ဒရိုင်ဘာခင် အပိုင်း ( ၄ )
ဇာတ်သိမ်းပိုင်း
Ko $uper (ကိုစူပါ) ရေးသည်။
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၄ )
``မသိုင်း……``
မောင်မောင် ဖရိုဖရဲ ပုံစံဖြင့် မူပျက်စွာ မသိုင်းလို့ နှုတ်က ထွက်သွားသည်….
မသိုင်းမှာလည်း မတွေ့တာ ၂ ပတ်လောက်ရှိပြီမို့ သူလာတိုင်းချွဲချွဲပြစ်ပြစ် ပြောတတ်သည့် မောင်မောင် အခုတစ်ခါ ကြိုမပြောဘဲ ရုတ်တရတ် အံ့သြအောင်လုပ်မယ်ဆိုပြီး ရောက်လာကမှ ချွေးသံတရဲရဲ စိုးရိမ်တကြီးမျက်နှာနှင့် သူ့ကို ပြေးဖက်ဖို့တောင်မေ့ကာ ကြောင်ကြည့်နေသည့်မောင်မောင်ကို မသင်္ကာဖြစ်ကာ….
``မောင်မောင် ဘာဖြစ်နေတာလဲ မသိုင်းလာတာကို အထဲမခေါ်ဘဲ ဘာလို့ ကြောက်လန့်တကြားရပ်ကြည့်နေတာလဲ….``
မောင်မောင် မသိုင်းပြောသမျှကိုကြားသည် ခေါင်းထဲမှာလည်း ကြည်ပြာကိုသာ မသိုင်းတွေ့သွားရင် သူတော့ မသိုင်းကိုလက်လွှတ်ရမည် မသိုင်းကိုလက်လွှတ်ရရင် မသိုင်းရဲ့ ပိုင်ဆိုင်မှုတွေကိုမျက်စောင်းထိုးထားသမျှ အကုန်လွှဲချော်ကုန်မှာကိုလည်း ထပ်ဆင့်စိုးရိမ်ကာ ဘယ်လို ပထုတ်ရမလဲခေါင်းထဲ တွေးနေတုန်း….မသိုင်းတွန်းဖယ်ကာ အခန်းထဲဝင်လိုက်သည်…..
ထိုစဉ် ဘာမပြောညာမပြောဖြင့် မောင်မောင် မသိုင်းကိုဖက်လိုက်သည်…..မသိုင်းပါးတွေကိုနမ်းလိုက်သည်…..နှုတ်ကလည်း…
``အမ ကျွန်တော့်ကို၂ ပတ်တောင် ပြစ်ထားတယ်ဗျာ….ကျွန်တော် ရူးကြောင်ကြောင်တောင်ဖြစ်နေပြီဗျာ…ကြည့်ပါဦး ရုပ်ကိုလည်း….``
ဆိုပြီး မသိုင်းလက်မောင်းအိုး ၂ဖက်ကို စုံကိုင်ကာ သူ့မျက်နှာအား မသိုင်းမြင်အောင် ပြလိုက်သည်….မသိုင်းမျက်စိထဲ နှုတ်ခမ်းမွှေးထိုးထိုးထောင်ထောင်ဖြင့် ခေါင်းထက်ဆံပင် ပွသနေသည့် မောင်မောင်ကို မြင်တော့ စိတ်ထဲ သနားစိတ်ဝင်နေရာယူကာ ခုဏက မသင်္ကာစိတ်များပျောက်သွားပြီး သနားစိတ်ဝင်သွားလေသည်….
``မောင်မောင်ရယ် အမ မင်းကိုပြစ်ထားတာမဟုတ်ပါဘူး…. ခုမင်းရှေ့ရောက်နေပြီပဲ…အမမင်းကိုကျေနပ်အောင် ချော့ပါ့မယ်….ဘယ်လိုလဲ…အမကိုပြုံးပြမယ်မလား…``
မသိုင်းသူ့ခင်းသည့်လမ်းထဲရောက်လာပြီဖြစ်ပေမယ့် အခန်းထဲသွားလို့မဖြစ်….ဘယ်လိုဆက်တားရမလဲတွေးနေတုန်း… မသိုင်းအတွက်ပေးချေစရာငွေအကြောင်းသတိရကာ…မသိုင်းကိုဖက်ထားရာမှာ လွှတ်လိုက်ပြီး အလုပ်စားပွဲ အံ့ဆွဲထဲမှ…ငွေဆယ်သိန်းကို ထုတ်ကာ….
``အမ အတွက် ငွေသိမ်းပေးထားတယ်…ယူသွားဦးနော်….ကျွန်တော် လက်ခံတုန်းက စိတ်ရှုပ်နေတာနဲ့ ရေမထားဘူးရယ်….အမရေပြီးယူပါလား…..``
``အို မောင်မောင်ကလည်း ငွေကအရေးမကြီးဘူး…အမ အခုအရေးကြီးတာ ငါ့မောင်နဲ့……``
ပုံမှန်ဆိုရင်တော့ မသိုင်းခုလို လမ်းကြောင်းစရာမလို ရောက်တာနဲ့ အိပ်ခန်းထဲ တန်းမပြီး ဆက်တိုက် မနားတမ်းတန်း လိုးကြရုံပဲ…ခုတော့ ကြည်ပြာရှိနေသည့်အတွက် အခန်းထဲလိုးလို့မရ စိတ်ထဲကလဲ အကြံကအိုက် ကြည်ပြာ့ကိုလည်း ဆဲဆိုရင်း….
``အမ အပြင်မှာတစ်ခုခုသွားစားရအောင်….``
``ပြီးမှစားမယ်ကွာ….``
``လာပါအမရ အမပဲ ကျွန်တော်ကျေနပ်အောင်ချော့မယ်ဆို ဗိုက်အရင်ဖြည့်မယ်ဗျာ ဘယ်နှစ်ရက်လောက်ရှိပြီလဲမသိဘူး ဘာမှစားမရတာ ခုအမမြင်တော့ အောက်က တောင်လာတယ်…တောင်တာနဲ့အတူတူ ဗိုက်ထဲကပါ ဆာလာပြီ…အားအရင်ဖြည့်ရအောင်ဗျာ…..``
မျက်လုံးလေးမှိတ်ပြပြီး ခပ်ချွဲချွဲပြောလိုက်တော့ မသိုင်း လည်း မောင်မောင် ကတော့ကွာဆိုပြီး ထပ်သနားသွားကာ..
``ကဲကဲ မောင်မောင့်သဘောပါ သွား သွား``
ဆိုပြီး မောင်မောင် ကို တံခါးဖက်ဆီသူ့ကျောကနေတွန်းပြီး နောက်ကနေလိုက်အထွက် တံခါးဝရှေ့ရောက်တောင် အမျိုးသားတစ်ယောက် ဂျာကင်အကျီအိတ်ထဲ လက်၂ဖက်ထည့်က သူတို့ ၂ ယောက်ကို မီးတောက်နေသည့် မျက်လုံးရဲရဲဖြင့်စိုက်ကြည့်နေသည်…. မသိုင်းမှ…
``ကိုဟိန်း….``
``မင်းပိုက်ဆံလာလာသိမ်းတယ်တာလား ဖင်လာလာခံနေတာလား မိသိုင်း….``
``ရှင်မမိုက်ရိုင်းနဲ့ ကိုဟိန်း….``
``ဟေ့လူ ဘာပြောတာလဲ…``
ဆိုပြီး မောင်မောင် အော်ငြောက်ကာ ပြေးထိုးမည့်အလုပ် မသိုင်းဆွဲထားလိုက်သည်….ကိုဟိန်းကတော့ အကျီအိတ်ထဲ လက်ထည့်မပျက် ရပ်နေရာမှမရွေ့ဘဲ မောင်မောင့်ကိုဆိုက်ကြည့်ကာ…
``မင်းလိုကောင်လောက်တော့ ငါတစ်ချက်လုပ်စာပဲရှိတယ်….ဘယ်လိုလဲမိသိုင်း ငါ့ဂေါ်လီကိုမင်းအသည်းစွဲဆိုတာ ဒီချာတိတ်ကို မင်းမပြောရသေးဘူးမလား….``
မောင်မောင် မခံချင်အောင်ကိုဟိန်းပြောလိုက်သည်…..
``ရှင်……``
မသိုင်း နှုတ်ခမ်းကိုကိုက်လိုက်လေသည်…
`` မင်းတော့ဆောက်ခွက်ရိုက်ခံချင်ပြီထင်တယ်…..``
မောင်မောင် ကြည်ပြာကြောင့် စိတ်တွေ ရှုပ်နေခြင်း မသိုင်းရုတ်တရက်ရောက်လာတာကြောင့် စိတ်ပိုအိုက်သွားရခြင်း….လွှဲချော်မှာစိုးရိမ်နေမိသည် မသိုင်းနှင့် ပိုင်ဆိုင်မှုများ…..ဒါ့အပြင် ကိုဟိန်းရဲ့ ခနဲ့တဲ့တဲ့အပြောတွေကြောင့်သွေးများဆူပွက်ကာ မသိုင်းဆွဲထားသည့်ကြားမှာ တွန်းဖယ်ကာ ကိုဟိန်းကိုပြေးထိုးလေသည်…..
``အ့……``
ကိုဟိန်းရပ်နေရာမှ ကိုယ်ကိုညာဖက်ကိုတိမ်းလိုက်ကာ ဘယ်လက်က လျှပ်စီးလိုလှုပ်ရှားသွားပြီး အိတ်ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်သည်….ပြေးဝင်လာသည့် မောင်မောင် ရုတ်တရပ် ရပ်တန့်သွားကာ သူ့လည်ပင်းကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ကြီးဟပြီး ရပ်နေသည်….
ပြီးနောက် မသိုင်းဖက်ကိုတဖြေးဖြေးလှည့်လာရာ မျက်လုံးကြီးပြူးနေပြီး လက်ကြားထဲက သွေးများ တလဟော စီးကျနေသည့် မောင်မောင့်ကိုမြင်တော့ မသိုင်းလန့်သွားပြီး ပါးစပ်ပိတ်ကာ ငေးနေတုန်း မောင်မောင့်လက်ကလည်ပင်းကနေ အောက်ပြုတ်ကျသွားသဖြင့် သွေးများပန်းထွက်လာကာ လည်ပင်းတွင်း ကန့်လန့် ပျက်ရှ အတန်းလိုက်အရာပေါ်လာလေသည်….မသိုင်းသိလိုက်သည်…
ကိုဟိန်းရဲ့ သံပုရာသီးလီးသည့် အထူးပြုလုပ်ထားသည့် ဓါးနဲ့ မောင်မောင့်လည်ပင်းကို လှီးချလိုက်ပြီဖြစ်သည်….မသိုင်းလန့်လာသည်…ကိုဟိန်းသည် အရင်က ဖန်ဂေါ်လီဂိုဏ်းသားဖြစ်ပြီး ဆင်မလိုက်မှ လက်ယဉ်သည့် လူမိုက်တစ်ဦးဖြစ်ခဲ့သည်….သူတို့လက်မထပ်ခင် လူသတ်မှုဖြင့်ထောင်ကျဖူးသည်။ သူ့ကိုလည်း သတ်လေမလားကြောက်ဒူးတုန်နေစဉ်…အခန်းထဲမှ ကြည်ပြာ ဒယီးဒယိုင် ထွက်လာပြီး….
``ဟင် ကိုဟိန်း…ဘယ်လိုဒီရောက်နေတာလဲ…..အား….အမလေး….ကိုမောင် ကိုမောင်….``
သွေးအိုင်ထဲလဲကျနေသည့် မောင်မောင့်ကိုမြင်တော့လန့်အော်ပြီး ကိုဟိန်းသတ်လိုက်သည်လို့တွေးမိကာ…..အစထဲက မောင်မောင့်ကြောင့်သာ အောင့်အီးသည်းငြီးခံကာ ကိုဟိန်း လုပ်တာကိုခံခဲ့တာဖြစ်ပြီး ခုလို သူကြိုက်နေသည့် မောင်မောင့်ကို သတ်လိုက်တာကြောင့် ကြည်ပြာလည်း ပေါက်ကွဲသွားကာ…
``ရှင်သတ်လိုက်တာမလား....ကိုမောင့်သေသလို ရှင်လဲသေစေရမယ် ….``
ကြည်ပြာ လက်ကျန်အားလေးကိုစုပြီး အင်ဗာတာဘေးက ဝက်အူလှည့်ကြီး တစ်ချောင်းကိုကောက်ကာ ကိုဟိန်းအားပြေးထိုးလေသည်…
ထိုစဉ် ၂ ယောက်ကြားမှာ ရှိနေသည့် မသိုင်းမှ…. ကိုဟိန်းခိုးစားနေသည့် သတင်းတွေကြားပေမယ့် လက်ပူးလက်ကြပ်မမိတာသေးလို့သာ ငြိမ်နေတာဖြစ်ပြီး ခုလိုမျက်စိရှေ့ ပေါ်လာတာကြောင့် စိတ်လွတ်သွားသည်…ဒါအပြင် သူသည်လည်း ဈေးထဲက ဖိုက်တာတစ်ဦးဖြစ်တာသည့်အပြင် ကိုဟိန်းလက်ရဲသလို သူလည်းသွေးရဲသည်ကို ပြရမယ်ဆိုသည့်အသိဖြင့် ကိုဟိန်းထဲ ပြေးဝင်သွားသည့် ကြည်ပြာကို သူ့လက်ထဲမှာ စလင်းဘတ်ကြီးဖြင့် လွှဲရိုက်ချလိုက်ရာ…..
ကြည်ပြာ ပြေးနေသည့်အရှိန်အပြင် ခေါင်းကို စလင်းဘတ်ကြီးလာရိုက်တာကြောင့်အုတ်နံရံဆီ လွှင့်သွားပြီး ခေါင်းကလည်း နံရံဖြင့် အုန်းခနဲစောင့်ကာ ခွေရက်ကလေး ပြုတ်ကျသွားပြီး နဂိုထဲကမိန်မကိုယ်က သွေးများဖြင့် လုံချည်ရွဲနေသလို ခေါင်းကပါထွက်လာသည်မို့ သွေးထွက်လွန်ကာ အရုပ်ကြိုးပြက်ကာ မေ့မျောသွားလေသည်…..
မသိုင်းလည်း လက်ကနေ လွတ်သွားသည့် သူ့အိတ်ကိုကောက်ရင်း ကြည်ပြာကို စမ်းကြည့်ရင်း သေသွားပြီးထင်လိုက်သည်….
``နင့်ကောင်မလည်း သေပြီထင်တယ်….ငါသိနေတာကြာပြီ လက်ပူးလက်ကြပ်မမိလို့သာ ခုတော့ နင်ဘာငြင်းချင်လဲ….``
သွေးအေးသည့် ကိုဟိန်းကတော့….မျက်နှာအမူအရာမပျက်ဘဲ….
``မိသိုင်း နင်နဲ့ငါ အိမ်မှာ စာရင်းရှင်းမလား ရဲတွေလာတဲ့အထိ ဒီမှာ အခုရှင်းမလား……``
မေးလိုက်သည်….မသိုင်းလည်း ဒေါသကိုထိန်းကာ…
``ဒီနေ့ နင် အိမ်လိုက်ခဲ့….အိမ်ရောက်မှာရှင်းမယ်….`` ဆိုကာ နှစ်ယောက်သားလူရိပ်ကြည့်ပြီး တံခါးဆွဲပိတ်ပြီး ဆင်းလာခဲ့သည့် ကံကောင်းချင်တော့ အောက်ခန်းက သော့အပြင်ကခတ်ထားသဖြင့်လူမရှိဟန်တူသည်……..
..................................................................................................................................
မသိုင်းတို့ဆင်းသွားတော့ ကြည်ပြာနဲနဲလှုပ်လာသည်……ထိုစဉ် သူ့ကိုယ်လုံးအောက်မှာ ဖုန်းမြည်ကာ တုန်လာသည်…..ကြည်ပြာ ဖုန်းကို အားယူကာ ဘေးကိုပွတ်ဆွဲပြီး….ဟိုဖက်ကဘယ်သူဘယ်ဝါမှန်းမသိဘဲ…ကျမတို့ကိုကယ်ပါ ကယ်ပါ ကယ်ပါဆိုပြီးပါးစပ်ကနေ ဖုန်းရှိရာကို အားယူပြောလိုက်သည်…..နောက်ပြီးတိုက် ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ် ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ်ဆိုပြီး ငြိမ်ကျသွားလေသည်….
..............................................................................................................................
``ဟာဘာလဲဟ…..``
ခင်မောင်ဝင်းတစ်ယောက် မသိုင်းအား လမ်းထိပ်ရောက်ပြီဆိုပြီး ခေါ်လိုက်ရာ အသံခပ်ဝါးဝါးဖြင့် ကယ်ပါကယ်ပါ ၃၇ အပေါ်ဆုံးထပ်ဆိုတာ မသဲမကွဲကြားလိုက်ရသဖြင့်….ဖုန်းနံပတ်ပြန်ကြည့်တော့ မသိုင်းဖုန်းဟုတ်ပါတယ်…..ပြန်ခေါ်တော့မကိုင်….ထပ်ခေါ်တော့ ဖုန်းပိတ်ထားသည်ဖြစ်သွားသည်….ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကားကိုပါကင်နေရာရှာလိုက်သည်
.........................................................................................................................................
မသိုင်းလဲအိမ်အောက်ရောက်တော့ စလင်းဘတ်ထဲ ဖုန်းနိုက်ရာ မတွေ့သဖြင့်ကျန်ခဲ့ပြီ ဆိုကာ ကိုဟိန်းကို ပြောလိုက်သည်….
``ဟာ….ပြန်ယူမှရမှာပေါ့ အရေးထဲဟာ….နင်ဟိုဖက်လမ်းထိပ်ကစောင့်နေဆိုပြီး….`` ကိုဟိန်းတက်ယူပြီး…အပေါ်ရောက်တော့ ကြည်ပြာ့ဘေးတွင် ဖုန်းကိုတွေ့ပြီး ခင်မောင်ဝင်းဖုန်းခေါ်နေတာပါမြင်သည်နှင့်….ဖုန်းကိုပိတ်ချလိုက်ပြီး….ခေါင်းထဲတွင်လည်း ခင်မောင်ဝင်းကို အကွက်ဆင်ဖို့တွေးမိလိုက်သည်….
``မင်းကံဆိုးတာပဲ ဒရိုင်ဘာခင်ရေ…``ဆိုပြီးစိတ်ထဲကပြောလိုက်သည်……..
................................................................................................................................
ကားနေရာချက်ချင်းမရ၊ရတာနှင့် ခင်မောင်ဝင်း လမ်းထဲပြေးဝင်ကာ တိုက် ၃၇ ကိုတွေ့သည်နှင့် အပေါ်ဆုံးထပ်ကိုပြေးတက်ပြီး တံခါးဖွင့်လ ိုက်သည်…..ကြည်ပြာ့ကိုတွေ့တော့လှုပ်နေတာနှင့် ပြေးထူလိုက်သည်. ထူလိုက်တော့ ကြည်ပြာ့ လက်ကိုယမ်းလိုက်တော့ လက်ထဲကဓါးကပါ ယမ်းနေတာမို့ ထိမိမှာစိုးပြီး ဓါကိုယူကာ ဘေးကို ပစ်လိုက်သည်...ကြည်ပြာ.....ပြန်ငြိမ်ကျသွားပြန်သည်….
ထို့နောက်ပွေ့ထားရင်း ၁၉၉ ကိုဖုန်းခေါ်လိုက်သည်…..ဖုန်းခေါ်မရ…လိုင်းမအား…..ဒါဖြင့် အခန်း ဝရံတာကိုထွက်ပြီး ဆေးရုံကားခေါ်ပေးကြပါဆိုပြီး အော်ကာ လာကြပါဦးဆိုပြီး လူတွေကိုပါ အိမ်ပေါ်ကိုခေါ်လိုက်လေသည်…..
လမ်းထဲမှ ယောက်ကျားတစ်ချို့တက်လာပြီး သွေးတွေပေနေသည့် ခင်မောင်ဝင်းကိုကြည့်လိုက် လဲနေကျသည့် သွေးအိုင်ထဲမှာ ၂ ယောက်ကိုကြည့်လိုက် ပျံကျဲနေသည့် ငွေစက္ကူများကိုကြည့်လိုက်နဲ့…..ရဲပါခေါ်ပါဟ ဆိုပြီး အောက်ကိုအော်တဲ့သူကအော်….ဖုန်းဖြင့်ခေါ်သည့်လူကခေါ်ပြီးလမ်းထဲ လူတွေ စုစုဖြစ်လာသည်….
ရဲတွေ ဆေးရုံကားတွေရောက်လာတော့ မေးမြန်းတာတွေလုပ်ကာ ခင်မောင်ဝင်းကို ရဲစခန်းခေါ်သွားပြီး ကျန် ၂ ယောက်ကို ရန်ကုန်ဆေးရုံကြီးသို့ သယ်သွားကြလေသည်…………………….
..........................................................................................................................................................
သီရိမင်္ဂလာဈေးက သံပုရာသီးဒိုင် ကိုဟိန်း နှင့် ကုန်စိမ်းဒိုင် မသိုင်း ( ၅ )
``သား….`` ``ကို`` ``ကိုခင်မောင်ဝင်း``
(အပြင်မှာ အဲ့လောက်လူအများကြီး တွေ့ခွင့်ရမရတော့မသိ။ မြန်မာကားထဲမှာ ရလို့ရေးသားပါသည်။ ကိုစူပါ)
ခင်မောင်ဝင်းအား ထိမ်းသိမ်းထားသည့် ရဲစခန်း သို့ မိဘနှစ်ပါးရယ် လင်းရယ် မျိုးညွှန့်ရယ်ရောက်လာကြသည်….
``သားမသတ်ဘူးအမေ….`` ``အမေသိတယ်သား…``
သားကိုယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိပေမယ့် အချုပ်ထဲမြင်ရတော့မိခင်မှာစိတ်မကောင်း…
``ကိုမသတ်ဘူးလင်း….`` ``လင်းတို့သိပါတယ်….``
အဖေကတော့ စခန်းမှုးနှင့်သွာကာ အကျိုးအကြောင်းမေးနေသည်…..
``ဒီလိုရှိပါတယ် ဆရာကြီး…ကိုခင်မောင်ဝင်းကို လောလောဆယ် အနေအထားနဲ့ အမှုမရှင်းလင်းခင်ဒီရက်ပိုင်းတော့ ထိမ်းသိမ်းထားရမှာပါ…..``
``ဦးသားသတ်တာမှမဟုတ်တာ….``
``ဒါကတော့ တရားရုံးကဆုံးဖြတ်ပေးပါလိမ့်မယ်ခင်မျာ…လောလောဆယ်တော့ ထိမ်းသိမ်းထားရဦးမှာပါ…ဆေးရုံက မိန်းကလေးလည်း ပြန်သတိရလာရင် ဒါမှမဟုတ် မသိုင်းနဲ့ ကိုဟိန်းတို့ကို ဆက်သွယ်လို့ရလာရင်တခုခုတော့ထူးမှာပါ…ကျွန်တော်တို့ တရားမျှတမှုရှိအောင် ကူညီပေးကြမှပါ…``
ခင်မောင်ဝင်းအဖေလည်း အာမခံရဖို့ မစွမ်းနိုင်သည့်သူ့အဖြစ်ကြောင့် သားအား သနားမိသလို မိမိကိုယ်လဲ အပြစ်တင်မိလေသည်…
``အဖေကြီးဘယ်လိုလဲ အာမခံရလားဟင် သားလေးအတွက်``
ခင်မောင်ဝင်းမေမေသည် အနားရောက်လာသည် ယောက်ကျားအား လှမ်းမေးလိုက်သည်….
`` လောလောဆယ် အာမခံမရသေးဘူးတဲ့…ငါရှေ့နေနဲ့ထပ်ပြောခိုင်းကြည့်ပါဦးမယ်…..``
ခင်မောင်ဝင်းလည်း သံတိုင်ကိုကိုင်ရင်း စိတ်ညစ်သွားသည်….နေရတာဘယ်လိုမှအဆင်မပြေ…သို့ပေမယ့် မိဘ နဲ့ ချစ်သူတို့ စိတ်မပူအောင် ဟန်လုပ်ပြုံးလိုက်သည်…
``တရားခံအစစ်တွေမိမှာပါ….ဆေးရုံးကဘာထူးလဲ…..``
ခင်မောင်ဝင်းမေးလိုက်ရာ
မျိုးညွှန့်က
``ကောင်မလေးကတော့ ခုထိသတိမရသေးဘူး….သွေးထွက်လွန်တာရယ် ကိုယ်ဝန်ပါပျက်သွားတာရယ် ခေါင်းကဒဏ်ရာတွေနဲ့ တေ်ာတော်လေး အသက်လုနေရတယ်….``
တီတီတီ…မျိုးညွှန့်ဆီဖုန်းဝင်လာသဖြင့် ကိုင်လိုက်သည်…..
``ကိုတင်မြင့် ကျွန်တော်ဆီနောက်တစ်ပတ်မှကားလာယူပေးပါလား….လကုန်မှ မိုးကုတ်တက်မှာဆိုတော့ မီပါတယ်…ကျွန်တော် အကို့တစ်ယောက် ကိစ္စလေးအရေးပေါ်တစ်ခုပေါ်နေလို့…အဲ့တာလေးလိုက်လုပ် ပေးရမှာမို့ပါ...စိတ်ချပါ မိုးကုတ်မတက်ခင် အမီပြီးစေရပါ့မယ်……``
ခင်မောင်ဝင်းလည်း မိခင်ကို ဖြောင်းဖြနေရင်း မျိုးညွှန့်ဖုန်းပြောတာကိုကြားမိရင်းသတိတစ်ချက်ရသွားသည်….
``မိုးကုတ်….`` ခင်မောင်ဝင်းရေရွတ်လိုက်သည်…..ပြီးနောက် မျိုးညွန့်အား…..
``မျိုးညွန့်ညီလေးရေ အကို့အတွက် အာမခံတစ်ယောက်တော့လုပ်ပေးနိုင်မယ်ထင်တယ်……``
အမေ အဖေ လင်း နဲ့ မျိုးညွန့်အားလုံး ခင်မောင်ဝင်း ဆက်ပြောမှာကို ဘယ်သူပါလိမ့် မျှော်လင့်ချက်ဖြင့် ကြည့်နေကြသည်.....
.......................................................................................................
``ဝမ်းသာလိုက်တာ အကိုရာ….အော် ဆော်ရီး…အကိုအချုပ်ကျနေတာကို ပြောတာမဟုတ်ပါဘူး….ကျွန်တော် ပြန်ကူညီခွင့်ရတာကိုပါ……``
သြဘာဆက်ပြောမှ ဘေးကမျိုးညွန့်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သဘောပေါက်သွားတော့သည်...
``ကျေးဇူးတင်ပါတယ် ငါ့ညီရာ…..ခုလို အာမခံပေးထားတာရော အကို့ကို ယုံကြည်ပေးတာရော…``
``ရပါတယ်အကို…ကျွန်တော်အကို့ကိုယုံပါတယ်...ဒါကလည်း…ကျွန်တော်လက်တံရှည်တာလဲအကိုသိတာပဲ…ကျွန်တော့်ကို တပတ်ရိုက်လဲ ထောင်ကနေတော့ ယာယီလွတ်ချင်လွတ်မယ် ကျွန်တော့်လက်ကတော့ လွတ်မှာမှမဟုတ်တာ…..ဟို…ကိုမျိုးညွန့်ဟုတ်တယ်နော် ခြံထဲ မှာ စောင့်လိုက်ရတာ ကြာသွားတာတောင်းပန်ပါတယ်…``
မျိုးညွန့်က စိတ်ဆိုးဟန်မပြဘဲ…
``ရပါတယ် ခုလို ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီးကို အာမခံပေးတာကိုပဲ ကျေးဇူးတင်နေတာပါ…ပြီးတော့ ခြံထဲမှာ ရပ်ထားတဲ့ ကားတွေကို ပွတ်သပ်ပြီး သားရည်ကျနေတာနဲ့ စောင့်ရတာတောင် ကြာမှန်းမသိလိုက်ပါဘူး…``
``ဒါဆိုလဲ အိုကေပါဗျာ….ကျွန်တော် သွားစရာလေးရှိလို့ သွားပြီနော်…``
``ကျေးဇူးပါ ညီ…``
တကယ်ဆို သြဘာကိုယ်တိုင်လာစရာမလို ထုံးစံအတိုင်း အရာရှိပဲလွှတ်လိုက်ရလောက်သည်...ခုတော့ သူကိုယ်တိုင် အရာရှိနှင့်လိုက်လာပြီး ခင်မောင်ဝင်းအားလာတွေ့သည်မို့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း သြဘာရဲ့ အပေါင်းအသင်းပေါ်ထားသည့် စိတ်ထားကို ချစ်သွားသလို ကူညီဖူးသည့်ကျေးဇူးကိုတန်ဖိုးသည့် စိတ်ဓါတ်ကိုလည်း လေးစားမိလေသည်….ထို့နောက်သြဘာနှင့်လမ်းခွဲပြီး မျိုးညွန့်နှင့်အတူ ဆေးရုံကြီးကိုတန်းသွားကြလေသည်….
၃ ရက်ရှိပြီ ကောင်မလေး သတိမရသေး…ပိုက်တွေတပ်လျှက် နဲ့ စောင့်ကြည့်နေရတုန်း…သူပြန်သတိရလာမှဖြစ်မယ်…ပြီးတော့ ခင်မောင်ဝင်း အတွေးထဲ ကိုရီးယား ရုပ်ရှင်တွေထဲကလို လူသတ်သမားများလာနှုတ်ပိတ်မလား…ပြီးတော့ ဘောလီဝု ကားတွေထဲကလို ဒီကောင်မလေးကပဲ လူသတ်သမားဖြစ်နေမလား… တရုတ်ကားတွေထဲကလို ကျောက်ကပ်လိုချင်လို့ ဆေးရုံက ဆေးထိုး သတ်လိုက်မလား….အင်္ဂလိပ်ကားတွေထဲကလို ပြန်ပေးသမားတွေဆေးရုံကိုပြန်ပေးဆွဲလိုက်ရင်ခက်ရချည်ရဲ့တွေးနေတုန်း မျိုးညွန့်….
``တွေးလှချည်လားဗျ….ပြန်မယ်…ရေလေးဘာလေးပြန်ချိုးပြီး အိမ်ထမင်းလေးစားပါဦး…..``
``အော် အေး အေးပါကွာ…..``
နှစ်ယောက်သားအိမ်ပြန်သွားကြလေသည်………….
............................................................................................................................
မူခင်းဂျာနယ်များတွင်လည်း မြို့လည်ခေါင်က ငွေလု မဒိန်းကျင့် လူသတ်ဆိုသည့် ခေါင်းစဉ်မျိုးစုံဖြင့် သတင်းများ နေရာယူထားကြပြီး အွန်လိုင်းတွင်လည်း လတ်တလော ဟော့ တော့ပစ် ဖြစ်သွားသည်….
၂ရက်လောက်နေတော့ ကောင်မလေးသတိ ရလာပြီဆိုသည့် ဖုန်းခင်မောင်ဝင်းဆီ ရဲစခန်းကဖုန်းဆက်ပြီး ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို အပူတပြင်းလိုက်လံဖမ်းဆီးနေပြီဖြစ်ကြောင်းနှင့် သူတို့နှင့် ပတ်သတ်မှုသိသမျှကို အသေးစိပ် ထပ်မံမှတ်တမ်းယူချင်တာကြောင့် လာခဲ့ပါဦးဆိုပြီးဆက်လာသည်…မသိုင်းရယ် ကိုဟိန်းရယ် ခင်မောင်ဝင်းရယ် အဆက်အသွယ် ဖုန်းမှတ်တမ်းများနှင့် လိုက်ပို့ပေးခဲ့ရသမျှ နေရာ အချိန် ရက်စွဲများ အပြင် သူတို့အတွင်းရေးသိသလောက်များ မေးသမျှကိုထပ်မံ ဖြေပေးခဲ့ပြီး….ပြန်ခါနီးတွင်…
``လူသတ်တရားခံကိုဟိန်းနဲ့ ကြံရာပါ မသိုင်းကို တို့တွေ အမြန်ဆုံးဖမ်းပေးမှာဖြစ်လို့ သတင်းကိုနားစွင့်နေပါ…`` ဆိုပြီးပြောလေသည်…..
တကယ်တော့ ခုပြောသမျှအားလုံးက အခင်းဖြစ်တဲ့ ညကလည်း ဒါတွေပဲ သူတို့ကို ပြောပြခဲ့တာဖြစ်လို့ ဒုတိယအကြိမ် ထပ်မံပြောရပေမယ့် မိမိအပေါ် သံသယ ရာခိုင်နှုန်းနည်းသွားတာမို့ မေးတာကိုပဲ သိသမျှ ဖြေပေးလိုက်ခဲ့သည်…….
တပတ်လောက်နေတော့ ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို တောင်ငူတွင်ဖမ်းမိပြီး ဆိုသည့်သတင်းများတက်လာသည်…. မလိုင်သူမသိုင်းသည် မလိုင်တွင် ပုန်းအောင်းမည်ဟု ခန့်မှန်းပြီး မလိုင်မြို့တွင် မြေလှန်ရှာကြသော်လည်း ဖေ့ဘုတ်ကောင်းမှုကြောင့် ကိုဟိန်း စားစရာထွက်ဝယ်တုန်း ပြည်သူတစ်ယောက်မှ သတင်းပေးသဖြင့် တောင်ငူတွင် ဖမ်းမိလေသည်ဟု သတင်းပို့ ကော့မန့်များတွင် တစ်ချိုကပြန်ရှဲထားကြလေသည်….
ကော့မန့်များထဲတွင်လည်း သူတို့လင်မယားသည် အိမ်ထောင်ရေးအဆင်မပြေလို့ အတူမနေကြဘဲ ကွာရှင်းဖို့အတွက်လည်း တစ်ယောက်အမှားကိုတစ်ယောက်စောင့်ကြည့်နေကြပြီး ပိုင်ဆိုင်မှုကို အသာရအောင်ကြံနေကြသူများဖြစ်ကြကြောင်း အစထဲက အကြံတူတွေချင်းဖြစ်ကြောင်း ထိုထဲ ကားသမားက မအူမလည်နှင့်ကြားညှပ်သွားကြောင်း ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ဘယ်သူဘယ်သွားတယ်ဆိုတာ သိရအောင် ကွာရှင်းရင်တရားရင်ဆိုင်လျှင် သက်သေလုပ်ဖို့ နဲ့ အလီဘိုင်ပြဖို့ သုံးနေတာ ဖြစ်ကြောင်း...
အပြင်အခြား မန့်များလဲ ရှိသေးသည်.....
ခင်မောင်ဝင်းအဖို့ ဘယ်လိုပဲမိမိ မိဖိုသာလိုအပ်သည်ဖြစ်ပြီး တရားရုံး ချိန်းတွက် သက်သေအဖြစ်ခေါ်လျှင်သွားဖို့ရာသာရှိတော့သည်….
ဒီလိုနဲ့ ရုံးချိန်းတွေ ချိန်းတိုင်း မပျက်မကွက် တက်ရောက်ပြီး ညီ့ အမှု့ကြောင့် ခွင့်ပြန်လာသည့် ခင်မောင်ဝင်းအကို တင်မောင်ဝင်းတောင် အင်္ဂလန်ပြန်ရောက်သွားပြီဖြစ်လေသည်….နောက်ဆုံးမှာတော့ ကိုဟိန်းနှင့် မသိုင်းကို တရားရုံးမှ အပြစ်ရှိကြောင်း သက်သေခိုင်လုံသဖြင့် ပြစ်ဒဏ်ချမှက်လိုက်တာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းလည်း စွတ်စွဲခံရသည်မှ ကင်းလွတ်သွားခဲ့သည်…..
.......................................................................................................................
`` ကနဦးတွင် ခင်မောင်ဝင်း (ခ) ဒရိုင်ဘာခင် အဖ ဦးမြင့်ခင် အား လူသတ်သံသယတရားခံဖြင့်ဖမ်းဆီး ထားခဲ့သော်လည်း နောက်ပိုင်းတွင် ပြည်သူရဲများရဲ့ စုဆောင်းရရှိထားသော သက်သေ အထောက်အထားများနှင့် ချိန်ဆကာ တရာခံများဖြစ်သည့် ကိုဟိန်းနှင့်မသိုင်းအား ရာဇဝတ်ဘေးမှာ လွတ်ထွက်သွားခြင်းမရှိရလေအောင် ချက်ချင်း နိုးနုးိကြားကြားဖြင့် တိုင်းနှင့်ပြည်နယ်ရှိ စခန်းအားလုံးအား ကွန်ယက် ဖြန့်ကြန့်မှုတို့ကြောင့် ရက်ပိုင်းအတွင်း ဖမ်းဆီးရရှိခဲ့ပါသည်…….
တော်ပါပြီဗျာ…ဆက်မဖတ်တော့ပါဘူး….ကိုခင်မောင်ဝင်းရယ်…မဟုတ်ရင် ရီရလို့ ဗိုက်နာတော့မယ်….ကော့မန့်တွေထဲ ပိုဆိုးသေး``
``အော် အဲ့လိုလဲမဟုတ်ပါဘူး…ငါ့ကံပဲလေ အချုပ်ကျဖို့ပါလာတော့လည်း ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ…မင်းကြည့်လေ ဟိုသံပုရာသီးဒိုင် ထောင်ကျချင်တော့ လည်း သူြုငင်းတယ်လေ ကြည်ပြာ့ကိုမသိပါဘူး ဘူးခံတာ…နောက်ဆုံးတော့ လီး အလည် အပေါ်ဖက်က ဂေါ်လီ ၂ လုံးရယ် လီးအောက်ဖက် ဒစ်နားက ဂေါ်လီ ၁ လုံးရယ်…ဆီးစပ်က ချုပ်ရိုးရာရယ်….
ရင်ဖက်က ယောက်ကျားဘသားဆိုတဲ့ ဆေးမှင်ရယ် ဖင်က အသားတစ်စာ ပဲ့ထားတဲ့ အမှက်ရယ် ပြောပြလိုက်တော့ ဟိုလူထပ်ငြင်းမရတာကနေ နောက်ဆုံးတော့ ဝန်ခံရတော့တာပေါ့…..ကြည်ပြာသာ သတိပြန်လည်မလာတော့ရင်တော့ မလွယ်ဘူး….``
``အေးဗျာ…ဘယ်လိုလဲ ကားဘယ်နေ့စထွက်မလဲ….``
``ဟာနေပါဦး ငါတော့ ဒရိုင်ဘာခင်နာမည်ကိုတော့ စွန့်ချင်စွန့်တော့မှာ…``
``ဒါဆို လုပ်လိုက်တော့ ဝက်ရှော့ ထောင်မယ်လေ…..``
``အေးငါလည်း အဲ့တာစဉ်းစားနေတာ အိမ်ကလူတွေရော လင်းကရော ကားမမောင်းစေချင်တော့ဘူး….``
``ဟုတ်ပါတယ်ဗျာ…အိမ်ထောင်လည်းပြုတော့မှာကို...ဝက်ရှော့လေးနဲ့ဆိုတော့ အလုပ်အတည်တကျဖြစ်တာပေါ့လေ…နောက်ပြီး ဒရိုင်ဘာခင်နာမည်စွန့်စရာမလိုဘူးလေ အံစာတုန်းတို့ အာရာဖက်တို့ ပြောင်းပြီး တိုး ကုမ္မဏီတွေနဲ့ချိတ်ထားလိုက်လေ….ပြီးတော့ ဝက်ရှော့ကိုလည်း ဒရိုင်ဘာခင်ဝက်ရှော့လို့ပဲပေးပေါ့…ခုတောင်နာမည်ကြီးနေတာကို…..``
``အေးပါကွာ နောက်မှအသေးစိပ်တိုင်ပင်ပါ့မယ်…..လောလောဆယ်တော့ နားဦးမယ်…..
..........................................................................................................................
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကားလုံးဝမဆွဲတော့ဘဲ မျိုးညွန့်နဲ့ ဝက်ရှော့အတူတူဖွင့်ပြီးလုပ်ကိုင်ကြရာ…လုပ်ငန်းလေးလည်း အဆင်ပြေလည်ပတ်လာခဲ့သည်…..လင်းနှင့်လည်း နောက်တစ်ပတ်တွင် ချစ်သူဖြစ်ကြတာ ၃ နှစ်ပြည့်မှာဖြစ်သလို…အဲ့နေ့မှာလည်း ရုံးတက်လက်မှတ်သာထိုးပြီး အလှုလုပ်ကြဖို့အားလုံး ပြင်ဆင်ပြီးနေပြီဖြစ်သည်……
ဒီနေ့တော့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဟန်းနီးမွန်း ငွေဆောင်ထွက်မှာမို့ ဟိုတယ် ဘိုကင်ခ သွားရှင်းနေသည်…လင်းနှင့်မိုးလည်း မကြာမီအိမ်ထောင်ရှင်ဖြစ်တော့မယ့် လင်းကိုခေါ်ပြီး မြို့ထဲ ဝယ်ခြမ်းလည်ပတ်ရင်း….ပျော်မြူးနေကြသည်….ထို့နောက် ဘလက်ကန်ညိုမှာ ကော်ဖီဝင်သောက်ရင်း အလုပ်အတူလုပ်တုန်းကအကြောင်းတွေ ပြောရင်း နှစ်ယောက်သား အချိန်ဖြုန်းရင်း ခင်မောင်ဝင်းလာခေါ်မှာကိုစောင့်နေသည်…..
ထိုစဉ် လင်းနောက် ၃ ဝိုင်းကျော်လောက်က ဝိုင်းက ယောက်ကျား ၃ ယောက်ထဲမှ တစ်ယောက်ထလာပြီး မိုးကိုခေါ်လိုက်သည်….
``မိုး....မိုးမလား….``
မိုးတစ်ချက်စဉ်းစားလိုက်သည်….နောက်မှ မှတ်မိသွားသည်….မှတ်မိမိချင်းပဲ မျက်နှာပျက်သွားသည်…လင်းကတော့မသိ….ဘာဘာလိမ့်ပေါ့…
``အော်…ဘာကိစ္စလည်းမသိဘူး….``
``ကိုယ်မင်းကို ဆက်သွယ်ချင်နေတာ မင်းဖုန်းချိန်းသွားတယ်ထင်တယ်….ခုတော့အဆင်သင့်လိုက်တာ…နောက်နှစ်ရက်နေရင် မန္တလေးပြန်တက်မှာ….မင်းဒီညအားမလား…ကိုယ်တို့က အရမ်းတောင်းတနေတာမို့ ဟဲဟဲ ပုံမှန်ထက်လည်းပိုပေးမယ်….ပြီးတော့ ဒီတစ်ယောက်ကို ကိုယ်မှတ်မိတယ်….မင်းရဲ့ချိတ် ဆီကငါသူ့ပုံရဖူးတယ်…..သူကိုလည်း ခေါ်ခဲ့လေ… ကိုယ့်ဘော်ဒါအကြိုက်ပုံလေးပဲ ...ကိုယ်ကတော့ ၃ နှစ်လောက်ရှိပေမယ့် မင်းကိုတော့ အရမ်းစွဲသွားတာ…...ဟာ….``
မိုး သောက်လက်စ အိုက်စ်ဘလက်ကော်ဖီ ဖြင့် ထို လူအားပက်လိုက်ကာ တွန်းတိုက်ပြီး လင်းလက်ကိုဆွဲပြီး ငိုလျှက်ဆိုင်ထဲကထွက်လာလိုက်သည်……
``မင်း....မင်းဘာလုပ်တာလဲ ဖာသည်မက….``
ထိုလူလည်း အသံကျယ်သွားသဖြင့် သူ့ကိုယ်သူပြန်ထိမ်းပြီး ဝိုင်းကလူတွေခေါ်ပြီး ကားမောင်းထွက်သွားသည်….
လင်းနှင့်မိုးသည်လည်းအားလုံးဝိုင်းကြည့်နေကြမည်ကို ဆိုင်ထဲကလက်ဆွဲပြေးထွက်လာကတည်းက နှစ်ယောက်လုံး မကြည့်ပေမယ့်သိနေသည်….နားထဲတွင်လည်း ဖာသည်မ က ဆိုသည်ကို ပဲ့တင်ထပ်ကြားနေရင်း ပလက်ဖောင်းပေါ်တွင် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက်ဖက်လျှက် ရင်ခွင်ထဲ ငိုနေကြသည်….ခင်မောင်ဝင်းကားရပ်လိုက်တာကိုပင် သတိမမူမိကြပေ…….
ထိုနေ့က ခင်မောင်ဝင်းမေးပေမယ့် ဘယ်သူမှမဖြေကြ….လင်းက သူ့ဘဝမှာ မိသားစုအတွက် တစ်ခါလေး မှားခဲ့သည့် အတိတ်ကအရိပ်က ကျန်ခဲ့ပြီထင်ထားမိသည်…..အဲ့အမှားကို သူလုပ်တာမို့ သူလက်ခံသည်…သို့သော်…
မိုးက သူ့ကိုဖာသည်မလို့ ခေါ်တာကိုမနာ သူ့ကိုယ်သူ ဖာသည်မမှန်းသိသည်…..သို့သော်
...................................................................................................................................................................
တဝဂူဘုရားမှ မယ်သီလရှင်......
ချစ်သူသက်တမ်း ၃ နှစ်ပြည့်သည့်နေ့…..
မနေ့က လင်း ခွင့်တောင်းခဲ့သည်…တရားရုံးကို သူ့အိမ်ကပဲ သွားချင်သည်….ပြီးမှ ခင်မောင်ဝင်းတို့အိမ်ကိုသွားပြီး လူကြီးတွေကိုကန်တော့ ညကျ အပေါင်းအသင်းတွေကို ဒင်နာလေးပေးပြီး ညတွင်းချင်း ငွေဆောင်ထွက်ကြမယ်ဆိုပြီး စီစဉ်ထားကြသည်….
ချစ်သက်တမ်းသုံးနှစ်အတွင်း…အမဆီက အဆက်အသွယ်မရခဲ့…အမကို ရှိစေချင်ခဲ့သည်…တညလုံးလည်း အိပ်လို့မပျော်ခဲ့ချေ…လင်းစိတ်ထဲတွင် သူ ရုံးတက်လက်မှတ်ထိုးမည့်အခါ အမကိုဘေးကပါစေချင်သည်….ပြီးရင် မိဘနှစ်ပါးကို ချစ်သူနှင့် ထိုင်ကန်တော့ချင်မိသည်….
ခုတော့…..
..
..
..
မိဘနှစ်ပါး ရှေ့ဆင့်နောက်ဆင့် ဆုံးပါးသွားခဲ့ပြီ…ခုတော့ ဓါတ်ပုံလေးသာ သူဘေးမှာ…အမဖြစ်သူလည်း ဘယ်ကမ္ဘာမှန်းမသိ…
အဲ့နေ့ကပြန်ပြီးကထဲက မိုး ဆီဖုန်းခေါ်လို့လည်းမရတော့…မိုးလဲသူ့ကြောင့်တော်တော်ယူကျုံးမရဖြစ်နေမှန်းသိသည်…ဒါပေမယ့် အပြစ်မတင်ပါ…လင်း... သူ့ ဘဝကိုသူမုန်းရမှာလား… သူချစ်တဲ့သူတွေသူ့အနားကဝေးကွားသွားတတ်သည့်… သူ့ကံကိုပဲ အပြစ်ဖို့ရမှာလား…ထိုစဉ်သူ့နားထဲ ဖာသည်မ ဆိုသည် ဟိုလူပြောလိုက်သည့် ပဲ့တင်သံများ…
သူ့ဓါတ်ပုံတွေ နောက်ဘယ်သူတွေဆီမှာ ရောက်ခဲ့သလဲ…ခင်မောင်ဝင်းတို့နဲ့ မန္တလေးကပြန်လာပြီး မိုးရဲ့ ချိတ်ဆက်ပေးတဲ့ သူကို အကြောင်းကြားခဲ့သလို နောက်ထပ်လည်း ဆက်သွယ်မလာတာကြောင့် သူမေ့တောင်မေ့နေခဲ့တဲ့ အတိတ်ဆိုး…အဲ့နေ့ကပြန်ပေါ်လာသည်…နောက်ဘယ်နေ့တွေ ဘယ်နေရာမှာ ပြန်ပေါ်လာမလဲ…သူဟာ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ ပဲ ပထမနဲ့နောက်ဆုံး အဲ့တာဖြစ်ခဲ့ပေမယ့်… ကိုကို ကယုံသည့်တိုင်…လူတွေက….
လင်း ကြောက်လာသည်…လူတွေရဲ့ ပါးစပ် အရသာခံခြင်း…မညှာမတာပြောဆို သမုတ်ခြင်းတွေ အတွက် သူ့ပြင်ဆင်ထားခဲ့ပေမယ့်…သူ့ကြောင့်…ကိုကို့ ကို…….
လင်းအိပ်မရ အာရုဏ်တက်လာတော့မည်….လင်း စာလေးတစောင်ထရေးလိုက်သည်…
..........................................................................................................................
တီတီ တီတီတီ တီတီ….
ခင်မောင်ဝင်း သူလာရင်ပေးနေကျ ဟွန်းသံစည်းချက်လေးဖြင့် တီးလိုက်သည်…. ဖုန်းခေါ်လိုက်ပြန်သည်…လင်း ထွက်မလာသလို ဖုန်းလည်း ပြန်မဖြေ…. အိမ်တံခါးတွေလည်း ပိတ်လျှက် စိတ်ပူသွားသည်…ကောင်မလေး မနိုးသေးတာတော့မဖြစ်နိုင် သူလာတာလည်း နဲနဲတော့စောသည်…. နောက်ဆုံးဆင်းပြီး ခြံတခါးသံပတ္တာကို ဖြုတ်မယ်အလုပ် သော့ကြီးခတ်လျှက်…စာခေါက်လေးတွေ့သည်….
ကိုကို
လင်း ကိုယုံကြည်စွာချစ်ခဲ့ပေးတဲ့ အတွက် ကျေးဇူးပါ။
လင်း ကိုဒီဘဝမှာ မေ့လိုက်ပါတော့။
လင်း အဝေးဆုံးကိုထွက်သွားပါပြီ….
လင်း
``ဟာ..ဘာကြီးလဲ….ဟာ…လင်းးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးးး``
..........................................................................................................................................................
၅ နှစ်ခန့်ကြာသော်……
အချိန်တွေကုန်တာမြန်လွန်းသည်....
မျိုးညွန့်ကားဝက်ရှော့တွင် အလုပ်များနေစဉ်…ကျောပိုးအိတ်နှင့်လူတစ်ယောက် ရောက်လာသည် မုတ်ဆိတ် နှုတ်ခမ်းမွှေးနဲ့ ညင်းသိုးသိုးအမူအရာပေါက်နေပေမယ့် မျက်လုံးတွေကို မျိုးညွန့်ချက်ချင်းသတိထားမိသည်…
``ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး…..ဟာ ဘယ်ကဘယ်လို ပြန်ရောက်လာတာလဲ…ဝမ်းသာလိုက်တာဗျာ…လာဗျာ…ထိုင်…..ဘယ်တွေသွားပြီး ဘာတွေလုပ်လို့ ဘယ်လိုတွေဖြစ်နေတာလဲ…ဘာစားပြီးပြီလဲ…တစ်ခုခုစားဗျာ…ဘာစားမလဲ ကောင်လေးကိုမှာလိုက်မယ်မယ်မယ်….``
ခင်မောင်ဝင်း လက်ကာပြလိုက်ပြီး….
``အရက်လိုက်တိုက်…``
မျိုးညွန့်တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီး….
``ဟုတ်ကဲ့ပါ…ဒါဆိုလဲ ထိုင်နေကျ ဆိုင်လေးသွားမယ်….ခုချိန်ဆိုအေးဆေးဖြစ်မှာပါ…``
ဆိုင်ထဲကမထွက်ခင် နံရံက ဓါတ်ပုံကို ခင်မောင်ဝင်းမကြည့်ဖြစ်အောင် လွဲလိုက်ပေမယ့်…မျက်လုံးကကြည့်ဖြစ်အောင်ကြည့်မိလိုက်သည်…ဓါတ်ပုံလေးက ဝက်ရှော့ဖွင့်ပွဲနေ့က သူရယ် မျိုးညွန့်ရယ် လင်း ရယ် ဝက်ရှော့က တခြားအလုပ်သမားတွေရယ် အမှတ်တရရိုက်ထားသည့်ပုံဖြစ်သည်….
ဆိုင်ကိုရောက်တော့ ထိုင်နေကျ ဒေါင့်ခုံလေးမှာထိုင်ပြီး…မျိုးညွန့်က စည် ၂ ခွက်မှာလိုက်သည်…
``နိုးနိုး…ဝီ ချကွာ…အမြည်းကတော့ မင်းကြိုက်တာမှာ ငါမလိုဘူး…``
မျိုးညွန့် ခင်မောင်ဝင်းကိုမြင်ရတာစိတ်မကောင်း….ဒီလိုနဲ့ သောက်လို့ ပုလင်းတဝက်လောက်ကျိုးချိန်းမှာတော့ ခင်မောင်ဝင်းစကားတွေ ရင်ဖက်ထဲကထွက်ကျလာသည်…လင်းဘာလို့ထွက်သွားတာလဲက စပြီး…အဲ့နောက်ပိုင်း သူဘယ်မှာရှာရှာရှာမရခဲ့ သူ့အကိုဆီ မိဘတွေနဲ့ လိုက်သွားတော့လဲ ဟိုမှာသူမပျော်ဒီအထိ မျိုးညွန့်သိသည်….သူအင်္ဂလန်ထွက်သွားတာ ၃ နှစ်ကျော်နေပြီလေ….
သူ့ အရမ်းကြိုက်တဲ့ သူသွားချင်တဲ့ သူအားပေးတဲ့ ဘောလုံးအသင်းရဲ့ ကွင်းထဲ ကိုရောက်ပေမယ့် လက်တွေ့မှာ သူမပျော်နိုင် သူ့ရင်ဘက်ထဲ လင်း သာရှိသည်….လင်းပြောသလို မေ့လိုက်ချင်သည်….ဥရောပ ခရီးတွေထွက်လိုက်သည်…လူမျိုးပေါင်းစုံနှင့်တွေ့သည်….
ဒါတွေအားလုံးက သူသတိရနေတဲ့စိတ်ကို မေ့ပျောက်အောင်မလုပ်နိုင်…နောက်ဆုံး မိဘနဲ့ အကိုကတော့ ဖိအားမပေးပေမယ့် သူတို့လည်း နေ့စဉ်စိတ်မချမ်းသာဖြစ်နေမှန်းခင်မောင်ဝင်းလည်းသိသည်။ ဒါနဲ့ သူခွင့်တောင်းပြီး တစ်ခေါက်ပြန် မြန်မာပြည်ပြန်ပြီး…ပြန်လာရင် အားလုံး အစကနေပြန်စပါ့မယ်ဆိုတဲ့ ကတိပေးခဲ့ပြီး သူပြန်လာခဲ့တာဖြစ်ကြောင်းပြောလေသည်….သူလုပ်ချင်တာတစ်ခုက…လင်းကိုသူကတိပေးထားတာရှိတယ်…အဲ့တာ ပုဂံက ဂူဘုရားတစ်ဆူဆီကို လင်းအလှုအထမြောက်အောင်လိုက်ပို့ပေးဖို့ဆိုတာပဲ…..
မျိုးညွန့်လည်း တော်တော်လေး မူးနေပြီဖြစ်တဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို တွဲကာ သူနေထိုင်ရာ အခန်းကိုခေါ်လာခဲ့လေသည်….နောက်နေ့မှာတော့ ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ငွေ အဝတ်အစား အသုံးအဆောင်များလိုအပ်တာ ပြင်ဆင်ပေးထားပြီ….သူကားလိုက်မောင်းပေးဖို့လုပ်တော့…
``ညီလေး…မင်းလိုက်မပို့နဲ့…အကို ကိုယ့်ဖာသာသွားမယ်…စိတ်မပူနဲ့…``
``ရရဲ့လား ကိုခင်မောင်ဝင်းကြီး….``
``ငါ ၅ နှစ်လောက်တစ်ယောက်ထဲနေနေရတာ အသားကျနေပြီ….ရပါတယ်ကွာ…မင်းစီစဉ်ပေးထားတာပြည့်စုံပါတယ်… ပုဂံတင်ပဲကို….``
``ဒါဆိုလဲ ကားဂိတ်တော့လိုက်ပို့ပေးမယ်…``
``အင်း…..``
......................................................................................................................
ပုဂံရဲ့ ဆောင်းအကုန်နွေကူးခါနီ ကာလလေးက ကောင်းကင်ကြည်လင်နေသည်….စက်ဘီးတစ်စီးနှင့် သူပတ်နေမိသည်…တဝဂူဘုရားကိုလည်း မနက်ကနေ ညနေထိ သူသွားသွားထိုင်နေမိသည်….ပုဂံလေပူ က ခင်မောင်ဝင်းရင်ထဲကလောက်မပူ…သူရူးတစ်ယောက်ကို သူ့စိတ်ခံစားချက်အတိုင်းသူလုပ်နေမှန်းသိသည်…အဲ့ဒါကသူ့စိတ်ကိုအနည်းငယ် သက်သာစေသည်…မျှော်လင့်ချက်လေး အမျှင်တန်းနေသေးတာကိုက သူ့အတွက် အဓိပ္ပါယ်ရှိနေသည်… တစ်ခါတစ်လေ သူထထအော်မိသည်…
``ဘယ်ဆီကို လင်း ရောက်နေလဲ…ဘာတွေကို လင်း လုပ်နေလဲ…..``
သူ့ဘဝမှာ ဝင်း တုန်းကလည်း မပွင့်လင်းခဲ့ ခု လင်းလဲ အကြောင်းပြချက်မပေးပဲ ထားခဲ့ပြန်သည်…လင်း နဲ့ ဝင်း တို့က ညီအမတို့က အရပ်အမောင်း ရုပ်ပါဆင်သလို သူ့အပေါ်ဆက်ဆံတာပါ ဘာလိုလာတူနေရတာလဲ မသိ….
``ဝူး…သတိရတယ် လင်းရယ်….``
သူရောက်နေတဲ့ရက်တွေ တော်တော်လေးကြာနေပြီ....ပြန်သင့်ပြီ…နောက်ဆုံးနေ့ အဖြစ်…တစ်နေကုန် တဝဂူ ဘုရားမှာမထိုင်ဘဲ ဘုရားတွေပတ်မယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ကယ်ငှားလာသည်….သရပါ တံခါးနားက ဘုရားတွေ ပတ်ပြီး နောက်ဆုံး ထုထည်ကြီးမား ဓမ္မရံကြီးပုထိုး ကိုသွားက ပုထိုးပေါ်ကနေ ပုဂံတခွင်ကို ကြည့်လိုက်လေသည်….လင်းကိုများတွေ့လို့တွေ့ငြား…တကယ်တော့ လူတွေ ကျွဲ နွား မြင်းလှည်း စတာတွေကို မုန်ပျပျ သာမြင်ရသည်…..
ထိုစဉ်…..အလှုခံမဏ္ဍပ်မှ…
``ကိုခင်မောင်ဝင်း မငုဝါလင်းတို့မှ အလှုတော်ငွေကျပ် ၃ သိန်း ၅ သောင်းတိတိကို…ပုံဂံဘုရားများပြည်လည်ပြုပြင်ထိမ်းသိမ်းစောက်ရှောက်ခြင်းလုပ်ငန်းများအတွက် အလှုငွေထည့်သွားပါတယ်ခင်မျာ……………….``
(ဓမ္မရံကြီးပုထိုးမှာ အလှုခံမဏ္ဍပ်ရှိမရှိမသိပါ။ ကျွန်တော့်စိတ်ကူးသာဖြစ်ပါကြောင်းနှင့် ဖတ်ကောင်းအောင်ထည့်ရေးသာခြင်းသာဖြစ်ပါကြောင်း ဝန်ခံပါသည်။ ကိုစူပါ)
``ဟင် ခင်မောင်ဝင်း ငုဝါလင်း ဆိုပါလား…..ဟာ ဒါဆို လင်းပဲဖြစ်မယ်………``
ခင်မောင်ဝင်းချက်ချင်း ပုထိုးကြီးပေါ်ကနေပြေးဆင်းသွားလေသည်….မဏ္ဍပ်ရောက်တော့……
``အဘ အဘ….`` ခင်မောင်ဝင်းအမောဆို့နေသဖြင့် စကားမဆက်နိုင်…
``အေး ငါ့တူ လှုမလို့လား ဘယ်လောက်ရေးလိုက်ရမလဲကွယ့်…``အဘကြီးသည် ဖြတ်ပိုင်းကိုရေးဖို့ဖွင့်လိုက်သည်….
``ဟိုဟိုလေ…သုံးသိန်းခွဲ ခွဲ ခွဲ….``မောနေတုန်း…
``အော် သုံးသိန်းခွဲလား င့ါတူ…သာဓုကွယ် သုံးသိန်းငါးသောင်းကျပ်တိတိ……``
``ဟုတ်ဘူး……``
``ဟင်…ဒါဆိုဘာလဲကွ….`` အဘ ဘောပင်ချလိုက်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကိုစိုက်ကြည့်ကာ….
``ကျွန်တော် မေးချင်တာ ခုဏက သုံးသိန်းခွဲလှုလိုက်တဲ့ လူ….ဘယ်လိုပုံစံလဲ…ဘယ်ဖက်ထွက်သွားလဲဆိုတာ…..``
``ဘယ်တုန်းကလဲ……..``
``ဟင်…ခုဏက အဘပဲ ကိုခင်မောင်ဝင်း မငုဝါလင်းတို့မှ ဆိုပြီး သာဓုခေါ်ပေးနေတာလေ….`` ခင်မောင်ဝင်းသူပဲ နားကြားလွဲသလား စိုးရိမ်သွားသည်…
``ငါ မအော်ပါဘူးကွ…..``
``ဟာ…``
``ဘသောင်းအော်တာ…ငါကခုလေးတင် ပြန်ရောက်လာတာ ငါပြန်ရောက်တော့ သူကကွမ်းသွားဝယ်တယ်…ဟိုးမှာသူပြန်လာပြီ…..``
ခင်မောင်ဝင်းလဲ မဏ္ဍပ်ထဲဝင်လာသည့် အဘကိုထပ်မေးလိုက်ပြန်သည်…..
``သီလရှင်တစ်ပါးပဲ…အသားဖြူဖြူ မျက်လုံးမျက်ဖန်ကောင်းကောင်း…ငယ်ဖြူဝတ်တာတော့မဖြစ်နိုင်ဘူး….ပြီးတော့ တဝဂူဘုရားကို ဘယ်လိုသွားရလဲမေးတယ်….ငါက ဘယ်တဝဂူလဲမေးတော့…ပုဂံကတဝဂူ ဘုရားလေဆိုပြီးပြန်မေးတယ်ကွ….ပုဂံမှာ တဝကူဘုရားတွေအများကြီးလေ…ဂူပေါက်တစ်ဖက်ပဲရှိသမျှက တဝဂူဘုရားလို့ခေါ်တယ်….ဒါနဲ့ သူကဆက်မေးတယ် စောင်းသမားလေးနဲ့ မင်းသမီးလေးဆိုတာလေ…အဲ့တဝဂူဘုရားဆိုတော့….ငါလည်း စေတီအမှတ် ၁၄၉၅ ကိုညွန်လိုက်တယ်…
သူရှာနေတဲ့ ဒဏ္ဏာရီလာဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ် တဝဂူ ဘုရားလို့တော့ ဆိုင်းဘုတ်ကြီးထောင်ထားတယ်….ကြေးမုံဦးသောင်း ရဲ့ စောင်းဆရာလေးနဲ့ ချစ်သူ စာအုပ်ဖတ်ဖူးသူတိုင်း အဲ့ဘုရားကိုရှာကြတယ်…ဦးလေးတို့ကတော့ လာရှာရင် အဲ့ပဲညွှန်ပေးလိုက်တော့တယ်…ဘယ်ဘုရားဖူးဖူး ကုသိုလ်ပိုရတယ် ပိုမရတယ်မရှိပါဘူးကွာ…ဟုတ်တယ်မလားမောင်ရင်…..``
အဘကြီးပြောတာလက်တွေ့ကျသည်…ဒါပေမယ့် လင်း ကိုတွေ့ဖို့ နောက်ကျလို့မဖြစ်…
``ဟုတ်တယ်အဘရေ..ကျေးဇူးပါဗျို့….``
``ဒါနဲ့ အဘ...သူဘာနဲ့ထွက်သွားလဲဗျ…..``
ခင်မောင်ဝင်းထွက်သွားပြီးမှာ ပြန်မေးလိုက်သည်…
``မြင်းလှည်းနဲ့ငါတူ…အဲ့ဖုန်လုံးအတိုင်းလိုက်သွား…..ပန်ထွာဘုရင်မဆိုတဲ့ မြင်းလှည်းနဲ့ပဲ….ပုဂံမှာ ဟဲ့ ငါ့မြင်းမလေးလို့ အော်ရင်း မြင်းကိုမောင်းပြီး ဗိဿနိုးကနာမည်ယူမှည့်ထားတာ မောင်ဆင့် လှည်းတစ်စီးပဲရှိတယ် မောင်…..``
``ဟုတ်ဟုတ် အဘ ကျေးဇူးပါခင်မျာ…..``
ခင်မောင်ဝင်း ဆိုင်ကယ်ပေါ်ခွပြီး ဖုန်လုံးအတိုင်းလိုက်သွားသည်……ဖုန်လုံးနဲ့မို့ ရှေ့ သဲသဲကွဲကွဲမမြင်ရချေ….
ထိုစဉ်...
``ဖောင်း….``
``ဟာ လခွမ်းပဲ….အရေးထဲ ဘီးပေါက်တယ်…``
ဆိုင်ကယ် ဘီး ကန္တာရဆူးထိသွားလေပြီ…..မထူးတော့ ဆိုင်ကယ် သော့ဖြုတ်ဘေးတွန်းလဲှခဲ့ပြီး ပြေးလိုက်လေသည်…လှည်းနဲ့တော်တော်လေးတော့ကွာသွားသည်….အော်ခေါ်လည်းမကြားသည့်အကွာအဝေး ဝေးဝေးသွားတာကို မြင်နေရတာ ရင်နာလှသည်….
``တီတီတီ…``
``ဦးလေး ဘယ်သွားမလို့လဲ ခုဏက ဆိုင်ကယ်က ဦးလေးဆိုင်ကယ်လား….လမ်းကြုံခေါ်သွားပေးမယ်လေ….``
အသက် ၁၅ နှစ်အရွယ် အညာသားလေး ဆိုင်ကယ်နဲ့နောက်ကရောက်လာသည်….
``တဝဂူကိုသွားမှာ…ဟိုးရှေ့ကလှည်းကိုအမီလိုက်ချင်တာ….``
လက်ညိုးထိုးပြရင်းပြေးကာ ဆိုင်ကယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်သည်…..
``ဘယ်သူပါသွားလို့တုန်း ဦးလေးကောင်မလေး စိတ်ဆိုးသွားလို့လိုက်ချော့နေတာလား…..``
``မယ်သီလရှင်ပါကွာ….``
``ဟင်…ကန်တော့ကန်တော့…ကဲမောင်းပြီ ကိုင်ထားတော့….``
မြင်းလှည်းက တဝဂူဘုရားမှာ ရပ်သွားသည်….ဆရာလေး တစ်ပါး ဘုရားပန်းကပ်ကာ စေတီတပတ်ပတ်ပြီး လှည်းနား ပြန်ရောက်တော့….မယ်သီလရှင်သည် ခင်မောင်ဝင်းကိုတွေ့လေသည်….ခင်မောင်ဝင်းလည်း မယ်သီလရှင်ကို မြင်တော့ အံ့သြမိလေသည်………
မယ်သီလရှင်သည် ကုန္ဒြေထိမ်းကာ မျက်လွှာကိုပြန်ချလိုက်သည်…..
ခင်မောင်ဝင်း တစ်ချိန်တုန်းက သူ မြတ်နိုးခဲ့ရသည့် နာမည်လေး မတိုးမကျယ်ခေါ်လိုက်လေသည်….
...............................................................................................................................................
ထီးလင်းမှာ မိုးလင်းတဲ့ထိ ချစ်ကြသည်...(ဇာတ်သိမ်း)
``ဝင်း…အဲ…ဆရာလေး ဒေါ်သဇင်ဝင်း….``
ခင်မောင်ဝင်းဘယ်လိုခေါ်ရမှန်းမသိဖြစ်ပြီး လူနာမည်ကိုပဲ ရိုသေသမှုဖြင့် ဒေါ်တပ်ခေါ်လိုက်သည်….
``ဆရာလေးဘွဲ့က ဒေါ်သုမေစာရီ ပါ…``
``တင်ပါ့ ဆရာလေး ဒေါ်သုမေစာရီ…ကျွန်တော် အဲ တပည့်တော် စကားလေးနဲနဲပြောချင်ပါတယ်…အချိန်ပေးနိုင်မလား…..``
``နေဝင်တော့မှာမို့ ဆရာလေး တည်းခိုရာ ကျောင်းကို ပြန်ကြွသင့်ပြီ…တကယ်လို့ တကာလေးမှာ မေးချင်တာ သိချင်တာ ရှိရင် မြင်းလှည်းနဲ့လိုက်ပြီး ကျောင်းကို ကြွတဲ့လမ်းမှာ ပြောလို့ရပါတယ်….``
``တင့်ပါ…ဒါဆို လိုက်ခဲ့ပါ့မယ်…..``
နှစ်ဦးသားလှည်းပေါ်ရောက်လို့ နေရာကျသည်နှင့် မြင်းလှည်းလည်းစတင်ထွက်ခွာသည်…
``ဟဲ့ မြင်းမလေး…`` မောင်ဆင့် မြင်းဇက်ကြိုးကိုဆွဲပြီး သူ့မြင်းမလေးကို အသံပေးလိုက်သည်….
``ဒက်ကလောက် ဒက်ကလောက် ဒက်ကလောက်``
ပတ်ဝန်းကျင် တစ်ခုလုံး မြင်းခွာသံသာကြားနေရသည်….ခင်မောင်ဝင်းအရင်ဆုံးသိချင်သည်မှာ သဇင်းဝင်ဘယ်တွေရောက်ဘာတွေဖြစ်လဲဖြစ်သည်…လူလူချင်း ဆိုရင်တော့ မေးချလိုက်ပြီး စိတ်ဆိုးချင်ဆိုးချလိုက်လို့ရသည်…ခုတော့ မယ်သီလရှင်ဝတ်ကြီးဖြင့်ဆိုတော့…ခက်နေသည်….
``ဆရာလေး ဒီနှစ်တွေ ဘယ်တွေရောက်ပြီး ဘာတွေလုပ်နေလဲ တပည့်တော်အရမ်းသိချင်တယ်….``
မတိုးမကျယ် မျက်နှာ အမူအရာကို တည်ငြိမ်အောင် ကျိုးစားလျက် ဒေါ်သုမေစာရီ ဖြေပေးလိုက်လေသည်…
``ကံကြွေးတွေပြန်ဆပ်ရတယ်ပဲမှတ်ပါတယ်…ခုဘဝရတာမလို လိုတာမရ ပျော်စရာတွေနဲ့ ဝေးခဲ့ရတာ အတိတ်က မိမိပြုလုပ်ခဲ့ကံတွေလို့မှတ်ပါတယ်…ဒါကြောင့် အထူးမပြောလိုတော့ပါ…``
မပြောချင်တာကို ခင်မောင်ဝင်း ဆက်မမေးတော့ ဒါပေမယ့် လင်း ကိုတော့မေးရမယ်…ဆရာလေး လင်း နဲ့တော့ အဆက်အသွယ်ရှိရမယ်…ဒါကြောင့်မို့ သူအလှုကို သူတို့နာမည်တပ်ပြီးလှုခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်….
``လင်း…ဆရာလေး ညီမ ငုဝါလင်းနဲ့ ဆုံပြီးပြီးလား….``
``အင်း…အရင်ဘဝက ညီမဖြစ်ခဲ့သူ ဒကာမလေးနဲ့ဆုံပြီးခဲ့ပါပြီ…ဒါကြောင့်မို့လည်း ဒီရောက်လာခဲ့တာပဲလေ….``
ခင်မောင်ဝင်း ဆွံအသွားသည်…အရင်ဘဝတွေ ခုဘဝတွေဆိုတော့ ဘဝတွေခြားခဲ့ပြီလား…ဒါဆို လင်း သေများသွားပြီလား…သေတမ်းစာအရ လာဖြည့်ဆည်းပေးတာလား…ဟာ …ခင်မောင်ဝင်းရဲ့ စဉ်းစားခန်းဖွင့်တတ်သည့် အကျင့်သည့် သူ့ကိုစိုးရိမ်မှုဆီ ဆွဲခေါ်သွားတတ်ပြီး ပူလောင်စေသည်…..
ဒါကို ဒေါ်သုမေစာရီ ရိပ်မိလေသည်…ရိပ်မိဆို တစ်ချိန်က အတွဲညီခဲ့ကြသည့် ချစ်သူတွေပဲကို…သို့သော် ရင်ထဲ အချစ်အမုန်းမရှိအောင် တရားမှတ်နေရင်း……
``အရင်ဘဝဆိုတာ ဆရာလေး လူဝတ်ကြောင်တုန်းကကိုပြောတာပါ…ခုက မယ်သီလရှင်ဘ၀ ဒီလိုဆိုလိုတာပါ…``
``အော်…တော်ပါသေးရဲ…..တော်တော်နောက်တယ်….အဲ…ကန်တော့ကန်တော့``
ခင်မောင်ဝင်း ငယ်ငယ်တုန်းကလို ရုတ်တရက် စိတ်ထဲမှာထင်သွားပြီး သူတို့စတိုင်းနောက်တိုင်း ပြောတတ်သည့် လူငယ်ဆန်ဆန်စကားထွက်သွားသည်….မြင်းလှည်းဆရာ မောင်ဆင့်လည်း ခွီခနဲရီလျှက် လှည့်ကြည့်လေသည်….
တည်ငြိမ်အောင် တရားမှတ်နေသည် ဆရာလေးလည်း ပြုံးယောင်သန်းသွားကာ ရုတ်ချည်း စိတ်ကို ချည်တိုင်ပြန်ပို့လိုက်ရသည်….
``ဒါဆို ခု ငုဝါလင်း ဘယ်မှာလဲဆိုတာ ဆရာလေးပြောပြနိုင်မလား…ဆရာလေးအဲ့ပြန်မှာလား…လိုက်ပါရစေခင်မျာ…``
ဒါတော့ ဒေါ်သုမေစာရီ စဉ်းစားရပြီ…သူ့ပြန်ရောက်လာတော့ သူတို့အိမ် တံခါးကြီးသော့ခတ်ထားသည်…ပတ်ဝန်းကျင်မေးကြည့်တော့ မိဘတွေဆုံးကုန်ပြီ…လူမနေတာတင် ၄ နှစ်ကျော်လောက်ရှိနေပြီဆိုတော့…သူစဉ်းစားရသည်… သူ့ညီမရော…မြန်မာပြည်နဲ့အဆက်အသွယ်ပျက်နေတာတော်တော်လေးလဲကြာပြီမို့..ဘယ်သူ့လိုက်မေးရမလဲတွေးတုန်း.. ခင်မောင်ဝင်းကို ဆက်သွယ်ရမလားတွေးမိသည်…
သူမဆက်သွယ်ချင်တော့အပူတွေထပ်မပေးချင် သူ့သူငယ်ချင်းတွေလည်း မဆက်သွယ်တော့ဘူးလို့တွေးလိုက်သည်…နောက်ဆုံး ပုံတောင်ပုံညာဖက်က ထီးလင်းမြို့မှာ အမေ့ရဲ့ ညီမ တစ်ဝမ်းကွဲ အပျိုကြီးကို သွားသတိရမိသည်…သူတို့ကိုချစ်သည့် သူ့အမေနှင့်ပတ်သတ်ပြီးသိသည့် အမျိုး…ရန်ကုန်လာရင်အိမ်မှာတည်းသည်…သူ့ဆီလည်း သွားဖူးသည်…တခါတစ်လေ ငွေအကူအညီတောင်းသဖြင့် ငွေလွှဲပေးဖူူးသည်…
အဆက်အသွယ်ဆိုလို့ သူပဲသတိရသည်….ဒါနဲ့ပဲ ထီးလင်းကိုသူလိုက်သွားသည်….ဟိုရောက်တော့ မြို့က အရမ်းကြီးတာမဟုတ်တော့ စာတိုက်ကနေသွားစုံစမ်းရင် ဒေါ်သိန်းသန်း လိပ်စာကိုရသွားသည်…အဲ့မှာညီမဖြစ်သူဖြင့်ပြန်ဆုံကြသည်…..ပြန်ဆုံတော့ ၃ ယောက်သားဖက်ပြီးငိုကြသည်…နောက်ဆုံး သူမှာ ဖျားတောင်ဖျားသည်အထိ ငိုမိလေသည်….သူ့ရုန်းထွက်လိုက်ပေမယ့် သူ့အတွက် ကံတရားက ဖေးမမှုမရခဲ့ပဲ အလိမ်အညာတွေနဲ့ ဒူဘိုင်းကနေ ကနေဒါထိကို ကံဆိုးမသွားရာမိုးလိုက်ရွာခံရပြီး သောင်တင်နေခဲ့ကာ နောက်ဆုံးဖြစ်ချင်ရာဖြစ်ပြန်လာခဲ့ပြန်တော့ မိဘတွေကိုတောင် မမီလိုက်တော့…
ဒါ့အပြင် ညီမဖြစ်သူရဲ့ အခြေအနေတွေကို ထပ်မံသိလိုက်ရချိန်မှာ…ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ အပေါ်မှာ သူ့ခံစားချက်ဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် သူ့ညီမ တစ်ကြိမ်မကောင်းတာလုပ်စားဖြစ်သွားသည့် ကိစ္စအပေါ် သူအပြစ်မကင်းလို့ သူ့ကိုသူခံစားရင်း နာကျင်မိလေသည်…..
အဲ့နောက်မှာသူ့ဘဝကိုသူ တော်တော်စိတ်ပျက်အားငယ်ချိန်…ဒေါ်သိန်းသန်းနဲ့ ဥပုတ်နေ့ဘုန်းတော်ကြီးကျောင်းလိုက်ပြီး ဆရာတော်ရဲ့ တရားကိုနာပြီးချိန် သူဆုံးဖြတ်ချကာ သာသနာ့ဘောင်ဝင်ခဲ့သည်….အဲ့နောက် သူမြန်မာပြည်ပတ်ကာ ဘုရားဖူးရင် သာသနာပြုမည်ဆိုကာ ထွက်လာတော့…ပုဂံရောက်ရင် ဒါလေးလှုပေးပါဆိုပြီး စာအိတ်လေး သူ့လက်ထဲကို သူ့ညီမထည့်ပေးလိုက်သည်….
နာမည်ဘယ်သို့ဘယ်ခြမ်း တပ်ပြီးလှုလို့မပြောပေမယ့်…ခင်မောင်ဝင်းနှင့်ငုဝါလင်း လို့သူတပ်ပြီးလှုပေးခဲ့လိုက်သည်….သူ့ညီမက ခင်မောင်ဝင်းကိုရှောင်နေပေမယ့်….သူနဲ့ချစ်သူမဖြစ်ခင် သူငယ်ချင်းတွေစုရိုက်ထားတဲ့ ပုံပြထဲကကြိတ်သဘောကျနေတာခဲ့တာကို သူသိလိုက်ရတာမို့….သူ့ကိုခင်မောင်ဝင်းနဲ့ နေရာကျသွားစေချင်သည်…ခုလည်း ခင်မောင်ဝင်းမှာ သူ့ညီမအပေါ် တော်တော်လေး စိတ်အလေးထားနေသည့် ပုံမြင်ပြန်တာမို့….နောက်ဆုံးမှာ လိပ်စာကိုပြောပြပေးလိုက်လေသည်….
``ဆရာလေးက မပြန်ဖြစ်လောက်သေးဘူး ပြန်ရောက်မရောက်လည်း မသေချာဘူး…စိတ်နှလုံး ငြိမ်သက်ရာမှာ တရားအလုပ်လုပ်မှာမို့ ဆရာလေးမှာ ဘာအစီအစဉ်မှမရှိဘူးတကာ….ဒါပေမယ့် ဆရာလေး လိပ်စာတော့ပြောလိုက်ပါ့မယ်…ဒါကတော့ဆရာလေး ဒကာ့ ကိုယုံကြည်လို့ပါ…..``
ယုံကြည်တယ်ဆိုပါလား ….. ခင်မောင်ဝင်းကြက်သီးထသွားသည်… ဘယ်ကိစ္စကိုရည်ညွှန်းချင်မှန်းတိတိကျကျ မပြောပေမယ့်…ကိစ္စအားလုံး ပတ်သတ်မှုအားလုံးအတွက် ရည်ညွှန်းသည်လို့တာ တွေးလိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲသိသိသာသာ ပေါ့ပါးသွားလေသည်….…
....................................................................................................................................................
ထီးလင်းမြို့….
အညာမှာပူခဲ့သမျှ ထီးလင်းမြို့နားဝင်လာသည်နှင့် အရိုးစိမ့်လာသည်….လင်း ရှိရာ ဒေါ်သိန်းသန်းဝိုင်းဆီ သွားရင်းဟိုးနောက်က ချင်းတောင်တန်းကြီးကိုမြင်လိုက်ရသည်က ပိုစိမ့်သွားသလိုခံစားလိုက်ရသည်…. ဒုတိယကမ္ဘာစစ်တုန်းက အင်္ဂလိပ် စစ်တပ်လေယဉ်တွေဆင်းရန်ဖောက်ထားသည့် ကွင်းဟောင်းကြီး….မြို့လမ်း အိမ်ဝိုင်းတွေ လေးထောင့်ကျကျ စနစ်ကျနေတာကိုက သူတို့တွေပဲ အကွက်ရိုက်ခဲ့တာဖြစ်မှာပါလို့ တွေးလိုက်မိသည်….
အိမ်တွေကိုသတိထားမိသည်…ကျွန်းတွေနဲ့ဆောက် ထားတာများသည်…နောက်မှသိရတာ အရင်က သစ်လိုရင် တောထဲဝင်ခုတ်ပြီးဆောက်ရုံပဲတဲ့…တောကလည်း ကျွန်းတောတွေပေါမှပေါတဲ့…ခုတော့ အရင်လို ခုတ်ချင်တိုင်းတော့ ခုတ်မရတော့ဘူးတဲ့…..
လမ်းထဲက ဖန်ဂေါ်လီရိုက်နေတဲ့ကလေးတစ်ယောက်ကို မေးလိုက်ပြီး သူလက်ညိုးထိုးရာ ခြေတံရှည်အိမ်ဆီ…တရွေ့ရွေ့ကပ်သွားပြီး…. ခြံတံခါးရှေ့ကလေ….
``လင်း….လင်း…..လင်း``
ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း စိတ်လှုပ်ရှားစွာလှမ်းခေါ်နေမိသည်… ညနေ ၃ နာရီ ပေမယ့် ချမ်းနေပြီ….ခြေတံခြေမို့ အောက်ထပ်တွင် ကွက်ပြစ်ခုံရှိသည်…ခြံထောင့်တွင် မီးဖိုလို့ထင်သည့် ထံရံကာ ထဲက အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ထွက်လာသည်…
``မောင်ရင်ဘယ်သူလဲကွယ်``
``ကျွန်တော်ခင်မောင်ဝင်းပါ အဒေါ်…လင်း…အဲ…ငုဝါလင်းရှိပါလား….``
``အော်….မောင်ရင်ရောက်လာပြီကိုး…``
ခင်မောင်ဝင်း ဒေါ်သိန်းသန်း အနီးကပ်လာသည်မို့ မျက်လုံးအိမ်ထဲ မျက်ရည်စများတွေ့လိုက်သည်…
``သမီးလင်း က မရှိ….``
ဒေါ်သိန်းသန်းမျက်ရည်စများသုတ်နေသည်…
``ဗျာ….`` ခင်မောင်ဝင်း မရှိ ဆိုတာထိကြားလိုက်ရပြီး မရှိဆိုတာ ပြန်သွားတာလား သေသွားတာလား…ဘာလား….ခေါင်းကြီးသွားပြန်သည်….
``ဟိုလေး အဒေါ် မရှိဆိုတာ ပြန်သွားတာလား…ဒါမှမဟုတ်…..``
ဒေါ်သိန်းသန်း မျက်ရည်ကို လက်ဖနောင့်ဖြင့် သုတ်နေရင်း ယောင်းမကိုင်ထားသည့် လက်ဖြင့် ခဏနေဦးဆိုသည့်သဘောဖြင့် လက်ကာပြသည်….
``အဒေါ်ရယ် ကျွန်တော်ရင်တွေပူလှပြီ….``
``နေပါဦးငါ့တူရယ် မျက်လုံးထဲ ကျပ်ခိုးစပ်နေလို့ပါ…တူမလေးက ခုမရှိဘူး…ကျောင်းကပြန်မရောက်သေးဘူး… သူကအခု စေတနာ ဆရာမလုပ်ပေးနေတာလေ…..ခဏနေရောက်တော့မှာ…ငါ့တူလာ..အိမ်အောက်ကွက်ပြစ်ကနေထိုင်စောင့်နေ ဒေါ်ဒေါ် ဟင်းအိုးသွားလက်စသတ်လိုက်ဦးမယ်…``
ဆိုက မျက်လုံးပွတ်ရင် မီးဖိုဆောင်ထဲ ဝင်သွားလေသည်….ခင်မောင်ဝင်းလည်း ခုမှ အလုံးကြီးကျသွားကာ…
``အော် ဒေါ်ဒေါ်သိန်းသန်ရယ်….နောက်တယ်….``
စိတ်ထဲကလည်း ဒီညီအမတွေကတော့ တစ်ယောက်က ဆရာလေး တစ်ယောက်ကဆရာမလေး တော်တော်တော့ ထူးဆန်းတယ်…..ခဏနေတော့ လမ်းထဲကစားနေသည့်ကလေးများထံမှ…
``ဟေ့ဟေ့ ခဏရပ် ဆရာမလေးလာတယ်…ရှောင်ရှောင် ``
ဆိုပြီးလမ်းဖယ်နေတာကိုကြားပြီး ခင်မောင်ဝင်း ခြံတံခါးနားသွားကာစောင့်ပြီး…လင်း တံခါးနားရောက်လာသည်နှင့်….ဖွင့်လိုက်ပြီး မင်္ဂလာပါ ဆရာမ ဆိုပြီး ဆွဲခြင်းလေးလှမ်းယူလိုက်ရာ…လင်း အံ့သြသွားပြီး ခြင်ကိုလွှတ်ချလိုက်မိရာ…ခင်မောင်ဝင်းလှမ်းဖမ်းမိလိုက်သည်….
ပါးစပ်လေးကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ပိတ်ပြီး ကြောင်ကြည့်နေသည့် လင်းကို လက်လေးဆွဲယူပြီး ကွက်ပြစ်ဆီဆွဲခေါ်သွားလေသည်….
``ကဲအမောဖြေရင်းပြောသမျှနားထောင်……``
ခင်မောင်ဝင်း…လင်း…ထားခဲ့သည့် စာလေးဖတ်ပြီးချိန်ကနေ သူ့အကိုဆီသွားနေရတာရော..ပုဂံရောက်ခဲ့ပြီး ဝင်း နဲ့တွေ့ခဲ့တာကနေ ခုဏက ဒေါ်သိန်းသန်း လုပ်လို့ စိတ်ပူသွားရတာအဆုံး ပြောပြလိုက်တော့…..စိတ်မကောင်းဖြစ်စရာနေရာလေးတွေ လင်း….မျက်ရည်လေးတွေကျ အလွဲလေးတွေအခိုက်မှာတော့ မျက်ရည်စလေးတွေနဲ့တခစ်ခစ်ထရီနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကိုကြည့်ရင်း သူသနားသွားသည်…သူလည်း ဘာကြောင့်သူထွက်သွားမိတာကို ပြန်ပြောပြလိုက်မိသည်….
ခင်မောင်ဝင်းနားထောင်ပြီးတော့ လင်းဆီက ကတိတစ်ခုတောင်းသည်…
``နောက်ဆိုရင်ကိုယ့်ကို မပြောဘဲ ခုလိုထွက်မသွားပါနဲ့… ကိုယ်လင်းကိုချစ်တာတွေကို အသိအမှတ်ပြုတယ်ဆိုရင်ပေါ့လေ…..``
လင်းလည်း ခေါင်းလေးငြိမ့်ပြီး ဘေးချင်းကပ်သွားထိုင်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းပါးကိုကပ်နမ်းလိုက်လေသည်….. ထိုစဉ်..ခြံစည်းမှခေါင်းဖော်ခြောင်းနေသည့် ကလေးတစ်သိုက် ဟေး ဆရာမက ဦးလေးကြီးကိုနမ်းလိုက်တယ် ဆိုပြီး အော်ပြေးသွားကြရာ…နှစ်ယောက်သား ရှက်ရှက်နဲ့ ပြိုင်တူရယ်လိုက်ကြပြီး လင်း ကိုဖတ်လိုက်လေသည်….. ခင်မောင်ဝင်းက…
``လင်း…သုံးသုံးလီကိုးဆိုတဲ့ ပုံပြင်ကြားဖူးတယ်မလား….``
လင်း…မျက်နှာမှာ ပန်းရောင် အသည်းလေးများ ဖြတ်ပြေးသွားသည်…
``ဟီးဟီး…လာမပြောနဲ့ သုံးသုံးလီကိုးမလား…..``
``အင်း ခုကြည့် ၃၆၅ …၅ လီဘယ်လောက်ထင်လဲ….
``၁၈၂၅ လေ အဲ့ထဲက ဥပုဒ်နေ့တွေ အခါကြီးရက်ကြီးတွေပြန်နုတ်လိုက်ရင်တော့…အင်း..၁၈၀၀ လောက်ဖြစ်မှာပေါ့…``
``ဟာ..အတွက်အချက်က မြန်လိုက်တာ…..``
``ခစ်ခစ် မြန်ဆို ကိုကို့ကိုသတိရလို့ အားနေရက်တွေပဲထိုင်တွက်နေတာလေ….``
``အင်း…အိမ်ကကျွန်းသားဆိုတော့ ခိုင်မှာပါ…ခိုင်တယ်မလား….``
``ခိခိ ခိုင်တော့ဘာလုပ်မလို့လဲ….``
``ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟမ်ဒရက် မဒန် ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟမ်ဒရက်``
ခင်မောင်ဝင်း လက်ဝါးနှစ်ဖက်ပွတ်ပြီး ရီကျဲကျဲဖြင့် လင်းကို စားမလိုဝါးမလို စ ကာပြောလိုက်သည်… လင်းကလဲ….
``နိုးနိုး ကိုဘိုရူး….`` ဆိုပြီး နှာခေါင်လေးရှုံ့ပြလိုက်သည်….
ထိုစဉ်ဒေါ်သိန်းသန်းရောက်လာသည်မို့….
``ဒေါ်ဒေါ် မျက်လုံးထဲက ကျပ်ခိုးတွေဖယ်ပေးရဦးမလားဟင်``
``ခိခိ….`` လင်းကြိတ်ရီလေသည်….
``ရပါတယ်ငါ့တူရယ်…ထမင်းတွေကျက်ပြီလို့ အဲ့တာလာပြောတာ….ပြီးတော့ သမီးရေ…ဒီည ဒေါ်လေး ခြေရင်းအိမ်မှာသွားအိပ်မယ်အဲ့တာ….``
လင်း အားနာသွားသည်…
``မဟုတ်တာ…ဒီမှာပဲအိပ်ပါ….``
``မဟုတ်ဘူး….မဂင်္ဂ ါ နဲ့ချိန်းထားလို့……``
``အော် ဟုတ်ကဲ့ပါ ဒေါ်ဒေါ်သိန်းသဘောပါ…ဒီမှာအိပ်လဲ ရတယ်နော်…သူ့ကိုအားမနာပါနဲ့…``
လင်း ခင်မောင်ဝင်းကိုလက်ညိုးလေးထိုးပြီးပြောလိုက်သည်…
ခင်မောင်ဝင်းကလည်း မဂင်္ဂ ါကို မအင်္ဂ ါလို့ကြားသွားသည်…မိန်းကကိစ္စထင်ပြီး ဘာမှဝင်မပြောတော့ပေ….
``အေးပါ တူမလေးရ…နှစ်ယောက်သား စကားတွေဝအောင်ပြောကြ..စားချင်ပြီဆို မီးဖိုဆောင်ထဲ ခူးခပ်စားကြပေတော့ အေ….``
ဒေါ်သိန်းသန်း အိမ်ပေါ်တက်သွားမှ….လင်းကိုကပ်မေးလိုက်သည်…
``အဒေါ်ကနေမကောင်းဘူးလား…``
``ဘာလို့….``
``သိဘူးလေ မအင်္ဂ ါလို့ကြားလိုက်သလားလို့….``
လင်းတစ်ချက်တွေးလိုက်ပြီး သဘောပေါက်လို့ရီချလိုက်သည်….
``ခစ်ခစ် ကိုကိုကလုပ်တော့မယ် မအင်္ဂ ါမဟုတ်ဘူး ကုလားကား မဂင်္ဂ ါ….``
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ခုမှသဘောပေါက်တော့သည်…
``အော်…ဟို လင်ဗန်းပြုတ်ကျတာကို စလိုးမိုးရှင်းနဲ့ ၁၂ ခါပြန်ပြပြီး လူတိုင်းစေ့မျက်နှာကို လိုက်ရိုက်ပြနေတဲ့ ကားထင်တယ်….``
``ဟုတ်တယ်ဟုတ်တယ်ခစ်ခစ်….တကယ်တော့ရှောင်ပေးတာထင်ပါတယ်….``
``အော် ဒါဆိုပြန်ပြောလိုက်မယ်လေ…အားနာစရာ…``
``ရမယ်မထင်ဘူးအပျိုကြီးကကြောက်သွားတာ….``
``ဘာလို့…..``
``ဘာလို့ရမှာလဲ ကိုကိုက အတင်း ဝမ်းတောင်ဆံ အမ် အိတ်ဟန်ဒရက်လို့ အော်နေတာကိုး..ခစ်ခစ်``
``ဟုတ်သားပဲ…၁၈၀၀ပြည့်ဖို့ဆို ခုလောက်ထဲကစမှဖြစ်မယ်…ဟဲဟဲ…``
``ဘာဟဲဟဲလဲ လူပုံလည်းပြန်ကြည့်ဦး တာဇံကမှ သူ့ထက်သားနားဦးမယ်…ရေသွားချိုးကြမယ် ပြီးမှ ထမင်းစားသောက်ပြီး ကိုကို့သဘောပါရှင့်…``
``ရေကဘယ်သွားချိုးရမှာလဲ…``
``စမ်းချောင်းမှာလေ…ဒီနားကအိမ်အကုန်လုံးက ဟိုးချင်းတောင်တန်းကစီးလာတဲ့စမ်းချောင်းကပဲချိုးပါတယ်….လာလာအေးလာပြီ…``
နှစ်ယောက်သားရေးသွားချိုးကြသည်…သူတို့ရောက်တော့နောက်တောင်ကျနေတာမို့ လူရှင်းနေသည်...နှစ်ယောက်သား အအေးဒဏ်ကို အန်တုပြီး ကိုယ်စီ ကိုငှာ့ အတွင်းစိတ်တွေဖြင့် နွေးနေသလိုလို ရေချိုးနေကြပြီး.. ခင်မောင်ဝင်းက ရေစိုအလှဖြင့် လှနေသည့် လင်း ကို ဖက်ပြီး နမ်းမည်အလုပ်…လက်ဖြင့်ကာလိုက်ပြီး…
``၃ မိနစ်ပဲစောင့်ကိုကိုရေ….အိမ်ရောက်ပြီး ညစာစာပြီးရင် ကိုကိုသဘောပါ…လူမြင်ကွင်းတော့မလုပ်ပါနဲ့… ဒီမှာ လင်းက ဆရာမလေ…``
``ဟုတ်သားပဲ…၈နှစ်တောင် စောင့်ထားခဲ့တာပဲ….ကေကေ…ပြီးရင်သွားကြမယ်…အေးလို့ ပြန်တောင်ကျုံ့သွားပြီ….``
``ခစ်ခစ် မှန်းစမ်း ကိုင်ကြည့်ရအောင်…ဘယ်လောက်တောင်ကျုံသွားလဲလို့….``
``အောင်မယ် သူ့လုပ်တော့ ဆရာမလေးဘာလေး ဆိုပြီး….တော်တော် လည်တဲ့ အလည်လေး ၃ မိနစ်ပဲစောင့် ညစာစားပြီး လင်း သဘောနော်…``
``ခစ်ခစ်…``
နှစ်ယောက်သားအိမ်ပြန်ပြီး…အဒေါ်သိန်းသန်းချက်ထားသည့် အိမ်ကြက် တောချက်စပ်စပ်လေးရယ်…ငါးပိရည် ဘူးသီးပုတ်ပြုတ်လေးရယ် မျှစ်ကြော်လေးရယ် မှိုဟင်းချိုလေးရယ်နဲ့ စားလိုက်ကြပြီး သွားတိုက်ကာ အခန်းထဲဝင်ကြောဆန့်ကြလေသည်…..လင်းက ခင်မောင်ဝင်းဗိုက်ပေါ် ခေါင်းတင်လဲှနေရာ….
``လင်းရေ...မရတော့ဘူး…..``
``နေချင်နေပြီလား…ဒါဆိုလဲ…ခစ်ခစ်``
``ဘာတွေပြောနေတာလဲ ဗိုက်အစ်နေလို့ ခေါင်းတင်ထားတာဖယ်ပေးနိုင်မလားလို့….`
``အွန့်…သိပါဘူး…ခစ်ခစ် ဒီကရှက်သွားပြီ….``
လင်း ဒူးနှစ်ဖက်ထောင်ထိုင်လိုက်ပြီး လက်ဝါးနဲ့ မျက်နှာလေးအုပ်ကာ ရှက်ဟန်ချစ်စနိုးလုပ်ပြလေသည်….
``ရှက်တယ်ပေါ့…ကဲကဲ ကိုကိုပြောလို့ ရှက်သွားတာကိုကိုမှာ အပြစ်ရှိတာပေါ့…ဆရာမပီပီ ကိုကိုကို ရိုက်ပေါ့…လက်ဝါးဖြန့် ကြိမ်လုံးတုတ်တုတ်ကြီးရှာပေးမယ်….``
လင်းလည်း ယောင်ပြီး ခေါင်းငုံလျှက် လက်ဝါးဖြန့်ပေးလိုက်သည်…ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကြိမ်လုံး တုတ်တုတ်တစ်လုံး လက်ပေါ်တင်ပေးလိုက်သည်….
``ဟင်း….ဘာကြီးလဲ…ခစ်ခစ် ကြိမ်လုံးကြီးကလည်း တုတ်သလလောက် ၆ လက်မလောက်ပဲရှိတာ ဘယ်လိုရိုက်ရမှာလား…တိုလွန်းတယ်…ခစ်ခစ်…``
``အဲ့တာရိုက်ဖို့မဟုတ်ဘူး ဆရာမရဲ့ ဆရာမကိုချစ်ဖို့…..ကိုကိုမရတော့ဘူး….လာတော့နော်….``
``နိုး…လင်း ကိုနမ်းပေးဦး….လင်း ကိုကိုဆီက အနမ်းခံချင်တာ ၈ နှစ်တောင်စောင့်ထားရတာ….``
``ကိုလဲနမ်းပေးချင်နေတာ….လှဲလိုက်တော့….``
``နိုး…``
``ဟာ တစ်နိုးထဲနိုးနေတာပဲ…ဘာလဲ ဘိုရူးတာဓါတ်ကူးသွားတာလား…``
``ခစ်ခစ် ကိုကိုလှဲ…ကိုကို မျက်နှာပေါ် တက်ခွမှာ….``
ခင်မောင်ဝင်းသိလိုက်ပြီး ဘာကိုဆိုလိုချင်တာလဲဆိုတာ…..
``ဟင်းနော်….``
``ထမင်းနဲ့စားလိုက်လေ ခစ်ခစ်``
``အတက်ကောင်းတွေတက်နေတယ်ပြောမလို့….ဒါပေမယ့် ကြိုက်တယ်…လာစမ်းပါ….အရည်တွေ ပန်းထွက်သွားတောင် လျှာတောင်ပေးထားမယ်…ပလပ်ပလပ်…..``
ခင်မောင်ဝင်း လှဲလိုက်ပြီး ခေါင်းဦးကိုဖယ်ကာ ဂွမ်းမွေ့ယာနဲ့ တစ်သားထဲ ခေါင်းကိုထားပြီး မျက်နှာကျက်ကိုကြည့်ပြီး လျှာကို ၉၀ဒီဂရီထုတ်ပေးလားပြီး ကစားပြလိုက်သည်……
လင်း ထမီလေးကို ချွတ်ချလိုက်သည်….အမွှေးလေးတွေက ရိတ်မထားတာမို့ ရှိနေသည်…အပေါ်အကျီတော့မချွတ်သေး ချမ်းနေသေးသည်…ပြီးတော့ ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းကိုခွကာ ဒူးထောက်လိုက်ပြီး ညီမလေးကို ထောင်ထားတဲ့ ခင်မောင်ဝင်းလျှာပေါ်တင်ပေးလိုက်ပြီး ခေါင်းရင်း သစ်သားနံရံကို လက်ထောက်ပြီး ကိုယ်ကိုမတ်ထားလိုက်သည်….
``ပလပ်ပလပ်ရွှတ်ရွှတ်ပလပ်လပ်လရွှတ်ရွှတ်ဇွီဇွီ``
ခင်မောင်ဝင်းမြွှေလျှာလို အတွင်းအထုတ်မြန်သည်ထပ်မြန်အောင် ကစားပေးနေသည်….
``အား…အီးအီး..ကောင်းလိုက်တာကိုကိုရယ်…ကိုကိုလက်နဲ့လုပ်ပေးတုန်းကထက်ပိုကောင်းလိုက်တာ…လျှာလေးကနုတော့ လက်လောက်လည်းမနာဘူး…လျှာကအဖုလေးတွေနဲ့ ပြီးတော့ သားရည်တွေနဲ့ ပြီးတော့အာငွေ့ကနွေးနေတယ်….အား…ရွီး…``
လင်း ခြေထောက် လူအနေအထား ခါး တို့ကို လိုသလို ချိန်ညှိပြီး လက်တစ်ဖက်က ခင်မောင်ဝင်း ပုဆိုးကိုဖြေလျော့လိုက်ပြီး ထောင်မတ်နေသည့် လီးကို ဆွဲ ထုပေးလိုက်ပြီး ဒစ်အသားနုကို လက်ချောင်းတွေနဲ့ ပွတ်ပေးလေသည်….
လင်းရဲ့ လက်ကစားမှုကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းလည်း လျှာကပိုသွက်လာသည်…..လင်းလည်းကောင်းသည်ထက်ကောင်းလာသည်မို့ ခင်မောင်ဝင်း ဆံပင်တွေ့ကို နားထင်နှစ်ဖက်ကစုံကိုင်ပြီး..ခေါင်းကိုမပြီး စောက်စိနဲ့ နှာခေါင်းကို ကြိတ်ပွတ်ပွတ်လိုက်ရာ….တစ်ကြောင်းပြီးသွားလေသည်…..တုန်တုန်ရီရီလေးဖြင့် ရီပြီး….ဝမ်းဆိုပြီးပြောလိုက်လေသည်……
ခင်မောင်ဝင်းလည်း မျက်နှာပေါ်က အရည်တွေကို ပုဆိုးနဲ့သုတ်ရင်း ..
``ဘာဝမ်းလဲ…လာသေးတယ် ၁၈၀၀ ဆိုတာ ကို ပြီးရမယ့်အကြိမ်နော်….လင်းပြီးရမယ့်အကြိမ်မဟုတ်ဘူး….ဟွန့်…ခုတော့ နင်ပြီးငါ့အလှည့်ဟဲဟဲ…``
ဆိုပြီး စစနောက်နောက်နဲ့ လင်းကို ဆွဲလှဲလိုက်ပြီး…..လင်းခေါင်းကိုပြန်ခွကာ ဒူးတစ်ဖက်ထောင် ကျန်တစ်ဖက်ကထောက်လျှက်ဖြင့်..လင်းပါးစပ်ရှေ့လီးကိုချိန်ပေးလိုက်ရာ..လင်းဟပေးတော့ ထည့်ပေးပြီး ခါးကို ရှေ့တိုးနောက်ငင်လုပ်ကာ… ပါးစပ်ကိုညှောင့်လေတော့သည်…
သူ့တုန်းက ပေတလူးလန်အောင် ပွတ်ထားသလို နားထင်မွှေးတွေ ကျွတ်အောင်ဆွဲထားတာမို့ လင်းကိုလည်း ခင်မောင်ဝင်း လီးဆုံးသည်ထိ ထည့်ပြီး လုပ်နေသည်….လင်းလည်း ခင်မောင်ဝင်းကောင်းအောင်လုပ်ပေးလေသည်…. နှစ်ယောက်ဆုံးရဲ့ လိင်စိတ်တွေက အောင့်အီးထားသမျှတွေ နောက်ဆုံးမှာပေါက်ထွက်ကုန်တာမို့ ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းဖြစ်နေကြတာကို အချင်းချင်းနားလည်ကြလေသည်…
``အာ့အာ့…ဟထား…အာ့အာ့..``
လည်ချောင်းထဲ ဒစ်ဝင်သွားတိုင်း မေ့စေ့အောက်က ဖောင်းထလာတာကို ဖယေ.ာင်းတိုင်မီးကမြင်နေတာကိုက ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ပိုကြွလာသည်…လင်ကလည်း ခင်မောင်ဝင်း ပေါင် ဖင်သားတွေကို လက်ဖြင့် ဆုတ်ကိုင်ပေးလေသည်…. ခင်မောင်ဝင်း လင်းအကျီကို လှန်ပြီး ဘော်လီမဝတ်ထားသည့် နို့အုံကို ညစ်ပြီး လီးကိုအဆုံးသွင်းကာ ဖိဖိကပ်လိုက်သည်တွင် ပြီးချင်စိတ်ဖြစ်သွားသည်…
ဖိနေတာကိုရပ်ပြီး စိတ်ကိုပြန်လျော့လိုက်ရာ….အာသာမဖြေတာလဲကြာနေပြီမို့ ရှေ့ပြေးအရည်ကြည်နှင့် သုတ်တစ်ချို့ လင်းအာခေါင်ထဲ တန်းတန်းထွက်သွားသည်…အရမ်းမများ…ပြီးသွားတာလည်းမဟုတ်…လီးကိုပြန်ထုတ်လိုက်သည်….
အာခေါင်ထဲဝင်လာတဲ့ သုတ်တွေကြောင့် …
``ကိုကိုပြီးသွားတာလား….``
``မဟုတ်ဘူး…ရှေ့ပြေးတွေအရင်ရှင်းလိုက်တာ…ဒီလောက်နဲ့ဘယ်ပြီးမလဲ…ပိုလုပ်ရကြာအောင် အရည်နဲနဲပေးထွက်လိုက်တာ…ဒီမှာကြည့် ကျမှမကျသေးတာ…..``
ခင်မောင်ဝင်းလက်ထဲ လီးကပြန်မာလာသည်….
``ဒါဆိုလဲ ထည့်ပေးတော့ကွာ…..``
လင်း ပေါင်လေးကားပေးလိုက်လေသည်……
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဂွမ်းမွေ့ယာပေါ် ဒူးထောက်ကာ ဖိသွင်းချလိုက်သည်…ခုဏကအရည်တွေနဲ့ သားရည်တွေရှိသေးတာမို့ ဒစ်ကဝင်သွားပြီး လီးတံတစ်ဝက်လောက်မှာ တထစ်ထစ်နဲ့ တစ်ဗြစ်ဗြစ် တထုတ်ထုတ် မြည်သလို ခံလည်းခံစားရကာ…လီးဝင်သွားလေသည်…..
``အား…အာ…ကောင်းလိုက်တာကိုကိုရယ်….အထဲကစိမ့်သွားတာပဲ…ပြည့်သိပ်နေပြီ….``
``ကိုလဲကောင်းတယ်…..ကြပ်ထုတ်နေတာပဲ…..``
``ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်ဒုတ်``
လီးကတင်းနေသလို စောက်ဖုတ်ကလည်းဖောင်းကားနေပြီး နှစ်ယောက်ဆုံးအတွက် ငတ်ပြတ်နေရာကနေ ပြန်လုပ်ကြတာမို့ အငမ်းမရ အာသာမပြေနိုင်ဘဲ…ခပ်ပြင်းပြင်းဆောင့်ရတာကို အားမရဖြစ်နေကြသည်…လင်းက ပေါင်ကိုကားထားပြီး ခင်မောင်ဝင်းကိုတောင်ပြန်ချိတ်ထားကာ…လက်က ခင်မောင်ဝင်း ဂုတ်ကိုသိုင်းဖက်ထားသည်….
ခင်မောင်ဝင်းကလည်း သူ့ရင်ခွင်ထဲ လင်းကိုယ်လုံးလေးကို ကြပ်နေအောင် ဖတ်ထားပြီး လီးကိုတဆုံးထုတ် တစ်ဆုံးဆက်ခနဲ ဆောင့်သွင်းခြင်းဖြင့်….ညှောင့်နေရာကနေအားမရတော့တာမို့....
``လင်းခါးကိုခြေနဲ့ချိတ်ထား…လက်ကလည်း ဂုတ်ကိုသိုင်းထား….``
ပြောပြီး လင်းကို သိုင်းဖက်ကာ ထလိုက်လေသည်….လင်း ဖားလေးလို့ကပ်ပြီး လေပေါ်ပါလာသည်…
ထို့နောက် ခင်မောင်ဝင်း လင်းကို ဒူးကောက်ခွက် နှစ်ဖက်ကလေ လက်ထည့်ပြီး ဖင်လုံးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ သူ့ဒူးကိုနဲနဲ ကွေးလိုက်ပြီး လင်းတစ်ကိုယ်လုံးကို ဆွဲဆွဲပြီး သူ့ လီးဆီ ဆောင့်လေသည်…လင်းတစ်ကိုယ်လုံးသိမ့်သိမ့်တုန်ပြီး ပြုတ်ကျမှာစိုးတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းကို အသေဖတ်ထားရလေသည်….
``အားအား…ကောင်းလိုက်တာ…တစ်ဆစ်ဆစ်နဲ့ကို အထဲက ကောင်းလို့ ယားတောင်နေတယ်…လုပ်လုပ်…အား….``
ခင်မောင်ဝင်းလည်း ခပ်ကြာကြာဆောင့်လိုက်ပြီး လင်းကို မွှေယာခြေရင်းရှိ ကျွန်းသေတ္တာပေါ်ချကာ အားနဲ့ ဒူးကွေးကာအပေါ်စီးကနေ ရိုက်ဆောင့်ပြန်သည်….လင်းမှာ ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် ခေါင်းကိုထောင်နေပြီး ခြေထောက်တွေလည်း လေပေါ်တောင်လျှက်ပျံနေသည်….ဆောင့်ချက်ပိုပြင်းလာတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းကိုဆွဲကာ ကစ်ဆစ်ဆွဲလိုက်သည်…..ပြီးပြန်ခွာကာ…..
``ကိုကို နောက်ကဆောင့်ပေးတော့….``
ဆိုကာ သေတ္တာပေါ်ကဆင်းပြီး ခြေတစ်ဖက်က သေတ္တာပေါ်တင် တစ်ဖက်က ကြမ်းပြင်ပေါ်ရက် လက်က ပျဉ်နံရံ က ဆင့်ပေါ်ထောက်က ဖင်ကို လုံးထွက်ပြီး အဖုတ်ပြူထွက်နေအောင် ကော့ပေးထားလိုက်သည်….
ခင်မောင်ဝင်းလည်း လင်းရဲ့ ပိုဇစ်ရှင်အနေအထားကြောင့် လီးထဲကတောင် ဆစ်ခနဲဖြစ်သွားပြီး လီးထိပ်ကိုတံတွေးထပ်စွတ်ကာ နောက်ကလီးကိုတွေ့က သွင်းလိုက်သည်…..ခါးကိုစုံကိုင်ပြီး…ဖောက်ခနဲမြည်အောင် ဆွဲဆောင့်သွင်းလိုက်သည်…..
``အား…ရွှီး ကိုကိုရယ်…အဆုံးထိလာထိတယ်….ကောင်းလိုက်တာ…``
ခင်မောင်ဝင်းလည်း လင်းခါးလေးကို နဲနဲပြန်နိုမ့်ကာ လီးနဲ့ အနေတော်ဖြစ်အောင်ချိန်ပြီးသည်နှင့်….လင်းပုခုံးကို အောက်ကနေသိုင်းကိုင်က ဆက်တိုက် ဆောင့်လေသည်…..ခင်းလည်း ခြေတစ်ဖက်ကို သေတ္တာပေါ်မတင်နိုင်တော့ဘဲ ကြမ်းပေါ်ကိုသာ စုံရပ်ကာ ခြေဖျားထောက်လျှာက် ဖင်ကိုကောက်ပေးထားလျှက် လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် နောက်ပြန် ခင်မောင်ဝင်းဂုတ်ကိုသိုင်းဖက်ထားလေသည်…
ခင်မောင်ဝင်းလည်း နို့တွေကိုဆွဲ ခါးတွေ့စုံကိုင် လင်းမျက်နှာကိုဆွဲလှည့်ပြီး ပါးစပ်ထဲ လျှာထိုးထည့် အောက်ကလည်း အဆောင့်မပျက်ဘဲ ဆက်တိုက်လိုးနေကြရင်း….တအားကောင်းလာသည်…..
မက်တပ်ကနေ ဂွမ်းမွေ့ယာပေါ် လင်းကို ချလိုက်ပြီး လေးဖက်ထောက်စေကာ သူလည်းနောက်ကနေဒူးထောင်ပြီး လိုးလေသည်….သူဆောင့်တိုင်း လင်းက ပြန်ဆောင့်တာမို့ ဖီးလ်ပိုတက်လာသည်…..
``အားအား…အ့..အ့…အ့….ကိုကိုရေလင်းတစ်ကြောင်းထပ်ပြီးတော့မယ်….အားအား…ပြီးပြီ…မရပ်နဲ့ထပ်ဆောင့် အရှိန်ပြန်မကျဘူး….အာ့အာ့…ကောင်းလိုက်တာ…ကို ပြီးလိုက် အရည်တွေပန်းထုတ်ပေးပါ…လင်းနောက်တစ်ကြောင်းပြီးသွားနိုင်တယ်….အာ့အာ့….``
``အင်းပါလင်း….ကိုလည်းကောင်းလို့ အသံတောင်မထွက်နိုင်ဘူး…လီးထဲက ကျင်ပြီးယားနေတယ်…ပြီးချင်လာပြီ…..``
ခင်မောင်ဝင်းပြီးချင်လာပြီမို့ဒစ်ကကားလာသလို လီးတံလည်းပိုတင်းပွလာသည်…ဆောင့်ချက်တိုင်းကလည်း နဂိုထက်ကိုပိုပြင်းထန်လာသည်…လင်းလည်း ကောင်းလည်းကောင်းသလို နာလည်းနာသည်…ဒါပေမယ့် ဘာကြောင့်မှန်းမသိ ပြီးခါနီးဆောင့်ချက်တွေကို အံကြိတ်ခံလို့ကောင်းပြီး အရည်တွေပန်းထုတ်ခံရဖို့ကြိုးပမ်းရတာကို သဘောကျမိသလိုဖြစ်သည်….
``အား..အ့..အား……``
ခင်မောင်ဝင်း သုတ်တွေပန်းထုတ်လျှက် ထပ်ဆောင့်နေသည်…သုတ်ရည်တွေ လည်း လျှံကျလျှက်လီးကိုလည်းတဆုံးထိ ထိုးသွင်းပြီးငြိမ်နေလိုက်သည်…လင်းလည်း သူ့ဦးခါင်းကို ခေါင်းအုံးအထက် ပါးလေးအပ်ပြီး ဖင်ထောင်လျှက်လေး မျက်လုံးလေးမှေးဆင်းကာ အရသာခံပြုံးနေသည်….
``သရီး…..`` လင်းလက်သုံးချောင်းထောင်ကာ လေသံလေးဖြင့်ပြောလိုက်သည်….
ခင်မောင်ဝင်းကလည်း ပြန်ပြီးတော့
``ဒီက ခုမှဝမ်း…..ရယ်ဒီပြန်ဖြစ်ရင် တူး သရီး ဖော တော့မယ်နော်….``
``ခစ်ခစ် စိမ်လိုက်လေ….ဒီက ၂ ခါကြောနေပြီးသား….အိုး….ကိုကိုညီလေး ညီမလေးဆီပြန်ရောက်လာပြီ….အင့် အင့် အင့်…``
..................................................................................................................................................
ဟင်…မိုးတောင်လင်းပြီး ဒီမနက်ကြက်မတွန်ပါလား….ဒေါ်သိန်းသန်း လူးလဲထကာ ခြေရင်းအိမ်မှ သူ့အိမ်ဝိုင်းထဲပြန်ဝင်လာတော့ သူမွေးထားတဲ့ စံတော်ချိန်ကြက်ဖကြီးက တန်းပေါ် အိပ်နေတုန်း….
``အင်းညက ဒင်းလဲကောင်းကောင်းမအိပ်ရသေးဘူးထင်တယ်…..`` (ဘာကိုရည်ညွှန်းလဲသိချင် ဒေါ်သိန်းသန်းသာမေးကြည့်ပါ။ ကိုစူပါ)
လှေကားပေါ်တက်မည်အပြု…လင်းအသံကြားလိုက်သည်……
``၁၄ ကြိမ်…..ဟေး….``
``ဟာမဖြစ်သေးဘူး ဒီက ၇ ကြိမ်ပဲရှိသေးတယ်…..ကဲပြန်လာပြီ ယောက်ကျားတို့ဇွဲသေကာမှလျော့…``
ပထမ ဒေါ်သိန်းသန်းလန့်သွားသည်….ခုမှာ ၁၄ ကြိမ်နဲ့ ရ ကြိမ်သာရှိသေးသည် ၁၈၀၀ ပြည့်ဖို့တော်တော်လိုသေးသည်…တော်ကြာနေသေကုန်လို့ကျော်မကောင်းဖြစ်မှာစိုးမိ….
နောက်တော့ ယောက်ကျားတို့ ဇွဲသေကာမှလျော့ ဆိုသည့် ခင်မောင်ဝင်းစကားကြားတော့ ပြုံးစိစိဖြစ်သွားသည်…ဒီလိုယောက်ကျားမျိုးလည်း ရှိပေသကိုးဆိုပြီး….အိပ်နေသည့်ကြက်ကို ခဲနဲ့ပစ်နိုးလိုက်ပြီး ခြေရင်းအိမ်ပြန်ထွက်သွားလေသည်….
ခဲလာမှန်တာကြောင့် ကြက်ဖလဲ လန့်နိုးသွားကာ
``အောက်အီအီအလဲဗင်း…အဲ့ အောက်အီအီအင်း….``
သံကုန်တွန်ချလိုက်ပြီး ဟိုဖက်ခြံစည်းပေါ်က ကြက်မလေးကို မျက်လုံးမှိတ်ပြလိုက်လေသည်…..အတွေးထဲတွင်လဲ…လူသားတွေသုံးတဲ့ အကွက်တွေ ငါအသုံးချကြည့်ရမယ်…ဒါမှ အိပ်ရေးပျက်ခံရကျိုးနပ်ပေမည် ဟု……ဖြစ်လေသတည်း။
ပြီးပါပြီ
