းခွဲကနေ ကိုင်လိုက်သလား စဉ်းစားနေစဉ် ခင်မောင်တင့် ဝင် လာပြီး

“လေးလေး … ကိုကျော်မင်း ဆက်တာ”

“အော် ..အေး”

ဖုန်းကိုကောက်မလိုက်ပြီးမှ

“ငါဖုန်းပြောပြီးသွားရင် မင်းရော အေးအေး ရော နှစ်ယောက်လုံးလာခဲ့ကြဦး”

“ဟုတ်ကဲ့ လေးလေး”

ခင်မောင်တင့် ထွက်သွားပြီးနောက် ကျော်မင်းနှင့် ပြောသည်။ အဆောက်အဦးတခု သတ်မှတ်ရက်ထက် စော ပြီး ပြီးသွားသည့် ကိစ္စ ကျော်မင်းလှမ်းပြောခြင်းဖြစ်၏။

“ကောင်းတာပေါ့ကွာ၊ လေဘာစရိတ် ကျသွားတာပေါ့”

“လက်စသိမ်း နည်းနည်းပါးပါး တော့ကျန်သေးတယ် အကို”

“ချက်ချင်း ကြီးတော့ မအပ်လိုက် နဲ့ကွာ၊ အရမ်းစောနေရင်လည်း ဖြတ်ကတတ်ဆန်းလုပ်သလိုဖြစ်သွားမယ်”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ဟုတ်ကဲ့”

“နေဦးကွ၊ ဒီ့ ထက်အရေးကြီးတာရှိတယ်၊ ငါ ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားနေတာ မင်းဖုန်းလာလိုက်တော့ အဆင်ပြေသွားတယ်”

“ဘာလဲ အကို”

“ခင်မောင်တင့် တက်လာလိမ့်မယ်၊ မင်းအလုပ်တွေ သူ့ကိုလွှဲပေးပြီး မင်းဒီကို ပြန်လာတော့”

“ဟာ … ဘာဖြစ်လို့လဲ အကို”

“လာတော့ ပြောမယ်ကွာ၊ ခင်မောင်တင့် ရောက်တာနဲ့ မင်းဆင်းလာခဲ့တော့၊ မင်းဆီက ကောင်တွေက လည်း သူနဲ့ ရင်းပြီးသားတွေပဲ၊ သူဆက်လုပ်နိုင်မှာပါ၊ မင်း အရင်လာခဲ့၊ မင်းမိသားစု ပြောင်းဖို့ ကိစ္စ တွေ  ခင်မောင်တင့် စီစဉ်ပေးလိမ့်မယ်၊ အရေးကြီးတာက မင်း ဒီကို မြန်မြန်ရောက်ဖို့ ပဲ၊ ဒီမှာ ငါစိတ်တော်တော် ကုန်နေပြီ၊ မင်းပဲ လာလုပ်တော့”

နာနာကျင်ကျင် ပြောလိုက်သည့် အသံကို ဖုန်းထဲကတောင်မှ ကျော်မင်းရိပ်မိသွားသည်ထင်သည်။ တခြား ထပ်မမေးတော့ဘဲ

“ခင်မောင်တင့် ဘယ်တော့ရောက်မလဲ အကို”

“ငါအမြန်ဆုံး လွှတ်လိုက်မယ်၊ မင်းကသူနဲ့ လွှဲလို့ရအောင်အသင့်ပြင်ထားလိုက်”

“ဟုတ်ကဲ့ အကို”

ကျော်မင်း နှင့် ပြောပြီးသည် နှင့် ခင်မောင်တင့် တို့လင်မယားကို အခန်းထဲခေါ်လိုက်သည်။

“ခင်မောင်တင့် မင်း နေပြည်တော်သွား နိုင်မလား”

“သွားနိုင်ပါတယ် လေးလေး၊ ဘယ်တော့သွားရမှာလဲ”

ခင်မောင်တင့် က လူကိုယ်တိုင်သွားမှ ဖြစ်မည့် အရေးတကြီးကိစ္စဖြင့် လွှတ်သည်ဟုထင်နေပုံရသည်။

“ခုချက်ချင်း သွားနိုင်ရင်သွား၊ မင်းဟိုမှာ သွားနေရမှာနော်”

“ဗျာ”

“ရှင်”

ကာယကံရှင်ခင်မောင်တင့်သာမက အေးအေးပါလန့် သွားသည်။

“မလန့်ပါနဲ့၊ ငါကမင်းတယောက်ထဲ မလွှတ်ပါဘူး။ အေးအေးကို ပါထည့်လိုက်မှာပါ”

“ဒါဆို ဒီမှာ လေးလေး တယောက်ထဲ ……”

“ကျော်မင်း ပြန်လာမယ်၊ မင်းက သူနဲ့ လူသွားလဲရမှာ”

ခင်မောင်တင့် ဝမ်းသာရမလို အံ့သြရမလိုဖြစ်နေပုံရသည်။ ဒီလုပ်ငန်းမှာ ကျော်မင်းက ဒုတိယနေရာမှာ ရှိတာ ကို လူတိုင်းသိကြသည်။ ကျော်မင်း နေရာကိုသွားယူပါ ဆိုခြင်းက သူ၏အဆင့်အတန်းကို အများကြီးမြှင့်တင် ပေးလိုက်ခြင်း ဖြစ်ကြောင်း ခင်မောင်တင့်လည်း သိပါလိမ့်မည်။

“ငါ နားချင်လို့၊ ကျော်မင်း ဒီမှာပြန်လုပ်လိမ့်မယ်၊ မင်းအရင်သွားပြီး သူ့ အလုပ်တွေလွှဲယူ၊ အေးအေးကတော့ ကျော်မင်း ဘယ်သူ့ကို ပြန်ခေါ်မလဲ မသိဘူး၊ သူခေါ်တဲ့သူနဲ့ တလလောက် အရှိန်ရအောင်တွဲ နေပေးပြီး တော့မှ ဟိုက ပို့စ် တခုခု ပြောင်းယူ ပြီးလိုက်နေလိုက်ပေါ့၊ ဖြစ်မလား”

ခင်မောင်တင့် တို့လင်မယား တိုင်ပင်သည့် သဘောဖြင့်တယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။

“စဉ်းစားချင်သေးလို့လား”

“မဟုတ်ပါဘူး လေးလေး၊ ကျွန်တော်သွားပါ့မယ်”

“အေး ဒါဆိုပြီးရော၊ မင်း အခုအိမ်ပြန်ပြီးသွားဖို့ ပြင်တော့”

ယောင်လည်လည် ထွက်သွားကြသည့် လင်မယားကို ကြည့်ပြီးဦးအောင်ဘညို သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ ခင်မောင်တင့်ကို လစာတော့တိုးပေးရပေမည်။ ကျော်မင်းလာမှပဲ ဒီကိစ္စညှိလုပ်လိုက်တော့မည်။ လောလော ဆယ် ဦးအောင်ဘညို ခေါင်းမစားချင်ပါ။ ဦးအောင်ဘညို ထံတွင် ကျော်မင်း နေရာပို့လို့ရသည့် အရည်အချင်း ပြည့် အတွေ့ အကြုံရင့် စီနီယာမန်နေဂျာတွေရှိပါသည်။ သို့သော် ကျော်မင်း က ဦးအောင်ဘညို၏ လူလို့ဆိုနိုင်သည်။ ကုမ္ပဏီ မှာ မသူဇာ နှင့် သိင်္ဂ ီတို့၏ အရင်းအနှီးတွေကလည်း ရှိနေသေးရာ ပြောစရာ မဖြစ်ရအောင် မသူဇာ၏ တူတော်သော ခင်မောင်တင့်ကို ဆွဲတင်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ခင်မောင်တင့် က ပျော်တတ် သော်လည်း ရိုးသားပြီးသစ္စာ ရှိသည့် အတွက် သူနှင့် ကျော်မင်း နှစ်ယောက်ဆိုလျှင် ဦးအောင်ဘညို အေး အေး ဆေးဆေး နေနိုင်မည်ဟု စိတ်ထဲလည်းကျေနပ်သွားသည်။

ဘာမှမလုပ်ချင်လောက်အောင် လူက အရာရာကို အရှုံးပေးချင်စိတ်ပေါက် နေချိန်ဝယ် ကျော်မင်းက ဖုန်း ဆက်သည်။ ဒါကို ခင်မောင်တင့်က လာပြော၏။ ထိုအချိန်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပင် ခေါင်းထဲရုတ်ချည်းဝင် လာ သည့် အကြံအစည် တခုကို ဦးအောင်ဘညို အချိန်မဆိုင်းဘဲ အကောင်အထည် ဖေါ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

ဦးအောင်ဘညို ထိုင်ခုံကို ပြန်မှီချလိုက်သည်။မျက်စိနှစ်လုံးကို မှိတ်ထားပြီး ခုနက လုပ်လိုက်သည့် ကိစ္စ ကိုတခေါက် ပြန်တွေးနေမိသည်။ ဖုန်းလာသည်။ ကျော်မင်းဖုန်း မှန်းဦးအောင်ဘညို သိလည်းမသိ ဖုန်း ကိုင် ချင် စိတ်လည်းမရှိ၍ ထိုင်ကြည့်နေစဉ် ခင်မောင် တင့်က ကျော်မင်း ဖုန်းဆက်သည်ဟုပြော၏။ ထိုအချိန်တွင် ဦးအောင်ဘညို မျက်စိထဲတွင်ခင်မောင်တင့်ကို မြင်သည်။ သူပြောလိုက်သည့် ကျော်မင်းဟုသော အသံကိုကြားသည်။ အမြင် နှင့် အကြား တပြိုင်နက်ထဲ ဖြစ်ချိန်တွင် ဦးအောင်ဘညို အဖြေတခုရလိုက်သည်။

စီးပွားရေးလောကတွင် လျှပ်တပြက် ဆုံးဖြတ်မှုတွေ ဦးအောင်ဘညို အကြိမ်ကြိမ်လုပ်ဖူး၏။ အများစုမှာ မှန် ကန်ခဲ့သည်။ ဘာကြောင့် အဖြေရသည်ဆိုတာကို တခါမှစဉ်းစားမကြည့်ဖူးပေ။ မသူဇာ ဆိုလျှင်တော့ မြင်တာကြားတာ သိတာတွေကို  ရုပ် တွေ နာမ် တွေဟုဆိုလေမလား တွေးမိသည်။ ဦးအောင် ဘညို အတွက် မသူဇာ တရားနှင့်ပတ်သက်သည့် စာအုပ်တွေ အများကြီးဝယ်ပေးခဲ့ဖူးသည်။ ဦးအောင်ဘ ညို တခါ နှစ်ခါ လှန်ကြည့်ရုံမှအပ သေသေချာချာ ဖတ်မကြည့်ဖူးပါ။ မသူဇာလည်း ကြာတော့ မော သွားသည် ထင် သည်။ဝယ်လဲမပေးတော့ ဖတ်လည်းမခိုင်းတော့။ မသူဇာ အိမ်က အပြီးထွက်သွားချိန်တွင်  သူ့ကိုပေး ထားသမျှ တရားစာအုပ်တွေ အကုန် သူမ၏ တရားဆောင်ရှိ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ ဦးအောင် ဘညိုသွားပုံ ထား လိုက်သည်။

မသူဇာ နှင့် တရားကိစ္စ တွေကို ခေါင်းထဲကဖယ်လိုက်ပြီး ဖြစ်ခဲ့သမျှ ကို ဦးအောင်ဘညိုပြန်တွေး၏။ လွယ် လွယ်ပြောရရင် သူမှားခဲ့၏။ သို့သော်ထိုအရာတွေက ပြီးခဲ့ပြီ။မသူဇာ လည်းသူ့လမ်းသူသွားပြီ။ သိင်္ဂ ီလည်း လူ့လောကမှာ မရှိတော့။ ကျော်ကျော် ကလည်း ဦးအောင် ဘညို ကိုရှောင်ခွာထွက်သွားခဲ့ပြီ။ လွယ်လွယ် တွေးစတမ်းဆိုပါလျှင် နောက်မမှားအောင်လုပ်ဖို့ နေဖို့သာ ရှိ တော့သည်ဟု မှတ်ချက်ချပြီး ဒီတိုင်းထား လိုက်ဖို့သာရှိသည်။ အဆိုပါအကြောင်းချင်းရာ တချို့တလေ ကို သိသူမှာလည်း ဖူးဖူး တယောက် သာ ရှိသည်။ ဖူးဖူး က ဘယ်သူ့ကိုမှ ပြောမှာမဟုတ်သည့် အပြင်အဖေကို လည်း အချစ်မပျက်ဟု လည်းဆို၏။ ဘာမှစိုးရိမ်ပူပန် စရာ မရှိသော အခြေအနေ လို့တောင်ဆိုနိုင်၏။ ထို အခြေအနေ ကို အလိုက်သင့် လက်ခံလိုက်ရုံနှင့် အားလုံးပြီးနေသည် ကို ဦးအောင်ဘညို ဘာကြောင့် မကျေမနပ်ဖြစ် နေပါသနည်း။ ရှုပ်ပွနေသည့် ဆံပင်တွေ ပိုပြီးရှုပ်ပွသွားအောင် ခေါင်းကိုအားပါးတရ ကုပ်လိုက်မိ သည်။

“လေးလေး”

“ဟေ”

“ကိုခင်မောင်တင့် ပြန်သွားပြီ၊ ကားဂိတ်မဆင်းခင် လေးလေး မှာစရာရှိတာမှာရအောင် ရုံးကို ပြန်ဝင်လာခဲ့ လို့ မှာလိုက်တယ်”

ခင်မောင်တင့် လာလျှင်ဘာမှာရမည်နည်း။ ဦးအောင်ဘညို မှာ မှာစရာဘာမှမရှိပါ။ သို့သော်

“အင်း အင်း ပြီးရော”

“ကိုခင်မောင်တင့်ကပြောနေတယ်၊ လေးလေး က မမကြီးကို အားကျပြီး ဘုန်းကြီးဝတ်တော့မယ် ထင် တယ်တဲ့”

ဦးအောင်ဘညို ဒီလိုလုပ်ရသည့် ရည်ရွယ်ချက်ကို အေးအေး မိန်းမသားပီပီ မသိမသာလာစပ်စုခြင်းဟု နား လည်လိုက်မိသည်။

“ငါဘုန်းကြီးဝတ်တော့ အိမ်မှာကလေးတွေ ဘယ်သူကြည့်မလဲ”

“ဟုတ်သားပဲနော်”

“မဟုတ်တာတွေ လျှောက်တွေးမနေနဲ့ ခင်မောင်တင့်လစာတိုးရင် နင်ဘာဝယ်ရမလဲ ဘာသုံးရမလဲ ဆိုတာသာခုထဲကစဉ်းစားနေ ဟုတ်လား”

ဒီသတင်းက အေးအေးအတွက် ဦးအောင်ဘညို ကျော်မင်းကို ဘာကြောင့်ပြန်ခေါ်၍ ခင်မောင်တင့်ကို ဘာ ကြောင့် နေပြည်တော် ပို့သည် ဆိုသည့်သတင်းထက် ပိုပြီးအရေးကြီးပါသည်။ ပြုံးပျော်ပြီး အခန်းထဲ က ထွက်သွားသော အေးအေး ကိုကြည့်ရင်း ဦးအောင်ဘညို လည်းပြုံးလိုက်မိသည်။ မပြုံးနိုင်တော့ဟု ထင်ထား ရာမှ ပြုံးလိုက်မိသည့် ကိုယ့်အပြုံးကိုယ်ပြန်ပြီး အံ့သြနေမိ၏။ တဖန် ဒါကိုပြန်ပြီး သတိထားနေမိသည့် စိတ် ကိုလည်း ထူးဆန်းနေမိပြန်သည်။

“ငါလည်း အူကြောင်ကြောင်ဖြစ်နေပါပြီ၊ ကိုယ့်အိမ်မှာကိုယ် အေးအေးဆေးဆေး နေနေတာကောင်းမယ် ထင်ပါတယ်”

အလုပ်တွေကို ကျော်မင်း နှင့် ခင်မောင်တင့် ဆက်ထိန်းပေးလျှင် ဦးအောင်ဘညို အေးအေးဆေးဆေး နေ နိုင်မည်ကတော့ အမှန်ဖြစ်သည်။ အိမ်မှာ နေလျှင်ကော အထီးကျန်သလို ခံစားရခြင်းတွေဆက်ဖြစ် နေဦးမှာ လား ဦးအောင်ဘညို မသေချာပါ။ သို့သော် အိမ်မှာ မနေလို့ကလည်း မဖြစ် ခုနက အေးအေး ကိုပြောခဲ့ သလိုပင် ကလေးတွေကို သူတို့ချည်းသာ မထားခဲ့နိုင်ပါ။ ဦးလေးစိုး နှင့် ဒေါ်ဒေါ်ကြည် ကလည်း အသက် ကြီး ကြလေပြီ။ ကလေးတွေအပေါ် မေတ္တာထားကြသည့်သူတွေဖြစ်သော်လည်း အသက်ကြီးကြပြီ ဖြစ်ရာ စိတ်သွားတိုင်း ကိုယ်မပါနိုင်ကြ တော့။ ခုတိုင်းဆိုလျှင် အိမ်မှာပဲ နေသည့်တိုင် အိမ်သားတွေနှင့် အရင် လိုပျော်ရွှင်ပေါ့ပါးစွာ မနေနိုင်သေးပါ က အခန်းအောင်း နေဖို့သာရှိပြန်သည်။

ပုံမှန် အတိုင်း အလုပ်လာအိမ်ပြန် အရင်လိုသာနေရန်ကလည်း ကျော်မင်းကို ပြောပြီးပြီ။ ခင်မောင်တင့်ကို လည်း ပြောပြီးလေပြီ။ ပြန်ဆုတ်လို့မရတော့။ လူကြီးတယောက် အနေဖြင့်စကားတည်ရတော့မည်။ ဖောင် ဖျက်ပြီးမှ ပြန်ဖွဲ့လို့ မဖြစ်တော့ပါ။ ဦး အောင်ဘညို ကိုယ်တိုင်ကလည်း အလုပ်မလုပ်ချင်တော့ လောက် အောင် ငြီးငွေ့နေပါသည်။

“ရှုပ်တယ်ကွာ၊ အိမ်ပြန်မယ် ဖြစ်ချင်တာဖြစ်၊ နောက်မှ ကြည့်ရှင်းတော့မယ်”

ဘေးမှာချထားသည့် အိတ်ကို ကောက်ဆွဲပြီး အခန်းထဲကထွက်လာခဲ့မိသည်။ ဘယ်အချိန်မှာ ပြန်လာလုပ် ဖြစ်မည် မကျိန်းသေသည့် ရုံးခန်းနှင့် စားပွဲကို လှည့်ပင်မကြည့်မိတော့။

“လေးလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ”

“ငါ အိမ်ပြန်တော့မယ်”

“ဟုတ်ကဲ့၊ လေးလေး ကိုကြည့်ရတာ လည်း နေမကောင်းသလိုပဲ၊ ကိုခင်မောင်တင့်ကို ဘာပြောလိုက်ရ မလဲ လေးလေး”

“ကျော်မင်း ဆီက သေသေချာချာ လွှဲယူဖို့ပဲပြောလိုက်၊ ဖုန်းတွေဘာတွေလာရင်လည်း ငါနေမကောင်းလို့ပြန်သွားတယ်ပဲပြောလိုက်၊ ကျော်မင်းလဲ မနက်ဖြန်သဘက်ခါ ဆိုရောက်မှာပဲ၊ ဒီကြားထဲ တော်ရုံကိစ္စ ဆိုရင် မန် နေဂျာတွေ သူတို့ဖာသာလုပ်ပစေ”

“ဟုတ်ကဲ့ လေးလေး”

ရုံးထဲက ထွက်လာချိန်တွင် စိတ်ထဲမှာ နည်းနည်းပေါ့ပါးသွားသလိုရှိသည်။ ဘာမှမလုပ်၊ ဘာမှမတွေးဘဲ အဆင်ပြေသလို ဒီအတိုင်းနေကြည့်လိုက်ဦးမည် ဟု စဉ်းစားရင်း ဦးအောင်ဘညို ထွက်လာခဲ့၏။ နေ့လည်စာ မစားရသေးသည်ကို သတိရ၍ လမ်းမှာ နေ့လည်စာဝင်စားသည်။ အိမ်မှာပြန်စားလျှင်ရသော်လည်း ခါတိုင်း စားနေကျမဟုတ်၍ ဒေါ်ဒေါ်ကြည် အလုပ်ပိုမှာစိုးသည်။ ထမင်းစားပြီးတော့ လဘက်ရည်ဆိုင်အေးအေး လူလူ ထိုင်လိုက်သေး၏။

ဟိုနားဒီနားကားလျှောက်မောင်းဖို့ စိတ်ကူးလိုက်မိသေးသော်လည်း ညက အိပ်ရေးပျက်ထားသည့် မျက်လုံး တွေက ဗိုက်ပြည့်သွားသည့် အချိန်တွင် မှေးစင်းချင်လာ၍ အိမ်ပဲပြန်ခဲ့ရသည်။

“ညဖက် အိပ်မပျော်လဲ နေ့ဖက်အိပ်မှာပေါ့၊ ငါက လွတ်လပ်သွားပြီပဲ”

ဆင်ဝင်အောက်တွင် ကားထိုးရပ်လိုက်ချိန်တွင် ဦးလေးစိုးနှင့် တိုးသည်။

“ဆရာ စောတယ်နော်၊ ကားသွင်းလိုက်ရမလားဆရာ”

“နေဦး၊ ညမှသွင်းတာပေါ့၊ ဦးလေးစိုးက အခုဘယ်သွားမလို့လဲ”

“ဟိုဖက်မှာလေ မကြည်တို့ ဘုရားပန်းတွေလဲမယ် ဆိုလို့ တံခါးသွားဖွင့်ပေးထားမလို့”

ဦးလေးစိုးက မသူဇာ၏ တရားဆောင်ဖက်ကို လက်ညိုးထိုးပြသည်။

“အဲဒီသော့ တွေကဦးလေးစိုး ဆီမှာလား”

“ကျွန်တော့် ဆီမှာ တစုံ၊ ဖူးဖူး ဆီမှာ တစုံရှိတယ်ဆရာ”

“အော် အင်း အင်း သွားသွား”

ထွက်သွားသည့် ဦးလေးစိုး နောက်ကျောကိုကြည့်ရင်း ဦးအောင်ဘညို လှမ်းပြောလိုက်မိသည်။

“ပြီးရင် တံခါး ပြန်မပိတ်နဲ့ ဦး နော်၊ ကျွန်တော်လာခဲ့ ဦးမယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ၊ ကျွန်တော်က ဖိုးသားကိုသွားကြိုရဦးမှာ ဖွင့်ထားခဲ့မယ်လေ၊ ကျွန်တော်ပြန်လာမှ ပိတ် လည်းရပါတယ်”

မွန်းလွဲနေရောင် ထိုးနေသည့် တရားဆောင်၏ ဘုံအဆင့်တွေကို သစ်ပင်တွေကြားမှ လှမ်းမြင်နေရ၏။ ဦးအောင်ဘညို ရပ်နေမိ သောဒီဖက်အိမ်ရှေ့ ဆင်ဝင်အောက်မှ ဆိုလျှင် လှေခါးထစ်တွေ နှင့်တံခါးဝသည် သိပ်မဝေးဟုထင်မိသည်။

“ဟာ ဖေဖေ အစောကြီးပြန်လာတယ်”

အဖြူရောင်မေမြို့ပန်းစည်း ကြီးပိုက်ထားသည့် ဖူးဖူး နှင့် အိမ်ဝမှာဆုံသည်။

“ဖွားကြည်ရေ၊ ဖေဖေ ထမင်းမစားရသေးရင် ပြင်ပေးလိုက်ပါဦး သမီးသွားနှင့် လိုက်မယ်”

“ဖေဖေ စားခဲ့ပြီ သမီး”

ဦးအောင်ဘညို ဖူးဖူး၏ မျက်နှာကို မကြည့်ဘဲဖြေလိုက်ပြီးနောက် အိပ်ခန်းထဲသို့တန်းတက်သွားလိုက်သည်။ လက်ဆွဲအိတ်ကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှာ ခနထိုင်နေမိ၏။ ပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ်လှဲချလိုက်ပြီး နဖူးပေါ်လက်တင်ပြီး ဘာလုပ်ရင်ကောင်းမလဲ စဉ်းစားသည်။ ဖြစ်နိုင်လျှင် တရေးလောက်မှေးလိုက်ချင်သည်။ လမ်းမှာတုန်းက လေးလံနေသည့် မျက်ခွံတွေက အခုကျပြန်တော့ ပေါ့ပါးကြည်လင်နေကြပြန်သည်။ အချိန်တွေပိုနေသလောက် လုပ်စရာဘာတခုမှ မရှိသည်ကို တွေးလိုက်မိသောအခါ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နှင့် ပြန်ထလာပြီးနောက်လက်ဆွဲအိတ်ကိုဖွင့်၍ ပိုက် ဆံအိတ်ကို ထုတ်ယူထားလိုက်ပြီး ဘီရိုတံခါးတွေကို လိုက်ဖွင့်ကြည့်မိသည်။ နေရာလွတ်တွေ့သည်နှင့် လက်ဆွဲအိတ်ကို ထိုးထည့်လိုက်၏။ ထိုအချိန်တွင်ဘီရိုအောက်ဆုံးတန်းမှ ခရီးဆောင်အိတ်ကြီး နှစ်ခုက ဦးအောင် ဘညို ၏အာရုံကို ဆွဲယူ လိုက်၏။

ခရီးသွားလျှင်သုံးလေ့ရှိသည့် အိတ်တွေ။ များသောအားဖြင့် နိုင်ငံခြား ခရီးထွက်မှ သုံးလေ့ရှိပါသည်။ အရွယ် ပို ငယ်သည့်အိတ်ကို ဆွဲထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်ဖွင့်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မျက်စိထဲတွေ့သမျှအဝတ်အစား တွေ ပစ်ထည့်သည်။ အပေါ်ဆုံးမှာ မျက်နှာသုတ်ပဝါ တထည်တင်လိုက်ပြီး ဘာလိုသေးလဲဟု စဉ်းစားပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်ကာ သွားတိုက်ဆေး၊ သွားပွတ်တံ၊ မုတ်ဆိတ်ရိတ်သည့်ဂျုတ် နှင့် အခြားစိတ်ကူးတည့်ရာကို မျက်နှာသုတ်ပဝါ အသေးလေးတခုနှင့် ထုပ်ယူလာပြီး အိတ်ထဲထည့်လိုက်သည်။

“ဒီလောက်ဆိုရင်တော့ရပါပြီ”

ကိုယ့်ဖာသာ အတည်ပြုပြီး အိတ်ကိုပိတ်လိုက်သည်။ အိတ်ဆွဲပြီး ဆင်းလာရာ အိမ်ရှေ့ခန်းတွင်ဘယ်သူမှ မရှိ။ ဖိုးသားကတော့ပြန်မရောက်သေး။ ဖူးဖူး နှင့် ဦးလေးစိုးတို့လင်မယားကတော့ ဟိုဖက်ခြံမှာ ရှိလိမ့်မည် ထင်သည်။ အိမ်ပြင်ရောက်လျှင် လက်ကိုင်ကိုင်း ကို ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး ကျောက်စီလမ်းလေး အတိုင်းအိတ်ကို တရွတ်တိုက်ဆွဲပြီး သူတို့နောက်ကိုလိုက်လာခဲ့၏။ လှေခါးထိပ်မှာ ထိုင်နေသော ဦးလေးစိုးက ခရီးဆောင် အိတ်ကြီး ဆွဲလာသည့် ဦးအောင်ဘညိုကိုမြင်သော အခါမျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“ဆရာ၊ ခရီးထွက်မလို့လား”

ဦးလေးစိုး အသံကြောင့် ဘုရားစင်ရှေ့မှာ ကျုံ့ကျုံ့လေးထိုင်ပြီး ဘုရားရှိခိုးနေသော ဖူးဖူးလှည့်ကြည့် ပြီးထလာသည်။ ဒေါ်ဒေါ်ကြည်လဲ အတွင်းခန်းကနေ ထွက်လာ၏။

“ဖေဖေ ကလည်း သမီးကိုတောင် မပြောဘူး”

ဦးအောင်ဘညို ဘာမှပြန်မပြောဘဲ အတွင်းကို လှမ်းဝင်လိုက်သည်။

“ကားနားမှာပဲ ထားခဲ့ရောပေါ့ ဆရာရယ်၊ ကျွန်တော် လိုက်မောင်းပို့ရမှာ မဟုတ်လား”

ဦးလေးစိုးက ကားဂိတ်၊ လေဆိပ် တခုခု ဆီ သူလိုက်ပို့ပေးရမည် ထင်နေသည်။

“မဟုတ်ဘူး၊ ကျွန်တော် ဒီမှာနေမလို့”

“ဗျာ”

အားလုံး အံ့အားသင့်သွားကြသည်။ ဖူးဖူး ကတော့ အနားကိုတိုးကပ်လာပြီး ဦးအောင်ဘညိုကို ဖက်လိုက် သည်။

“ဖေဖေ သမီးကို စိတ်ဆိုးသွားပြီလား”

ဖူးဖူး အသံက တုန်ရီနေ၏။

“မဟုတ်ဘူး သမီး၊ ဖေဖေ တယောက်ထဲအေးအေး ဆေးဆေး နေချင်လို့၊ လာထိုင်ဦး သမီး”

အိတ်ကို ချပြီး ဘုရားစင်ရှေ့မှာ ထိုင်လိုက်ရာ ဦးလေးစိုး နှင့် ဒေါ်ဒေါ်ကြည်လဲ လာထိုင်ကြ၏။ ဖူးဖူး ကတော့ဦးအောင်ဘညို ဘေးမှာကပ်လျှက်ထိုင်ပြီး ပုခုံးကိုမှီထားသည်။ ဦးအောင်ဘညို လက်ကိုလည်း မလွှတ်ဘဲ ကိုင်ထား၏။ဦးအောင်ဘညိုက ရုံးမှာ စီစဉ်ခဲ့သမျှပြောပြသည်။ အလုပ်ကိစ္စတွေအားလုံး ကျော်မင်း နှင့် ခင် မောင်တင့်ကို လွှဲပြီး သူက တော့အိမ်မှာပဲ အေးအေးချမ်းချမ်း နေဖို့ စိတ်ကူးထားကြောင်းကိုပြောလိုက် သော အခါ

“အင်း သူဇာ ထင်ရာလုပ်သွားတဲ့ ဒီအဆောင်က ဆရာနားအေးပါးအေး နေဖို့ အဆင်ပြေသွားတာပေါ့”

ဦးလေးစိုး မှတ်ချက်စကားအဆုံးတွင် ဒေါ်ဒေါ်ကြည်က ထိုင်ရာမှ ထထွက်သွားသည်။

“အင်း …ကောင်မလေး တွေခေါ်ပြီး အထဲမှာ ရှင်းဦးမှပါပဲ”

ဖူးဖူး က ဘာမှမပြောပါ။ ဦးအောင်ဘညို မျက်နှာကိုသာ ကြည့်နေ၏။

“ဘာဖြစ်လို့လဲ သမီး”

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး”

“စားတာသောက်တာတော့ ဖေဖေ အိမ်မှာပဲလာစားမှာပါ၊ သမီး အမေလို ချိုင့် ပို့စရာမလိုပါဘူး။ ”

ဖူးဖူး ဘာမှပြန်မပြောဘဲငြိမ်နေသည်။ တခုခုကို စဉ်းစားနေပုံရ၏။ မျက်နှာလေးက တည်တည်လေးဖြစ်နေ သည်။ ဒေါ်ဒေါ်ကြည် နှင့် အိမ်ဖေါ်ကောင်မလေး တယောက်ပြန်လာပြီး အထဲမှာ ပြင်ကြဆင်ကြရှင်းကြ တော့ မှ ထပြီး အခန်းထဲဝင်သွားသည်။ သမီး စိတ်မကောင်း ဖြစ်သွားသလားဟု တွေးလိုက်မိသော်လည်း ခုလိုတယောက်ထဲ ဒီလို နေနေချင်သည်။

အဝေးကြီးသွားတာလဲ မဟုတ်။ မိသားစုနှင့် လက်တကမ်းအကွာမှာဆိုတော့ အားလုံးအတွက်လည်း အဆင်ပြေမည်ဟု တွေးမိသည်။ဦးလေးစိုးက ဖိုးသားကို ကျောင်း ကြိုဖို့ထွက်သွားသောအခါ ဦးအောင်ဘညို တယောက်ထဲကျန်ခဲ့၏။ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ၍ ဘုရားစင်ရှေ့မှာ ချထားသည့် စာအုပ်တွေကို ဟိုလှန်ဒီလှန်လုပ်နေမိသည်။ စာအုပ်တွေတော်တော် များ၏။ ဦးအောင်ဘညို လာထားတာတွေ အပြင် မသူဇာ ကျန်ခဲ့တာတွေလည်း ပါလိမ့်မည်။

လောလောဆယ် စာဖတ်ချင်စိတ်လည်း မရှိ၍ စာအုပ်တွေကို အရွယ်အစားအလိုက် တူတူရာတူရာချင်း သေသေ သပ်သပ်ပြန်စီနေမိသည်။ ဒီတခါတော့ ဦးအောင်ဘညို ဒီစာအုပ်တွေဖတ်ဖြစ်လိမ့်မည် ထင်ပါ သည်။ ဖတ်ကြည့်ဖို့လည်း စိတ်ကူးထားပါ၏။

“ပြီးပြီ ဆရာ ဝင်ကြည့်ပါဦး”

ဖူးဖူး က ဦးအောင်ဘညို အိတ်ကြီးကို ယူလာပေး၏။ မသူဇာမရှိသော်လည်း ဒေါ်ဒေါ်ကြည်က ပုံမှန်သန့်ရှင်း ပေးနေ၍ ဆောက်ထားခါစက အတိုင်းအထဲမှာ သန့်ရှင်းတောက်ပနေဆဲဖြစ်ပါသည်။

“အဝတ် အစားတွေ ဘီရိုထဲ ထည့်ပေးရမလား ဆရာ”

“ရတယ် ဒေါ်ဒေါ်ကြည် ကျွန်တော့်ဖာသာပဲ လုပ်လိုက်မယ်”

ဖူးဖူး က လေအေးစက်ကို အပူချိန် ကိုယ်တိုင်ချိန်ပေးသည်။

“ဖေဖေ တရေးလောက် အိပ်လိုက်နော်၊ ဖေဖေ အိပ်ချင်နေတာ သမီးသိတယ်၊ ညနေကျမှ ထမင်းစားဖို့ သမီးလာခေါ်မယ်၊ ဖေဖေ ဘာဟင်းနဲ့စားမလဲ”

ဖူးဖူး မမြင်အောင် မျက်နှာမဲ့ပြပြီး တဖက်သို့လှည့်သွားသောဒေါ်ဒေါ်ကြည် ကို ကြည့်ပြီးဦးအောင်ဘညို ပြုံး ချင်သလိုလို ဖြစ်ရသည်။

“ဘာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့ သမီးရယ်၊ ဖေဖေ ဘယ်တုန်းက ဟင်းဂျီးများလို့လဲ”

“ဒါဆိုလဲ သွားမယ်၊ လာကြ။ ဖေဖေ လဲ အိပ်တော့”

ဖူးဖူးက ရှေ့ဆောင်ပြီး ထွက်ကြသော အခါ သူတို့ကို ဧည့်သည်များပမာ တံခါးဝအထိ လိုက်ပို့ပေးမိ၏။

“ဖိုးသား ပြန်လာရင်လည်း ဒီကို မလာနဲ့လို့ပြောလိုက်မယ်”

“လာပါစေ သမီးရယ်၊ တော်ကြာဖိုးသား စိတ်မကောင်းဖြစ်နေဦးမယ်”

တံခါးပြန် မပိတ်သေးဘဲ အားလုံးထွက်သွားကြသည်ကို ဦးအောင်ဘညို နောက်ကနေငေးကြည့်နေမိသည်။ ပေတစ်ရာ ပင်မဝေးသည့် အရပ်က အိမ်ဆီသို့သွားကြခြင်းဖြစ်သော်လည်း အလွန်ဝေးကွာသည့် နေရာ ဆီ သို့သွားနေကြသလို စိတ်ထဲ မှာခံစားနေရ၏။ ဟိုဖက်ခြံနားရောက်ခါနီးမှ ဖူးဖူး နောက်ကိုပြန် လှည့်ပြီး ဦး အောင်ဘညိုံ ဆီ လျှောက် လာသည်။

“ဘာလဲ သမီး”

“အခုဖေဖေ က ဘယ်မှမသွားတော့ဘဲ ၊ အရက်တွေလည်း မသောက်တော့ဘဲ သမီးတို့နားမှာပဲ နေတော့မှာ ပေါ့နော်”

ဦးအောင်ဘညို ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်မိသည်ဟူထင်ပါသည်။ ဖူးဖူး မျက်နှာပေါ်မှာ တောက်ပသည့် အပြုံးတခု ကိုမြင်ရသည်။

“ဝမ်းသာလိုက်တာ ဖေဖေရယ်၊ သူများတွေ ဘယ်လိုပြောပြော သမီးကတော့ ဖေဖေခုလိုပဲ အိမ်မှာအေးအေး ချမ်းချမ်း သမီးတို့နဲ့ နေတာကို ပိုကြိုက်တယ် သိလား”

“သမီးကျေနပ်တယ် ဆိုရင် ဖေဖေလည်း ဝမ်းသာပါတယ်”

“ဖေဖေ့ကို တခုတောင်းပန်စရာရှိတယ်”

“ဘာလဲသမီး”

“ဖေဖေ ကယောင်ကတန်းတွေ ပြောတုန်းက ဖေဖေ့အကြောင်းတွေ သမီးသိလိုက်ရတယ်ဆိုတာ တကယ် တော့ အပေါ်ယံပါ၊ မနေ့က ဖေဖေ့ကိုပြောတယ် ဆိုတာလဲ ဖေဖေ ငြင်းတာကြားချင်လို့၊ မဟုတ်ပါဘူး လို့ ဖေဖေ့ကိုပြောစေချင်တယ်၊ ဒါပေမယ့် ဖေဖေမငြင်းခဲ့ဘူး”

ငြင်းဖို့ ဦးအောင်ဘညို လုံးဝသတိမရခဲ့ပါ။ ဘာမှမပြောနိုင်အောင် ဆွံ့အနေခဲ့မိပါသည်။ အခုလည်းဘာမှ မပြောနိုင်ဘဲ ဖူးဖူးကိုကြောင်ငေးကာကြည့်နေမိသည်။

“ငြင်းစေချင်ခဲ့ပေမယ့် ဖေဖေ မငြင်းတော့ သမီးဖေဖေဟာ မလိမ်မညာတတ်တဲ့ သူပါလားဆိုပြီး သမီးဖေဖေ့ ကို အရင်ထက်ပိုချစ်သွားတယ်၊ အရမ်းလဲ စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားတယ်”

“ဘာဖြစ်လို့လည်း သမီးရယ်”

“လေးလေး ကျော်က မသွားခင်ပြောသွားတယ်၊ သမီးအဖေကို နိုင်တာသမီးပဲရှိတယ်တဲ့၊ ဖေဖေက သမီးကို မေမေ နဲ့တူရလား၊ ဟိုမမ နဲ့တူရလားနဲ့ ပြောလို့ စိတ်မကောင်းတာက တရက်နှစ်ရက်ပါ။ နောက်ပိုင်းရက် တွေက တမင်လုပ်နေတာ၊ ဖွားကြည်ကလဲ ဒီလိုလုပ်မှ တန်ခါကျမယ်တဲ့၊ သမီးရှောင်နေလို့ ဖေဖေ စိတ်ဆင်း ရဲမှန်းသိသိ နဲ့ သက်သက်လုပ်နေခဲ့တာ၊

သမီးကို ခွင့်လွှတ်ပါဖေဖေ”

တခါမှ မဆိုးဘူးသည့် သမီးက ဒီလိုဆိုးနွဲ့ပြတာကို ဦးအောင်ဘညို ဘယ်လိုမှ သဘောမထားပါ။

“စိတ်ဆိုးစရာလား သမီးရဲ့၊ သမီးက ဖေဖေ့ကို ချစ်လို့လုပ်တာပဲ”

“အဲဒါကို အခု ဟိုနားရောက်တော့ ဖွားကြည်က ဘာပြောတယ်မှတ်လဲ၊ မူယာမာယာမ တဲ့၊ နင်လျှောက်လုပ် လို့ ဆရာစိတ်ညစ်သွားတာတဲ့၊ သူပဲ အမျိုးမျိုး တတ်နိုင် တယ်၊ မြှောက်ပေး တုန်းက မြှောက်ပေးပြီးတော့”

“ဖေဖေ့သမီးက မာယာ မများဘူးဆိုတာ ဖေဖေသိတာပေါ့”

ရယ်နေသည့် ဖူးဖူးမျက်နှာလေးကို ချမ်းမြေ့စွာကြည့်မိရင်း ပြောလိုက်ရာ ဖူးဖူးက ငြင်ငြင်သာသာ ခေါင်းကိုခါသည်။

“သမီးကို မေမေ နဲ့တူတယ်၊ အဒေါ်တွေနဲ့ တူတယ်လို့ ဖေဖေ ပြောတယ်မဟုတ်လား၊ ဒါကရုပ်ရည်ပဲ။ အဓိကကျတဲ့ တူတာရှိသေးတယ် ဖေဖေသိလား”

“ဟင့်အင်း”

“သူတို့က မိန်းမတွေ၊ သမီးလဲ မိန်းမပဲလေ၊ မိန်းမဆိုတာ မာယာများတယ် ဖေဖေရဲ့ ၊မှတ်ထား”

အပြုံးတဝက်နှင့် လှည့်ထွက်သွားသောဖူးဖူး ကို ဦးအောင်ဘညို ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြင့် ငေးကြည့်နေပြီးမှသတိဝင်လာပြီး သံတံခါးကြီးကို ဆောင့်ဆွဲပိတ်လိုက်မိသည်။

“ဝုန်း”


ပြီးပါပြီ။



ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း (၁၉)

ဟိုပင်ဒီပင်ကူးပါလို့ အပိုင်း (၁၉)

ဂျင်ကလိ ရေးသည်။

ရုတ်တရက် ဦးအောင်ဘညို ကျော်ကျော့်ကိုတွေ့ချင်လာသည်။ လိင်ကိစ္စ အတွက်မဟုတ်ပါ။ ခုချိန်မှာသူ့ ရင်ထဲ ခံစားနေရသည့် အကြောင်းအရာတွေ တယောက်ယောက်ကိုပြောပြချင်၏။ မသူဇာ၏ရက်စက်ခြင်း၊သိင်္ဂ ီ့၏ သနားစရာကောင်းမှု၊ ဦးအောင်ဘညို ရင်ထဲ မချိရဆုံးက အရွယ်မတိုင်သေးဘဲ မိန်းမကြီးတ ယောက်ပမာ ရင့်ကျက်သွားရသည့် ဖူးဖူး။ အမကြီးတော့ အမိအရာဆိုသလို မောင်ငယ်လေးနှစ်ယောက် ကို လက်ဆွဲပြီး ရင်ဆိုင်ဖို့တည်ငြိမ်စွာပြင်ဆင်နေသည့် သမီးအတွက် ခံရအခက်ဆုံးဖြစ်၏။ အခုတောင်မှ အငယ် ဆုံးမောင်လေး၏ တာဝန်ကို သူမ၏ပုခုံးလေးပေါ်တင်ယူလိုက်ပြီဖြစ်သည်။

တယောက်ယောက်ကိုပြောပြလိုက်ရလျှင် ပေါ့ပါးသွားလေမလားဦးအောင်ဘညို တတိယမြောက်ခွက်ကို မော့ရင်း တွေးနေမိ၏။ ဒါပေမယ့်ပြောပြစရာ လူမရှိပါ။ ဒီလိုအိမ်တွင်းရေးအရှုပ်ထုပ်မျိုးကို ဘယ်သူ့ထံတွင် ဖြည်ရမည်နည်း။ ကျော်ကျော် ကတော့ သူမ၏ ဟန်အတိုင်း အေးတိအေးစက်နားထောင်ပေးလိမ့်မည် ထင် သည်။ ကျော်ကျော့် ဆီက နှစ်သိမ့်အားပေးမှုကို မမျှော်လင့်ပါ။ ကျော်ကျော်က အရင်ထက်ပိုစကားပြောလာ သော်လည်း ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ အားပေးမှုကိုတော့ မျှော်လင့် နိုင်သည်မဟုတ်။ ပြီးတော့ မိမိ နှင့်အိပ်နေသောယောက်ျား နှင့် အိပ်ဖူးသည့် မိန်းမတွေအကြောင်းဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သမီးကို သနားသည့် အဖေ တ ယောက်၏ ခံစားမှုကိုတော့ ကျော်ကျော် နားလည်ပေးနိုင်မည်ထင်၏။သူမ၏ ဖခင်ကို ကျော်ကျော် အလွန် ချစ်ကြောင်း ရှားရှားပါးပါး စကားတွေထဲကပင် ဦးအောင်ဘညို ရိပ်မိခဲ့သည်။

လက်က နာရီကိုမြှောက်ကြည့်လိုက်သည်။ ခြောက်နာရီကျော်ပြီ။ သူမ၏ တိုက်ခန်းသို့ ဦးအောင်ဘညို ရောက်သွားချိန်လောက်ဆိုလျှင် ကျော်ကျော် ရုံးက ပြန်လာတာ နှင့်အတော်ပင်ဖြစ်သည်။ ပုလင်းနှင့် ခွက် ကို စားပွဲပေါ်ပြန်တင်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့သည်။ လှေခါးဝမှာ ရပ်ရင်း သိင်္ဂ ီနေသွားသည့် အခန်း ဖက် သို့ ကြည့်ကာစိတ်ထဲကတောင်းပန်မိ၏။ ဦးအောင်ဘညို ကို အလွန်ချစ်သည့် သိင်္ဂ ီသည် ဦးအောင်ဘညို၏ ရင်ထဲက ခံစားချက်ကို နားလည်ပေးလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။ အခြေအနေ တွေအားလုံးကိုနားလည်သဘော ပေါက်စွာ ခွင့်လွှတ်ပေးလိမ့်မည်ဟု ဦးအောင်ဘညို ဆို့နင့်စွာတွေးလိုက်မိ၏။ အသက်ကို ခပ်ပြင်းပြင်းရှုကာအားတင်းလိုက်ပြီး မပြေးရုံတမယ် ခြေလှမ်းတွေ နှင့် လှေခါး အတိုင်းမြန်မြန်ဆင်းလာမိသည်။အိမ် အောက် ရောက်တော့ ဖူးဖူး နှင့် ပြန်ဆုံ၏။ ဦးအောင်ဘညို ထံမှ အရက်နံ့ကြောင့် ဖူးဖူး မျက်နှာလေး ငယ်သွား၏။

“ဖေဖေ အပြင်သွားဦးမယ် သမီး”

“အိမ်မှာပဲ သောက်ပါလားဖေဖေရယ်၊ ကုန်နေလို့လား”

လက်မောင်းကို ဆွဲ ပြီးဖခင်ကို ကြင်နာသည့် အကြည့်ဖြင့်ကြည့် ရင်းပြောလာသည့် ဖူးဖူးပါးလေးကို လက် နှင့် အသာအယာပွတ်လိုက်မိသည်။

“အရက်သောက် မလို့ မဟုတ်ပါဘူး သမီးရယ်၊ အသိတယောက်နဲ့ သွားတွေ့မလို့ပါ”

“ဒါဆို စောစောပြန်ခဲ့နော်”

“အင်းပါ သမီးရဲ့၊ သိပ်မကြာပါဘူး”

ကားမောင်းထွက်လာရင်း မသူဇာ၏ တရားဆောင်ဆီ မျက်စိရောက်သည်။ မှောင်မဲပြီးတိတ်ဆိတ်နေ၏။ ခြံ နှစ်ခုကြားမှ မီးတိုင်ပင် မလင်းတော့။ ဦးလေးစိုး မလိုအပ်တော့၍ ပိတ်ထားလိုက်ပြီ ထင်သည်။ကျော်ကျော် တို့လမ်းထဲရောက်တော့ ကားရပ်စရာနေရာ တော်တော် နှင့်မတွေ့။ ခါတိုင်းရပ်နေကျနေရာတွင် အခြားကားတစီးက ရပ်ထားနှင့် ပြီးဖြစ်နေသည်။ လမ်းဆုံးခါနီးရောက်တော့မှ ဖြိုချလက်စ တိုက်ဟောင်းကြီး တခုနားမှာနေရာတွေ၏။ အပေါ်က တခုခုပြုတ်ကျမှာ စိုးပြီးတခြားသူတွေ လာမရပ်ကြတာဖြစ်မည်။

ဦးအောင် ဘညိုကတော့ ဂရုစိုက်မနေတော့ဘဲ ဝင်ရပ်လိုက်၏။ လမ်းအဆုံးဖက်ရောက်သွား၍ လမ်းတော်တော်ပြန် လျှောက်လိုက်ရသည်။အခန်းဝရောက်တော့ တံခါးနှစ်ဆင့်လုံးပိတ်ထားသည်။ သံတံခါးကို အပြင်ကသော့ခတ်ထားသည် ဖြစ်ရာ ကျော်ကျော် ပြန်မရောက်သေးဟု သိလိုက်ရသည်။ အထဲရောက်မှဖုန်းဆက်ကြည့်တော့မည်ဟု စဉ်းစား ပြီး ကိုယ့်သော့ နှင့်ကိုယ်ဝင်လိုက်သည်။ အိမ်ထဲမှာလည်း မှောင်မဲနေ၏။ အထဲရောက်မှ မီးဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် မြင်လိုက်ရသည့် မြင်ကွင်းကြောင့် ဦးအောင်ဘညို အံ့သြသွားရသည်။

TV နှင့် ခုံတွေပေါ်မှာ အဝတ်စတွေသပ်သပ်ရပ်ရပ် အုပ်ထား၏။ ဦးအောင်ဘညို နှင့် ကျော်ကျော် ဒီအိမ် ကို စရောက်သည့်နေ့ က မြင်ကွင်း အတိုင်းပင်။ ဖုန်တွေရှိမနေတာသာကွာခြား၏။ အိမ်အနောက်ဖက်ကို ဝင်သွား ပြီးမီးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ အရာအားလုံးရှင်းလင်းနေသည်။ စားပွဲခုံ၊ မီးဖို၊ အားလုံးသူ့နေရာ နှင့်သူ ရှိသည်။ သို့သော် ပန်းကန်စင်ပေါ်မှာ၊စားပွဲပေါ်မှာ အိုးခွက်ပန်းကန် တခုမှ မတွေ့ရပါ။ သူမလာနိုင်သည့်ရက်တွေထဲမှာ ကျော်ကျော် ဘာတွေလုပ်နေသနည်း။ ဦးအောင်ဘညို မတွေးတတ်နိုင်အောင်ပင်။

အိတ်ထဲကဖုန်းထုတ်ပြီးကျော်ကျော့် နံပါတ်ကို ခေါ်လိုက်ရာ စက်ပိတ်ထားပါသည် ဆိုသည့် အဖြေကိုသာရ၏။

အိပ်ခန်းထဲ သို့အပြေးတပိုင်း ဝင်သွားပြီး မီးဖွင့်ကြည့်လိုက်ရာ အဝတ်စနှင့်လုံအောင်အုပ်ထားသည် ကုတင်ကြီးကိုမြင်ရ ပြန်သည်။ အခန်းထဲမှာ လည်းအားလုံးရှင်းနေပြီး မှန်တင်ခုံကိုတော့ ဘာနှင့်မှ အုပ်မထား။ မှန်တင်ခုံပေါ်တွင် တော့ ကျော်ကျော့်ကို ပေးထားသည့် ဖုန်းလေးကိုမြင်လိုက်ရသည်။ ဖုန်းအောက်မှာ စာရွက်ခေါက်လေးတခု။ ဘေးမှာတော့ အားသွင်းသည့် charger လေးကို တွေ့ရ၏။

သိလိုစိတ်ကြီးစွာဖြင့် စာရွက်ကို ဆွဲယူကာဖြန့်ကြည့်လိုက်မိသည်။


အကိုကြီး

အခေါ်အဝေါ်ထူးဆန်းနေလို့ အံ့သြချင်အံ့သြနေမှာပဲ။ မေရှင်းပြပါရစေ။

အကိုကြီး ဒီစာကို ဖတ်နေရတဲ့ အချိန်မှာ မေ ဒီအိမ်မှာ ရှိတော့မှာမဟုတ်ပါဘူး။မေတခါတုန်းကပြောဖူးပါ တယ်။ ဒီကနေထွက်သွားရင် ဘာမှပြောမနေပဲ ဒီအတိုင်းထွက်သွားမယ်လို့။ခုလဲ  ဒီတိုင်းထွက်သွားဖို့ မေ စဉ်းစားခဲ့ပါသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အကိုကြီး စိတ်အနှောက်အယှက်ပိုဖြစ်ရမှာစိုးတာကြောင့် အားလုံးကို  စာရေးရှင်းပြခဲ့ ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါတယ်။ အကိုကြီးသိသင့်တယ် လို့လဲထင်ပါတယ်။

မေ့နာမည်ကို ကျော်ကျော်မေ လို့ပဲ ပြောခဲ့ပေမယ့် မွေးစမှာ ဖေဖေပေးခဲ့တဲ့နာမည်တခုရှိပါသေးတယ်။ နောက်မှ မေမေ့ ကို နှစ်သိမ့်ချင်တာကြောင့် ကျော်ကျော်မေ လို့ နာမည်ပေးလိုက်ပါတယ်။ မေ့ကို ဖေဖေ ခေါ်တဲ့ နာမည်က “သီရိ” တဲ့။ ဘာဖြစ်လို့လဲ ဆိုတော့ မေ့ မှာ အမ နှစ်ယောက်ရှိတယ်။ အဖေတူအမေ ကွဲအမတွေပေါ့။ သူတို့ကတော့ လောကမှာ မေရှိတယ်ဆိုတာတောင် မသိကြရှာပါဘူး။ မေကလည်း သူ တို့ကို ဖေဖေပြောပြောပြတဲ့ နာမည်တွေအနေနဲ့ပဲ သိခဲ့ပါတယ်။ တခါမှ မမြင်ဖူးခဲ့ပါဘူး။ မေ့ကို ဖေဖေကဘာလို့ သီရိ လို့နာမည်ပေးတာလဲ ဆိုတော့ မေ့ အမကြီးနာမည်က “သူဇာ” တဲ့။ အမငယ် က “သိင်္ဂ ီ” တဲ့။မေ့ ဖေဖေရဲ့နာမည်က ဦးဘဦးပါ။

 မေမေ ကတော့ဒေါ်သက်ထားတဲ့။

အသက်အရွယ်ချင်းလဲကွာ၊ ဂုဏ်ရည်လဲကွာခြားတဲ့ အပြင် အိမ်ထောင်သည်လဲ ဖြစ်တဲ့ ဖေဖေ နဲ့ မေမေဟာ အချစ်ဆိုတာကို အကြောင်းပြုပြီး လက်တွဲခဲ့ကြတယ်။ မေမေက ဖေဖေ့ရဲ့ပွဲရုံက အလုပ်သမလေး ပါ။ အားလုံးက ဝိုင်းပြီးကန့်ကွက်နေတဲ့ ကြားကနေ ဖေဖေက မေမေ့ကို လက်ထပ်ပြီး အိမ်တဆောင်မီးတပြောင်နဲ့ထားခဲ့တယ်။ ဒါကိုမကျေနပ်တဲ့ ဖေဖေ့ရဲ့ ဇနီး ဒေါ်ခင်မြတ်မြတ်ဌေးက ဖေဖေမရှိတုန်း အိမ်အထိရောက် လာပြီး မေမေ့ကို ရန်တွေ့ခဲ့တဲ့ အပြင် ကိုယ်ထိလက်ရောက်ပါ ရိုတ်နှက်တဲ့ အထိလုပ်လာလို့ ဖေဖေ က အဆင်ပြေအောင် ညှိနှိုင်းဖို့ကြိုးစားပေမယ့် ဒေါ်ခင်မြတ်မြတ်ဌေးက မေမေ နဲ့ ဆက်ပေါင်းမယ် ဆိုရင်သူ့ကို ကွာရှင်းပေးဖို့ တောင်းဆိုလာတာကြောင့် မေမေ့ကို အရမ်းချစ်၊ အရမ်းသနားတဲ့ ဖေဖေက ကွာရှင်းပေးပြီးပိုင်ဆိုင်သမျှ အကုန်လွှဲပေးခဲ့တယ်။ အဝတ်တထည် ကိုယ်တခုနဲ့ မေမေ့ ဆီရောက်လာပြီး မန ္တလေး မှာလဲ မနေတော့ဘဲ တမြို့တရွာကိုပြောင်းရွှေ့အခြေချလိုက်ကြပါတယ်။

မလွှဲသာလို့ ဝေးနေရပေမယ့် သမီးနှစ်ယောက်ကို ဖေဖေ အရမ်းသတိရရှာပါတယ်။ မေ့ကို မွေးလာတော့လဲသမီးကြီးတွေနဲ့ လိုက်ဖက်တဲ့ နာမည်သီရိလို့ ပေးခဲ့သလို မေသိနားလည်လာတဲ့ အရွယ်ရောက်တော့လဲ အမ တွေ အကြောင်း သတိရတိုင်းပြောပြတတ်ပါတယ်။ ဒါကြောင့် မေလည်း မမြင်ဖူးပေမယ့် အမတွေနာမည်ကိုတော့ရင်းနှီးပြီးသားသူတို့ကို စိတ်ထဲကနေခင်မင်ပြီးသားပါ။ ဖေဖေ က သူတို့ဆီ တခေါက်မှ ပြန်မသွားတော့ဘူးဆိုတော့ သူတို့ကတော့ မေ့ အကြောင်း မသိနိုင်ဘူးလေ။ ဖေဖေ ကတော့ သူတို့အကြောင်း တွေကို အိမ်ကို မကြာမကြာရောက်လာတတ်တဲ့ ဖေဖေ့ တပည့်ဟောင်း ဦးမောင်စိုးဆီကနေ တဆင့်သိနေခဲ့ပါတယ်။ မေကလည်း ငယ်သေးတော့ အမကြီး မသူဇာ အိမ်ထောင်ကျသွားတာကိုသိပေမယ့် အမကြီး ခင်ပွန်းနာမည်ကဦးအောင်ဘညို ဆိုတာ မသိခဲ့ပါဘူး။

မသူဇာ ဆေးရုံကဆင်းတဲ့ နေ့မှာ အကိုကြီး နဲ့ တူတူ တွေ့ခဲ့ရပေမယ့် မေ့ အမ တွေမှန်းလဲ မသိခဲ့ဘူးလေ။ဦးမောင်စိုး ကိုမြင်ပေမယ့် လည်း မဆက်စပ်မိဘူး။ အရမ်းလှတဲ့ မမဟာ မေ့အမ မသိင်္ဂ ီဆိုတာ မသိခဲ့ဘူး။မသိင်္ဂ ီ ရဲ့ ကံဆိုးမှု အတွက် မေလည်း စိတ်မကောင်းဖြစ်ရပါတယ်။ တယောက်ကို တယောက် မသိကြပေ မယ့် သူဟာမေ့ရဲ့ အမပဲလေ။

မသိင်္ဂီ ရဲ့နာရေးသတင်းကို ဖတ်ရမှ ဖေဖေ့နာမည်၊ ဒေါ်ခင်မြတ်မြတ်ဌေး ရဲ့နာမည် နဲ့ အကိုကြီးတို့ နာမည်တွေ တွေ့မှ မေ အားလုံးဇာတ်ရည်လည်တော့တယ်။ ကြောက်လဲ အရမ်းကြောက်သွားမိပါတယ်။

အရင်က မေမေ့ အတွက်နဲ့ ဖေဖေ့ ရဲ့မိသားစု ပြိုပျက်ခဲ့ရတယ်။ အခုလည်း မေ့ကြောင့် ပြဿနာတွေထပ် မဖြစ်ချင်တော့ဘူး။ မေ နဲ့ အကိုကြီး ရဲ့ပတ်သက်မှုကို အမကြီး မသူဇာသိသွားမှာ မေမလိုလားဘူး။ တစိမ်းတွေ မဟုတ်ဘဲ မေက မသူဇာတို့ မိသားစုကို တကွဲတပြားဖြစ်စေခဲ့တဲ့ ဒေါ်သက်ထားရဲ့ သမီးဖြစ်နေတာကြောင့် အမကြီး အတွက်ပိုပြီး ခံစားရခက်ပါလိမ့်မယ်။ မေ ဒုတိယ မသက်ထား မဖြစ်ချင်ပါဘူး။ ဒါကြောင့်မေ ထွက်သွားပါပြီ။ ရန်ကုန်မှာလဲ ရှိနေမှာ မဟုတ်လို့ အကိုကြီး နဲ့ မေ တွေ့နိုင်မှာလည်း မဟုတ်ပါဘူး။

အ လုပ်ကလဲ ထွက်ခဲ့ပါပြီ။မိသားစု နဲ့ အတူ ပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင် ချမ်းချမ်းမြေ့မြေ့နေပါလို့ပြောချင်ပါတယ်။ အကိုကြီးအတွက် အသက်ကြီး မှ စွန့်စားပြီး ကလေးတယောက်မွေးပေးခဲ့တဲ့ မသူဇာကိုလည်း အရင်ထက် ကြင်ကြင်နာနာ ဆက်ဆံပါ အ ကိုကြီး ရယ်။အကိုကြီး ကို ချစ်လို့သာအမကြီးက ဒီလို ကလေးတယောက်ထပ်မွေး ပေးတာပေါ့။ မိန်းမ ဆို တာ ကိုယ် တကယ်ချစ်တဲ့ သူရဲ့ ရင်သွေးကို လွယ်မွေးဖို့ ဘယ်တော့ မှ နောက်တွန့်ကြတာ မဟုတ်ပါဘူး။

အကိုကြီးရဲ့စောင့်ရှောက်မှု အောက်မှာ အေးအေးချမ်းချမ်း လုံလုံခြုံခြုံ နေခဲ့ရတဲ့ အချိန်တွေအတွက် အရမ်း ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။ ဒီကျေးဇူးကို တသက်လုံးမမေ့ပါဘူး။ အရက်တွေလဲ တအားမသောက်ပါ နဲ့တော့။ ကြာလာရင် ကျန်းမာရေးကို ထိခိုက်မယ် ဆိုတာ အကိုကြီးလည်း မသိဘဲနေမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ ဒါပေမယ့် ညီ မတယောက် အနေ နဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အကိုကြီးကို စေတနာ နဲ့ပြောတာဖြစ်လို့ ဆင်ခြင်ပေးပါ အကိုကြီးရယ်။

အကိုကြီးပေးခဲ့တဲ့ ပိုက်ဆံတွေ မေ ကုန်အောင်မသုံးနိုင်ပါဘူး။ မေ့ဆီမှာတော်တော် များများကျန်နေတယ်။အားလုံးမေယူသွားပါတယ်။ ဒီငွေ တွေ ကိုမေ အကျိုးရှိအောင်အသုံးချပြီး ဘ၀ တခုရပ်တည်နိုင်အောင် ကြိုးစား မယ်လို့လဲ ကတိပေးပါတယ်။ မေ့ အတွက်ပူပန် မနေဘဲ မိသားစု ကိုသာကြင်ကြင် နာနာ နဲ့ ဂရု စိုက် ပေးပါ အကိုကြီး။ မေ့ အမ နဲ့ တူ၊ တူမ တွေကို ဂရုစိုက်ပေးရင် မေ့ ကို ဂရုစိုက်သလိုပဲလို့ မေကျေနပ်နေမှာပါ။ မေ့အတွက် အသုံးမလိုတော့တဲ့ ဖုန်းကိုတော့ ထားခဲ့ပါတယ်။ အိမ်သော့ကိုတော့ အပြင်တံခါးဘေးက စာထည့်တဲ့ ဗူးလေးထဲမှာ တိပ်နဲ့ ပတ်ပြီးထည့်ထားခဲ့မယ်။ အကိုကြီး ပြန်ထွက်ရင် ယူလိုက်ပါနော်။

မေ အခုပြောနေတာတွေက အရမ်းကို ရုပ်ရှင်ဆန်လွန်းလို့၊ ပြဇာတ်တပုဒ်၊ ဝတ္တုတပုဒ် လိုဖြစ်နေလို့ အကိုကြီးယုံချင်မှလဲ ယုံပါမယ်။ ဒီကောင်မလေး ထွက်ပြေးချင်လို့ ဇာတ်လမ်း တွေဆင်ပြတယ် လို့ထင်ရင် လည်းမေ နားလည်ပါတယ်။ ဒါပေမယ့် ခုချိန်ထိ အကိုကြီးတို့ မိသားစုနဲ့ အတူတူ ရှိနေတဲ့ ဖေဖေ့ရဲ့ တပည့်ရင်း ဦးမောင် စိုး ကို အကြောင်းစုံ မေးကြည့် နိုင်ပါတယ်။ ခုချိန်ခါမှာ မေ့ရုပ်ရည်ကို မမှတ်မိတော့ရင်လည်း သူက သီရိ လို့ ပဲ သိတဲ့ သူ့ဆရာ ဦးဘဦး သမီးလေး အကြောင်း မေးကြည့်နိုင်ပါတယ်။

ဒီလောက်ပါပဲ အကိုကြီးရယ်။ အရမ်းကျေးဇူးတင်ပါတယ် ဆိုတာကိုတော့ ထပ်ပြောပါရစေ။ တသက်လုံးသေ သည်အထိ မေအားလုံး ကို သတိရနေမှာပါ။

အကိုကြီးတို့ မိသားစု ပျော်ရွှင်ချမ်းမြေ့ နိုင်ပါစေလို့ မေအမြဲဆုတောင်းနေပါ့မယ်။

မေ။

..............................................

“ဟာ …ဘာတွေလဲကွာ”

စာဆုံးသည် အထိ အသက်တောင် ဖြောင့်အောင်မရှူ နိုင်ဘဲ ဖတ်နေမိရင်း စာဆုံးသည် နှင့် စိတ်လှုပ်ရှား စွာ အော်ပစ်လိုက်မိသည်။ ပြီးတော့မှ ဒရီးဒယိုင်ဖြင့် ကုတင်ဆီလျှောက်သွားပြီး အိပ်ယာပေါ် သို့ ဦးအောင်ဘညို ကိုယ်လုံးကြီး ကို လေးလံစွာ ပစ်ချလိုက်သည်။ဘယ်လို မိန်းမတွေနည်း။ သိင်္ဂ ီကတော့ထားတော့။ ကံမကောင်း အကြောင်းမလှ၍သာ ခွဲခွာသွားရရှာသည်။မသူဇာ၊ ပြီးတော့ ကျော်ကျော်။ သူတို့ အကြောင်းပြချက်တွေ နှင့် သူတို့ ဦးအောင်ဘညိုကို စွန့်ခွာ ပြေးကြ သည်။

“နောက်ဆုံးတော့ ဒီသောက်ရူးကြီးပဲ ကျန်တာပေါ့”

မချိတင်ကဲ ညည်းညူရင်း ကျော်ကျော့် စာကို နောက်တခေါက်ထပ်ဖတ်မိပြန်သည်။ ဦးဘဦး နောက်အိမ် ထောင်ပြု ပြီးလင်မယားကွဲကြတာကိုတော့ ဦးအောင်ဘညို လည်းသိသည်ပင်။ နောက်မိန်းမ နာမည်ကိုတော့ မသူဇာ ပြောဖူးသလိုလိုရှိသည်။ ကျော်ကျော် ပြောသည့် သက်ထား ဆိုတာလားတော့ သေသေချာချာ မမှတ် မိပါ။ ဒီမိန်းမ အပေါ် ပေးသည့် မသူဇာ၏ မှတ်ချက်ကတော့ ပြင်းထန်ရင့်သီးတာကို မှတ်မိနေသည်။ သိင်္ဂ ီ က တော့ဒါတွေပြောလေ့ မရှိပါ။ ထိုအချိန်က သူမ ငယ်လွန်းသေးတာကြောင့် ကောင်းကောင်းမသိတာလည်း ပါမည်။ ဦးအောင်ဘညိုကတော့ ဟိုတုန်းက လူကြီးတွေ ကိစ္စ စိတ်မဝင်စားပါ။ ကိုယ်နှင့် လည်း မဆိုင်၍ ဖာသိဖာသာနေခဲ့သည်။ ခုတော့ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင်

ထိုအရှုပ် က ဦးအောင်ဘညိုကို လာပတ်၏။

ကျော်ကျော် ပြောတာတွေ အမှန်ဆိုလျှင် ကျော်ကျော်ထွက် မသွားသင့်။ အကျိုးအကြောင်းပြောပြသင့်သည်။ ဒါဆိုလျှင် ဦးအောင်ဘညို အခုထက်ပင် သူမကို ထောက်ပံ့ ကြည့်ရှု့ဖို့ အခွင့် အရေးတွေ ရနိုင်၏။ မသူဇာ၏ ညီမ အဖြစ်ဖြင့် ပေါ်ပေါ်ထင်ထင် စောင့်ရှောက်ပေးခွင့်ရမည်။ ခုလို တိုက်ခန်းလေး အစား အိမ်ဝယ်ပေး၊ ကား ဝယ်ပေး လျှင်တောင် တင့်တယ်သည်။ ဒါပေမယ့် ကျော်ကျော့် ဖက်ကို ပြန်တွေးပြန်သော အခါသက်ပြင်းချမိ၏။ သူမ နှင့် ဦးအောင်ဘညို ဆက်ဆံရေးက သာမန်အဆင့် မဟုတ်။ မရိုးသား လို့တောင်ဆို နိုင်သည်။ မသူဇာ သိလျှင် ဖြစ်စေ၊ ပတ်ဝန်းကျင် အသိုင်းအဝိုင်းက သိလျှင်ဖြစ်စေ မကောင်းသည့် အနေအထား ဖြစ် သည်။

ဦးအောင်ဘညို သိင်္ဂ ီ့ကို ရင်တနင့်နင့် ဖြင့်သတိရမိပြန်သည်။ စိတ်ထားပျော့ပျောင်းသည့် သိင်္ဂ ီကတော့ အကြောင်း အကျိုးခိုင်လုံပါလျှင် ကျော်ကျော့် ကို ညီမငယ်အဖြစ်ကျေကျေ နပ်နပ် လက်ခံ စောင့်ရှောက် မည်မှာ လုံးဝသေချာသည်။ မသူဇာကတော့ လွယ်မှာမဟုတ်။ ဖခင်၏ နောက်ဇနီး အပေါ် မသူဇာ သဘော ထား ပြင်းထန်တင်းမာသည်ကိုဦးအောင်ဘညို သိနေ၏။ ဒီမိန်းမ၏ သမီး ဆိုသူမိန်းကလေး ကို ဦးအောင် ဘညိုက တိုက်ခန်းတခုပေးထားပြီး အတူသွားအိပ်နေကြောင်းသာ သိလို့ကတော့ စိတ်ကြီးသော မသူဇာ နှင့် ဦးအောင်ဘညို ကြားမှာ မီးဟုန်းဟုန်းတောက်ရပေတော့မည်။

သိင်္ဂ ီတောင်မှ ဒါကိုလက်ခံဖို့ မလွယ်ပါ။ သိင်္ဂ ီကတော့နောက်ကြောင်း အတိတ်တွေ စိတ်ဝင်စားမည် မဟုတ်။ သူမ ချစ်သော ဦးအောင်ဘညိုကို တခြားမိန်းမတယောက် နှင့် မကြည်ဖြူတာမျိုးသာဖြစ်လိမ့်မည်။ ကျော် ကျော် ကလည်း ရှည်ရှည်ဝေးဝေး တွေးနေမှာ မဟုတ်။ ဦးအောင်ဘညို၏ အကူအညီ အထောက်အပံ့ ကို တောင် မတတ်သာလို့ယူခဲ့သူဖြစ်သည်။ ကိုယ့်ခြေထောက်ပေါ် ကိုယ်ရပ်ဖို့သာ တွေးနေတတ်သည့် ကျော် ကျော်ကလည်း ပြဿနာ အစကိုတွေ့သည် နှင့် သူမလုပ်သင့်သည် ထင်တာကို လုပ်သွားခဲ့သည်။

ကျော်ကျော့် ကို ပိုက်ဆံ ဘယ်လောက်ပေး ခဲ့ဖူးသည်ကို ဦအောင်ဘညို မှတ်သားမထားမိပါ။ ချွေတာပြီးကပ် စေးနည်းသည့် ကျော်ကျော့် အတွက် ပိုလျှံကောင်းပိုလျှံနိုင်သည်။ဒါပေမယ့် အလုပ်က ထွက်ခဲ့ပြီဖြစ်ရာ ကျော်ကျော် ဘယ်လောက် ကြာကြာရပ်တည် နိုင်မည်နည်း။ တခြားမှာဆိုလျှင် စားစရိတ်သာ မက နေစရိတ်ပါတက်လာတော့မည်။ကျော်ကျော့် ကို ဒုက္ခ မရောက်စေလိုပါ။ အတူပတ်သက်ခဲ့သည့် သံယောဇဉ် အပြင် မသူဇာနှင့် သိင်္ဂ ီ၏ ညီမလည်းဖြစ်နေပါလျှင် သူမနှင့် ပတ်သက်ပြီး ဦးအောင်ဘညို မှာတာဝန်ရှိသည်ဟု ခံ ယူမိ၏။

“ဘာလုပ်ရမလဲ သိင်္ဂ ီရယ်”

အမြဲလို သူ့ဖက်ကသာရပ်တည်လေ့ ရှိသော သိင်္ဂ ီ့ကို သတိတရဖြင့် ဦးအောင်ဘညို တမ်းတမိသည်။ ပိုင်ရှင် မဲ့စွာဖြင့် ရှင်းလင်းတိတ်ဆိတ်နေသော အခန်းထဲမှာ ကျော်ကျော့်အရိပ်ကိုမြင်ယောင်ရင်းလည်း လွမ်းမိသည်။

စိတ်နောက်ကိုယ်ပါ လုပ်တတ်သည့် ကျော်ကျော်သည် အဆောင်ကနေထွက်လာပြီး အရက်မူးနေသည့် ဦးအောင်ဘညို နှင့်တွေ့ကာဒီနေရာကို ရောက်လာသည်။ အခုလည်းထွက်သွားပြန်သည်။ လက်ထဲမှာ လည်းပိုက်ဆံ အနည်းအကျဉ်းပါသွား နိုင်၍ ရုတ်တရက်တော့ အကြပ်အတည်းတွေ့မည်မဟုတ်။ ပိုက်ဆံ အခက်အခဲဖြစ်ချိန် တွင်မသူတော် နှင့်များတွေ့လျှင် ခက်မည်။ကျော်ကျော် က စိတ်ဓါတ်တော့ ခိုင်မာပါ သည်။ ဦးအောင်ဘညို နှင့် တွေ့ချိန်ကသာ သူမမှာ ကူကယ်ရာမဲ့ ပြီး ထွက်ပေါက်ပိတ်နေ ချိန်ဖြစ်လို့  နေစရာရဖို့ ဖြစ်ချင်ရာဖြစ်စေ ဆိုသည့် စိတ်မွေးပြီးလိုက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်၏။

“မသူဇာ ညီမ ဆိုတာ ဟုတ်နေမလားမသိဘူး၊ ဒီလို အချိုးတွေကတော့ တဖြတ်ထဲပဲ၊ ထင်ရာစွတ်စွတ် လုပ်တယ်”

ဂရုဏာဒေါသဖြင့် မချိတင်ကဲရေရွတ်မိသည်။ အိပ်ယာပေါ်မှာ အဓိပ္ပါယ်မဲ့ လူးလွန့်ရင်း ဖုန်းသံကြောင့် အလန့် တကြားထထိုင်လိုက်မိသည်။ ဖုန်းပေါ်မှာ မသူဇာနာမည်ကို မြင်ရ၏။သူမ၏ လုပ်ရပ်တွေအတွက် ဦးအောင် ဘ ညိုကို ကိုယ်တိုင်အသိပေးချင်လို့ ဆက်တာပဲဖြစ်လိမ့်မည်။

“ပြောပါ သူဇာ၊ ဘာပြောချင်လို့လဲ”

တဖက်ကရယ်သံလေးကြားရသည်။

“သမီးပါ ဖေဖေရဲ့၊ မေမေ က သူ့အတွက်ဖုန်း မလိုတော့ဘူးဆိုပြီး သမီးကိုင်ဖို့ပေးသွားတယ်”

ဖူးဖူး ကို ဆယ်တန်းအောင်လျှင် ဟန်းဖုန်းဝယ်ပေးမည်ဟုပြောထားသည်။ ခုတော့ဝယ်ပေးစရာ မလိုတော့ပါ။စိတ်ညစ်ညူးနေချိန်မှာ သမီးရယ်သံလေးကြားရသည့် အခါ နည်းနည်းစိတ်ပေါ့ သွားသလိုရှိ၏။

“အော် .. ဖေဖေ က သမီးမေမေ လားလို့”

“ဖေဖေ သိပ်မကြာဘူး ဆို၊ စောစောပြန်လာဖို့ လှမ်းပြောတာ၊ ထမင်းမစားရသေးဘူး မဟုတ်လား၊ သမီး စောင့် နေမယ်နော်၊ အရက်သောက်နေတာ မဟုတ်ဘူး မဟုတ်လား။”

ကြည့်ရတာ မောင်ငယ် နှစ်ယောက် အပြင် အဖေကိုပါ ထိန်းဖို့ ဖူးဖူး စိတ်ကူးထားပုံရသည် ဟု ဦးအောင်ဘ ညို တွေးရင်း မချိပြုံးပြုံးမိသည်။

“အခုပဲ ပြန်လာခဲ့မယ် သမီး၊ ဒါနဲ့ ဦးလေးစိုးရှိလား”

“အိပ်သွားပြီဖေဖေ၊ ဖိုးစိုးဒီနေ့ သမီးကို ကူရင်း တော်တော်ပင်ပန်းသွားတယ်”

“အေးအေး၊ ဒါဆိုလဲ ရတယ်၊ ဖေဖေ ပြန်လာတော့မယ်”

ကျော်ကျော် ညာမပြောလို့တော့ထင်ပါသည်။ ကျော်ကျော်က ပေါက်ကရတွေ လျှောက်ပြောနေမည့် မိန်းက လေး မျိုးမဟုတ်။ သွားချင်စိတ်ပေါ်လာလျှင် ဘာမှမပြောဘဲ ထွက်သွားချင်သွားမည့်သူဖြစ်သည်။ ဒါပေမယ့် သေချာအောင် ဦးလေး စိုးကိုမေးကြည့်ချင်သည်။

မီးတွေပိတ်ပြီး ပြန်မထွက်ခင် အခန်းလေးကို ငိုင်တွေကြည့်ရင်း ဦးအောင်ဘညို ရင်ထဲမှာ တမျိုးကြီးခံစားရ သည်။ ဧည့်သည်ပမာ လာတတ်သူ မိမိပင် ဒီလိုဖြစ်လျှင် ကာလရှည်ကြာ ဒီအခန်းလေးထဲမှာပဲ နေခဲ့ရရှာသူ ကျော်ကျော့် ဆိုလျှင် ပိုခံစားရပေမည်။ သက်ပြင်းချရင်း တံခါးကို ပိတ်လိုက်သည်။ နောက်ဆိုလျှင် ဒီကိုပြန် ရောက်ဖို့ မသေချာတော့ပါ။ စာဗူးလေးထဲက သော့ကို နှိုက်ထုတ်ရန် ဟန်ပြင်ပြီးမှ မထုတ်တော့။ လုံး၀ မဖြစ် နိုင်တော့သော်လည်း တကယ်လို့များ ကျော်ကျော် ပြန်ရောက်လာခဲ့လျှင် အဆင်သင့်ဝင်နိုင်အောင် ဒီတိုင်းပဲထားခဲ့ပါတော့မည်။ ကျော်ကျော် ကိုင်သည့် ဖုန်းလေးကိုလည်း ထားခဲ့သည့် နေရာမှာပင်ပြန်ထားခဲ့ပါသည်။

လှေခါးထစ်တွေကို ဆင်းရင်း မူးမူး နှင့် အကြိမ်ကြိမ်တက်လာဖူးသည့် အချိန်တွေကို ပြန်တွေးမိ၏။ ဘဝဆိုတာ ဒါပဲဖြစ်ပါလိမ့်မည်။ ဖြစ်ပြီးလျှင် ပျက်သည်။ တွေ့ဆုံကြုံကြိုက်ကြပြီးနောက် အဖုံဖုံသော ခွဲခွာခြင်းတွေ ဖြစ်လာသည်။ တရား ရှင်မကြီး မသူဇာနှင့် တွေ့ခွင့်ရလျှင်တော့ ဆွေးနွေးကြည့်ချင်ပါသည်။ ရာဂကြီးသည့် အရက် သမားတယောက် နှင့်မသူဇာ ဆွေးနွေးချင်စိတ်ရှိမရှိတော့ မသိပေ။

...............................................

{ ပြီးပြည့်စုံသည့် ဘဝဟူသည်မရှိ၊ ရောင့်ရဲနိုင်သည့်ဘ၀ ဆိုသည်သာရှိ၏။

ဘဝတခုသည် အလွန်တိုတောင်းသည်ဟု ဆိုနိုင်သော်လည်း သံသရာဟူသည်ကား ရှည်ကြာလှ၏။

မရောင့်ရဲနိုင်သူတို့၏ ခရီးသည်ဝေးသည်ထက်ပို၍ဝေးလာတတ်စမြဲဖြစ်သည်။}

.........................................................

အခန်း (၃၈)

စားပွဲပေါ်က ဂျာနယ်တစောင်ကို စိတ်မပါလက်မပါ လှန်ဖတ်နေသော ဦးအောင်ဘညို နားသို့ ဦးလေးစိုး ရောက်လာသည်။

“ဆရာ ညက ကျွန်တော့်ကို မေးတယ်ဆို”

“ဟုတ်တယ် ဦးလေးစိုး၊ အရေးတော့ သိပ်မကြီးပါဘူး၊ မနက်ကလဲ ဦးလေးစိုးနဲ့ လွဲသွားတယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ”

ညက အရက်မသောက်ဖြစ် သည့်အတွက် တညလုံးအိပ်မပျော် နိုင်ခဲ့ပါ။ မိုးစင်စင်လင်းမှ ခနလေးအိပ်ပျော် သွားသည်။ ဦးအောင်ဘညို နိုးလာချိန်တွင် ဦးလေးစိုးက ကလေးတွေ ကျောင်းပို့ ထွက်သွားလေပြီ။ ညနေ အိမ်ပြန်ရောက်လို့ ဖူးဖူး မသိအောင်ဘယ်လို အရက်သောက်လျှင်ကောင်း မလဲ စဉ်းစားနေချိန် မှာ ဦးလေး စိုး ရောက်လာခြင်းဖြစ်၏။

“ဦးလေးစိုး ဘာလုပ်စရာ ရှိသေးလဲ”

“မရှိဘူးဆရာ၊ ဆရာ ဘာခိုင်းမလို့လဲ”

“မေးစရာလေး ရှိလို့ပါ၊ လာဗျာ ကျွန်တော့် အခန်းသွားရအောင်”

နားမလည် နိုင်သည့် အမူအရာဖြင့် ဦးလေးစိုးနောက်ကပါလာသည်။ အရေးမကြီးပါ ဆိုသည့်ကိစ္စ ကို အခန်း ထဲ ထိခေါ်မေးတာကလည်း ဆန်းနေသည် မဟုတ်လား။

“ထိုင် ဦးလေး စိုး”

နံရံမှာကပ်ချထားသည့် ပုလင်းခွံလွတ်တွေကို စိတ်မသက်သာသည့် အမူအရာဖြင့် ကြည့်ရင်း ဦးအောင်ဘညို ထိုးပေးသည့် ခုံတွင်ဦးလေးစိုးဝင်ထိုင်လိုက်သည်။

“ဆရာ ကျွန်တော့်ကို ဘာမေးမလို့လဲ”

မေးမယ် ဆိုတော့လည်းဘယ်က စလို့မေးရမည် ကိုမသိသောကြောင့်စဉ်းစားနေစဉ် ဦးလေးစိုးက ဦးအောင် ဘညို မျက်နှာကိုကြည့်ရင်း

“ဆရာ အရမ်းပိန်သွားတယ်”

“ဖြစ်နေတာတွေကလည်း စိတ်ချမ်းသာစရာ တခုမှ မရှိတာဦးလေးစိုးရာ”

“ဟုတ်ကဲ့၊ ကျန်းမာရေးတော့ ဂရုစိုက်ပါဆရာ ရယ်၊ ကလေးတွေမယ် ဆရာတယောက်ပဲ အားကိုးရာ ရှိတော့ သလိုဖြစ်နေတယ် မဟုတ်လား”

ကျန်းမာရေး ဂရုစိုက်ပါဆိုသည်မှာ အရက်ကိုလျှော့သောက် စေချင်လို့ပြောမှန်းသိ၍ ဦးလေးစိုးနှင့် စကား ပြော ရင်းတခွက်တဖလားသောက်မည့် အစီအစဉ် ကိုလက်လျှော့လိုက်ပါသည်။

“ဒီလို ဦးလေးစိုးရဲ့၊ ကျွန်တော့် ယောက်ခမ ဦးဘဦးနဲ့ သူမဆုံးခင်အထိ ဦးလေး အဆက်အသွယ်ရှိတယ် မဟုတ်လား”

ဦးလေး စိုး မျက်လုံးပြူးသွားသည်။

“ဆရာ ဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ၊ ကျွန်တော်တို့ လင်မယားပဲ သိတဲ့ ကိစ္စကို၊ မကြည်ပြောတာလားဆရာ”

“ဒေါ်ဒေါ်ကြည် မဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော် တခြားက သိတာပါ၊ ဦးဘဦး က နောက်အိမ်ထောင်နဲ့ သမီးလေး တယောက် ထပ်မွေးတယ် ဆို”

“ဟုတ်တယ် ဆရာ၊ ကျွန်တော်လည်း ဆရာကြီး ဆုံးကထဲက အဆက်အသွယ်ပြတ်သွားတာ၊ ခုဆိုရင် ကလေး မလေး လည်း အသက် နှစ်ဆယ် အစိတ်လောက်တော့ ရှိရောပေါ့”

နှစ်ဆယ့်ခြောက်နှစ်  ရှိပြီဟု စိတ်ထဲကကြိတ်ပြောလိုက်ရင်း

“သူ့နာမည် ဦးလေးစိုး သိလား”

“ဆရာကြီးခေါ်တာတော့ သီရိတဲ့ ဆရာ၊ သူဇာနဲ့ သိင်္ဂ ီရဲ့ညီမ ဆိုတော့ သီရိပေါ့တဲ့၊ ဒါပေမယ့် နောက်တော့ ကျော်ကျော် ဆိုလားယောက်ျားလေးနာမည်ပြောင်းလိုက်တယ်၊ လူကလည်းယောက်ျားလေး ကျနေတာပါပဲ၊ ငယ်ငယ်က စွပ်ကျယ်နဲ့ ကြီးလာတော့ ရှပ်အင်္ကျ ီဝတ်ပြီး အဖေနဲ့ သူငယ်ချင်းလိုနေတာ”

နာမည်တွေ အကုန်မှန်သလို စရိုတ်ကလည်း ကျော်ကျော့် စရိုတ်ပင်။ ယောက်ျားရှပ်အင်္ကျ ီတွေ ကျော်ကျော် နှစ်နှစ် ချိုက်ချိုက် ဝတ်တတ်သည် မဟုတ်ပါလား။

“ဆရာ ဘယ်လိုသိလဲတော့ မသိဘူး၊ ကျွန်တော်လဲ ဆရာကြီးဆီသွားရင် ဆရာကတော် မသိအောင် နယ်က အမျိုးတွေဆီသွားသလိုလို၊ ဘကြီးဘုန်းကြီး သွားကန်တော့သလိုလို

အကြောင်းပြပြီးသွားတာ၊ မကြည်ကို လည်း လုံအောင် ပိတ်ထားတယ်၊ ဆရာကြီးနဲ့ ပတ်သက်တာ ဆရာကတော်က မကြိုက်ဘူး၊ သူဇာ ကလည်း မကြိုက်ဘူး”

“ဦးလေးစိုးက ဦးဘဦးကို တော်တော်ခင်တာပဲ”

“ကျေးဇူးတွေ အပုံကြီးရှိတာကိုး၊ ဆရာကြီးအိမ်ကနေထွက်တော့ ကျွန်တော်တို့ပါလိုက်ဖို့ပဲ၊ မကြည်က သိင်္ဂ ီ လေးကို မခွဲနိုင်တာရော၊ ဆရာကြီးကပါ မင်းဒီမှာနေပြီး ငါ့သမီးတွေကို စောင့်ရှောက်ပါ လို့ ထားခဲ့တာကြောင့် ရော မလိုက်ဖြစ်တော့တာ၊ ဝါကျွတ်ချိန်တော့ ကန်တော့ဖို့ ကျွန်တော် ရောက်အောင်သွားတယ်၊ ကြားထဲမှာ အကြောင်းပြချက်ရှာ လို့ရရင်လဲ ရောက်တယ် ဆရာ၊ နောက်ပိုင်းတော့ ဆရာကတော် နဲ့ သူဇာက နည်းနည်းရိပ်မိသွားပုံရလို့ အသွားအလာဆင်ခြင်လိုက်ရတာ၊ ဆရာကြီးကလဲ အဆင်မပြေရင် မလာနဲ့ စာရေး ဆိုလို့ကျွန်တော် နှစ်လ တခါလောက်တော့ စာရေးပါတယ်”

မသူဇာလည်း အိမ်မှာမရှိတော့ပြီဖြစ်၍ လားမသိပါ အနည်းငယ် စကားထောက်ပေးရုံဖြင့် ဦးလေးစိုးက စိတ်ပါ လက်ပါ ရှင်းပြသည်။

“စီးပွားရေး အဆင်မပြေကြဘူးဆို”

“ဆရာကြီးက တကယ့် စီးပွားရေးသမားကြီးပါ၊ ဒါပေမယ့် စိတ်ကလည်းကျ၊ အရင်းအနှီး ဆိုလည်းမရှိသ လောက်ဖြစ်နေတော့ အောက်ခြေကနေ ပြန်ပြီးမနည်း ရုန်းကန်ရတာပေါ့၊ကံကလည်း မလိုက်တော့ အဆင် မပြေဘူး၊ ဒီကြားထဲ ကျန်းမာရေးကပါကျဆင်းသွားတော့ နာလန်မထူတော့ဘူးပေါ့ ဆရာရယ်၊ အရက်ပါစွဲ သွားတော့ အလုပ်လုပ်ရလဲ အဆင်မပြေတော့ဘူးပေါ့”

ဦးအောင်ဘညို မလုံမလဲ ဖြင့်နံရံ မှာကပ်ထောင်ထားသည့် ပုလင်းတွေဖက်ကို လှမ်းကြည့် မိသည်။ ဖခင် ဖြစ်သူ အရက်ကြောင့် ဘဝဆုံးခဲ့ကြောင်း ကျော်ကျော် ပြောဖူးသလိုလိုရှိသည်ဟု ထင်မိ၏။ ကျော်ကျော် ပိုက်ဆံ ချွေတာပြီး အသုံးအစွဲ ကျစ်လစ်သည်မှာ ဒီမပြေလည်ခဲ့တာတွေ၏အကျိုးဆက် ဖြစ်မည်။

“ကျွန်တော် ဆရာကြီးနဲ့ လာနေပြီး အလုပ်တူတူလုပ်ပါရစေဆိုလည်း မရဘူး၊ ကျွန်တော့်ကို သမီးတွေနဲ့ ပဲ နေ ခိုင်းတယ်၊ မင်းရှိနေမှ ငါ့သမီးတွေ သတင်းရမှာတဲ့၊ တခါတလေ လဲ မန ္တလေးလာပြီး သမီးတွေကို မသိ အောင်လာလာချောင်းကြည့်တတ်တယ်”

ဦးအောင်ဘညို ဆိုလည်း ဒီလိုလုပ်မိမည်ပင်။ ကျော်ကျော် လည်း ရှေ့မှာတွေ့ခဲ့သည့် နမူနာတွေကို တွေးပြီးရှောင်ပြေးသွားတာပဲ ဖြစ်လိမ့်မည်။ အပြင်ပန်း အမူအရာက ဆက်ဆံပုံအေးစက်သော်လည်း ကျော်ကျော့် မှာ စာနာတတ်သည့် နှလုံးသားရှိသည်ကို စိတ်မကောင်းခြင်းကြီးစွာ တွေးလိုက်မိသည်။ ဦးလေးစိုးက လည်းသူ ၏ ကျေးဇူးရှင်ဆရာအကြောင်းကို တမ်းတမ်း တတပြော နေသဖြင့် ကျော်ကျော့်ဆီ မရောက်သေး။ စကားကိုဖြတ်ဝင်လိုက်ရသည်။

“ဦးဘဦး သမီးကို ခုနေတွေ့ရင် မှတ်မိမလား၊ ဘယ်လိုပုံမျိုးရှိလဲ”

 “ကျွန်တော် နောက်ဆုံးတွေ့တော့ ဆယ်နှစ်၊ ဆယ့် နှစ်နှစ်လောက်ရှိသေးတာ၊ ခုနေတွေ့ရင် သိဖို့ မလွယ်ဘူး”

ကျော်ကျော့် ဆီက ဓါတ်ပုံတပုံလောက်ရခဲ့လျှင် ကောင်းလေစွဟုတွေးမိသည်။ ဒါပေမယ့် အခုအတိုင်းဆိုလျှင် သေချာသလောက်တော့ ရှိနေပါပြီ။

“ကလေးမက အရပ်ရှည်တယ် ဆရာရဲ့၊ ဆရာကြီးနဲ့တူတာ၊ ဖူးဖူး ငယ်ငယ်ကပုံ မျိုးပဲ။ သူက နည်းနည်းတော့ ပိန်တယ်၊ အသားပိုညိုတယ်၊ သူဇာတို့လောက် မချောဘူး၊ ငယ်ငယ်က

ဆို ဆံပင်တိုလေး နဲ့ယောက်ျားလေး ပုံပေါက်နေတာ”

“နာမည် အပြည့်အစုံက ကျော်ကျော်မေ မဟုတ်လား”

ဦးလေးစိုး ပေါင်ကို လက်ဝါးနှင့် ဖြန်းကနဲ ပုတ်လိုက်သည်။

“ဟုတ်တယ် ဆရာ၊ ဟုတ်တယ်၊ ကျွန်တော် နောက်ဆုံး တလုံးကို ဇဝေဇဝါဖြစ်နေတာ၊ ကျော်ကျော်မေ၊ ဟုတ်တယ်”

မေးလက်စဖြစ်နေ၍ သာဆက်မေး နေရသော်လည်း ဦးအောင်ဘညို ကျော်ကျော်ပြောခဲ့တာတွေ အမှန်ဖြစ် ကြောင်း ဦးလေးစိုး စ၍ရှင်းပြပြီး မကြာခင်မှာပင် သိလိုက်ပြီးဖြစ်ပါသည်။

“ဒါနဲ့ ဆရာ ဒီအကြောင်းတွေ ဘယ်ကသိနေတာလဲ၊ ကောင်မလေး နာမည် က အစ ဆရာသိနေတယ်”

ဦးအောင်ဘညို စိတ်တထင့်ထင့် ဖြင့် ရှိနေခဲ့သော မေးခွန်းကို ဦးလေးစိုးမေးလာခဲ့လေပြီ။ ကိုယ်ကစပြီး ဒီ အကြောင်းတွေ မေးမိမှတော့ အဖြေတခုခု ပေးရတော့မည် ဖြစ်သည်။ကျော်ကျော် နှင့် မိမိ တို့၏ ပတ်သက် မှုကို လူကြားကောင်း အောင်ဘယ်လိုပြောရမည် နည်း။ စိတ်အိုက်အိုက် နှင့် ဦးလေးစိုးကို တောင် အားမနာနိုင်တော့ဘဲ ဘီရိုထဲက လက်စပုလင်း ကိုဆွဲထုတ်လိုက်သည်။ စိတ်မချမ်း မြေ့စွာကြည့် နေသော ဦးလေးစိုး ၏ အကြည့်ကို ရှောင်ဖယ်ရင်း အရက်တခွက်ကို အရင်သောက်ချလိုက်သည်။ အရက်ကို ဒီတိုင်းမော့ချ လိုက် ပြီးမှ ရေနည်းနည်းယူသောက်သည့် သူ့ဆရာသမား၏ အခြေအနေ ကိုဦးလေးစိုးသဘောပေါက်သွားသည်။

“ဖူးဖူး မသိအောင် မကြည် ကို ဆရာ့အတွက် အမြည်းတခုခု လုပ်ခိုင်းပေးမယ်လေ၊ ဆရာဘာစားချင်လဲ”

“နေပါစေ၊ ကျွန်တော်က နည်းနည်း သောက်တာပါ၊ အမြည်းလဲ မစားချင်ပါဘူး”

ဦးအောင်ဘညို တားလိုက်၍ နေရာမှာ ပြန်ထိုင်ပြီး သူမေးသည့်အကြောင်းဖြေလာမည် ကို ဦးလေးစိုးစောင့် ၏။ ကျော်ကျော့် ကိုလည်း ဦးလေးစိုး သံယောဇဉ် ရှိပုံရသည်။ နည်းနည်းပါဆိုသော်လည်း နောက်တခွက် ထပ်ချလိုက်မိ၏။ ဒီတခါတော့ ဦးလေးစိုးဘာမှ မပြောတော့ပါ။

အရက်က ခါးသည်။ မုသားကတော့ အရက်ထက်ခါးပါမည်။ သို့သော်လည်း မဖြစ်မနေ ပြောရတော့သည်။

“ဒီလို ဦးလေးရယ်၊ လွန်ခဲ့တဲ့ တနှစ်ကျော်၊ နှစ်နှစ် နီးနီးလောက်က အလုပ်အကိုင် အဆင်မပြေ ဖြစ်နေတဲ့ မိန်းကလေးတယောက်ကို ကူညီပေးဖူးတယ် သူ့နာမည် က ကျော်ကျော်မေတဲ့”

လိပ်ပြာမလုံဘဲ ပြောရသည့်အတွက် ဦးအောင်ဘညို အသံကအားမရှိသည်ကို ကိုယ်တိုင်ပဲ သိသည်။ ဦးလေး စိုးကတော့ ရိပ်မိပုံမရပါ။

“သူအခု ဘယ်မှာလဲ ဆရာ”

“အဲဒါတော့ ကျွန်တော်လဲ သိချင်နေတာ။ကျွန်တော်က သူ့ကို ကျွန်တော့် မိတ်ဆွေ ဦးစိန်လင်း ကုမ္ပဏီမှာ အလုပ်သွင်းပေးလိုက်တယ်၊ သူကလဲ ကျွန်တော့်ကို မသူဇာယောက်ျားဆိုတာမသိဘူး၊ ကျွန်တော်ကလဲ သူဘယ်သူဆိုတာ မသိဘူး။ သိင်္ဂီ ဆုံးတော့မှ နာရေးကြော်ငြာဖတ်ပြီး ကျွန်တော် သူဇာ့ယောက်ျားဆိုတာ သိ သွားတယ်”

“ဒါဆို သူအခု ဆရာ့ မိတ်ဆွေဆီမှာ အလုပ်ဝင်နေတာပေါ့နော်”

အခုပင်ထသွားတော့မလိုလို ဦးလေးစိုးမေးသည်။

“အလုပ်ထွက်သွားပြီ ဦးလေး၊ ကျွန်တော့်ကိုလဲ ထွက်သွားမှ သူက ကူညီပေးခဲ့တာအတွက် ကျေးဇူးတင်တဲ့အကြောင်း စာရေးပြီးနှုတ်ဆက်ရင်း ဒီအကြောင်းပြောသွားတာ”

“ဘယ်ကို သွားတယ် ဆိုတာ ဆရာမသိဘူးပေါ့နော်”

“ဟုတ်တယ်၊ ဒါပေမယ့် နောက်နေ့ကျရင်တော့ ဦးစိန်လင်း ဆီမှာသွားစုံစမ်းကြည့် လိုက်ဦးမယ်”

“ဆရာက ကျွန်တော့်ကို မေးတယ် ဆိုတော့ သူက ကျွန်တော့် အကြောင်း ပြောလို့လား”

“သူပြောတာ မယုံရင် ဦးမောင်စိုး ကိုမေးပါတဲ့”

“သေချာပါတယ် ဆရာ၊ ကောင်မလေးက ကျွန်တော့်ကို ဦးမောင်စိုးလို့ခေါ်တယ်၊ ဆရာကြီး ရဲ့သမီးလေးပါ”

ကျော်ကျော် အမှန်တရားတွေ ပြောသွားခြင်းဖြစ်ကြောင်း ဦးအောင်ဘညို သိလိုက်ရပြီဖြစ်သည်။ မသူဇာ နှင့် ကြင်ကြင်နာနာ ပေါင်းသင်းပါ ဟုကျော်ကျော် က ဖြစ်စေချင်တာကို ပြောခဲ့ရှာသော် လည်း မသူဇာက လမ်းခွဲထွက်သွားခဲ့လေပြီ။ ဦးအောင်ဘညို ကို ချစ်လွန်းလို့ မသူဇာကလေးထပ်မွေးသည်ဟု ကျော်ကျော် ထင် ခဲ့ သည်။ အမှတ်မထင်ရလာသည့် ဒီကလေးငယ် အပေါ် မသူဇာ ဘယ်လိုသဘောထားခဲ့တာကို လည်း ကျော် ကျော် မသိခဲ့နိုင်ရှာပါ။ ကျော်ကျော် အနစ်နာခံခဲ့တာတွေ သဲထဲရေသွန်သလို သာဖြစ်ကြောင်း ဦးအောင်ဘညိုကျော်ကျော် နှင့် ပြန်တွေ့ခဲ့ပါလျှင် ပြောပြလိုက်ချင်ပါ၏။

“ဆရာ့ မိတ်ဆွေဆီက သတင်းရရင် ပြောပါဆရာရယ်၊ ကြည့်ရတာ မသူဇာတို့ မိသားစုတွေကို တွေ့ချင်ပုံမရ ဘူး၊ ကျွန်တော့်ကိုတော့ သူရှောင်ချင်မှ ရှောင်မယ်၊ ဘယ်မှာ ရှိတာကို သိရင် ကျွန်တော်သွားတွေ့မယ် ဆရာ၊မသက်ထား ဆုံးတာ ကို ကျွန်တော် သိတာနောက်ကျသွားတယ်၊ တလလောက်နေမှ သတင်းရလို့ ကျွန် တော် လိုက်သွားတော့ သီရိက မရှိတော့ဘူးလေ”

တကယ်လို့ ကျော်ကျော့် သတင်းရလျှင် ဦးလေးစိုးကို ရှေ့ပြေးလွှတ်လျှင် မဆိုးဟု တွေးမိသည်။ ဦးလေး စိုး ကိုတော့ ကျော်ကျော် ရှောင်ချင်မှ ရှောင်ပေမည်။ တွေးရင်း နောက်တခွက်ထပ်သောက်လိုက်မိပြန်၏။ ဒီတခါ တော့ ဦးလေးစိုး မမြင်သလိုလုပ်နေသည်။

“ဖူးဖူး မေးရင် တခွက်နှစ်ခွက် လောက်ပါလို့ပြောနော်”

ဦးစိန်လင်း ဆီက သတင်းထူးထူးဆန်းဆန်း ရလိမ့်မည်ဟု ဦးအောင်ဘညို တွေးမထားပါ။ သာမန်ဝန်ထမ်း တယောက် အကြောင်းကို ပိုင်ရှင် အနေဖြင့်သိမည် မဟုတ်ပါ။ ထင်သည့်အတိုင်းပင် ဦးစိန်လင်း မသိပါ။ သို့သော် ကျော်ကျော် နှင့် အတူလုပ်ခဲ့သည့် မိန်းကလေးတွေ နှင့် စကားပြောဖို့ စီစဉ်ပေးသည်။ ကျော်ကျော့် အထက်လူကြီး ဒေါ်ခင်သိန်းရီတော့မတွေ့ခဲ့ရပါ။ အလုပ်ကိစ္စ နှင့် အပြင်သွားနေသည်။

“သမီးတို့ လည်း သေသေချာချာ မသိဘူး ဦး၊ ကျော်ကျော် က သူ့အကြောင်းသိပ် မပြောတတ်ဘူး၊ သူကတ ကောင်ကြွက်ဆိုတာ လောက်ပဲပြောတယ်”

ကျော်ကျော့်၏ စူပါဗိုက်ဇာ ဆိုသည့် မိန်းကလေးက ရှင်းပြ၏။

“မထွက်ခင်တရက်ကတော့ ရုံးမှာမူးလဲသေးတယ်”

“ရည်မွန်က လည်းပြည့်စုံအောင်ပြောတာ မဟုတ်ဘူး၊ ဒီလို ဦးရေ …”

မန်နေဂျာမ ကလေးက ကြားဝင်ရှင်းပြသည်။ သိင်္ဂ ီ့၏ နာရေးကြော်ငြာ ပါသည့်သတင်းစာကို ယူကြည့်ရင်း ယိုင်လဲ သွားသည်ဟု သိရသည်။

“သူက ဦးနဲ့ ရင်းနှီးတယ် ဆိုလို့ ခေါ်ပြလိုက်တာ၊ မသိင်္ဂ ီဆုံးတာသူသိပုံမရဘူး၊”

သတင်းစာမှ တဆင့် အကြောင်းစုံသိရကြောင်း ကျော်ကျော့် စာထဲမှာလည်းပါသည်။ ဆေးခန်း ပို့ဖို့ လုပ်ကြ သော် လည်း ကျော်ကျော်က လက်မခံဟု သိရ၏။

“နည်းနည်းသက်သာ လာတော့ အန်တီ ဒေါ်ခင်သိန်းရီ က ပြန်နားချင်နားဆိုလို့ ပြန်သွားတယ်၊ နောက်နေ့ ကျတော့ ထွက်စာလာတင် သွားတော့တာပဲ”

ကောင်မလေး တွေမျက်နှာ မှာ မိန်းမသားပီပီ စူးစမ်းစပ်စုလိုသည့် အရပ်လက္ခဏာတွေမြင်ရသည်။ ဦးအောင် ဘညို ဆက်မေးဖို့ မလုံမလဲဖြစ်လာ၏။ မတတ်သာ၍ မုသားတဝက်စကားကို ဆိုရသည်။ အနည်းငယ် မျှ ဒီ မိန်းကလေးတွေ ကိုပေး သိလျှင် အကြောင်းတိုက်ဆိုင်ပါက အကူအညီရနိုင်သည် ကိုလည်းတွေးလိုက်မိ၍

“ကျော်ကျော် က ဦးခယ်မ တော်တယ်၊ ဦး ဇနီးတို့ မသိင်္ဂ ီတို့ရဲ့ ညီမပေါ့”

“အရင်းလားဟင်”

...............................

သူတို့ကလည်း စိတ်ဝင်စားပါသည်။ ဆက်ပြီးစပ်စုလာ၏။ ဘေးမှာ ဦးစိန်လင်းလဲ ရှိနေရာ အဆင်ပြေအောင် ဆက်ပြောရတော့သည်။

“ရုပ်ရှင်ထဲက အတိုင်းလိုဖြစ်နေတာ၊ ဦးယောက်ခမ လင်မယားကွဲကြတော့ ကျော်ကျော် က အဖေနဲ့ ပါသွား တယ်၊ ကျော်ကျော့် နာမည်ရင်း က သီရိ တဲ့၊ ညီအစ်မချင်းလဲလုံးဝအဆက်အသွယ်မရှိကြဘူး”

ဦးအောင်ဘညို ၏ မုသားတဝက် အဖြေကအဆင်ပြေပါသည်။ ကိုရီးယား ဇာတ်လမ်းတွဲတွေကြည့်နေသည့် မိန်းကလေးတွေပီပီ သူတို့ဖာသာ ဆက်စပ်ပြီး အဖြေထုတ်လိုက်ကြ၏။

“ဒါကြောင့် မသိင်္ဂ ီဆုံးတာသိတော့ သူအရမ်းစိတ်ထိခိုက်သွားတာကိုး”

“တကယ်လို့ သူနဲ့ အဆက်အသွယ်ရရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ သမီးတို့ နဲ့ လမ်းမှာတွေ့ရင်ဖြစ်ဖြစ်၊ ဦးလိုက်ရှာနေတာ ကို ပြောပေးပါ၊ သူနေတဲ့ တိုက်ခန်းမှာလဲ မရှိတော့ဘူး၊ ဖုန်းလဲ ဆက်လို့မရတော့ဘူး၊ ဒါမှ မဟုတ်ရင်လည်း ဒီဖုန်း နံပါတ်ကို ဆက်ပြီး ဦးမောင်စိုး နဲ့ ဆက်သွယ်ပါလို့”

ကုမ္ပဏီ ဖုန်း ဆိုလျှင်ကျော်ကျော် သိသည်။ ထို့ကြောင့် အိမ်ဖုန်းနံပါတ်ကိုပေးလိုက်၏။ တကယ်လို့ ကျော် ကျော် ဦးလေးစိုးကို ဆက်သွယ်လို၍ ဆက်သွယ်လာလျှင် ဦးလေးစိုးဆက်လုပ်ပေလိမ့်မည်။ တတ် နိုင်သမျှကြိုးစားကြည့်ခြင်း ဖြစ်သော်လည်း ကျော်ကျော့်စိတ်ကို အထိုက်အလျှောက်သိသည့် ဦးအောင်ဘညို  အများ ကြီး မျှော်လင့်မထားမိပါ။ ဒီရုံးက လူတွေနှင့် ကျော်ကျော်ပြန်ဆက်သွယ်မှာ မဟုတ်ဟုထင်၏။ တိုက်ဆိုင်ပြီး တွေ့မှ သာ ဖြစ်နိုင်မည်။

ကျော်ကျော် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ရေရေလည်လည် သိနိုင်မည့် သူမှာ ရွှေရည် ဆိုသည့် သူငယ်ချင်းမလေး သာ ဖြစ်မည်ဟု တွေးမိသည်။ ရွှေရည့် ကို ကျော်ကျော် သံယောဇဉ် တော်တော်ကြီးသည်။ ဆိုးတူကောင်းဖက် သူ ငယ်ချင်း များဖြစ်ရာ ဦးအောင်ဘညို တိုက်ခန်းကနေ ကျော်ကျော် ထွက်သည် နှင့် ဒီမိန်းကလေးကို ကျော် ကျော် ဆက်သွယ်မှာမလွဲပေ။ သို့သော် ရွှေရည်က မိန်းကလေးဘော်ဒါဆောင် တခုမှာနေသည် ဆိုတာက လွဲပြီး ဦးအောင်ဘညို ဘာမှ မသိ။ လူကိုလည်းမမြင်ဖူး။ ရန်ကုန်မြို့တွင် အမျိုးသမီး ဘော်ဒါဆောင်တွေ ထောင် နှင့် ချီပြီး ရှိနိုင်သည်။ ကျော်ကျော် တို့လို အလုပ်လုပ်ဖို့ နယ်က တက်လာသူတွေ ဒု နှင့် ဒေး ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။ ဦးအောင်ဘညို တောင် သူ့စက်ရုံကမိန်းကလေးတွေ အတွက် လှိုင်သာယာမှာ အဆောင် တခု လုပ်ထားပေးသေးသည်။

ထို့ကြောင့် ရွှေရည်ဆိုသော နာမည် တခုသိရုံဖြင့်ဘော်ဒါဆောင် တခုချင်းလိုက်စုံစမ်းမည် ဆိုမှသာရနိုင် လိမ့် မည်။ သွားရင်းလာရင်းအမြဲလိုရှာနေသော်လည်း ကျော်ကျော်နှင့်တူသည့် မိန်းကလေးကိုတောင် မမြင်ရပါ။

“ဖေဖေ သမီး မသိအောင် ခိုးခိုးသောက် နေတယ် မဟုတ်လား”

နောက်ဆုံး စိတ်ဖြေရာက အရက်သာရှိတော့သည့်ပမာ ဖြစ်နေသည့် ဦးအောင်ဘညို ကို ဖူးဖူးစိတ်မချမ်းသာ စွာ မေးလာ၏။ အပြင်ကသောက်လာလျှင်လည်း ဖူးဖူး ကိုမျက်နှာချင်းမဆိုင်ပါ။ အိမ်မှာ သောက်ဖြစ်လျှင် လည်း အခန်းတွင်းမှာ အောင်းနေတော့၏။

“မဟုတ်ပါဘူး သမီးရယ်”

“ဒါဆို ဘာလို့ သမီးကို ရှောင်ဖယ်ရှောင်ဖယ် လုပ်နေတာလဲ”

“ဒီသဘော မဟုတ်ပါဘူး၊ ဖေဖေ တယောက်ထဲ အေးအေး ဆေးဆေးနေချင်လို့ပါ”

“သမီး တို့ စာမေးပွဲ တွေပြီးရင် ခရီးထွက်ရင်ကောင်း မလားဖေဖေ”

“ဘယ်ကိုလဲ သမီးရဲ့၊”

“တနေရာရာပေါ့၊ ကမ်းခြေဖြစ်ဖြစ်၊တောင်ပေါ်ဖြစ်ဖြစ် ဖေဖေအလုပ်အားရင်အားသလောက် အကြာကြီး လေ”

ဦးအောင်ဘညို လည်းစိတ်ဝင်စားသလိုလိုရှိသည်။ ဒါဆိုရင် အပြောင်းအလည်း ဖြစ်နိုင်မလားတွေးမိ၏။ ဖြစ် နိုင် လျှင် ခုတောင်သွားလိုက်ချင်၏။

“သမီး တို့ မောင်နှမသုံးယောက်ရယ် ဖေဖေရယ်သွားမယ်လေ၊ ဖွားကြည် နဲ့ ဖိုးစိုး အိမ်စောင့်ထားခဲ့မယ်”

အနားမှာ ရှိသည့် ဒေါ်ဒေါ်ကြည်က မဲ့ ပြလိုက်ရင်း၊

“သွားကြပေါ့တော်၊ မေမြို့သွားကြပါလား ဟိုမှာ အိမ်ရှိတာပဲကို”

မေမြို့ အိမ်က သိင်္ဂ ီ့အိမ်။ ခုတော့ သားငယ်လေးရလိုက်သည့် သိင်္ဂ ီ့ပိုင်ဆိုင်မှုတွေထဲက တခုဖြစ်လာခဲ့ပါ သည်။

“မသွားချင်ပါဘူး”

ဖူးဖူး နှင့် ဦးအောင်ဘညို ပြိုင်တူငြင်းလိုက်ကြ၍ ဒေါ်ဒေါ်ကြည် မျက်နှာပျက်သွားသည်။ စိတ်ဆိုးလို့ မဟုတ်၊ သိင်္ဂ ီ့ကို သတိရသွားတာဖြစ်မည်။ ရင်ဖုံးအင်္ကျ ီမှာထိုးထားသည့် လက်ကိုင်ပဝါဖြင့် မျက်လုံးကို တို့ရင်း ထွက် သွား၏။ ဦးအောင်ဘညို လည်းရင်ထဲမှာ ဟာသွားသည်။အမေ အရင်းခေါက်ခေါက်ကိုယ်တိုင်က သစ်စိမ်းချိုး ချိုးသွားတာခံရပြီးနောက် ဖူးဖူး ခံနိုင်ရည် ရှိသွားပုံရ သည်။ မျက်နှာလေး ပြန်တည်သွားပြီး

“နန်းဝတ်နန်းစား ဆိုတာဘယ်လိုလဲဖေဖေ၊ ပွဲထဲက မင်းသမီးတွေ ဝတ်တာမျိုးလား”

“ဖေဖေ လဲသေသေချာချာ မသိပါဘူးသမီးရယ်၊ အဲဒါမျိုးပဲ နေမှာပေါ့၊ ဘာဖြစ်လို့လဲ”

“ဖွားကြည်က ပြောတယ်၊ ညဖက်သူအိပ်မက် မက်ရင် တီတီက နန်းဝတ်နန်းစား နဲ့ မောင်လေးကို လာ လာ ကြည့်တယ်တဲ့၊ အမြဲ တမ်းပြုံးနေတာပဲတဲ့၊ တခါတလေကျရင် ပန်းတွေပွေ့ထား

တယ်တဲ့၊ ပန်းတွေနဲ့ လာ ရင် မွှေးတာမှ နိုးလာတာတောင် အခန်းထဲမှာ မွှေးနေတာပဲတဲ့၊”

“သမီးရော အနံ့ မရဘူးလား”

“ဟင့်အင်း၊ ”

“သူကတော့ ဒီလိုပဲပြောနေတတ်တာ သမီးလဲ သိသားပဲ”

“ဒါပေမယ့် တခုတော့ ကောင်းတယ် ဖေဖေ၊ တီတီ ကောင်းရာမွန်ရာ ရောက်သွားပြီ ဆိုပြီး ဖွားကြည် စိတ်ဖြေ နိုင်သွားတာ”

မကြားဝံ့ သည့် သိင်္ဂ ီ့ အကြောင်းကနေ စကားပြောင်းချင် သဖြင့်

“ဖေဖေ က အခုတောင် ခရီး သွားချင်တာ၊ သမီးတို့ အဆင်မပြေမှာ စိုးလို့”

“ဆရာ ဘယ်သွားမလို့လဲ”

ဖိုးသား နှင့် အတူဝင်လာသည့် ဦးလေးစိုး၏ မေးခွန်းကြောင့် ခေါင်းထဲမှာ အကြံတခုလက်ကနဲ ပေါ်လာသည်။

“ဘာဖြစ်လို့ လဲ ဦးလေးစိုး”

“ဒီမှာ ဆံပင်ညှပ်ချင်လို့တဲ့ လိုက်ပို့ ခိုင်းနေတယ်၊ ဆရာလမ်းကြုံရင် ထည့်ပေးလိုက်မလို့”

“ဖိုးစိုးပဲ ပို့လိုက်ပါ”

ဖူးဖူး ကဝင်ဆုံးဖြတ်လိုက်သည့်နောက် ဖိုးသားက ဖူးဖူး ရှေ့မှာလာလက်ဝါးဖြန့်၏။

“နင့်မှာ ပိုက်ဆံ မရှိဘူးလား”

“ဆံပင်ညှပ်တာ မုန့်ဖိုးနဲ့ မဆိုင်ဘူးလေ၊ ဒါပေမယ့် လဘက်ရည် ဖိုးပါပေးပါ၊ ဖိုးစိုးမှာ တကူးတက လိုက်ပို့ရမှာ လဘက်ရည် လေးတခွက်တော့ တိုက်မှဖြစ်မယ်”

ဖိုးသား လဘက်ရည်ဆိုင် ထိုင်ချင်လို့ ဉာဏ် များတာမှန်းသိသော်လည်း ဖူးဖူး ပိုက်ဆံထုတ်ပေး လိုက်ပါ သည်။ ဦးအောင်ဘညို ကတော့ သူတို့ ထွက်သွားပြီးပြန်အလာ ကိုခြံထဲက ထိုင်စောင့် နေမိ၏။ ကျော်ကျော် နေခဲ့သည့် မြို့ကိုဦးလေး စိုးသွားနေကျဆိုတော့ လိပ်စာသိလိမ့်မည်။ ဦးလေး စိုးကို မေးပြီးလိုက်သွားလျှင်ကျော်ကျော် နှင့် ပတ်သက်ပြီးသဲလွန်စတစုံတရာ ရနိုင်သည်။ ကျော်ကျော့် အမေ မသက်ထား၏ ဇာတိမြို့ ဆိုတော့ ဆွေမျိုးသားချင်း တချို့တလေ ကျန်နိုင်၏။

ဦးလေးစိုး တို့ ပြန်လာကြပြီးနောက် ဖိုးသားအိမ်ထဲဝင်သွား ပြီး ဦးအောင်ဘညို ခြံထဲမှာ ရှိနေသည်ကိုမြင် သည့် ဦးလေးစိုးက ကားသိမ်းပြီးသည် နှင့် ဦးအောင်ဘညို ဆီလျှောက်လာသည်။ အချိန် မဆိုင်းဘဲ သူ့စိတ် ကူးကို ပြောပြလိုက်သည့် အခါ ဦးလေးစိုး သဘောကျသွားသည်။

“ကျွန်တော် ဘယ်တော့သွားရမှာလဲ ဆရာ”

ဆရာရင်း အပေါ်တာဝန်မကျေခဲ့ဟု ထင်တွေးနေသည့် ဦးလေးစိုးက ဦးအောင်ဘညို သူ့ကိုလွှတ်မည် ထင် နေသည်။

“ကျွန်တော် သွားမယ်”

“ဗျာ”

ဒီကိစ္စ က သူနှင့်သာဆိုင်သည်ဟု သတ်မှတ်ထားသည့် ဦးလေးစိုးအံ့ သြသွား၏။

“အခုတောင် ဖူးဖူး နဲ့ခရီးထွက်ရင်ကောင်းမလား ပြောနေတာ၊ စိတ်ပြေလက်ပျောက်ပေါ့ဗျာ၊ ခရီးသွားဟန် လွှဲ အနေနဲ့ ကျွန်တော်ပဲ စုံစမ်းလိုက်မယ်၊ ကျော်ကျော် လုပ်ခဲ့တဲ့ ရုံးမှာ အိမ်ဖုံးနံပါတ်ပေးခဲ့တယ်၊ ကျော်ကျော် အဲ ဒီကို လာရင် ဦးလေးစိုး ဆီဖုန်းဆက်ပါလို့ ပြောထားတယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ ဆရာ၊ ကျွန်တော် အိမ်ကပဲ စောင့်လိုက်ပါမယ်”

ဦးလေးစိုး နှင့် ညှိနှိုင်းပြီးနောက် ဦးအောင်ဘညို ခရီးထွက်ဖို့ ပြင်သည်။ ကိုယ့်ကားနှင့်ကိုယ်ပဲ သွားတော့မည်။ရုံးမှာ လုပ်စရာပါးမည့် အခွင့်အရေးကိုစောင့်ရင်း နှစ်ရက် အတွင်းပင် အခွင့်အလမ်းပေါ်လာသည် နှင့် နှစ်ရက် လောက် ခရီးသွားစရာ ရှိသည်ဟု ခင်မောင်တင့် နှင့် အေးအေး ကိုမှာပြီးထွက်လာခဲ့၏။ ဖူးဖူး ကိုတော့ ရုံးကိစ္စ နှင့် သွားသလိုလိုပြောခဲ့သည်။

အဖြစ်မှန် ကိုတော့ ဦးလေးစိုးတယောက်သာသိ၏။ညနေခင်း နေမဝင်မှီ အချိန်လေးတွင် ကျော်ကျော် တို့မြို့လေးသို့ ဦးအောင်ဘညို ရောက်သွားသည်။ ကျော် ကျော် နေထိုင်ခဲ့ရာ ဆီသို့ သွားလျှင်လည်း နောက်ကျတော့မည် ဟု သတ်မှတ်ပြီး အနည်းငယ် အဆင့်အတန်း ရှိပုံပေါ်သည့် တည်းခိုခန်းတခုကို ရှာပြီးတည်းခိုလိုက်၏။

ညစာ ထွက်စားချိန်တွင် အရက်သောက်ချင်စိတ်ပေါက်မိသေးသော်လည်း သူများရပ်ရွာတွင် မသောက်ဘဲ နေတာက ပိုကောင်းမည်ဟု တွေးကာကျိတ်မှိတ်နေလိုက်၏။ သပ်ရပ်သော်လည်း ကျဉ်းမျောင်းသည့် အခန်း လေးထဲမှာ ဦးအောင်ဘညို အိပ်မပျော်ပါ။ ကျော်ကျော် ဒီကိုတော့ ပြန်လာမည်မထင်။ သို့သော်လည်း အ ချိတ် အဆက်ရှိနိုင်သည့် သဲလွန်စတခုတလေ ရလိုရငြားရောက်လာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ တောင်တွေးမြောက် တွေး နှင့် အိပ်မပျော်ရသည့် ကြားထဲတွင် တဖက်ခန်းက စုံတွဲကလည်း ဒုက္ခပေး၏။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောဆိုနေသံကြားရ၍ သမီးရည်းစားတော့ မဖြစ်နိုင်။ ညားခါစလား မသိပါ။ သူတို့ အချစ်ပလူးကြသည့် အသံအားလုံးကို ဒီဖက်က အတိုင်းသားကြားနေရသည်။

ညနက်သည့် တိုင်အောင် မပြီးနိုင်မစီးနိုင် အသံဗလံများကို မကြားချင်၍ နားကို ခေါင်းအုံး နှင့် ပိတ်ရင်း ကျော် ကျော့်ကို သတိရသည်။ သိင်္ဂ ီ့ကို သတိရသည်။ သူတို့တွေ နှင့်ချစ်ခဲ့သည့် အကြောင်းတွေ၊ ကြမ်းခဲ့ရမ်းခဲ့ မိ တာတွေ။ အလိုက်သိတတ်သည့် သိင်္ဂ ီ၊ သူထင်တိုင်းပြုသမျှကို အံကြိတ်ခံရင်း မငြူမစူ လိုက်လျောတတ် သည့် ကျော်ကျော်။

ထိုအချိန်တွေ တုန်းကတော့ ခွဲခွာခြင်းတွေ၊ လွမ်းဆွတ်တသ ယူကျုံးမရ ဖြစ်ရမှာ တွေ ကို ဘယ်မှာ ကြို၍ သိနိုင်ခဲ့မည်နည်း။သန်းခေါင်ကျော် သည့်တိုင်အောင် မရပ်တန့် နိုင်ကြသေး သောအခါ သည်းခံလို့ မရတော့ဘဲ ဧည့်ကြို ကောင်တာ ဆီသွား၍ အခန်းပြောင်းပေးဖို့ တောင်းဆိုရတော့၏။

ဦးအောင်ဘညို၏ အခြေအနေ အဆင့် အတန်းကို ရိပ်စားမိသော တည်းခိုခန်းကလည်း ချက်ချင်းလိုပင် စီစဉ်ပေးပါ၏။အခန်းပြောင်းလိုက်လျှင် အိပ်ပျော်မည် ထင်သော်လည်း အိပ်လို့မရပါ။ အိပ်ယာပေါ်မှာ လူးလှိမ့်ရင်း မိုးလင်းသွား၏။ အိပ်ယာထဲမှ ထွက်လိုက်ပြီး ရေချိုးအဝတ်စားလဲသည်။

အရင်ဆုံးတွေ့သည့် လဘက်ရည်ဆိုင်မှာ မနက်စာစားပြီးနောက် ဦးလေးစိုး လမ်းညွှန်ချက်အတိုင်း မေးရင်းစမ်းရင်း နှင့် ကျော်ကျော် နေခဲ့သည့် ရပ် ကွက်သို့ ရောက်လာသည်။လမ်းအမည်တွေ၊ အိမ်အမှတ်တွေ မှန်ကန်သော်လည်း အိမ်အဆင်အပြင် က တော့ ဦးလေးစိုး ပြောလိုက်သလို မဟုတ်တော့။ တထပ်အိမ်အစား နှစ်ထပ်တိုက် ဖြစ်နေသည်။ အနက် ရောင် ပြောင်လက်နေသည့် မော်ဒယ်မြင့်ကားကြီး၏ အရှိန်အဝါကြောင့် အိမ်ရှင်က ဖေါ်ဖေါ်ရွေရွေ ဆီးကြို ပြီး အကျိုးအကြောင်းမေးသည်။ သို့သော် သူကလည်း ဦးဘဦးကို မသိ။

“ကျွန်တော်တို့က ပြောင်းလာတာ နှစ်နှစ်လောက်ပဲ ရှိသေးတယ်၊ ဘေးအိမ်တွေ မေးပေးမယ်လေ”

ထူးထူးဆန်းဆန်းပင် အနီးတဝိုက်ကလည်း သိပ်မသိကြ။ လူသစ်တွေ များနေသည်။ လေးငါး ခြောက်အိမ် ကျော် လောက်က မိန်းမကြီးတယောက်က သူမ သိသည် ဆိုသဖြင့်ဦးအောင်ဘညို လိုက်သွား၏။ ထိုအဖွားကြီးကလည်း ဦးဘဦး ဆုံးပြီးနောက် ဒေါ်သက်ထားနှင့် ကျော်ကျော် တို့ အိမ်ရောင်းပြီးပြောင်းသွားတာ လောက်ပဲ ပြောနိုင်၏။ သို့သော် သူမ၏ သားဖြစ်သူကတော့ သိသည်ဟု ဆိုသည်။

“အကြီးကောင် သိတယ်ကွဲ့၊ အိမ်ပြောင်းတော့ သူတို့လိုက်ရွှေ့ပေးတာ၊ မှတ်မိမယ် ထင်တယ်”

ထို့နောက် အဖွားကြီးညွှန်သည့် အတိုင်း အိမ်ထောင်ပြုပြီး တခြားရပ်ကွက်ကို ရောက်နေသည့် အဖွားကြီးသား ဆီလိုက်ရာ အလုပ်ဆင်းသွားသည်ဟု သိရသည်။ ပြန်လာမည့်အချိန်မေးပြီး မြို့ထဲမှာ ကားနှင့် လျှောက် သွားနေမိ၏။ ထိုင်လို့ အဆင်ပြေမည် ထင်သည့် လဘက်ရည်ဆိုင်တွေ့လျှင် ဝင်ထိုင်သည်။ ဘုရား တွေ့လျှင် ဝင်ကန်တော့ ပြီး အလှုငွေထည့်သည်။ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေ ဝင်ထွက်နေသည့် အထက် တန်းကျောင်းကြီးတခုကို မြင်တော့ ကျော်ကျော်လည်း ဒီကျောင်းမှာပင် နေခဲ့ လိမ့်မည်ဟု တွေးမိသည်။

အဖြူနှင့် အစိမ်းကျောင်းဝတ်စုံဖြင့် ပိန်ပိန်ရှည်ရှည် ကျောင်းသူလေး တယောက်၏ အသွင်ကို မျက်လုံးထဲမှာမြင်ယောင်လာ၏။သွားစရာ များများစားစား မရှိသည့် မြို့လေးထဲမှာ စိတ်ကူးတည့်ရာ လျှောက်သွားရင်း နေ့လည်စာတောင် မစားမိပါ။ ညနေသုံးနာရီ ကျော်လောက် မှာတခေါက်ပြန်သွားတော့ ကံကောင်းထောက်မစွာ ဖြင့် ဟိုလူက ပြန်ရောက် နေသည်။ အကျိုးအကြောင်းပြောပြပြီး နောက် ချက်ချင်းပင် ကိုယ်တိုင်လိုက်ပို့ပေး၏။ မူလ ရပ်ကွက်ထက် ပို ပြီးဆင်းရဲမှန်းသိသာသည့် နေရာလေးတခု သို့ရောက်သွားသည်။ နောက်ဆုံးနေခဲ့ရာလည်း ဖြစ်ရာ ကျော် ကျော် နှင့် ဒေါ်သက်ထားကို သိသူများသည်။ အိမ်သေးသေး လေးတွေပြည့်ကျပ်နေသော ရပ်ကွက်က ပိုပြီးတော့လည်းစပ်စုတတ်သည်။ ဦးဘဦး၏ သားမက်၊ ကျော်ကျော့် ခဲအိုအဖြစ် ဦးအောင်ဘညို က မိတ်ဆက်ရာသူတို့ နှင့် အတူ ဆင်းဆင်းရဲရဲ နေသွားသည့် ကျော်ကျော့် မှာဒီလိုခဲအိုတယောက် ရှိနေ သည် ကို အံ့သြကြသည်။ သို့သော်လည်း ဒေါ်သက်ထား ကွယ်လွန်ပြီးနောက် ကျော်ကျော် အိမ်ရောင်းပြီး ထွက်သွားတာ လောက်သာ ပြောနိုင်ကြသည်။

“မရောင်း လို့လဲ မရဘူးလေ၊ မသက်ထား မမာတုန်းက ကြွေးတွေအများကြီးတင်ခဲ့တာကိုး”

ကျော်ကျော် နှင့် အိမ်ချင်းကပ်နေခဲ့သူ အမျိုးသမီးကရှင်းပြသည်။ ဒေါ်သက်ထား၏ ဆွေမျိုးတွေ နှင့် ပတ် သက်၍ မူ သိပ်မသိကြ။ မြို့ပေါ်မှ မဟုတ် ကျေးရွာတွေဖက်မှာ နေကြသူများဖြစ်သည် ဆိုတာပဲ သိကြ၏။ထူးထူးခြားခြား သိနိုင်စရာ လည်းမရှိတော့သည့် တူတူ ဦးအောင်ဘညို သူ တည်းခိုသည့် တည်းခိုခန်း နာ မည်ပြောပြပြီး ထူးခြားမှု တစုံတရာ သတိရပါကလာပြောပေးကြပါရန် မေတ္တာရပ်ခံပြီး ပြန်လာခဲ့သည်။ မှောင် လည်း မှောင်နေပြီဖြစ်၏။

ဒီညမှာ တော့ ဦးအောင်ဘညို အရက်သောက်လိုက်သည်။ များများစားစားတော့ မဟုတ်ပါ အလွန်အကျွံ မဖြစ် အောင်ထိန်းသောက်ပြီးတည်းခို ခန်းမှာပြန်အိပ်လိုက်၏။ ညဦးပိုင်းမှာတော့ အိပ်ပျော်သွားသည်။ သို့သော် အိပ်မက်ဆိုးတခုကြောင့် လန့်နိုးလာပြီးနောက်တွင်ပြန်အိပ်လို့ မရတော့။

အိပ်မက်ထဲမှာ ကျော်ကျော် နှင့် ဦးအောင်ဘညို ချစ်ပွဲဝင်နေကြသည်။ သူမ၏ ထုံးစံအတိုင်း အော်ဟစ်ရင်း ကျော်ကျော်က ဦးအောင်ဘညိုကို အတင်းဖက်ထား၏။ ထိုအချိန်တွင် ဘေးသို့ ဗြုန်းကနဲ မသူဇာရောက် လာသည်။ မသူဇာ ၏ မျက်နှာက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် အေးစက်မာကျောနေ၏။ အလန့် တကြားထထိုင်လိုက်စဉ် မသူဇာက လက်ညိုးနှင့် ထိုးပြပြီး စူးစူးဝါးဝါး အော်ဟစ်လိုက်၍ ကြည့် လိုက်ရာ ဦးအောင်ဘညို ရင်ခွင်ထဲမှာ ရှိနေသူက ကျော်ကျော် မဟုတ်တော့ဘဲ သိင်္ဂ ီဖြစ်နေသည်။ ကိုယ်ပေါ်မှာလည်း သွေးတွေ နှင့် နောက်ပြီး သိင်္ဂီ ငိုနေသည်။ ငိုနေသည့် သိင်္ဂ ီ့ မျက်လုံးတွေထဲက မျက်ရည်ကျမလာဘဲ သွေး တွေသာ စီးကျနေ၏။ သိင်္ဂ ီ့ကိုယ်လုံးလေးကို လှုပ်ရမ်းကာ ခေါ်ရင်း ဦးအောင်ဘညို အိပ်ယာက လန့်နိုးခဲ့ ရသည်။

“ဒေါ်ဒေါ်ကြည် မက်တဲ့ အိပ်မက် မျိုးနဲ့တော့ကွာလိုက်တာ”

အခန်းကျဉ်းလေးထဲမှာခေါက်တုံ့ခေါက်ပြန်လျှောက်လိုက် အိပ်ယာပေါ်မှာထိုင်လိုက် အိပ်လို့ ပျော်လိုပျော်ငြား မျက်စိမှိတ် အိပ် ကြည့် လိုက်နှင့် မိုးလင်းသွားသည်။ မိုးစင်စင်လင်းပြီဟုသိလိုက်ချိန်တွင် ခနတော့ အိပ်ပျော်သွားသည်။ တကယ်ကို ခနလေးသာ။ ဦးအောင်ဘညိုကို တွေ့ချင်သည့် ဧည့်သည်ရောက်နေသည် ဆို၍ က မန်းကတန်း မျက်နှာသစ်ပြီးဧည့်ခန်းသို့ ဆင်းသွားရာ အစိုးရဌာန တခု၏ ဝတ်စုံဝတ်ထားသည့် မိန်းကလေး တယောက် ထိုင်စောင့်နေတာတွေ့ရ၏။ ကျော်ကျော် နှင့် ရွယ်တူလောက်ပဲ ရှိမည်။

သူမက ကျော်ကျော် နှင့် ဆယ်တန်းအထိ တူတူတက်ခဲ့သည့် သူငယ်ချင်းများဖြစ်ပြီး မနေ့ညက မှ ရန်ကုန်က ပြန်ရောက်သည် ဟုသိရသည်။

“ကျွန်မ တမြန်နေ့ကမှ ကျော်ကျော် နဲ့ ရန်ကုန်မှာတွေ့ခဲ့တယ်”

ဦးအောင်ဘညို ဒီကိုထွက်လာသည့် နေ့ပင်ဖြစ်သည်။ ကျော်ကျော် ရန်ကုန်ကနေ ရုတ်တရက်ခွာဦးမှာမဟုတ် သေးဟု ဦးအောင်ဘညို ထင်နေမိတာမှန်နေ၏။ မတွေ့တာကြာသည့် ငယ်သူငယ်ချင်း များ တယောက်အခြေ အနေ တယောက်မေးကြရင်း ကျော်ကျော်က ရန်ကုန်မှာ အိမ်ထောင်ကျနေပြီဖြစ်ကြောင်း ပြောသည်ဟု ဆို သည်။ မိမိ ကိုပင်ရည်ရွယ်လေသလား ဟု ဦးအောင်ဘညို တွေးနေစဉ် ကောင်မလေးကဆက်လာ၏။

“သူ့ ယောက်ျားက နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်သွားလုပ်နေတယ်တဲ့”

တမျိုးကြီးပါလားဟု စဉ်းစားရင်း

“ဘယ်မှာ နေတယ်ဆိုတာရောပြောလား”

“မပြောဘူး အန်ကယ်ကြီးရဲ့၊ ကျွန်မကလည်း မေ့ပြီးမမေးမိဘူး၊ သူယောက်ျားပြန်လာရင်တော့ ဒီကိုလာ လည် ဦးမယ်ပြောသွားတယ်”

“ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ ခုလိုတကူးတက လာပြောတာ”

“ကျွန်မ ရုံးက ဒီနားလေးတင်ပါ၊ အပန်းမကြီးပါဘူး”

“အော် ..တခု မေ့နေလို့၊ ကျော်ကျော့် ပုံစံ ကလေ၊ ဟိုဒင်း … ဘယ်လိုပြောရမလဲ…ပြေပြေလည်လည် ရှိတဲ့ ပုံ မျိုး ရှိရဲ့လား”

“ပြေပုံရပါတယ်၊ သားသားနားနားပဲ၊ အရင်ထက်တောင် ပိုလှပိုချော နေသေးတယ်၊ သူမခေါ်ရင် ကျွန်မ မှတ် မိမှာ မဟုတ်ဘူး”

“တယောက်ထဲလား၊ အဖေါ်ပါသေးလား”

“မပါဘူးရှင့်၊ လက်ထဲမှာလည်း ပိုက်ဆံအိတ်လေး တလုံးပဲပါတယ်၊ ဟိုနားဒီနား သွားတဲ့ ပုံမျိုးပဲ”

“ဘယ်နားမှာတွေ့တာလဲ”

“မြေနီကုန်းမှာ”

ဒီလောက် နှင့်တော့ ကျော်ကျော် ရှိသည့်နေရာကို မှန်းဖို့မလွယ်၊ ဒီကောင်မလေး ကလဲ ဘယ်မှာနေလဲ ဆို တာမေးလိုက်တာ မဟုတ်ဘူးဟု စဉ်းစားနေဆဲ သူမက ပြန်ဖို့ထသည်။

“ရုံးချိန်နီးနေလို့ ခွင့်ပြုပါဦး၊ သူလာလည်မယ် ဆိုတော့ သူရောက်လာရင် အန်ကယ်ကြီးလာရှာတာပြောလိုက် ပါမယ်”

ဦးအောင်ဘညို လိပ်စာကဒ် ထုတ်ပေးလိုက်ပြီး ကျော်ကျော် လာခဲ့ပါက ဖုန်းဆက်ပေးပါရန် နှင့် ရန်ကုန် ရောက်ပါကလည်း တစုံတရာ အကူအညီလိုလျှင် သူ့ဆီ အချိန်မရွေး လာနိုင်ကြောင်းပါ ပြောပြခဲ့သည်။ ကျော် ကျော့် သူငယ်ချင်း မလေး ပြန်သွားပြီးနောက် ဦးအောင်ဘညို လည်းပြန်ဖို့ပြင်ရသည်။ အသွားအပြန် နှင့်ဆိုလျှင် အချိန် သုံးရက် ပုတ်သွားပေပြီ။ ထွက်လာကထဲက အိမ်နှင့် ရုံးကိုလည်း အဆက်အသွယ် မလုပ်ဘဲထားခဲ့၍ စိတ်ပူချင်လည်းပူနေကြမည်။

မနက်စာ စားပြီး မောင်းထွက်လာချိန်မှာ ခေါင်းကလည်း သိပ်မကြည်။ အိပ်ရေးပျက်တာတွေကလည်း များလှ သည်။ ထို့ကြောင့် ကားကို ခပ်ဖြေးဖြေးသာမောင်းလာခဲ့၏။ ခေါင်းတအား ကိုက်လာလျှင် ခနနားပြီး အအေး လေး ဘာလေးဝယ်သောက်သည်။ နေ့လည်စာလည်း လွတ်သွား၏။ ညခုနစ်နာရီလောက်မှ အိမ်ရှေ့ကို ရောက်တော့သည်။ အရင်ဆုံးအိမ်ထဲက ထွက်လာတာက ဖူးဖူး နှင့် ဦးလေးစိုး၊ နောက်မှ ဒေါ်ဒေါ်ကြည် နှင့် ဖိုးသားထွက်လာသည်။

“အဆင်ပြေလားဆရာ”

“ဒီလိုပါပဲ ဗျာ”

ကလေးတွေရှေ့မှာဆိုတော့ ဦးလေးစိုးဆက် မမေးတော့ဘဲ ကားကို သာ တချက်ကြည့်ပြီး

“ကျွန်တော် သွင်းလိုက်မယ် ဆရာ၊ မနက်ကျရင်တော့ ဆရာရုံးမသွားခင် မောင်ထွေးကို ရေဆေးခိုင်းလိုက် မယ်”

ဖိုးသားက ဦးအောင်ဘညို လက်ဆွဲအိတ်နှင့် အဝတ်အိတ်ကို ယူသွားပြီး ဖူးဖူး က အဖေလက်မောင်းကို ကိုင် ပြီးလိုက်လာသည်။

“ဖေဖေ ထမင်းစားပြီး ပြီလား”

“မစားရသေးဘူး၊ ဒါပေမယ့် မစားချင်တော့ပါဘူး သမီးရယ်”

“ဒါဆို နွားနို့လေးသောက်လိုက်ပါလား၊ ဖေဖေ ခရီးပန်းလာတာ၊ ကြက်ဥပါ ကြော်လိုက်မယ်နော်”

စားချင်စိတ် မရှိသော်လည်း ဖူးဖူး စိတ်ချမ်းသာစေရန် ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။အဝတ်လဲပြီးနောက် ထမင်းစားခန်း ပြန်သွားပြီး နွားနို့သောက်သည်။ အများကြီးလည်း မသောက်နိုင်ပါ။ ရင်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်နေ၏။ ဒေါ်ဒေါ်ကြည်လာချပေးသည့် ကြက်ဥကြော်ကိုလည်း တဇွန်းနှစ်စွန်းသာစား နိုင် ၏။

“တော်ပြီလားဖေဖေ”

“ရင်ပြည့်နေတယ်”

အခန်းထဲက ပြန်အထွက်တွင် ဦးအောင်ဘညို ခေါင်းထဲက မူးလာပြီး ယိုင်သွားသည်။ နောက်ကကပ်ပါလာ သည့် ဖူးဖူးကတွဲ လိုက်၏။

“မူးလို့လား ဖေဖေ”

“အင်း”

“ဖေဖေ့လက်တွေ ပူနေတယ်၊ ဖျားပြီလားမသိဘူး၊ ရေမချိုးနဲ့တော့နော်”

“အင်း ..အင်း”

ကိုယ့်ကိုယ်ကို လည်းစိတ်မချ၍ ဦးအောင်ဘညို ခြေလက်ဆေး မျက်နှာသစ်ပြီး အိပ်ယာထဲဝင်လှဲနေလိုက်၏။ ခနကြာတော့ ဖူးဖူး ရောက်လာပြီး ဆေးတိုက်သည်။ ဘာဆေးလဲတောင်ကြည့် မနေဘဲ သောက်ပစ်လိုက် သည်။

“ဖေဖေကလဲ ဘာဆေးလဲတောင် မမေးဘူးလား”

“သမီး က ဖေဖေ့ကို ဒုက္ခရောက်အောင်မလုပ်မှန်း ဖေဖေသိတာပေါ့”

“သိပါတယ်၊ ဖေဖေ က ကိုယ့်ကိုယ်ကိုပဲ ဒုက္ခရောက်အောင်လုပ်တာ”

ပြောပြီးသည် နှင့် မျက်နှာ မသာမယာလေးနှင့် ဖူးဖူးထွက်သွားသည် ။ အိပ်ယာပေါ်ပြန်လှဲချလိုက်ပြီးနောက် သွားခဲ့သည့် ခရီးစဉ်ကို ပြန်တွေးကြည့်နေမိသည်။ မသွားခင်က ထဲက မျှော်လင့်ချက်သိပ်မရှိပါ။ ကောက်ရိုးတ မျှင် ပမာလောက်သာ သဘောထားပြီး သွားခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ ကျော်ကျော် ရန်ကုန်မှာ ရှိနေနိုင်သေးသည် ဆို သည့် စကားတခုကလွဲလျှင် ဘာမှ မသိခဲ့ရ။ ကျော်ကျော် နေထိုင်ခဲ့ရသည့် ပတ်ဝန်းကျင်ကို မြင်ခွင့်ရခဲ့ ခြင်း တခုသာ ရှိသည်။

ကျော်ကျော်က အိမ်ထောင်ကျနေပြီဟု သူငယ်ချင်းကိုပြောလိုက်သည်။ အကြောင်းတခုခု နှင့် တမင်ပြော လိုက်တာလဲဖြစ်နိုင်သည်။ သို့သော် ဦးအောင်ဘညိုကလည်း ကျော်ကျော့် ဆီ နေ့စဉ်ရောက်နေတတ် သည် မဟုတ်။ ကျော်ကျော့် မှာတခြားတယောက် ရှိချင်လည်း ရှိလို့ရသည့် အခြေအနေဖြစ်သည်။ ကျော်ကျော် ဒီ လိုလုပ်မည့်မိန်းကလေး မဟုတ်ဟုလည်း တဖက်မှယုံကြည်နေမိပြန်သည်။ ကျော်ကျော်သည် စာရိတ္တပိုင်း ချို့ယွင်းမည့် သူမျိုးမဖြစ်နိုင်။  ဦးအောင်ဘညို နှင့် စတွေ့သည့် အချိန်တွင် ကျော်ကျော်သည် အပျိုစင်လေးသာဖြစ်ကြောင်း လက်တွေ့လည်းသိခဲ့သည်။ ကွယ်ရာမှာ တခြားယောက်ျားတယောက် နှင့် ပတ်သက်မည့် သူမျိုးလည်း မဟုတ်ဟုတွေးမိသည်။

ဦးအောင်ဘညို ဆီကနေကျော်ကျော် ထွက်သွားချိန်မှာ ပေးခဲ့သည့် အကြောင်းပြချက် တွေကလည်း ခိုင် လုံပြီး အကြောင်းအကျိုးဆီလျော်ညီညွတ်သည်။ သူမ၏ စေတနာကိုလည်း ဦးအောင်ဘညို သိနေသည်။ခေါင်းထဲ ရောက်လာသမျှ အတွေးစတွေနောက်ကို လိုက်ရင်း မသောက်ဘဲ နှင့် မူးလာပြီး ဦးအောင်ဘညိုအိပ်ပျော်သွားသည်။ ဖူးဖူး တိုက်သွားသည့် ဆေးစွမ်းကြောင့်လည်းဖြစ်မည်ထင်၏။ ချမ်းနေသော်လည်း လေ အေးစက်ကို ထပိတ်ဖို့ အင်အားမရှိတော့။ စောင်ကိုသာခြုံထားလိုက်ရ၏။

တရေးပြန်နိုးလာချိန်မှာတော့ မိမိ ဖျားနေပြီဖြစ်ကြောင်းဦးအောင်ဘညို သိလိုက်သည်။ လည်ချောင်းထဲမှာ ခြောက်ကပ်ပူလောင်နေပြီး ရေသောက်ချင်သော်လည်း ခေါင်းထူလို့တောင်မရ။ တရှိန်ရှိန် လောင်မြိုက်နေ သည့် အပူကိုခံစားရင်း ဦးအောင်ဘညို မိန်းမူးသွားပြန်သည်။ အိပ်မက်တွေလည်းမက်၏။ အိပ်မက်လို့လဲမဆိုနိုင် အဖြစ်အပျက်တွေရုပ်ပုံတွေက တဖျပ်ဖျပ်ပြောင်းနေ၏။ သိင်္ဂ ီ့ကိုလည်းတွေ့သည်။ နန်းဝတ်နန်း စားနှင့်တော့ မဟုတ် ပြောင်ပြောင်လက်လက် အဝတ်စတွေ ကိုယ်ပေါ်မှာ အများကြီးတွေ့သည်။

နောက် တော့ ဂျင်းဘောင်းဘီ နှင့် တီရှပ်ဝတ်ထားသည့် မသူဇာ၊ နှုတ်ခမ်းနီတွေ ရဲနေအောင်ဆိုးထားသည်။ တိုက် ပွဲမှာ ကျဆုံးသွားပြီဖြစ်သည့် သူငယ်ချင်းဗိုလ်ကြီးဇော်မင်း ကိုလည်း သေနတ်ကြီးကိုင်လျှက်တွေ့သည်။ပုခက်ထဲက သားငယ်လေးက ဒေါ်ဒေါ်ကြည် ကို လည်ပင်းညှစ်၏။ အရှင်းလင်းဆုံးမြင်ရသည်က ကျော် ကျော် သူမနှင့်သက်တူရွယ်တူလောက် ရှိမည့် လူတယောက်၏လက်မောင်းကို တွဲခိုထား၏။ နေ့စေ့ လစေ့ ကိုယ်ဝန် ကြီးနှင့် ဗိုက်ဖုံးအင်္ကျ ီလည်းဝတ်ထားသည်။

ဦးအောင်ဘညို သိင်္ဂ ီ့ကိုယ်ပေါ်ကအဝတ်စတွေကို ကိုင်ကြည့်သည်။ကိုင်လို့ မရဘဲ ချော်ချော်ထွက်သွား သည်။ မြီးကောင်ပေါက်လေးလို ဝတ်ထားသည့် မသူဇာကို သရော်သည်။ မသူဇာက နှုတ်ခမ်းစူပြီး ခြေကို ဆောင့်သောအခါ မသူဇာ၏ ရင်သားတွေက ခုန်ပေါက်နေ၏။ သေနတ်ကြီးကိုင်ထားသည့် ဇော်မင်း ရှေ့မှာ ရပ်ပြီး ငါ့ကိုသေအောင်ပစ်လိုက်ပါဟုခိုင်းသည်။ ဇော်မင်း က မပစ်သော အခါ ဒါမင်းကို အမိန့်ပေး နေတာကွ ဟု ပြောပြီး ဇော်မင်းကို လက်သီးနှင့် ထိုးမိ၏။သားငယ်လေး လက်ထဲက ဒေါ်ဒေါ်ကြည်ကို ဝင်လု၏။

လုလို့ မရ သားငယ်လက်တွေက သံမဏိအလား မာကျောနေပြီး သူက ဖေဖေ အဖိုးကြီးဖြစ်သွားပြီ အားမရှိတော့ ဘူး ဟု မခန့်လေးစားပြောသည်။ ကျော် ကျော့် ရှေ့မှာ လက်သီးလက်မောင်း တန်းပြီး ဒါဘယ်သူလဲဟုမေး သည်။ ထိုအခါကျော်ကျော် က သူမ ဘေးကလူ၏ပါးကို နမ်းပြီး ကျွန်မယောက်ျားပေါ့ ဟုဆို၏။နောက်တော့ အလင်းရောင်စူးစူးကိုမြင်ရသည်။ ဖူးဖူး အသံကိုလည်းကြားရ၏။

...........................

“ဖေဖေ၊ ဖေဖေ”

မိုးလင်းပြီ။ အိပ်မက်မှ နိုးလာသည် ဆိုသည့်အသိဖြင့် အိပ်ယာမှ လူးလဲထလိုက်သည်။ လုံး၀ ထလို့မရ။ ဖူးဖူး အနားရောက်လာသည်ကို သိသည်။

“ဖေဖေ၊ ဖေဖေ ဘာဖြစ်တာလဲ”

လက်ကိုကြိုးစားမြှောက်ပြပြီး ဖူးဖူးကို ပြောပြဖို့ကြိုးစားသော်လည်း လည်ချောင်းကတင်းနေသည်။ အားယူ ပြီး မနည်းပြောမှ ကိုယ့်စကားသံ ဗလုံးဗထွေးကို ပြန်ကြားရသည်။

သို့သော်လည်း ဒါလောက်လေး နှင့် အားပြတ်သလိုဖြစ်ပြီး ပြန်ပြိုလဲသွားသည်။ စိတ်မပူဖို့ ဖူးဖူးကိုပြောရမည်ဟု ကြိုးစားရင်း ဦးအောင်ဘညို ပြန်မေ့ မျောသွား၏။လက်မောင်းကို အေးစက်စက် အရာတခုက ပွတ်နေသလို ခံစားရသည့်နောက် မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက် မိ သည်။ အရိပ်တွေက ဝိုးတဝါးဖြစ်နေသလို အသံတွေကလည်း ခပ်သဲ့သဲ့သာကြားရ၏။

“ကျွန်တော် ဆေးထိုးမလို့ ဦးအောင်ဘညို၊ မလှုပ်နဲ့နော်”

အသံ နှင့် အတူမသဲမကွဲလူရိပ်တခုကို ဘေးမှာတွေ့ရသည်။ တအိမ်ကျော်က ဆရာဝန်ကြီး ဦးအေးမြင့်ဟု သိ လိုက်ပြီးအားနာသွားသည်။ ဦးအေးမြင့် က အိမ်လိုက်ပြီးလူနာကုသည့် အဆင့်မဟုတ်။ ဆေးရုံကြီး တရုံက ဆေးရုံအုပ်ဆရာဝန်ကြီးဖြစ်သည်။ ဆရာကြီးကို အားနာကြောင်းပြောချင်သော်လည်း မပြောနိုင်။ ဆေးထိုး နေသည့် အချိန်မှာပင် လူကလေထဲမှာ လွင့်နေသလိုခံစားနေရသည်။ ပြီးသွားသည့် အချိန်မှာလည်း လူက ရီဝေနေသည်။ ဆေးရုံတင်ဖို့ လိုမလို ဖူးဖူးမေးနေသံကြားရ၏။ အအိပ်အစား မမှန်ဘဲ အရက်တွေသောက် သည့်ကိစ္စ၊ ခရီးသွားရာမှပြန်လာခြင်း စတာတွေကိုလည်း တချက်တချက်ကြားရပြီးနောက် အိပ်ပျော်သွားပြန်သည်။

ပြန်နိုးလာသည့် အချိန်တွေဆိုလျှင် ဖူးဖူးအသံလေး အနားမှာကြားကြားနေရသည်။ သမီး ဒီနေ့ကျောင်း ပျက်ပြီထင်သည်။ ဦးလေးစိုးက ပုခုံးကနေထူမပြီး ဖူးဖူးဆေးတိုက်လျှင်မျိုချလိုက်၏။ တခါတလေ လည်းဘာမှန်းမသိသည့် ခပ်ပျစ်ပျစ် အရည်တွေပါးစပ်ထဲလာထည့်တတ်သည်။ ဦးအောင်ဘညို ကြိုးစားပြီး မျိုချပါသည်။ အချိန်တွေဘယ်လောက်ရှိနေတာကိုလည်း မသိ။ နိုးလာချိန်တိုင်း အလင်းရောင်ကိုသာမြင်ရသည်။ ဦးအေးမြင့်၏ သမီး ဆရာဝန်မလေး ဆေးလာထိုးပေးတာလည်း သိသလိုလို မသိသလိုလို နှင့်။

တခေါက်ပြန်နိုးလာချိန်မှာ လည်းလင်းနေ၏။ ဖူးဖူး စကားပြောသံကြားရသည်။ အရင်လို ဝါးတားတားမ ဟုတ် ပီပီသသ ဖြစ်သည်။ မသူဇာ အိမ်ကထွက်သွားသည့် အကြောင်းတွေကို ဖူးဖူး ကတခြားတယောက်ကို ပြောနေခြင်းဖြစ်၏။ ဘယ်သူဖြစ်နေလို့ အိမ်ကကိစ္စတွေပြောပြနေရသလဲ ဟုသိချင်စိတ်ဖြင့် ကြိုးစားပြီး ခေါင်းထူကြည့်မိ၏။

ရုတ်တရက်မရ။ လက်နှင့်ပါထောက်အားကူမှ နည်းနည်းကြွသည်။

“ဖေဖေ နိုးပြီလား”

ဖူးဖူး နှင့် အတူလူတယောက် အနားသို့ရောက်လာသည်။ ကျော်မင်း။

“အကို သက်သာလား”

ခုံတလုံးဆွဲလာပြီး ကျော်မင်း ဘေးမှာလာထိုင်၏။ ဖူးဖူးကတော့ ဦးအောင်ဘညို ဘေးမှာဝင်ထိုင်ပြီး လက်ကို ကိုင်ထားသည်။

“သိပ်မပူတော့ဘူး၊ ဖေဖေ နေကောင်းတော့မှာပါ၊ ရေသောက် မလားဖေဖေ”

ခေါင်းညိတ်ပြလိုက်ရာ ဖူးဖူး က ခေါင်းအုံးနှစ်ဆင့် နှင့်မှီပေးပြီး ရေကိုဇွန်းလေးဖြင့်တိုက်သည်။ သုံးလေးဇွန်း သောက်ပြီးနောက် ဦးအောင်ဘညို လည်ချောင်းရှင်းပြီး အသံထွက်လို့ရလာသည်။

“မင်းက ဘယ်လိုရောက်လာတာလဲ ကျော်မင်း”

ဖူးဖူး နှင့် ကျော်မင်းတယောက်မျက်နှာ တယောက်ကြည့်လိုက်ကြသည်။

“အကိုခေါ်တာလေ”

“ဖေဖေပဲ လေးလေး ကျော်ကိုခေါ်လိုက်ဆို”

တယောက်တပေါက်ဖြေကြသည့် အခါ ဦးအောင်ဘညို ခေါင်းရှုပ်လာသည်။

“ဖေဖေ ခေါ်ခိုင်းတယ်လား”

“ဟုတ်တယ်လေ၊ မနက်က ဖေဖေ ထတာထလို့မရဘူးလေ၊ သမီးလဲမထူနိုင်ဘူး၊ ဦးလေးစိုး တို့ပြေးခေါ်မလို့ လုပ်နေတုန်း ဖေဖေက ကျော်မင်းကိုလာခိုင်းပါ လို့ပြောတယ်၊ ပြောတာတော့အများကြီးပဲ တခုမှမသဲကွဲဘူး၊လေးလေးကျော် ကိုခေါ်ပါ ဆိုတာတခုပဲ သိတယ်”

အဲဒီအချိန်က တော်တော် ဆိုးဆိုးဝါးဝါးခံစားနေရသည် ဆိုတာတခုကလွဲလျှင် ဦးအောင်ဘညို ဘာမှမသိ တော့။ကိုယ့်ကိုယ်ကို မထူ နိုင်သည့် အခြေအနေတွင် မိသားစု နှင့် အလုပ်ကိစ္စတွေ အတွက်ပူပန်ပြီးပြော လိုက်မိတာလည်း ဖြစ်နိုင်သည်။

“ဖူးဖူးက လေးလေးကျော် မြန်မြန်လာပါဆိုပြီး ဘာမှမေးလို့ မရဘူး ငိုနေတာ၊ အဲဒါနဲ့ လာမယ်သမီး ဆိုပြီး၊ သူ့ ဖုန်းချပြီး ရန်ကုန်ရုံးလှမ်းမေးတော့ အကို ရုံးမလာတာသုံးလေးရက်ရှိပြီဆိုတာ နဲ့ စိတ်ပူပြီး ကျွန်တော်လဲချက် ချင်း ဆင်းလာတာ”

“ထားခဲ့လို့ ဖြစ်ရဲ့လား”

“ဖြစ်ပါတယ်၊ စိုးကြီးတို့ ဖိုးကျော် တို့လဲ တော်တော်လုပ်တတ်ကိုင်တတ် ဖြစ်နေပါပြီ၊ အရင်လောက်လဲ ဒီ ကောင် တွေ မဆိုးတော့ဘူး၊ ကျွန်တော် အကို့တပည့်တွေကို ပုံစံပေးထားတယ်”

“ဖေဖေ ဆာလား”

“ဆာသလိုပဲ”

“ဘဘဦးအေးမြင့် က အစားပျော့ပျော့ ကျွေးလို့ရတယ်တဲ့၊ ဖေဖေဘာစားမလဲ ပြီးရင်ဆေးတခါ သောက်ရဦးမယ်”

“သမီး ကျွေးတာစားမယ်လေ”

“အင်း …ဒါဆို ခနစောင့်”

အပြုံးလေး နှင့်ထွက်သွားသော ဖူးဖူး ကိုကြည့်ရင်း ကျော်မင်းက

“အကို ကံကောင်းတယ်၊ ဖူးဖူးက အရမ်းလိမ္မာပြီး သိတတ်တယ်”

“သူ့ အမေလို မဟုတ်ဘူး”

အကြောင်းသိလူရင်း ဖြစ်သော ကျော်မင်းက သဘောကျပြီးရယ်သည်။

“ကျွန်တော် သတင်းကြားပါတယ်၊ အပြည့်အစုံတော့ ခုနမှ သမီးပြောပြလို့သိတာ၊ အမက မန ္တလေးမှာထဲက ဖေါက်နေတာ အကိုရဲ့”

“ဘာဖြစ်တာလဲ”

“ငိုလဲ မငိုဘူး၊ စကားလဲ လုံး၀ မပြောသလောက်ပဲ၊ တနေ့လုံးနေမှ တခွန်းလောက်ပြောတယ်၊ အစားအ သောက် ကို အတင်းကျွေးရင်စားတယ်၊ မကျွေးရင် မစားဘူး၊ ကျွန်တော်နဲ့ တွေ့တွေ့ချင်း သူ့ပိုက်ဆံ အိတ်ကြီးလက်ထဲလာထည့်တယ်၊ နင်ယူထားတဲ့၊ အဲဒီတခွန်းပြောပြီးထဲက ဘာမှသူ့ဆီက မကြားရတော့ဘူး၊ ဦးလေးစိုး မပြောပြဘူးလား”

“ငါ့ကိုမပြောဘူး”

ကျော်မင်း နှင့်တောင် ဒီလိုဆိုလျှင် ကျန်တဲ့သူတွေသာဆို ပိုဆိုးမည်။ မသူဇာက ကျော်မင်းကို မောင်အရင်းလို သဘောထားသည်။ ငယ်စဉ်က စပြီး ကျော်မင်း အိမ်ထောင် မကျမှီအထိ အဝတ်အစားကို ကိုယ်တိုင်ဝယ် ပြီး ဆင်သည်။ထို့ကြောင့် သိင်္ဂ ီ့ဈာပန ကို ကျော်မင်းလိုက်သွားမည် ဆိုသောအခါ ဦးအောင်ဘညို စိတ်ချ ထား လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။

“အမ က နဂိုထဲက ခပ်တည်တည်ပါ။ ဒါပေမယ့် ဒီတခါတည်တာက ကြောက်စရာကြီး။ ရက်လည်ဆွမ်းကျွေး ပြီးတဲ့ ညနေကျတော့ အမကျွန်တော်ပြန်မယ်လို့ သွားနှုတ်ဆက်တော့ ကျွန်တော့်လက်ကိုဆွဲထားတယ်။ အကြာကြီးပဲ၊ ကျွန်တော်က အမဘာလုပ်ချင်တာလဲ၊ ကျွန်တော် ဘာလုပ်ပေးရမလဲ ဆိုတော့မှ …ဟို …အင်း …အကိုရာ”

ကျော်မင်း တွန့် သွားသဖြင့်

“ပြောပါကွ”

“နင့် အကို အသုံးမကျဘူး၊ အလကားပဲ တဲ့”

မသူဇာ ဘာကြောင့်ဒီလိုပြောသည်ကို နားမလည်နိုင်ပါ။ ညီမအတွက် ဝမ်းနည်းစိတ်ဖြင့် ဂယောင်ခြောက် ခြားတွေပြောမိတာမျိုးလည်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ ဒါမှမဟုတ်၊ တခြားကိစ္စတွေ သိနေလို့ပြောခြင်း ဆိုလျှင်တော့မလွယ်ပါ။ သိင်္ဂီ နှင့် ကိစ္စတွေ တိုက်တိုက် ဆိုင်ဆိုင် သိသွား၍ လက်ထပ်ပေးဖို့ စီစဉ် ခြင်း လည်း ဖြစ်နိုင်ပြန်ရာ ဦးအောင်ဘညို ကျော်မင်း ကို ခွန်းတုံ့ မပြန်နိုင်တော့ဘဲ ငြိမ်သက်နေမိသည်။

“အမ အကို့ကို ဘာမကျေနပ်စရာ ရှိသလဲ၊ ကျွန်တော့်ကိုပြောပါ ဆိုတော့ မပြောတော့ဘူး၊ ပြန်ရင်လဲပြန်တော့ ဆိုပြီး လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တယ်၊ ကျွန်တော်လဲ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ပြန်ရတာပေါ့၊ နောက် မှ အမ အိမ်က ထွက်သွားတဲ့ သတင်း မန ္တလေး အိမ်က လှမ်းပြောတာကြားရတော့တာပဲ”

“ငါလဲ မင်းအမ ကိုနားမလည်တော့ပါဘူးကွာ”

ကျော်မင်း က တစုံတခုပြောမလို့ ပြင်စဉ် ဖူးဖူး ပြန်ဝင်လာ၏။ ဖိုးသားလည်း နောက်ကပါလာသည့် အခါ ကျော်မင်း ဘာမှမပြောတော့ဘဲစကားဖြတ်လိုက်သည်။

...................................................

{ ဘဝ၏အဓိပ္ပါယ်ဆိုသည်မှာ ဘဝအပေါ်ယုံကြည်မှုပင်ဖြစ်သည်။

ဘဝကို ယုံကြည်မှု မရှိသူသည် အဓိပ္ပါယ်ရှိသောဘ၀ ကိုမရနိုင်ပေ။}

...........................................................................

အခန်း (၃၉)

ရက်အတော်ကြာအိပ်ယာထဲမှာ လဲလျောင်းနေရသည့် အဖြစ်က ဦးအောင်ဘညို အတွက်ထူးဆန်းနေသည်။သောက်တတ်စားတတ်သော်လည်း ကျန်းမာရေးကို ဂရုစိုက်ခဲ့ပြီး အားကစားလုပ်ဖို့လည်း မပျင်းခဲ့သည့် အ တွက် ဒေါင်ဒေါင်မြည် နေခဲ့သောကျန်းမာရေး အခြေအနေဘယ်ဆီကိုရောက်သွားသည်ကို မတွေးတတ်တော့ ပါ။ ကျော်ကျော့် လိုငယ်ရွယ်နုပျိုသည့် မိန်းကလေးကိုတောင် ပုံလဲကျသည် အထိချစ်နိုင်ခဲ့သည့် ခွန်အားတွေ လည်း တမဟုတ်ခြင်း ပျောက်ကွယ်သွားသလို ရှိသည်။

ကျော်မင်း နေပြည်တော် ပြန်မသွားဖြစ်တော့ပါ။ အိပ်ယာထဲမှာ လဲသည်အထိဖြစ်သွားသော ဦးအောင်ဘညို ကို စိတ်မချ သည့် အတွက် မပြန်သေးဘဲ ရန်ကုန်မှာ ရုံးပြန်ထိုင်ပေး၏။

“အကို အားပြည့်တဲ့ အထိနားပါ။ ဟိုမှာကလည်း အရှိန်ရနေပါပြီ။ ကျန်တဲ့သူတွေ လုပ်နိုင်ကြပါတယ်၊ လိုအပ် ရင် ကျွန်တော် နေ့ချင်းပြန်သွားကြည့်လိုက်မယ်”

“မင်း မိန်းမတွေ ကလေးတွေက ဟိုမှာလေ”

“ခနတဖြုတ်ပဲ အကိုရာ”

“ဒါဆိုလဲ မင်းငါ့ စားပွဲပဲ သုံးပါ၊ မင်းအခန်း က သိင်္ဂီ သုံးထားတော့ အဆင်ပြေချင်မှပြေမယ်”

“ဟုတ်ကဲ့ အကို”

သိင်္ဂီ နောက်ဆုံးလာသွားတုန်း ကအတိုင်းထားချင်သည်ဟု ပြောလို့ မဖြစ်ပါ။ အိမ်က အခန်းကိုလည်း ဖူးဖူး က ပိတ်ထားလိုက်၏။ သုံးလေးရက်လောက် နေတော့ ဦးအောင်ဘညိုသွားနိုင်လာနိုင်ဖြစ်လာပါသည်။ သို့သော် ဆရာဝန် က နားနေ စေချင်သလို အိမ်သားတွေလည်း တသဘောထဲပဲ ရှိသည်။

“ဖေဖေ ဘယ်တုန်းက နားဖူးလို့လဲ”

ဖူးဖူး ပြောတာလည်း မမှားပါ။ ရုံးပိတ်ရက် ကလွဲလျှင် ဦးအောင်ဘညို တခါမှရက်ရှည် မနားဖူးပါ။ ဒီလို နားနား နေနေ နေကျင့်မရှိတာကြာပြီဖြစ်၍ အိမ်မှာနေသော အခါ တမျိုးကြီးဖြစ်နေသည်။ ကျန်းမာရေး အခြေအနေ အရ အရက်ကလည်းသောက်လို့မရ။ ဖူးဖူးကလည်း ရှိသမျှပုလင်း အကုန်ရှင်းထုတ်လိုက် ပြီ ဖြစ်သည်။ သောက်ချင်လျှင် အပြင်ထွက်မှရတော့မည်။ ထို့ကြောင့် စာဖတ်လိုက်၊ အိပ်လိုက်၊ ဟိုနားဒီနားအိမ်ထဲမှာ လျှောက်သွားလိုက်နှင့် အချိန်ဖြုန်းနေရ၏။ ညနေခင်း ကျော်မင်း ရုံးက အပြန်ဝင်လာမှ စကား ပြောဖေါ်ရ သည်။ ကျော်မင်း နှင့်ပြောဖြစ်သည်ကလည်း လုပ်ငန်းနှင့် ပတ်သက်သည်များသာ။

ဖူးဖူး ကလည်းစာမေးပွဲ နီးနေလေပြီ။ ဖူးဖူး စိတ်လက်ဖြောင့်ဖြောင့် စာမေးပွဲ ဖြေနိုင်စေရန် သူမ အကြိုက် ကို လိုက်လျောနေပေး ဖို့သင့်သည်ဟု ကျော်မင်း ကထောက်ပြ သည့်အတွက် အိမ်တွင်းပုန်း ဘ၀ ကို ညည်း ငွေ့စွာဖြတ်သန်းနေရသည်။ ဦးအောင်ဘညို၏ မိတ်ဆွေတွေလည်း နေမကောင်းသည့် သတင်းကြောင့် လာ ကြပါသည်။ အားလုံးက အလုပ်များ သူတွေဆိုတော့ တယောက်ထဲနေရချိန်က ပိုများနေသည်။

အိပ်ယာပေါ်မှာ ရှိသည့် အချိန်များဆိုလျှင်တော့ တွေးမိတွေးရာ လျှောက်တွေးခြင်းဖြင့်သာအချိန်ကုန်ရ၏။မိမိဘ၀ ကိုပြန်တွေးမိသည်။ လုပ်ငန်းအကြောင်းတွေပြန်တွေးမိသည်။ ဦးအောင်ဘညို စီးပွားရေး နှင့် ပတ် သက်တာကလွဲလျှင် ကျန်သည့် အကြောင်းအရာတွေကို သေသေချာချာမစဉ်းစားတာ ကြာခဲ့ပြီဖြစ်ကြောင်းကိုပါပြန်တွေ့ရ၏။ မစဉ်းစားဘူးတော့ မဟုတ်စဉ်းစားသည်။ သို့သော်လည်း ခနသာဖြစ်သည်။ အရင်ဆုံးရ သည့် အကြောင်းအရာက အဖြေဖြစ်၏။ ဘက်စုံထောင့်စုံက နှိုင်းချင့်သုံးသပ်ခြင်းတွေမလုပ်တော့။

မနက်ဆိုလျှင် အိပ်ယာကထသည်။ မနက်စာစားပြီး အလုပ်ခွင်ဝင်၏။ တနေကုန် စီးပွားရေးကိစ္စ၊ စီးပွားရေး နှင့် ပတ်သက်သည့် လူမှုရေးကိစ္စ တွေ နှင့် လုံးထွေးနေပြီး နောက် ညနေဆိုလျှင် ဂေါတ်ကွင်းရောက်ချင် ရောက်၊ ဒါမှမဟုတ်လျှင်လည်း တင်းနစ်သွားကစားပြီး နီးစပ်ရာ အပေါင်းအသင်းတွေ နှင့် စားသောက်ပြီး အိမ်ပြန်သည်။ ပြီးတော့ အိပ်သည်။

ဒီလောက်ရိုးစင်းသော လည်ပတ်မှုထဲမှာ ပိတ်မိနေခဲ့သည်မှာ အနည်း ဆုံး ဖူးဖူး တသက်စာလောက်တော့ ရှိပေပြီ။ထိုကာလအတွင်း မှာ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေတိုးတက်လာသည်ကလွဲလျှင် မိမိအတွက် ကျန်တာဘာမှ မရှိဟုတွေး မိလာသည်။ မိသားစု နှင့် နီးလျှက် နှင့်ဝေးရသည်။ သားသမီးတွေ နှင့်တနေ့မှ စကားတခွန်းနှစ်ခွန်းလောက် သာပြောဖြစ်ခဲ့သည်။ဒီလိုဖြစ်ရသည့်တိုင် သူတို့လေးတွေ လိမ္မာကြသည့်အတွက်တော့ ဦးအောင်ဘညို ပီတိ ဖြစ်ရပါသည်။ အထိုက်အလျောက်လည်း နားလည်ရင့်ကျက်ကြ၏။ ဖူးဖူး ဆိုလျှင် ခုချိန်မှာ ဦးအောင်ဘညိုကိုတောင် စီမံကွပ်ကဲနေပြီ မဟုတ်ပါလား။

အချစ်ရဆုံး သမီး၏ သြဇာကိုတော့ ဦးအောင်ဘညို မပယ်ရှားဝံ့ပါ။ ဆရာလုပ်နေမှန်း သိသိနှင့် လိုလိုချင်ချင် လိုက်လျောနေပေးမိ၏။ သားအဖ နှစ်ယောက်လည်း အရင်ကထပ်ပိုပြီးနီးကပ်လာ၏။

“ဖေဖေ့ မှာဒီသမီးလေးပဲ ရှိတော့တာ”

ဖူးဖူး ခေါင်းလေးကိုပွတ်ရင်းပြောမိလျှင် သမီးက အဖေ့ခံစားချက်တွေကိုသိနေသလို ပုခုံးကို မှီရင်းငြိမ်နေ တတ်၏။

ခုမှပြန်တွေးကြည့်လျှင် ညည်းငွေ့ဖွယ်ကောင်းသည်ဟု မြင်မိသည့် လူနေမှုစက်ဝိုင်းထဲမှ နေ ဦးအောင်ဘညို ကို လွင့်စင်ထွက်အောင်လုပ်နိုင်ခဲ့သည်မှာ မိန်းမ သုံးယောက်ဖြစ်သည်ဟု တွေးမိသည်။ မသူဇာ၊ သိင်္ဂီ  နှင့် ကျော်ကျော်။ ထူးဆန်းတိုက်ဆိုင်စွာ ထိုသုံးယောက်က ညီအမတွေဖြစ်လို့ နေပြန်၏။ ကံကြမ္မာ၏ ဖန်တီးမှု တွေက မျှော်လင့်ကြည့်လို့ မရနိုင်လောက်အောင် ဆန်းကြယ် တတ်၏ဟု ဦးအောင်ဘညို ထိတ်လန့်တကြား တွေးနေမိသည်။

ထို့ အပြင် မိန်းမသားတွေဖက်ကို ကြည့်ပြန်လျှင်လည်း သူတို့မှာ ဦးအောင်ဘညိုကို ထိခိုက်နစ်နာစေလို သည့် သဘောမရှိကြပါ။ သူ့အတိုင်းအတာ နှင့် သူတော့ ဦးအောင်ဘညို အတွက် အဓိပ္ပါယ် အသီးသီး ရှိခဲ့ ကြပါသည်။

မသူဇာသည် ဖူးစာနတ်ကရွေးခဲ့သည့် ဘဝလက်တွဲဖေါ်ဖြစ်ပါသည်။ ခုချိန်မှာ လည်း နောက်လင်ယူဖို့ စွန့်ခွာ သွားသည်မဟုတ်ပါ။ တရားဓမ္မ ကို သာတစိုက်မတ်မတ် လိုက်စားချင်၍စွန့်ခွာ သွားဖြင်းမျိုးသာ ဖြစ်ပါသည်။ သိင်္ဂ ီကတော့ ဘာကိုမှမတွေးဘဲ ဦးအောင်ဘညို ကိုချစ်သည့်စိတ်တခုကို သာရှေ့တန်းတင် ထားခဲ့ သူဖြစ် သည်။ ကံကြမ္မာ၏ ရက်စက်မှုကြောင့်သာ မမျှော်လင့်သည့် အဖြစ်ဆိုးနှင့် ခွဲခွာသွားရ ရှာသူဖြစ်သည်။ ကျော်ကျော် နှင့် ဆက်ဆံရေး က ရှုပ်ထွေးသော်လည်း ကျော်ကျော်သည် ဦးအောင်ဘညိုကို ဘာမှဝန်ပို၍ ပိစေခဲ့သူမဟုတ်ရှာပါ။ အမဖြစ် သူ မသူဇာ ၏ခင်ပွန်းမှန်း သိသည့် အချိန်မှာ လည်း အသာအယာ နောက် ဆုတ် ရှောင်ဖယ်ပေးသွားသူဖြစ်ပါ သည်။

ဦးအောင်ဘညို စိတ်စနိုးစနှောင့် ဖြစ်ရသည် တခုက ကျော်ကျော့် သူငယ်ချင်းမလေး ပြောသည့် အိမ်ထောင် ကျနေပြီ ဆိုသည့် ကိစ္စဖြစ်သည်။ ရက်ပိုင်းလောက် အတွင်းမှာ ကျော်ကျော် အိမ်ထောင်ကျသွားခြင်း လည်းမဖြစ်နိုင်ပါ။ ကျော်ကျော့် ကို လိုက်နှောက်ယှက်တတ်သည် ဆိုသည့်ကောင်လေး ကိုမျက်စိထဲ ပြေးမြင်မိ သည်။ ဒါလည်း မဖြစ်နိုင်ပါ။

ဒီဥမမယ်စာမမြောက် ချာတိတ်လိုမျိုး ကို ကျော်ကျော်လက်တွဲ မှာမဟုတ်။ ဦးအောင်ဘညို နှင့် ကျော်ကျော် တို့၏ ဆက်ဆံရေး ကို မသိသည့် ဦးလေး စိုးကတော့ တမျိုးတွေးသည်။

“သူလဲ အားကိုးအားထား လိုနေတာဆိုတော့ ဆရာအလုပ်သွင်းပေးပြီးတဲ့ နောက်ပိုင်း အိမ်ထောင်ကျချင် ကျသွားနိုင်တာပဲလေဆရာရဲ့၊ ကလေးမလဲ အိမ်ထောင်ပြု သင့်တဲ့ အရွယ်ရောက်ပြီပဲ”

မဖြစ်နိုင် မဟုတ်နိုင်ဟု ဘယ်အကြောင်းပြချက်နှင့် ငြင်းရမည်နည်။ ဦးအောင်ဘညို ထုတ်ပြနိုင်သည့် သက် သေတွေ က တရားမဝင်ပါ။

“ယောက်ျားက နိုင်ငံခြားမှာ အလုပ်လုပ်တယ် ဆိုတော့ ဝင်ငွေ ဆိုးမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ ကျွန်တော်ကတော့ သူ ကောင်းကောင်း နေရတယ် ဆိုရင်ပြီးတာပါပဲ ဆရာရယ်”

ဦးအောင်ဘညို ကတော့ ဒီကိစ္စ ကိုပြတ်သားစွာသိချင်သည်။ တဖက်မှ လှည့်လို့တွေးပြန်လျှင်လည်း ကျော် ကျော် ဒီလိုလုပ်သွား၍ သာ ဦးအောင်ဘညို စိတ်အပြောင်းအလဲဖြစ်ခဲ့ခြင်း ဖြစ်သည်။ သိင်္ဂ ီကြောင့် ကြေ ကွဲ ခံစားရခြင်းများ၊ မသူဇာကြောင့် ကသိကအောင့်ဖြစ်ရခြင်းများ ကနေ ကျော်ကျော့် ကို ရှာဖွေရင်း၊ အဖြေရှာရင်း အခိုက်အတန့်သက်သာရာရခဲ့ ခြင်းလည်း ဖြစ်သည်။


အပိုင်း (၂၀) ဆက်ရန် >>>>